Lögberg - 06.06.1918, Page 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JÚNÍ 1918
r r
pgbetg
Gefið út hvem Fimtudag af Tlie Cal-
umbia Pre**, Ltd.JCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Ma*n.
TAIiSIMI: GARRY 416 og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
(jtanáakríft til blaðains:
THE 80LUMBIA PRE8Í, Ltd., Box 3171, Winnipsg, IRan-
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERO, Box 3172 Winnipog, M«n.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
-^^27
Stríðið.
Stríðið hefir haldið áfram á vestur víg-
stöðvunum með meiri ákafa heldur en nokkru
sinni fyr, sem líka mátti búast við. Þ.jóðver jar
vita undur vel, að ef þeim tekst ekki að sigra nú,
þá geta þeir það aldrei. Því það er ekki einasta
að Þjóðverjar veiklist, eftir því, sem þeir berj-
as lengur, heldur styrkjast hinir og er því auð-
saett, að ef Þjóðverjar ekki verða búnir að vinna
sigur áður en Bandaríkin koma öllu sínu feikna
afli að, þá er ekki hin allra minst sigurvon fyrir
Þjóðverja.
Vér megum ekki vera vondauf, þegar vér
lesum um það, er orusta þessi svellur fram og
til baka, þótt að seint gangi, og ekki heldur þó
að óvinir vorir vinni meira og minna á; slíkt
hlýtur æfinlega að verða. Þegar nokkurt jafn-
ræði er með herafla, þá hlýtur sú hliðin sem á
sa^kir að vinna. Og af hverju?
Af því að þeir kjósa sér atlögusvæði og
geta sett þar á alt sitt afl.
Þeir hafa sett sér ákveðið mark og sækja
einhuga að því.
Þeir hafa ráðið við sig hvaða aðferð þeir
skuli nota og hvaða brögðum þeir skuli beita
í atlögunni. Það er alt fyrir fram ákveðið hjá
þeim, sem atlöguna gjörir. Þeir sem verjast,
verða að sjá fyrirætlanir mótstöðumannanna
áður en þeir geta gjört við þeim.
Höfuðstefna Þjóðverja í þessum síðasta
bardaga, eins og í öllu þessu stríði, hefir verið
sú, að verða altaf fyrri til — ráðast á. Og má
vera að hjá þeim ráði vinningur sá sem því
fylgir æfinlega, og á hefir verið bent hér að
framan. En þó liggur þetta ef til vill mikið í
hugsun og hernaðarkenningum þjóðarinnar, því
áður en þetta stríð byrjaði, var hernaðar að-
ferðin ákveðin hjá Þjóðverjum. Um hana segir
hershöfðinginn Bernardi: “Atlögur í stríði
verða að vera fyrir fram ákveðnar, og þeim á-
kvörðunum verður að fylgja fram til hlítar, án
tillits til áforma fjandmannanna, svo að þeir
verði neyddir til að haga sér eftir atlögu mót-
stöðumannanna”. Virðist þetta vera algjör-
lega í samræmi við hernaðaraðferð Friðriks
mikla, sem Hindenburg virðist hafa sér mjög til
fyrirmyndar.
En hvernig stendur á því að sambandsher-
inn lætur þetta svo til ganga? Hvernig stendur
á því, að hershöfðinginn Ferdinand Foch líður
Þjóðverjum að halda svona áfram? Því tekur
hann ekki upp þessa hernaðar aðferð? Því
fylkir hann ekki öllu liði sínu og lætur skríða til
skara? Því er maðurinn ófáanlegur til þess að
leggja til úrslita orustu?
Til þess ber tvent. Fyrst það að hann skil-
ur að of mikið er í húfi, til þess að stofna fram-
tíðar frelsishugsjónum mannanna í hættu, með
því að leggja til onistu, án þess að hafa sjáan-
Jeg skilyrði til sigurs. En þau eru eliki enn fyr-
ir hendi, því Þjóðverjar eru óefáð sterkari á
vesturvígstöðvunum ennþá, heldur en samherj-
ar, og mundi því ekkert kærara, heldur en ef
þeir gætu dregið sambandsherinn út í úrslita
orustu.
I öðru lagi er hugsunarháttur hinnar
frönsku þjóðar sá, sera vel er fram settur í orð-
um Napóleons: “Vertu viðbúinn því versta”.
Að verjast, vera vakandi, vera viðbúinn, vera á
verði í öllum skilningi — en bíða, þar til þeir
geta með fullri von um sigur, gengið út í þá
þýðingarmestu orustu, sem nskkru sinni hefir
háð verið.
Látum því elíki hugfallast þó seint gangi.
Furðum oss ekkert á því, þótt samherjar láti
nndan síga. Verum vongóðir og treystum leið-
togum vorum, fullvissir um það, að á sínum
tíma muni þeir leiða þetta óskaplega stríð til
lykta á heppilegan og sigursælan hátt.
Kola einokun í Vestur-Canada.
Er það ekki ótrúlegt, að nú, þegar að menn
þesearar þjóðar, eru að berjast fyrir réttindum
hennar og frelsi á vígvellinum, og gefa alt sitt,
og þar með lífið, að þá skuli vera menn til hér
í Canada, sem að auragirndin hefir blindað svo,
að þeir svífast ekki að taka þrælatökum þá, sem
Jieima eru, og þar á meðal fólk þeirra manna,
sem farnir eru í stríðið, og hafa trúað oss fvrir
að annast og vernda ástvini sína hér, og þá aðra,
seni þeim eru áhangandi. Er það ekki örurlegt
að í þessu landi, Canada, skuli finnast menn,
sem eru að nota sér þessa yfirstandandi eymd-
ar tíð, til þess að kúga borgara þessa lands sér
til fjár?
En þetta eru kolanáma eigendumir og ef
til vill kolakaupmennirnir í Vestur Canada að
gjöra, með aðstoð yfirvaldanna í Ottawa.
Eins og mönnum er ljóst, þá höfum vér
fengið mest af kolaforða vorum frá Bandaríkj-
unum, hin svo kölluðu Pensilvaniu harðkol, og
eru því eldstæði vor aðallega gjörð fyrir þá
tegund af kolum. En þau eru hitameiri heldur
en linkolin, og þau einu kol, sem haldið geta
húsum vorum heitum í vetrargrimdunum.
En nú liefir eldiviðarstjóri ríkisins, Mr.
Magrath lýst því yfir, að þessi harðkol fáist
alls ekki hér, nema því að eins að menn kaupi
helming kolaforða þess er vér þörfnumst, af lin-
kolum, sem framleidd eru í Vestur Canada.
Og hvernig stendur á þessu? Era þessi
harðkol ófáanleg?
Nei, stjórn Bandaríkjanna hefir að sögn
lofast til þess að miðla Canada af harðkola-
forða sínum, á fjórðu miljón smálestir af kol-
um, sem er því nær jafn mikið og Canada hefir
fengið á undanförnum árum.
En því megum vér ekki fá þau. Því á að
neyða fólk vort á þessum stöðvum til þess að
nota kol, sem eru miklu lélegri? Því á að neyða
menn, sem hafa eldstæði í húsum sínum, sem
þeir geta ekki bi-ent linkolum í, til þess að kasta
þeim, og þar með hleypa sér í stórskuldir við
að setja inn ný, nú á þessum tímum?
Til þess að námaeigendurnir í Vestur Can-
ada geti grœtt.
Það er kunnugt, að snemma á þessu ári
fóru þessir námaeigendur frá Vestur Canada
til Ottawa, og töluðu máli sínu við stjóraina, eða
umboðsmann hennar, Mr. Armstrong. Vér vit-
um ekki hvaða samningar þar voru gjörðir, en
vér vitum að þessir sömu menn, kolanámaeig-
endurnir frá Vestur Canada, fóru til Washing-
ton og sögðu Bandaríkjastjóminni frá því, að
þeir gætu séð Vestur Canada, að Winnipegborg
meðtalinni, fyrir öllum þeim kolum er þar
þyrfti.
Tveir mikilsmetnir menn frá Winnipeg
voru þá staddir í Washington, og mótmæltu
þessu, en það kom fyrir eltki. Námaeigendurn-
ir virðast hafa komið ár sinni svo vel fyrir borð,
að þeir geta neytt alla í Vestur Canada til þess
að kaupa, að minsta kosti helming alls kola-
forða sem þeir þurfa á næsta vetri af sér. Og
Dominionstjórnin leggur blessun sína yfir að-
farirnar.
Mundu menn geta láð oss það, þótt vér fær-
um að efast um, að velferð ríkisins væri eins
nálægi hjarta hennar, eins og velferð þessara
námaeigenda ? Mundi nokkur maður geta láð
oss, þótt hugur vor fyltist gremju og andstygð-
ar á slíku athæfi?
En þó væri nú þetta þolanlegt, ef að stjórn-
in hefði séð svo um, að fólkið fengi þessi kol
fvrir verð, sem eitthvert vit væri í. Þyrfti ekki
að borga jafn mikið fyrir þau og harðkolin, sem
að minsta kosti eru 33% hitameiri, heldur en
þessi linkol. En því er ekki heldur að fagna.
Vér verðum að borga jafn mikið fyrir beztu
tegund af þessum kolum og við þurftum að
borga fyrir harðkolin í fyrra, eða $12.00 fyrir
tonnið. En sökum þess, hversu hitamagn þeirra
er miklu minna, þá verða þau að minsta kosti
einum þriðja dýrari.
Hér í bænum er maður, sem E. S. Fitzsi-
mons heitir. Hann er umboðsmaður stjórnar-
innar í Alberta í þessu máli. Vér höfum átt
ítarlegt tal við þennan mann, en ekki er hægt
að segja, að það hafi verið til mikillar upp-
byggingar. Hann fullvissaði oss um það, að
námaeigendurnir væru ekki að græða ósann-
gjarnlega á kolunum. Sagði hann að kaupgjald
og alt í sambandi við framleiðslu kolanna hefði
liækkað stórkostlega. Vér spurðum hann að,
hvað það kostaði að grafa hvert tonn af þess-
um kolum, eða hvað tonnið kostaði námaeig-
enduraa mikið við námuna. Svai’ upp á þá
spuraingu fengum vér ekki. En í stað þess
sýndi hann oss töflu, sem þá um daginn var birt
í blaðinu “Free Press”, og sem að líkindum
er frá honum komin. Það er verðlisti á mis-
munandi tegundum af kolum við námuraar, og
er'þessi listi þannig:
Lethbridge kol, bezta tegund.... $5.40—$5.00
t1 lutningskostnaður til Winnipeg,
fyrir tonnið ................ 425— 425
Flutningur heim til manna og skrifstofu-
kostnaður hér, á tonnið ..........$ 2.35
Útsöluverð hér................' $12 00
Drumheller, bezta tegund .............. $4.95
Flutningsgjald til Winnipeg.............. 415
Skrifstofugjald og flutningur heim til
manna ............................ o 40
Útsöluverð hér......................qq
Þannig hélt hann áfram, og lauk máli sínu
með því, að ef vér gætum fengið C. P. R, til þess
að Jækka flutningsgjaldið eða Ottawastjórnina
til þess að ákveða lægra kaupgjald fyrir náma-
mennma, Jiá gæti verið mögulegt að lækka
verðið á kolunum, annars ekki. Og að það væri
alls engin von til þess, að Winnipegbúar fengju
kolin ódýrari.
Vér höfum einnig átt tal við nokkfa af hin-
um stærri koíakaupmönnum um þessar sakir,
og fær maður þar nákvæmlega sömu svörin, eins
og við var að búast. Og enn, til áréttipga’r, fá-
um vér yfirlýsingu frá aðstoðar eldiviðarstjóra
vorum Deacon, um að nákvæmt eftirlit verði
liaft með kolasölunni. Að það sé svo sem engin
hætta á því, að ekki verði litið eftir liag almenn-
ings, og að hvorki námaeigendurnir né heldur
kolakaupmennimir fái við komið neinni kaup-
manna kænsku, í sambandi við þessa kola-sölu,
um fram það, sem réttlæti og lögum sé sam-
kvæmt.
En oss er farið eins og Tómasi, vér trúum
ekki fyr en vér tökum á. Og ekki sízt, þar sem
vér höfum fyrir framan oss tilboð frá átta vel
þektum kolaverzlunarmönnum hér í bænum, þar
sem þeir bjóðast til að selja einni stofnun þessa
bæjar, áðurgreind kol frá námunum í Vestur
Canada, fyrir lægra verð, heldur en oss er sagt
að kolakaupmennimir verði að borga fyrir þau
flutt til Winnipeg. Og er slíkt sízt til þess að
styrkja trú vora á staðhæfingum þeirra manna,
sem eru að þröngva oss til þess að kaupa þessi
kol á hæsta verði.
Hér fer á eftir samanburður á verði því,
sem kolakaupmenn selja almenningi þessi kol
fyrir, og því, er þeir hafa boðist til að sclja
þau þessari stofnun. 1 báðum tilfellunum flytja
kolakaupmennimir kolin heim til kaupanda, að-
eins er mismunurinn sá, að í öðru tilfellinu er
hægt að flytja kolin úr járnbrautarvögnunum
og beint til stofnunarinnar, en í hinu tilfellinu
verða kolakaupmennirnir að afferma vagnana
og flytja kolin í fleiri staði, af því að hver ein-
staklingur getur ekki keypt eins mikið og þessi
stofnun, sem kaupir 10,000 tonn yfir árið.
Drumheller.....
Crows Nest ...
Yellow Head....
McGilver Creek
Almenningur Stofnpnin
$12.00 $6.00
12.50 9.90
12.50 8.00
12.50 9.95
Rocky Mountain.... 12.50 8.75
Og samt er oss sagt, að kolakaupmennimir geti
með engu móti selt kolin ódýrara til almennings
heldur e» þetta. Hvernig stendur á því? Vér
höfum rétt til þess að vita það, og vér skulum
fá að vita það.
Þrælasala á Rússlandi.
Víst eru þeir margir á Rússlandi, sem ekki
einasta hugðu gott til stjórnarbyltingarinnar,
heldur þráðu hana, sem nú vildu fegnir gefa al-
eigu sína til þess að hún hefði aldrei komið fyr-
ir. Því þótt keisarastjómin hafi verið bölvuð,
er stjóraleysið þó bölvaðra.
Um ástandið, undir hinni alræmdu Bolshe-
vikistjóm, kemst Maxim Gorky svo að orði í
blaði sínu “Novaya Zhizn” nýlega:
Þeim, sem þekkja til í bænum, kemur öllum
saman um það, að hin siðferðilega spilling og
efnalega eyðilegging fari vaxandi með degi
hverjum. Eftir að hafa eyðilagt landeignir
manna og kasta eign sinni á alt dautt og lifandi,
sem á þeim var, og hafa í þeim efnum gengið
svo langt að rífa bæjarhúsin og bera í burtu
efniviðina, er fólkið nú að búa sig undir að
berjast út af þýfinu. Og við þetta bætist al-
gjörð hungursneyð í sumum héruðum, þar sem
fólkið hefir, fyrir löngu síðan, neytt alls kora-
forða, ásamt útsæði sem til var. 1 öðrum hefir
uppskera verið góð, en þar hefir fólkið falið
korn það, sem afgangs hefir verið — grafið það
í jörðu, til þess að þurfa ekki að miðla náung-
anum af því. Þetta hlýtur að leiða, og hefir
þegar leitt til innbyrðis ófriðar, heimskulegs
stjómleysis, eyðileggingar og manndrápa.
Altaf erum vér að heyra um eignir tilhéyr-
andi hernum, sem skift hefir verið upp á milli
siðspiltra hermanna, og um allra handa svívirð-
ingar, sem þeir hafa framið. Djöfullegar eru
sögumar, sem ganga af heraum, sem er nýkom-
inn frá Litlu Asíu. Það virðist, sem þeir hafi
flutt með sér f jölda af þrælum til Crimea, og að
í Theodosia hafi verið haldið uppboð á þeim, og
að svo hafi verið mikið af fólki selt, að verðið,
sem í fyrstu var $75.00 fyrir hverja manneskju,
hafi fallið niður í $15.00.
Munu nokkrar fjarstæður vera meiri, eða
andstæður ömurlegri, heldur en, þegar yfirvöld-
in fullvissa menn um það, að vér séum þegnar í
ríki jafnréttis og frelsis, þar sem efnalegur mis-
munur manna sé horfinn, og réttur eins, til þess
að njóta meira af gæðum heimsins en annar, sé
í burtu numinn, þá eru þessir sömu menn, — þá
erum vér að gjöra menn að skepnum — erum
aftur að taka upp þrælahald. Hermenn vorir
kaupa og selja opinberlega, eins og gjört var á
dögum Beecher Stowe.”
Mr. Gorky endar grein sína á þesáa leið:
“Jú, hin sjálfákveðna siðmenning æsinga-
mannanna heldur áfram hröðum skrefum. Her
byltingamanna í Sebastopol hefir hefið síðustu
atlöguna á móti verzlunarstéttinni, og án um-
svifa réðu þeir við sig að drepa alla verzlunar-
menn, sem þeir næðu til. Þeir réðu það ekki
einasta við sig, heldur gerðu þeir það, — þeir ’
réðust á fólkið í tveimur aðal verzlunargötun-
um í Sebastopol og drápu það, héldu síðan
áfram sömu aðferðinni í Simferopol og
Eupataria.
Og auðsjáanlega færist þessi æsing—þessi
eldur—þetta stríð á milli hinna ýmsu flokka
þjóðfélags vors inn í Rússland sjálft, því nú
þegar er einn höfuðpaur stjórnleysingjanna,
hr. Bleichmann, kominn til Pétursborgar, þar
sqm hann æsir fólkið alt sein harm getur, og
hafa kenningar Jians náð svo miklu valdi á fólk-
inu, að skyldura:kni og reglusemi er komið í
það ásigkomulag og óreglu í höfuðborginni, að
undirpostular Jiessa manns og jafnvel verka-
mannafélögin hafa hótað að ef verkafólkið hætti
ekki að sækja samkomur hans og útsendara
hans, þá skuli kaupgjald þess verða fært niður
eða það jafnvel svift atvinnu algjörlega.”
THE DOMINION BANK
STOFNSKTTUR 1871
TJppborgaðor höfuðstóU og varasjóð ur $13,000,000
Allar eignir $100,000,000.
Bankastörf öll fllótt og samvizkusamlega af hendi leyst. Dg
áherzla lögS á aS gera skiftavinum sem þægilegust viSskiftin.
Sparisjóðsdeild,
Vextir borgaSir eSa þelm bætt viS innstæSur írá $1.00 eSa meira.
Notre Dame Branch—W. M. HAMH/TON, Manager.
Selkirk Branch—F. J. MANNING, Manager.
NORTHERN CROWN BANK
Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 Höfuðstóll greiddur $1,431,200
Varasjóðu......$ 920,202
President - - - - - Capt. WM. ROBINSON
Vioe-President - - JOHN Sl'OVEl
* Sir D. C CAMERON, K.C.M.G. W. R. BAWJ;F
E. F. HCTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBEIJJ, GEO. FISHER
AUskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum relkninga viO einstaklinga
eSa félög og sanngjarnlr skllmálar veittlr. Avlsanir aeldar tll hvaSa
staSar sem er á lslandl. Sérstakur gaumur geflnn sparlrjóCsiimlögum,
sem byrja má meS 1 dollar. Rentur lagS&r viB & hverjum 6 mAnuBum.
T- E. THORSTEINSSON, Ráðsmaður
Co Williaaa Ave. og Sherbrooke St.,
Winnipeg, Man.
Walters Ljósmyndastofa
Vér skörum fram úr í því að stækka myndir
og gerum það ótrúlega ódýrt.
Myndir teknar fyrir $1.50 og hækkandi.
Komið til vor með þessa auglýsingu, og þá fáið þér
$1.00 afslátt frá voru vanaverði.
Walters Ljósmyndastofa, 290 Portage Ave.
Talsími: Main 4725
Ný hveititegund.
Nafn Lord Robert’s er í heiðri
haft, þar sem ensk tunga er töl-
uð, og þar sem brezkur fáni
blaktir á stöng. Nafn þessa
manns er náknýtt við þjóðina
brezku og það fegursta sem hún
á til í fari sínu, það á þess vegna
ekki illa við að nafn þessa her-
manns, og áhrif þau, sem það
ætti að flytja með sér, nái inn á
sem flest svæði þjóðlífsins og
líka inn á svæði atvinnumálanna
Hinn nafnkunni akuryrkju og
atorkumaður Seager Wheeler hef
framleitt nýja tegund af hveiti,
sem virðist taka öllum ]æim
hveititegundum sem vér nú
þekkjum fram og nefnt það eft-
ir Lord Roberts, og á það sann-
arlega vel við að þetta hveiti
skuli hefja göngu sína í Vestur
Canada einmitt nú, því það var
Lord Roberts að miklu íeyti að
þakka að brezki herinn, eins lít-
ill og 'hann var, gat stemt stigu
fyrir fjandmönnum vorum 1914.
Svo alvarlegt atriði er nú
framleiðslan orðin, að bóndinn á
landi sínu er orðinn nærri því
eins nauðsynlegur til þess að
verja f jandmönnunum framgang
eins og hermaðurinn í skotgröf-
unum. peir menn sem þyngsta
ábyrgð bera, og þeir menn sem
'bezt skilja þarfirnar, hafa hik-
Iaust látið það í ljósi, að ef að
vistaforðanum yrði ekki haldið
við, þá væri úti um sigurvon
sambandsþjóðanna, og þessi forði
verður að koma frá Canada og
Bandaríkjunum, og er hveitið
einn aðal-þátturinn í þeirri fram-
leiðslu, svo að hvar sem hveiti
framleiðsla er aukin, og hver sem
það gerir, hann á sinn óskorinn
skerf í því að yfirbuga fjand-
mennina. Með því að finna upp
og þroska Red Robs hveitið þá
hefir Mr. Wheeler lagt meiri
skerf til aukinnar framleiðslu,
heldur en nokkur annar bóndi í
Vestur Canada.
Fyrir svo sem 7—8 árum síð-
an þektist varla annað hveiti í
Vestur Canada en hið svonefnda
Red Fife hveiti, það er ágætt
hveiti, en á því er sá galli að það
tekur svo langan tíma til þess að
þroskast, og móðnar svo seint að
bæði ryð og 'haust frost gjörðu á
því mikinn skaða árlega. pörfin
var því mjög brýn á því að finna
aðra ihveiti tegund, sem væri
bráðþroskaðri heldur en Red
Fife, og af þeirri ástæðu var það
að Dr. Sanders fór ag gjöra til-
raunirnar með að blanda saman
Red Fife hveitinu og hinu svo-
nefnda Calcutta hveiti, og árang-
urinn af þeim tilraunum varð
Marquis hveitið, sem allir menn
kannast nú við, og er nálega eim
göngu notað nú til útsæðis í Vest-
ur Canada, það hefir öll gæði Red
Fife hveitisins, og það fram yfir
að það þroskast og móðnar mik-
ið fyr; menn hafa komist svo að
orði að Marquis hveitið hafi fært
hveitibeltið í Canada 100 mílum
norðar en það áður var.
Margir menn hafa reynt sig á
því að framleiða tegundir af
Marquis hveiti, sem haldi öllum
gæðum tegudar þeirrar er Dr.
Sanders fann upp, en sem þrosk-
aðist fyr, en enginn hefir reynt
meira, né heldur gjört meira til
J?ess að fullkomna þessa plöntu
heldur en Seager Wheeler frá
Rosthem, Sask., sem er orðinn
heimsfrægur hveiti framleiðandi
Fjórum sinnum hefir hann tekið
aiheimsverðlaun fyrir að fram-
leiða bezta Marquis hveiti, og
hann hefir tekið fleiri verðlaun
en nokkur annar maður í heitni
fyrir sína framleiðslu á Marquis
hveiti og hve mikið að hann hefir
bætt það.
En hann og allir aðrir hafa
strandað á því að geta flýtt fyrir
þroska Marquis hveitisins. En
Mr. Wheeler hefir fundið upp al-
veg nýja tegund af hveiti sem
er að öllu leyti eins gott og
Marquis hveitið, en tekur frá sex
til tíu dögum skemur að þrosk-
ast, og nefnt þaðRed Bobs.
Saga Red Bobs hveitisins er á
þessa leið: Árið 1905 sendi mað-
ur, að nafni Wm. Farrer frá New
South Wales í Ástralíu, Dr.
Sanders í Ottawa sýnishom af
hveiti sem hann hann nefndi
White Bobs, hann sagði að hveiti
það væri framleitt á þann hátt,
að saman væri blandað ónefnd
hveiti tegund og sú bygg tegund
er Nepaul nefnist. White Bob
hveitið er hvítt á lit og brodda-
laust og er sú eina hveiti tegund
þess eðlis í Canada.
Dr. Sanders gerði tilraun með
þetta hveiti við eitt af fyrir-
myndar búum landsins, og komst
að þeirri niðurstöðu að það þrosk
aðist fljótar heldur en Marquis
hveiti, og væri að öllu leyti eins
gott. En liturinn á því var hvít-
ur eins og sagt hefir verið. pað
er mjög hart oð stöngin sterk og
öxin stór. J?að var því ekkert út
á þessa hveiti tegund að setja
nema bara litinn, sem fólk mundi
ekki fella sig við og svo tóku
komlögin það fram að ekkert
nema hart hveiti og rautt á lit
gæti náð verðmætri viðurkenn-
ingu.
Árið 1907 sendi Dr. Sanders
sýnishorn af þessu hveiti til Ind-
ianahead, og var því sáð þar í
nokkur ár, en svo var hætt við
það sökum litarins. Mr. Wheeler
heyrði um þessa nýju hveiti teg-
und frá Ástralíu og var sér úti
um tíu pund frá Indianhead,
þessu sáði hann í ofurlítinn blett
heima hjá sér 1908 og um haust-
ið gaf ]?etta hveiti af sér 60 mæla
af ekrunni,, að vísu sáði hann
ekki í heila ekru, eða neitt líkt
því, en ef hann hefði sáð því í
stórt landsvæði, þá hefði það
jafnað sig upp með það, ef það
hefði vaxið alstaðar jafnt og á
þeim bletti er hann sáði í, og það
þroskaðist og móðnaði miklu fyr
en nokkuð annað hveiti sem Mr.
Wheeler hafði þekt, og honum
fanst að ef liturinn væri ekki til
íyrirstöðu þá mundi þessi hveiti
tegund vera 'hin ákjósanlegasta
fyrir Vestur Canada..
Mr. Wheeler er ekki einn af
þeim mönnum sem hættir við
hálf unnið verk, eða lætur hug-
fallast fyr en fullreynt er. pessi
nýja hveiti tegund hafði alt til
síns ágætis nema litinn og hon-
um fanst ekki óhugsandi að tak-
ast mætti að ná honum. Hann
fór því að gjöra tliraunir, og á
öðru ári eða 1909 sá hann ávöxt
tilrauna sinna, fann þá nokkrar
hveitistangir, sem á var rautt
hveiti, en stöngin sjálf, og öxin
höfðu öll einkenni White Bobs
hveitisins. pessar stangir týndi
hann úr og geymdi hveitið af
þeim og sáði því sér næsta vor,