Lögberg - 19.09.1918, Page 3

LÖGBERG, FTMTUDAGINN
19. SEPTEMBER 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J?RIÐJI KAFLI.
“Eg kom með þessi duft, Lucy,” svaraði
þann, og lagði tvo litla samanbrotna pappirs-
böggla á borðið við blið hennar. “Þé kvörtuð-
nð um nábít í morgun; fáið yður glas fult af
vatni og látið duftið úr öðrum bögglinum í það
og drekkið, hitt seinna, það linar óþægindin.”
“Þökk fyrir,” svaraði hún, “eg vil taka
það strax.” ,
Judith var nú í herberginu; hún hafði kom-
ið nógu snemma til að heyra hvað fram fór.
Carlton fór, hann áleit óþarft að nöldra meira
við gest sinn, líklega til að vekja ekki óró hjá
Lucy. Friðrik tók duftin og skoðaði þau.
“Hefir þú haft nábít, Lucy?”
“Eg held það. Eg hafði óþægilega brenn-
andi tilfinning í hálsinum í morgun, og Carlton
sagði að það væri nábítur. Eg hefi aldrei haft
hann fyr.”
Hann vætti vísifingur sinn, lagði hann á
riuftið og smakkaði á því. Braut svo pappír-
inn saman aftur og rétti Judith báða' bögglana.
“Taktu þetta burt, Judith, það gjörir lafði
Lucy ekkert gott. ”
“Á eg ekki að taka það?” spurði Luey.
“Nei, eg skal senda þér betra lyf.”
Judith tók við bögglunum með mestu var-
kárni og fór með þá burtu. 1 dyrunum mætti
hún lafði Jönu. Friðrik hló og afsakaði sig eft-
ir beztu getu fyrir það, að hann kom þangað í
leyfisleysi. *
Þegar hann hálfri stundu síðar gekk ofan,
mætti hann Carlton fyrir neðan stigann.
“Eitt augnablik, hr. Friðrik Grey, ef þér
viljið gjöra svo vel. Það væri betra að við
skildum hvor annan. Þér virðist álíta að þér
getið gjört við mig alt sem yður dettur í hug;
þér komið í mitt hús, skiftið yður af því, sem
mér einum kemur við; þetta má ekki lengur eiga
sér stað.”
“Lafðirnar Chesney eíui sem stendur gest-
ir í húsi yðar, og heimsókn mín er til þeirra,”
var svarið. “Eg hefi ekki angrað yðar heimili
rnikið.”
“Eg verð að biðja yður að íþyngja því
minna framvegis. Eg er óvanur þessari lævísu
farmkomu, og líkar hún illa. ’ ’
“Lævísu!” hrópaði Friðrik undrandi.
“Eg vil ekki að aðrir séu að skifta sér af
mínum sjúklingum. Þegar eg er ekki lengur
fær um að annast þá, verður það nógu snemt
fyrir aðra að líta til þeirra. Sir Stephens heim-
sókn til drengsins í Tuppers húsi, var mjög ó-
sanngjörn aðferð.”
Friðrik hló. “Þér megið biðja frú Smith
að jafna þær sakir við yður. Hún sendi boð
eftir Sir Stephen, og eg varð honum samferða
þangað; meira gjörði eg ekkki; eg sá ekki dreng-
inn. Hvað það snertir, að eg hlutist til um yð-
ar störf, hr. Carlton, þá veit eg ekki til að eg
hafi gjört það. Eg beiddi lafði Lucy að taka
ekki duftið, sem þér færðuðu henni áðan, það er
alt, sem eg hefi hlutast til um yðar starf. En
þér verðið að athuga hvaða sambandi eg stend
við hana. ’ ’
“Og má eg spyrja, hversvegna þér beidduð
hana að taka það ekki?”
“Af því eg held það sé ekki bezta lyfið við
nábít; eg sagði henni að eg skyldi senda henni
annað. ’ ’
‘ ‘ Þér eruð kaldur og léttúðugur, hr, ’ ’ svar-
aði Carlton, þar eð alt hans gamla hatur til
Friðriks var nú vaknað. Og satt að segja var
framkoma hans við læknirinn alls ekki þægileg.
“Við fáurn langan reikning að jafna milli okk-
er einhvern daginn.”
“Það er líklega eins gott að við þurfum
aldrei að líta í þann reikning, ’ ’ var svarið. ‘ ‘ Eg
að minsta kosti flýti ekki fyrir því, þó þér viljið
það. Okkur hefir um mörg ár komið illa sam-
an; en það er engin ástæða til þess, að við ríf-
umst í hvert sinn, sem við finnumst. Eg hefi
ekki ætlað að móðga yður með því, að troða mér
inn í yðar hús —og eg viðurkenni að það er að
troða sér inn, jafnmikla óvild og við berum hvor
til annars, og ef þér leyfið það, vil eg biðja yður
að fyrirgefa mér eftir kringumstæðunum. Eg
skal reyna að koma ekki oftar inn í yðar hús.
Að fáum dögum liðnum vona eg að lafðirnar
Chesney yfirgefi það, til að fara heim í þeirra
eigið hús.”
Hann hreyfði sig til að ganga fram hjá um
leið og hann þagnaði; Carlton hindraði hann
ekki og rifrildið hætti. En undir eins og báðir
voru farniif kom Judith út úr matarbúrinu rétt
hjá, þar sem hún hafði óviljandi verið fangi.
Hún hélt á íláti með niðursoðnum mat í og var
hræðsluleg. Alt, sem líktist rifrildi, skelkaði
hana.
Lafði Laura dvaldi enn í herbergi sínu og
lézt vera veik. Henni líkaði vel að njóta bata-
stundarinnar og fá úrvalsmat og vín til að
neyta. Hún var vön að fara á fætur um hádeg-
isbilið, láta færa sig í viðeigandi fatnað, ganga
svo inn í búningsklefa sinn, og vera þar það sem
eftir var dagsins. Lafði Jana skifti deginum
jafnt á milli Lauru og Lucy, nú síðan Lucy fór
að batna; því Laura var öfundsjúk og kröfu-
hörð.
Geðslag Lauru hjálpaði alls ekki til að flýta
fyrir bata hennar. Grunurinn, sem hún bar til
manns sín og sambands hans við persónurnar
í Tuppers húsi, hafði aukist ekki lítið við inni-
veru hennar. Henni fanst sér gjörð smán með
því, að maður hennar efndi ekki hjónabandslof-
orð sitt, og henni féll það mjög þungt, þar eð
hún var sér meðvitandi um hið göfuga ætterni
sitt og nafnbótina, og hve hátt hún var hafin
yfir allan f jöldan af fbúum staðarins; hún mint-
ist þess hve heitt hún hafði elskað Carlton og
veitt honum ást sína afdráttarlaust í byrjun
hjónabandsins, svo það var engin furða þó hún
fyndi beiskju þessarar niðurlægingar.
Afbrýði og æsing ríkti altaf í huga hennar.
Hún þráði að geta auðmýkt Carlton, fá einhverj-
ar óhrekjandi sannanir, svo hún gæti ásakað
hann; hún þráði að sjá hann liggja við fætur
sínar og biðja fyrirgefningar, eða að hún gæti
sagt við hann: “Eg yfirgef þig, eg er ekki
lengur kona þín”.
Ennþá hafði lafði Jana ekki talað við Carl-
ton um Clarice, né spurt hvort hann gæti gefið
ið sér nokkura upplýsingu um hana; bæði átti
hann svo annríkt, og hún var svo kvíðandi fyrir
Lucy, að ekkert tækifæri gafst til þess. En nú
beið Jana eftir tækifæri. Henni og Carlton
hafði komið vel saman, þá sjaldan þau fundust,
sem oftast var í herbergi Lucy. En tíminn
nálgaðist og viðburðirnir hópuðust saman.
XV. KAPITULI.
Nýtt áfall fyrir Carlton.
Lafði Laura sat fyrir framan ofninn í sam-
komusal sínum og hallaði sér aftur á bak í hæg-
indastólnum; hún lagði fætur sína á Skemil til
að verma þá, en olbogana hvíldi hún á stólbrík-
unum; hún var í þungum hugsunum yfir rang-
indum þeim er Carlton hafði sýnt henni með ó-
trygð sinni, sem hún varði minst tveim þriðj-
ungum af vökutíma sínum til að hugsa um. Þetta
var sama daginn og Friðrik Grey tróð sér inn í
herbergi Lucy.
Lafði Jana sat við gluggan og prjónaði
st.úkur handa Carlton, sem kvartaði um kulda
á úlnliðunum síðan vetrarveðrið byrjaði.
Jana hafði ekki minst á Clarice við Lauru,
því óþolinmæði hennar, meðan hún var veik,
bannaði það; en þenna dag sýndist Laura nokk-
urnveginn róleg, svo að Jana fór að segja henni
frá samtali sínu við frú West, og Laura hlustaði
á hana eins og þetta kæmi henni ekki við, þang-
að til Jana mintist á grun frú West um að hún
hefði gifst.
“Gifzt!” hrópaði Laura og sneri sér að
systur sinni.
“ Já, um það er lítill efi, þar eð Clarica
kannaðist við það þegar hún talaði við vinnu-
konuna.”
“Eg er þá ekki sú eina af fjölskyldunni,
sem hefi látið mínar eigin tilfinningar stjórna
mér,” sagði Laura. “Jafn vbðalega hegðan,
sem þú og pabbi álituð það vera af mér. Má eg
spyrja, Jana, hver var maðurinn?”
“Um það er engin vissa,” sagði Jana.
“Kringumstæðurnar virðast benda á, að það
hafi verið ungur læknir, bróðir hr. West, sem
var mjög hlyntur Clarice, og fór næsta vetur til
Indlands. Frú West er samt á annari skoðun,
og hún fullyrðir að Clarica hafi ekki orðið hon-
um samferða, en hún gat hafa farið seinna.”
“Það er mjög sennilegt; en hvers vegna lét
hún okkur ekki vita um þetta? Hún þurfti enga
hindrun að hræðast frá okkur, eftir að hún var
gift.”
“Auðvitað ekki. En nú skal eg segja þér
hver helzt getur hjálpað okkur — það er hr.
Carlton. ’ ’
‘ ‘ Hvernig getur hann hjálpað ? Af því hún
fór burt til að stunda kennarastörf, hefi eg
alrei minst á Clariru við hann.”
“Fyr á árum kom Carlton alloft í hús
Wests, og var vinur Tom Wests, Crane og fleiri
ungra lækna. Það er mögukgt að hann viti
eitthvað um giftinguna.”
“Það er til óvirðingar fyrir fjölskylduna
Chesny, að fara að opinbera Carlton nokkuð um
Claricu.”
‘ ‘ Eg ætla ekki að hætta fyr en eg veit hvar
Clarica er, ef hún er lifandi. Hún getur lifað í
fátækt og vill ekki láta okkur vita það; eða, ef
hún er dáin, getur hún hafa skilið eftir börn. Eg
verð að spyrja Carlton.”
“Þú mátt það mín vegna,” svaraði Laura
önug. “Þú talar altaf eins og það sé einhver
dimm gáta í sambandi við Claricu.”
“Já, gáta, sem vekur mér hrylling. Þú
þekkir litla drenginn í Tuppershúsi?”
“Nú?” sagði Laura og starði á hana.
“Eg ge t ekki losnað við þá hugsun, að það
sé barn Claricu. ” >•
Laura þaut á fætur og stikaði fram og aft-
ur um gólfið, æst af reiði.
“Barn Claricu! Það barn er — er — já,
eg skal segja eins og er. Það bam er Carltons.”
Jana sat alveg hissa yfir orðum og reiði
svstur sinnar.
“Hr. Carltons? Hverskonar ímyndun er
þetta?”
Laura endurtók orð sín, tíu sinnum ákafari,
tíú sinnum reiðari. Hún lét orðagjálfur sitt
streyma — móti Carlton og karlmönnum yfir-
leitt — þegar Judith kom inn. Laura greip í
liandlegg hennar.
“Þú þekkir barnið í Tuppers húsi, Judith?
Hverjum líkist sá drengur?”
Juditíi reyndi að komast hjá að svara.
Lafði Laura hristi hana.
“Menn geta ekki gjört grein fyrir líking-
um, lafði. Tvær manneskjur, sem lifa f jarlæg-
ar hvor annari, geta verið mjög líkar.”
“Auðvitað,” svaraði Laura. “Vilt þú tala,
Judith?”
“Líking eingöngu sannar ekkert,” sagði
Jana, “en þér er bezt að segja strax, Judith,
hverjum hann líkist.”
“En sú líking er máske aðeins til í minni
eigin ímyndun,” svaraði Judith.
Laura stappaði niður fætinum.
“Hverjum sýnist þér drengurinn líkjast?”
spurði Jana.
“Hr. Carlton,” sagði Judith lágt.
Það var sem elding hefði lostið Jönu. Hún
bjóst við öðru svari. En sigurhróss svipur
glampaði í augum Laum og hún lét nokkur ó-
valin orð fjúka. Hún áleit þetta svar Judithar
vera fulla sönnun fyrir því að Carlton væri
sekur.
Hiín setist aftur í stólinn sinn, þrútin af
afbrýði og reiði. Jana áleit líkingu drengsins
og Carltons þýðingarlausa. Hún sneri sér að
Judith. Þar eð búið var að segja svo mikið í
nærveru hennar, áleit hún rétt að segja meira.
“Við áttum systur, sem hvarf, Judith —
þú hefir einu sinni áður heyrt mig minnast á
hana. Við höfum ekkert frétt af henni síðan,
en nú nýlega hefi eg heyrt að líklegt sé að hún
hafi gifst. Litli drengurinn í Tuppers húsi er
svo, líkur henni, að eg álít hann son hennar.
Clarica getur hafa farið til útlanda og komið
drengnum fyrir í fóstur. Finst þér það ekki
mögulegt, Laura ? ’ ’
1 fyrsta skifti brá roða fyrir í föla andlit-
inu hennar Judith. “Hvaða nafn nefnduð þér,
lafði? Clarice?”
“Clarice,” endurtók Jana undrandi, því á-
herzlan var ósjálfráð. “Lafði Clarica. Hvers
vegna?”
Judith sneri sér undan. “Ó, ekki af neinu,
lafði. Nafnið er svo óalgengt.”
“Það er nokkuð sjaldgæft. Við höfum á-
stæðu til að halda að hún hafi gifzt West nokk-
urum, sem seinna fór til útlanda og dó. Á hvað
horfir þú, Judith?”
Hún hafði snúið sér við aftur, nú með sjá-
anlegri undrun. “Eg þekti einu sinni mann
með nafninu West, hann heimsótti gömlu frú
Jenkinson í Palace Street, þar sem systir mín
er. Hann var systursonur hennar.”
“Hét hann Thomas?” spurði Jana.
“Það veit eg ekki, lafði. En Margaret
getur sagt frá því. ’ ’
“Og við hvað vann hann?”
“Eg skal spyrja Margaret að því, ef þér
viljið, lafði.”
Jana sagði að hún gæti gjört það; en hún
lagði enga áherzlu á þetta nafn, það var svo al-
gengt.
Sama daginn í rökkrinu stóð Carlton aleinn
í lyfjastofunni og bjó til lyf handa Lucy. Það
var of dimt til þess að hann sæi til að blanda það
rétt, og kveikti því á einu gasljósinu. Carlton
gekk aftur að litla borðinu við gluggan og tók
upp lítið lyfjaglas.
Carlton varð ósjálfrátt litið á gluggann, og
sá þar andlit, fremur óglögt samt, sem vaf þrýst
að rúðunni beint á móti honum; þetta voðalega
andlit með náfölt hörund, svart kinnskegg og
dökkan klút um hökuna, sem var svo hræðileg
fvrir endurminningu Carltons. Það sýndist
samt ekki horfa á hann, heldur á hreyfingar
hans, meðan hann bjó til lyfið.
Hinn óhreyfanlegi hr. Carlton varð þess nú
var, að hann hafði taugar. Af augnabliksskelf-
ingunni varð honum á að reka upp hljóð; það
var tryllingslegt hljóð, og lyfjaglasið datt á gólf-
ið og brotnaði. Jefferson hraðaði sér inn og sá
húsbónda sinn stara á gluggann og allan hinn
góða Tafaxacum-lög ónýtan.
XVI. KAPITULI.
Sendiför ungfrú Stiffings.
Desembermánuður var kominn. Fáum
kvöldum eftir hið áður umgetna, gat maður séð
unga stúlku ganga eftir götunni í South Wenn-
ock í kuldanum. Hún var í hlýrri kápu með
blæju fyrir andliti, því stormur var og snjór féll.
Þetta var ungfrú Stiffing, herbergisþerna lafði
Lauru Carlton.
“En þeir kenjar, að senda nokkurn út í slíkt
veður, en það er henni líkt. Þegar henni dett-
ur eitthvað í hug, þá verður að gjöra það strax,
hvort sem það er þægilegt eða ekki,” tautaði
stúlkan við sjálfa sig. “Skrattin hafi stóra
skápinn. Því týndi hún lyklinum, þegar hún
vildi opna hann?”
Hún gekk inn í verzlunarhús járnsmiðsins
og rasaði um eitthvað, því dimt var fyrir fram-
an búðarborðið, aðeins eitt ljós fyrir innan.
“Nú, nú, White, getið þér ekki haft svo
rúmgott í búðinni yðar, að fólki sé óhætt að
koma inn ? ’ ’ sagði hún.
“Eruð það þér, ungfrú Stiffing? Og hvern-
ig líður yður?”
“ó, eg er eins heilsugóð og hákarl,” svar-
aði ungfrúin. “Hún er ekki umhyggjusamari
um aðra en ugla, hún lafði mín. Hugsið yður,
hún sendir mig út með þunnu skóna mína í slíku
veðri.”
“Gátuð þér ekki farið í stígvél?” Ipurði
smiðurinn.
“Nei, það gat eg ekki. Þegar maður er í
kvöldklæðnaði, vill maður síður þurfa að skifta
skóm með stígvélum. Og þér, White, hvers-
vegna hafið þér ekki gasljós í búðinni eins og
aðrir?”
“Eg hefi ekki éfni á því, ungfrú. Og eg
vinn að mestu leyti í bakherberginu við eitt ljós;
biíðin er svo voða köld á veturna. Hvað get eg
gjört fyrir yður, ungfrú?”
‘ ‘ Eg átti að fá aðallykil. ’ ’
“Aðallykil?” endurtók smiðurinn.
“ Já, aðallykil. Er nokkuð einkennilegt við
það?”
“Hvað á að gjöra við hann?” spurði hann,
og reyndi að muna hvort lögin leyfðu að af-
henda vinnufólki aðallykla.
“Nú, hann er handa lafðinni, ef þér verðið
að fá að vita alt. Hún týndi lyklinum að stóra
skápnum, sem stendur í króknum hjá svefnher-
bergisdyrunum hennar.”
“Hún hefir eflaust gleymt honum einhvers-
staðar,” sagði smiðurinn.
“Auðvitað, hann hefir máske dottið upp
fvrir einhverja hirzlu og finst á morgun. En
lafði getur aldrei beðið eina mínútu; hún vill fá
skápinn opnaðann í kvöld. “Segðu White að
liann verði að senda mér aðallykil, sem geti opn-
að allar skrár af líkri stærð, og að hann skuli fá
hann aftur eftir einn eða tvo daga,” sagði hún.
Og verið þér nú fljótur, því eg vil komast heim
aftur íhlýindin.”
6r=
Areiðanlegustu Eldspíturnar í Keimi
og um leið þaer ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAiTAR af því þœreru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og éigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
Ef þú óskar eftir fljótri afgreiðtlu og hœsta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
0 ■■ 1 Ull, Gœrur Og Seneca Rœtur
• Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og smáum slumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R . S. ROBINSON W I N N I P E G, 157 RUPERT AVENUE og 9 150-2 PACIFIC AVE. East M AN .
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt. * J
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlæknir"
Cor. Lo^an Ave. o£ Main Street, Winnipeé
....... ■■1 ™—■ > .... ■"■■■ ................ •
liOUSKlNN líandur, Velðiniemin og Verslunarmenn LOBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Meetu sklnnakaupmenn f Canada)
213 PACIFIC AVENUE...............WINNIPEO, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gsrrur Húðlr, Seneca rætur.
SENOIÖ OSS SKINNAVÖRC YÐAR.
Bein Jóns Arasonar
GutSbrandur Jónsson heflr undan-
farið verið á ferS um Húnavatns- og
SkagafjarSarsýslur atS rannsaka foma
kirkjustaöi og kom hann heim um dag-
in úr þem leiöangri.
Vísir haftSi frétt aiS í förinni heftSi
hann funditS leiSi Jóns biskups Ara-
sonar og tekiíS upp bein hans. Þótti
blatSinu þaC svo merkur fundur, a?S
þaíS spurtSist fyrir hjá honum um
rannsóknirnar, og sagöist honum svo
frá:
Já, þaS er satt, meö tímanum hefir
gleymst hvar leitSi þeirra fetSga er.
Ekki einu sinni munnmæli til um þatS.
FertS mín til Hóla var atS visu görS i
þeim tilgangi einum, aS finna grunn-
inn aS þeirri dómkirkju, sem Pétur
biskup Nikulásson bygSi 1395 og fauk
fauk á ofanverSum dögum GuSbrands
biskups, sem eg líka fann brot af. En
gömul rit segja hvar i þeirri kirkju
biskup Jón og synir hans voru grafn-
ir og rannsókn mín lá meSal annars
þar um garSinn. Á 1 y2 álnar dýpi
kom eg ofan á leifar af beinum
þriggja manna og var lausleg grjót-
hleSsla yfir. MaSurinn í miSiS virt-
ist vera roskinn og er beinabyggingin
stórgerS; var af honum höfuSskel,
partur af handlegg og mikiS af öSr-
um fæti. Ðeinin, sem í bili eru geymd
í ÞjóSmenjasafninu, voru þangaS
flutt meS leyfi kirkjumálastjórnar-
innar og er eg nú aS rannsaka þau þar
og láta lækni rannsaka þau. Fyrri en
þeirri rannsókn er lokiS get eg ekk-
ert fullyrt um, hvort hér séu bein
Jóns biskups og þeirra feBga, en þaS
er mér óhætt aS segja, aS líkurnar
fyrir því eru töluvert miklar, meSal
annars af því, aS engin fundust þar
önnur bein í kring, enda er það al-
mæli þar nyrSra, aS á bessu svxSi
hafi aldrei verið grafiS i garSinum.
Eins er þaS, aS höfuSskelin at mið-
manninum lá sem svaraði bvi viB hliS-
ina á honum, en beinin í fætinum lágu
í náttúrlegum stellingum og því ill-
skiljanlegt hvernig hún væri þangaS
komin, nema hún hefði legiS þar frá
upphafi. En sem.sagt er ekkert hægt
aS segja af eBa á fyrri en rannsókn-
inni er lokiS.
Á annan árangur af ferS minni
sem almenningi gæti þótt fróðlegur,
skal eg benda. — Á GunnsteinstöBum
í Langadal fann eg elztu kirkju og
yfir höfuS elzta hús á landnu. Hún
er nú skemma og var jafnvel orðin
þaS 1813. Um aldur hennar er ekk-
ert hægt aS segja ákveðiS, en óyggj-
andi rök liggja til þess aS hún sé frá
því fyrir siðaskiftin. Hún er eftir
atvikum sæmilega viS lýBi, svo aS vel
væri hægt aS gjöra hana tipp á ný.
Þetta þyfti landsstjórnin aS láta gjöra
og taka hana aS öllu undir sina nm-
sjá. Elzta hús, sem áSur þektist á
landinu, var skálinn á Keldum, og er
hann nú undir opinberri umsjá.
Á öðrum árangri af rannsóknum
mínum aS þessu sinni getur varla
vaknaS almenn athygli.
fYisir.)
Otreiðar-dagur.
Hestalykt viS hrossarétt!
HeilbrigS kæla. — Morgun fagur.
Sól í austri. — Sunnudagur.
FerSaveSur. — LoftiS létt.
LeiS til fjalla. — Leggjum á.
Látum svo í hnakk hvern tösku,
og í hverja eina flösku.
Fleyg í barminn. — Förum þá!
Fram í hópi hleypum viS. •
Hófasláttur. — Götur duna.
Fákur hver vill fram úr bruna.
Hver viS annars keppir hliS.
Geysast farm meS gleSibrag;
gatna láta tóna-strengi
títt af hófum lositna lengi
óma fjörugt ferSa lag.
JJppi’ í hlíð viS hnjúk skal áS;
hnökkum sprett af, leyst frá tösku;
tekinn gyltur tappi’ úr flösku.
VíSsýnt yfir lög og láð!
Þina, himinn skýlaus, skál!
Skál þín, bjarti heiða-salur!
Skál þín, fagri fjalla-dalur!
HeiSablóm, þín heillaskál!
SólargySju sigurskál!
Svona’ á lifiö alt aS vera.
Enginn hrygS né búksorg bera.
Njóti gleSi sérhver sál!
ÞrúSgi hnjúkur, þína skál!
Þessi fagri sunnudagur
lifi’ í minning ljós og fagur!
Drekkum landsins dísa skál!
b. G.
('Lögrje