Lögberg - 19.12.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. DESEMBER 1918
3

Þakklæti og fögnuður .
Prédikun flutt af séra H. Sigmar í Wynyard og Kandahar á
Þakklœtis-hátíðinni, út af stríðslokum.
\
84. sáJmurinn.
Kæru vinir!
Mér finst við öll geta tiieinkað
oss þenna sálm í dag, sem nokk-
unsikonar einkunnarorð. Hvert
hugtak ihans htýtur, að mér virð-
ist, að finna samstiltán tón í
djúpi vorrar sálar. Hvert andvarp
sjálfsagt ekki svo mikið, sem
þakka ber. En mér finst að vér
þurfum altaf að halda því lifandi
fyrir hugsjón vorri, að vér éig-
um að þakka, ekki bara með orði
og tungu, ekki bara með lofsömgv
um og gleðiópum, heldur líka, og
mest af öllu, í verkinu.
Hvað getum vér hú gjört til að
hans er svo nýtt og lifandi, nærri þakka g'óðum Guði í verkinu fyrir
því eins og hainn væri ortur í dag.
ó, hversu indælir finnast mér
nú vera bústaðir Guðs, 'eftir
þenna langa og að ýmsu leyti
stranga tíma, sem vér höfum
ekiki sameinast á helgum í húsi
Drottins. ó, hversu mér finst
að vér ölíl eiga nú brýnt erindi
inn til forgarða Guðs, til að
beygja þar kné vor, í djúpri auð-
mýkt frammi fyrir ihelgu altari
h;uis, og nálgast hann með hulda
ásjónu, — sumir kanske með tár
sín, sumir kanske með vandræði
sín, sumir kanske með spuming-
ar sínar, — en allir með þakk-
læti sitt, — þakklæti, sem er
djúpt og hátt og hreint, því jafn-
veJ þar sem ihönd sársaukans hef-
ir hvrlt eða ihvílir, þar hválir og
líka hönd guðlegriar náðar. “pví
Guð Drottinn er sól og skjöldur,
Drottinn gefur náð og heiðvir,
hann synjar þeim um ekkert gott
sem fram ganga í ráðvendni.”
pegar vér komum hér síðast
saman í þessu Guðshúsi, vorum
vér að minnast þakklætisskyld-
unnar við Guð alrfiáttugan, með-
al annars út af því, að þá stóð
fyrir dyrum ihinn lögboðni þakk-
laatisdagur hauistsins. Nú þeg-
ar vór komum hér aftur saman,
er það á annari fyrirskipaðri
þakkarhátrð. ó, hversu dýrð-
legt er að hugsa um tilefnið. —
Stríðið er á enda. Engin orð
eigum vér til á ófullkominni
t ungu vorri til að lýsa svo vel sé
þeim fögnuði, sem hlýtur að
tlióma í sálum þúsuhda og milj-
óna út af því að stríðið mikla er
á enda. Hugsið um þreyttar,
sárþjáðar, dauðvona manneskj-
umar á bardagasvæðinu sjálfu,
þar sem sífeldlega dundi skelfi-
leg skothríð, og þagnaði ei í eyr-
iim þeirra dag og nótt. Hugsið
um lúna, þjakaða og þjáða her-
meninina, sem skyldunnar vegna
stóðú á sínum sitað, þó kanske
væru nær máttvana. Hugsið um
ibreldrin, eiginkonumar, syst-
uraar, ástvinina alia heima, —
bíðandi, biðjandi, og oft grát-
andi. — En það er ómögulegt að
hogsa sér það alt. Nú fyllir
gíeðin víða hugina, fögnuðurinn,
friðurinm, dýrðin — þakklætið.
pakklæti til almáttugs Guðs, sem
gefið hefir þá óumræðilegu náð,
að nú er stríðið ægilega á enda.
ó, hvemig eigum við að þakka
eins ,og þakka ber, og hvemig
eigum vér að lofsyngja eins og
lofsyngja ber? Hjálpa þú oss
til jþes,s ó Guð, þú konungur Kfs-
ins og Ijóssins.
Vér fögnum ekki bara út af
því á þessum dögum, að svo
miargir bafa losnað úr skelfingu
og dauðans hættu; ekki bara út
af því, að svo margar þjáðar
manneskjur losna undam ánauð-
aröki því, sem hertehningu borga
og landa fylgir; ekki aðeins út af
því, að svo margar manneskjur
friðinn og ihina dýru ávexti, sem
vér væntum af honum ?
pað sem mér sýnist, kæru vin-
ir, að vér getum gjört til að fram
bera í verkinu þakkarfómir vor-
ar til Drottins í þessu sambandi,
er að leggja sanna rækt við þess-
ar háu og göfugu hugsjónir í
voru eigin Kfi, og voru eigin fram
ferði. Vér skulum reyna að sjá
um, að í gegnum alt vort starf
andi út frá lífi voru réttlætið,
jöfnuðurinn og þjónustan. Altaf
hljótum vér að hafa einhver á-
hrif á aðra, og eitthvert samneyti
við aðra, — láturn þá réttlætið,
þjónustuandann og jöfnuðinn
ráða fyrir í þeim viðskiftum. pað
(mun Drottinn reikna sem sanna '
þakklætisfórn; því það, sem vér ]
gjörum bræðrum vorum, og þá
ekki sízt þeim minstu á meðal
þeirra, það gjörum vér honum.;
Kirkjan er stofnun Guðs á jörð-
unni; hvað sem vér gjörum til
að efla gagnsemi hennar og bless>
un mönnunum til ihanda, það er
Guði velþóknanleg þjónusta og
þakklæti. Ef vér því gjörum
hinat háu hugsjónir réttlætis,
jafnaðar, þjónustu og kærleika,
að afltaugum og lífæðum þeirrar,
kirkju, sem vér erum að reyna að
ihalda lifaridi og láta Verða til
blesisunar á sínum stað.þá berum
vér þar með fram þá brennifóm
þakklætis sem Guði mun vera vel
þóknanleg, og ilmur hennar mun
bæði berast upp til Guðs á himn-
um og út til .mannanna á jörð-
inni.
kærleika, og sannari þjónustu, af
því að menn haf i á þesisum alvar-
legu og átakanlegu timum verið
í stór hópum dregnir miklu,
miklu nær þér!
Að síðustu vildi eg, kæru vin-
ir, með hinum fylsta alvömþunga
mæla til yðar þessum orðum: Hér
í húsi Drottins vors, samankomin
á helgri stund til að fagna friðn-
um, og þakka almáttugum Guði
fyrir (hann, skulum vér strengja
þess heit, að vér skujum í Jesú
nafni reyna af öllu afli vors lífs,
að láta þessa miklu lífsalvöru, er
vér íhöfum horft á, og horfum
enn á isorgimar, sem í kringum
oss híffa verið, og sótt hafa oss
öll óbeinlínis, og sum beiniKnis
heim; verða til að draga oss með
líf vort og trú vora og starf vort,
miklu nær frelsara voram Jesú
og föður vorum Guði, og gjöra
oss í einu og öllu að sannari og
betri þjónum (hans og lærisvein-
um, svo að vort einstaklingsstarf
og vort kirkjulíf megi færa hon-
um, meðbræðrum voram og oss
sjálfum, miklu, miklu meiri á-
vexti í framtíðinni. — “Hjálpa
þú oss til þess, elskulegi faðir á
himnum”, — í Jesú nafni.
y
Amen.
Bréf eftir stríðslok.
Eftirfylgjandi bréf er skrifað
Edward Thorlakssyni, syni
Magnúsar heit. Thorlákssonar og
Moniku konu hans, sem er til
heimilis nálægt Ohurchbridge,
Sask. Hann og bróðir hans Ste-
fán voru með þeim fyrstu íslend-
ingum, sem gengu í herinn og
fóru til Englands um sumarið
1915. — Edward^ var þá 16 ára
og Stefán 17 ára þegar .þeir inn-
rituðust, þeir hafa mest alt af
tímanum verið saman á Frakk-
Iandi, sem sigmilters og hafa þeir
Stríðið rnikla hafði vitanlega í Ibáðir komist óskaddaðir úr eld;
för með sér ákaflega mikinn sárs' rauninni. Bréfið er skrifað til
auka, sorg og böl. ó, hversu móður þeirra. — J. W. M.
mörgum mannshjörtum hefir j
hlætf, og blæðir enn útaf því! Belgíu, 17. nóv. 1918.
Við þá hugsun viljum vér þó ekki ]
mamma
að iþesisu sinni dvelja. En þetta
er oss í huga. — H'áalvarlegar pið ihafið öll haift nægan tíma
hugsanir, ósegjanlega margar
spumingar, og ákaflega stórar
ráðgátur, ihafa sí og æ fylt hug-
ann út af því skelfilega stríði. Og
svo þegar stríðið er að enda og
fögnuðurinn mikli út af friðar-
voninni og friðnum sjálfum, er
að byrja að lýsa við sjóndeildar-
hringinn, eins og þegar sólin rís
að morgni til að lýsa, verma og
gefa líf, þá iþefir geysað yfir lönd
in þessi ægitega landfarssótt,
“sem sumstaðar hefir höggvið svo
stór og miki-1 skörð, og út af því
standa nú uppi isærð og voluð
mannShjörtu og horfa máske
höggdofa út frá sér. Aftur koma
alvarlegar spumingar, óráðnar
gátur, og þrýsta sér inn á hugann
og hjartað. Vinir mínir, eg hefi
staðið þessa síðustu tíð við eina
gröfina eftir aðra, með einlæga
meðtíðan í huga, og horft harmi
lostinn á grátandi ástvinahóp-
ana; egihefi horft á hverja blaða-
fregnina eftir aðra, og nú síðast
, hinar sára og átakanlegu fréttir
heima lösna undan þungu fargi frá ihinni kæra ættjörð vorri, með
til að gleðjast yfir enda stríðsins
og má víst segja hið sama um
okkur.Stebba. Bezt af öMu þykir
mér tilkynning sú er kom í gær-
kveldi að bréf okkar verða ekki
lengur lesin af yfirmönnunum.
Megum við því segja hvar við er-
um staddir og hvað gerist dag-
lega.
Alt fram til klukkan 11 á mánu
daginn, var orustum haldið á-
fram, en þegar tíminn kom hætti
allur ófriður samstundis. pjóð-
verjar fleygðu niður byssum sín-
um og héldu áleiðis til pýzka-
lands. Var svo komist að órði í
samningum vopnalhlésins að
bandamenn skyldu ekkert samtal
hafa við pjóðverja. Mörgum
ljósum var iskotið upp, og einu
sinni sást ritað á himinhvelfing-
una undra orðið: “Friður”.
óttans og kvíðans; ekki mest út
af því, að mörgum öþægindum
og mörgu erfiði, isem stafað hef-
ir af stríðinu, léttir nú væntan-
tega af. En vér fögnum, og
þökkum góðum guði líka, og hvað
mest vegna þess, að vér væntum,
sem blesisandi ávaxtair af friðn-
um glelilega, mikils sigurs fyrir
bugsjónir frelsisinfe, lýðveldisins,
jafnaðarims, þjónustunnar, og
fyrir hugsjón þess kærteika, sem
Kristur Jesús prédikaði á þesS-
ari jörð. Já, vér væntum þess á-
vaxtar af friðnum dýrmæta, sem
gróðursetja muni Guðsríkið í
hjörtum einstaMinga og þjóða.
óumræðilega vandasamt verk
eiga þeir fyrir hendi, sem semja
eiga him ýmsu skilyrði friðiarins,
og eiga að ganga svo frá þeim
máílum öllum, að til blessunar
megi vera fyrir imannlkynið, —
já, svo erfitt, að oss fiitst í fljótu
tilliti ókleyft vera. Biðjum góð-
an Guð fyrir þeim og starfi
i þeirra; biðjuip að þeir láti rétt-
lætið, sanngimina og þjónustu-
andann ráða fyrir hjá sér, svo að
þeir dýru ávextir, er vér vænt-
um, fái virkitega fram að koma,
— isvo að Guð verði vegsamaður
í því starfi, og málefni hans rík-
is fái þar sigui*.
pákklátssemin er sannarlega
' mikils verð. Við hana þurfum
\'ér að leggja rækt. Sannarlega
lær til þess fullkomin ástæða, að
ákveða sérsbakan dag til þakk-
lætis út af friðnum og úrslitunum
og vemdinni og náðinni og von-
inni, sem vér gjörum oss um
blœsaða ávexti. Vér þökkum
hið sama í ihuga; og spumingam
ar hafa fylt ihuga minn, og ekk-
ert svar — nerna þetta: “Hví-
líkt djúp ríkdóms og speki og
þekkingar Guðs! Hversu órann-
sakandi dómar hans og<Órekjandi
vegir hans.. pví að hver hefir
þekt huga Drottins? Eða hver
hefir verið ráðgjafi ihans ? Eða
hver /hefir að fyrra bragði gefið
honum, svo að það eigi að verða
honum endurgoldið? pví að frá
honum, fyrir hann og til hans
eru allir hlutir. Honum sé dýrð
um aldir alda, Amen. Ekki því
annað fyrir oss — og það er vissu
lega nóg — en að kasta sér í faðm
Drottins og treysta honum. —
“Drobtinn alsherjar, sæli er sá
maður, sem treystir þér.”
Aftur og aftur ihefir því þessi
spuming komið í huga minn:
Skyldi ekki þessi mikla alvara
- é m
Edward og Stefán
Við Stebbi vorum staddir 1
smábæ nálægt Mons þegar frétt-
imar komu. Okkur fanst það ó-
trúlegt og héldum að einhver
lífsins seih blasað hefir við oss í væri að drag dár að okkur. Tóku
ýmsum myndum, þessar spum' i aUir hermenn þessum fréttum
■ ■i!l(H:":KllíillHllli|írl
■
m Canada
1 = Food
l" Board
ll Wholsalr
Grocery
Liccnse
!" \m. No. 6-097
i mmm mm-.m'mím
■liiiiirii'iiiiBiiiimiaiiiia'iiiiBÍi
m w.wwmim-wrwmmmrmmrM'■-
Gleðileg jól!
til allra vorra
viftskiftamanna og vina
Gleðileg jól!
til allra vorra
viðskiftamanna og vina.
'!m

/ »
Royal Shield Brand oí Goods
Hefir í ett ár enn reyn*t viðskiftamönnum vorum áreiðanlegt og óyggjandi.
Vörur vorar segja til sín sjálfar.
Kaupmenn ! pið getið ekki átt á hættu að gera tilraunir með vörutegundir.
því ekki ekki að höndla vörur sem reynsla er fengin fyrir og alþekt er.
Þér þurfið aldrei að tapa viðskiftamönnum ef þér seljið vörur með
ROYAL SHIELD VÖRUMERKINU Á
Sendið oss pantanir yðar í dag; vér hofum allar matvöru-tegundir, sem vér getum tafarlaust
sent yður. — Vér höfum átta vöruhús, sendið pantanir yðar í það sem næst yður er.
Campell Bros. & Wilson
Limited — Winnipeg
Champbell, Wilson & StratTwjee, Limited - - --.Regina
Campbeil, Wilson & Miller, Limited - - - -- --.Saskatoon
Oaimpbelil, Wilson & Home, Limited, - - - - Calgary, Lethbridge, Edmonton
CampbeU, Wilson & Strathdee, Limited ,- - -- -- -- - Swift Current
Campbell, Wilson & Horne, Limited - - - -- -- -- - - - Red Deer
l(.
■ íl
Canada ■ f |
Food
Board — 1
Produce ^ *
Liccnse s|j
No. 7-678 Píj
'!l
i
■
iHBniBMMMMHt.P!
^■li!WtSii!B|Miia!i,:BI!ilBli;:KKKWKKKKB:B»l|BliHli|llMiJK>KBIIlllinilBlllMIBII»HltBIIIIBIÍ;ia;:iailliaU
■ ■ ■ ■ ■ ■ ■'!'■ ■' ■ ■ ■ ■ ■ ■ ■','■ ■ ■>;'lB'a ■''■(■•'-■'■-iB ■' ■ '■':!■ ■ ■ ■ '■ ''■'■.:■ ■ ■■■■-■ ■ ■■■■■■■■
i V
mgar, sem hafa hlotið að vera
samfara þeirri tilfinning, að án
Guðs værum vér svo hjáJparlaus,
og þessi soúg og sársauki þess-
ar tíðar, verða til að draga þjóð-
irnar og einstaklingana miklu
nær Guði? Æ, hljótum vér nú
ekki að kornast nær honum með
líf vort og starf vort ? Og sam-
fara þeiri ihugsun ihefir þessi bæn
verið mér í hjarta og á vöram,
rólega og ætluðu ekki að láta
narrast. En íbúar bæjarins voru
frá sér numdir af gleði. Klukkna-
bijómur, hróp og söngvar heyrð-
ust um allan bæinn. Vantraust
okkar var farið að bila. Við
máttum til að trúa.
pað er merkilegt að stríðið
skuli hafa endað einmitt á sama
mörgu fremur: Guð, Drottinn! I stað, er Bretar vörðust svo vask-
ó, lát þú nú renna upp nýjan dag,
dag friðar á jörðu og bræðralags
meðal þjóðanna, dag lausnar frá
þessari sj úkdómsneyð, s^m hvílt
hefir á þjóðunum; en um leið dag
sannari og meiri trúar, sannari
lega á 1914. en 24. ágúst létu
Bretar undanisíga og er bardagi
sá nú nafnfrægur, sem “The re-
treat from'Mons”, og einmitt í
Mons byrjuðu pjóðverjar að upp
Favorlte Brands
Popular Slzes
Made in the West
For Westerners
ROI-TAN
PÉRFECT CIGARS
v
E1 ROI-TAN Limited, Winnipeg
\
ll■l!lil
liiiiMIIIWI
imwaíwiHiiBiiia
i;inwiiiBimHitLíaíi.iKtt4MUBrHiBiiiiBiiiiaiií!WLiui
i::« ■.'■-■,:■■■■ ■ ■ ■ ■
fyUa skilyrði Bandamanna, kl.
11, 10. nóvember. Canadamenn,
önnur og þriðja fylking, voru
fremstir.
Við vorum ötaddir í Mons í
fyrra dag, þegar konungur Belg-
íu, hinn göfugi Albert, kom til
þess að iheilsa þegnum sínum.
Mannfjöldin var svo mikill að ó-
mögulegt var að þröngva sér í
gegn. Eg fór inn í eitt hús og
khfraði upp á þakið, en eg gat
ekki komist niður sömu leiðina,
og mátti eg tíl að skríða frá þaki
til þaks, þar til eg loksins fann
útgöngu. Var víst fólkinu bilt
við þegar eg kom í hús þess, sem
t
þruma úr heiðskýra lofti.
Á morgun byrjum við að labba
til pýzkalands. önnur herfylk-
ing (2nd division) er sögð að
vera ein af beztu fylkingum
Bretlands og þess vegna hlotnast
.okkur sá heiður að stíga fyrst
é
fæti á land pjóðverja. Eg held
að ferðum okkar, sé stefnt til
Frankfurt. Máske það sé heiður
en það er líka um hundrað uílur
og verðum við greyin að labba.
Eg hefi góða von um að við
verðum komnir heim í tíma fyrir
tuttugasta afmælisdag minn. pað
er ekki smáræðis' verk að koma
öllum þessum mönnum heim.
Bandaríkjin ætla að hjálpa Can-
I ada og verðum við því ekki mjög
] lengi á pýzkalandi.
j Eg get varla enn þá trúað því
| að við Stebbi höfum l>áðir Jifað
í gegnum þessi ósköp. Máské
eg vakni bráðum. Eg mintist á
|í einu bréfi hinn voðalega bar-
daga við Cambrai fyrir rúmum
mánuði. ó, hversu margir Can-
ada drengir létu þar lífið. Aldrei
mun eg gleyma tilfinningum
míbum þegar eg horfði yfir hina
blóðugu sléttu. Sannarlega var
þar dauðansdalur. En loksins er
því lokið. Gegnum bJóð karl-
manna og grátstafi kvenna hefir
heimurinn lært að þekkja kraft
íriðarins og góðvildarinnar. Fyr-
ir mig sjálfan get eg sagt að hinn
•bezti dagur verður þegar eg
hristi af mér hennannabúning-
inn og get sungið. Eg er ekki í
hemum núna.
Eddi.