Lögberg - 26.12.1918, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. DESEMBER 1918
3
Mercy Merrick
Eftir VILKIE GOLLNIS.
‘ ‘ Hvað annað átti eg að gera ? Eg fór aftur
til forstöðukonunnar. Þá voru veikindi byrjuð
í stofunni og eg aðstoðaði sem hjúkrunar-
kona. Einn af læknunum varð ástfanginn af
mér og vildi giftast mér. Sem heiðarleg mann-
eskja áleit forstöðukonan skyldu sína að segja
honum sannleikann. Aftur gamla sagan. Eg
varð örvilnuð, og hjarta mitt harðnaði. Eg
hefði getað fyrirgefið mér, eða snúið mér aftur
að -syndinni —ef ekki hefði verið maður annars
vegar.”
Nú misti hún vald yfir sjálfri sér og þagði
langa stund.
En Grace varð svo forvitin að hún varð eitt-
hvað að segja.
‘‘Hver var þessi maður?” spurði hún.
‘‘Hvernig gat hann hjálpað yður?”
‘ ‘ Hjálpað mér! Hann ihafði engan grun um
tilveru mína.”
“Þér sögðuð nýlega að —”
‘ ‘ Að hann f relsaði mig, já. Hann gerði það
líka, og nú skal eg segja yður, hvernig. Einn
sunnudaginn var stofnunarpresturinn ekki fær
um að flytja guðsþjónustuna, og í hans stað kom
annar mjög ungur maður. Forstöðukonan sagði
okkur að hann héti Júlían Grey. Eg sat í einum
af öftustu bekkjunum, þaðan gat eg séð hann án
þess að hann sæi mig. Hann lagði út af orð-
unum:
‘ ‘ Það er meiri gleði í himnaríki yfir synd-
ara, sem bætir ráð sitt, en yfir níutíu og níu rétt-
látum, sem ekki þurfa afturhvarfs með.”
Hvað gæfuríkar konur mundu hafa hugs-
að um prédikun hans, veit eg ekki, en á meðal
okkar í Magdelenustofnuninni var ekkert auga
þurt. Hann hreif huga minn svo, sem enginn
hefir gert fyr eða síðar. Kvíði minn hvarf ög
síðan hefi eg verið þolinmóð stúlka. Eg hefði
máské orðið gæfurík, hefði eg getað talað við
hann.”
“Hvers vegna gátuð þér það ekki?”
“Eg var hrædd.”
“Hrædd við hvað. ”
“Hrædd við að gera mitt þunga hlutkesti
enn þyngra.”
Grace sagði:
“Eg skil yður ekki.”
Mercy varð því að segja sannleikann. eins
og hann var.
Hún stundi og sagði:
“Eg var hrædd um að eg kynni að vekja á-
huga hans fyrir sorg minni, og að eg kynni að fá
ást á ’honum. ’ ’ \
Sabhygðai’skortur Grace kom í ljós í því
óstjómlega undrunarópi, sem orðum Mercy
fylgdi.
Hún stóð uPp, hegðun Grace sýndi að hún
var búin að segja nógu mikið.
“Eg hefi s'kelkað yður”, sagði’hún. “Ó,
unga stúlkan mín, þér vitið ekki hve trútt kven-
hjartað getur slegið, þrátt fyrir harðar þján-
ingar. Áður en eg sá Júlían Grey, var eg hrædd
við monnina. En við skulum sleppa þessu, það
er að eins endurminning — sú eina bjarta end-
urminning, sem eg á. Eg hefi ekki meira að
segja. Þér vilduð heyra æfisögu mína — og nú
fcafið þér heyrt hana. ’ ’
“Eg hefi ekki heyrt hvernig þér fenguð
þessa stöðu”, sagði Grace eins kurteislega og
hún gat.
Mercy gekk að ofninum og skaraði í eldinn.
“ Forstöðukonan á vini á Frakklandi, og
undir núverandi kyingumstæðum var auðvelt að
útvega mér stöðu. Ef einhver kúla skildi hitta
mig áður en stríðið endar, þá losnar mannfélagið
við mig með hægu móti.”
Hún stóð og horfði á leyfar eldsins, eins og
hún sægi þar sitt eigið rekald.
Grace áleit skyldu sína að segja eitthvað —
gekk nær henni — nam staðar — og sagði eitt
af þossum vanalegu orðtækjum.
‘ ‘ Ef eg get gert nokkuð fyrir yður-—”
Hún lauk ekki við setninguna. Hún hafði
að eins svo mikla meðaumkvun með þssari hrös-
uðu stúlku, sem veitti henni húsaskjól og hjálp-
aði henni, að hún áleit nauðsynlegt að segja eitt-
livað meira.
Mercy gekk teinrétt að eldhúsdyrunum, til
þess að líta eftir særðu mönnunum.
“Hvað ættuð þér að geta gort fyrir mig”,
spurði Mercy, knúð til að beita háði gegn liinni
köldu kurteisi, sem Grace sýndi lienni. ‘ ‘ Getið
þér gert mig að annari manneskju? Getið þér
gefið mér nafn og stöðu saklausrar stúlku í
mannfólaginu? Ó, ef eg aðeins ætti framtíðar-
útlit yðar.”
Hún lagði aðra hendina á brjóstið og þving-
aði sig til að segja rólega:
“Bíðið þér hérna á meðan eg fer fram að
gæta skyldu minnar, og líta eftir hvort fötin
vðar eru þur. Þér skuluð ekki þurfa að vera í
mínum fötum lengur en nauðsynlegt er.”
Nú varð liún þess vör að hætt var að rigna,
gekk frá elcUiúsdyrunum að glugganum, opnaði
hlerana og leit út.
Tunglsbirtan var lítil af því loftið var rakt.
Myrkrið, sem hingað til hafði hulið frönsku
mennina fyrir þýzku spæjux-unum, fór alt af
minkandi. Að fáuxn stundum liðnum mundi
enska stúlkan geta haldið áfram, því morguninn
var í nánd.
Mercy ætlaði að loka glugganum aftur, en
áður en hún vár búin að því, heyrðist skot frá
varðmönnunum í f jarlægð. Næstum því á sama
augnabliki gall við skot í námunda.
Mercy stóð við gluggann og lilustaði.
Þriðja slkotið reið af fast við húsið.
Grace þaut að glugganum í ofboði og spurði
“Hvað þýða þessi skot?”
“Það eru bendingar frá varðmönnunuu”,
svaraði Mercy rólega.
“Erum við í hættu? Eru Þjóðverjarnir
koonnir aftur?”
Surville læknir lyfti nú léreftsblæjunni frá
eldhúsdyrunum og sagði:
“Þjóðverjar eru á leiðinni til okkar. Við
sjáum hermennina þeirra.”
Grace hneig skjálfandi niður í næsta stól.
“Getum við varist þeim?” spurði Mercy.
Læknirinn hristi höfuðið neitandi.
“Alls ekki”, sagði hann. “Við erum eins
og vant er — einn á móti tíu. ’ ’
Úti fyrir þrömmuðu frönsku bumburnar;
það var eins og þeir vildu ekki láta heyraát til
þeirra sem nálguðust.
Ungu stúlkurnar gátu ekki lengur talað
saman, því voðalegur hávaði heyrðist úti, sem
agði þeim að óvinirnir væru að nálgast. Grace
leit spyrjandi til Mercy, sem enga huggun gat
veitt og gekk fram í eldhúsið.
Fáum mínútum síðar kbm hún aftur inn, því
nú rigndi þýzku sprengikúlunum niður hring-
inn í kringum húsið, og kom vesalings fólkinu,
sem þar hafði leitað skjóls, til að skjálfa af
bræðslu.
Grace lá utan við sig í fjarlægasta horninu,
hún virtist naumast vita hvað fram fór í kring-
um hana, og því áleit Mercy gagnslaust að reyna
að hugga hana og fór því fram í eldhúsið aftur.
En alt af nálguðust óvinirnir og kúlurnar
dundu á húsinu.
Alt í einu heyrðist eins og voðaleg þruma
og heymardeyfandi brak — sprengikúla hafði
lent í stofunni þar sem Grace og Mercy sátu
áður. Svo heyrðist hljóð og eittlwað detta, og
þegar Mercy vogaði inn í stofuna fann hún
Grace liggjandi dauða,
Alveg utan við sig gekk hún þangað sem
Grace lá, tók hana upp og lagði á rúmið og sá
strax að alt var á enda. Hún sat stundarkorn og
starði á liina framliðnu, stóð svo upp og tók
bréfahylkið hennar, opnaði það og fann bréfið,
sem faðir Grace hafði skrifað til lafði Roy, er
lofað hafði að taka hina foreldralausu stúlku
undir sína vernd. <
Mercy las bréfið. Roseberry ofursti hældi
hæfileikum dóttur sinnar, en kvartaði yfir hinu
vanrækta uppeldi hennar, som orsakaðist af fjár
munalegum vandræðum, er neyddu hann til að
fara til Canada. Svo komu hlý orð til lafði
Janet.
‘ ‘ Yður á eg það að þakka að eg dey kvíða-
laus fyrir framtíð dóttur minnar”, stóð í enda
bréfsins. “1 yðar varðveizlu skil eg eftir það
eina er mér er mikils virði á jörðunni. Alla æfi
yðar hafið þér varið auð yðar og stöðu tij að
gera gott. Eg vona að það verði ekki metið
minst, að þér huggið gamlan hermann á síðustu
lífsstundum hans með því, að annast um hans
yfirgefna barn”.
Mercy stundi og lagði bréfið frá sér. Hin
unga stúlka hafði mist góð og álitleg lífskjör.
Ritföng franska herforingjans láu enn þá
á borðinu. Hún sneri bréfinu við, til þess að
skrifa um dauða ungfrú Rosoberrv á seinustu
síðuna.
Hún sat og var að hugsa um hvernig hún
ætti að orða þessia tilkynningu, þegar hún heyrði
kveinað fram í eldhúsinu.
Hún gekk fram í. eldhúsið, og við að sjá
hana urðu mennirnir rólegri.
“Eg skal vera hjá ykkur þegar Þjóðverj-
arnir koma ’ ’, sagði hún. ‘ ‘ Verið þið hughraust-
ir, eg skal ekki yfirgefa ykkur.” Svo fór hún
aftur inn til að skrifa um dauðsfallið á bréfið.
Hún settist ekki niður, en horfði hugsandi
á bréfið.
Undarlegar hugsanir vöknuðu hjá henni,
hún varð sjálf hissa á ósanngirninni sem í þeim
fólst. Ef hún bæði nú lafði Roy að gefa sér
stöðu ungfrú Roseberrys, ef lnin væri ekki búin
að taka aðra stúlku, og segði henni að hún hefði
fundið Grace og hjálpað henni af öllum mætti.
Það væru þó meðmæli. Ef hún dirfðist að tala
fvrir sjálfa sig — hvað mundi lafðin gera?
Biðja um meðmæli auðvitað, meðmæli. Mercy
hló beiskjulega og settist niður til að skrifa um
dauðsfallið.
En hún gat ekki skrifað eitt orð, hugsunin
vildi ekki yfirgefa hana. Hún ímyndaði sér hve
unaðslegt lífið í Mabelthorp hlvti að vera.
Hún stóð upp og fór að ganga um gólf.
Hún hugsaði um ókomna tímann. Hvaða
útlit hafði hún þegar stríðið væri á enda, ef hún
lifði svo lengi? Hún gat farið hvert sem hixn
vildi, en ávalt mundi bomast upp hver hún væri.
Skuggi hins liðna lífs mundi áyált hvíla yfir
henni. Hún væri enn ekki nema 25 ára, fögur,
lieilbrigð og dugleg.
ITún gekk aftur að rúminu, laut niður að
hinni líflausu veru og hvíslaði:
“Ó, ef eg gæti nú skift við yður — ef þér
gætuð verið Mercy Merrick og eg Grace Rose-
berry. ’ ’
A sama augnabliki og þessi orð komu yfir
varir hennar rétti hún úr sér. Hún gat verið
Grace Roseberrv ef hún jtyrði, hugsaði liún.
T,kkert. gat liindrað hana í að koma fram fyrir
lafði Janet Boy undir nafninu Grace Roseberry.
Hvað var í hættu ? Yar nokkur veikur þráð-
ur í þessu áformi?
Grace hafði sjálf sagt henni að hún og lafði
Janet hefði ajdrei sést. — Yinir hennar voru í
Kanada, ættingjar hennar á Englandi dánir.
Mercy þekti vel staðinn þar sem lnin átti heima
— það var á Port Logan — og hún þurfti að eins
að lesa dagbók Grace, sem hún fann líka í bréfa-
hylkinu, til þess að geta gefið öllum spurningum
fullnægjandi svör, viðvíkjandi dvölinni í Róm og
dauða ofusta Roseburry. Hún þurfti ekki að
Jcoma fram sem hámentuð stúlka, því það var
Grace ekki. Alt studdi að áformi hennar. Grace
var í hennar fötum, sem voru merkt nafni
Mercy, en föt Grace hengu til þurks í eldhúsinu,
sem hún gat klætt sig í þá hún vildi. Loks stóð
þá vegurinn opinn til að losna við hina auð-
mýkjandi tilveru.
Hvað var rangt við þetta? Hvað sagði sam-
vizka hennar? Hvaða órétt gerði hún hinni
dauðu stúlku?
Þetta spursmál þarfnaðist ekki svars. Grace
var dáin og ættingjar hennar líka.
Svo var nú lafði Janet Boy. Ef hún var
henni trú, skyldurækin og þæg, þá gerði hún
henni ekkert rangt.
Hún greip bréf ofurstans og stakk því í
bréfahylkið ásamt öðrum skjölum. Þarna var
tækifærið fyrir hana. Tilviljanirnar voru allar
henni til hagsmuna. Samvizka hennar liafði
ekkert á móti þessu áformi. Hún komst því að
þeirri niðurstöðu: “Eg ætla að gjöra það.”
Hún var þó enn í nobkrum efa. En nú
heyrði hún fótatak manna og hesta. — Þjóðverj-
ar voru að koma inn í þorpið.
Að fáum augnablikum liðnum mundu þeir
koma inn í húsið, og hún yrði að gjöra grein fyr-
ir nærveru sinni þar. Hvað átti hún að velja?
Hið nýja llf sem Grace Roiseberry, eða hið gamla
sem Mercy Merrick?
Hún leit enn á líkið í rúminu, og hún ásetti
sér að vera eftirleiðis Grace.
Þjóðverjar nálguðust meir og meir.
Mercy settist við borðið og leit á klæðnað
sinn áður en óvinirnir kæmu.
Hún sá rauða krossitín á vinstri öxlinni, og
vissi straX að hann gæti valdið sér óiþæginda og
rannsókna.
Hún leit í kring um sig og sá gráu yfirhöfn-
iua, sem hún hafði léð Grace. Greip hana og
klæddist ihenni, sem huldi hana frá höfði til fóta.
Hún var aðeins búin að þessu, þegar götu-
dyrunum var lokið upp, og inn bomu Þjóðverjar
í bakherbergið. Hún ásetti sér að gjöra vart við
sig, stóð því upp og gekk að eldhúsdyrunum.
En um leið og hún seildist eftir léreftsblæj-
unni, var henni ýtt til hliðar og þrír menn komu
inn.
Hin yngsti þeirra var auðsjáanlega Eng-
lendingur. Við hlið hans stóð herforingi í prúss-
neskum einkennisbúningi. Hinn þriðji og elzti
var líka í einkennisbúningi. Hann var haltur
og bar prik í hendi í stað sverðs.
Þegar hann var búinn að lífca í kringum sig,
sagði hann háðslega:
“Veik stúlka í rúminu og önnur til að
stunda hana. Er nauðsjmlegt að setja hér vörð,
major?”
“Nei, svaraði hann, sneri sér við og gekk
fram í eld'húsið.
Þýzki læknirinn gekk að rúminu. Ungi
Englendingurinn liorfði með ánægju á Mercy,
dró blæjuna fyrir dymar og sagði sov kurteis-
lega á frönsiku:
“Má eg spyrja, eruð þér framskar?”
“Eg er ensk,” svaraði Mercy.
Læknirinn iheyrði svarið. Nam staðar á
leiðinni að rúminu og spurði á ensku:
“Get eg gjört nokkuð gagn þama?”
“Nei,” svaraði Metcy. “Þessi stúlka var
drepin þegar hermenn vðar skutu á þorpið ”
Þýzki læknirinn lét tóbak í nef sitt og
spurði:
“Hefir læknir skoðað líkið?”
“Já,” sivaraði Mercy í styttingi.
Læknirinn gaf engan gaum að misþóknan
hennar og sPurði:
“Hver hefir rannsabað líkið?”
‘ ‘ Herlæknirinn franski. ’ ’
Þýzki læknirinn nöldraði eitthvað um ódugn
að allra franskra stofnana.
Englendingurinn spurði hvort hin fram-
liðna væri ensk.
‘ ‘ Eg held það, ’ ’ svaraði Mercy hikandi, ‘ ‘ en
A-ið höfum fundist hér af tilviljun, svo eg er
lienni alveg ókunnug. ’ ’
“Vitið iþér ekki nafnhennar?” spurði þýzki
læknirinn:
“Nei.”
“Ekki einu sinni nafnið,” sagði hann, tók
ljósið og haltraði að rúminu til að skoða líkið.
Englendingurinn spurði hvers vegna hún
væri hér á hernaðartímum. En hvin hristi höf-
uðið.
“Vesalings frönsku hermennirnir,” sagði
hún alvarleg.
“Þér þurfið ekki að skifta yður af særðu
mönnunum, eg skal sjá um þá, þeir eru fangar
okkar. Nafn mitt er Ignatius Wetzel, foringi
læknaráðsins, og'svo þegið þér. ”
Mercy kom með mótsagnir. En Englend-
ingurinn tók hendi hennar og leiddi hana inn í
herbergið, og sagði:
Það er gagnslaust að sýnia mófcþróa, þýzku
reglurnar slaka aldi'ei til. Þér megið vera viss-
ar um að vol verður farið með fangana.”
Augu hennar fyltust tárum meðan hann tal-
aði, og aðdáun hans óx.
‘ ‘ Ilún er eins góð oghún er fögur, ’ ’ hugsaði
hann.
‘ ‘ Eruð þér nú ánægðar, og viljið þér þegja, ’ ’
sagði þýzki læknirinn hörkulega.
Hörkusvip brá á andlit Mercy um leið og
liún f jarlægðist læknirinn og séttist.
Englendingurinn endurtók ispurninu sína,
um veru hennar liér.
Eg ætla ekki að gjöra vður hnedda, en í dög-
un byrjar bardaginn aftur, og fyrir þann tíma
verðið þér að vera á óliultum stað. Eg er ensk-
ur herforingi og heiti Horace Holmeroft. Mér
þætti vænt um að mega hjálpa yður, og eg get
það, ef þér levfið. Eruð þér á ferðalagi hér?”
Mercy kinkaði kolli samþykkjandi.
“Eruð þér á leið til Englands?”
“ Já.”
“Þá get eg útvegað yður vegabréf yfir
þýzku landamærin, svo þér getið farið strax.”
Mercy horfði undrandi á liann.
‘ ‘ Þér getið útvegað mér vegabréf í gegnum
þýzka hergarðinn. Þér hafið þá mikil áhrif, ef
þér getið það. ’ ’
Holmcroft svaraði brosandi:
“Eg hefi þau áhrif, esm enginn stenzt — eg
á við áhrif pressunnar eða blaðanna. Eg er hér
sem fréttaritari eins af ensku stórblöðunum. Ef
eg bið yfirhershöfðingjann um vegabréf, þá læt-
ur hann mig fá það; hann er hér í nánd. — Hvað
segið þér um þetta ? ’ ’
Óverkuð skinnvara
1
Húðir, UU,
Seneca-rætur
iiiinuiiuiintniiiiiiiBniuiiiiiiiiiiiiiiiHtniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiuimiiiuiiiniiunnHiininHunimii
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu
§ og hæsta verði og fljótri borgun.
Skrifið eftir verðlista.
ÍiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimw
B. LEVINSON & BROS.
281-3 Alexande Ave. - WINNIPEG
SIÍGVÉL, SKÓHLÍFAR og MOCCASINS
og alt sem að skófatnaði karla, kvenna og barna lýtur
JENKINS
HEIMILIS SKÓFATNAÐARBÚÐIN
PHONE G. 2616 639 NOTRE DAME
R.S.Tlobinson
Katplr Ofl selur
Stofnsett 1883
Höfrtstóll $250.000.00
útlbú:
Seattle. Wash., U. S. A.
Edmonton, Alta.
Le Pas, Man.
Kenora. Ont.
Gæror
Ull
VER KAUPUM
UNDIR EINS
RAW FURS
Seneaa
rætar
No. 1. stór rottoskisn $1.00
Afar-stór No. 1. Ulfaskinn $20.00
Smærri tegundir hlutfallslega lægrl.
FAID YDUR VERDSKRA VORA
SENDID BEINT TIL HEAD œ51257PD!,,r.ERAT„sVMr,N’''PEe
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
Markaðsskýrslur.
IleUrtsöIuverð í Winnipeg:
Nýjar kartöflur 75 cent Bush.
Creamery smjör 49 cent pd.
Heimatilbúið smjör 40 cent pd.
Egg send utan af landi 45 cent.
Ostur 24%—26 cent.
Hveiti bezta tgg. $5.37% c. y8 pd.
Fóðurmjöl vtð mylnurnar:
Bran $31.42, Short $36.00 tonnið.
Gripir:
Bezta tegund af geldingum $12.28—
13.22 100' pd.
Miðtegund og betra$9.25—12.50 100 pd.
Kvigur:
Bezta tegund $8.00—9.00 — —
Beztu fóðurgriplr 7.00—7.75 — —
Meðal tegund 5.75—6.75 — —
Kýr:
Beztu kýr geldar 8.00—8.50 — —
Dágóðar — góðar 7.00—7.75 — —
Til niðursuðu 5.76—6.75 — —
Fóðurgripir:
Bgzta 9.00—10.00 — —
Úrval úr geitum
gripum 7.00—7.75 — —
Ali-góðar 6.75—7.25 —
Uxar:
peir beztu 7.60—8.00 — —
Góðir 6.00—7.00 — —
Meðal 6.00—7.00 — —
Graðungar:
Beztu 6.80—7.00 — —
Góðir (5.75—6.25 — —
Meðal 5.00—5.60 — —
Kálfar:
Beztu 9.00—9.50 — —
Góðir 7.50—8.50 — —
Fó:
Beztu lömb 14.75—15.00 — —
Bezta fullorðið fé 9.00—11.00 — —
Svín:
Béztu 17.50 — —
]>ung 13.50 — —
Gyltur 11.12 — —
Geltir 8.00 — —
Ung 14.00—15.00 — —
Korn:
Hafrar 0.81% fcush.
Barley ni. 3 c. W. 1.05
— no. 4 1.00
— Fóður 0.91
Flax 3.65%
þessir menn hafa verið valdir
til þess að mæta fyrir hönd
Frakklands á friðarþinginu: For-
sætisráðherra Cleamenceau, Foch
marskálkur, utanríkisráðherra
Piohon og Leon Boureois, fyrver-
andi forsætisráðherra; og talað
er um að André Tardieu muni ef
til vil verða útnefndur með þeim.
Allsherjar verzlunarnefnd
Bandaríkjanna hefir kært Swift
& Co., Armour & Oo., Morris &
Co. og Wilson og Cudohay í Chi-
cago, fyrir að gjöra samtök til að
hefta frjálsa kjötverzlun innan
Bándaríkjanna.