Lögberg - 30.01.1919, Qupperneq 3

t
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. JANÚAR 1919
S
Mercy Merrick
Eftir VILKIE COLLNIS.
‘ ‘ MeÖmælingarbréfin til lafði Janet?”
spurði Júlían.
“Já.”
Hún sneri sér skyndilega að lafði Janet og
sagði í bænarrómi:
- ‘ ‘ Leyfið mér að segja yður ihvernig eg misti
þau.”
Lafði Janet gat aldrei neitað bónum, sem
henni voru gerðar. En það var erfiðara að
vekja samíhygð hjá Horace.
Hann skaut hæðnisör, sem aðallega átti að
vera lafði Janet til skemtunar.
“Enn þá ein sikýringin.”
Júlían hevrði þessi orð.
Hann snefi sér aiftur að Grace og reyndi
nð hjálpa lienni út úr vandræðunum eftir nýrri
leið.
“Skeytið ekki um aðgefa neina skýringu
á þessu augnabliki”, sagði hann. “ILafið þér
ekki fvrst bréfin eru glötuð, neina vini eða ætt-
ingja hér í London, sem geta sannað ihver þér
eruð ? ’ ’
Grace hristi höfuðið.
“Eg á enga vini í London”, sagði hún.
Lafði Janet hafði aklrei á æfi sinni heyrt
talað um nokkura manneskju, 'sem ékki ætti vini
í Londíon. Hún leit til Horace og sagði:
“Enga vini í London ?”
“Auðvitað”, sagði Horace.
Grace sá þau hvíslast á og sagði því ali-
áköf:
‘* Vinir nlínireru í Canada. Þar á eg marga
\ ini, sem mundu stvðjá mál mitt, ef eg gæti
fengið þá liingað.”
Horace skaut einni örinni enn.
“Býsna langt í burtu”, sagði hann.
JúKan reyndi eníi að hjálpa henni.
“Dálitla þolinmæði, lafði Janet”, sagði
hann biðjandi, “dálítið umburðarlyndi, Horace,
með vinalausum kvenmanni.”
“Eg þáka yður, herra”, sagði Grace, “það
er vel gert af yður að vilja hjólpa mér; en það
gagnar ek'ki, þau vilja ekki hlusta á mig.”
Hún ætlaði aðstanda upp þegar hún sagði
þetta, en Júlían lagði hönd sína á öxl hennar og
fékk hána til að sitja kyrra.
“Eg vil hlusta á yður”, sagði hann. “Þér
mintuð mig áðan á bréf konsúlsins. Hann segir
mér að þér hafið ákveðna persónu grunaða um
<vð hafa tekið bréfin.”
“Eg hefi engan grun”, svaraði luin fljót-
lega. “Eg er sannfærð uim að Mercy Merrick
liefir stolið þeim. Hún var alein hjá mér þegar
sprengilkúlan særði mig, og hún var sú eina sem
vissi að eg hafði meðmælingarbréf. Hún viður-
kendi að hún hefði verið slami stúlka — að liún
hefði verið í fangelsi — að hún væri lcomin út
úr Magdalenu stofnun, og —”
Júlían greip fram í fyrir henni með spurn-
ingu, sem kastaði efa á frásögn hennar.
“Konsúllinn skrifaði mér”, sagði hann, að
þér hefðuð beðið sig að leita eftir Mercy Mer-
rick? Er það ékki satt, að hann lét hefja rann-
sókn, en að ekkert spor fanst eftir hana.”
Grace- svaraði gremjulega.
“Konsúllinn gerði sér ekkert ómak til að
finna hana. Hann rengdi mig eins og allir
aðrir.”
Lafði Janet og Horace litu ihvort á annað.
Því meira sem Grace sagði, því ótrúlegra varð
það.
“Ef við viðurkennum það, sem þér hafið
sagt”, sagði Júlían, “hvaða gagn gat Marcy
Merriok haft af bréfum yðar og fatnaði?”
“Hvaða gagn?” endurtók Grace undrandi
yfir því að hann gat ekki séð þetta fi‘á sömu
lilið og hún. “Mín föt voru rnerkt mínu nafni.
Eitt brófið var frá föður imnum, meðmæli til
lafði Janet. Stúlka, sem komin er út úr Magde-
lenu stofnun getur auðveldlega hafa komið
hingað í staðinn minn, eða undir mínu nafni.”
Orð hennar köstuðu skugga á kjördóttur
lafði Janets.
Lafði Janet stóð upp og sggði:
“Réttið mér hendi yðar, Horace, eg hefi
heyrt nóg.”
Hórace bauð henni handlegg sinn um l’eið
og ihann sagði:
“Þér hafið rétt fyrir yður. Þetta er sú
undarlegasta saga sem noibkur hefir fundið
upp.”
Þar eð hann var reiður, tálaði liann svo
hátt að Grace heyrði orð hans.
Hún gebk til kans og spurði þrjós'kulega:
“Hvað er undarlegt við það?’,’
Jútían greip fram í. Þó kann hefði ekki
séð Mercy nema einu sinni, 'hafði hún vakið geð-
þekni hans, og því reiddist hann orðum Grace.
1 fynsta skifti talaði hann hörkulega til
hennar:
“Þegið þér! Þér móðgið lafði Janet. Það
er stór móðgun að segja að önnur stúlka hafi
getað tekið vðar pl'áss.”
Nú reiddist Grace líka og sagði:
“Eruð þér prestur? Eruð þér mentaður
niaður. Hafið þér aldrei í blöðum eða bókum
lesið um menn, sem hafa tileinkáð sér réttindi
annara? Eg treysti Mercy Merrick í blindni,
áður en eg fékk að vita hver hún var. Læknir-
inn, isem bjargaði lífi mínu sagði mér, að hún
hofði farið xir þorpinu fyllilega sannfærð um að
eg væri dauð. Sikjöl mín og fatnaður hurfu um
leið. Er ekki eitthvað grunsamt við þessi atvik?
A sjúkrahúsinu voni sumir sem álitu þetta
grunsamt, og að eg mundi finna svikarann í
niinni stöðu. ”
Hún þagnaði silíyndilega, ]>ví hún heyrði
skrjáfa í silkikjól.
Lafði Janet var í þann veginn að fara út
ásamt Horace.
Grace þaut til þeirra, nam staðar fyrir
framan þau og sagði:
Að eins eitt orð, lafði Janet, áður en þér
snúið baki við mér. Eitt einasta orð og þá verð
eg ánægð. Hefir bréf Roseberrys ofursta komið
í Iþetta hús? Og ef það er komið hingað, hefir
þá 'kvenmaður komið með það?”
Lafði Janet svaraði afar-kuidalega:
“Þér athugið það ekki, að í þessum orðum
felst móðgun tií mín?”
“Ogenn þá meiri móðgun til Grace”, sagði
líorace ákafur.
Nú lifnaði grunur /hjá Grace.
“Grace! Hvaða Grace? Það er mitt nafn,
lafði Janet, og þér hafið fengið bréfið. Stúlkan
sem hefir stolið mínu nafni, er hér!”
Lafði Janet slepti handlegg Horace og gekk
tii frænda síns.
‘ ‘ Júlían, í fyrsta skifti á æfinni þvingar þú
mig til aÖ minna þig á þá virðingu, sem eg get
krafist í mínu eigin húsi. Senciu þessa stúlku
í burt.”
Án þess að bíða svars, gekk hún aftur til
Horace og tók handlegg hans.
“Gerið þér svo vel að fjarlægja yður”,
sagði hún rólega við Grace, sem eltki hreyfði sig.
“Þessi stúl'ka er hér”, endurtók hún.
“Leyfið mér að sjá ihana og sendið mig svo
burt ef þér viljið.”
Júl'ían gekk til hennar og dró hana til hliðar
Þér gleymið hvert tillit þér eigið að taka
til lafði Janet, og til vðar sjálfrar”, sagði hann
í skipandi róm.
Grace reif sig af 'honum og stöðvaði lafði
Janet í gróðrarliúsdyrunum og hrópaði:
“Réttlæti! Eg krefst þess réttar að fó að
sjá þessa stúl'ku. Hvar er liún? Látið mig sjá
hana.”
Nú kom vagn akandi að dyrunum, en þau
veittu því ekki eftirtekt.
Horace mótmælti harðlega þeirri móðgun
sem lafði Janet var isýnd, og lafðí Janet tók
rösiklega í bjöllustrenginn, til þess að kalla á
þjónana.
Júlían tók aftur í handlegg þessarar æstu
stúlku, og reyndi árangurslaust að sefa reiði
hennar — þá voru bókhlöðudyrnar opnaðar og
iun kom ung stúlka.
Mercy kom inn samkvæmt loforðinu sem hún
hafði gefið Ilorace.
Grace varð fyrst til að sjá ihana.
Hún þaut á móti henni og hrópaði í ákafa:
‘ ‘ Þarna er hún!
Mercy leit við, og mætti , tryllingislegu
augnaráði þeirrar istúlku, sem hún hafði stolið
nafni og stöðu frá, og sem hún hafði yfirgefið
þar sem hún lá sem dauð. Hálft augnablik
starði hún í þessi hefndarlþyrstu augu, og féll
svo meðvitundarlaus á gólfið.
Júlían stóð næstur Mercy og var hinn fyrsti
til að hjálpa 'lienni.
Hljóðið sem hann rak upp, þegar hann lyfti
henni upp af gólfinu, og svipurinn í augum hans
þegar hann só hið náföla andlit 'hennar, sýndi
ljóslega hvern áhuga og aðdáun hann bar til
hennar.
Iíorace sá þetta strax. Hann þaut til Júlí-
ans og sagði með þeim róm, sem bom upp um
afbrýði hans:
“ Láttu mig annast um hana. ’ ’
Júlían lilýddi þegjandi, en roðnaði við að
lieyra ihreiminn í rödd vinar síns, sem hann
skyldi ekki til hlítar og var að hugsa um, en þá
var snert við öxl hans. Júlían leit við og sá
hina dökk-klæddu stúlku standa bak við sig með
háðbros á vörum segjandi:
“Þér beidduð áðan um sönnun. Þarna
liggur liún,” og benti á legubekkinn.
Horace heyrði það 'sem hiin sagði, varð
fölur af reiði og hrópaði:
“Flytjið þessa kiðbjóðslegu stúlku undir
eins í burtu, annars get eg máske ebki borið á-
byrgð á gjörðum mínum.”
Orð þessi vöktu Júlían af draumum sínum.
Hann leit í kringum sig. Lafði Janet og ráðs-
konan voru að stumra yfir Mercy. Þjónarnir
stóðu í hóp við bóbhlöðudyrnar. Einn bauðst
til að sækja læknir, annar spurði hvort gera ætti
boð eftir lögreglunni.
Júlían sagði þeim að þegja og sneri sér svo
að Horace:
“Yertu rólegur. Eg skal fara burt með
liana hávaðalaust. ”
Svo tók hann í hendi Grace. Hún reyndi
að veita mmótspvrnu, en Júlían benti á þjón-
ana, sem stóðu í kring um þau, og sagði:
“Þér hafið gjört alla, sem hér eru, að óvin-
um yðar. Hér í London eigið þér enga vini,
viljið þér nú lí'ka gjöra mig að óvini yðar?”
Húi^ laut niður og svaraði engu.
Júlían skipaði nú þjónunum að fara, og
gekk svo á eftir þeim inn í bókhlöðuna og leiddi
Grace með sér. En áður en hann lokaði dyrun-
um leit hann inn í borðstofuna.
“Er hún vöknuð til' meðvitundar?” spurði
hann. 1
“Ennþó ekki,” svaraði lafði Janet.
“A eg að senda boð eftir næsta lækni?”
Horace vildi fyrirbyggja að Júlían gjörði
Mercy nokurn greiða, og svaraði því:
“Verði það nauðsynlegt, skal eg sjálfur
sækja lækni.”
Júlían lokaði dvrunum, slepti iliendi Grace
og benti henni að setjast. Hún var hissa á Júl-
ían og liorfði undrandi á liann meðan hann gekk
um gólf.
“Getur hún hafa haft þau áhrif á mig, að
Horace hafi séð það,” hugsaði hann. “Er
það komið svo langt, að skylda mín við vin minn
banni mér að sjá hana aftur?”
Grace þreyttist ó þessari þögn, og sagði:
“Eg bom hingað með yður samkvæmt vilja
yðar. Viljið þér hjálpa mér? Má eg treysta
yður sem vin?”
Hann leit á hana að hálfu leyti utan við sig,
og átti erfitt með að skilja hana.
“Þér hafið verið liarður við mig,” sagði
hiin, “en í byrjuninni voruð þér mér vinveittur.’
Án þess, að svara ihringdi Júlían bjöllunni.
Þegar þjónninn kom bað hann hann að út-
vega sér vagn og ökumann.
“Handa hvorum á það að vera?” spurði
Grace hörkulega.
“Handa oibkur,” svaraði Júl'ían, “eg ætla
að flytja yður heim til yðar.”
“En eg fer ekki. Eg á hér lieima. Hvorki
þér eða laifðin getið efast um atvikin, sem benda
á að ihún sé þjófurinn.”
Hún leit á Júlían með þeim isvip, sem greini
lega sagði: “Neitið því, ef þér getið.”
“Að svo mi'klu leyti sem eg skil yður,”
sagði Júlían tafarlaust, “virðist þér álíta það
ómögulegt, að saklaus stúlka geti fallið í dá við
að sjá yður. Nú slkal eg segja yður nokkuð,
sem getur myndað hjá yður aðra skoðun. Þeg-
ar (þessi stúlka kom hingað, sagði hún frænku
minni að hún hefði fundið yður af tilviljun við
frönsku landamærin, og að þér, að því er séð
varð hefðuð verið deydd af sprengikúlunni.
Minnist þessa, og svo þess sem fyrir kóm. Án
þess að vita að þér voruð lifandi, stendur lnín
alt í einu augliti til auglitis við vður. Er það
þá svo undaríegt að hún féll í aungvit?”
Ebkert svar kom.
Grace sá að enn var enginn grunur fallinn
á Mercy. Hún lmé niður ó stólinn og tautaði
vonlaus:
“ Alt og allir ein á móti mér.” Litlu síðar
sagði hiin: “Nei, egþoli það ekki, að svívirði-
legt glæfrakvendi taki mitt nafn og mína stöðu
í mannfélaginu. Þér getið sagt livað þér viljið,
eg skal afhjúpa hana, ög eg yfirgef ekki þetta
hús.”
Þjónninn 'kom inn og sagði að vagninn biði úti.
Grace sneri sér að Júlían og .sagði:
“Látið mig ebki tcfja yður, eg sé að eg get
engrar ihjálpar vænst hjá Julían Grav.”
“Yagnin bíður úti,” svaraði Júlían rólgeg-
ur, ‘ ‘ og eg tala til yðar í síðasta skifti. Sökum
meðmæla konsúlsins standið þér undir minni
vernd. . Viljið þér nú áforma strax, hvort þér
víljið halda áfram að vera undir minni umsjá,
eða að lögreglan taki yður að isér.”
Grace hröbk við.
“Við hvað eigið þér?” spurði húp æst.
“Bf þér viljið að eg annist um yður,” sagði
Iiann, “þá komið þér með mér út í vagninn und-
ireins. Ef þér gjörið það, skal eg veita yður
tækifæri til að segja lögmanni mlínum sögu yðar
og þá getur hann sagt yður álit sitt á þessu mál-
efni. Ef þér gjörið það ekki, verð eg að segja
fólkinu í næsta herbergi, að þér séuð hér enn, og
þá verðið þér aflientar lögreglunni. Gjörið sem
yður líkar, eg gef yður tveggja mínútna um-
liugsunarfrest.”
Hann tók upp úrið og horfði á það.
Hún vissi að Júlían meinti það sem hann
sagði, en ásetti sér að stelast 'hingað seinna.
Hún ákvað því að hflýða honum nú.
“Eg er tilbúin að fara,” sagði hún.
Júlían áleit Grace vera dálítið brjálaða,
opnaðr því dyrnar og lét liana fara út á undan
sér, og lét þjóninn hjálpa henni upp í vagninn.
“Mér var skipað að segja yður, herra, að
lierbergið yðar væri tilbúið, og að lafðin vænti
yðar til dagverðar,” sagði þjónninn þegar hann
var búinn að hjólpa Grace.
Júlían var ekki við þessu bxiinn, og sagði
því við þjóninn:
‘ ‘ Segðu laifðinni að hún skuli ekki búast við
mér til dagverðar, en að eg ætla að senda henni
skriflega afsöbun.”
\ Vagninn ók burt.
Þjónninn stóð undrandi á tröppunni.
‘ ‘ Eg vildi ekki vera í Júlíans sporum nú, ’ ’
sagði hann við sjálfan sig. “Hvað ætli hann
gjöri nú við hana?”
Hefði Júlían verið spurður að því sama, þá
mundi hann ekki hafa getað svarað.
Lafði Janet var alls ekki ánægð þó Mercy
væri vöknuð til meðvitundar, og biiið væri að
flytja hana í herbergi hennar.
Hvað gekk að Mercy? Hún var orðin svo
óróleg, og gagnslaust var að segja henni, að all-
ir álitu sögu ókunnu stúlkunnar ósanna. Hún
efaðist samt um að það væri satt. Hún var orð-
in einkennilega grunsöm um vini sína; neitaði
Horace um aðgang að herbergi sínu, og var af-
ar feimin gagnvart lafði Janet. Hún kom með
undarlegar spurningar um Júlían Gray, og
liristi höfuðið efandi, þegar henni var sagt að
hann væri f jærverandi. Við og við fól hún höf-
uðið í koddanum og tautaði vandræðalega:
“Hvað á eg að gjöra? Til hverra ráða á
eg að grípa?”
Stundum bað hún að l'ofa sér að vera einni.
Kvöldið bom, en engin breyting. Sam-
kvæmt tillögu Horace var sent eftir lækni.
Læknirinn hristi höfuðið. “Veikin bendir
á alvarlega truflun taugakerfisins,’ sagði hann.
Hann ráðlagði sefandi meðul og sjávarloft.
Með sínu vanalega kappi lét lafði Janet
búa alt undir ferðina, sem byrja átti morgun-
inn eftir. ,
Þegar læknirinn var farinn, bom bréf frá
Júlían. Þegar hann var búinn að gjöra hinar
nauðsynlegu afsakanir fyrir fjarveru sinni,
skrifar hann :„ Áður en eg lét stúl'kuna fara með
mér til lögmanns míns, áleit eg réttast að leita
ráða hans viðvíkjahdi aðstöðu minni til henn-
ar. Eg sagði honum — og eg álít skyldu mína
að endurtaka það fyrir yður — að eg álít mér
e’kki heimilt að breyta við hana samkvæmt
minni skoðun á sálarástandi hennar. Með til-
liti til þessarar yfirgefnu stúlku, verð eg að fá
læknisvottorð, og ekki nóg með það, eg verð að
fá áreiðanlega sönnun, bæði til þess að hugga
mína eigin samvizku og til að styrkja skoðun
m'ína ó henni. Þegar lögmaðurinn sá að mér
var þetta full alvara, sneri liann sér að sinnis-
veikralækni, og þegar að hann var búinn að fá
svar frá lækninum, sagði ’hann við mig: “Ivom-
ið þér með stúikuna hingað innan hálfrar stuud-
ar, hún á að segja lækninum sögu sína í stað
spurði hann hvernig það væri mögulegt að fá
mín.” Mig furðaði á þessari uppástungu, og
hana til þess.
"í:'"'' ■V=3==-| Óverkuð skinnvara
Húðir, Ull, Seneca-rætur
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu I og hæsta verði og fljótri borgun. Skrifið eftir verðlista.
B. 281 LEVINSON & BROS. -3 Alexande Ave. - WINNIPEG
R S.Robinson
Stofmett 1883
Gærut
Kaoplr op selor
Hofoðltóll
trtttú:
Seattle, Wash..
Edmontosi, Alt*.
Lo Pas, Man.
Kenora, Ont
U. S. A.
RAW FURS
$ 1.60
$250.000.00
Seneta
1.20
12.00
No.
No.
r»t«r
1 Afar-stór <fcOO HH
Fín Ulfa VtL.VAJ
1 Afar-atór 20.00
Utl
No. 1 Stor
Vetrar Rotta
No. 1 Stór
Haust Rotta
No. 1 Afar-stór
Svört Mlnk
Smærri o? lakari tegrundir hlutfallslesra lœgrrl.
ekki meðan eftirspnrn er mikil.
SENDID BEINT TIL HEA0 0FF,CE 157 BUPE||T » wi«mrt«
Vanaleg: Ulfa
Frosln NautshúÖ
.15
150—152 Patlfia Asa. East
. i i ti
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru 1 ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfaerni tannlæknir"
Cor. Lo^an Ave. oé Main Street, Winnipeg
■ ■ ' --------1...--------------------' ' u
TIL, ATHUGUNAR
500 inenn vantar undir eins til Þess aS læra að stjOrna blfreiBuni
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskólanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjðrnuSu blfreiSum og gas-tractors, hafa þegar orCiS aS fara T herþjön-
ustu eSa eru þá á förum. Nú er timi til þess fyrir ySur aS Tæra g65a
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá I laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáelnar vlkur fyrlr
ySur, aS læra þessar atvinnugreinar og stöSurnar biSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjOrar, og vélmeistarar á sklpum.
NámiS stendur yfir I 6 vikur. Verkfæri frí. Og atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSurnar aS enduSu náml.
SláiS ekki á frest heldur byrjiS undir eins. VerSskrá send ökeypls.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hemplillls Motór Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
Útibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
FULLFERMI AF ÁNÆGJU
Rosedale kol óviðjafnanleg að endingu og gæð-
um. Spyrjið nágranna yðar, sem hafa
notað þau. - Ávalt liggjandi birgðir af harðkolum og við.
THOS JACKSON & SONS
Skrifstofa 370 Colony St. Símar: Sher. 62—63—64
Forðabúr, Yard, í vesterbaenum WALh’,ST,’&ef.L«Cf.AVE‘
Simi: SHER. 71
T
Torfhildur Þorsteinsdóttir Holm
skáldkona
Fædd 2. febrúar 1845. — . Dáin 14. nóvember 1918
Títt er hringt, Hjartagæzka
tæmast bekkir. hennar bauð
Horfin er Hohn litilmögnum
heimi vorum. í laufskála,
Æslkumeyjum samhygð var þar
Mandis væri sólu hilýrri
hölt að hyggja og kærleiki
að hennar dæmi. himinheiður.
í álfum tveim Tryigðin var
ýmsa speki trauist sem bergið
á langri leið og vinátta
lærði hún, vori mærri,
en draumvtísi að gleðja aðra
og dulsæi var gleði $vanna.
voru hennar svóJs sólstafur
vöggugjafi. á sigurbraut.
Ung hún ruddi Mannlífs íhörmung
sinn eiginn veg, myndbreytileg,
listum unnandi eldur und iljum
og ljóssækin. ís við hjarta
Gaf hún þjóð sinni skelfdi efiki
gjaíir fagrar, skáldkonu >
lifandi myndir í samibandi
úr mannJheimum. við sólföður.
Af sjónarihæð Yfir torfærur
sögu vorrar allar báru
gegna garpa bæn og trú
glögt hún eygði, — \ ina bjartsýnu;
í skálda s'kuggsjá í sigurgleði
skemtin sýndi hún svölun fann
'lýði lands með guð í hjarta.
leik iþeirra. á guðs vegum.
Lögrétta. Hallgr. Jói