Lögberg - 30.01.1919, Blaðsíða 5

LÖGBEÍíG, FIMTUDAGINN 30. JANÚAR 1919
9>
RAFMAGN
Ódýraasta eldsneytið
City Light & Power
Verð á rafrnagni til suðu er aðeins
eitt Cent á K.W.H. -- Þegar þú setur
inn rafmagns-eldavél, þá getur þú
verið viss um, að eldsneytis-reikning-
urinn hækkar ekki úr því.
Heimsækið
The City Light & Power
54 King St.
Grenslist eftir hægum borgunar skilmálum og ókeypis
víralagningu.
•• 1 • an* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðtr tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENHY AVE. EAST
WINNIPEG
Eitt af því, sem almennmgur
getur veitt góða liðsemd til,
fram yrir iþað að teggja fé í við-
hafldisikostnað þessara söguminja,
er varðveizla sendibréfanna, því
að bréf siendir og meðtekur nærri
hvert mannsfoam.
Á meðferðina á bréfunum var
eg foúinn að drepa. En þó að
skaðinn sé orðinrt mikill, má þó
enn gjöra yfirbót og bjarga því
sem fojargað veíður.
Enn eru til mörg og merkileg
bróf um afflar jarðír. Sum eru
líklega orðin nokkiuð gömul. Eg
hefi sérstaklega trú á því, að
gömlu konumar lumi á ýmsu
þess iháttar í kiistuihandraðanum.
Nýrri bréfin eru þó mifclu fleiri,
því margir geyma þó bréf sín í
einn ættlið, og altaf er að bætast
við. i
Ef einíhverjir duglegir menn
tækju sig nú til og sópuðu heim-
ilin, hver í sinni sveit, að foréfum,
eða herjuðu út svo mifcið, sem
hægt væri að fá, mundi það
verða álitlegt safh.
Annars held eg að fengsvonin
verði lekki mest með iþeirri að-
ferð, að einstakir menn reyni að
fá aimenning til að láta bréfin af
hlendi við sig, heldur mund verða
affarasælla til frambúðar, að
þeár, sem út í þetta hugsa, kenni
mönnum út í frá, að þessi hrap-
arlega glötun sendiforéfá sé synd-'
samtegt athæfi, brýni hvemi og
einn, sem þeir ná til að halda ut-
an um siín bréf, vara þá við bruna
hættu og fúa og bendi þeim á, að
til sé hvítt ihús í Reykjavífc,
Safnhúsið, Landbókasafnið, sem
tafci við þessu þafcksamlega og
geymi þetta langtum betur en
þeir sjálfir, sýna mönnum fram
'á, að vissajst sé að koma bréfun-
um þamgað sem fyrst, að þeir
geti sjálfir ráðið því og mælt fyr-
ir um ihve nær böggulinn megi
opna, en ef þeir vilja ekki skilja
þau við sig í lifanda l'ífi, þá að
benda Iþeim á, að nauðsynlegt sé
að gjöra í tíma ráðstafanir um
meðferð þeirra eftir dauða sinn,
helzt í arfleiðsluskrá.
pegar mörgum fer að lærast
þetta, kemur allur fjöldinn á eft-
ir smám saman. J?að er foægt að
láta sér detta í foug, að söfnunar-
náttúran, sem er svo rík í ofckur,
ætti að geta ráðið einfoverju um
þetta. þetta yrðu að minsta
kosti þarfari söfn en frímerkin,
sem nú foatfa kveifct í'mönnum
bráðnæma farisótt um allan
heim. i. • !.•*• i r,
þesisi foréfasöfn ættu að geta
myndað sérstafca stotfnun, þegar
fram Mða stundir. pá ætti að
geta risið stórhýsi við foliðina á
Landisbófcasafninu, Sendibréfa-
safnið. pangað mundi margur
vitja, því að þar yrði margfoátt-
aður fróðleikur saman kominn.
Og eg gæti fougsað mér, að gefið
yrði út, og það áður en mjög
langt líður, sérstafct ritverk,
Sendibréfasafn, sem kæmi út
bindi af á hverju ári, í likingu
við fornforéfasafnið, með ýmsum
vöWum bréfum tfrá kunnum
mönnum og ókunnum.
En engin lög geta, og eiga
ekki að geta, sfcyldað menn til að
i láta af foendi einkaforéf, sem þeir
fá. öðru máli gæti verið að
gegna um bréf, sem orðin eru
gömul, frá löngu látnum mönn-
um, ens og t. d. sett eru lög um
verndun fommenja. Annars á
þetta að vera undir mönnum
sjálfum komið. Og þetta sjálf-
ræði er ekert hættulegt, ef nfönn
um færi að skiljast, að bréfin
séu menjar, sem vert sé að
geyma. —
— J>egar eg var barn, var mér
sagt um týnda muni, t. d. ef eitt-
hvað af gllunum mínum týndist
eða ónýttist, að þeir væru komn-
ir í glatkistuna. Mér er þetta
sérstafclega minnisstætt enn, af
því að eg sá fyrir mér þetta kistu
gímald, og mig langaði svo skelf-
ing mifcið til að sjá ofan í hana.
En enginn gat vísað mér á, hvar
hún væri.
Og enn langar mig til að líta
ofan í glatktetuna, því að þar eru
mörg falleg guU saman komin.
En hún er harðlæst um alla
eilífð, þessi hirzla — ef hirzlu
mætti kallá. Allir geta þó látið
í hana, en enginn tekið úr henni,
og efckert, sem þangað kemst, á
nokkurntíma útkværtit.
Hver maður á því sín vegna og
eftirkomendanna að gjöra sitt til
að .þangað komist sem fæst af
því, sem á efcki þangað að fara.
J?að er líka verið að varna því nú
orðið á mörgum sviðum. f út-
löndum er jafnvel tfarið að láta
hljóðritana geymá raddir manna
og málróm. En bæði foér og
annarsstaðar fara enn sendibréf-
m, þessar hljóði^ tungur tímans,
þessir sagnarandar um fortíð-
ina, unnvörpum í glatfcistuna.
Jón Sigurðssoh
frá Kaldaðamesi.
Skírnir.
Habsfoorgaranna er nú alt að
liðast í sundur. t
Habsborgarættin hefir ávalt
verið fufll ofmetnaðar og talið
sig “fínustu’’ fconungs eða keis-
araætt í heimi. petta gátu
Hohenzollamir ekki þolað, því
sjálfir þóttust þeir hverjum
mönnum snjallari. — pað hefir
því altaf undir niðri logað ó-
slökkvandi öfundarbál á miili
þessara tvéggja einveldisætta.
Jámkanzlarinn nafntogaði,
Bismarck, komst að þeirri nið-
urstöðu, að pjóðverjar fengju
aldrei hrundið í framfcvæmd
heimsdrotnunarfhugmyndum sín
um með öðru móti en því, að
lækfca fyrst að mokfcru hrokann
í Habsfoorgarmönnum. Og út
af þeim bollaleggingum kanzlar-
ans brauzt svo út ófriðurinn
1866.
Sýndi Btemarck þar stjóm-
kænsku mikla, iþví að ófriðnum
loknum gjörði foann þannig lag-
aðan samning við Auisturríki, að
Austurríkismenn gátu í raun og
veru hvorki hreyft íhönd eða fót
án samþykkis frá stjóminni
þýzku. En allir folutir, og samn-
ingar líka, fara forgörðum í
heimi þessuim.
Btemarck þröngvaði Austur-
ríktemönnum til þess að undir-
skrifa varnar- og viðskitftasamn-
ing við pýzkaland, 7. oflct. 1879,
og þetta gjörði hann iþvert ofan
í vilja Wilhdlms I.
Samningúr þessi entist hér
um bil í 40 ár, en nú er hann að
engu orðinn, einis og flest önnur
stjómmálastórvirki Bismarcks.
Árið 1882 fcom Bismarck á
samninigi um vamar- og við-
skiftasamband við ftalíu, og 2
áruiit seinná, svipuðum milli-
ríkjasamningi við Rússland.
Btemarck vildi oftast reyna
samningaleiðina fynst; en ef
hún brázt, hótaði hann undir-
eins eldi og brennisteini. En
Wilhelm II., foinn síðasti keisari
pýzlkalándls, var beinlínis á móti
öllum samningum eða amninga
tilraunum. Hann trúði aðeins á
hnetfann, og með hnefaréttinum
ætlaði hann að útbreiða veldi
pýzkalands heimskautanna á
milli. En eins og margt annað,
brást það Mfca.
pað er talið nokkurnveginn
víst, að oft foafi Franz Joseph
Austui-ríktekeirara fallið þungt
að tfylgja hinum óbilgjama höfð-
ingja Hofoenzollanna. En samn-
inga sína við pýzkaland vildi
hann eigi brjóta, ihvað svo sem
við tæki. pó er víst, að í hjarta
sínu var honum al'taf kalt til
Prúslsans.
Nokfcrum dögum áður en
ONDERLAN
THEATRE
skálds og móðir Jóns Halldórs-1
sonar vom systkinaböm.
Móðir RálphS var pórvör
Sveinsdóttir, dáin fyrir mfckr-1 Miðvikud og Fimtudag
um arum; var hun dóttir Sveins | F x BUSHMAN and
Jonssonar fra Syðraf.ialli í Mula- BfVERLY BAYNE
sókn hinni gömlu og síðar í j ,1„íuril,Tri
Garði í Áðaldál. Sveinn var hálf- ; * . ,
bróðir Páls læknis porbergsison- j ' air ° Gupids
ar frá Dúki í Skagafirði. Páll
lærði undir skóla fojá séra Jóni Hand ol \ engeance 3 katli
Jónssyni þá presti á Stærraár- j Föstudag og laugardag
skógi og giftist síðar dóttir hans j ‘The Blindness of Divoree”
Hildi, sem síðar varð fcona Jak-
obs Johnsens verzlunarst.iora á j timum verið líkt við níðinga moð
Husavik. Hjonaband Pate og ríting uppi j erminni, reiðubúna
Hildar stoð ekki lengi, þvi hann til ,að stinga honum j bakið á
druiknaði skömmu eftir a Breiða drengiunum ytíkar j skotgrof-
firði, eins og kunnugt er Svemn unum ,hvenœr aem ]>eir sæiu sér
taðir porvarar kom til þessa; færi að laumast aftan að' ,ÆÍm
lands, og do fynr nokkrum ar- hetjUnum ungu, er fómuðu öllu.
um í Dakota hya sym sinum, pér íslenzku konur yfir höfuð.
sem nu er bondi i Canadai og er munið eftir því við næstu kosn.
hann sa eini, sem lifir af þeim ingari að ]>að eru ósannindi af ilL
systkinum. Skuli, hið elzta af um toga spunnin, að Norris.
þerm druiknaði foeima við island, st|órnin hafi svift ður atkvæði>
Pall druknaði her i landi 1874 og ; það voru herlö Bordens-stjóm-
hið yngsta pumður, kona Ind- arinnar
riða Sigurðssonar dó í Canada Vér fslendingar þurfum að at.
fynr nokfcrum arum Moðir huga og muna það vel að vér
Pomarar og þeirra systkina var ei engan mann líklegri til að
Soffia Skuladottir prests Tomas þnekkja auðvaldi ^ stjórn
igonar í Mula og fconu foans pór- arfar Manitoba fylkte, en -
n uil* * landa vom, Hon. T. H. Johnson,
Hofðahverfi. Jon Hjalldorsson honum ljær Logberg oflugt
og pórvör giftust 19. des. 1875
í bænum Firth í Nebr. pau eign
uðust 9 börn og af þeim eru nú
4 á lífi. Sveinn, hinn elzti sonur
þeirra foýr nú í bænum Bassett,
Nebr. og á þar járnvörubúð.
Hann er giftur innlendri konu.
Hin þrjú Tómas, Páll og Soffía
,fýlgi sitt
það er einn hlutur
RALPH HALLDORSON
Fæddur 15. jan 1888. Dáinn á Frakklandi 18. sept. 1918.
Ralph Jónsson, Hal'ldórssonar
í (Shicago dó úr lungnabólgu á
Frakklandi 18. september f. á,
Hann foafði gengið í herlið
Bandarífcjanna 27. júlí og var
ráðstafað i 59. Pioner Infantry,
Headquarters Company í Camp
Dix í New Jersey ríkinu, þangað
til 27. ágúst, er þes'si fylking var
send tfl Bandarífcjahafnar við
Atlantshafið og bréf frá Ralph
sýnir að hann sté á skipsfjöl 30.
ágúst, og í bréfi hans ti'l föður
og systkina segir hann: “Mér
þykir mjög leitt að okkár góða og
gamla fósturjörð tapfet okkur,
og eg vona að það verði ekki
mjög langt þangað til mér auðn-
ast að sjá foana aftur”. f bréfi er
foann sfcrifaði etftir að foann sá
strendur Frakklands, stóð þetta:
‘“Kvíðið engu um mig, eg þoli
alt; ]>að er Vilhjálmur, Sem má
kvíða fyrir”. Ralph mintist og
einnig þess, að foann vildi sem
Franz Joseph lézt, er sagt að fyrst koma til hjálpar á Frakk
Hinn síðasti
af Habsborgaraettinni.
pað eru nú liðin rétt átta
hundruð ár síðan að Habsborg-
arættin komst til valda í Norð-
urálfunni.
Fyrst framan af réðu Habs-
borgarmenm aðeins yfir litlu
greifadæmi, en á dögum Karls
fimta óx þeim mjög fiskur um
hrygg og hugðu á alheimsyfir-
ráð, og á síðari öldum hafa þeir
ráðið yfir afarfjölmennu stór-
veldi. En svo kom ófriðurinn
mifcli til sögunnar, og í lok hans
hrundii Habsiborgarfcerfið til
grunna, líkt og spilaborg.
Habsborgarættin er upphaf-
lega runnin úr Eteass fylkinu,
en dregur^nafn af svisSheskri
borg, er Habicfotsfourg foét. Ár-
ið 1273 hlutu Habsborgarmenn
konungdóm á pýzkalandi, og um
þær mundir rete upp undir
stjóm þeirra voldugt ríki, sam-
sett af mörgum smærri þjóðum
og þjóðbrotum, er nú að stríð-
inu loknu verða að líkindum al-
veg aðsfcildar og fá fulla sjálf-
stjóm í öUuiu sínum málum.
Má þar fyrst tilhefna Austurrífci
jhann ihafi mælt til herforingja
nokfcurra, er við sjúkrabeð foans
: stóðu, þessum orðum: “Vinir
mínir! úr því að vér á annað
i borð eru famir að brjast á móti
Prústeanum, þá skulum vér berj-
i ast þar til fenginn er fullkominn
sigur, eða falla allir að öðrum
kosti. — Vér skulum venja
Prússann aí því, að ihalda að
ihann sé jafnsnjalfl, hvað þá held-
ur snjallari Haibsiborgaranum.”
— pað fýlgir að vísu sögunni,
að hinn háaldraði keteari muni
hafa verið með óráði, er hann
mælti þessi orð — en eitthvað
hefir þó legið á bafc við.
pegar Karl keisari kom til
valda, stóð ófriðarbálið í ai-
gleymingi, og engin leið opin fyr
ir ihann að draga sig í hlé. — pó
eru sannar heimildir fyri því,
að hann muni hafa reynt, að
minsta kosti á laun, að losast
undan^ stálglófa Wilfoelms II.,
þótt slíkt mfetækist með öllu,
eins og kunnugt ér. Enda er það
lýðum ljóst, að frá því um ára-
mótin 1917 og 1918 var öll stjóm
Austurrífcis eiginlega í höndum
pjóðverja. Austurríki var orðið
að þýzkri fojáleigu.
Nú er öfundar og mentnað-
ardeilunni, sem staðið hefir öld-
um saman á miflli þessara
tveggj heisaradæma, lokið, atf
eðlilegum ástæðum, þar sem
véldin bæði eru hrunin tifl
er síðar varð aðalbækistöð Habs
borgarmanna, Steiermark, Kam i grunna.
then, Tyrol, Ungverjaland og j Wiflfoelm kefeari krafðist fyrir
Bohemia. sig og sitt heimafólk, konungs
í ífoálfa fjórðu öld höfðu Habs-
borgarmenn æðstu yfirráð á
pýzkalandi — keisaratitil, þang-
að til Napolon fonekti veldi
Pýzkalands. En frá árinu 1804
foefir Halbsborgarættin foaldið
ketearatign í Austurríki og kon-
ungdómi á Ungverjalandi.
pað er fullyrf að árið 1740
foafi karileggur Habsborgarætt-
arinnar dáið út, en eftir það hafi
ættin haldið áfram í kvenlegg-
inn, frá Maríu Theresíu, og ver-
ið þá alla jatfna nefnd Habsburg-
Lothringen-ættin. —
Violduga þjóðhöfðingja átti
ætf þessi öðru hvoru, svo sem
Maximilian, Karl fimta og Maríu
Theresýi.
Mikilfl méirifoluti Norðurálf-
unnar laut um eitt skeið veldi
Habsfl>orgarættarinnar, og vöru
þær þjóðir, eins og kunnugt er,
afar ólíkar að eðlfefari, staðhátt-
um og siðum. Slík þjóðasam-
steypa endist sjaldan til eilífðar,
enda fór foér sem oftar, að vefdi
ríkis í sólinni. Ekfci vitum véf
hvert hann foefir farið, en ein-
hversstaðar hefir foonum hitn
að, því ibrendur til óbóta kemur
hann af ofmentnaðar og valda-
græðgisfluginu — þó ekki aleinn
því niður í djúpið vill foann draga
með sér hinn síðasta einvalds-
hi;fðingja Habsfoorgarættarinn
ar.. —
pað eru margir sem kenna í
brjósfi um foinn unga, ógæfu
sama, fyrverandi Austurríkis-
keisará. — Syndir feðranna hafa
steypt foonum út í Ragnarrökk-
ur ógætfunnar, án þeiss að hon-
um væri eiginlega unt að átta
sig. —
Og úr því sem komið er, munu
fái útvegir sýnilegir, fyrir hinn
siðasta einveldisfoöifðingja Habs
borgarættarinnar, aðrir en þeir,
“aftur í legið sitt foma að fara’
—hverfa vængbrotinn til borgar
innar gömlu, þar sem ættin átti
uppruna sinn — Habicfotsburg í
Sviss.
þessa lítfs leið burtu og skikli
etftir brosandi unglingsandlit.
Sambvæmt ósk hins dána, var
prestur hér viðstaddur, eins og
vanalega er, þegar einhver
foinna ungu manna felflur i val-
inn, yfirbugaður a-f hinum
“Slinga sláttumanni” the Grim
Reaper)., og drengurinn yðar,
var alls ekki hræddur að koma
fram fyrir hinn æðsta dóm.
Hann mætti guði með full trausti
til hans náðar. — Alflir foermenn
er hingað koma, njóta hlnnar
nákvæmustu hjúkrunar, og svo
var einnig um þenna unga son
yðar, sem var í umsjón Miss
MorrisOn, og verður hér ekki
lýst ihrygð foennar, er hún sá
hvað að fór, því foún hafði ásett
sér að gjöra foanm sem fyrst al-
bata. Við þráum ölfl að sá tími
nálgist að ferðinni sé lokið, og
jafnvel Iþó að sumir fcomi ekki til
baka, ]>á er það foiuggun vor, að
lífi þeirra var fórnað fyrir föð-
urlandið (Bandarikin), er bartet
hefir fyrir háleitari hugsjónum
viss.
Vér eigum þá líka að muna
það, að ekkert blað hér vestra, að
undantekinni Sameiningunni —
það vita afllir Ný-fsflendingar og
landar vorir fovar sem er — hef-
i, , * ™ . ir jafn dyggilega barist fyrir
Ibua me foður smurn i Chicago heiðri vorum gó haídið
og starfa aö tdbuningi a mynd- j þjóðernLsíhugsjónum vor.
fokuvelum og myndag.iorð. «um i{öldum tryggilega við
3. januar 1919. Lögberg.
S. M. Og síðast en ekki sízt Jjurfum
vér ?ð muiia við næsi.u kosning-
ar og endranær, að vér fslending
ar >iöfum áuímið oss það nafn,
að vera í töflu beztu borgara
þessa lands. Látum engin mis-
indis æsingaöfl draga oss niður i
forað ólögfoflýðni, ótrúmensku.
~ j Hugsum! Hugsum með stifll-
verið að 'þeir, faðir Voraldar og jng! útrýmum öllum Pro-Ger-
J. G. Hjaltalín, foafi efcki sópað mönum og þeslskonar náungum.
fyrir sínum eigin dyrum áður en ! pað er skylda vor.
þeir fóru af stað? Getur það ef Lýk eg svo máli raínu að
til vill skeð, að þeir verði látnir | sinni.
gjöra það? pað er enginn á-l ---------------
landi, og gaf í skyn að hann væri
þá foeilbrigður.
Ralph var 30 ára gamall,
fæddur í Long Pine í Brown
County í Nebraska ríkinu. par
féfck foann undirbúningsmentun
í þrjú ár, en fjórða árið lauk
hann við í Lincöln, — og var eft-
ir ]>að fjögur ár á háskóla í Lin-
coln, Nebraska; þar eftir flutt-
ist foann til Ohicago og gjörðist
>á hluttakandi í tilbúningi á
myndatökuvélum með bræðrum
sínuim Tómasi og Páli. Nofckru
síðar fovarf foann aftur til Ne-
draska og var með myndagerð-
annönnum í Lumerie Studio í j þar margir foinna foraustu ame-
Omaha; en í janúar síðastliðn- rísku dreng.ja. Eftir að hin á-
um sameinaðist hann Moralle- i hrifamikla .jarðarför, að foer-
1 alvöru talað á alvar-
legum tímum.
Framfliald frá 2 síðu.
byrgðarlaus í lífinu.
pjóðernisbrot.
Hvernig leizt oss svo á Voröld,
þá er foún loksins kom. Oss
]>ótti foún þunn. En fólk foélt
hún stæði til l)óta, og það gjörði
hún að ]yví leyti, að hún stækk-
aði, sem einungis varð til þess,
að innantómindin urðu bersýni-
legri ;hún gjöróist einfoverskonar
upptýningsskjóða, eða öllu held-
ur ruslaskrína, ílát, er folutfum af
öllu tagi var fleygt í, nema þeim
en nokkur önnur þjóð foefir gert. j sem gagn er að. Oss fanst sem
---------Ósfcandi að geta sýnt | Sig. Júl. Jófoannession foefði ekki
aðra eins fougrekfci, þölinmæðl
Fagran dýrgrip einn vér eigum,
ætíð vel foans þarf að gæta;
er það móðurmálið dýra,
metið sem til verðs ei getum.
Glatist hann, er þar með þrotinn
þjóðar vorrar dýrsti sjóður,
goðkynjaður einka auður
anda vors í þesisu landi.
S, J. Jóhannesson.
Hockey leikur.
og ást, eins og sonur yðar sýndi
hin síðustu augnablik lífsins, er
eg yðar einlægur vin Sergeant
Street, Camp Höspital 33 á
Frakfclandi. — Annar útdráttur
úr bréfi frá Maríe C. Frost
hjúfcrunarkonu, er sem fylgir:
“f * grafreitnum, sem nefnist
Kerfuntstrasse Cemetery, var
sonur yðar, Ralph, lagður til
hinnar sáðustu fovíldar, og hvíja
Jool Photographers í Rochest-
er og Syracuse, og st.jórnaði hinu
síðarnefnda, ]>angað til hann
gekk í herdeild þá, sem áður er
nefnd. Myndagjörð var Ralphs
mesta áfougamál, og foann áleit
að með góðum myndum mætti
takast að sýna alla eiginleika
(true interpretatiön) karla
kvenna og foama. Sterkasta
löngun foans var því að halda á-
fram tilraunum í þessa átt, er
foann kæmi til bafca aftur. Svo
var annað, sem einkendi ungling
]>enna, og það var að hann var
vel hagmæltur; bar fyrst á því
þegar hann stundaði nám við
University í Lincolh, og birtist
þar nokkuð eftir foann, ]>ar í
skólaiblaði. Ralph tilfoeyrði þar
og leikæfingafélagi, og leikrit,
sem hann samdi, voru leikin þar
og eru ef til vill enn í dag. pessi
leikrit sýndu það, að Raflpfo hafði
næga hæfifleika til að verða leik-
ritaskáld, en vantaði alla æfingu
og svo voru þetta ihjáverfc hans
jafnframt náminu. En þetta
eru nú algeng foriög ungra
manna, sem verða að láta lífs-
skilyrðin sitja fyrir, svo löngun
og foæfileikar fara forgörðum.
Hin fyrsta fregn um andlát
Ralphs kom með hraðfrétt frá
striðsráðinu í Wasfoington D. C.,
sem dagsett var 18. september,
eða sama daginn og hann lézt.
Einnig fcom bréf frá yfirmanni
Ralpfos, og stóð þetta í því:
“pann 12. septemfoer var sonur
yðar fluttur inn á sjúfcrastofu
(Ward), undir minni umsjón,
þá veiflcur af lungnabólgu, og þó
hann sýndist berjast sem sönn
hetja móti óvini lífsins, með
sterkri láfslöngun, þá varð hann
samt herfang þéssa hásfcalega
óvinar, flungnabólgunnar, sem
hér ríkir. Hinn síðasti neisti
Á föstudagslíveidið þann 31.
]>urft að stofna blað af bændafé | janúar spifla ífeflenzku piltamir
— sem þó er ekki kannast við j (Y.M.L.C.) á móti tflbkk enskra
fyrir dómístólunum hér — til að j pilta, sem nefna sig Argonaufcs
fýlfla það með Sónlháttum, Auð- á Arena skauta skólanum. Til
unnardrápum og óuppteljanleg- skýringar þeim sem efcki hafa
um Öðrum lengdum. Var hans j ]esið í ensku blöðunum um Hock-
eigin andagitft öll í — molum —; ey leiki þessa í vetur, skal þess
eða hvað? Hann hafði eigin- getið að þetta er mjög árlðandi
lega öðru að sinna, eftir alt sam- leifcur fyrir íslenzku drengina að
an. Hann þurfti að æyði megin-
inu af hverjum degi virkum,
vmna. pessir tveir flokkar eru
jafnir með vininnga hver um sig
mánuð eftir mánuð, vestur í {hafa unnið þrjá leild, og efcki
Mintfo-foerhúðum. Efcki þó svo: tapað neinum. — Við viljum
mannasið, hatfði Verið framin,
taflaði séra Yost, kapteinn í liði
Bandamanna, nokkur viðkvæm
hluttekningarorð, um fónifýsi
hins unga manns og um hina
fiarverandi ástvini foans. Á kist-
una, sem prýdd var með Banda-
ríkjafánanum, var lagt lítið lim
frá ungra kvenna félaginu (Y.
W. C. A.) pessi lfltla grein, sem
foér er nefnd, var tekin burt eft-
ir að foermennimir, sem við voru
staddir, foöfðu flökið sinni hátíð-
legu og áforifa miklu kveðju, til
hins' framliðna; greinin sem hér
er nefnd var tekin af tré, sem
stendur náflægt gröfinni, sem
auðfcend var með krossi og fána.
— Gjörið svo vefl að lofa mér að
vita, ef eg get orðið yður að liði
og þó sonur yðar næi ekki á or-
ustuvöllinn, ,þá tjáði hann sig
fúsan til að fómfæra lífi sínu
fyrir frelsið og lýðveldtestefn-
una.” — Hið sígræna lim fylgdi
bréfi þessu til föðurs og systkina
hins látna.
Að endingu skal nú lítið drep-
ið á ætt Ralpfos á íslandi. Eins
og áður er getið, er faðir foans
Jón Haflldórsson í Chicago, ætt-
aður úr Mývatnssiveit, Gamaflíete
son frá Haganesi. Kona Gamalí-
els var Hielga dóttir séra Einars
á Arnarvatni Jónssonar frá Vog
um, bróðir séra pórarins í Múla
Móðir Jóns Halldórssonar var
Amfríður yfirsetukona Tómas-
dóttir b^nda á Kálfaströnd, en
móðir hennar var Guðrún Jóns-
dófctir Halldórsisonar á Mýri í
Bárðardal, systir Sigurðar á
Gautlöndum föður Jóns alþingis
manns og Kristjáns flrónda í
Krossdal í Kelduíhverfi og var
Jón faðir Krifetjáns fekálds sonur
foans. Krifetján í Krossadal var
bjóðir ömmu Jóns Halldórssonar
að sfcilja að foann væri þar í her
þjónustu. Osfe þótti sem foann
foefði þá átt að útvega mann í
ritstjórasætið, úr ]>ví að foonum
var að fullu <fl)orgað íyrir það
fetarf, og gefa kaupendium og
eigendum Voraldar minna af
upptýning í endurfæðingargjaf-
ir. Voröld átti svo sem að end-
urfæða oss; auðvitað á það að
skiljast á andlegan foátt. En
ætli það dragtet ekki? Hrædd-
ur að það — lognfet fram af
henni.
Frá því á öndverðri æfi Vor-
aldar hefir faðir hennar alt upp
til þessa dags, verið að biðja oss
íslendimga að muna eftir því við
næstu kosningar, að greiða ekki
atkvæði með Norrte-stjórninni,
tða nokfcmm þeim manni, er
Lögberg er meðimælt.
pað er margtf tfleira, er eg segi
að vér þurfum að muna við
næstu koisningar ogendranær.
Vér þurfuan þá, að muna vél
eítir þeim manni eða mönnum,
er forópuðu af fögnuði, á síðast-
liðnu vori, þegar sorgarmyrkrin
grúfðu þyngst og vonaljósin voru
að því komin að slokna út, þá er
pjóðverjar ruddust lengst fram.
og ekki var fyrirsjáanlégt annað
en að París yrði foerfang þeirra
þá og þegar, — vér þurfum, segi
eg, að muna ]>á vel eftir þeim
manni eða mönnum, er hrópuðu
af fögnuði þá: “Fallega gjörðu
einnig geta þefes að piltamir sem
taka þátt í iþessum leifcjum, eru
allir fyrir innan tuttugu og eins
árs að afldri. f þessari deild em
fimm flokkar, og spilar hver
flokkur átta leiki. Sá flokkurinn
sem flesta vinninga foefir þeg
búið er að spila aflla leikina fær
fria ferð til Toronto, og spilar
þar á móti foezta flokk austur
fylkjanna fyrir Junior Hockey
Championsfoip of Canada.
Y.M.L.C. drengirnir em nú
þegar búnir að fá mikið álit fyrir
leikfimi í þessari íþrótt. Má
geta þess að Magnús Goodman
skautakappi í Manifcoba er einn
af þeim sem spiflar.
fslendingar fliafa í mörg ár stað
ið framarlega í flest öllum íþrótft
um, sem iðkaðar eru í jþessu landi
En mest mun hafa l>orið á þeim
í Hockey leikjum. pað væri þvi
mikill heiður fyrir Y.M.L.C. piflt-
ana og fslendinga í heild sinni, ef
þeir verða hlutskarpastir og
vinna sér inn þessa frrð, sem
verður bæði fróðleg og skemtileg
Nefndin og drengimir sem
spila, óska eftir að landar fjöl-
menni á föstudagskvefldið.
Inngangur aðeins 15 cent.
Fyrir hönd nefndarinnar.
Wilhjálmur Friðfinnsson.
Wonderland.
Hefirðu oft séð eins margt
þeir það núna, blessaðir, bráðum j hrífandi í einni kvikmynd, eins
verða þeir í París!”
Vér þurfum þá að muna eftir
þeim mönnum, þeim Pro-Ger-
mönum, er mesfcu illu hafa kom-
ið til leiðar með því, að blása að
sundrungareldinum, í því augna-
miði, að veiikja sameinaða krafta
til sigurvinningar.
pér telenzkar mæður þurfið
þá að muna og muna vel etftir
slíkum mönnum. Pro-Germön-
í Chicago, en Jón faðir Kristjáns um þessa lands foefir á stríðs*
og “Tfoe Romance of Tarzan”, er
sýnd var vikuna sem leið. — En
seinni part þesisarar viku getið
þið Megið ykur máttlausa af því
að foorfa á Francis Buohman óg
Bevery Boyne i leiknum “A Pair
and Cupids”. — 3. kaflinn af
‘ Tfoe Hand of Vengeance”. Auk
þess má nefna leik eins og “The
Blindnesfei in Divorce” og “The
Belfls”, er sýndir verða í næstu
viku.