Lögberg - 27.02.1919, Side 3

L.OGBERG, FIMTUDAGINN 20. FEBRÚAR 1919
9
Mercy Merrick
Eítir VILKIE COLLNIS.
þér ekki annað en að hringja. Þjónninn gjörir
mér aðvart — <og eg sé þá um endirinn.”
Hún gekk út og skildi Mercy eina eftir.
Hálft í hvoru hugsjúk sá Mercy lafðina fara.
Hún bafði elskað og virt hina vingjarnlegu,
gömlu konu, og henni sárnaði því að ihugsa um
það, að innan skams mundi nafn hennar verða
iafðinni til móðguniar. En nú vildi hún ebki
hætta við áforrn sitt; hún þi’áði afturkomu Júlí-
ans. Áður en hún gengi til hvíldar þetta kvöld,
skyldi hún hafa verðskuldað það traust, sem
Júlían bar til hennar.
“Látum hania segja sannleikann, án þess að
hinn lélegi ótti fyrir uppgötvun hvetji hana til
þess. Látum hana framkvæma réttlæti gagn-
vart þeirri stúlku, sem hún ihefir gjöri rangt, á
íneðan þessi stúlka er ekki fær um að afhjúpa
hana. Látum hana fórna öllu, sem hún hefir
náð með syikum sínum, iþá ber iðran hennar vótt
um hið betra eðli hennar, og þá er hún sú kona,
sem maður á að treysta, virða og elska.”
Þessi orð stóðu jafn glögt fjyrir minni henn-
ar nú, eins og hún heyrði þau koma út á milli
vara lians, þegar hann varð sannleikans var. Og
meðan hún horfði á lafði Janet ganga út, hugs-
aðihún:
“ Ó, eg vildi að hræðsla mín rættist nú. Gæti
eg aðeins fundið Grace Roseberrv í þessu her-
þergi, skyldi eg segja henn sannleikann ótta-
laust. ’ ’
Hún lokaði bóklilöðudyrunum. Þegar hún
ætlaði að snúa til baka varð henni á að æpa af
undrun.
Þegar undrunartilfinning Mercy hvarf,
gekk hún hi’öðum fetum áfram til þess að láta
iðrun íSÍna í ljós.
Grace stöðvaði lxana með ibandabendingu,
og sagði háðslega og skipandi:
“Komið þér ekki nær mér. Yerið þér kyrr
ar, þar sem iþér eruð.”
Mercy stóð kyr. Háttalag Grace undraði
hana. Hún studdist við næsta stólinn, en þá tal
aði Grace til hennar aftur:
“Eg bartna vður að setjast í minni nær-
veru. Þér hafið í nauninni enga heimild til að
vera í þessu húsi. Þér munið máske hver þér
ernð, og hver eg er.”
Gremjuríkt svar lék um varir Mercy, en
hún þvingaði isig til að þegja, stóð óþolinmóð
við stólinn og hugsaði: “ág ætla að reynast
verð trausti Júlíans; eg ætla að þola þessari
stúlku, sem eg hefi gjört rangt, allar mótgerðir.’
Þær stóðu báðar þegjandi hvor gagnvart
annari, einsamlar — í fyrsfca skifti síðan þær
rnættust í franska þo'rpinu. Þær voru alls ólík-
ar. Hin litla, granna Grace Roseberry, föl í
andliti með íhörkulegan svip, fátæklega klædd og
þreytuleg, þar sem hún sat á stólnum. Hin stóð
þi’áðbein, skrautlega "klædd, fögur og hrífandi,
þó höfuðið væri niðurlútt.
Loks rauf Grale þögnina.
“Standið þér ikyri’ar; mér þykir vænt um
að horfa á vður. Nií er gagnslaust að falla í
öngvit, því nú eru engir karlmenn til staðar,
setm geta aumkast yfir vður og lyft yður upp,
og lafði Janet er hér heldur ekki, til að vekja
yður af öngvitinu. Mercy Merrick, loksins hefi
eg fundið yðui’. Nú er eg ofaxi á; nú getið þér
ekki slioppið ifrá mér.”
Öll lítilmenskan í fari Grace, sem fyrst
gjörði vart við sig í franska koflanum , þar sem
Mei’ccu sagði henni frá yfirsjónum sínum. kom
nú í ljós. Sú stúlka, sem þá ekki vildi taka
hendi þjóðrar og píndrar samlöndu sinnar, var
hin sama, sem nú gat ekki fundið til neinnar)
meðaumkvunar, né neitað sér um að hrósa sigri
á isvívirðilegan hátt.
Mercy svaraði þolinmóð, með blíðri rödd:
“Eg hefi ekki reynt að forðast. yður. Eg
hefði af frjálsum vilja farið til vðar, ef eg hefði
vitað að þér voi’uð hér. Það er mín innilega
ósk, að játa að eg hefi gjört yður rangt til, o&
að eg vil bæta fyrir það eftir beztu getu. Eg
þrái fyrirgefningu yðar of mikið til þess, að eg
geti hræðst yður. ”
Hve látlaus, sem þessi orð voru, voru þau
þó töluð með þeirri tign, sem gjörði Grace Rose-
berry æsta.
“Hvernig vogið þér vður að tala til mín,
eins og þér væruð jafningi minn?” hrópaði hún.
“Þér standið þaraa og svarið mér, eins og þér
hefðuð heimild til stöðu yðar í þessu hiísi. ó-
svífna stúlka. Það er eg, sem hefi lieimild til
að veraih éd — og hvað verð eg samt sem áður
að g’jöra? Eg verð að læðast um garðinn. flvja
fyrir þjónunum, fela mig eins og þjófur og bíða
eins og betlari, og hvers vegna? Til þess að fá
tækifæri að tala við yður. Já, við yður, segi eg,
vður, sem eruð huldar svívirðingu gatnanna.
Mercy leit niður og hendi hennar skalf.
Það var erfitt að þola þessar endurteknu móðg-
anir, en áhrif Júlíans héldu henni enn í skefjum.
Hún svaraði því jafn þolinmóð og áður:
“Ef þér hafið ánægju af því að misbjóða
mér, þá hefi eg enga heimild til að reiðast því.”
“Þér hafið ekki heimild til neins,” sagði
Grace. “Þér hafið ekki heimild til að vera í
kjólnum, sem þér eruð í. Lítið á mig og lítið ó
yður. Hver hefir gefið yður kjólinn? Hver
hefir gefið yður gimsteinana? Eg veit það.
Lafði Janet hefir gefið Grace Roseberrv þá.
Eruð þór Grace Roseberry ? Þessi kjóll er mín
eign. Takið af yður armböndin og sylgjuna.
Mér var þetta 'hvorttveggja ætlað.”
“Þér fáið það bráðum, ungfrii Roseberry.
Hér eftir verður það ekki lengi í minni eign.”
“Við hvað eigið þér?”
___ “Hve ósanngjarnar, sem þér eruð, þá er
það skylda mín að bæta úr þcim rangindum, er
eg hefi framið gagnvart yður. Eg er ákv’eðin í
því að segja sannleikann.”
Grace svaraði með ilskulegu brosi:
“Ifaldið þér að eg sé svo heimsk að trúa
yður? Þér eruð blátt áfram lygari. Skvlduð
þér geta séð af silkikjólnum yðar og gimsteinun-
um, og af stöðu yðar í þessu húsi af frjálsmn
vilja, til þess að fara aftur til Magdalenustofn-
unarinnar? Nei, það gjörið þér ekki — það
getið þér ekki.”
t fyrsta skifti brá fyrir dálitlum roða í
andliti Mercy, en liún stilti sig sarnt og var jafn
þolinmóð og áður, en það gjörði Grace enn æst-
ari en óður:
“Ó, þér játið sannleikann alls ekki. Nú er
liðin iheil vika, og þér hafið enn ekki gjört það.
Nei, nei! Þér eruð ein af þeim manneskjum,
sem svíkja og ljúga fram í andlátið. En það
gleður mig, að nú fæ eg tækifæri til að afhjúpa
yður gagnvart öllu heimilisfólkinu. Eg fæ
tækifæri til að sjá yður fleygt út ó götuna. Ó,
það er næstum full endui’bót fyrir alt, sem eg
Iiefi orðið að líða, að horfa á lögregluþjón leiða
yður burt til fangelsisins.”
Nii var of langt farið. Þetta var meira,
en búast máti við að nokkur manneskja gæti
þolað. Mercy gaf stúlkunni, sem aftur og aft-
ur hafði móðgað hana svo útakanlega, liina
fyrstu aðvörun, um leið og hún sagði:
“Ungfrú Roseberry, án þes® að svai’a, liefi
eg þolað hin hörðu orð yðar. Hlífið mér við
fleiri móðgunum. Mér er alvara þegar eg segi
yður, að eg ætla að skila yður öllu því sem vður
tilheyrir. Eg endurtek það — eg er fastúkveð-
in í áð viðurkenna alt.”
Hún talaði með alvarlegri, skjálfandi rödd.
En Grace hlustaði á hana með efabrosi og fyrir-
litningarsvip. Loksins sagði hún:
“Þér standið rétt við klukkustrenginn,
kippið þér í hann.”
Mercy horfði á hanna, mállaus af undrun.
Með háðslegri rödd sagði hin:
“Þér eruð fullkoinin mynd hinnar sönnu
yðrunar. Yður lansrar svo mjög til að sesria
sannleikann. Viðurkennið hann þá fvrir öllu
heimilisfólkinu, og gjörið það strax. Kallið á
lafði Janet hingað, herra Gray, herra Holm-
croft og alla þjónana. Knéfallið og sesrið öll-
um, hver svikari þér séuð, þá skal eg trúa yður
— fyr ekki.
“Eg bið vðiir að gera mig ekki að óvini yð-
ar,” sagði Mercy >' bænarróm.
“Hvað lialdið þér að eg skeyti um, hvort
þér eruð óvínur minn eða ekki?”
“Eg bið yður, yðar sjálfrar vegna — hald-
ið ekki áfram að liæða mig.”
“Vegna sjálfrar mín? Svívirðilega stúlka!
Eruð þér að hóta mér?”
Mercy tók á allri þeirri stilling-u, sem hún
atti til, og sagði:
“Verið þér miskunnsamar við mig. Hve
iila, sem eg ihefi brevtt við yður, þá er eg þó
stúlka, eins og þér. Eg þoli ekki þá smán, að
segja frá yfirsjón minni í nærveru alls lieimil-
isfólksins. Lafði Janet skoðar mig sem dóttur
sína, og eg er heitbundin herra Holmcroft. Eg
get ekki sagt það í nærveru þeirra, að eg hafi
táldregið þau. En þau s'kulu samt fá að vita
það. Eg get og gjöri það í dag, að segja herra
Júlían allan sannleikann.”
Grace fór að hlæja. Með kýmnislegu gamni
sagði hún:
“Á, nú komum við loks að því.”
“Gætið yðar.” sagði Mercy. “Gætið yð-
ar!”
En Grace liætti við:
“Ilr. Júlían Gray. Eg stóð bak við dyrn-
ar í billiardsalnum — eg sá yður tæla herra Júl-
ían Gray til að koma nær yður. Játningin
losnar við alla liræðsluna og verður aðlaðandi,
þegar ihún er gjörð frammi fyrir Júlían Gray.”
“Ekki meira, ungfrú Roseberry, ekki
meira!” lirópaði Mercy aðvarandi. guð-
anna bænum farið þér ekki lengra. Þér eruð
búnar að kvelja mig nægilega lengi.”
Graee hló ilskulega og sagði:
“Þér hafið ekki flækst um göturnar til
einkis. Þér hafið margar hjálparstoðir; þér
vitið, hvert gagn er að því að hafa tvo strengi
á boga yðar, ef hr. Holmcroft skyldi bregðast,
]iá hafið þér Júlían Gray. Og eg skal opna
augun ó Holmcroft, svo hann sjái hverskonar
stúíka það er, sein liann ætlaði að giftast. hefði
eg ekki verið—”
Hún þagði hin þrælslega móðgun kom ekki
yfir varir hennar.
Mercy var staðin upp og gekk hröðum fet-
um fetum til liennar. Andlit liennar var fölt
af reiði, hún laut þungbúin ofan að Grace og
endurtók:
“ÞéV ætlið að opna augun á Holmcroft, svo
liann sjái hverri stúlku hann ætlaði a ðgiftast,
hefðuð þér ekki verið?” Hún þagnaði, en
spurði Grace litlu síðar þeirrar spurningar, er
kom lienni til að skjálfa frá hvirfli til ilja:
“Hver eruð þér?”
hann sjái hverri stúlku hann ætlaði að giftast,
til kynna, að nú væri þolinmæði Mercy þrotin.
í fjarveru verndarengilsins hafði liinn illi andi
unnið starf sitt. Hið betra eðli, sem Júb'an
Gray hafði endurvakið, var dáið; dáið af eitri
hinnar svívirðilegu ilsku, er nöðrutunga vondr-
ar konu stráði á það. Mercy þurfti ekki annað
' en að rétta hendina eftir voðalegu vopni, til að
hefna þeirra móðgana, sem hún hafði orðið fyr-
ri. Hún hikaði lieldur ekki eitt augnablik,
jafn reið og hún var — hún greip það og spurði
í annað sinn:
‘ ‘ Hver eruð þér ? ”
“Grace ætlaði að tala; en Mercy kom í veg
fyrir það, með gremjulegri handabendingu, um
leið og hún með niðurbældu æði sagði:
“Ó, nú man eg það. Þér eruð brjálaða
shílkan frá þýzka sjúkrahúsinu, sem kom hing-
að fyrir viku sáðan. Nú er eg ekki lirædd við
yður, fóið yður sæti, Mercy Merrick.”
Um leið og Mercy sagði þetta, sneri liún sér
að Grace og settist á stólinn, sem hún var búin
að banna henni að setjast á, þegar samtal þeirra
byrjaði.
Grace þaut á fætur og spurði:
“Hvað á þetta að þýða?”
“Það þýðir það,” svaraði Mercy háðslega,
“að eg afturkalla hvert orð, sem eg hefi sagt.
Það þýðir, að eg ætla að halda stöðu minni í
þesu ihúsi.”
“Eruð þér viti yðar fjær?”
“Þér standið við bjöllustrenginn. Kippið
i hann. Gjörið þér nú sjálfar það, sem þér báð-
uð mig að gjöra áðan. Kallið alt heimilisfólk-
ið hingað og spyrjið það, hvor okkar sé brjáluð
— ]>ér eða eg?”
“Mercy Merrick,” sagði Grace gremju-
lega, “þér skuluð iðrast þessa meðan þér lifið.’
Mercy stóð aftur upp og leit reiðiglóandi
augum til stúlkunnar, sem enn var að mana
liana.
“Eg er nú orðin þreytt á vður,’ sagði hún.
“Farið þér úr húsi þessu, meðan yður gefst
færi á því. Éf þér gjörið það ekki, læt eg kalla
á lafði Janet Roy.”
“Þér getið það ekki, af því að þér þorið
það ekki.”
“Eg bæði get og þori að gjöra það. Þér
hafið enga sönnun gegn mér. Eg hefi skjölin,
eg hefi stöðuna, og eg hefi unnið mér inn traust
lafði Janet. Eg vil ekki gjöra orðum vðar mink-
unn — eg ætla að halda fatnaði mínum, gim-
steinum mínum og stöðu minni í þessu húsi. Eg
‘neita að hafa gjört nokkurri manneskju rangt.
Mannfélagið hefir breytt illa við mig, og eg
skulda því ekkert. Eg hefi heimild til að nota
hvern hagnað, sem mér býðst. Eg neita að hafa
gjört yður rangt. Hvernig gat eg vitað að þér
lifnuðuð við aftur? Hefi eg niðrað nafni j7ðar
og stöðu? Eg Ihefi unnið þeim báðum inn heið-
ur; eg liefi nóð vináttu og virðing allra, og eg
segi yður það blátt áfram, að eg sleppi ekki
nafni yðar; gjörið svo, hvað sem þér viljið. Eg
býð yður byrginn.”
Hún talaði þessi orð með iþeim hraða, að
ekki var unt að grípa fram í fvrir henni. Þeg-
ar hún þagnaði, sagði Grace:
“Þér bjóðið mér byrginn? Nú jæja, þér
hættið því, þegar vinir mínir í Canada svara
bréfum mínum, þau munu tala mínu máli.”
“Hvað gagnar það. Vinir yðar éru ókunn-
ir hér. Eg er kjördóttir lafði Janet. Haldið
þér að hún trúi vinum yðar? Nei, hún trúir
mér. Hún brennir bréfin yðar, ef þér skrifið
henni, og hún bannar þeim að koma í þetta hús,
ef þeir skyldu koma hingað. Að viku liðinni er
ear frú Holmcroft. Hver getur þá raskað stöðu
minni? Hver getur þá gjört mér nokkuð ilt?”
“Bíðið þér við. Þér gleymið Magdalenu-
stofnaninni.”
“Finnið þér hana, ©f þér getið,” svaraði
Mercy háðslega. “Eg hefi aldrei sagt yður
nafn hennar, og heldiir aldrei sagt yður hvar
stofnunin er.”
“Eg get auglýst nafn yðar í blöðunum, og
á þann hátt fundið forstöðukonuna.”
“Auglvsið þér í hverju einasta blaði í
London. Haldið þér að eg hafi sagt ókunnugri
stúlku, eins og þér eruð, það nafn, sem eg bar,
í stofnaninni? Nei, nei, eg nefndi það nafn,
sem eer tók mér, þegar cg fór frá Englandi.
k',orstöðukonan þekkir enga stúlku undir nafn-
iliu Mercy Merrick, og það gjörir Horace Holm-
croft heldur ekki. Þér sjáið því, að eg er óhult.
Eg er Grace Roseberry, og þér eruð Mercy Mer-
rick. Sannið það gagnstæða, ef þér getið.”
Mercy þagnaði augnablik, svo benti hún á
clyrnar að bilHardsalnum og sagði:
“Þér sögðuð áðan að þér hefðuð staðið á
hleri þarna inni. Þér þekkið þá leiðina, og eg
má máske vera svo djörf að biðja yður að fara.’
Mercy gekk að borðinu og hringdi bjöllu,
sem stóð þar.
Á sama augnabliki opnuðust dyr billiard-
salsins, og Júlían kom inn.
Hann var aðeins búinn að stíga yfir þrö-
skuldinn, þegar bókhlöðudyrnar voru opnaðar
af þjóninum, sem var á verði, til þess að lafði
Janet og Horace, sem kom með brúðargjöf móð-
ur sinnar til Mercy, gætu gengið inn.
Júlían stóð kyr við dyrnar og leit í kring-
um sig, fyrst á Mercv og svo á Grace.
Æsingin, sem auðséð var í andlitum þeirra,
sagði honum, að ógæfan, sem hann hafði kviðið
lyrir, hefði átti sér stað. Þær höfðu mætt hvor
annari án þess að nokkur þriðja persóna væri
viðstödd að stilla til fViðar. Honum var ómögu-
legt að vita árangur þessa samfundar. Á með-
an frænka lians var til staðar, varð hann að bfða
eftir tækifæri til að geta talað við Mercv, og
vera við því búinn að stilla til friðar, ef Grace
væri sýnd of mikil harka.
Þegar lafði Janet kom inn í borðsalinn,
sá hún undireins ókunnu stúlkuna, svo leit hún
á Mercv og sagði:
“Hvað sagði eg ekki? Eruð þér hræddar?
Nei, ekki hið minsta. Það er einkennilegt. Svo
sagði hún við þjóninn: “Bíddu inni í bókhlöð-
unni.”
Svo sagði hún við Júlían: “Láttu mig um
þetta, eg skal sjá um það.”
Svo lét liún Horace skilja að hann ætti að
vera kyr, og vera rólegur; og þegar hún var bú-
iri að gefa þeim öllum skipanir sínar, gekk hún
þangað, sem Grace stóð með lokaðann munn og
gremjulegan svip.
“Það er ekki áform mitt að móðga vður,”
sagði lafðin, “eða beit’a hörku við yður. Eg ætla
aðeins að segja yður, að með heimsókn vðar í
hús mitt, komist þér ekki að neinni, yður full-
nægjandi niðurstöðu. Eg vona að eg þurfi ekki
að nota liarðari orð en þetta, til þess að þér
skiljið, að eg vil að þér fjarlægið yður.”
Það var naumast hægt með vægari orðum,
að gefa stúlkunni, sem álitin var sinnisveik, til
kynna, að hún ætti að fara.
Grace svaraði:
“Sökum endurminningar föður míns, og
vegna mín sjálfrar, krefst eg þess að þið hlust-
ið á mig. Eg neita að fara.”
Hún tók sér sfcól og settist í nánd við lafði
Janet.
Óverkuð skinnvara
Húðir, Ull,
Seneca-rætur
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu
og hæsta verði og fljótri borgun.
Skrifið eftir verðlista.
B. LEVINSON & BROS.
281-3 Alexande Ave.
WINNIPEG
R S.Robinson
Stofntett 1883
Gæror
Kaaplr op ulir
Höfallstóll $250.000.00
útlbá:
Seattle, Wash.. 0. 8. A.
Edmontoit, Alte.
Lt Pas, Man.
Kenora. lal
RAW FURS
$1.90 No ’ $22.00
1.50
12.00
Pln Ulfa
No. 1 Afar-ntör 20.00
Ull
No. 1 Mjög stör
Vetrar Rotta
Mjög stór
Haunt Rotta
No. 1 Afar-stör
Svört Mlnk
Smærri og: lakari tefrundlr liliitfallslexa lægri
Blílí ekki meftan eftirspurn er mlkil.
SENDID BEINT TIL BSS>‘ heab office 157 bupht *t.. wnmiPtí
Vanaleg Ulfa
Frosin Nautshúö
.15
150—152 Paeifle Ave. East
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
v Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjamt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
erUj í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn varfœrni tannlœknir'*
Cor. Logan Ave. oj^ Main Síreet, WinnipejJ
J
TIL ATHUGUNAR
500 inenn vantar undir eins til þess að læra að stiðrna blfreiðum
og gasvélum — Tractors S. Hemphills Motorskólanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbrldge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
NCi er herskylda i Caní.da og fjölda marglr Canadamenn, sem
stjórnuiSu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar orðið að fara I herþjón-
ustu eða eru þá á förum. Nú er tími til þess fyrir yður að læra góða
iðn og taka elna af þeim stöðum, sem þarf að fylla og fá 1 laun frá
$ 80—200 um mánuðinn. — pað tekur ekki nema fáeinar vtkur fyrlr
yður, að læra þessar atvinnugreinar og stöðumar blða yðar. sem vél-
fræðingar, bifreiðastjórar, og vélmeistarar á skipum.
Námið stendur yfir t 6 vikur. Verkfæri fri. Og atvtnnuskrlf-
stofa vor annast um að tryggja yður stöðurnar að enduðu náml.
Sláið ekki á frest heldur byrjið undir eins. Verðskrá send ðkeypls.
Komið tll skólaútibús þess, sem næst yður er.
Ilemphills Motor Schools. 220 Pacific Ave, Wlnnipeg.
Otibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portiand Oregon.
Vér getum fullnægt j*
þörfum yðar að því er |
anertir HÖRÐ og LIN B
KOL. Finnið oss ef ■
þér hafið eigi nú þeg- 1
ar byrgt yður upp. ví
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Talsími Garry 2620
\ D. D. Wood & Sons, Ltd. ■
1 OFFICE og YARDS: R0SS AVE., Horni ARLINGTON STR. 1
^niiianiHuuaiitiHitiii
l!l!!aBI!|!Hl!l!aail!!l
niiBniiBiiiii
IIUIBillUHIIia
i ■
Þann 1. janúar
1924
Greiðir Canada-stjórnin
$5.00 fyrir hvert
STRlÐS SPARI-MERKI
Kaupið fyrir
$4.01 hvert
nú
Seljið fyrir
$5.00
Eins örugt og póst-ávísun
Byðjið ávalt um sparimerki
Selt í Money-Order Post
Offices, Bönkum
og alitaðar þar sem þetta merki'sést
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu