Lögberg - 25.09.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. SEPTEMBER 1919.
BIs. »
Vane »g Nlna
EFTIB
Gharles Garvice
Eftir stutta rannsókn og fnokkrar spurn-
ingar, sem drengurinn svaraði hreinskilnislega
— því nú stóð hann gagnvart karlmanni — leit
Nutcombe upj) brosandi. “Eg held að góð mál-
tíð og“,----hann smokkaði einhverju í litla,
óhreina hnefann, — “sé alt sem liann þarfnast.
I'arið þið með hann fram í eldhús og látið hann
borða sig saddan og glaðan.”
Drengurinn fór ánægður frá þeim, og Sut-
combe bað Nínu að fá sér sæti. Vivíenna var
enn ekki búin að jafna sig eftir undrapina
“Nú kemur teið undir eins”, sagði hún,
“og eg held sannarlega að þér þarfnist einhvers
til að hressa yður með. Og kjóllinn yðar — við
höfum enn ekki hugsað um annað en drenginn.
Þér hafið ástæðu til að álíta að eg sé fremur
kærulaus — Suteombe, ef þú hefðir séð ungfrú
Wood-------”
“Eg get ímyndað mér ásigkomulagið”,
svaraði Sutcombe lágt. “Eg veit að ungfrú
Wood getur verið róleg í leiðinlegum kringum-
stæðum. Eg kem aftur að lítilli stundu liðinni,
Vivíenna.”
Hann gekk inn í næstaJierbergi og stóð þar
kyr nokkrar mínútur og starði fram undan sér.
Hann var að reyna að fullvissa sig um það, að
hún væri nú í raun og veru í sínu liúsi, og, liann
var að reyna að ná fullri sjálfstjórn. Þegar
Iiann kom aftur inn til þeirra, var teið komið á
borðiS, og ungu stúlkurnar töluðu glaðlega
saman. Það var sjáanlegtf að þó Vivíenna
hefði komist að því að ungfrú Wood var frá
ieikhúsinu, þá minkaði hún sem hetjukvendi ekki
hið minsta í áliti hennar.
“Við erum að tala um nýja leikinn, Sut-
ccunbe,” sagði Vivíenna um leið og hún rétti
honum tebollann. “Þú veizt að bróðir ungfrú
Wood er að semja hann núna.”
Hann kinkaði kolli.
“Má ég líka heyra dálítið um hann”, sagði
hann. “Þér vitið að eg hefi talsverðan áhuga
á honum.”
Nína varð ofurlítið feimin, því að tala við
hann um leikinn, var alt annað en að tala við
blíðu, ungu stúlkuna, sem með föla andlitið og
bláu augun sýndi svo mikla samhygð og áhuga.
En ástin gerir manninn klókan, og Sutcombe
kom henni bráðlega til að tala um leikinn.
“Bróðir yðar hlýtur að vera bráðgáfaður
raaður”, sagði hanh. “Hugmyndin er ágæt.
Það er að eins eitt —”
“Ó, hvað er þaðT” spurði Nína alvarleg
“Gerið svo vel að segja mér það — það er svo
mikið af göllum—”
“Það er þessi spilasýning — hún er ágæt,
en það er dálítið, sem þarf að laga. Baccaret
(hættuspil) er ek'ki spilað þannig--”
Nína brosti og roðnaði.
“Eg er yður þakklát,” sagði liún. “Maður
getur ekki forðast að gera eitthvað öfugt, þeg-
ar maður skrifar um hluti, sem maðilh þekkir
ekki að neinu leyti. Og eg hefi auðvitað aldrei
spilað baccaret. ”
Dauðaþögnin, sem nú átti sér stað, á meðan
Vivíenna horfði á hana, sagði henni hvað hún
hefði gert. Fyrst roðnaði hún, svo fölnaði hún
og hnyklaði brýrnar.
“Hvað gerir þetta í sjálfu sérT” spurði
Sutcombe með skjálfandi rödd af samhygðar
tilfinningu. “Mig grunaði hvort sem var um
léyndarmál yðar, mcðan þér sögðuð okkur frá
aðalþræðinum í leiknum. En hvers vegna viljið
])ér fela nafn yðar bak við nafp karlmanns —
hvers vegna kannist þér ekki vMS að þér eruð
höfundurinnT Mannkynið er nú farið að skilja,
að kvenfólk getur verið jafn gáfað og karl-
menn.”
“Hafið þér í raun og veru skrifað “Heit-
bundin”T hrópaði Vivíenna. “Ó, hv'að þér er-
uð gáfaðar. En hvernig gazt þú getið þess,
Sutcombe T ’ ’
Sutcoimlbe brosti að eins. Nína revndi að
baúa sem bezt úr þessari yfirsjón sinni.
“Eg vildi helzt geyma leyndarmá1 mitt
gagnvart almenningi, lávarður Sutcombe,” svrnr
aði hún róleg.
Ilann hneigði sig. “Eg skal auðvitað
verða við ósk yðar,” sagði hann. “Máske eg
geti verið yður til einhvers gagns? Það eru
máske einhverjir smámunir er eg, sem karlmað-
ur, þekki dálítið betur en þér.”
“Ó, já,” sagði Vivíenna áköf. — “Notið
þér aðstoð hans, ungfrú Wood.”
“Ef eg ma*tti stinga upp á nokkru, vildi eg
mælast til þess, að ungfrú Wood kæmi hingað
með leikinn sinn, og læsi hann upphátt fyrir
okkur,” sagði hann með eins miklum viðskifta-
brag og hann gat.
Nína, sem ekkert grunaði, leit til hans þakk-
látum augum. .
“En hvað þér eruð mér góður,” sagði hún.
“Þetta þykir mér mjög vænt um að mega gera,
en það eyður yður fyrirhöfn.”
“Minnist þér ekki á fyrirhöfn,” sagði hinn
hræsnisauðgi Sutcombe. “Eg hefi yfir nógum
tíma að ráða. Er það hentugt fyrir yður að
koma á morgunT”
“ Já, komið þér á morgun,” sagði Vivíenna
alúðlega. “Eg skal sækja ungfrú Wood í vagn-
inum mínum. Hún á heima hjá hinni lipru,
urigu leikmeyju, ungfrú Bainford, Sutcombe.”
Sutcombe leit til Nínu og vmnaði að hún
ruundi taka tilboði Vivíennu, sem hún líka gerði
með ánægju, því hún skammaðist sín alls ekki
yfir fliúð sinni og Pollys.
“Það er þá afráðið,” sagði Sutcombe; “en,
riú verð eg því miður að fara, eg verð að mæta’
á stjórnarfundi.”
Hann yfirgaf ungu stúlkurnar, og þegar
nann kom út á götuna, þá spurði hann sjálfan sig
hvort þetta væri draumur, eða hvort hún væri
þarna inni í raun og veru.
Vivíenna var næstum skömmustuleg, þegar
hann kom heim aftur og hún mætti honum.
“Og eg, sem hélt að eg gæti hjálpað þér til
að gleyma henni, Sutcombe, sé nú að það er al-
veg ómögulegt. Mig furðar ekki lengur yfir—”
“Ástarhug mínum,” sagði hann rólegur.
“Segðu það hiklapst. ”
“Hún er yndislegri og meir aðlaðandi en
orð fá lýst,” sagði hún. “Ef eg væri karlmað-
ur, gæti eg ekki varist því að verða ástfanginn
af henni. En það er eitthvað einkennilegt við
hana — eins konar óframfærni — eg veit ekki
hvernig eg á að lýsa því — en eg er viss um að
þessi unga stúlka á æfintýrasögu, Sutcombe.”
“Það hafa allflestir af okkur,” sagði hann
brosandi.
“Eg veit það ofur vel, en hennar er ekki af
algengu tagi. Hún hefir orðið fyrir einni eða
annari stórri sorg,. það er eg sannfærð um Við
stúlkurnar erum býsna lagnar á að lesa hugs-
anir hvor annarar.”
“Alt of lagnar,” sagði hann dálítið óþolin-
móður. “Hvers vegna ætti liún að hafa orðið
iyrir stærri viðburðum, en alment gerist? Hún
hefir máske mist föður sinn, móður eða annan
náskyldan ættingja.”
“Nei, það er ekkert þess konar,” sagði hún
hugsandi.
“Þér hættir stundum til að gera úlfalda úr
mýflugu,” sagði hann. “Þú hefir alt af verið
ímyndunargjörn, Viv! Hvers konar leynda sorg
ætti hún að geyma?”
Þegar Nína kom heim, sagði hún Polly frá
æfintýri sínu, og Polly hlustaði á hana með ná-
kvæmri eftirtekt.
“Þetta er stórkostlegt,” sagði hún. “En
hvað þér eruð hepnar. Lávarður Sutcombe
getur gert hvað sem liann vill í Momus. Er
hann ekki failegur?”
“Er hann það? Því veitti eg enga eftir-
tekt,” sagði Nína utan við sig. Hún var að
hugsa um síðasta þáttinn í leiknum sínum, svo
það var alls ekki undarlegt.
Samkvæmt loforði sínu sótti Vivíenna hana,
og ]>ær óku til Eversleigh Court. Sutcombe kom
ekki fyr en þær höfðu því sem næst lokið te-
drvkkjunni, og honum hepnaðist að heilsa Nínu
án þess að láta of mikla gleði í ljós. Hún las
það, sem hún var búin ao skrifa af leíknum —
fyrst las hún nokkuð stamandi og afsakandi, en
bráðlega varð hún lirifin af starfi síuu og
gleymdi sér, svo las hún með fjöri og áherzlu.
Sutcombe sat og.horfði á hana, og kom við og
við með uppástungu um dálitlar breytingar
Nína hlustaði á hann með nákvæmni, og skrif-
r.ði hjá sér tillögur hans. Svo yfirgaf Sutcombe
þær, og lét ungu stúlkurnar einar um að tala um
klæðnað; en það efni tók svo langan tíma, að því
var ekki lokið fyr en komið var að dagverði,
svo Nína þáði tilboð Vivíennu, að neyta dag-
vcrðar hjá þeim.
Nína var ein af þeim stúlkum, sem hafði
jafn mikil áhrif á kvenfólk og karlmeun, og
Vivíenna gat ekki varist þessum áhrifum. Hún
gat ekki verið ánægð, nema hún sæi og gæti tal-
að víð Nínu á hverjum degi. Og þó að Sutcombe
gæti ekki ávalt verið til staðar, naut hann þó
margra ánægjustunda af samveru sinni með
Nínu. \
Loksins var leikurinn fullger, og var feng-
inn hr. Iíareourt. Ef liánn yrði vinsæll í
London, ætlaði hann að senda tvö, máske fleiri
leikfélög út um landið, til að sýna hann þar.
Honum líkaði leikurinn svo vel, að hann kostaði
miklu meiru til undirbúnings sýningar lians, en
ha*n var vanur að gera.
En áður en hið langþráða kvöld kom, sýndi
lafði Vivíenna merki þess, að hún var ekki vel
hraust. Og læknirinn liafði ráðlagt henni, að
dvelja erlendis komandi vetur.
“Þér áttuð skemtiskip fvr á tímum,” sagði
la'knirinn. “Farið þér með hana í langferð til
cinhvers staðar, þar sem hún losnar við sam-
vistir hins kalda austanvindar, sem liér Jieima
or svo tíður. Því mér líkar liann illa fvrir
hana.”
Sutcombe hneigði sig samþvkkjandi.
“Leyfið þér mér að vera hér kvrrum þangað
til sjötti næsta mánaðar er liðinn,” sagði hánn.
Það var að kvöldi þess dags, sem sýna ótti
nýja leikinn í fyrsta sinn, og hann var máske
ems kvíðandi, ef ekki meira, heldur en Nína.
Þegar hann sagði Vivíennu að þau ættu að
leggja upp í ferðalag, sagði hún undir eins:
“Við skulum reyna að fá ungfrú Wood til
að fara með okkur.”
Nína tók á móti tilboðinu sem það væri
spaug.
“Máske vesalings leikurinn minn reynist
ónýtur,” sagði hún, “ og þá verð eg að finna ein-
hverja aðra atvinnu. Nei, það er líklega alveg
ómögulegt fyrir mig að ferðast. ’ ’
Loks kom þetta þýðingarmikla kvöld, og
Nína sat kvíðandi á gamla sætinu sínu. En húu
hefði ekki þurft að kvíða, því áhorfendur urðu
strax hrifnir af leiknum, hann fór sanna sigur-
för til dómgreindar þeirra, um það voru ekkl
skiftar skoðanir. Ilúsið endurómaði/if sam-
hygðarópi og lófaklappi, og það leið nokkur
stund þangað til liinn brosandi og síhneigjandi
hr. Harcourt gat frætt hina glöðu áhorfendur
um það, að höfundurinn væri því ver ekki til
staðar. Þetta voru einu vonbrigði kvöldsins.
Og það er ánægjulegt að geta sagt frá því, áð
hin “hæfileika auðga, unga .leikmeyja, ungfrú
Polly Bainford, vek yfirburða heppin xneð það
hlutverk sem hún átti í leiknum, og sem sérstak-
lega var samið fyrir hana, til þess að hinir miklu
hæfileikar hennar fengi tækifæri til aðauglýsa
sig“. Sutcombe, sem var heitur og æstur af
ánægju, gekk upp til Nínu, sem hafði hallað sér
fiftur á bak í stólnum iheð glöðum svip á föla
andlitinu sínu.
“Eg óska yður hamingju,” sagði hann.
“ Komið þér nú með mér ofan í mína stúku Ef
þér viljið hjálpa Vivíennu ofan, þá skal eg reyna
\
að nó í ungfrú Bainford og fá hæna til að koma
heim með okkur. — Vivíenria dáist ósegjanlega
mikið að henni, og mig langar til að kynnast
henni,” bætti hann við, þegar hann sá glaða
svipinn á Nínu.
Það var mjög glatt samvistafólk þó -fátt
væri, sem var saman komið hjá Sutcombe þetta
kvöld, og hann drakk minni Nínu, en alt sem
hún gat svara ðvar: “Kærar þakkir”. En tár-
fullu augun hennar voru mælskari.
Sutcombe gekk inn í reykingarherbergið til
að fá sér vindil, þegar máltíðinni var lokið.
Hann tók fáein bréf, sem láu á borðinu, opnaði
]'au ósjálfrátt og utan við sig, því allur hugur
hans var þrunginn af ást og aðdáun fyrir Nínu,
og hann spurði sjálfan sig hvort hann ætti að
voga sér að segja henni, að framtíðargæfa sín
væri í hennar liöndum. Hann hafði svo ná-
kvæmlega dulið tilfinningar sínar, og gætt
augna og munns síns svo vel, að hann vissi að
hún hafði engan grun um að hann elskaði hana
tíann spurði sjálfan sig kvíðandi um þetta, því
hann vissi að hún mundi aldrei játa þeim manni,
sem hún ekki elskaði, og að auður hans ogimann-
virðingaröð var henni einskis virði.
Alt í einu tók liann eftir nokkrum orðum
í opna bréfinu sem hann hélt á. Hann varð blóð-
rauður í andliti, en fölnaði strax aftur og starði
á bréfið, eins og hann gæti ekki skilið orðin sem
skrifuð stóðu á því. Svo lét hann það í vasa
sinn, gekk inn til stúlknanna og reyndi að láta
sem ekkert væri að.
En augu Vivíennu urðu þess strax vör, að
hann lét sem hann væri glaður, en var það ekki,
og þegar hann kom aftur, eftir að hafa fvlgt
ungu stúlkunum lieim, spurði Vivíenna stilli
lega:
“Hvað er að, Sutcombe?”
“Við erum næstum eyðilögð,” sagði hann
jafn rólega og hún. “Partridge, sem stjórnaði
‘eigum okkar er strokinn. Hann hefir eyðilagt
alt, eða næstum alt, sem við áttum.”
“Hvað húgsar þú þér að gera, Sutcombe?”
spurði hún eftir langa þögn.
“Guð veit,” sagði hann sorgpiæddur, því
nú hafði hann litla von um að geta opinberað
Decímu ást sína.
Þau sátu vakandi margar stundir; en^
fundti enga aðferð til að bæta úr þessari ógæfu.
Þau höfðu ekki verið stórauðug í orðsins rétta
skilningi, en sameinaðar tekjur þeirra voru þó
svo miklar, að þau gátu lifað glöðu og kvíða-
lausu lífi. Til allrar hamingju var nokkuð af
peningum Vivíennu þannig fyrir komið, að hinn
óráðvanþi Partridge hafði ekki getað náð þeim.
“Og svo er nú landeignin í Ástralíu, Sut-
combe,” sagði liún. “Hvers vegna ættum við
ekki að fara þangað, og vita hvað við getum gert
við hana? Þú veizt að við eigum að ferðast
eitthvað hvort sem er.”
“Þetta er alls ekki léleg hugsun; og alt er
betra en að sitja hér lieima alveg aðgerðarlaus.”
Nína hafði lofað að koma til þeirra þenna
morgun, og hún sá undir eins að eitthvað amaði
r.ð þeim, þó að bæði hann og hún reyndu að vera
lóleg og taka þessu sem algengu mótlæti.
“Við skulum segja henni frá þessu óhappi,
Sutcombe,” sagði Vivíenna.
Hann gerði það með fáum orðum, eins hug-
rakkur og liann gat, en augu hans voru þráandi
og biðjandi, svo Nína tók eftir því þrátt fyrir
það, að hugur hennar snerist næstum allur um
þessa sorglegu nýung. Hún leit fyrir að verða
sokkin niður í hugsanir, en lét ekki þá samhygð
í Ijós, sem Vivíenna hafði búist við.
Skvndilega leit Nína upp. Tillit liennar
v&r ígrundandi og alvarlegt, og hún var rjóðari
cn vanalega.
“Verðið þið að hætta við ferðalagið?”
spurði hún.
“Nei”, svmraði Sutcombe. “Það vill svo
vel til að Vivíenna á dálítið land í Ástralíu, og
nú höfum við óformað að fara þangað með
“Aríel”, og vita hvort við getum ekki haft not.
af því á einhvern hátt?”
Nína leit til hans alvarleg.
“Þið buðuð mér að koma með ykkur, fyrir
fáum dogum. G’et eg fengið að fara með ykkur
nú?” sagði hún lágt.
XIX. ICAPITULI.
“Aríel” leið áfram vfir liafið, og ha>gur
vindblær fylti hvítu seglin, en sævarfroðan
skvettist upp með hliðum skipsins. En Nína
gaf engan gaum að fegurð hafsins né himinsins.
Hún sat á ruggustólnum og á keltu hennar lá
landabréfið, sem hún hafði verið að rannsaka
stund eftir stuncl á hverjum degi síðan lagt var
upp í ferðina, stundum með ofurlitlum vonar-
í.eista í augum sínum, en oft með vonbrigðum
og devfð.
Skamt þaðan stóð Sutcombe hjá systur
sinni, sem lá á legubekk liulin af dúkum. Þau
horfðu bæði þegjandi á grannvöxnu, ungu stúlk-
una, sem laut niður að landabréfinu.
“Ef að mögulegt væri að hjálpa henni á
einn eða annan hátt, væri eg fús til þess,” sagði
Sutcombe að síðustu.
“Eða fá liana til að hætta við það,” sagði
Vivíenna hnuggin.
Hann hristi höfuðið.
‘ ‘ Hún mundi hætta við það, ef við beidduAi
hana þess innilega,” sagði hann. “En það
skulum við ekki gera, Viv.”
Vivíenna stundi. “En hvað hiin er föl og
jtreytuleg; a meðan eg liefi náð betri heilbrigði
cg er orðin hressari, er hún orðin miklu veiklu-
legri. Líttu á hve rriögur hún er orðin. Stund-
um liggur mér við að halda að henni skjátli og
;:ð hún hafi rangar ímyndanir. Iíefir þú nokkru
sinni heyrt getið um slíka viðburði, Sutcombe?”
Hann brosti alvarlega og hristi höfuðið.
“Decíme er ekki af því tagi, sem þjáist af
skynvillingum,” sagði hann. “Hún er óvana-
lega gáfuð persóna, Viv. Nú æt.la eg að fara og
R. S. ROBINSON
StofnMtt 1885
Htffiðitóll 9250.000.80
Kaupir og selur
etllúr
Seattle, Watk..
Edmontan, Alta.
La Pas, Maa.
Kenara. tat
B. A. A.
Húðir, UIl og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
$7—$12
Sendlð beint
til
Sh^rMa.ut8' .26—.30
SaltatSar Kip
hútSir ___
Saltaðar hAlfs
húSir .....__
.35 .40
.45—.55
Hros8húVir,
hver ú
Ull .......
Prime Seneca
Rœtur______
.40—.45
$1.25
Híeita Terð íyrir klndagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
TIL ATHUGUNAR
500 tnenn vantar undir eins tll þess að læra að stjðrna blfrelðum
og gasvélum — Tractors á HemphiUs Motorskðlanum í Winnlpeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouvjr, B. C. og Port-
land Oregon. %
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, s«m
stjórnuðu bifreiðum og gas-tractors, hafa þegar orðið að fara f herþjðn-
ustu eða eru þá á förum. Nú er tlml tii þess fyrir yður að læra göða
iðn og taka elna af þeim stöðum, sem þarf að fylla og fá I laun frá
$ 80—200 um mánuðinn. — pað tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrlr
yður, að læra þessar atvinnugreinar og stöðumar blða yðar, sem vél-
fræðingar, bifreUSastjðrar, og vélmeistarar á skipum.
Námið stendur yfir t 6 vikur. Verkfæri fri. Og atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um að tryggja yður stöðurnar að enduðu náml.
Slálð ekki á frest heldur byrjlð undir elns. Verðskrá send ókeypls.
Komið til skðlaútibfls þess, sem næst yður er.
Hemphills Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
Ötibú I Begina, Saskatoon. Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
ii/> .. | • jfeie timbur, fjalviður af öllum |
INyjar vorubirgoir tegundum, geirettu, og al.- i
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENKY AVE. EAST
WINNIPEG

The Campbell Studio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott Btock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við\allra hœfi.

C-------------------------------
VIÐSKIFTABÆKUR
(COUNTKR R O O K S
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er b^inn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Alnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNU L
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAI?!
TIL
®íie Columbta ^reáö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeg
Tals. Garry 416—417
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
í stjörnarneind félagsins eru: ' séra Rögnvaldur Pétursson, fopspli,
660 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bildfell, vara-fonsLti, 2106 Pot .age
ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson, skrifari, 967 Ingersoll str., Wpg.;
Ásg. I. Blöndahl, vara-skrifari, Wynyard, Sask,; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg. ; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkerl., Lundar,
Man.; og Sigurhjörn Sigurjónsson, skjalavörður, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
í'astafundl liefir nefndin fjórða föstudag hvers inánaðnr.
iala við hana. Eg finn að eg get ekki lengur
staðið afskiftaleysið, og horft á hana verða
kjarkminni með hverjum degi. Bíð þú við. nú
er hún að tala við skipstjórann.”
Barnes skipstjóri var ungur, mjög dugleg-
ur maður, sam rannsakaði landabréfið ásamt
Nínu. Þau sáu hann hrista höfuðið hikandi og
halda áfram brosandi. Sutcombe gekk til henn-
ar þar sem hún sat, og huldi andlitið með hönd-
i:m sínum, en þegar hún leit upp, sárnaði hon-
un^ að sjá hve kjarklaus hún var og deyfðarleg
/

r