Lögberg - 25.09.1919, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FlulTUDAGINN 25. SEPTEMBER 1919.
Margt smátt gerir eitt
stórt.
Mönnum telst svo til, að heims-
stríðið mikla, nýafstaðna, hafi
kostað 197 biljónir dala (197,000,-
000,000), að ótöldum öllum skemd-
um í Belgíu og Frakklandi.
pegar um svona háar tölur er
að ræða, verða tölurnar sjálfar
næsta þýðingarlitlar, hvað skiln-
ing vorn á stærð, rúmi, þyngd eða
fjölda snertir. Oss sHilst að sönnu,
að hér er um geipimikla upphæð
að ræða, en hversu mikil hún er,
fáum vér ekki skilið til fulls, án
samanburðar, — án þess að miða
hana við þá hluti, sem hugur vor
getur betur greint.
Vér skulum þá hugsa oss upp-
hæð þessa í 20 dala gullpeningum.
Tala þeirra verður þá 9 biljónir
800 og 50 miljónir. — Auðvitað
er ekki svona mikið gull til. Gull-
forði heimsins er talinn að vera
um sextán biljónir dala, og mun
helminguf þessarar upphæðar
vera í stöngum og peningum.
Væru gullpeningar þessir lagð-
ir flatir hver við annan, í áttsetta
röð (nærri því ellefu þuml. breið),
yrði slíkt belti fjórtán hundr. þrjá-
tíu og tveimur ensk. míl. lengra
en ummál jarðarinnar. Ef það
væri mögulegt að hlaða ferkantað-
an stöpul úr þessum peningum,
sem væri að eins fimm fet í þver-
tnál (nákv. 5'.15), þá yrði hæð súl-
unnar 30,590 fet (nærri því sex
milur, og yrðu þó tólf hundruð
níutíu og sex peningar afgangs.
Stæði súla þessi niður við fjöru-
borð, myndi kollur hennar gnæfa
fimtán hundruð áttatíu og átta fet
yfir hæstu fjallatinda. (Hæsta
fjall í heimi er Eferest tindurinn í
Himalyufjöllum; hann er 29,002
fet á hæð, eða því sem næst fimm
og hálf míla).
Væru peningarnir reistir á
rönd og límdir hver við annan,
yrði lengd gullteins þess, er þeir
mynduðu, 15,235 mílur 866 fet.
Beygður í hring, umgirti slíkur
teinn 456 sinnum stærra svæði, en
ísland með öllum hólmum, út-
skerjum og eyjum.
Ætti að telja þessa gullpen-
inga fram eins og venjulega tíðk-
ast í banka viðskiftum, þá yrðu
það liðug 547,222 dagsverk eða
rúm 1,498 ár. Hér er gjaldkeri
bankans látinn vinna 6 stundir á
dag og gert ráð fyrir, að hann
telji fram, að maðaltali, 3,000 pen-
inga á klukkustund, eða 18.000 á
dag.
Nýsleginn eða ómáður tuttugu
dala gullpeningur vegur 516
greins á gullvog; 197 biljón dal-
ir vægju því 661,796,875 pund á
verszlunarvog.
Væri fé þetta komið í einn ten-
ing, — þyngd og rúmtak í sömu
hlutföllum, yrði þvermál hans á
hverja hlið 84 fet og 10 51-64. pd.
Komið í hnött, yrði ummál hans
hér um bil 331 fet. pað gerði
3,248 feta háan, óholan, sívalan
turn, 25 fet í þvermál. Hvert fet
i hæð tursnins táknaði 153,426,-
791 dal og 27 7-10. cent.
Ef slíkur gullforði væri steypt-
ur í móti, sem að stærð og lögun
liktist tuttugu og fjögra marka
fötu (vanaleg vatnsfötustærð),
yrðu smásteypur þessar 1,542,423
talsins. Hvert stykkjanna vægi
liðug 429% pd. Og stærð þeirra
yrði 11 þml. þvert yfir barmana,
8% þml. yfir laggir og og 9.28 lóð-
rétt frá löggum upp á barma.
Stykkin sett hvert við annað í ó-
slitna röð, öllum jafnbreiðum end-
um snúið eins, yrði lengd raðar-
innar hér um bil 278 enskar míl-
ur. Ef þeim væri hlaðið í lóðrétt-
an stafla þannig, að í grunnröð-
inni væru 1,755 stykki og svo einu
færra í hverri röð, þar til seytján
hundruð fimtugasta og fimta röð-
in samanstæði af að eins einu
stykki, og svo hlaðið þar ofan á
þeim stykkjum, sem eftir væru, —
1,533 tal^ins—, yrði hæð staflans
nálega 2,543 fet; en breidd niður
við grunn 16 hundruð og 9 fet;
þykt 11 þuml., og er það þvermál
stykkjanna í breiða endann. pessi
hleðsla yrði því til að sjá, á breiða
veginn eins og afar stór trekt á
hvolfi.
Fé þetta yrði fullfermi á 330
skip á stærð við “Gullfoss”. pað
væri fullkomin hleðsla á 18,384
vanalega járnbrautarvagna. Bor-
ið á íslenzkum klyfjahestum, yrðu
þeir 3,308,984 talsins. — Allir
að vera ekta og bráðna vel. pess
má ætíð vænta í
THE CANAOIAN SAI.T CO. LfMITEO
a
komnir í eina lest, hver hesturinn
bundinn aftan í annan, næði lest-
in frá mynni Mackenzie fljótsins
norður við íshaf, til Nicaragua
fylkis 1 Mið-Ameríku eða um fjör-
ur þúsund og fjörug hundruð
mílur.
Hér er ekkert það til greina
tekið, er að peningasendingum
lýtur, sem eykur þó þyngd og fyr-
irferð að miklum mun. Til dæmis
ef búa ætti um slíka upphæð i
traustum viðarkössum. — Stærð
hvers kassa að ummáli, 16%"x-
10^"x9%"; innihald, 74,^00 dalir
með öllum nauðsynlegum umbúð-
um, og þyngd hvers, með kassa og
öllu saman, ekki að fara fram yfir
270 pd. Kassarnir yrðu 2,647,849
talsins að ótöldum smákassa með
3,440 dölum. Viðurinn yrði sam-
tals 14,177,066 fet og gerði 1,031,-
000 teningsfet að frádreginni rýrn-
un þeirri, er heflingin veldur.
Efnisskráin verður þá sem
fylgir: 330,982 greniviðarborð
I"x8"x22", 330,982 greniviðarborð
l"xll"x22", 220,655 greniviðarborð
I"x8"xl8", öll 26,000,000 pd. á
þyngd; 1,985,887 pd. af þriggja
^þuml. nöglum, 165,490 pd. af
1% þuml. nöglum; 986,454 pd. af
gjarðajárni, %" á breidd, 0.20" á
þykt.
Bandaríkja gullpeningar eru
þannig blandaðir, að einn tíundi
partur þeirra er kopar, og níu-
tíundu gull. — Blöndunin er ekki
gerð til þess að drýgja gullið,
heldur til að herð^ það; því ó-
blandað er gullið ekki ósvipað blýi,
hvað hörkuna snertir. Hver pen-
ingur hefir í sér fólgið fult gildi
í skýru gulli. — Alt svo yrðu
595,617,187% pd. gulls og 66,179,-
687% pd. af kopar í umræddri
upphæð.
Slegið gull er talsvert þyngra,
að jöfnu rúmtaki, en steypt, efn-
isþyngd þess er 19.36. Rúmtak
gullsins yrði því 493,390.274 ten-
ingsfet, og gerði 70 feta tening
(nákv. 70'.15"). Sleginn kopar er
8 9-10. sinnum þyngri en vatn.
Samkvæmt þvi yrði rúmmál kop-
arsins 119,242.68 teningsfet og
gerði 49 feta tening (nákv. 49'
2%"). Ef koparstykki þessu væri
breytt í 36 þuml. breiða^málm-
þynnu, 242 tíu-þúsundustu parta
úr þumlung á þykt (breidd þessi
og þykt er mikið notuð við málm-
þynnusmíðar), þá yrði lengd málm-
ræmunnar 3,728 enskar mílur, og
væru því 700 mílum lengri en
breidd Canada, þar sem hún er
mest, frá hafi til hafs. Ræma
þessi vafin upp í /ex þuml. ás, í
hverfisteins lögun, yrði stöngull-
inn hér um bil 230 fet í þvermál.
í hlutfallsdæmum þessum hefi
eg einungis tekið gull til greina.
Og er það einkum vegna þess, að
það er eini gjaldeyririnn, sem
ekki haggast þótt fjárhagsstaða
þjóðanna breytist. pví gull hefir
frá alda öðli verið mest metið allra
málma, og er/það eina efni, sem
enn hefir fuúdist, er gengur af-
fallalausum skiftum um allan
heim; 'það er verðlagskvarði hinna
siðuðu þjóða. Saga gullsins hefst
með sögu mannsins, er hefir barist
blóðugum bardögum, lagt á sig
allskyns þrautir, farið frá sældar
kjörum, ættingjum og vinum í
ókunn lönd og gert alt, bæði ilt
og gott, er gat að nokkru leyti
gefið von um eða stuðlað til þess,
að gull félli honum 1 hendur.
prjú þúsund árum fyrir Krist
voru dýrmætustu skrautgripir
Gyðinga smíðaðir úr gulli, og frá
þeim mun gullgripasmíðin hafa
borist til forn-Grikkja, og frá
Grikkjum til Norðurlanda. Notk-
un gulls á þenna hátt, frá ómuna
tíð, sökum hinna mörgu og fá-
gætu sérkenna þess, hefir stöðugt
bent mönnum á og leitt til þess,
að það varð að lokum hyrningar-
steinn peningasíáttu heimsins.
Point Roberts í sept.-mán. 1919.
Árni S. Mýrdal.
Náðar-undrjn.
Feikileg breyting hefir orðið í
hinum heiðna heimi. Náðarverk-
ið, sem unnið hefir verið í hinum
ýmsu löndum er næstum því yfir-
náttúrlegt. Ef vér lítum ti! baka
svo sem hundrað ár og hugsum
um erfiðleikana, sem þá mættu
trúboðunum, hversu mikið djúp að
staðfest var á milli þeirra og
fólksins úti í heiðnu löndunum.
pað var þá ekki á vitund heiðingj-
anna, að kristnir menn hefðu nokk-
uð það að bjóða, sem eftirsóknar-
vert væri.
peir voru glaðir í trú sinni,
heimspeki og heiðnum siðvenjum.
Hvílík breyting er ekki orðin á
þessu nú í dag. Múrar, sem þá
virtust óvinnandi, eru fallnir.
Dyr, sem þá voru læstar, opnast
nú af sjálfu sér. Guð hefir opnað
náðarboðskapnum veg inn að
hjartarótum þess fólks, sem þráir
eilíft líf.
Fyrir hundrað árum síðan voru
að eins hundrað trúboðar í heim-
inum. í dag eru þeir 25,000.
pá hafði ritningin verið þýdd á
sextíu og fimm tungumál. Nú er
hún til á sex hundruð tungumál-
um, og það furðuverk minnir mann
á hvítasunnuundrið dásamlega.
1 byrjun nítjándu aldarinnar
var ekki einn einasti mótmælandi
—maður €ða kona—búsettur í
Japan né Kína, og að eins fáir á
Indlandi.
Mr. Morrison hóf kristniboðs-
starfsemina í Kína árið 1807, og
eftir þrjátíu og fimm ára starf
voru það að eins sex manneskjur,
sem léð höfðu náðarboðskapnum
eyra. Og eftir fimtíu ára starf
náði tala hinna kristnu í Kína
ekki 50. pað hafði ekki unnist ein
persóna á ári. 1 dag eru þeir um
250,000.
f Korea var fyrsti maðurinn
skírður til kristinnar trúar árið
1887. í dag er tala kristinna
manna þar yfir 300,000.
Ef maður jill líta til baka til
ársins 1870, þá getur maður lesið
yfirlýsingu yfirvaldanna í Japan,
um það að kristnir menn séu rétt
dræpir, sökum átrúnaðar síns, hvar
sem þeir finnist innan þess ríkis.
Tafla sú, sem hér fer á eftir,
sýnir vöxt trúboðsstarfsins í hin-
um heiðnu löndum frá árinu 1800.
Árið 1800 var tala þeirra sem
trú höfðu tekið í heiðnum löndum
70,000.
Frá árinu 1800 og til 1850 bætt-
ust við 120,000, eða 2800 á ári í
fimmtíu ár, og var talan þá orðin
211,000.
Frá 1850 og til 1880, í þrjátíu
ár, bættust við 21,500 á ári, og
var þá talan komin upp í 857,000
árið 1880.
Frá árinu 1880—1900, eða í 20
ár, bættust við 25,600 á ári, og var
talan komin upp í 1,371,000 árið
1900.
Og á árunum frá 1900—1914,
eða í fjórtán ár, bættust við 138,-
000 á ári, svo árið 1914 var talan
komin upp í 3,168,000.
pað tók níutíu ár að kristna
fyrstu miljónina. Eftir 23 ár þar
frá voru þær orðnar tvær. Nú
taka miljón heiðingjar kristna trú
á hverjum fimm árum.
pýtt úr “Watchman”.
Komst ekki út fyrir
húsdyr í ár.
Hamilton skýrir frá undursam-
legri heilsubót konu sinnar af
völdum Tanlac.
“Síðastliðinn sunnudag gat kon-
an mín í fyrsta sinn í heilt ár,
komist út fyrir húsdyrnar, og það
látinn þar á sjúkrahús, hvar hann
varð að dvelja all-langan tíma.
En seinna, eftir að hann var kom-
inn nokkurn veginn til heilsu aft-
ur, var hann látinn vinna við 4th
Can. Gen. Hospital, frá því í ágúst
1918 og þar til í byrjun júlí 1919,
að hann lagði af stað, ásamt öðrum
sem þar voru, áleiðis til Canada.
1 Toronto fékk hann lausn úr her-
þjónustu þ. 11. júlí, og til Winni-
peg kom hann þann 14. sama mán-
þori eg óhikað að eigna Tanlac,” afiar'
fengja þá til þess að trúa því, að
aðrar eyjar væru miklu auðugri
og fjölskrúðugri heldur en þeirra
vaéri.
Afleiðingin varð sú að fólkið alt,
um 200 að tölu, tók sig upp og
flutti burt af eyjunni 1850, og í
aðra eyju, meir en 100 mílur í
burtu, sem heitir Norfolk eyja. En
þó gott væri að búa í þeirri eyju,
þá naut fólkið yfirleitt ekki þeirra
gæða sökum leiðinda — óþreyja
svo mikil greip það, að tvær fjöl-
er að segja ‘baðlf | skyldur hurfu til baka til eyjunn-
1 ar sinnar gomlu, 8 arum siðar, og
svo bættist alt af vMS þann hóp
smátt og smátt, þar til flestir voru
komnir til baka, þeirra sem úr
Pitcairn eyjunni fóru og bjuggu
þar til dauðadags, og síðan afkom-
endur þeirra, fram til þessa dags.
Nú eru sagðir að vera þar um 170
manns. ^
Pitcairn eyjan.
Eyja sú er langt úti í hafi. Sagt
að hún sé í miðju austur Kyrra-
hafinu, um hundrað mílur í suður
frá Paumotu eyjunum, og til næstu
hafnar á meginlandinu eða Suður
Ameríku eru 3000 mílur og dálítið
lengra til Ástralíu.
Eyja þessi liggur út frá öllum
skipaleiðum, eins og þær eru nú,
hvað þá heldur eins og þær voru
í fyrri daga. En samt býr fólk á
eyjunni, og hefir gjört í langa tið.
En á því stendur svo, að árið
1790 kom þangað maður, sem
Fletcher Christian hét. Hafði
hann verið sjómaður á skipi einu
brezku, sem flutti tré frá Haiti
eyjunni og til vestur indverslfu
eyjanna. Á þeirri leið gekst þessi
Fletcher Christian fyrir upphlaupi
á skipinu, losaði sig við þá, sem
yfir skipinu áttu að ráða, en tók
skip og farm og skipshöfn í sínar
hendur, það
henni sem vildi fylgja honum, og
eftir nokkurn tíma hélt hann og
sex Englendingar til eyjarinnar
Pitcairn, sem er fremur gróður-
lítil og að eins tvær ferhyrnings-
mílur að ummáli.
Englendingar þessir voru allir
menn, sem strokið höfðu úr fang-
elsum eða flúið undan lagarefs-
ingu, fyrir einhver brot á lands-
lögum. Auk þessara Englendinga'
voru í förinni sex karlmenn og
tólf konur úr suðurhafseyjunum,
sem þeir höfðu með sér.
Með 'þetta lið hélf' Fletcher
Ohristian til Pitcairn eyjunnar.
pegar þar var komið gekk sam-
líf þessa fólks mjög illa, en sér-
staklega þó milli Englendinganna
sjálfra. Vanir ofbeldi og ójöfn-
uði frá fyrri árum, vildu þeir halda
slíku áfram, og svo gekk það langt
að þeir fóru að sitja hver um
annars líf og drepa hver annan.
Loks voru allir þessir innflytj-
endur drepnir eða dauðir nema
einn, hann hét John Adams. Var
hann hóflegastur í framgöngu og
ekki vondur maður, þegar hans
betra eðli fékk að njóta sín. Hann
tók nú að laga alt sem hann gat.
í'ór að reyna að kenna ungu kyn-
slóðinni manna siði og reyndi að
bæta ásigkomulag unga fólksins á
eyjunni sem mest hann gat, á með-
an honum entist aldur til, og varð
mikið ágengt í þeim sökum.
Árið 1850 voru 200 búendur á
eyjunni. Ekki er getið um að
þetta fólk hafi átt við neina sér-
staka erfiðleika að stríða. pví var
lagt flest það til af náttúrunnar
hendi sem til lífs framfærslu
þurfti, og það bjó þar frjálst og
undi með glöðu feeði við sitt. pví
hin svo kallaða menning nútímans
hafði ekki náð til þess með öllu
sínu glysi og með öllum sínum
hættum og vonbrigðflm að hafa
nein veruleg áhrif á það, þó samt
nógu mikil til þess að gjöra það
óánægt með eyjuna sína. Skip sem
þangað hafði komið og staðnæmst
nógu lengi til þess að skipverjar
næðu tali af eyjarskeggjum og
þannig kemst William Hamilton
að orði, sem heima á að 149 Pres-
ton Street, Halifax, Nova Scotia.
“Mrs. Hamilton hafði Spanish
Influenza fyrir ári síðan,” bætti
hann við, og “sýndist aldrei ætla
að geta losnað við afleiðingarnar.
Hún hafði gersamlega mist mat-
arlystina, og var þar af leiðandi
orðin holdlaus og máttfarin. Taug-
arnar voru orðnar svo ónýtar, að
hún hrökk upp með andfælum við
hvað lítinn hávaða éða þrusk sem
um var að ræða. Svo aðfram var
hún komin, að ekki var viðlit fyr-
ir hana að koma nálægt hinum
daglegu heimilisstörfum, og lagð-
ist það einkum þungt á huga henn-
ar, með því að húsmóðurstörfin
voru hennar líf og yndi.
Heilsunni hnignaði dag frá dagi,
og fór svo að lokum að hún sama
sem lagðist rúmföst og kom ekki
út fyrir hússins dyr í tólf mánuði.
“pað vakti því enga smáræðis
undrun og fögnuð í sálu minni,
þegar eg sá hin skjótu umskifti
eftir að hún fór að nota Tanlac.
Nú hefir hún svo góða matarlyst,
að hún sagði mér skellihlæjandi að
hún mundi éta okkur út á hús-
gang. Hún fitnar með hverjum
deginum' og er orðin svo sterk, að
hún segist geta unnið þyngstu erf-
iðisvinnu, án þess að finna til
þreytu. Hún hefir breyzt svo I
útliti þenna stutta tíma, eftir að
hún fór að nota Tanlac, að fólk
segist varla ætla að þekkja hana.
Tanlac er eina meðalið, sem var
nógu máttugt til að koma henni
til heilsu. — Við lifum bæði ham-
ingjusömu lífi, og sunnudaginn
var, gengum við langan skemti-
túr, og hún hljóp og dansaði eins
og unglamb. pað fær oss því sannr-
ar ánægju að mæla með þessu
óviðjafnanlega meðali við hvern
sem í hlut á.”
Tanlac er selt í flöskum, og fæst
í Liggetts Drug Store, Winnipeg
og hjá lyfsölum út um land, og
hafi þeir það ekki við hendina, þá
geta þeir að minsta kosti ávalt
útvegað það. — Adt.
Ágúst tók þátt I mörgum stór-
orustum, svo sem Vimy Ridge, Hill
seventy, Passchendaele og ýmsum
fleiri stöðum. Hann ávann sér
hylli yfirboðara sinna, og þeirra
sem hann kyntist bezt.
Foreldrar Ágústs voru þau
hjónin Ámundi Gíslason, ættaður
frá Hvammi í Skoradal í Borgar-
fjarðarsýslu, og Jónína Sólveig
Brynjólfsdóttir frá Hreðavatni í
Norðurárdal, í Mýrasýslu. pau
byrjuðu búskap á Hreðavatni, og
voru þar í 2 ár, og svo eitt ár á
Laxfossi í Stafholtstungum, og svo
eitt ár á Brúarhrauni í Kolbeins-
staðarhrepp, í Hnappadalssýslu.
paðan fluttu þau árið 1887 til
Ameríku, og settust að í Mikley í
Nýja íslandi, Man., eins og að
framan er á minst. En veturinn
Ágúst Ámundason.
Agúst Amundason.
Ágúst Ámundason var fæddur í
Mikley í Nýja íslandi, Man., 1.
ágúst 1893. ólst hann þar upp
hjá foreldrum sínum, þar til fað-
ir hans dó 17. júní 1903. Eftir
það var hann oftast hjá móður
sinni, þar til hún hætti búskap,
og flutti árið 1914 vestur á Kyrra-
hafsströnd. Ágúst var skyldu-
rækinn við móður sína og reyndist
henni ávalt góður sonur. pann
17. maí 1916 gekk hann sem sjálf-
boði í canadiska herinn, og flutf-
ist svo með 107. herdeildinni ,í
janúar 1917 til Englands, hvar
hann dvaldi við heræfingar nokk-
urn tíma, áður hann flutti með
197. herdeildinni til Frakklands,
og á vígvöllinn fór hann í marz
það sama ár, og var þar til þess
í jan. 1918, að hann veiktist af eit-
urgasi og “trench fever”. Var
hann þá fluttur til Englands og
1914 fluttist ekkjan Jónína S.
Brynjólfsdóttir, móðir Ágústs,
vestur á Kyrrahafsströnd, og býr
nú á Point Roberts, Wash., með
seinni manni sínum, Sigurði
Mýrdal.
pess er vert að geta sem gjört
er.
Stuttum tíma eftir komu sína
♦
úr hernum, brá Ágúst sér vestur
að hafi, til að sjá móður sína, og
dvaldi hjá henni einn viku tíma.
Og fyrir það sem við bar þann
tíma, finnum við hjónin okkur
skylt að geta þess hér, með nokkr-
um línum. Sem var að átta könur
hér á Point Roberts gjörðu okkur
heimsókn, til að taka þátt í gleð-
inni, sem afturkoma hans heilum
á húfi úr herþjónustunni veitti
okkur. Tómhentar komu þær held-
ur ekki, því kaffi, sykur og ýmsar
tegundir af kryddbrauði höfðu þær
meðferðis, hvar á meðal var fyrir-
taks falleg kaka, sem á var letrað
með skýru letri: “Velkomjnn
Gústi”. Gengu þær svo um beina,
sem heimili okkar væri þeirra eig-
ið.
Svo þegar allir voru seztir til
borðs, stóð Mrs. H. Thorsteinsson
upp og flutti ræðu í nafni þeirra
kvenna, sem hafði inni að halda
reglulega vel valin og hjartnæm
orð til móðurinnar, viðvíkjandi
heimkomu sonar hennar úr þessari
voðalegu styrjöld. Hún gat þess
ásamt ýmsu fleiru, að enginn
skyldi furða sig á því, þó hið við-
kvæma móðurhjarta hefði fundið
til á þessum iimliðnu hörmunga
tímum. Og svo aftur á hinn bóg-
inn hvað glóðin væri fullkomin og
innileg hjá þeim, sem hefðu heimt
sína heila á húfi heim aftur. Og
þar sem Mrs. Mýrdal væri ein af
þeim, þá væru þær hér komnar til
að samgleðjast henni, með þakk-
læti til gjafarans allra góðra hluta
fyrir vernd og varðveizlu sonar
hennar.
Mr. Ámundason og við hjónin
þökkuðum konunum sem heim-
sóknina gjörðu, ásamt löndum okk-
ar í P#nt Roberts yfir höfuð að
tala, í stuttum ræðum, fyrir þá
hluttekning og góðvild, sem okkur
hefði verið sýnd, sérstaklega á
þessum umliðnu þrautatímum.
Næsta dag á eftir yfirgaf Ágúst
heimili okkar, og lagði leið sína
\
Þér eruð VISS með að fá meira brauð og
betra brauð með því að brúka
PURIT9 FtOUR
(Government Standard)
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour MilJs Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton.
Geral License No. 2-009.
Flour License No. 15, 16, 17, 18.
/
Copenhagen
Vér ábyrgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það er
búið lil úr safa
niklu en mildu
tóbakslaufl
MUNNTÓBAK
um Vancouver og þaðan til
Victoria, til að sjá frændfólk sitt
þar, og dvaldi þar tvo daga. pað-
an fór hann svo til Seattle, og
stanzaði þar að eins eina nótt, og
hélt svo austur syðra, og er nú
aftur kominn til Mikleyjar, og víst
Söztur þar að um tíma, því þar á
hann fasteign, og svo var hann
búinn að ásetja sér að stunda þar
fiskiveiðar á komandi hausti, eins
og hann hafði gjört áður en liann
gekk í herþjónustuna.
Svo skal þess enníremur getið,
að nokkrum dögum eftir að Ágúst
fór héðan aftur til baka, sendu
þessar áðurnefndu konur okkur
fallegan gasolínlampa og 5 gallon
af gasolíu að gjöf, sem þær höfðu
sent eftir, en sem ekki var kominn
áður en Ágúst fór. Lampanum
létu þær og svo fylgja eftirfarandi
bréf:
Mr. og Mrs. Mýrdal.
Kæru hjónrl—
í tilefni áf heimsókn þeirri, er
átti sér stað síðastliðinn sunudag,
til minningar um heimkomu Gústa,
biðjum við ykkur að þiggja þessa
litlu gjöf, sem er ofurlítill ljós-
geisli kærleiks og velvildar til
ykkar. Við vitum vel, að það er
ekki á o)ckar valdi að fylla skarðið,
eða eyða með öllu tómleikanum,
sem burtför hans af heimilinu
olli. En við vonuiji að þessi gjöf
færi ykkur birtu og yl, á hinum
löngu og dimmu skammdegis-
kveldum, og minni á ljósið eilífa.
Guð blessi ykkur og heimili
ykkar.
Konurnar.
Fyrir alla þessa velvild og rausn
í okkar garð, þökkum við af hrærðu
hjarta, og biðjum góðan Guð að
launa af ríkdómi sinnar náðar og
blessunar.
Með vinsemd og virðing.
' Yðar einlæg.
Jónina Sólveig.
Sigurður Mýrdal.
Island.
Til þín, feðranna fósturjörð,
ást þinna barna æ mun standa,
eins þó að berist þeim til handa
sorgir og tjón og hretin hörð.
pú átt svo margt, sem geðið gleður:
grundir og fjöll og inndælt veður,
dalina fríða, fossa gnótt,
fagrahvels skin um sumarnótt.
Um fjöll og jökla, láð og lá
þín hafa skáldin kveðið kvæði,
kepst við að lofa öll þín gæði
frá efstu tindum út að sjá.
Stigin úr Ægis- strauma-laugum
stendur þú fyrir hugskotsaugum
líkt og gullfögur gyðjumynd
gnæfi við bláa himin-lind.
En það sem hrífur mest á mig
verður þó málið megin-fríða
mætast af tungum allra lýða,
prýðin alls þess, er prýðir þig.
Tungan er sífelt mér í minni,
með henni lýst er fegurð þinni;
hún er sjálf, er hún býst í bjart,
sem brúður klædd í gull og skart.
Man eg að ungur ást eg batt
við Egils tungu, Ara, Snorra,
öndvegishölda fræða vorra;
hún hefir oft mitt hjarta glatt.
Orð hennar sætt í eyrum hljóma,
yndi þau veita, snilli róma,
ást mín til hennar haldgóð er,
hún er þáttur af sjálfum mér.
Sem aðrir landar elska fjöll,
lindir tærar og grundir grænar,
grösuga dali, hlíðar vænar,
stöðuvötn, unnir, straumaföll,
svo elska eg vort móðurmálið,
mjúkt sem blómin og hvast sem
stálið.
Orðum þess snjöllum ann eg vel
alt þangað til mín vitjar Hel.
Kynslóðin nýja iðkar orð,
illa sem láta í eyrum mínum,
óþjál og stirð í föllum sínum,
“kíló” og “líter” ber á borð.
ósýnt er mörgum um að velja,
íslenzku sumir “skrípi” telja,
en margt er útlent orðskrípið,
ýmsir langmest sem hafa við.
Lifi vor tunga ljúf og fræg,
auðgist og blómgist alla vega
án þess að taka hvatvíslega
óþjóðlegum við orðasæg.
Hins vegar fái óþökk illa
allir þeir samt, er máli spilla.
Tungunnar helgi haldist við,
heiður aukist við fullveldið.
Kveðið haustið 1918.
Jón Jónsson að Stafafelli.
—óðinn.
•mmr- ~ -aux
BLUE RIBBON
TEA
Það eru forréttindi konunn-
ar að skifta um Skoðnn. En
sérhver góð húsmóðir er ávalt
sanntcerð um yfirburði
BLUE RIBBON TEA
«