Lögberg - 16.10.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. OKTÓBER 1919
Bls. 3
Vane og Nlna
EFTIB
Charles Garvice
Flestir voru nú í rauninni komnir upp á
loft, en fáeinir voru enn þá í dagstofunni og
gróðrarhúsinu. Judith stóð hjá pálmaviðar-
trjánum og hlustaði svipdimm á þungt fótatak
á hjallanum fvrir utan.
Það var Vane', sem gekk þar fram og aft-
ur. Ástin, sem hún bar til hans, jafnvel á þeirri
stundu sem hún sveik hann, liafði nú l)reyzt í
hatur, en þrátt fyrir hatrið, gerði endurminn-
ijigin um hina gömlu ást vart við sig enn, og
að sjá hann, lieyra rödd hans og fótatak, hafði
enn þá nægilegt vakl til þess að koina henni í
hreyfingu.
Hún var búin að snúa sér við í því skyni að
fara upp í herbergi sitt, þegar hún lieyrði ann-
að kyrlátara fótatak og Julían kom inn í gróðr-
arhúsið. Þó undarlegt sé, þá höfðu þau ekki
íundist vitnalaust síðan þau mættust fyrir neð-
an hjallann. Henni liafði alls ekki verið nauð-
synlegt að revna að forðast liann, því hann
gerði enga tilraun til að ná tali af henni undir
fjögur augu. Hvorki með orðum eða bending-
um höfðu þau minst á það, sem þá átti sér stað
á milli þeirra. En þegar Vane var til staðar,
hafði Judith verið miklu alúðlegri við frænda
lians, cins og hann hafði beðið liana um, — já,
svo ástúðleg var hún, að Vane var sannfærður
um að orð sín hefðu borið ávöxt, og alt mundi
enda vel milli hennar og Júlían.
Hún tók bókina, sem lá á borðinu fyrir
framan hana, og ætlaði að fara án þess að segja
eitt orð, en Júlían rétti hendi sína í veg fyrir
liana og lét hana nema staðar.
“Þetta er seinasta kvöldið,” sagði hann
lágt og leit í áttina til hjallans, þar sem þau enn
þá heyrðu Vane ganga fram og aftur.
“Já,” svaraði hún kæruleysislega. “Þetta
hafa verið skemtilegir dagar, og faðir minn og
eg höfum skemt okkur ágætlega. Eg bvst við,
að við förum nú til Nizza. ”
“Gerið þið það ekki,” sagði hann í bænar-
rómi. “Bíðið þið fáeina daga.’”
Hún leit á hann með drambsamri undrun,
en bláu augun hennar urðu að líta undan ástar-
blossanum, sem logaði í augum hans.
“Hvers vegna ættum við að bíða?” sagði
hún. “Eg held við förum að eins í gegn um
London, án þess að nema þar staðar.”
Hann beit á vörina og horfði niður fvrih
sig.
“Getur ekki bón mín haft nein áhrif á yð-
urf” hvíslaði hann spyrjandi. “Haldið þér,
að eg geti skilið við yður — og hve marga mán-
uði? Hafið þér gleymt hvað fram fór á milli
okkar þarna úti, fyrir neðan hjallann? ”
Hún hló fyrirlitlega.
“Þér munið það eflaust,” sagði hann ró-
legur. “Þér hugsið um það á hverju augna-
bliki — alveg eins og eg. Og það er eins og
samningur okkar hafi fest rætur í huga mín-
um. ’ ’
Hún reyndi að hlæja aftur. “Mér væri
kærast, að þér vilduð gleyma lionum,” sagði
liún. “Það var að eins afleiðingin af augna-
bliks brjálsemi og ístöðuleysi kvenmanna, hr.
Shore, og ekert annað — og það gat ekki verið
neitt annað. Eg mundi skammast mín yfir
slíku, ef eg gæti ekki hlegið að öllu þessu brjál-
æði. ’ ’
‘“Okur kom saman um, að þér skvlduð
verða konan mín, ef eg yrði húsbóndi hér,”
sagði hann, eins og hún hefði ekkert sagt. “Þér
ertuð mig með því að segja, að samningur okk-
ar væri ómögulegur, en þér sóruð, að þér vilduð
efna loforð yðar og staðfestuð samninginn með
kossi.”
“Já, það var auðvitað auðvelt að lofa
þessu, — það eru jafn-litlar líkur til að eg
verði að efna þetta loforð, eins og til þess, að
eg verði drotning Englands, þegar þér verðið
kóngur þess. Þú ert húsbóndi í Lesborough,”
hún benti út á hjallann, þar sem þau heyrðu
Vane enn þá ganga fram og aftur — “og þér
eruð og verðið sníkjugestur hans.”
“0g erfinginn,” sagði hann með óbifandi
“Þér gleymið því. Og komi nokkuð fyrir,
sem að fyrir fult og alt stöðvar fótatakið þarna
úti, þá krefst eg þess, að þér efnið loforð vð-
ar, Judith.”
Andlit hans var ekki fölara en vant var,
það var þvert á móti kominn ofurlítill roði í
mögru kinnarnar, en Judith Orme varð að beita
•öllu sínu vilja-afli til að dylja hryllinginn, sem
kom henni til að skjálfa, og reyndi að gagns-
lausu að mæta fasta tillitinu svörtu augnanna
með fyrirlitlegu brosi.
“Þér eruð enn að hugsa urn sorglega söng-
leikinn,” sagði hún og ypti öxlum.
“Viljið þér bíða eina viku í Englandi?”
spurði hann, án þess að gefa háði hennar hinn
minsta gaum.
“Nei,” svaraði liún.
“Þrjá daga — tvo?” sagði hann hgt og
þolinmóðlega.
“Ekki einn!” sagði hún ákveðin. “Viljið
þér gera svo vel og lofa mér að komast fram
hjá yður? Það er orðið áliðið.”’
Hann vék til hliðar, en þegar hún ætlaði að
fara, greip hann hendi hennar og þrýsti kossi
á hana.
“Þó að þér hlægið og beitið háði, get eg
samt lesið í huga yðar,” hvíslaði hann. “Eg
má treysta yður, hatrið er sterkara en ástin, og
eg veit, að eg fæ laun mín. Þér efnið loforð
yðar.”
Hún leit á hann feimnislega, nam staðar,
-eins og liún væri að lilusta eftir fótatakinu úti.
Augu hennar urðu alt í einu sem eldsglóð, og
með rödd, sem var jafnlág og hans, sagði hún:
“ Já, — þó eg viti ekki hvern eg hata mest
—yður eða hann, þá skal eg efna loforð mitt.”
Þegar hún var farin, stóð Júlían kyr litla
stund og horfði fram undan sér, heitu varirnar
sínar vætti hann með tungunni. Hún hafði
minst á brjálæði, og liann vissi að það var hið
rétta orð. En það er ógeðsleg áforma hygni í
sambandi við suma brjálsemi.
Hann gekk út um fjarlægustu dyrnar á
gróðurhúsinu, þvert yfir litla garðinn, þaðan
inn í efnarannsóknarstofuna og settist á stól.
“Hún ætlar að fara,” tautaði hann. “En
að sjá hana, er það eina, sem veitir mér kjark.
Þegar hún er farin, hefi eg ekki kjark til neins.
Það er hennar nærvera — röddin hennar, sem
hrekur óttann burt úr huga mínum og fyllir
æðar mínar með logandi olíu. Nei, eg get ekki
beðið. Annað hvort í kvöld eða aldrei.”
Um leið og hann talaði þrútnaði andlit
bans af geðshræringu, því hræðslan átti harðan
bardaga við löngun hans. Dyrnar opnuðust
hægt og áður en hann gat lirakið voðasvipinn
burt af andliti sínu, kom Deborah inn með há-
vaðalausum skrefum. — Hann þaut á fætur og
gekk að borðinu, hrifinn af skyndilegri hugsun.
Hin gamla trygga þerna þekti hann alt of vel,
Hin gamla, trygga þerna gætti lians alt of vel
og þekti hann betur en þörf var á; það var
heppilegast að verða af með hana fyrst um
sinn. Hann sneri sér við með hægð, gaf henni
bendingu og brosti.
“Ertu búin að búa um það, sem þii ætlar
að hafa með þér, Deborah?” sagði hann.
“Nei,” svaraði hún.
“Bú þig þá út undir eins núna. Eg vil
heldur að þú farir í kvöld en í fyrramálið; mér
er það hentugra. Þér er það auðvelt; það-fer
lest klukkan 8.30, og þú getur ekið til stöðvar-
innar, til þess er nægur tími. ”
Hún horfði á hann skörpum, rannsakandi
augum, með miklum kvíðasvip og næstum því
hræðslu.
“Sendið þér mig ekki í burtu, hr. Júlíán,”
sagði hún með biðjandi svip og hreyfði fing-
urna sína mjög fljótt. “Leyfið mér að vera
hérna þangað til þér farið.”
Hann leit til hennar undrandi.
“Við hvað áttu? Hvað gengur að þér, De-
borah?” spurði hann. “Hvers vegna vilt þú
ekki fara héðan fáeinum stundum fvr en á-
kveðið var?”
Þöglu varirnar hennar hreyfðust og augu
hennar litu niður, eins og þau væru hrædd við
að mæta hans.
“Leyfið mér að vera kyrri, hr. Júlían”,
bað hún hann aftur. “Þér eruð ekki frískur,—
þér sofið ekki. Eg vaki—og eg sé ljós í her-
bergi yðar, eitthvað----”, hún hætti að hreyfa
fingurna og nuggaði höndum saman, eins og
hún hefði sagt of mikið.
Júlían hló beiskjulega.
“Eg skil alls ekki, hvað að þér gengur,
Deborah,” sagði hann óþolinmóður, og hin und-
arlega óvild hennar til að yfirgefa hann gerði
hann enn ákveðnari í því, að hún skyldi fara.
“Ef þú segðir, að þú værir ekki frísk, þá væri
auðvitað réttast að þú værir kyr; eg hefi veitt
því eftirtekt núna um tíma, að þii hefir ekki
verið sjálfri þér lík. Loftið hérna er líklega
óholt fvrir þig. Nei, komdu nú ekki með nein-
ar mótbárur, góða Deborah mín. Eg vil helzt
að íbúðin mín sé í góðu lagi, þegar eg kem heim
á morguh —- því eg fer héðan á morgun, — og
eg vil að þú farir í kvöld.”
Hún hneigði sig með Austurlanda rósemi
og fór að laga ýmislegt í herberginu. Að lítilli
stundu liðinni snerti hún við öxl hans og benti
á snúrurnar, sem lágu að loftsmugunum.
“Þær eru næstum því slitnar í sundur,”
sagði hún.
Júlían leit upp og sneri sér svo við aftur.
“Eg veit það! • Eg veit það!” sagði hann ó-
þolinmóður. “Það gerir ekkert, þær duga dá-
litla stund enn þá. En nú vil eg helzt vera al-
einn.
Hún gekk til dyranna, en nam staðar og
leit á hann með samanblandinni ást og örviln-
an. Svo lyfti hún upp hööndunum og sagði
hægt:
“Hr. Júlían, eg var trú þerna föður yðar.
Eg hefi líka unnið fyrir yður með einlægri
trygð. Eg er fús til að leggja líf mitt í sölurn-
ai fyrir yður, hr. Júlían.” v
Hann kinkaði kolli og reynd alt hvað hann
gat að dylja óþolinmæði sína.
“Eg er ekki eins og aðrar stúlkur. Eg get
hvorki lievrt né talað; en þegar einhver sorg
eða hætta er á ferð, liefi eg alt af vitað það, þó
ekki hafi verið sagt eitt orð eða nein bending
gefin^sem aðrir gætu skilið. Og mi nálgast
hættan!” Nú fór lirfllingur um liana og hún
skalf. “Eg veit —- og hver ætti að geta vitað
það betur — þegar eittlivað kvelur yður — og
nú hugsið þér um nokuð, sem er afar voðalegt,
hr. Júlían — gerið það ekki — guðs vegna, þá
látið þér það ógert. Hún er ekki þess virði.
Hún er falleg —- það veit eg vel — en hún er
ekki þess virði.”
Júlan varð náfölur, og í augum hans end-
urspeglaðist hræðslan, sem logaði í augum
liennar. Svo hló hann, þvinguðum, ógeðsleg-
um hlátri, tók upp pyngjuna sína og rétti henni
nokkra peninga úr henni.
“Hérna er nægilegt fyrir farseðilinn, De-
borah,” sagði hann fremur vingjarnlega, en þó
með skipandi rómi.
Þegar hún tók við peningunum, greip hún
hendi hans, féll á kné og lyfti biðjandi örviln-
aða andlitinu sínu upp til hans.
“Eg sé fleira en flestir aðrir, og hefi næm-
ari tilfinningar en þeir, sem geta hevrt og tal-
að,” sagði hún. “Eg er hrædd, eg þekki þetta
augnatillit; móðir yðar var vön að líta þannig
út. Eg er hrædd, ó, leyfið mér að vera kyrri.”
Hann reisti hana á fætur, leiddi liana að
dyrunum og lagði höndina á öxl hennar.
“Heimskulega Deborah,” sagði hann með
fingramálinu um leið hann opnaði dyrnar. “Þú
ert viðkvæm og ekki vel hraust, og hefir band-
vitlausar ímyndanir. Eg skal senda þig til
læknis, þegar eg kem heim.”
Hún kom hvorki með mótmæli né bænir, en
leit til hans eins og hundar gera — sem þrátt
fyrir alt elska húsbónda sinn og eru honum
tryggir, — hún hneigði sig og gekk út róleg og
þolinmóð.
Júlían stóð litla stund með hnyklaðar brýr.
Hann beit á vörina og hugsaði um það, hve mik-
ið hana í raun og veru grunaði, svo ypti hann
öxlum, hrinti frá sér hugsaninni um hana og
fór upp á loft til að hafa fataskifti.
Dagverðarstundin var óvanalega fjörug
þetta kvöld. Judith, sem var klædd yfirburða
fallegum kjól, er fór henni aðdáanlega vel, tal-
aði næstum viðstöðulaust með brosandi vörum
og f jör í augum, og var mjög ánægjuleg. Vane
ieit alvarlegu augunum sínum ýmist á liana eða
á Júlían, og furðaði sig á því, hvort þau myndu
nú loks vera heitbundin, en hann gat ekkert les-
ið í andliti Júlíans; hann var rólegur og vin-
gjarnlegur eins og vant var.
Lafði Fanvortly, sem sat við borðsendan,
horfði á þau glöggu augunum sínum.
Letchfords hjónin voru eins vant var, mest
hugsandi um sig og töluðu hvort við annað. Sir
Chandes át og drakk með bestu lyst, brosti að
hnittnum setningum, strauk efrivarar skeggið
stállitaða og stalst til að líta á dóttur sína. Eft-
ir því sem endi dagverðarins nálgaðist, hallaði
Vane sér aftur á bak á stólnum og hætti að taka
þátt í samræðunum um ráðagerðir og áform
viðvíkandi vetrarskemtununum.
þegar minst von var, hafðiVane þann sið að
hætta að taka þátt í samræðum, og þá leituðu
hugsanir hans til hinnar nafnlausu eyjar, þar
sem lipur, yndisleg , ung stúlka var á ferð —
til hennar, sem hann hafði elskað og mist. Við
dagverðarborðið ómuðu raddirnar óglögt fvrir
eyrum hans — hann heyrði skýra blíðu röddina
sem ávalt ásótti liann bæði í vöku og svefni.
‘ ‘ Ó, elskan mín, sem eg hefi mist. Eg hélt þér
að eins einu sinni í faðmi mínum — og, svo
misti eg þig!”
Hann rankaði við sér og stundi, svo lét liann
portvínið fara til Sir Chandes. — Kvennfólkið
var farið upp í salinn, og þegar SirChandes
var búinn að drekka eins mikið og hann, gat
stóð Vane upp.
“Komdu og syngdu fyrir okkur, Júlían”,
sagði hann. “Ekki neitt sorglegt í kvöld,
heldur eitthvað sem getur fjörgað okkur”. Svo
lagði hann hendina á öxl Júlíans.
Júlían brosti til hans, og þegar hann var
búinn að drekka kaffið sitt, gekk hann að
píanóinu. Hann bað ekki Judith að leika undir
á hljóðfærið í kvöld, og haiín söng skemtilegar
og f jörugar en nokkuru sinni áður.
“Ágætt!!” sagði Vane. “Var þetta ekki
yndislegt?” spurði hann lafði Fanvorthy.
“ Jú,‘ ’ svaraði hún og leit á fallega andlitið
söngvarans. “Fer hann með þér þegar þú
leggur upp í ferðina. — Ilvert ætlar þú annars
að fara ?”
“Eg veit það ekki ,” svaraði hann. “Eg verð
kyr hérna fáeina daga enn þá, máske viku. Já,
eg efast ekki um að Júlían fari með mér”.
“Vesalings Vane”. tautaði hún, en hann
heyrði það ekki.
Sumir af gestunum voru seztir að spilaborð-
inu, en Vane spilaði aldrei. Hugsunin um
draumaeyjuna skildi ekki við hann þetta
kvöld, og hann var svo órólegur að hann gat
hvergi verið kyr. Hann kveikti í vindli og fór
að ganga fram og aftur um hjallan á ny.
Loksins hættu mennirnir að spila og gengu til
hvíldar. Vane leit inn í salinn og sá Júlían og
Judith hjá ofninum. Þau voru væntanlega að
bjóða hvort öðru góða nótt, en hann sá ekki
logann í augum Júlíans, þegar hann tautaði:
“Þér viljið ekki bíða?”
“Nei.”
“‘En þér efnið loforð yðar?”
“Já.”
Meira töluðu þau ekki. Ilann opnaði dyrn-
ar fyrir hana og hún fór út; svo rölti hann út
á hjallann til Vane.
“Júlían,” sagði Vane, “hafið þið komið
ykkur saman? Hefir þú talað við hana, — og
hefi getið leyndarmáls ykkar, kæri vinur
Júlían hikaði allra snöggvast, en svo sagði
hann:
“Já, eg hefi talað við hana, og liún hefir
sagt já. ”
“Eg óska þér af einlægni allrar hamingju,”
sagði Vane. “Ást er það eina, sem Judith-
þarfnast, og hún hefir fengið ósegjanlega mik-
ið af henni, það veit eg. Þetta er indælt; eg er
svo glaður. Hvert æ.tlar þú nú?”
“Inn í efnarannsóknarstofuna,” svaraði
Júlían. En Vane sá ekkert annað en hina gæfu-
ríku feimni elskhugans.
“Eg kem inn til þín að lítilli stundu liðinni;
eg ætla að eins að reykja vindilinn minn fyrst.
Við verðum að tala dálítið áform okkar,” sagði
hann.
21. KAPITULT.
Júlían kinkaði kolli og gekk inn i hinn fyr-
verandi galdraklefa, þar leit hann í kring um
sig, því þrátt fyrir skrautið, sem nú prýddi
þetta herbergi, var þó eitthvað dularfult við
það. Hann gekk að veggnum og skar í sundur
böndin, sem héldu loftsmugu lilemmunum. Svo
lokaði hann dyrunum, er sneru að garðinum, og
huldi þær með fortjaldinu. Hann kveikti eld í
spíritusofninum og lét við hlið hans — en ekki
ofan á logann — skaftpott, með bláleitum lög í.
Svo kveikti hann í smávindli og settist við borð-
ið, eins og hann væri að lesa, en prentuðu orðin
og línurnar dönsuðu fyrir augum hans.
Að lítilli stundu liðinni barði Vane að dyr-
um og kom inn. Hann hafði klætt sig í þægilega
reykingartreyju með stórum málmlinöppum.
R. S. ROBINSON
Stofnwtt 1883
NtffitSftóll $230.000.00
Kaupir og selur
e$Mi
(Mttlt, Wuk..
EfmntM. Alta.
L» r«*. Mu.
Kniari. 0«L
1.1«.
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
SaltaÖar nauts-
hútSir _____
Saltaöar Kip
hútSir _____
SaltatSar hálfs-
húCir _________
HrosshúBir,
hver & ..
Ull ________
Prime Seneca
Rœtur______

Sendlð belnt
til Hæzta verð fjrrir kindagærnr.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST„ WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
$7-$12
.40-.45
$1.30
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð Islendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
titibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
* • .. 1 • ac» timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og al»- I
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar. |
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir ;
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
— ■ —■ Limitsd ----------- ----
!
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG i

The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1 1 27 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstn og beztu í Canada.
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

C--------------------------------
VIÐSKIFTABÆKUR
(COUNTKH BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss E1NKAUMB0ÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegundin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Alnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar bjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUS.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œíje Columbta $reðö
LIMITED
Cor. Slierbrooke & William, Winnipeá
Tals. Garry 416—417
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPÍD BEZTA BLADID, LOGBERG.