Lögberg - 20.11.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. NOVEMBER 1919
BI». S
Vane «g Nina
EFTIB
Charles Garvice
Og á meðan þau hlustuðu á hann undrandi
og allskelkuð, sagði hann frá óhappinu og
þeirri fórn, sem hann færði Júlían.
“Hvaða gagn og ánægju gat eg haft af
nafnbótinni og auðnum?” spurði hann blátt á-
fram. “Eg hafði, að eg hélt, mist Nínu fyrir
fult og alt. Því þó að hún væri lifandi, áleit eg
að hún mundi heldur kjósa að stofna sér í lífs-
hættu, en að lifa hér með mér. Lífið var mér
einskis virði; — eg fann mig ekki færan um að
lifa því lífi, sem af mér var krafist. Ög Júlían
var hæfari til að vera húsbóndi í Lesborough
en eg; eg hélt að eg tæki að eins fram fyrir
hendur tímans ofur lítið. Eg vildi aldrei gift-
ast, þó eg hefði haft frelsi til að gera það, því
eg elskaði konu mína, hvort sem hún var lögleg
kona mín eða ekki. Og svo hvarf eg. svo að
Júlían gæti verið húsbóndi í minn stað. Það
var ekki stór fórn; og vesalings gamla mann-
eskjan, þessi daufdumba stúlka, sem þótti svo
undur vænt um hann, fórnaði Kfi sínu til að
írelsa mitt. Það var eins konar endurgjald —
að eg gerði þann mann, sem hún elskaði, ríkan
og ánægðan. Vkkur sýnist máske, að eg hafi
breytt sem hálfviti — en þá var eg ekki búinn
að finna konu mína aftur. ” Hann roðnaði og
leit í kring um sig. “Hún er konan mín, Sut-
combe lávarður — segið þér henni það.”
Sutcombe hneigði sig alvarlegur.
“ Já,” svaraði hann. “Eg er lögmaður, og
eg þekki giftingarlögin. Hjónaband vkkar er
lögum samkvæmt.”
“Þökk fyrir,” sagði Vane, án þess að líta
af andliti Nínu. Hún stóð upp, og gekk út
þegjandi ásamt Vivíennu. í dyrunum nam hún
staðar og leit á Vane, sem staðinU var upp, en
settist aftur, þegar hann sá tillit hennar.
“Hún'er ekki fyllilega ánægð,” sagði hann
undur lágt, þegar hún var búin að loka dyrun-
um á eftir sér.
Sutcombe kinkaði kolli. “Það er alveg
eðlilegt. Þér verðið að gifta yður aftur á vana-
legan hátt, þó að þessi gifting sé í einu og öllu
áreiðanlega lögum samkvæm. ”
“En það er enn þá eitt,” hélt Sutcombe á-
fram. “Er yður á móti skapi, að segja mér ná-
kvæ#nar frá brunanum? Það er leiðinlegt um-
talsefni, en eg hefi ástæðu til að spyrja.”
Vane endurtók frásögnina um hinn voða-
lega atburð í galdraklefanum. Sutcombe greip
við og við fram í( fyrir honum með ýmsum
spurningum, svo sagði hann alvarlegur:
“Og þetta kallið þér óhappa tilviljun?”
“Auðvitað,” svaraði Vane undrandi. “Ve-
salings gamla þernan lét brennandi löginn
renna niður á gólfið, og loginn kveikti í fötum
hennar” — það fór þryllingur um Vane.
“Já, bruninn var eflaust óhappa tilviljun,”
sagði Sutcombe enn alvarlegri og leit rannsak-
andi augum á Vane. “En gufan, sem næstum
því kæfði yður? Dyrnar voru lokaðar,— band-
ið, sem átti að opna loftsmuguna slitnaði í hendi
yðar. Og Júlían frændi yðar kom ekki aftur?”
“Guð minn góður! Um hvað eruð þér að
hugsa?” hrópaði Vane, sem fölnaði í andliti —
ekki eingöngu yfir grun hins mannsins, heldur
af því, að hann sjálfur hafði ofurlífinn grun
um, að þetta gæti máske verið satt.
“Eg held að þetta hafi verið ásetnings-
morð,” svaraði Sutcombe.
Vane hrökk við og starði óttasleginn á hann.
“Morð? Júlían hefði átt að vilja deyða
mig? Ó, þér þekkið hann ekki. Hann er ekki
fær um slíkt!” Svitinn stóð 1 stórum dropum
á enni hans.
Sutcombe liorfði fast á hann.
“Þér höfðuð aldrei kynst frænda yðar fyr
en þann dag, sem þér mættuð honum hjá lög-
manninum, og þér þektuð hann ekki að neinu
leyti,” sagði hann. “Eg veit meira en þér. ”
“Þér?”
“Já, því eg hefi ekki verið undir áhrifum
þeirrar alúðar og blíðu, sem hann ber utan á
sér. Eg get dæmt breytni hans með áhrifa-
lausri hugsun. Hugsið yður, hve mikið hann
græddi við dauða yðar — jarlsnafnið, auðinn
og stúlkuna, sem hann elskaði.”
“En eg stóð ekki á milli þeirra,” sagði
Vane ákafur. “Hún skeytti ekki meira um mig
og eg skeytti ekki um hana. Það vissi hún.”
Sutcombe brosti hörkulega. “Hún hafði
elskað yður, og eg er alls ekki viss um, að hún
elski yður ekki enn þá. Að minsta kosti hefir
hann haldið það. Þér oruð í vegi hans, Les-
borougli — og hann reyndi að verða af með yð-
ur. Hvers vegna kom vesalings gamla þernan
aftur til þessa ógeðslega herbergis og inn um
aðrab dyr? Hún tortrygði húsbónda sinn — og
eg tortryggi hann — og hún kom til að frelsa
vður frá dauðanum og hann frá að fremja
morð. ’ ’
Vane þaut á fætur. ,
“Eg get ekki — eg vil ekki trúa þessu,”
lirópaði hann. “Eg þori það ekki. Júlían,
minn eíni frændi.”
“Guð gæfi, að þér hafið á réttu að standa
en eg á röngu,” sagði Sutcombe. “En yðar
skvlda liggur opin fyrir augum. Þér verðið að
fara til Englands og komast sjálfur að sann-
leikanum. Farið þangað með leynd, og látið
ekki vita, hver þér eruð------”
“Já, eg fer,” sagði Vane ákveðinn. “Og
eg skal sanna, ,að yður skjátlast, verið þér viss
um það. Júlían hefði átt að reyna að myrða
mig!” Hann hló, en í hlátrinum fólst efi og
kvtíði.
Þeir sátu nokkra stund, fevo sagðist Vane
verða að fara.
“Eg má ekki yfirgefa bátinn lengur; eg er
ekki viss um sjávarföllin, ” sagði hann. “Eg
skal koma hingað á morgun, og þá getum við
talað saman um þetta, en stúlkurnar mega auð-
vitað ekki heyra eitt orð um það.”
Þeir kvöddust með því að þrýsta hvor ann-
nótt. Vane lá vakandi, starði á stjörnurnar og
hugsaði um Nínu, en Sutcohbe gekk fram og
aftur í kofanum sínum, hann reyndi af alefli
að sigra vonbrigði sína og sorg.
Þegar hann gekk að læknum næsta morg-
uninn eftir, varð hann hissa á því að sjá Viví-
ennu sitja niður á bakkanum. Hún gaf honum
bendingu, en þegar hann kom nær, varaði hún
hann við að hafa ekki hátt, með því að lyfta
fingri stínum.
“Þey,” hvíslaði hún. “Hún sefur núna;
hún hefir verið vakandi í alla nótt, en nú blund-
ar hún ofurlítið. Við höfum talað saman, og
hún hefir (trúað mér fyrir öllu. Eg hefi hugsað
um þetta, Sutcombe,” hún þagnaði snöggvast
og beit á Vörina. “Þú ert líklega viss um, að
giftingin er lögum samkvæm?”
“Alveg,” sagði hann alvarlegur og leit
undan.
“Beygðu þig niður — eg ætla að hvísla
nokkru að þér, Sutcombe.”
Þegar hann hafði lotið niður, hvíslaði hún
einhverju að honum með hægð. Hann hrökk
við og stundi þungan, en svo kinkaði hann kolli
samþykkjandi.
“Já,” svaraði hann lágt, “það skulum
við gera. Það er ágæt hugmynd þetta, Viví-
enna. Hvernig gat þér dottið slíkt í hug?”
“Eg er kvenmaður, góði minn,” sagði hún.
“En þú verður að flýta þér dálítið — við höf-
um ekki mikinn tíma að missa.”
“Eg skal leysa mitt hlutverk af hendi, ef
a ðþú getur framkvæmt þitt,” sagði hann og
studdi hendi sinni á öxl hennar. “ Að vita hana
ánægða er mín innilegasta ósk.”
Tár komu fram í augu hennar og hún klapp-
aði kinn hans. Hún þurfti ekki að segja neitt.
Nina vaknaði fremur seint, en varð þess
vör, að draumur sinn um, að Vane væri kominn
aftur til sín, væri sannur. Vivíenna stóð hjá
henni með tebolla í hendinni.
“Litli letingi,” sagði hún. “Við höfum
neytt morgunverðar öll saman, og Sutcombe er
farinn til vinnu sinnar. En hvað þér eruð fall-
egar þegar þér roðnið, Decíma, — því Decíma
heitið þér enn í mínum huga. Að minsta kosti
þangað til eg get vanið mig á að kalla yður
Nínu. Mér geðjast vel að því, hvernig hann
sagði það — Nína, Nína!”
Nína leit niður og roðnaði enn þá meira.
“Lesborough lávarður gekk ofan að bátn-
um til að laga eitthvert segl eða eitthvað þvílíkt.
Og Sutcombe spurði, hvort þér gætuð saumað
fáeina poka fvrir sig fyrir hádegið. Hann lang-
ar til að fá þá eins fljóttt og mögulegt er.”
“Já, auðvitað,” svaraði Nína áköf. “Lát-
ið þér mig fá segldúki'nn, svo skal eg byrja
slrax. En hvað eruð þér að gera?” •
“Eg er að eins að laga ýmislegt. Eigum
við ekki að taka pokana með okkur yfir í skóg-
inn? Eða máske þér viljið heldur vera hér, ef
hann skyldi koma?”
Nína stóð upp fljótlega.
“Við skulum fara yfir í skóginn, þar er
svo skuggasælt og inndælt að vera,” sagði hún.
Þær gengu þangað, sem Vivíenna stakk
upp á. Þaðan gátu þær ékki séð ofan á bakk-
ann, og meðan þær voru að vinna, fékk Vivíenna
Nínu til að segja sér frá skipsrekanum og því,
sem svo skeði. Og þær áttu svo annríkt við
þetta, að þó að Nína við og við liti í kring um
sig til að gá að hvort enginn kæmi, þá leið tím-
inn fljótar en þær áttu von á. Loks heyrðu þær
fótatak, en það glaðnaði ekkert yfir Nínu, því
það var ekki sá, sem hún bjóst við og þráði.
Þetta var Sutcombe.
“Er nokkur af pokunum búinn? Þúsund
þakkir, lafði Lesborough,” sagði hann glað-
lega. ,
Nína hrökk við og roðnaði.
“Eg—eg—kallið þér mig þessu nafni?”
spurði hún, að hálfu leyti glöð og að hálfu leyti
efandi.
“ Já, það er yðar nafn og yðar nafnbót,”
svaraði hann alvarlegur. “En eg býst við, að
eg hugsi oft um yður sem Decímu.”
Hún rétti honum hönd sína og hann tók
hana og þrýsti innilega.
“Lesborough lávarður á annríkt með bát-
inn sinn,” sagði hann. “Þegar þið eruð búnar
með pokana — ef þér eruð þá ekki alt of þreytt-
ar—” (
“Nei, nei,” svaraði hún alvarlega.
“Máske þér viljið þá gera svo vel, að fara
með þá ofan í kofann minn, ef eg má biðja yður
um það ? Vivíenna, eg þarfnast hjálpar þinnar
litla stund.’”
Þau gengu af stað, en þegar þau voru búin
að ganga ofurlítinn spotta, nam Vivíenna stað-
ar, sneri aftur og kysti Nínu. Á því augnabliki
var ekkert, sem gaf sérstaka ástæðu til ástarat-
lota; en kvenfólk undrast aldrei yfir því, þótt
einhver af þeirra kyni kyssi þær, og Nína þáði
kossinn og endurgalt hann alúðlega. Þegar
þau voru farin, hélt hún áfram að vinna, þang-
að til allir pokarnir voni búnir, svo stóð hún
upp glöð í lund og gekk í áttina til kofans. Hún
Hún leit aftur í kring um sig, en sá enga mann-
eskju, í kofanum var heldur enginn. Hún lét
pokana í eitt hornið, gekk út og ofan á bakk-
ann. Þegar hún var komin svo langt, að hún sá
út á sjóinn, sá hún sér til undrunar skip á sigl-
ingu. Það var Aríel, og nú mundi hún alt í
einu,- að það var þennan dag, sem það átti að
koma aftur. Hún stóð og starði á það, og sér
til mikillar undrunar og ótta varð hún þess vör,
að það sigldi frá eynni en ekki til hennar. Hún
hljóp ofan að víkinni, þar sem einn af bátnm
Aríels hafði legið við akkeri, og varð enn þá
hrxddari, þegar hún sá að hann var Jiorfinn.
Hvað átti þetta aÖ þýða? Eitt augnablik starði
hún á skipið, sem sigldi burt með allmiklum
hraða, því vindurirm var því hagstæður. Svo
hljóp hún upp fyrir bakkann og hrópaði á Viví-
ennu.
Hún kom ekki, en hár og myndarlegur
maður kom út úr kofanum. Það var Vane.
Hún stóð grafkyr og starði lafmóð frá honum
á Aríel.
“Hvað er nú á seiði? Þú hrópaðir, góða
vina mín,” spurði hann.
“ Já, svaraði hún kvíðandi. ‘ ‘ Eg hrópaði
á lafði Vivíenu. Eg get hvorki fundið hana né
Sutcombe lávarð. Og Aríel — Aríel siglir
burt frá eynni. ”
Hann skygði fyrir augun með hendinni og
horfði á eftir skipinu. Svo leit hann til hennar
svo undarlega ogó segjanlega glaðlega.
“Eg fann þetta í kofanum,” sagði hann og
rétti henni miða. “Máske þú finnir skýring-
una í þessum miða.”
Hún tók samanbrotna blaðið og las:
“Kæra Nína! F yrirgefðu mér,— það er
fcg, sem er orsök þessa samsæris — að eins eg.
Mér datt það í hug, þegar við töluðum saman
í gærkveldi. Við ætlum að sigla okkur til skemt-
unar hálfs mánaðar tíma, svo komum við aftur
til að líta eftir því, hvort þið eruð kyrr á eynni.
En Lesborough lávarður hefir bátinn sinn, og
það getur vel verið, að ykkur detti í hug að
eyða sæludögum ykkar annars staðar. Ef við
finnum ykkur ekki, förum við til Englands og
biðum komu ykkar til okkar gamla heimilis.
Þangað til vúð sjáumst og á meðan eg lifi, góða,
er eg þín ávalt trvgga Vivíenna.”
“Þau eru farin,” sagði hann lágt. “Og
þau hafa skilið okkur eftir alein. Nína, elskan
mín!” Og á sama augnabliki lá hún í faðmi
hans, og fól andlit sitt við brjóst hans.
Mánuði síðar var það einn morgun, að
geislar vetrarsólarinnar læddust í gegn um
blæjurnar fvrirgl uggum morgunverðar stof-
unnar í Lesborough, og féllu á hina liörunds-
dökku persónu Júlíans, þar sem hann sat við
borðilð og horfði á hinar mörgu og góðu mat-
artegundir fyrir framan sig,- án þess að hafa
nokkra lyst á að neyta þeirra. 1 dökku fötun-
um sínum leit hann út fyrir að vera magrari nii
en nokkru sinni áður, en jafn glæsilegur og
stimamjúkur og vant var. Andlit hans var
fölt, það var næstum eins hvítt og blóðlaust og
hendurnar, sem léku sér að glóðsteikta brauð-
inu á diskinum. Við hlið hans stóð bréfavesk-
ið; öðru hvoru tók hann bréf úr veskinu, opnaði
það og leit kæruleysislega á það, lagði það svo
á borðið og gaf því engan gaum fremur.
“A eg að færa yður bolla af fersku tei, lá-
varður?” spurði Prance lágt — nú orðið töluðu
allir lágt í höllinni — síðan að húsbóndi þeirra
varð fyrir hinu voðalega óhappi.
“Hvað þá? Já, kæra þökk,” svaraði Júl-
ían. “Er herra Holland hér?”
“ Já, lávarður. Hann er í bókaherberginu
hjá lir. Tressider.”
Júlían kinkaðik olli. “Þér megið fara; eg
vil ekki meira, Prance. Biðjið Dodson að hafa
tilbúinn vagn -— lokaðan vagn — um það leyti
sem klukkan er ellefu.”
“Já.lá varður,” svaraði Prance jafn stilli-
lega og áður.
Þegar hann var farinn út, sneri Júlían sér
aftur að bréfunum, og alt í einu hvarf dökki,
skuggaríki svipurinn úr augum lians, og í stað
'lians kom bjartur án.ægju glampi. Hann hafði
fundið bréf, sem vakti áhuga hans. Hann opn-
aði það og las, og um leið kom rauður blettur í
í ljós í dældmiklu kinnunum hans.
“Komdu ekki að heimsækja mig. Eg er
ekki svo hraust, að eg geti veitt nokkrum mót-
töku. Eg skal skrifa þér aftur, þegar eg er
orðin hressari. Júdith.”
Hann kreisti bréfið saman með skjálfandi
fingrum og starði liugsandi á vegginn á móti
sér; svo tætti hann bréfið í sundur í smáar agn-
ir og fleygði þeim í ofninn. Nokkrar mínútur
sat hann enn þá kyr og horfði fram undan sér
eins og liann væri að dreyma, svo stóð hann
skyndilega upp og gekk inn í bókaherbergið. —
Ráðsmaðurinn og lögmaðurinn sátu við borðið
og á milli þeirra lágu á borðinu skjöl og reikn-
ingabækur. Þeir voru búnir að tala um nýja
jarlinn.
“Hann er alveg eins og hann liefir verið,
hr. Tresider, ” sagði Holland. “Hann lítur út
•eins og maður, sem gengur í draumi og er hálf-
■brjálaður. það er eins og hann geti ekki glevmt
voðalega kvöldviðburðinum. ”
“Nú, jæja,— þa$ er heldur ekki mjög langt
síðan,” sagði Tressider og stundi.
“Nei, það er það nú raunar ekki; mér finst
þetta í raun og veru ekki mjög undarlegt. En
nú á hann bæði nafnbótina og auðinn, og eg
verð að segja, að hans hátign lítur ekki út fvrir
r.ð vera sá maður, sem nokkur hlutur getur
haft áhrif á, fyrst hann ekki opnar augun fyrir
þeim hagsmunum, sem dauði frænda hans
færði honum.”
.“Nei,” sagði Tessider. “Eg hefði ekki
getað trúað því, að hr. Júlían — afsakaði —■ eg
man aldrei eftir að nefna hann með sínu retta
nafni, — að hann gæti gleymt, live mikils verð
og voldug persóna hann er nú orðinn. Þér seg-
ið að hann geti ekki sofið?”
“Tenton sagði í gær, að lians hátign hefði
ekki háttað, og að hann heyrði til lians ganga
nm gólf alla nóttina.”
Gamli lögmaðurinn ypti öxlum. “Eg hefi
aldrei haldið, að hann væri jafn tilfinningar-
laus. Því lengur sem eg lifi, hr. HoIIand, þess
sannfærðari verð eg um, að erifðast af öllu er
að læra að þekkja samvistamenn sína..’’
R. S. ROBINSON
StttfnMtt 188}
Hðtl8it4ll S230.000.00
útlbO:
Sttttttltt. Wttth.. 8. S. A.
Edmontttn, Alttt.
U Pu, Mtttt.
Ksnttra. 8it
Kaupir og selur
Húðir, Ull og Seneca Rót
Saltaðar og frosnar nautshúðir . J2Í5—.30
Saltaðar og frosnar Kiphúðir ...35—.40
Saltaðar og frosnar Kálfshúðir ..45—.50
Hrossahúðir, hver ............. $5—$12
Ull, pundið ..........#.........35—.45
Prime Seneca rætur .............. $1.35
Hæzta verð fyrlr klndagærur.
WINNIPEG
Sendlð belnt
til
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST,
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
Notíð tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss^síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
útibú: Regína, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
»T/» .. | • Vi* timbur, fjalviður af öUum .
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»- j
konar aðrir stríkaðir tiglar, Kurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt. t
- ■ I
The Empire Sash & Door Co. !
-----------------1
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG

yj’• -V#/ •
The Campbell Studio
Nafnkunnir ijótmyndasmiðir
Scott Biock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan i Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

Adanac Grain Co., Ltd.
408—418 Grain Exchange
WINNIPEG, - - MANITOBA
Vér ábyrgjumst sanngjarna flokkun og sendum
hverjum viðskiftavini hluthafamiða—Participa-
tion Certificate, og högum verzlun vorri að öllu
leyti samkvæmt fyrirmælum stjórnar og laga
Stjórnarleyfi og ábyrgð
Skrifið sem fyrst eftir upplýsingum og
Sendið Oss Svo Korn Yðar
Allar Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE C0AL C0MPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kanpa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.