Lögberg - 25.12.1919, Blaðsíða 1

SPEIRS-PARNELL BAKING CO.
ábyrgjast yður
fulla vigt, beztu vörur fyr-
ir lœgsta verð sem verið
getur. REYNIÐ ÞAÐ!
TALSlMI: Garry 2346 - WINNIPEG
\
idftef ð

Það er til myndasmiður
í borginni
W. W. ROBSON
490 Main St.
Garry 1320
32. ARGANGUR
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 23. DESEMBER 1919
NUMER 52
LÖGBERG OSKAR ÖLLUM ISLENDINGUM GLEÐILEGRA JÓLA
, ;i
ii!imi w
Jólahugleiðing
Eftir Séra Kjartan Helgason.
Texti: 1. Jóh. 3, 1—3.
“ Sjáið hvílíkan kcerleika faðirinn hefir auðsýnt oss, að vér
skulwn kallast Guðs börn, og það erum vér. Vegna þess þekk-
ir heimurinn oss ekki, að hann þekti hann ekki. Þér, elskaðir,
nú erum vér Guðs börn, og það er enU þá ekki orðið bert, hvað
vér munum verða. Vér vitum, að þegar hann birtist, þá mun-
um vér verða honum líkir þiú að vér munum sjá hann eins og>
hann er. Og hver sem hefir þessa von til hans, hreinsar sjálf-
,an sig, eins og hann er hreinn.”
Hið fyrsta, sem við höfpm sögur af um kristni'boð á Islandi,
stendur að nokkru leyti í siambandi við jólin. Þorvjildur víð-
förli og Priðrik biskup hinn saxneski voru fyrstu kristniboðar
á ísllandi. Fyrsta árið sátu þeir að Giljá í Húnaþingi hjá for-
eldrum Þorvalds, og liöfðust við í tjaldi. Á einni stórhátíð að
vetrinum, lí'klega á jólunum, héldu þeir veglega guðsþjónustu
að Ikristnum sið í tjaldi sínu. Þorvaldur fékk frœndur sína til
að vera viðstadda. Og svo mjög fékk það á hina heiðnu og
stórbrotnu ihöfðingja, að upp frá því voru þeir alls ekki frá-
hverfir kristninni, og létu skírast skömmu síðar. Sagan getur
þess, hvað það hafi verið, sem fékk svo ó þá. Það var ekki við-
höfnin, ljósadýrðin, söngurinn né orðin, heldur öllu fremur hitt,
hve yfirbragð þeirra manna var bjart og hreint, sem fyrir guðs-
þjónustunni stóðu.
Það er ekki eins dauni, að jótlin verði til þess að mýkja hörð
hjörtu og vekja sofandi sólir. Margir eru gramir og geðillir
hversdagslega, en fáir era svo gagnteknir af kulda og beiskju,
að þeir hlýni ekki ofurfiítið á jólunum, og svipuriun hýrni.
Margur heiðinginn i “kristnu ilöndunum”, sem er vanur að
hæðast að öllu heilögu, hefir saknað þess sóran um jólin, að
eiga engan helgidóm í hjarta sínu, ogfundið þá í bili, hve mikið
hanú vantar á við þann, sem af öllu hjarta fagnar jólaboðskapn-
um. Jesús 'kallaði 'til sín þá, sem erfiði og þunga eru þjáðir,—■
það gerir hann æfinlega, bæði á Jiátíðum og virkum dögum — og
gefur þeim (livíld. En mér er sem eg heyri liann líka segja:
Komið til mín, þér stórbokkar og sjálfbirgingar, eg vil yfir-
vinna ykkur, vinna hjörtu ykkar. Og þessi rödd .Tesú hefir
aldrei meiri mótt en ó iæðingarhátíð hamuY Þeirri hát.íð er
gefið undravert aðdróttarafl; hún hefir sérstakt lag á því að
gera menn aftur að börnum. Svo var á þeim jólum, sem fyrst
voru haldin hátíðleg með tíðasöng ó IsHandi svo sögur fari af,
eins og óður er ó minst. Þó létu þeir menn sigrast, sem aldrei
höfðu áður heyrt nafn Jesú nefnt og óttu því engar gamlar og
hélgar minningar um hann eða jóiin, eins og v i ð eigum flest,
sem nú erum uppi og höfum lifað alla okkar æfi með kristnum
þjóðum.
En það sem hreif þessa heiðnu forfeður o'kkar í fornöld,
segir sagnritarinn að verið hafi einkenni: yfirbragð kristna
fólksins — það var svo bjart. Hér er okkur sagður mikill og
merkilegur sannleikur.
Hafið þið, sem þetta lesið, hugsað út í, hvaða verk þið er-
uð að vinna með yfirbragði ykkar, t. d. nú á þessum jólum, ó
heimilum ykkar og í kirlkjunum ykkar ? Með því eruð þið að
vitna um hugarfar ykkar, um kristindóm ykkar, fyrir þeim, sem
nmgangast ykkur. Ef til vill situr einhver só maður við hlið
]>ér, eða á heimili með þér, sem Guð er nú sérstaklega að kalla
á, sem enn hefir ekki látið sigras't; og þú ert ef til vili verk-
færið, sem Guð víll nota til þess að vekja hann. Gleðin, sem
slrín úr iwígum þínum, eða lýsir sér í söng þínnm og málrómi,
er ef til viill boðskapurhm, sem ó að laða bróður þinn og syst-
ur þína að Jesú, það er prédilkunin, sem á að leiða einhvern til
afturhvarfs. Yfirbragðið — svipurinn, viðmótið — er stund-
um Sterkara en orð. Yfirbragð glaðra Guðs-'barna megnar
meira og talar skýrara, en nokkur jólaræða. Þaó er eins og
við með því hrópum, þó að við þegjum: sjáið—sjáið ihvílíkau
kærleika faðirinn hefir auðsýnt mér. Eg vel mér [>essi orð til
að ávarpa ykkut með, landar mínir ihér vestan hafs, og bið
eitthvert blaðið að flýtja ykkur ú jólunum. Þau orð eni svo
frábærl'ega jólaileg. Þau eru eftir lærisveininn, “sem Jesús
eftskaði”, hinn mikla postula kærleikans, bjartsýninnar og gleð-
innar. Eg gæti trúað, að ihöfundur þeirra hefði Skrifað þau á
einbverri slíkri liájtíðarstund, þegar hugur hans er gjigntekinn
nf fögnuði og sér ékkert annað en kæirleika flöðursins, og man
ekki eftir neinn, sem að amar ií veröldinni; það verður alt yfir-
gnæft af ánægjunni yfir þeim dýrðl'egu gjöfum, sem hann hef-
Lr þegið af Jesú Kristi. Og hann vill ökki njúta þeirrar á-
nægju einn. Hann tekur okkur við iliönd sér og leiðir okkur
að sínum dýrmæta auð, bendir okfkur á hann, og segir lragfang-
inn: “Sjáið”—alveg eins og barn, sem hefir fengið óvæntar
jólagjafir — sjáið, hvað mér er gefið, “sjóið, ilnúlíkan kær-
leika faðirinn hefir auðsýnt o«s.”
Og síðan bendir iliann okkur á hverja af þessum föðurlegu
áabgjöfum út af fyrir siig; fyrst á þetta, að við skulum fea'Uast
Guðsbörn og vera það. En sjáum við það þá, þegar ofekur er
Á það bent? Höfum við öll augia til að sjá það, sem liann biður
okkur að sjá? Og er okkur orðið það ljóst, hvers virði okkur
er það, aðl heita Guðsböm og vera það?
Hugsum ökkur, að okkur væri falið að finna upp eitthvert
armað nafn í staðinn fyrir oVðið maður; eitthvað, sem væri
meira í munni að heita. Munduð þið þó geta hugsað upp nofek-
urt veglegra og fegurra nafn en þetta: Guðsbarn. Og ef þú
ættir eina ósk — að eins eina — mimdi þér þá detta í hug að
óska þér nöbkurs amiars, en [>ess að vera sannarhgt Guðs-
barn og bera það ntafn með heiðri og sómaf Nei, ekkert veg-
'legra er til, ekfeert seni æsfeilcgra væri að vera. “Og það er-
um vér’’, stendur í textanum. “Nú erum vér Guðs börn”, nú
þogar orðin það, sem við viildum helzt af öllu óska ofcfcur. Það
er óendanilegur fögnuður í þessu orði: Nú þegar. Guð, lúnn
almáttugi og góði, sem öllu stjórnar, hefir augastað á mér, því
að eg er bam hans, hefir inæitur á mér, elsfcar mig heitar en
nokkur maður hefir nafckum tíma gert eða mun gera. Mér er
óhætt að bera alveg talkmarkalaust traust til hans; im þegar
hvíli eg í örmum hanis ; og föðurást lians vakir yfir lífi mínu og
leiðir mig. Hvernig skyldi eg þá nokkra ógæfu hræðast?
Aðal-ógæfa mannanna er einmitt sú, að þeir vita þetta ekki.
Maðurinn veit otf’t ekki hver hann er, né hvað hann á, veit ekki,
skilur ekki, eða trúir efcki, að hann er nú þegar Guðsbam, og
að hann ó alla föðurást Guðs'. Heimurinu þokkir það efeki. Það
er ógæían.
Við vilduin víst öU geta trúað þessium gleðiboðskap. En
“eg get það okki”, segja snmir. “ Þegar eg horfi til baka yfir
æfi mína, þó sé eg svo margt, sem mér virðist efcki bera vott
um gæzkuríka stjórn. Lífið er hræðillegt, fult af kvölum og
ógnum og óráðandi gátuim.” En ef þú fengir nú að vita, að
þrátt fyrir alt iþetta, sem þér ofbýður og þú hræðist, er þó
guðleg gæzfca nneð í því öllu ef þú 'fengir að vita með óyggjandi
vissu, að iliulin ást stendur á bak við alt það erfiða, sem þú
ltefir reynt, niundirðu þó ekfei fara að Mta öðrum augum á líf
þitt og mannlífið altf Þesssa vissu hefir lmnn átt, höfundur
textans. Honum var það meira en óljóst ihugboð eða veik
von. Honum var það fuTHkomin vissa, sem hann hafði fengið
frá Jesú Kristi sjállfum, og auk þess af eigin reynslu. Þar af
kemur þessi leinlæga og djúpa gioði, sem lýsir sér í orðuni hans.
Þegar 'hann var búinn að læra hjá Jesú, þá varð homitn
alt nýtt; liann gat þá horft yfir allar veraldarinnar ógnir og
böl, alt það sem sýnist ganga öfugt og öðruvísi en góðir menn
vilja; iiú sá hann það alt í aunari niynd, af því að Jesús hafði
kent honum að koma auga á feærleikshönd, sem grípur þar inn í
og stýrir öllu sanian. Upp f.rá því ógnuðu Ttonum ekki lengur
ueinar óskiiljanlegar ráðgátur eða myrk forlög. Ilann sá alla
tilveruna 'í a.l'gæzkunnar glaða-sólskini.
En þó að þessum lærisveini Jesú væri bjart fyrir augum
— eins og öllum, sem urðu Jesú Ivristi nógu handgengnir, þá
dýlsit þeim þó ekki, hvað sjón þeirra mvr skamt. Að vísu er
uiuiðsíegt til þess að hugsa, að Jiessi hcinmr skuli vera bygðuir
af þeim veruni, S'emi liloitið hat'a það tignamafn, að ka'llast
Guðs'börn, og útsýnin yfir þann Guðsbaraa-herin verður lxvði
viíð og fögur — þrótt fyrir alt. En hún er þó takmörkuð. við
sjáum ekki nema það, sem næst liggur. Hitt, sem lengra er
fram undan, er byrgt svörtum s'kýjum, sem við sjáum ekki í
gegnum. Og það þykir isumum voðaliegt, hræðasit það, sem þar
liggur á bafc við í dimmu framtíðarinnar. En svo er ekfci fyrir
höfundi textans. Hann er að vísu glaður yfir þ\ií, sém honuin
er leyft að sjá hérna inegin við skýin, sem bvrgj'a sjóndeildar-
hringdnu. En ihann er þó auðsjáanílega enn glf'ðari yfir 'hinu,
sem þar feist á bak við,( scui liaun sér ekKi, 'T< íaeiir að eins
fengið að ráða í. “Nú eru/m vér Guðsbörn,” segir hann, “en
[>að er enn þá eigi orðið bert, hvað vér munum verða.” Gott
er að vera Guðebarn, og fá að njótfi alls þess kærleifca, sem
faðirinn auðsýnir okkur — hérna megin. En hitt mun þó
vera enn þó niifclu betra, sem í vændum er. Jesús hefir ekki
sýnt okkur það eða sagt það berlega; en að eins látið ofckur
ráða í það, svo að við getum a!lt af verið að hlafcka til, getum
alt af verið að njóta þess fyrir fram í iimilegri tilMökkun og
von. — “Eg sé himnana ofwia,” sagði Stéfán frumvottur á
dfiuðastuTid sinni. Þá loksins var honuni leyft að sjá það, sem
hann fram að þeirri stumd ihafði verið að vona og hlakka til.
Þá fjrrst sá ihfinn inn í þann dýrðarheim, sem okfcur er emi
byrgður. Það er enn eigi orðið bert, hvað þar bíður okkar.
Það verður engum fySlilega bei*t, fvr en þar a.ð kemur, hvað
þar ó úr lionum að verða. En eitt er okkur þó sagt um fram-
tíð o-kkar hmuanegin. Að einu leyti er það orðið bert, hivað
við munum verða. “Vér munum verða hoiium líkir”, stendur
í textanum. Honum — hverjum? Höfundurinn dirfist ekki
að nefna nafn hans. Þetta fyrirheit er honum svo stórt og
fagnaðarríikt, að hann hikar við að segja iþað til fulls. Það er
svo ótrúlega dýrðlegt, að fyrir okkur eigi það að liggja áð
verða honum líkir, frelsaranuni, Jetsú Kristi. En svo er það þó.
Svo dásamlegt er það, sem Guð hefir ætiiað börnum sínum: að
verða honum lík, hönum, sem beztur hefir 'verið af öllum börn-
um Guðs og föðurnuim lífcastur í öllu. — Langar okkur til
nokfcurs annars meira en þess, að verða honum lí'kf Er }>að
efcki hæsta takmarkið, sem við gefcum Iiugsað o'kfcur? Við er-
um aif býsna veiikum mætti að reyna að feta í fótspor hans. En
við mundum sýna meiri alvöru í þeirri viðleitni, ef við hefðimi
trú á þvú, að það á að takast. Margur tiúir því alls okki, og
geíst þess vegna álveg upp. Og öllum miðar okkur lítið áfram.
Mteðfram kemur það sjálfsagt af því, hvað vúð þekkjuim hann
Ktið, hvað Jesús er ofckur óskiljanTegur og að sumu leyti alveg
hullinn. Við liöfum ekki séð hann né heyrt. Við höfuni að
eins ófullkomna lýsingu á honum, og einstöiku orð lians, sem
geymst hafa í minni 'fyrstu lærisveina hans þangað til þau voru
færð í letur. Og þetta er vitanlega alt annað en fuLlnægjandi
ti'l þess að skilljn hann og þekkja tii fulls. Jaifnvel þeir menn
sjálfir, sem umgengust hann daglega, hafa ekki þekt hanm né
.sfcilið. Og höfundur orðanna, sem við hér erum að íhuga,
“lærisveinninn, sem Jesiis olskaði”, haim er auðsjáanlega
angnrvær yfir því, að tiann hefir éfeki þokt meiAfcara simi
nógu vél, og getur þess vegnu 'ofeki heldur líkst honurn eins og
hann vildi. Það sem liann því hlafkfciar mest til af ööu, er það
að fá að sjá Jesú aftur og læra þá\ ibetur að þekkja hann og
lúkjast hon'um. Þegar höf. er að útmála, hve ununarfult það
verði, sem bíður Guðsbaraa hinumiegin, þá verður þetta efsit
í huga liams: Vói’ eigum að fá að verða ílionum Mkir, því að
þá fáum við að sjá hann eins og hann er. IVi hverfur allur á-
greiningur um hann, allar deilur um það, hver hann hafi verið,
hvað liann hafi viljað, Ihvað hann hafi ótt við með ýmsuni orð-
um sínurn, sean allir s'kilja ekki á einn veg. — Af öllu því, sem
við vornun að sjá, þegar við erum lausir vi'ð líkamaim jarð-
neska, er efckert eins dýrðlegt og það, að sjá Jesú eins og hann
er; sjá hann, efcki eins og við hér getum ®éð og þekt hver ann-
an, heldur að sjá hans innri rmann, sjá og sfcilja alTan hams
góðleik, hans beilaga íkærleíksdjúp.
“Sjáið, hvúlíkan kærleifea faðirinn hefir auðsýnt oss.”
Ett af því bezta, seni hann liefir gefið okkur hér, er það, að
mega lifa og deyja í þessari von, að mega lifa ií sífeldri ti'l-
Möfekun. Er það efeki unaðslegt, að hlakka til? Þykir ekki
börnuimm ánægja að hlafcka til jólanna? Undirbúningurinn
til jólanna — í sífe’ldri tiLhltikkun — er einn þátturiun I há-
tíðagleðinni, og það ekki óverulegasti þátturinn. Eins er um
tilhlökkun og undirbúning fullorðimma Guðsbarna undir það,
som þau eiga í vændum, undir jólin hinumegin. En hver er
sá undirbúiiingur? Hvernig á að búa sig undir þá hátið?
Það segir textinn okikur líka. — “Hver, sem Ihefir þessa von”
— vonina um að sjá Jesú eiins og liann er og fá að verða hon-
um Iíkur — “hann lireinsar sjálfan sig.”
Við lieyrum Iþví stundum lialdið fram, að það sé til þess
að veifcja menn, gera þá ónýtari í lífsbaráttunni, að vera að
hugsa uim annað Mf; slíkar vonir og sæludraumar séu okki til
annars en að draga hugann unn of frá Mfimu, sem við eigum
hér að lifa. ÓMklegt fimst mér, að svo sé alment. Hitt mun
algengara, og eðlilegra, að vonin vterði okkur að því Mfsafli,
sem knýr otíkur til starfsemi, geri okkur það að kappsmáli að
[lokast nær og nær takmankinu, sem við þráum me^t og hTökk-
uni mest til að ná.i “Hver sem litefir þessa von, hann lireins-
ar 'sjálfan sig.” Sá sem hefir þá trú, að hann sé barn
Guðvs, og þá von, að verða að lofcum líkur Gulðs syni, Jesú
Krieti, hamn /undirbýr sig með því að lireinsa sjúlfan srg.
Hann segir við sjlfan sig, hvennair sem eiitthvað ilt eða óhreint
freistar hans: Nei, til þess er eg of góður. Eg er harn Guðs,
og iþað veglega nafn má eg ekki saurga. Það nafn sfcal verða
mér vörn og viðvönm við öllu ófögru og ósæmiTegu.
Guð gofi, að einnig þessi jólahátíð — með öTTum þeim
miiiningum, og vonum, sem hún vekur — verði okkur öTlum
s'l'ifc vöm og viðvörun, og mi'nni okbur enn sterklega á það, að
við erum Guðs böni og bræður og systur Jesú, og eigum að
verða honum lík í hreinleika og kærleika.
^iiiniiiiiiiiiiiiii
Q'g{llllll!llll!lllll!llllllllll'l|lll|lllll|i||||IUIIIIII!llll!'i!l!!i|lí||l!||{|||i|iil!ll|l|lll||l||li!ll!;:!l!llll!ll|lillllllllllllll||||l||||||||ll|||llllllllt|lll||lll|IIIIIIIIIIIIIIIIIHI!llllllllllllll!lil!lltllBIIIIIIIIIIII

« .
H
m

Stj
ornurnar mmar.
(Aðsent.)
Björt frá himni blikar stjarna
blíöan mér hún færir yl.
þá úr bjarta klakinn hverfur,
kuldi er þar ei fraimar til.
Skær frá himni skin mér stjarna,
sku?r«rar hverfa nf 1 jós>i -bví.
birtir fyrir sáliar sjónuiu,
sveiflast burtu kvíða-ský.
Frá 'himni ljómar ljós-björt stjarna,
er lýsir mér um dimnran stig,
öll svo min um æfidægur
er sem hún að leiði mig.
*
Eg á þessar allar stjörnur,
óbrigðul er vissa sú,
mér þær hefir herrann gefið;
þær heita: E'lska, Von og Trú.
Æska og elli
Vort æskulíf er líkt og blóm á grund,
sem ljósið sólar vermir morgun stund,
það virðist gráta g.leðitárum fyrst,
unz geislinn hefir þau í burtu kyst.
En elli manns er eins og sinu istrá,
sem úti níslt er bitri hörku og snjá;
það' líður síðan hægt og hægt að fold,
en hverfur loks og verður síðast moild.
Islands minnát
(petta eru niðurlagsorð af endurmmninga-bálki
urn fsland.)
pú fagra fanna storð,
sem feguret geymir orð, x
svo frumleg, þjál og þíð,
svo iþrumu-styrk og blíð.
Nú margs að minnast er,
nú maður glöggvast sér,
hvað inndælt er þiltt skraut
og iðil-ljúft þitt skaut.
Og margs eg sakna má,
eg mun ei framar sjá
'þitt græna skykkj u skart
og skautið mjallar bjart.
Svo þér margt þalkka ber,
að þúsundfallt það er,
já, ástar, ástar þökk
þér innir lund min klökk.
Eg ávalt ungt sem jóð
þig elska, móðir góð,
og hneygja höfuð mitt
við hjartað kýs eg 'þitt.
Mitt óðal er þín mold,
og eign þín mitt er hold;
en 'þú færð ekki þitt,
og þá eg ekki mitt.
það eitt eg inna má,
•þær óskir hjartans tjá:
að alvalds gæzkan góð
þig geymi og okkar þjóð.
Hátíðahald
í Fyrstu lútersku kirkju
Jólatréssamkoma verður haldin í
Fyrstu Lútersku kirkjunni á mið-
vikudagskveldið í þessari viku
(aðfangadagskveld jóla) og byrjar
kl. 7.30 e. h. öll sunnudags skóla
bömin taka þátt í söngnum og
skrúðgöngunni; svo verður útbýtt
gjöfum og sætindum; það sem
börnin hlakka til mest af öllu er,
ekki það sem 'þau fá, heldur það
sem þau gefa, ihvert barn hefur
sett sér að koma með afmælisgjöf
handa konunginum “White gift
for the king*’, og er áhuginn mest-
ur með það að hafa gjöfina sem
hvítasta.
Allir eru velkomnir og öll börn
hvort heldur þau tilheira skólan-
um eða ekki fá kassa af sætindum
af fallega jóliatrénu.
Árs samkoma sunnudagaskólans
verður haldin í Fyrstu Lútereku
kirkjunni næsta sunnudags kveld
á venjulegum guðsþjónustu tima.
Á þessu kveldi gérast börnin
kennarar og prédika með söng
upplestri og á ýmislegan annan
hátt og gebur engin borið á móti
því að sú prédikun sem börnin
flytja það kveld sé uppbyggileg og
fullnægjandi.
Undirbúningur samkomunnar
hefur verið mikill og ekkert sparað
til 'þess að ihún heppnist sem bezt.
Eitt aðal stykkið verur smáleikur
sem sýnir baráttuna sem Pílagrím-
ur einn þarf að hefja gegn illum
áhrifum skemtunar, auðlegðar, og
metorðagirni, þrátt»fyrir hjálp og
áminningar Jóla Engils, Vizku.
Samvizku, Elsku, Trúar, Vonar.
Réttvisi, Miskunnar, Góðvildar og
Sendiboða Elisku, en sigrar þó og
vdlur hina beztu afmælisgjöf kon-
unginum til handa—sig sjálfan.
Sunnudagsskólinn biður alla
velkomna á þessa jólasamkomu og
sérstakíega sunnudajrsskolalaus-
um börnum. Komið snemma.
!
=« i

Jólatrés samkoma Skjaldborgar
' sunnudaga-skóla, verðuf"haldin á
ijóladags kveldið kl. 7. e. h. Verður
þar til skemtunar, söngur, upp-
Testur og fleira, er börnin ein-
göngu taka þátt í. Leifið börnunum
yðar að koma og njóta saklausrar
jólagleði, án tillits til trúarskoð-
unar eðfi kirkjulegs heimilis.
Sendið ekki börn yðar! Heldur
komið með þeim og hjálpið til að
gjöra stundina sem skemtilegasta.
Allir velkomnir.
;=• :

Islendingar á Lundar og í«nær-
liggjandi bygðum eru beðnir að
hafa það hugfast, að hljómleika-
samkoma próf. Sveinbjörnssonar
að Lundar, er mánudagskveldið þ.
29. þ. m. — Vegna jóla annanna
varð þvi ekki við komið að æfa
söngflokk undir samkffmu þessa,
eins og til hafði verið ætlast. En
eins og efnisskráin sýnir, þá hef-
ir verið bætt á 'hana ýmsum af
allra fegurstu þjóðlögunum ís-
lenzku í raddsetningu Svein-
björnssonar, og mun það eitt ærið
nóg til þess að halda áheyrendun-
- um hlýjum á mánudags'kveldið,
að heyra meðferð hans á þeim.
Fólk er alvarlega beðið að minn-
ast þess, að í hin íslenzku blöðin
slæddist inn á víxl missögn um
mánaðardag iþann, er samkoman
skal haldin, nefndu þau til föstu-
dagskvöldið þann 26. í frétta-
greinum sínum, en samknman
verður mánudagskveldið þann 29.
þ.m. Fyllið húsið, landar!
i -
■
Hockey leikurinn á Amphitheatre.
iillllll!||lll!!IIIIIIIIIIIIIIIIIU!illllllllljlllllHIIII!llllll!l!llllill!:il)llinillllllilUllil!!llinill{!
..........mmmmmimmm
pHIIIHIHHHHnUIIIIIHHI'illjl
ll!!ll!!!!llllllll!!llllll.
■
.........IH!ll!IIU!l!HIIIHIIinill!Hi!l!lill'!!!í!;.:'
Á mánudagskveldið var léku ís-
ienzku Hockey leikendurnir á Am-
phitheatre á móti HSockey-flokki
frá Brandon, og fóru leikar svo,
að landarnir höfðu átta vinninga
(scores), en hinir ekki einn ein-
asta. Frá listarinnar sjónarmiði
var þessi leikur ekki á eins háu
stigi og sá er þeir léku síðast,
nema þegar einn og einn af fs-
lendingunum svona rétt til að
sýnia mót&töðurmönnum sinum
hvernig ætti að fara að leika,
tók boltann og fór með hann i gegn
um fylkingar mótleikenda sinna
og beint í höfn; á þann hátt sýndu
landamir óvanalegan fræknleik.
Annað var eftirtektavert og sem
sýnir, hve vel íalendingarnir eru
að sér í list sinni; þeir mistu
aldrei af leikreglum sinum,, þó að
hinir beittu öllum líkams og sál-
ar kröftum til þess að brjóta þær.
Og er það eitt frum-atriðið til sig-
urs í Hockey-leikjum, sem og I
i allri annari baráttu. púsundir
; manna og kvenna horfðu á leik
I þenna, sem svo var ójafn, að eftir
fyrstu 20 mínúturnar gat fólk vel
farið heim til sín fullvist um
endalok leiksins.