Lögberg - 25.12.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. DESEMBER 1919.
Bls. 3
u r
HELEN MARLOW
EFTIB
Óþcktan höfund.
Hátt hróp: “Hjálp, hjálp!” ómaði yfir
vatnið, þegar hinn harði straumur hvolfdi litla
hátnum og fleygði manninum út í fijótið.
‘ ‘ Ó, hann er druknaður, druknaSur hrópaði
Kelen, þegar hann hvarf ofan í vatnið.
En nei, því á því augnabliki, sem hún sá
hann aftur, synti hann rösklega á móti straum-
unm til að komast til mylnunnar. Þar stóð
Helen örvilnandi og horfði á hann, flytjandi
7oænir um frelsun hans.
Hún mundi nú alt í einu eftir því, að hún
hafði séð langan kaðal hringaðan saman, skamt
þaðan sem hún stóð. Hún greip hann með flýti
og batt annan endan við sterka girðingu, sem
náði niður að fljótinu. Hinum endanum kast-
aði hún út í strauminn eins langt og hún gat,
-og kallaði eins hátt og henni var mögulegt, svo
að maðurnn skyldi taka eftr (því.
Hann heyrði kall hennar og sá, að hún
kastaði kaðlinum, og reyndi alt hvað hann gat
að komast að fljótsbakkanum, jafnvel þó kraft-
ar hans væru nú að þrotum komnir, nær sem
var, gat hann nú sokkið af þreytu, fluzt ofan
fyrir fossinn í faðm dauðans. Það var þetta
sem Helenfyrir litlu síðan hélt að yrði endirinn.
Ó, hamingjan góða! ef hann skyldi nú
deyja þarna, rétt fyrir augum hennar, hann,
sem hafði náð svo aðlaðandi og ómótstæðilegri
hluttekningu hennar, hve sára sorg mundi það
ekki færa henni; ævarandi sorg yfir fögrum
vonardraumum; hann var nú fyrir fult og alt
eyðilagður, var hrifiim burt frá henni—draum-
ur um ást, sem hefði getað lifnað.
En sú gleði! einmitt þegar kraftar hans
sýndust að vera þrotnir, og örvilnaninnar
drungi hafa gripið hann, kom kaðallinn honum
til hjálpar, sem straumurinn bar til hans, svo
hann gat gripið hann. Hann náði í hann og
hélt sér eins fast og hann gat við hann, meðan
hvítu hendurnar hennar Helenar drógu hann
af öllu afli til lands, þangað til hún gat náð í
hann sjálfan og kipt honum upp úr vatninu.
“Frelsaður! frelsaður!” hrópaði hún
himinglöð, þegar hann hné niður við fætur
iiennar; en hann féll ekki í ómegin, því fallcgu
dökku augun hans opnuðust og horfðu á hana
með aðdáun, um leið og hann sagði við sjálfan
sig, en þó svo hátt að það heyrðist, og mjög
kurteist:
“Fallega stúlka; það voruð þér, sem
kveiktuð hjá mér ómótstæðilega Jöngun til að
fara yfir þenna hættulega straum, en dirfska
mín er vel borguð, því ekki held eg að sé mögu-
legt að sjá-------”
Síðustu orðin hans gat Helen ekki heyrt,
því á þessu augnabliki var lítil hönd lögð á ÖkÍ
hennar, og lítill drengur sem hún þekti vel,
sagði fremur hörkulega : j
“Helen komdu heim undir eins. Eg heri
verið á verkstðinu og alistaðar að leita þín.
Hún gamla amma þín er að deyja, og hún hefir
eitthvað áríðandi að segja þér, áður en hún
skilur við lífið. ó, komdu strax. Við skulum
hlaupa, komdu!”
Skelkuð og kvíðandi lét Helen litla drenginn
taka hendi sína og draga sig af stað; af stað
eftir götunum gengu þau leiðina til hins fátæk-
lega heimilis Helenar og ömmu hennar.
4. Ivapítuli.
Með innilegri bæn í huga sínum um, að
geta fundið ömmu sína enn þá lifandi, gekk
Helen inn í húsið, þar sem hún hafði búið ásamt
ömmu sinni í tveimur litlum herbergjum, og
með hægum, naumast heyranlegum skrefum
nálgaðist. hún herbergið, sem dauðinn hafði
heimsótt. Já, dauðinn hafði verið þar. Meðan
litli pilturinn hljóp um kring og ieitaði Helen-
ar, var amma hennar gengin til hinnar síðustu
hvíldar. Hún var farin héðan án þess að hafa
fengið tækifæri til að segja dótturdótturinni
frá leyndarmáli, sem gart hafði síðustu stundir
hennar svo erfiðar, án þess að kveðja, varð t
hún að yfirgefa liana — alein var nú “hin *
i'agra Helen,”— alein í heiminum.
Vingjarnlegar nágrannakonur færðu hina
framliðnu í náhjúpinn, og þegar sá maður, sem
um jarðarförina átti að sjá, kom til staðar, þá
kom þessi hræðilega spurning, sem fátækt fólk
verður oft að segja með þungum stunum:
‘ ‘ Ilvar á að fá peningana til að borga með
jarðarförina?”
Hin góða kona, sem húsið átti og bjó þar
sjálf, hafði látið Helenu fara inn í sitt svefn-
herbergi; seinna spurði hún þessa vsalings
grátandi stúlku hinnar voðalegu spurningar,
hvort hún ætti peninga til að borga fyrir lík-
ldstuna og annan kostnað.
“ó, frú Johnson, eg á ekki einn einasta
dollar. í’dag var mér sagt upp vinnnnni í
verkstæðinu; hinn illgjarni ráðsmaður ásakaði
mig fyrir að hafa skemt gamlan dúk, og vildi
halda peningunum, sem eg átti inni, til að bæta
fyrir þá skemd sagði hann..”
“Nei góða, ó góða mín,” hrópaði frúJohn-
son, en Helen greip fram í fyrir henni:
“Aðeinsþann, sem séð hefur um jarðar-
förína, vérð eg að biðja að umlíða mig’; þegar
eg fæ vinnu aftur skal cg sannarlega borga
honum.”
“Vesalings barnið mitt, hinn gamli ágjarni
okrari vili ekki bíða eftir borguninni; hann
mundi ekki vilja líða þig um eitt cent, hann
sagði mér blátt áfram að alt yrði að borga
fyrirfram; annars vildi hann ekkert hafa með
þetta að gera.”
“I||ann segist ætla að útvega líkkiztu,
grafa gröfina, ljá líkvagn og keyrsluvagn fyrir
tuttugu dollara; enn fremur sagði liann, að
þetta væri svo ódýrt, að liann græddi ekki cent
á því; en peningana verður liann að fá fyrir-
fram. Hafir þú enga peninga, bætti hann við
þá mun bærinn sjá um útförina, eins og hvers
iátæklings, sem lifað hefir á bæjarsjóð.”
“ Sveitarómaga jarðarför! Mín vesalings
amma! Nei, aldrei, aldrei!” stundi Helen upp,
auðmýkt og sorgmædd.
Hún þrýsti hendinni að enni sínu og stundi
örvilnuð.
“ Eg — eg — eg held að eg geti útvegað
tuttugu dollara. Segið manninum að hann
verði að bíða þangað til eg kem aftur, og að
hann skuli fá sína peninga.”
Iíún lét á sig hattinn og fór. Alveg utan
við sig gekk hún eftir götum bæjarins, þangað
til hún kom til bárkaupmannsins.
“Ó, hr. ísak,” stundi hún upp. “Þér
sögðust vilja gefa mér tuttugu dollara fyrir
hárið mitt, og eg hefi ásett mér að taka tilþoði
yðar. Gerið svo vel að klippa það af mér undir
oins og fá mér peningana, því ve^alings amma
mín er dáin, og eg þarf þá til að borga útfarar-
kostnaðinn.”
Gyðingurinn sagði ekki eitt meðaumkunar-
orð við hana, en kvakaði af gleði og flýtti sér
iun í bakherbergið til að finna skæri. Nú kom
ung og falleg stúlka að búðarborðinu; hún
gekk til grátandi stúlkunar og strauk indæla
liárið hennar með mjúku höndunum sínum.
“ó, það væri bæði synd og skömm að fórna
þessu aðdáanlega fagra hári; gyltu lokkarnir
þess eru skapaðir til að vefja sig um hjarta
clskhugans. Þú skalt ekki missa það, fátæka
stúlkan mín!” sagði hún. Eg skal lána þér
peningana til að borga útfararkostnaðinn.”
Undrandi og hrifinn af innilegri þalcklætis
tilfinningu, leit Helen á fallegu, dökkeygðu
konuna, sem var klædd í silkikjól og skreytt
gimsteinum,. “
“Egiþekki yður ekki,” svaraði hún feimin.
“Pað gerir ekkert. Eg þekki þig og kenni
í brjósti um þig, veslings stúLka mín. Eg skal
lána þér tuttugu dollara, og þú getur borgað
mér þá aftur, þegar þú ert fær um það. Taktu
peningana strax, og farðu nður en gamli Gyð-
ingurinn kemur inn aftur til að eyðileggja þína
eigin hárlokka. Hlauptunú!”
Hún þrýsti tuttugu dollara seðli í hendina
á Helenu, og ýtti. henni gegnum dyrnar út á
götuna, um leið og tsak gamli kom inn með stór •
skæri.
“Hvar er stelpan, Helen Marlow?” spurði
hann, og leit í kring um sig með litlu, gíöggu
augunum.
Fallega konan saraði honum kuldalega:
“Hr. Isak, eg lánaði henni tuttugu dollara
og ifékk hana til að hætta við að selja fallega
hárið sitt. ”
Gyðingurinn skrækti af vonbrigðum sínum
og unga konan hló svo háðslega, að hann skip-
aði henni að fara út, æstur yfir því, að hún hafði
eyðilagt þessa gróðavon hans.
Helen flýtti sér heim. Þrátt fyrir sorg
sina, gladdist hún yfir góðvild ókunnu konunnar
og fékk harða manninum þessa lánuðu peninga
lil þess að hann annaðist jarðarför ömmu
sinnar.
En nú gat ekki þessi vesalings stiílka verið
til staðar við æfinguna þetta kvöld, þar sem hún
hafði mist þann eina ættingja, sem hún átti í
ueiminum. Daginn eftir, síðari hluta dags,
var kistan tekin út úr þessu fátæka heimiíi;
fámennur hópur syrgjandi kunningja fylgdu
henni tl kirkjugarðsins, og meðan skær tár
strymdu niður kinnar Helenar, heyrði hún
moldarrekurnar detta á kistuna, og Ihin kæra lá
brátt hulin undir þykkri og mikilli mold.
5. Kapítuli.
Helen sneri aftur til einmanalega herberg-
isins síns, þar sem hún fann tvær af verkstæðis-
stúlkununi, sem biðu hennar, og eftir að þær
höfðu hitið í ljósi sainhrygð sína í kjörum
liennar, sagði Bertie Parker:
“Það lítur svo út, sem við tökum ekki þátt
i þinni stóru sorg, þegar við biðjum þig að
koma og vera við sýninguna í kveld, en við
héldum, að þú mundir ógjarnan vilja, að vesal-
ings Gertie Allen skyldi missa tækifærið til að
fá dálítið af peningum. Við komum því til að
biðja þig að koma, þar eð þú hefir aðal hlutverk
ið, og það er of seint til þess að önnur taki það
íið sér.”
Gertie Allen var ung stúlka, sem þjáðist af
tæringu, og eina riVðið til þess, að henni gæti
batnað, var að fara til Colorado og dvelja þar
um tíma. Fjölskylda hennar var of fátæk til
geta borið þenna kostnað; þess vegna höfðu
vinstúlkur hennar, hinar eðallyndu verkstæðis
vinnukonur, tekið að sér að halda þessa kveld-
skemtan; 'þær ætluðu að reyna með henni, að fá*
svo marga peninga, að Gertie gæti verið um
tíma í þessu vestlæga héraði.
“Nei, eg vil ekki gera Gertie þá miklu sorg
'þess vegna ætla eg að framkvæma hlutverk mitt
í kvöld, þó að eg hafi orðið fyrir þessari miklu
sorg. Og eg vona, að enginn álíti mig tilfinn-
ingarlausa, þó eg sé glöð og kát, því það heyrir
til hlutverki mínu, eins og þið vitið.”
Nú fóru stúlkurnar að hjálpa Helenu til að
tína saman og búa um það, sem hún átti að
brúka á leiksviðinu þetta kvöld, og hún fylgdi
þeim heim til þeirra.
Spaug og hMtur ungu stúlknanna varð til
þess, að lina sorg Helenar, og hugsun hennar
mintist þess, sem fram hafði farið daginn áður.
Hún sagði vinstúlkum sínum frá hinum fallega,
ókunna manni sem hún hafði dregið upp úr
fijótinu, og með talsverðum ákafa spurði hún,
livort nokkur þeirra hefði heyrt það.
. “Ekki eitt einasta orð,” svöruðu þær og
famst þetta eikennilega skáldlegt, þær töldu
sjálfsagt að hann mundi leita hennar, f inna hana
og giftast henni, þar eð hún hefði frelsað líf
hans.
“Eg verð aldrei glöð, fyr en eg sé hann
aftur,” sagði.hún, og kinnar hennar urðu blóð-
rjóðar. “Ó, stúlkur,” bætti hún við, “hann
hlýtur að vera ókunnur maður frá einhverri
stórborginni, því hann líkist ekki hinum nngu,
doðalegu hversdagsmönnum í Milford. Hann
var í nýtízku fatnaði, fallegur, með dökk-jörp
augu og Ihár, beint nef og snoturt, lítið yfirvar-
arskegg.”
En hvað félagssystur hennar hlógu glað-
lega að þessu hrósi, sem hún lét í ljós yfir hon-
um, en þær sýndu l'íka hluttekningu að ungra
stúlkna venju; en Bertie Parker sagði:
“En thugsaðu nú ékki of mikið um þenna
guðdómlega mann, sem þú drógst upp úr fljót-
inu, svo það sikemmi ekki hlutverk þitt í kvöld;
því það verð eg að segja þér, að til staðar verð-
ur regluleg leikmær, og hún mun auðvitað hlæja
og hæðast að því, sem okkur skortir.”
“ ó! ” 'brópaði Helen, en Bertie bætti við:
“Já, Gladys Drew, leikmær frá Boston,
kom hingað að heimsækja ættingja sína um
stutta stund, og við höfum sent henni aðgöngu-
miða gefins. ó, hvað hún er fögur, með indæl,
dökk augu og yndislegar, rjóðar kinnar, í bM-
um silkikjól, sem skrjáfar í— ó!”
Helenu datt strax í hug konan, sem var
henni svo vinveitt daginn áður. Hún mundi eft-
ir dökku augunum, rjóðu kinnunum og bMa
silkikjólnum. Hjarta Ihennar sló hraðara, þeg-
ar hún hugsaði um GLadys Drew.
“Við verðum að gera alt eins vel og við
. getum, þegar jafn markverð persóna veitir okk-
ur þann heiður. að vera viðstödd sýningu okk-
ar,” sagði hún, um leið og hún ihugsaði um, hve
vndislega gylta hárið hennar myndi skína í
birtu gasiljósanna þetta kvöld, og gleðja hina
eðallyndu konu, sem hafði frelsað það úr hönd-
um Isaks.
Höll bæjarráðsins í Milford var troðfull
þetta kvöld, áður en tjaldinu var lyft upp fyrir
fyrsta þættinum af: “ Ast ihænir að sér ást.”
Það var sýnishorn af félagslífi undir beru
lofti, með mörgum litbreytingum, listigarðafé-
lag, kínverskir ljósberar, fallegar stúlkur og
karlmenn í lafafrökkum. Helen lök aðal hlut-
verkið, hina yndislegu,- gáskafullu meyjur sem
dansaði og var svo ástleitin, að allir karlmenn ,
urðu skotnir í henni.
Leikurinn gekk mjög vel, þótt hann að eins
væri ieikinn af listélskum stúlkum og áhorfend-
urnir voru svo kurteisir, að þeir klöppuðu sam-
an lófum fyrir hverjum einum af leikendunum,
sem vakti sjáifsálit og ánægju hjá stúlkunum.
Þeir fyltust eldmóði yfir hinum yndislega
“ randardansi ”, sem Helen dansaði, en þeim
fanst Ihún vera enn þá meira aðlaðandi í síðasta
kaflanum, þegar hún ikom fram sem brúður í
mjúkri, ihvítri slæðu með vfirburða fögrum fell-
ingum.
Þegar tjaldið féll, var hún beðin að koma
aftar fram á leiksviðið og þá bókstaflega rigndi
yfir hana hinum fegurstu blómum.
Hún var áhorfendunum mjög þakklát, en
stóð þarna kafrjóð og vandræðaleg; hin inn-
dæla brúður hneigði sig frammi fyrir áhorfend-
unum í þa'kklæt.isskyni, þegar skyndilega, — ó,
hvelirðilegt — lítill vindgustur beygði ljósið í
lampa, sem stóð á gólfinu, svo það náði í slæð-
una, sem Helen var hulin með, og á einu augna-
bliki teygði hin giáðuga eldtunga sig upp undir
'höfuð hennar og gleypti thið mjúka vefjarefni,
sem hún var hulin í.
Hvtflík augnabláks umbreyting.
LófaMappið og örvunarhrópin breyttust í
skelfingaróp, og skelkaðar manneskjur ýttu og
hrintu hver annari til þess að komast sem fyrst
út, eins og þetta væri brennandi thús.
Helen virtit yfirgefin í þessari voðalegu
neyð; eldblossarnir umkringdu hana eins og
voðaleg blæja — dauðans brúðarblæja.
Varð hún að deyja þarna, svona ung og
fögur? Ætluðu menn að yfirgefa hana þama,
án þess að reyna að bjarga henni?
Heyrðu! Skyndilegt og hátt hróp, og um
leið og hin óttaslegna stúlka ætlaði að flýja,
stökk einn af áhorfendunum yfir ljósaraðimar
til að hjálpa. Það var fallegi maðurinn, sem
hún hafði bjargað niður hjá gömlu mylnunni.
Hann hafði setið allfjarri leiksviðinu og -
horft með aðdáun á leikinn alt kvöldið, og hug-
ur hans var ástbundinn við hina indædu Helen
Marlow.
Gladys Drew hafði talað sannleika, þegar
hún sagði, að þessir gyltu lokkar væm skapaðir
til 'þess að vefja sig um hjarta elskhugans. Þeir
höfðu vafið neti um hann, sem hann vissi að
hann gat aldrei losnað við.
Með hvíKkri hræðslu hann sá hinar rán-
gjörnu logatungur sveifla sér upp eftir henni,
sem hann elskaði svo innilega.
Hann stöfck yfir lampana og til stúlkunnar.
Slaíðuna reif hann af henni, án þess að skeyta
um að hann brendi sig, og traðkaði á hið þunna
efni, sem enn þá logaði, þangað til þa ðslofckn-
aði. Hin indæla persóna, er sem brúður hafði
náð allra aðdáun, M að hálfu leyti í öngviti á
gódfinu; hvíti klæðnaðurinn hennar var orðinn
svartur og rifinn, en sjálf var hún óskemd að
öðru leyti en því, að loginn hafði snert hörund
hennar Htillega og tekið með sér lítinn lokk af
hári hennar; það var eins og hann öfundaði
hana af þessari verðmifclu gersemi.
Ásthrifinn eins og hann var, fcnéféll hann
fyrir framan hana og lyfti höfði hennar upp á
handlegg sinn.
“Helen, mín, Helen! eg hefi frelsað þig.
Lít þú á mig, þú indæla mey; lít þú á mig, þri
eg er hræddur, þegar eg sé hin síðu ihár auga-
loksins iiggja svo hreyfingarlaus. ó, þú hefir
ekki orðið fyrir neinum baga, kæra Helen mín!”
sagði hann svo undur innilega.
R. S. ROBINSON
Kaupir og selur
Stofn*ett 1883
Höfnftftóii wsn.noo on
EG KAUPI TAFAKLAUST miki« nf 3IUSKRAT oy ÚLFASKINNUM
08: borga effirfylyrjnmH verð fyir fá eða mörg:
VETRAR ROTTU SKINN ..............* 3.50 til $ 1.25
HAUST ROTTU SKINN ............... 2.25 til .75
Skotin, Stungin et5a Skemd ....... .75 til .40
KITTS ................. ....... .......25 tU .15
ULFSSKINN, fln, í kössum, No. 1.....$30.00 til $10.00
ULFSSKINN, fín, I kössum No. 2.......$30 til 7.00
ULFSSKINN No. 3.................... 3.00 tU J.50
ULFSSKINN No. 4 ........... ...................50
Einnig allar aðrar toBundir af Hkinnura á raarkatSsverM
NautahöSir 22c til 18í*Kálfsskinn 50c til 40c
33c til 28c «8c til 24o. $8. til $4.
úttfcú:
Ssattl*. Wa«)i..
EdroMtM, Alfca
La Pm, Maa.
K«aara. t*L
• $ A
Senclið beint
til
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
aS læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber College, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
ii'-- i. i ...
%r ✓ • .. 1 • \i» timbur, fjalviður af öllum |
Nyjar voruuirguir tegundum, geirettuf og al»- f
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetlð glaðir i
að sýna þó ekkert sé keypt. j
The Empire Sash & Door Co.
UmltMJ
HENKY AVE. EAST
WINNIPEÖ
The Campbell Stadio
Nafnkunnir ljóimyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi 1127 gagnvart lðnaðarhöllinni
Stsrsta og slzla ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stcrsta og beztu í Canada.
Allar Allar
tegundir af teéundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 2.38 og 239
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL IJNKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.