Lögberg


Lögberg - 01.04.1920, Qupperneq 6

Lögberg - 01.04.1920, Qupperneq 6
Bls. 6 LÖGBERG FIMTUADGANN, 4. APRÍL 1920 Hjarðmœrin JEANNE D’ARC. “Úrlþví að við höfurn nú lokið við að skreyta Alfatréð, þá skulum vrð setjast niður og borða kökurnar okkar í skjóli þess.” sagði Jacques. —■ “Flýttu þér, Pierre, opnaðu körfuna,” og hinir tveir, Iitlu frönsku drengirnir, buðu Catherine að setjast til Ixtrðs með sér og njóta máltíðarinnar undir vængjum angandi trjáilmsins. Allstaðar ríkti dulræn 'þögn, sem þó var rof- in endrum og eins með lilýjum þyt í hinum blað- þrungnu greinum. Fimm aldir eru liðnar frá því er þessir þrír nnglingar léku saman í Domremy |xirpinu í fylk- inu Ixirruine á Fi*akklandi. Allir, jafnt ungir sem gamlir í nærliggjandi lréniðum, höfðu heyrt getið um Álfatréð. Árum saman hafði hið fagra beykitré staðið á bakka Meuse-árinnar, og bændurnir trúðu því í fullri al- vöru, að í skugga þess hefðist við mesti fjöldi álfa. — Þeir höfðu einskis látið ófreistað, er auka niátti á fegurð trésins. Við ræturnar var krist- allstær uppspretta, komu börnin þangað á hvíld- ardögunum og skrýddu trjárgeinarnar með alla- vega litum blómsveigum, er þau fléttuðu sjálf. ISvo mikla ást höfðu börnin fengið á trénu, að helzt vildu þau aldrei annarsstaðar vera, og voru þau því abnent kölluð Börn trésins. Þau töluðu ávalt um töfrafegurð þess og báru hana saman við alvörusvip hins dökka eikarskógar, er sýnd- ist eins og óklífandi hamraveggur beint fram und- an. — Álfatréð vann, — það var engum vafa und- iroiqjið! “Heldurðu að hún komi í dag?” hvíslaði Catherine. “Hver?” spurði Pierre. “Pierre veit ekki við hvað þú átt; liann var of ungur til þess að geta komið með okkur hingað síðast,” svaraði Jacques. “Okkur liefir verið sagt, að einhvern tíma, þegar við höfum skreytt Álfatréð Líkt og í dag, muni gerast merkisvið- burðnr, — að lítil álfamær muni koma út úr skóg- inum og vinna kraftaverk. ” “ó, hvað það væri gaman, ef við fongjum að sjá hana,” sagði Catherine með saklausum undr- unarljóma í augunum.— Það var engu líkara, en að bömin liefðu hitt á óskastundina; skógurinn opnaðist og létt fóta- tak heyrðist álengdar. Börnin hoppuðu upp. “Og þama kemur hún!” hrópuðu þau eins liátt og þau gátu, um lejð og Htil stúlka á þeirra íeki þokaðist hljóðlega út úr forsælunni og nam staðar á sólgyltri flöt öðru megin við Álfatréð. Hún var fátækt bændabarn, alveg eins og bau sjálf. Stakk einn stuttan, úr grófum dúk, bar hún yztan klæða, en hafði á fótum tréskó þunga <ig óþjála. 1 hendinni bar hún göngustaf. — Aug- un ljómuðu af þrá ; hún bar höfuðið hátt og féll hárið í mjúkum bylgjum niður um herðar og bak. “Mig hefir einu sinni dreymt,” sagði stúlk- an. “ Það var um það leyti, er eg var vön að gæta hjarðtfirinnar utan í hlíðarendanum. Eg veit nú, að eg á qkki að dvelja alla æfina í Domremy. Nú hefi eg sagt ykkur leyndarmál mitt, og það gerði eg sökum þess, hve mjög eg ann ykkur öllum, kæm leiksystkini. Vort dásamlega fósturland, Frakk- land, þarfnast minna veiku krafta, eg finn að eg er kölluð til brottfarar í þeim tilgangi einum, að helga þjóðinni líf mitt og krafta, ekki þessu smá- þorpi, sem eg þó elska heitt, heldur þjóðinni allri, landinu öllu. óvinir Frakklands skulu bíða ósig- uþ og eg skal stuðla að því, að Dauphin verði krýndur í Rheims. Eg ætla sjálf að vera viðstödd krýninguna. Nú verð eg að kveðja ykkur, leggja af stað og reyna að vinna landi mínu gagn. ’ ’ Börnin höfðu hlýtt á mál hennar steinþegj- andi. En Catherine, sem var í rauninni mesti ær- iþ&i, gut ekki lengur á sér setið og rak upp skelli- hlátur. “Jeanne Romee!” sagði hún hlæjandi. ‘ ‘ Þetta er þá eftir alt saman að eins litla hjarð- mærin frá Domremy — ekki fremur álfamær, en °g sjálf! Og henni finst líklegt, að mún muni geta frelsað landið; ekki nema það þó! Þetta held eg sé skoplegasti draumurinn, sem eg hefi nokk- ura tíma heyrt.” Hin börnin hlógu líka. Þau þektu Jeanne vel, höfðu gengið með henni á skóia og horft á hana hlaupa kring um kindahópinn. — Jeanne lék sér mjög sjaldan; til þess átti hún langt of ann- ríkt, en hún vissi meira um fugla, blóm og tré, en algengt var. Oft bar það við, er Jeanne sat yfir hjörð sinni, að benni fanst hún heyra ótal raddir kalla á sig, og skipa sér af stað til þess að reyna að bjarga landinu. Það var hlegið að henni, ef hún sagði einhverjum frá íþessum dulröddum, og hún hætti smátt og smátt með öllu að minnast á þœr. Henni geðjaðist ekki að ofsahlátri bamanna. Þau tóku saman pjönkur sínar og flýttu sér heim. -— skildu Jeanne eftir eina------aleina. Hún stóð grafkyr dálitla stund og litaðist um. Henni sýndist blámi fljótsins smá dofna, blómin hverfa inn í dulræna fjarlaagðarmóðu, og hvítu skýhnoðrarnir leysast upp. En fyrir framan sig sá hún bregða upp nýrri mynd. Það var stúlka í mjallhvítum herklæðum, ríðandi á hvítum gmnn- fáki. 1 hægri hendi veifaði hún fannhvítum fána; það var hún, hún ein, er leitt gat til sigurs hinar þreyttu, frönsku fylkingar og bjargað frelsi landsins. Sýnin hvarf jafn skjótlega og hún hafði birzt. Jeanne heyrði enn bergmálið af hlátri barnanna. Hún leit niður fyrir sig stundarkom og féll í djúpar hugsanir, en innan fárra mínútna rankaði hún við sér og labbaði af stað í áttina til heiinilis síns — kofans fátæklega og rislága út við skógarjaðarinn. Þar bciS hennar ávalt ærið verkefni; hjarðgeymslan útheimti langt dagsverk, en þar að auki þurfti hún að spinna garn og hjálpa mömmu sinni við heimilisstörfin. Hin friðsama bamsæfi Domremy stúlkunnar breyttist snögglega og tók á sig a'lvarlegri blæ. Ófriður, ógurlegur ófriður gaus upp. Englend- ingar tóku að berja á Frökkum, og áður en langt um leiS varð smáþorpið viS ána Meuse daglegur sjónarvottur höimunganna. Þúsundir særðra hermanna vora fluttir um veginn, þar sem heim- ili Jeanne stóð. Og hún, sem nú var orðin dálítiS eldri og þroskaðri, var dag og nótt önnum kafin viS að hjúkra.Hún gaf hinum hungruðu mat, hin- um þyrstu svaladrykk, og gekk oft úr rúmi sjálf fyrir særðum og aðfram komnum hermönnum sinnar ástkæru þjóðar. Alt af öðru hvora birtust henni svipir stúlkunnar í hvítu herklæðunum, ríð- andi á hinum fannhvíta gunnfáki, og alt af var hún sannfærð um, að þar færi einmitt eina stúlk- an, er leitt gæti franska herinn til sigurs. — AS lokum ásetti Jeanne sér, að frelsisdraum- urinn skyldi rætast, hvað sem það kostaði. — (Framh.) ————o--------1— Sítrónurnar þrjár. fíatja frá Tyrklandi. ÞaS var einu sinni Sultan einn í Tyrklandi. Hann átti sér son, sem honpm þótti mjög vænt um. Drengur þessi var fríðúr sýnum, glaður í viðmóti og hafSi aldrei aðhafst neitt ljótt, svo að menn vissu. Við hirð Sultansins vora margir efnilegir unglingar, bæði piltar og stú'lkur, en hann bar af þeim öllum saman eins og gull af evri. Þegar hann óx upp, fóra stúlkurnar, sem við hirÖina vora og voru af göfugum ættum, að líta hýra auga til hans, en hann umgekst þær með allri kurteisi, en engin þeirra fann náð í augum hans, og hann sýndi þess engin merki, að honum léki hugur á að kvongast, og að síðustu fór svo, að faðir hans fór að bera áhyggjur út af þessu. Einu sinni kom Súltaninn að máli við son sinn og spurði: “Hví festirðu þér ekki konu? Það er :þó sannarlega kominn tími til þess að þú gerir það. Því mér væri kært, að sjá bamabörn mín, áður en eg geng til minnar hinztu hvíldar.” “Það ætti sannarlega að vera hægt að finna konu-efni, sem væri við þitt hæfi, í öllum þeim kvenna skara, sem umkringir þig hér. Eg skyldi ekki vera lengi að því, ef eg væri í þínum spor- um.” Prinzinn horfði á föður sinn hugsandi dá- litl stund og mælti: “Eg krefst meira, en nokkur þeirra getur veitt mér, faðir minn. Og ef það er annars vilji þinn, að eg fastni mér konu, þá ætla eg að fara í langferð — máske umhverfis jörðina, til þess að leita að prinzessu, sem eg get elskað af öllu mínu hjarta. Hún verður að vera fögur eins og roði morgunsólarinnar, hvít eins og mjöllin og hrein og saklaus eins og engill.” “Mæltu heill, sonur,” svaraði Sultaninn. ‘ ‘ Eg óska þér góðrar ferðar og heilar heimkomu. ’ ’ Og án meiri málalenginga bjó prinsinn ferð sína og hélt á stað. Það var vetur og loftið var þurt og kalt og fanngljáinn endurspeglaði geisla sólarinnar, sem stöfuðu jafnt niður á láglendi og hæðir. í fjarska gnauðaði hafaldan og því ölduhljóði fylgdi einhver seiðandi kraftur, sem dró hann að áér, og þegar hann kom til strandarinnar, sá hann hvar fagurt skip lá við akkeri fyrir framan ströndina. Hann stóð og horfði á skipið, og var að hugsa um hagi sína, þegar að ósýnlegar verar lyftu hon- um upp og liðu með hann fram á skipið, en svo hægt, að hann varð þess ekki var fyr en hann stóð á þilfari iskipsins. Hann heyrði, að akkerisfest- amar vora dregnar inn og fann að skipið skreið á stað. I þrjá daga og þrjár nætur skreið skipið á- fram fyrir hagstæðum vindi. En enginn maður sást á skipinu, nema maðurinn, sem stóð við stýr- ið. Hann var dökkur yfirlitum, nokkuð þungbú- inn og hafði ekki talað orð alla leiðina. Að morgni hins fjórða dags stanzaði skipið við eyju eina litla og þegar prinsinn fór að litast urn, 8á hann sér til mikillar undrunar, að uppá- haldshestur hans var með á skipinu, og þessi und- arlega skipshöfn var að flytja hann í land, og var hann söðlaður og að öllu reiðubúinn. Prinsinn og hestur hans voru settir á land í eyju þes'Sari, og þegar prinsinn leit -váð til að sjá hvað skipið hefðist að, sá hann sér til undrunar, að það var horfið. Hann fór að líta í kring um, sig á eynni, en sá hvorki menn né heldur nein merki til manna- bygða, og til þess að gjöra þetta enn óálitlegra fyrir prinzinum, var veðrið svo kalt, að liann gat úaumast haldið beizlistaumunum í hendi sér. En þrátt fyrir þetta lét hann ekki hugfallast, lieldur sté á bak hesti sínmn og reið á stað. Hann hélt áfram ferð sinni all-lengi, þar til að hann isá fram undan sér lítið hús, hvítt á lit. Það stóð á hæð einni og var þar ekkert að sjá nema flatlendið í kring, snævi þakið og kuldalegt. ; Hann flýtti sér lieim að húsinu, því honum var bæði kalt og hann var orðinn svangur. Hann drap á dymar gætilega. Eftir litla stund kom öldruð en góðleg kona til dyranna. Andlit henn- ar var fölt og hárið á höfði hennar var snjóhvítt. Hún sagði ekkert, en horfði spyfjandi augum á komumann. *‘Eg er að leita mér að konu, móðir góð,” tók prinsinn til máls. “Það verður að vera falleg- asta prinsessan, sem til er í heiminum, og hún verður að vera eins góð og hún er falleg. Get- urðu sagt mér, hvar hana er að finna?” Gtamla konan lét dyrnar aftur til hálfs um leið og hún sagði: “Þú finnur hana ekki hér. Eg er Veturinn, og liér umhverfis sérðu ríki mitt. Eg liefi engan tíma til þess að hugsa um ástamál, en hún systir mín, sem er haustið, getur máske hjálp- að þér. Þú finnur hana með því að halda beint áfram eftir veginum.” Prinsinn þakkaði gömlu konunnni fyrir ráð- leggingamar, sté á bak hesti sínum og liélt á stað. Hann vonaðist að minsta kosti eftir því, að þegar liann kæmi til hausts, þá myndi hún að minsta /kosti gefa honum eitthvað að borða. Eftir að hann hafði ferðast all-lengi, kom hann út úr ríki vetrarins og inn í ríki haustsins. Þar sá hann trén svigna undir ávöxtunum; á akr- ana, sem voru slegnir, sló gulbleikum lit, og í- koraarair voru í óða önn að draga hnotur inn í votrarbústaði sína. Afram hélt prinsinn þangað til hann kom að litlu brúnleitu húsi, sem stóð í jaðri á skógi, sem lítið eitt var farinn að fella laufin. Prinsinn sté af baki og drap á dyrnar. Eftir stund var dyranum lokið upp og út í þær kom kona rjóð í kinnum, með mekið, svart hár á höfði og dökkmórauð augu. Andlitssvipur hennar var góðlegur. Hún stóð í dyrum hússins og virti komumann fyrir sér, án þess að bjóða honum inn. “Að hverju ertu að leita, ungi vinur?” spurði konan. “Að konuefni”, svaraði prinsinn. “Svo,” svaraði konan. “Þá get eg ekki hjálpa þér. Nafn mitt er Haust og eg hefi alt of mikið að gjöra við að tína saman ávexti, til þess að mega vera að hugsa um tilhugaHf og giftingar. “Systir mín, Sumarið, er draumsjónakona, hún getur máske útvegað þér það sem þú leitar að.” Að svo mæltu lokaði hún húsdyrunum og gat prinsinn ekbert annað gert, en halda áfram ferð- inni. Hann tók eftir því, er hann hafði haldið ferð- inni áfram um hríð, að grasið meðfram veginum var hátt og grænt, og á ökranum stóð komið í blóma. Loftið var milt, og blærinn, sem kysti kinnar hans, var frískandi og ilmþrunginn, og sóhn baðaði ferðamanninn og náttúruna um- hverfis hann; svo heitir voru geislar hennar, að prinsinn varð að hneppa frá sér yfirhöfninni, til þess að verða ekki of heitt. Það er óþarfi að segja frá, hve innilega prins- inn varð glaður, þegar hann sá lítið en laglegt gult hús meðfram veginum, skamt í burtu, og var það umkringt af fallegum greniviðartrjám. Þegar hann kom að húsinu, sté hann af baki, gekk upp að dyrum þess og drap á þær. Einhvers staðar í nágrenninu heyrði hann vatnsnið, og varð hann að játa, að hann hugsaði þá meira um að fá eitthvað að drekka, heldur en um konuefnið. En hann vaknaði frá þeirri hugsun við það, að hurð hússins var lokið upp og í dyranum stóð kona mikil vexti, með jarpt hár, og virti hann fyr- ir sér. “Mér þykir fyrir því, að geta ekki hjálpað pér,” sagði hún, eftir að prinsinn var búinn að segja henni frá erindi sínu. “Eg er líka önnum kafin, en flýttu þér til systur minnar, Vorsins, hún er vinur elskendanna og verður víst fús til þess að hjálp þér. ’ ’ Svo prinsinn hélt áfram ferð sinni þar til að hann kom að litlu grænu húsi við veginn; um- hverfis það spratt blómsturviður og niður undan hverjum glugga vora reitir með hinum fegurstu blómum, og þegar hann drap á dyr, kom til dyr- anna kona lítil vexti, með mikið og fagurt hár hár ógreitt, og með djúp- blá augu. Prinsinn ávarpaði hana á þessa leið: “ Vilt þú ekki miskunna þig yfir mig? Systur þínar hafa sent mig til þín. Eg er að leita mér að konu, sem er fögur sem roði morgunsólarinnar, hvít eins og snjórinn og góð eins og englar guðs. ” “Þú biður ekki um lítið,” mælti vorið bros- andi. “Eg skal reyna að gjöra alt sem eg get fyrir þig. En gjörðu nú svo vel að koma inn með mér og hvíla þig, því þú hlýtur að vera bæði þreyttur og matarþurfi.” Ug prinsinn fylgdi konunni inn í húsið, sem fult var af inndælum blómum. Þegar hann hafði matast á brauði og hun- angi, og svalað iþorsta sínum í inndælli nýmjólk, kom konan með þrjár sítrónur á silfurbakka og á bakkanum var fallegur en litill hnífur úr silfri og bolli úr gulli, með mjög einkennilegu lagi. Þetta eru töfragripir, scm eg æta að gefa þér og sem þér ríður á að varðveita vandlega. Þú skalt þú lialda tafarlaust heim aftur og þegar þú kemur heim til þín, skaltu fara til gosbrunnsins, sem er á bak við höllina. Þú skalt Hta í kring um þig, og þegar þú ei*t viss um að enginn sér til þín, skaltu taka silfurhnífinn og skera opna eina sít- rónuna. Og þegar þú hefir gjört það, mun koma í ljós forkunnar fögur pi-insessa og biðja þig um vatn að drekka. Ef að þú undir eins býður henni vatn í þessum gullbolla, þá ílendist hún hjá þér og verður konan þín, en ef þú verður hikandi, jafnvel þó það verði ekki nemk eitt augnablik, þá hverfur hún og þú sérð hana aldrei framar.” “Það er nú ekki líklegt, að eg verði svo ein- faldur, ” sagði prinsinn. “En cf það skyldi koma fyrir, á eg þá að verða einsetumaður alla mína æfi?” “Þú verður þá að opna aðra sítrónu,” svar- aði Arorið alvarlega, “og nákvæmlega það sama kemur fyrir. Ef þú hikar, þó ekki sé nema lítinn part úr mínútu, þá hverfur prinsessan og þá hef- irðu að eins eina sítrónu eftir. “Og ef að þig hendir einhver slysni í þriðja sinn, þá skaltu lifa alla þína æfi ókvæntur.” Prinsiun ætlaði að þakka vorinu fyrir þessa velgjörð, en hún bandaði honum frá sér með rauna- legu brosi og sagði honum, að hann mætti ekki tefja. Með óumræðilega mikilli gleði í huga hélt hann á leið. Hann reið í gegn um ríki Sumars, Hausts og Vetrav þar til hann kom til baka á eyj- una við hafið og þar beið isama skipið eftir honum. Hann fór með hest sinn um borð í skipið og það lagði á stað heimlciðis í hagstæðum byr. Og eftír þrjá daga kom hann heim til síns, fékk hest sinn í hendur þjóni föður síns, en gekk sjálfur út í garðinn á bak vlð höllina, þar sem brunnurinn var. Hann fylti gullbollann með vatni, tók síðan upp eina sítrónuna og skar hana opna með silf- urhnífnum. Og hann hafði ekki fyr framkvæmt þetta, en frammi fyrir lionum stóð aðdáanlega fögur-prins- essa. Hún leit til hans feimnislega og sagði: ‘ ‘ Eg er svo þyrst. Viltu gefa mér að drekka úr gullbollanum?” (Framhald). --------o-------- TIL UMHUGSUNAR. Þeir sem reiða sig á yfirburða hæfileika sína og afkomu, en gleyma hinum einföldu og hóflegu lífsreglum, geta orðið mintir á, að það er ekkert, sem getur komið í staðinn fyrir vaiúð, og að hugsunarleysi og skortur á reglusemi gjörir þekk- inguna einskis virði, vísdóm hlægilegan og yfir- burði í hæfileikum fyrirlitlega.—Johnson. Iiláturinn er hin heilsusamlegasta áreynsla; hann hjálpar meltingu mannanna betur en nokk- uð annað, setm eg þekki, og vani sá, sem tíðkaðist á meðal forfeðra vorra, að koma mönnum til þess að hlæja við máltíðir, með því að hafa þar við- stadda menn, sem gátu vakið hlátur með skrítlum og skemtilegum sögum, hafa vísindin nú sannað, að er í samræani við framreglur heilsufræðinnar. Hufeland. Deyfð og þugnlyndi er sú sorglega ástríða, sem knýr fram tár augna vorra og andvörp lijartna vorra, sem ekki væra til nema fyrir það. Það fellur á lífsgleði vora líkt blekdropa á snjó- hvítan pappír, sem ekki er minni blettur fyrir það, þó hann sé meiningarlaus.—Lockhart. Mikil vonbrigði eru svipuð sólarlaginu. Birta Hfssólar vorrar er þrotin, og skuggar kveldsins falla í kring um oss og heimurinn húmi klajddur. —Lonyfellow. Munaður er fyrsta, önnur og þriðja ástæðan fyrir eyðing og ógæfu lýðveldanna. Ilann er blóðsuga sú, sem stingur mennina svefnþorni andvaraleysisins á meðan hann teigar Mfsblóðið úr æðum voram.—Payson. Það sem handhægast er, varir oft stutta stund, en fruaureglur eru til frambúðar. Sökum þess að steypiregn koma og vindar æða, getum vér ekki átt á hættu að byggja hús vor á sandi.— Beecher. Sá, sem fullur er fordóma, er haldinn illum anda, og ekki einasta illum anda, heldur djöful- legum, því hann útilokar sannleikann og leiðir oft til eyðileggjandi yfirs,jóna.—Tryon Edwords. --------o-------- i SKRITLUR. j Húsmóðirin: “I>ú getur ekki búist við að fá svona mikið kaup, Bridget, þegar þú kant ekki betur til verka en þetta.” Bridget:—“Auðvitað, frú, sjáið þér ekki, að það er miklu erfiðara fyrir mig, þegar eg kann ekkert.”

x

Lögberg

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.