Lögberg - 24.06.1920, Blaðsíða 3

LOGBERG. FIMTUDAGINN 24. JÚNÍ 1920.
Bls. 3
«
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan Köfund.
Hún horfði til jarðar og varð eins rauð og
rós, þegar liann tók hendi hennar. ,
“Eg læri að elska yður kæra Nathalia, og
eg bið yður að segja mér, hvort eg má gera
mér nokkra von. Ef eg yerð hér í Ameriku
þangað til í vor, og biðla altaf til yðar af hrein-
skilinni ást, viljið þér þá revna að gleyma því,
að eg beidtli Helenar fyrst? Þér verðið að
muna það, að hugur minn snéri sér tyrst til yð-
ar til að fkma huggun? Viljið þér fjdgja mér
til Englands, sem mín fagra elskulega brúður?’
Hún leit á hann feimnislega, skildi að það
bjó alvara í orðum hans, og hin auðskilda þögn
hennar sagði, að hún samþykti það.
---------o-------
66. Kapítuli.
Þeir fáu dagar sem1 enn þá voru eftir af
leikhússtarfi Helenar í New York, voru liðnir,
og síðasta kvöldið hennar í leikhúsinu var sönn
sigurhelgi; áhevrendur þreyttust aldrei á að
hrósa henni. f
Á jóladaginn voru henni færðar fleiri
hundruð jólagjafir, allar verðmiklar, og allir
unnu henni ]>eirrar hylli er hún fékk, að und-
ariskilinrii. CJoise Graydon, sem hafði stúku
út af fyrir sig, þetta kvöld, kvalin af afbrýði og
og öfund yfir lirósinu, sem keppisystur hennar
hlotnaðist.
Hve yndislega Helen söng þetta kvöld, hve
yndislega hún brosti, og hve hreykin hún var
yfir þeirri aðdáun, er henni hlotnaðist hjá hin-
um mörgu áhorfendum, er flestir voru söng-
elskir og mentaðir í þeirri list, er naumast
mögulegt að lýsa. En fá'a grunaði það, að
sorg ríkti í huga hennar. Hún hugsaði nefni-
lega alt af um hina veiku frú Monteitli, sem leið
svo illa að eiginmaður varð að vera heima
þetta kvöld hjá henni.
Og þegar þær höfðu verið kallaðar fram í
síðasta skifti á leiksviðið, þá gáfu þær sér ekki
tíma til, Helen né Nathalia, að skifta um fatn-
nð, en fóru í síða og þykka kápu og hröðuðu sér
út að vagninum eins fljótt og þær gátu, til að
komast sem fyrst heim.
Sir Lorimer og Rudolph Ajrmstrong biðu
þeirra í því skyni að fá að tala við þær, en þeir
fengu ekki meira en góða nótt; því það va?eins
og líf þeirra væri undir því komið, að komast
sem fyrst heim til frú Monteith.
“Ó, hve sorglegt það var, að við skvldum
þurfa að leika í kvöld til þess, að fyrirbyggja
vonbrigði svo margra,” sagði Nathaha, “eg
fann til þess, að mér lá við að gráta, jafnvel í
liátíðlegustu greinunum. Fanst þér það ekki
eins Helen?”
“Jú, það skar mig í hjartað alt. af” svar-
nði hún.
Þegar þær komu heim var þeim sagt að
frú Monteith væri en þá lifandi, og þær gengu
báðar inn til hinnar veiku konu.
Hún lá nú róleg eftir nokkurra stunda
kvalir. Læknirinn var nýfarinn, og liafði lof-
að að koma næsta morgun.
Hr. Monteith var alveg utan við sig af
sorg; en hann fór frá rúminu, til þess að þær
gætu sezt hjá því og hnéfallið við rúmið, til þess
að kvssa fölu kinnina þessarar góðu vinkonu
sinnar.
En hvað daufu augun hennar gljáðu af
ást, er ’hún sá þær hnéfalla í skrautlega hvíta
klæðnaðinum sínljm með gimsteinunum. Hún
var jafnglöð yfir hrósinu, sem þær fengu, eins
og þær væru dætur hennar.
“Mér þykir vænt um að alt er búið,” sagði
Helen innilega, “svo við getum nú alt af verið
hjá yður?” En jafnframt varð hún að minn-
ast þess, að það því ver, yrði ekki lengi.
Veika konan brosti alúðlega til ungu stúlkn
anna, og huggaði þær með því, að þó samvera
þeirra yrði nú skammvinn, þá hefði hún ó-
brigðula von um, að þær mundu mætast seinna,
þar sem að eins ríkti gleði og ánægja og engin
umskifti ættu sér stað.
Og hún endurtók orð, sem hún hafði oft
áður sagt þeim, og sem komu frá hennar kvenn-
lega hjarta. ,
“Kæru börn geymið alt af hreint hjarta
og góða kvennlega geðsmuni. Það eru svo
níargar manneskjur, sem tala illa um leikhúsin
og álíta, að hinar mörgu freistingar hljóti að
skemma eðlisfar kvennmannsins, en það er ekki
tilfellið, því eg hefi þekt margar góðar leik-
meyjar, er liafa lifað svo hreinu lífi, að það
gæti verið fyrirmynd margra í öðrum stöðum.
Ef við að eins varðveitum trúna, þá gefur guð
okkur styrk til að standa á móti öllum freisting-
um”. s
Þetta voru göfug orð, og þau festu rætur
í hinum sorgmædda huga þeirra; þær mundu
ávalt eftir þeim, sem hinum síðustu orðum henn-
ar til þeirra, því litlu fyrir dagrenningu fékk
hún slag, sem svifti hana lífinu.
Þrem dögu msíðar, á nýársdag var hún
jarðsett í Greemvood grafreitnum, meðan of-
urlítil snjókoma breiddi hvíta blæju á leiði
hennar. Hinar sorgmæddu stúlkur og hinn
sorgþrúngni eiginmaður, snéru aftur heim til
hins tÓma húss. Monteith lokaði sig inni í
lestraherbergi sínu, aleinn með sína sáru hrygð.
Nathalia fékk sínar hryggu hugsanir til að snúa
sér að öðru bjartara; hún hugsáði um Sir Lori-
mer, sem hafði verið henni svo blíður við jarð-
arförina.
Helen gekk fram og aftur um gólfið í her-
bergi sínu, og hugsaði með iðrun og örvilnan
um kvöldið. Því þenna morgun hafði hún
fengið seðil frá Ajrmstrong, þar sem hann sagði
henni að búið væri að undirbúa alt fyrir
leynigiftingu þeirra þetta kvöld. Hann ætl-
áði að sækja hana í lokuðum vagni kl. átta. Hún
gæti afsakað sig hjá fjölskyldunni með þv, að
hún ætlaði með honum að heimsækja vin þeirra.
Það var næstum komið myrkur, þegar þau j
komu aftur frá jarðarförinni, svo hún hafði að
eins fáar stundir til að hugsa um hin grimmi-
legu forlög sín.
Hún var ákaflega sorgþrungin, þar sem
hún gekk fram og aftur um gólfið í þykkum
svörtum sorgarkjól. Hún var eins örvilnuð
eins og nokkur manneskja getur verið.
Fred Oakland var enn ekki kominn aftur
úr ferð sinni til New Englands; með mikilli
angist hugsaði liún um það, að þegar hann
kæmi, þá væri hún brúður annars manns, þess
manns, sem hún hataði af fullri alvöru. Hún
hefði enga kröfu til Oaklands, ekki heimild til
hinna minstu ástaratlota hans. Hún féll á
kné og bað guð að taka sig upp til sín, heldur en
að hún yrði að giftast Rudolph Armstrong.
-----------------------o---------
V 67. Kapítuli.
Meðan liún lá þarna biðjandi og kveinandi
af sorg, var barið að dvrum, og hún spratt á
fætur.
Fadetta kom inn með böggul og bréf. Hún
sagði að það hefði komið á þessu augnabliki
frá hr. Oakland.
Með niðurbældu hljóði opnaði Helen bréfið
er liljuilm lagði af, sem var það ilmvatn er
hann mat mest. Hún las:
“Kæra Helen!
“Við komum heim aftur fvrir einni stundu
síðan. Eg sendi yður með þjóni mínum hina
mikilsverðu smámuni frá North Milford, því
eg vil ekki trufla yður í kvöld í sorg yðar vfir
hinni kæru framliðnu vinkonu yðar. Frú Dou-
glas líður mikið betur og jafnar sig furðu
fljótt og vel eftir áhrifin af lyfi Harriets, sem
mun hafa verið eitrað. Eg ætla að leyfa mér
að sjá yður á morgun til þess, að segja vður
nýungar frá Milford.
Fred. Oakland.”
Stúlkan stóð og beið meðan hún las bréfið
og spurði svo, hvort ungfrú Helen vildi ekki
fara í annan kjól.
“Nei, Madetta,’.’ svai-aði hún, “því eg ætla
út með hr. Armstrong í kvöld. Og nú máttu
fara.”
Stúlkan fór aftur til herbergis síns, og til
þess að fá eitthvað annað að hugsa um en sorg-
aráliyggjur sínar, leysti Helen umbúðirnar utan
af bögglinum, sem hún liafði fengið. Hún
skoðaði fallega barnklæðnaðinn og gulnuðuv
blöðin. ®
Meðan hún las leið tíminn áfram, sem
aldrei stendur kvr. Rudolpli Armstrong ætl-
aði nú að fara, hróðugur af sigri sínum yfir
stúlkunni, sem hann líafði ofsótt svo ómannlega
og gert næstum örvilnaða.
Hann nam staðar nokkur augnablik í dag-
stofunni, til að kasta kærulausri kveðju á frú
Douglas og Fred Oakland, sem sátu þar saman.
“Það er rokviðri í kvöld, Rudolpli,” sagði
frænka hans, “þú ætlar þó ekki að fara neitt
núna,” hún reyndi að tala vingjarnlega.
Sem endurgjald vináttu hennar, hló hann
ilskulega.
“Helen bíður eftir mér, og liið versta ó-
veður skal ekki hamla mér frá að uppfylla lof-
orð mín við hana,” svaraði liann.
Með háðslegum hlátri gekk liann út í gang-’
inn. Framdyrnar stóðu opnar, og við birtuna
af lampauum gat maður séð viðbjóðslegan
flæking, sem var að tala við eina af vinnukon-
unum. ^
“Nei Harriet Hall er hér ekki nú; hún fór
skyndilega héðan fyrir viku síðan, og við vitum
ekki hvar hún er,” sagði stúlkan.
“Þá verð eg að fá að sjá húsbónda þiun”
sagði maðurinn með reiðisvip.
“Hér er hr. Armstrong,” sagði liún, og
Armstrong kom* fram í birtuna, dökkur, fali-
egur og hrokalegur.
Þessi viðbjóðlslegi flækingur leit djarf-
manulega á miljónarann, og sagði í skipandi
róm:
“Hr. Armstrong, þér verðið þá að fara
með mig inn í bókaherbergið yðar, svo eg geti
fengið að tala við yður vitnalaust. ’ ’
Armstrong brúkaði alt af dramb og fvrir-
litningu gagnvart mönnum af lágum stéttum,
hann ýtti manninum hörkulega til hliðar og
sagði: ‘ ‘ Farðu frá mér, liundurinn þinn,
eða eg sparka þér ofan tröppurnar.”
\ragu Rudolph Armstrongs beið fyrir utan,
og hann vildi auðvitað ekki láta þenna flæking
tefja sig; en hann tók í handlegg Rudolphs og
reyndi að halda honum kvrrum.
Af þessu leiddu ryskingar, og til þess að
losna við hann, reif Rudolph sig lausan og
hrinti honum ofan fyrir dyratröppurnar.
Frú Douglas, Fred Oakland og nokkuð af
vinnufólkinu, hafði flýtt sér út í ganginn, til
að vita af hverju þessi hávaði orsakaðist, en
alt skeði svo skjótlega, að það sá að eins að
Rudolph lirinti manninum út. Þegar hann
var búin að því, jsté hann upp í vagninn sinn
án þess að lífa við. Flækingurinu lá saman
kreptur á þunna snjónum, sem huldi steinlögðu,
gangstéttina.
68. Ivapítuli.
Fred Oakland og nokkrir þjónar hlupu
niður tröppurnar til að sjá hvernig flækingnum
liði; hann lá á grúfu eins og hann væri dauður.
Þeir snéru honhm við og sáu þá, að blóð rann
úr sári á höfði hans, og hann kveinakði líka af
kvölum.
Frú Douglas var líka komin til þeirra, og
nuggaði höndum saman yfir fúlmensku Rud-
olphs.
Hún sagði strags:
“Wrið þið hann inn í húsið, og sækið svo
læknir; hann má ekki deyja; annars verður
Rudolph morðingi, og slæmur blettur festist
við heiðarlega nafnið Armstrong.”
Meðan verið var að hlynna að þessum
særða manni, ók Rudolpli áfram til Helenar,
án þess að liugsa hið minsta um það, sem hann
hafði gert.
Þegar honum var farið að mislíka hve
lengi hún lét liann bíða, þá lieyrði hann létt
fótatak, sem gladdi liann, og hún kom inn í
fögrum, svörtum klæðnaði. Glófa hafði hún
á höndum sínum og hélt á litlum bögli; hún stóð
með Utidarlegum svip fyrir framan hann.
“Helen þú ert ferðbúin, en því ert þú í
sorgarbúningi? Það á ekki. við fvrir brúður;
fáðu þér annan fatnað,” sagði luvnu; hann var
hrædcfur við hjátrúna, sem fylgdi svörtum
br úðarbúningi.
Helen liló svo einkennilega, þegar hún
svaraði:
Hjónabandið er jafn óheillavænlegt og fatn
aðurinn, svo það gerir engan mismun. Ef eg
giftist yður í kvöld, Rudolph Armstrong, þá
skal það verða gert í þessum fatnaði.’” ’
“Ef“ endurtók liami og yfti öxlum. Hann
vissi nú samt að gagnslaust var að biðja liana;
sneri sér því að dyrunum og sagði:
“Góða mín, láttu ekki prestinn þurfa að
bíða eftir okkur.”
“Ó, eitt augnablik. Eg hefi ákveðið að
Nathalia fari með okkur,” sagði hún.
“Jæa, láttu hana koma,” sagðiHiann sam-
þykkjandi.
“Og svto,” sagði hún ákeðin og leit hörku-
lega á hann, “verður presturiun að bíða dá-
lítið, því eg ætla að finna frú Douglas, áður en
eg rétti yður hendi mí-na.”
Fölur af reiði og illum grun, sagði liann:
“H\rers vegna viltu það?”
“Svo eg segi eins og er, hefi eg ákveðið
að segja henni sannleikann um það, á hverju
trúlofun okkar byggist, og vita hvort hún vill
þiggja ])á fórn, sem eg geri hennar vegna.”
Hann vissi mjög vel að frænka hans mundi
aldrei leyfa það, og kvíðandi vfir því, bað hann
hana að hætta við þetta áform.
En hvað var að Helenu? Hún var róleg
og ákveðin. Hvorki bænir eða fortölur gátu
breytt stefnu hennar.
Hann nísti tönnum af reiði, e nhún hélt
fast við sitt áform; liún vildi sjá frú Douglas.
“Eg giftist yður ekki, nema eg fái að sjá
frú Douglas og segja henni, að eg geri það henn-
ar vegna,” sagði hún, og hann varð að sam-
þykkja þetta.
Hann hélt jafnvel að mikillæti frú Douglas
væri svto stórt, að hún mundi þiggja þessa fórn
af Helenu. Hann ásetti sér að nota öll sín á-
hrif á hana, og þar eð Nathalia kom nú, stigu
þau þrjú inn í vagninn og óku til fimtu avenue.
Helen hafði ekki sagt Nathaliu neitt ann-
að, en að hún óskaði að hún yrði sér samferða
í heimsókn. Hún vTar strags fús til þess, þó
hún furðaði sig á því, að Helen hélt á bögli og
hélt honum fast.
“HvTað liefir þú í þessum böggli, Helen?”
spurði hún.
“Það skaltu fá að vita seinna,” var hið
dularfulla svar.
Þau komu til heimilis frú Douglas, og
gengu samhliða upp tiiöppujrnar. Rudjolph
sá við birtuna af rafljósinu, að blóð var á snjón-
um fyrir neðan tröppurnar.
“Þessi bamsettur bófi; eg hefi líklega meitt
hann, þegar eg fleygði honum ofan,” liugsaði
liann kæruleysislega og barði að dyrum.
“Við erum komin í undarlegum erindum
frú,” sagði Helen, þegar kveðjurnar voru af-
staðnar.
Þegar hún settist niður gátu allir séð að
hún skalf af geðshræringu. Svarti klæðnaður-
inn hennar gerði, að liún leit næstum út eins og
svört myiidastytta með náfölt andlit, en augun
blikuðu starandi.
“Undarlegum erindum,” endurtók hún og
horfð? á frú Douglas, sem svaraði alúðlega:
“Það er kær og vælkomin heimsókn Helen.’
Unga stúlkan Imeigði sig og bætti vrið:
“Eg er viss um þér hafið furðað yður á
því að eg skyldi lieitbindast Rudolpli Arm-
strong, og eg er komin hingað til að segja yður
hina sönnu orsök til þess.”
Rudolph hló háðslega, en Heien gaf því
engan gaum. Húu liorfði að eins á frú Dou-
glas, og sagði nú með vel völdum orðum, hvern-
ig Armstrong hefði pínt og kvalið sig, og að
síðustu þvingað sigvtil að lofa sér að giftast
honurn.
“Það var yðar vegna að eg gerði það,”
sagði hún; “ eg elskaði yður svo heitt og inni-
lega, að eg gat ekki gert mér grein fyrir því.
Eg gæti fúslega fórnað Kverju tsem vTera skyldi
fyriit yður.”
“Mín góða Helen,” sagði frúin og flutti
sig af einhverju hugboði að hlið_ liennar, tók
hendi hennar og hrópaði:
“Þú skalt ekki fórna þér á þenna hátt fyr-
ir mig. Eg þigg það ekki. Látum Rudolph
gera alt það illa, sem hann getur, til að sværta
minn framliðna eiginmann; en jafn bölvuðum
manni og þessum, skalt þú aldrei giftast.
Augu Helenar blikuðu af ánægju, og, ó,
hve aðdáandi og gæfuríkur var Fred Oakland
líka, því hann var til staðar.
En hún þorði ekki að líta þangað sem hann
var, er hún þó elskaði svo innilega; hún var
hra?dd við að hún opinberaði tilfinningar sín-
ar með því.
f stað þe®s leit hún á Rudolph Arnxstrong
og sagði kuldalega:
“Þér heyrið það frú Douglas vill ekki að
eg fórni mér fyrir sig; loforð mitt er því ónýtt,
eg eg neita að giftast yður.”
Hann byrjaðij með því líku blóti og gífur-
yrðum, að frú Donglas hrópaði:
“'Svei, Rudolpli, eg skammast mín fyrir
að vera í ætt við þig.”
“Þú hefir alt af verið mér mótstæð, alt af
tekið málstað annara gegn mér, en — gættu þín
fyrir hefndm inni,” hvæsti hann og gekk til
dyra.
Hugsið yður annað eins!
Vér greiíSum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að lær^ hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $5h um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning.'—Mörghundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str„ Winnipeg (hjá Starland leikl
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú: — Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary
!!/• .. I • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og als-
konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og ajáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Allar Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri íþörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L 'head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra möigulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er »ú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
" GARBUTT M0T0R SCH00L, <Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
•J SENDIÐ
Húðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Senecarætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greiíSum .hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG* Manitoba
ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask„ Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; Vancouver, B. C.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.
Helen vissi að hann ætlaði nú að fara og
cpinbera hneykslið um fæðingu sína; hún lvfti
upp he'ndinni og sagði í skipandi róm:
“Bíðið — sjálfs yðar vegna — og hevrið
alt, sem eg hefi að segja.”
Hann nam staðar ósjálfrátt sökum henn-
ar skipandi raddar.
Hún leit á frú Douglas m<eð biðjandi brosi.
“Eg verð að biðja yður að gera mér mikinn
greiða. Viljið þér sýna okkur öllum — mvnd-
ina af yðar franúiðna eiginmanjii — föður
mínum?”
Oakland hljóp til þeirra og lagði handlegg
sinn «m mitti frú Douglas, sem reikaði og lá
við að falla í yfirlið. “Hertu upp hugann,
kæra frænka,” sagði hann, “og gei’ðu það sem
hún biður um. Hún befir heimild til þess, og
það liggur gitthvað bak viS þetta — mjög hræði-
íegt, held, eg,” hvíslaði hann.
“Komið”, sagði 'hún, og smokkaði hand-
legg sínum undir handlegg Oaklands til að
styðja sig, og öli gengu þau á éftir henni; það
vrar eitthvað sem tældi Rudolph til að vilja sjá
endan á þessu.
Þau komu brátt inn í herbergið, þar sem
mv-ndin hékk — að hún snéri að veggnum, sýndi
glögt hvæ mjög að lygasaga Rudolplis hafði sært
liana. •
Oakland lét því frú Dougþis setjast á stól,
af því hún skalf hálf magnþrota, snéri svo
myndinni af manni hennar við og benti Helenu
að koma.
-------o------