Lögberg - 09.09.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. SEPTEMBER 1920
Bto. 8
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Charles. Garvice.
“Nell, hefir þú átt góða ferð? Hún þarf
jnikið aS íæra, hr Vernon, er það ekki? En
eg segi ySur þaS satt, aS eg hefi leiSbeint henni
eins vel og eg hefi getaS — en ungar stúlkur
eru þær þrjózkustu skepnur á þessari jörS —
og af bróður sínum vilja þær alls ékki læra
neitt.”
Nelly hepnaðist að slá húfuna af honum
um leiS og hún hljóp inn, og Dick horfði þrá-
andi á eftir henni, hótaði með fingrunum og
kallaði:
“Já, bíS þú að eins stúlka mín!”
Nelly hló, en er hún var komin í lierbergi
sitt og var að fara úr reiðfötunum, hvarf glaði
svipurinn og hún stundi.
“Mér þykir leiðinlegt að hann skuli fara,”
tautaði hún við mynd sína í speglinum. Við
söknum hans öll, Dick og mamma, og eg sakna
hans líka. Já, mér þykir það afar leitt. ÞaS
verSur svo ömurlegt og leiðinlegt, þegar hann
er farinn. ÞaS lítur ekki út fyrir það heldur,
að hann hlakki til að fara. En hann ^egir
þetta máske til að þó'knast mér, eða honum
finst það bezt við eigandi. AuSvitaS gat eg
— við — ekki búist við því, að hann yrði alla
æfi sína hér í Shorne Mills”.
iHún stundi aftur og var enn ékki komin úr
reiðfötunum, leit í spegilinn og endurkallaði
viðburði síðustu viknanna í huga sínum. Já,
þaS yrði leiðinlegt þegar hann yrði farinn.
En hann lengdi dvöl sína dálítiö enn þá.
Handleggur hans var nú albata, göngulag hans
stöðugt og óhult, og framkoman ekki eins al-
varleg og kyrlát. Hann reið eða sigldi á
hverjum degi með Nelly, og stundum varð Dick
þeim samferða; en hann frestaði enn þá burt-
för sinni og gat ekki tekið ákveðið áform.
SíSari hluta eins dags kom Dick hlaupandi
inn í dagstofuna um tedrykkju tímann með tvo
bögla í hendinni; annar var lítill og ferskeytt-
ur eins og askja, hinn var stærri og þyngri.
“Þeir komu núna með bögglapóstinum, ”
sagði hann, “og áritun þeirra er til Drake Ver-
non, Esquire.” Sá minni er með póstábyrgð
og pósturinn biður um kvittun fyrir hann.”
Drake skrifaði utan við sig nafn sitt í kvitt-
anaíbókina, og Dick sem varð litið á nafniS
sagði:
“Það er einkennilegt að skrifa Vernon
þannig. ’ ’
Drake, sem var að losa umbúðir litla bögg-
ulsins, leit upp og hniklaði brýrnar.
“FáiS mér það aftur,” sagði hann dálítið
hörkulega. “ÞaS er ekki rétt að skrifa nafn
sitt svo ógreinilega. ”
Dick rétti honum kvittanabókina, og Drake
strikaði yfir nafnið “Selbie,” sem hann hafði
skrifað hugsunarlaust, og skrifaði aftur Duake
Vemon. .
Dick tók vio kvittanabókinni og rétti bögla-
póstinum hana grunlaust.
“En hvað það er hugsunarlaust af þér að
ónáða hr. Vernon,” sagði frú Lorton. “Eins
og það gerði nokkuð, þó nafnið væri ógreini-
lega iskrifað. Minn framliðni faðir var van-
"ur að segja, að einungis ómentaðar manneskj-
ur væru umhyggjusamar með rithönd sína, og
að ógreinileg skrift bæri vott um góðar og
xniklar gáfur.”
“Þá hlýt eg að vera sá bráðgáfaðsti maður
sem hefir lifað,” sagði Drake.
“Og eg hlýt að vera sá næst bráSgáfaðasti,
ef ,skeytingarlaus réttritun er líka vottur um
gáfur,” sagði Dick.' “Og Nell tekur okkur
háðum fram — því hún kann hvorki að skrifa
eða stafa rétt — það kunna fæstar af ungu
stúlkunum,” bætti liann við rólegur. “Vilj-
ið þér tóbak hr. Vernon?”
Hann kinkaði kolli að tóbaksílátinu.
Drake var nú búinn aS opna böggulinn, og
hélt nú á gimsteinahylki. Hann rétti þaS að
frú Lorton með þeim svip, eins og hann legði
enga áherzlu á þenna viðburð. “Hér efu smá-
munir handa yður, frú Lorton, sem eg vona að
þér fyrirlitið ekki,” sagði hann.
“Handa mér?” sagði hún og kerti hnakk-
ann. “EruS þér viss um að það ,sé handa mér?
Þá ætla eg að geta —”
“Ó nei, mamma,” greip Dick fram í fyrir
henni. “Lát þú mig opna hylkið fyrir þig —
þú verður fyrst að sjá hvað það er — nú —
eg verð að segja!” sagði hann, þegar hylkið
var opið, og demanta armband blasti viS aug-
unum.
Frú Lorton æpti líka af gleði, og blóðroð|i-
aði við að sjá þetta fagra armband, sem lá gljá-
andi á hvítu flaueli.
“Nei —• er þetta mögulegt — íninn kæri,
hr. Vernon!” stamaði hún. “ó, hve skraut-
legt það er! En það getur ekki verið til mín
— til mín!”
Honum var farið að leiðast þetta rugl —
eins O'g allir menn, hataði hann of mikið
skvaldur.
“Það er ekkert skraut við það!” sagði
hann dálítið styttingslega. “Eg vona að yð-
ur líki fyrirmyndin, lögunin, eða hvað sem þér
viljið kalla iþað. Eg varð að taka á mig á-
byrgðina, þar eð eg gat ekki sjálfur valið það.
Og í þessum bögli er byssa Dick.”
Dick opnaði böggulinn, og tók úr honum
verðmikla byssu.
“Stórkostlegt — ágætt!” hrópaði hann.
“Það verð eg að segja hr. Vernon.”
Hann hló afar glaður og fór með byssuna
að glugganum, til þess að skoða hana betur.
“Er það ekki indælt — algerlega ijidælt,
Ellinor?” sagði frú Lorton og rétti fram hand-
legginn með liinu gljáandi armbandi um úlnlið-
inn. “Þér hefðuð ekki sjálfur getað valið
annað fallegra, hr. Vernon, þótt þér hefðuð far-
ið til London í þeim erindum.”
‘ ‘ Mér 'þykir væntum þér eruð ánægðar með
það,” sagði hann.
“ÁnægS? ÞaS er indælt Ellinor — þú
segir ekkert. Þú ert líklega of undrandi til að
geta fundið orð,” sagði frú Lorton með upp-
gerðar hlátri.
“ÞaS er mjög fallegt, mamma,” sagði
Nelly alvarleg og horfði líka alvarlega á djásn-
ið um leið og hún laut.niður að því. Drake
ieit á hana um leið og hún rétti úr sér, hann
skildi svip hennar og raddarhreiminn, og var
glaður yfir því að hafa forðast freistinguna,
að fá annað eins handa Nelly.
“Þér verðið endilega að fá vopnin yðar
hingað, og þá getum við orðið samferða út um
héraðið, hr, Vernon,” sagði Dick ákafur. “Und-
ir eins og árstíminn byrjar, getum við farið til
Maltiby — iþað getum við hæglega —”
“Þetta er mjög freistnndi Dick,” sagði
Drake, “og það eykur sorg mína yfir því að
verða fara héðan á morgun.”
“Fara héðan á morgun!” hrópaði frú Lor-
ton. “ÞaS getur ekki verið mögulegt? Þér
getið ómögulega hugsað yður, kæri hr. Vemon,
að yfirgefa okkur?”
“Þér eruð mjög alúðlegar, frú Lorton,”
sagði hann um leið og hann gekk til dyra og tók
húfuna sína. “En eg get ekki alt af verið
liér. Eg hefi nú þegar of lengi notið gestrisni
yðar.”
“Ó, hvað þetta er leiðinlegt,” sagði Diek
með hryggum róm. “Heyrið þér Nell — hr.
Vernon ætlar að fara!”
“Ungfrú Nelly veit, að eg vildi vera far-
inn fyrir löngu síðan, en að eg hefi ekki getaS
fengið mig til þess. Nú er klukkan bráðum
5, ungfrú Nelly, og við beiddum um bátinn kl.
hálf fimm,” sagSi hann rólegur og ákveðinn.
Hún stóð upp og hljóp út úr stofunni til að
sækja jakkann og húfuna, og svo fóru þau, skilj-
andi eftir frúna og Dick, sem áttu anjíríkt við
að skoða gjafir sínar.
--------o--------
9. Kapítuli.
Nelly gekk hratt og talaði fjörlega á meðan
þau gengu niður að hafnarkambinum, og ekki
fyr en Annie Laurie rann út úr vikinni varð
hún þögul og hngsandi. Hún sat í skutnum
og hélt um stýrissveifina; hún var mjög alvar-
leg og horfði niður fyrir sig. Loksins sagði
Drake, sem fanst ásigkomulagið mjög kvelj-
andi:
“Ungfrú Nelly, er mögulegt að fá að vita
hvað þér voruð að hugsa um?”
Hún leit upp með alvarlegu og yndislegu
brosi.
“Eg var að hugsa um það, sem þér sögðuð
mér fyrir fáum dögum, þegar við vorum á
skemtireið,” svaraði hún.
“Eg hefi sagt yður svo mikið — og svo
lítið sagði hann.
“Þér sögðust hafa verið óheppinn og mist
peninga á síðustu tímum,” sagði hún lágt.
Hann kinkaði.
Já, — það er því ver tilfellið. En það
hefir enga þýðingu.”
“Enga þýðingu?” endurtók hún. “En
livers vegna hafið þér þá gefið mömmu jafn
verðmikla gjöf? Ó, þér megið ékki neita því.
Eg þekki ekki demanta, en eg veit að þetta arm-
band hefir kostað marga peninga.”
“Ó nei,” sagði hann með uppgerðar kæru-
leyvsi. “Demantar eru nú sem stendur mjög
ódvrir; í Kaplandinu finna menn þá í tunnu-
tali.” ,
Hún leit á hann með alvarlegum ásakandi
svip.
“Þér ætlið að gera það minna en það er”,
sagði hún, “en eg læt ekki gabba mig. Og svo
byssan, liún er afar dýr. Hvers vegna hafið
þér eytt svona miklum peningum?”
Hann var að verða dálítið gramur.
“HeyriS þér nú ungfrú Nelly”, sagði hann,
“það er satt, að eg hefi mist nokkuð af pening-
um, en samt er eg ekki alveg eignalaus — og þó
eg væri það, þá er það skylda mín að veita fjöl-
skyldu yðar endurgjald fyrir alla þá miklu
vinsemd, sem hún hefir látið mér í té.”
“Demantaarmband og verðmikil byssa
eru engir smámunir,” sagði hún og liristi höf-
uðið.
“Ó, talið þér nú ekki meira um þetta!”
sagði hann óþolinmóður. “Verðlitlir og
gagnslausir hlutir eru mjög óhentugir, mín —
ó, eg á svo bágt með aS láta skoðun mína í ljósi
með orðum. Og finst yður nú ekki að þér
hljótið að vera mér þakklát?”
Hún hnyklaði brýrnar og leit spvrjandi á
hann.
“Vera yður þakklát? Eg var að segja
yður að þér hefSuS ekki átt að eyða svona mikl-
nm peningum. Hvers vegna ætti eg að vera
þakklát?”
^Af því eg hefi ekkert keypt handa yður,”
svaraði hann.
“Eg hefði ekki þegið það,” sagði hún.
“Það vissi eg,” sagði hann. “Þess vegna
gerði eg það ekki. En þér hefðuð getað leyft
mér að gefa yður lítin hlut —”
“Máske demantsarband, hundrað punda
virði?”
“Til endurminningar um mig. Er það
ekki eðlilegt að eg vilji gefa yður eitthvað,
sem minnir yður á mig?”
“Við þurfum ekki slíkar gjafir til að muna
hvort eftir öðru,” sagði hún róleg. “Eg
held við verðum að færa seglið til hléborðs-
ins.”
Þau þögðu á meðan hún lagaði seglið.
Svo sagði hann:
“Mér þykir slaamt að hafa móðgað yÖur,
ungfrú Nelly. Eg liefi máske hagað mér
rapgt — eg sé það núna. En hugsið þér yður
í mínum sporum —” af ákafanum rann hann
niSur af þóttunni og féll niður við fætur henn-
ar, “setjum nú svo, að þér hefðuð brotið hand-
legg yðar, að góðir Samaritar herði hjálpaS yð-
ur og annast um yður eins og prins í margar
vikur og að þér hefðuð verið ánægðari og gæfu-
rfkari en þér höfðuð verið mörg síðastliðin ár
mundi yður þá hafa líkað að fara burt og kveðja
með “kæra þökk! Eg er yður mjög skuld-
bundinn! ÞaS var fallega gert af yður” o.'s.
frv. “Munduð þér ekki íiafa viljað sýna þakk-
læti ySar á annan, hátt? VeriS þér nú sann-
gjarnar og réttlátar — ef að kvennmaður ef að
kvennmaður getur verið sanngjörn og réttlát
— viðurkenniS, að eg er ekki eins slæmur og
þér viljið gera mig!”
Hún leit hugsandi niður á hann, svo horfði
hún aftur út yfir sjóinn.
“HvaS viljiS þér að eg segji?” spurði
hún.
“Nú — eg fæ yður naumast til að skifta
skoðunum þetta — og eg verð þess1 vegna að
láta mér nægja að biðja ySur að segja: “Eg
fyrirgef yður.”
Bros lék um andlit hennar, þegar hún leit
aftur á hann, en það var sorgþrungið bros.
“Eg ^yrirgef yður,” sagði hún.
Hann lyfti húfunni og tók hendi hennar,
og áSur en hana grunaði hvað hann ætlaði að
gjöra, bar hann hana að vörum sínum. Fyrst
blóðroðnaði hún en fölnaði svo strax aftur.
Þetta var í fyrsta skifti að karlmanns varir
snertu hendi hennar, hún skalf ofurlítið og leit
á hann með hryggum og kvíðandi svip. Svo
snéri hún höfðinu burt svo fljótlega, að hann sá
hvorki litbreytinguna né svipinn í augum
hennar.
“Mér finst eg vera eins og glæpamaður,
sem hefir fengið óværSskuldaða tilslökun,”
sagði hann hálfalvarlegur, “og éins og glæpa-
maður nýt eg hagsmuna af mildi dómara míns.’
Hún leit spyrjandi á hann — svipurinn í
augum hennar var bæði vandræðaiegur og
hræddur.
“Eg þrái endurgjald eins heitt og fjrrir-
gefningu, fyrir hina eðallyndu fórn mína, með
>ví að forðast að gefa yður demantsarmband.”
“Endurgjald?” stamaði hún.
Hann kinkaði.
“Já. AS lokinni hegningarræSunni, sem
þér hélduð yfir mér, getið þér ekki neitað að
þiggja eitt eða annað merki um þakklæti mitt,
ungfrú Nelly. Þetta —”
Hann leitaði í vösum sínum og tók loks
upp silfurblýjant.
“Mig langar til að biðja yður að vera svo
góð, að þiggja þetta”, sagði hann. “ViljiS
þér gjöra svo vel að skoða það nákvæmlega,
áður en þér með stoltri gremju og æstri reiði
neitið að þiggja það? Eg held að blýjantur-
inn sé dollars virði? ÞaS er ekki afar há fjár-
upphæð. En hann er að öðru leyti gagnleg-
ur, og eg sýni mína meðfæddu gætni með því,
að bjóða yður hann — það er eini hluturinn í
vösum mínum, sem eg get boðið yður — auk
hans liefi eg að eins eldspýtnadós, og þar eð
þér reykið ekki, þá hafiS j)ér enga þörf fyrir
hana — því eg vona og trevsti því, að í hvert
skifti sem þéi; notið blýjantinn, þá munið þér
hugsa til gefandans og })akklætis hans, sem
enginn dýrgripur jafnast við.”
Meðaxv'hann flutti þessa ræðu, sem hann
gerði til þess að dylja þá ósk sína, að hún vildi
þiggja gjöf hans, sem hann var hræddur um aS
hún gerði ekki, kom og fór blóðið í kinnum Nell-
ys, en hún horfði samt stöðugt'á liann, eins og
hún væri hrædd við a'S líta af honum.
“ViljiS ])ér þiggja hann — eða á eg að
fleygja honum í sjóinn eins og þakklætisfórn?
ÞaS væri slæmt, því hann er gagnlegur hlutur,
og liann hefir í mörg ár fvlgst með mér. Já
eða nei?” / (
MJIZ— •• L* •¥* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir ttgu„dum, 8elrettu, og .í.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limitad----------------—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG

\

Automobile og Gas Tractor Sérfræðiuga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust? )
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar vér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er «sa eini, sem býr til Batteries, er fullnaegja kröfum
tímans. Vulcanlring verksmiðja vor er talin að vera'sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan híjtt.
Xrangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oös og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
húsin, sem láu eins og stórir hvítir steinar í
fjallshlíðinni, og það var líka eitthvaS annaS
V en fegurS Shorne Mills, sem snerti tilfinningar
lians. Hann hafSi dvaliS víSa, þar sem eins
fallegt var aS vissu leyti, og jafnvel fallegra
en hér, og þó hann hefSi yfirgefiS þá staSi ang-
urvær, hafSi hann þó ekki fundiS til jafn þving-
andi hugarangurs eins og þenna dag.
“Á kvöldin er hér enn þá fallegra,” sagSi
Nelly glaSlega. “AS sigla á haustkvöldi, þeg-
ar ljós hafa veriS kveikt og öll húsin líta út
eins og ljósberar, og blá hitamóSa hvílir yfir
þorpinu og raddir barnanna óma út yfir sjóinn
eins og gegn um þoku—á slíkum kvöldum glitr-
ar sjórinn eins og fosfot, og báturinn skilur eft-
ir silfurgljáajidi rönd á yfirborSi hans — svo
þaS er eins og maSur hafi allan heiminn fyrir
sig sjálfan —”
Hún þagnaSi skyndilega og stundi óafvit-
andi. Var hún aS hugsa um, aS þegar haust-
kvöldin kæmu og Drake Vernon var ekki hjá
henni, þá yrSi hún alein og einmana, og aS heim
urinn væri miklu skemtilegri, þegar maSur
hefSi fylgdarmann? Hann leit á andlit
/ hennar.
“Þetta var fögur mynd,” sagSi hann lágt.
“Eg skal liugsa um hana, hvar sem eg verS í
haust.”
Nelly hló þegar báturinn rakst á hafnar-1
kampinn og stóS upp.
“HaldiS þér aS þér muniS hugsa um
þetta? Eg ímynda mér aS þér skemtiS ySur
of vel og eigiS svo annríkt viS fyrirtæki yðar.
ÞaS mundi eg verSa, ef eg færi frá Shorne
Mills út í hinn stóra lieim.”
“Þér eruS óréttlát gagnvart ySur,” sagSi
liann dálítiS þóttalega. Hún hló og roSnaSi
ögn.
“Ó já,” sagSi hún. “Eg mundi auSvitaS
ekki gleyiöa Shorne Mill?, en þér — þaS er alt
annaS meS vður.”
Hún stökk á land áður en hann fékk tíma
til að fara úr bátnum og rétta henni hönd sína.
Hann lyfti blýjantinum upp, eins og liann
væri aS selja hann á uppboði.
Nelly hugsaði sig um eitt augnablik og rétti
svo hendi sína fram þegjandi. Hann lagði
blýjantinn í liana og spaugið í rödd lians hvarf
strax.
“Þökk fyrir”, sagði hann alvarlegur.
“Eg var hræddur um aS þér munduð ekki
þiggja hann, og það hefði ollaS mér hrygðar.
VSur hefði líka fundist þaS leitt eftir á, því eg
veit hve ástríkt hjarta þér hafið, ungfrú
Nelly!”
Hún hélt 'fast um blýjantinn þangað til
hann volgnaði, og stakk honum svo í vasann.
“En’, sagði hann, er hann var búinn að
kveikja í vindli. “Eg þarf ekkert að minna
mig á — það er ekki líklegt að eg gleymi —•
Shorne Mills.”
Hann snéri sér við og starSi á hafnarkamp-
inn og liúsin, sem stóðu dreifð á hæðinni fyrir
ofan. og á litla þorpið, sem nú stóð í sólskin-
inu.
“Nei, það er ekki sennilegt að eg gleymi
þessum tímum.”
Hann duldi stunu og hún líka, sem þving-
aði sig til að brosa.
“Maður brýtur ekki handlegg sinn dag-
lega, því það er viðburður, sem maður glevmir
ekki svo auðveldlega,” sagði hún, “og eg er
viss um að þér glejonið ekki Shorne Mills, yður
verður erfitt að finna nokkurn fegurri stað.
Er hér ekki indælt núna, meðan sólin skín á
klettana, svo gluggarnir hans gamla Brown-
ies geisla eins og demantamir í armbandinu
hennar mömmu?”
Hún hló gletnislega og talaði fljótt, eins og
þaS væri hættulegt að þagna.
“Eg hefi heyrt sagt, að þaS væri að eins
eitt pláss í heiminum, sem líktist því — Ointra
— er það ekki í Portugal?”
Hann kinkaði. Hann starði alt af undr-
andi á þenna yfirburða fagra stað, á íbúðar-
“Eg ætla að brúka hann á morgun,
Brownie kl. 11,” sagði liún viS gamla fiski-
manninn, sem fór að festa Annie Laurie.
Hann bar hendina upp að húfunni.
“ Já, já, ungfrú Nell. En mín þurfið þér
líklega ekki?” spurði liann og leit á Drake, sem
stóð bíSandi með hendur í vösum.
“Jú, það geri eg. Eg gleymdi að hr.
Vernon fer liéðan á morgun,” sagSi hún glað-
lega og fór að syngja á meðan þau gengu upp
brekkuna. En Drake söng ekki og svipur lians
var -afar dimmur.
V i
Alt kvöldiS spjallaSi frú Lorton við gest
sinn, um fegurð armbaudsins og hve leitt sér
þætti að hann færi burt.
“AÁiSvitaS hljótið þér aS þrá aS komast
héðan í burt,” sagði hún og stundi. Hér hefir
eflaust verið tómlegt og leiðinlegt fyrir yður,
og mér þykir slæmt að heilbrigði mín hefir
bannað mér aS vera á skemtiferðum með yður.
ÞaS eru margir eftirtektaverðir staðir í um-
hverfinu hér, sem við hefðum getaS heimsótt;
en þér afsakið eflaust veika manneskju eins og
mig. Og eg vona að þetta verði ekki síðasta
koma yðar til Shorne Mills. Eg þarf ekki að
segja, að heimsókn yðar mundi gleðja okkur ó-
segjanlega —”
ViS og við sagði Drake nokkur kurteis orS,
en hann var eins og utan við sig. Þetta kvöld
hafði hann engan að tala við nema frúna, því
Nelly mundi alt í einu eftir því, að hún varð
að líta eftir móður Brownies, sem nú var milli
100 og 110 ára gömul, og Diek var í vinnustofu
sinni til að fága nýju fallegu byssuna.
Seint um kvöldið koim Nelly heim, og sagði
frá öllu sem gamla konan hafði sagt og gert.
Hún gekk svo bráðlega upp og sagði: “GóSa
nótt, hr. Vernon; Dick bað að láta vagninn vera
hér kl. 9.”