Lögberg - 11.11.1920, Blaðsíða 6

BLs. n
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. NÓVEMBER 1920.

Launcelot of the Lake.
Framh.
Ðauði Sir Lancelots og Guenever drotningar.
Þegar fréttirnar um svik Mordred, bárust
til Sir Lancelots kallaði hann til sín aðalsmenn
sína og riddara, og tók sig upp ásamt þeim, og
létti ekki fyr en hann kom til Bretlands með þeim
ásetningi að veita Arthur konungi lið. Hann
lenti í Dover með liði sínu, og þar bárusí honum
þær harma fréttir, að Arthur konungur héfði fall-
íð fyrir hinum fláráða systursyni sínum, og fékk
það honum ósegjanlega mikils harms.
“Ó,” sagði hann “að eg skyldi lifa það að
konungur minn skyldi vera yfirunninn af slík-
um þorpara, að eg skyldi leggja að velli hina á-
gætu riddara Sir Gareth, Sir Gatheris og Sir Ga-
wain, en að slíkt illmenni skyldi hafa konaist
undan! ’ ’
Síðan beiddi hann um að sér yrði fylgt að
gröf Sir Gawain þar sem hann dvaldi um stund
á bæn, og hrygð hans var mikil; svo kallaði hann
til sín frændur sína og vini og mælti:
“Eg þakka ykkur innilega fyrir alla ykkar
velvild, og að þið skylduð fylgja mér hingað, að
við skyddum verða of seinir er mótlæti sem ekki
varð umflúið, þó eg harmi það eins lengi og eg
lifi. Eg hefi ásett mér að fara héðan einsamall
og leita að drotningunni Guenever, sem er ein-
Jiverstaðar í vesturhluta landsins, því menn segja
að hún hafi flúið þangað ; ef þið fréttið ekkert
af mér bráðlega, þá haldið þið til heimila yðar
og heimalands.”
Að svo mæltu hélt Sir Lancelot einn af stað,
og afþakkaði fylgd manna sinna, þó þeir byðu
hana og grátbændu hann tun að láta þá fara með
sér.
* 1 sjö eða átta daga reið hann unz'hann kom
að nunnuklaustri einu, þar sem hann sá margar-
nunnur í klausturgarðinum sem þjónuðu konu
einni fagurri, sem hann sá strax að var drotn-
ing Guenever.
Drotning kom strax auga á Sir Lancelot og
fölnaði í framan svo nunnurnar óttuðust að hún
hefði orðið skyndilega veik; en hún náði sér
fljótt aftur og bað þær vísa vegfarendanum á
fund sinn. Þegar Sir Lancelot kom á fund henn-
ar mælti drotning:- “Hvað mér þykir vænt um
að sjá þig Sir Lncelot einu sinni enn, svo að eg
geti kvatt þig, því við mætumst aldrei framar í
þessum heimi.”
“Kæra drotning!” svaraði Sir Lancelot,
“eg vonaðist eftir að þú mundir leyfa mér að
fara með þig burt úr þesau landi, og til lands
míns þar sem eg gæti verndað þig fyrir óvinun-
um þínum.”
“Nei, Sir Lancelot,” svaraði drotningin,
‘Það getur aldrei orðið; eg hefi ásett mér að
eyða því sem eftir er lífdaga minna hér í bæn, og
inna af hendi þau góðverk sem mér auðnast. En
far þú heim til fólks þíns og lands og tak þér göf-
uga konu, og skal eg biðja fyrir ykkur og blessa
eins lengi og eg lifi.”
“Guenever drotning, þú veist að það getur
aldrei orðið,” svaraði Sir Lancelot. “Og þegar
þú hefir ákvarðað að lifa lífi bænarinar, skal eg og
gjöra það, ef eg get fundið einsetumann sem vill
tjá mér húsaskjól, því þinn vilji hefir ávalt 'verið
minn.”
Lengi og alvarlega virti Sir Lancelot drotn-
inguna fyrir sér, eins og honum fyndist að hann
mundi aldrei framar sjá hana, svo gekk hann til
hests síns og reið hægt í burtu.
Þau Sir Lancelot og Guenever drotning
hittu8t aldrei eftir þetta. Drotninginn hafðist
við í Almesburg nunnuklaustrinu, þar sem Sir
Lancelot hafði fundið hana, og var fljótlega
gjörð að abbadís sökum heilags lífernis.
En Sir Lancelot eftir að hann skildi við hana
hélt leiðar sinnar unz hann fann Sir Bedivere, og
sagði hann Sir Lancelot frá öllum atburðum
stríðsins og eins frá dauða Arthurs.
Þegar Sir Bedivere hafði lokið máli sínu, tók
Sir Lancelot herklæði sín og .vopn og henti þeim
frá sér, og bað Sir Bedivere sem þegar hafði
gengið í helgan stein, að lofa sér að vera þar með
honum. Við þeirri bón varð Sir Bedivere, og $
frá þeim degi lifði Sir Lancelot heilögu lífi.
Þegar Sir Lancelot kom ekki aftur til Do-
ver, fóru liðsmenn hans að leita að honum.
Svo var það dag einn, að frændi hans Sir
BorS kom þangað sem þeir Sir Lancelot og-Sir
Bedivere höfðust við, og fór hann ekki lengra
heldur ílengdist hjá þeim, og þegar hljóðbært
varð hvar þessir ágætismenn væru niðurkomnir,
söfnuðust til þeirra margir þeirra er þeim höfðu
verið handgengnir, og höfðu verið ásamt þeim í
Bound Table félagi Arthur og barst; orðstýr
þessara göfugu og guðhræddu manna á ný út um
allan heim.
Þannig liðu sex ár, þá var það nótt eina, að
maður vitraðist Sir Lancelot í draumi o% sagði
við hann: “Flýt þér til Almesburg, Guenever
drotning er önduð og þú átt að jarðsetja hana.”
Sir Lancelot reis undir eins úr rekkju, og
sagði félögum sínum frá vitraninni, og þeir
bjuggu sig allir tafarlaust af stað, og kmnu til
Almesburg eftir nálega tveggja daga ferð, og var
þá Guenever drotning látin.
Þeir bjuggu um líkið, og með mikilli viðhöfn
var hún lögð til hvíldar í kirkjunni í Glastonburg,
þar sem sumir segja að Arthur konungur hafi
líka verið grafinnn. Drotninguna jarðsöng Sir
Lancelot sjálfur.
En með dauða Guenever, var lífsgleði og lífs-
löngun Sir Lancelot lokið, undir eins eftir jarð-
arför drotningarinnar, fór lífsþróttur hans að
þverra, og líf hans smá fjaraði út unz hann sjálf-
ur lézt að sex vikgm liðnum, en kveldið áður en j
hann dó, kallaði hann félaga sína á fund sinn og
ibað þá að jarða sig í Gleðigarðs-kastalanum, því
hann væri ekki verðugur þess að fá að hvíla í
Glastonburg kirkjunni, og var það gert.
Þannig fór Sir Lancelot du Loc, burt úr
heiminum, sá hugprúðasti, kurteisasti og við-
kvæmasti riddari sem nokkru sinni hefir í honum
verið, eða nokkurntíma mun í honum verða.
Eftir dauða Sir Lancelots fór Sir Bors og
hinir guðhræddu félagar hans til landsins helga,
og létu þar líf sitt í stríði á móti Tyrkjum.
----------------------o--------
T öframaðurinn.
Eiu sinni var í fyrndinni gmall töframaður,
sem rændi tveim litlum börnum frá foreldrum
þeirra. Það var piltur og stúlka. Töframaður-
inn bjó í helli einum langt upp í fjöllum og fór
hann með börnin þangað. Hann hafði lofað
vondum anda, sem var fornvinur hans, að láta
hann hafa sálir barnanna í staðinn fyrir stóra
galdrabók, sem andinn hafði gefið honum. Á
þessa bók hafði töframaðurinn lært al'la sína
vondu vizku. Hann gekík æfinlega vandlega frá
bókinni, þegar að hann fór eitthvað að heiman.
— En einu sinni sá drengurinn, hvar töframaður-
inn geymdi bókina, og þegar hann nú vissi, hvar
hún var, las hann oft í henni. þegar karlinn var
ekki heima, og lærði smámsaman marga^ af töfr-
unum, sem kendir voru í henni, svo að hann varð
talsvert fjölkunnugur.
Mjög sjaldan bar það við, að töframaðurinn
lofaði börnunum að fara út úr hellinum. Hann
vildi alt af hafa þau heima, ef vondi andinn vin-
ur hans kæmi að sækja þau.
En eftir því sem hann lofaði þeim að vera
minna úti, því meira þráðu þau að komast burt
og verða frjáls. TÖluðu þau oft um það sín á
milli, hvort ekki mundi veiti mögulegt fyrir þau
að strjúka burt.
Einu sinni bar svo við, að töframaðurinn fór
fyr á fætur en hann var vanur og fór langt burt
frá hellinum. Þegar hann ,var farinn, sagði
drengurinn við systir sína: Góða systir! Nú
er tækifæri -fyrir okkur að strjúka frá þessum
vonda galdramanni, meðan hann er ekki heima;
við skulum nú flýta okkur af sitað, og hlaupa eins
hart og við getum”. Þau gerðu þetta og héldu
áfram allan daginn til kvölds.
Þegar degi tók að halla, kom töframaðurinn
heim og saknaði barnanna. Opnaði hann þá í
flýti galdrabókina, til að sjá, í hvaða átt börnin
hefðu hlaupið og hvar þau væru nú stödd. — Sá
hann skjótt hvar þau voru og hljóp af stað sem
fætur toguðu að elta þau. Gat hann hlaupið svo
mikið hraðara en börnin og dró því fljótt saman
með þeim. Þegar hann átti lítið eftir að ná þeim
heyrði stúlkan til hans, því hann másaði svo mik-
ið, og sagði við bróður sinn: “Nú er úti um okk-
ur, bróðir minn, því vondi maðurinn er nærri bú-
inn að ná okkur.” Þá greip drengurinn til þess,
sem hann hafði lært í galdrabókinni og tautaði
einhver tpfraorð, svo að systir hans varð að fiski,
en hann sjálfur að vatni, sem fiskurinn synti í.
Þegar töframaðurinn kom að vatninu, sá
hann strax að hann var gabbaður. Öskraði hann
þá ógurlega: “Bíðið þið við, angamir ykkar! eg
s'kal fljótt ná í ykkur aftur.”/ Hljóp hann síðan
af stað heim í helli sinn, til að sækja net, sem
hann ætlaði að veiða fiskinn í.
Þegar töframaðurinn var snúinn við heim,
varð vatnið að dregnum og fiskurinn að systur
hans. Þau leituðu sér að fylgsni, logðust þar
fyrir og sváfu um óttina. Vöknuðu þau óþreytt
um morguninn, stóðu upp og héldu áfram ferð-
inni alllan daginn. r
Nú víkur sögunni til töframannsinis. Hann
lagði af stað með netið úr helli sínum um morgun-
inn. Þegar hann kom þangað, sem vatnið hfði
verið kvoldið áður, var það horfið ásamt fiskin-
um, en í stað þess var grænt engi, sem froskara-
. ir voru að hoppa um, en um þá kærði hann sig
ekki.
Þegar kvöld var komið, heyrði litla stúlkan
að töframaðurinn kom hvæsandi á eftir þeim. —
“Nú erum við glötuð, bróðir minn, því eg heyri
glögt til töframannsins á eftir okkur.” Dreng-
urinn tautaði þá eitthvað á töframáli. Varð
hann samstundis að bænahúsi og systir hans að
altarismynd í því. Þegar töframaðurinn kom
þangað, varð hann þess brátt vís, að hann var aft-
ur gabbaður. Hljóp hann þá öskrandi fram og
aftur fyrir utan bænahúsið, en inn í það þorði
hann ekki að fara, því það var heilagt. En vegna
sambandsins við vonda andann m^tti hann ekki
stíga fæti sínum á helgan stað. “Þó eg geti ekki
komist inn til ykkar! ’ ’ hrópaði hann með ógnandi
rödd, “þá get eg þó brent ykkur til ösku, og það
skal eg gera. Nú fer eg heim og sæki eld, og svo
skuluð" þið sjá hvemig fer!” Hann hljóp síðan
af stað heim til að sækja eldinn, og kom ekty:
heim í hellirinn fyr en um miðnætti. En jafn-
skjótt og hann var farinn heim frá bænahúsinu,
varð það að drengnum og altarismyndin að syst-
ur hans. Lögðust þau svo fyrir í fylgsni, sem
þau fundu, og sváfu af um nóttina. Um morg-
uninn héldu þau áfram ferð sinni.
Þegar að töframaðurinn kom með eldinn á
þann stað, þar sem bænahúsið liafði áður verið,
hljóp hann beint af augum að kletti einum og
ætlaði að kveikja í honum, en tókst það ekki sem
vonlegt var. Hleypur hann þá sem hamstola
væri á eftir börnunum. Um kvöldið var hann
nærri búinn að ná þeim. Þá varð stúlkan hrædd
um að nú væri úti um þau systkinin. En bróðir
hennar þuldi eitthvð á töframáli og varð hann að
kornhlöðu, en systir hans að hveitikorai í hlöð-
unni. Þegar töframaðurinn kom þangað, sá
hann að þau höfðu gabbað hann í þriðja sinn. En
nú fór hann ekki heim aftur til hellisinsi, heldur
neytti kunnáttu sinnar og gerði sig samstundis að
svörtum hana. Haninn hljóp svo að hveitkorn-
inu og ætlaði að gleypa það, en drengurinn varð
fljótari til bragðs og sagði töfraorð, er hann hafði
lært í bókinni, og varð á augabragði að ref. Ref-
urinn hljóp að hananum og beit af honum höfuð-
ið áður en hann hafði tíma til að ná hveitikorn-
inu, og bjargaði þannig lífi systur sinnar..
Þegar haninn var dauður, var töframaðurinn
líka dauður. Fóru svo litlu systkinin heim til
foreldra sinna, sem fögnuðu þeim vel, og gættu
þess vandlega, að enginn töframaður næði þeim
framar á sitt vald.
. --------o--------
\ , .
Staðfastur ásetningur.
Farragutt sjóliðsforingi í enska hernum tók
son sinn ungan með sér í ferð sem skipsdreng.
Litli snáðinn varð brátt eftirlæti allra hásetanna
fyrir vaskleik sinn. Hann gerði sér mikið far
um að hafa alt eftir þeim,- en enkum ósiðina.
Hann komst fljótt upp á að hafa ljótt orðragð,
drekka eitt staup þeim tjl samlætis og spila við
þá. Á skömmum tíma var hann kominn vel á veg
til spillingar óg lasta.
Faðir hans veitti þesisu þegjandi eftirtekt
fyrst framan af, en svo bar það til einn dag, að
hann kallaði son sin í káetuna til sín og lokaði
dyrunum.
‘ ‘ Hvað ætlar þú þér annars að verða Davíð ? ’ ’
spurði hann með alvörusvip.
“Sjómaður, pabbi minn!” svaraði Davíð
litli.
“Þú sjómaður! — Já, það er víst. — Þú
ætlar þér að verða vesall drykkjuræfill, sem flæk-
ist um heiminn og deyr svo að síðustu á eiphverju
sjúkrahælinu. ’ ’
“Nei, pabbi. Eg ætla að standa á stjórn-
pallinum og skipa svo fyrir eins og þú!” ■
“Nei, Davíð. Enginn drengur með þínu
háttalagi og þínu smánarframferði hefir nokkru
sinni staðið við stjórayölinn og skipað fyrir. —
Þú verður að breyta um lifnaðarháttu, ef þú ætl-
ar þpr að verða að manni. ’ ’
Davíð skýrði svo frá löngu síðar:
“Pabbi yfirgaf mig með þessum orðum og
gekk upp á þilfarið. Mér varð mikið um ávítur
hans og eg leið sárar samvizkukvalir. Þá hét
eg því með sjálfum mér, að eg skyldi aldrei
drekka, blóta né spila framar á æfinni, og guð
veit, að eg hefi haldið þessi þrjú heit til þessa
dags.”
/ --------o--------
Kötturinn t ruggunni.
Á árbakka nokkrum á Italíu stóð einu kinni
kotbær, og bjuggu í honum fátæk hjón, er áttu eina
dóttur. Hún var enn bara að aldri og lá í ruggu.
Á bænum var líka köttur, sem oftast lá til fóta
barasins, og sýndist vera mjög elsk að því. Vor
eitt í leysingum vildi svo til, að snjóflóð hljóp nið-
ur úr f jalli, sem var fyrir ofan bæinn, og fylti hann
með vatni. Allir sem vetlingi gátu valdið, reyndu
til að forða sér og hlupu út. Rusggan fór á flot í
húsinu, og bar straumurinn hana þegar út á ána.
Meðan þetta gjörðist svaf barnið; og var þar að
auki svo ungt, að það gat ekki gjört sér nokkra
hugmynd um þá hættu, sean það var í. Það hefði
nú líka verið fljótt útséð um líf þess, með því að
ru&g&n hefði hvolfst, ef kötturinn hefði ekki verið
annars vegar. Því þegar kisa sá hversu komið
var, hugsaði hún ekki fyrir öðru, en að bjarga lífi
sínu og lagskonu feinnar litlu í lengstu lög. 1
hvert sinn þá sem ruggan hallaðist í aðra hvora
hliðina, var kisa óðara komin út í hma, svo ruggan
reisti sigklt af jafnóðum við. Þannig barst rugg-
an langán veg niður eftir ánni, þangað til hún kom
á móts við þorp eitt, sem stóð á bakkanum. Menn
sáu þá þetta ferðalag, og þótti undarfegt; réru
þegar út á ána, og sáu nú hvers kyns var. Lá
barnið vakandi í ruggunni, þegar þeir komu að,
en kisa lék innan um hana, eins og liðugasti sjó-
maður. Þeir fóru nú með rugguna í land, og
þyrptist utan um hana múgur og margmenni, sem
allir undruðust varðveizlu guðs. Síðan var bara-
ið tekið þar í fóstur, er menn fréttu að foreldrar
þess hefðiu týnst í flóðinu, og var kisa látin fylgja
með; hélt hún jafnan trygð við bamið upp frá því.
---------o— ---:—
Haustlcvöld.
Yor er inndælt, eg það veit,
Þá ástar kveður raustin,
En ekkert fegra’ á fold eg leit
Enn fagurt kvöld á haustin.
Aptansunna þegar þýð
Um þúsundlitan skóginn
Geislum slær og blikar blíð
Bæði um land og sjóinn.
Svo í kvöld við sævar brún *'
Sólu lít eg renna,
Vestan geislum varpar hún,
Sem verma, en eigi brenna.
Setjumst undir vænan við,
Von skal hugann gleðja,
Heyrum sætan svana klið,
iSumarið er að kveðja.
Tölum við um trygð og ást,
Tíma löngu faraa, (
Unun sanna, er aldrei brást,
Eilífa von guðs baraa.
Endaslept er ekkert hér,
Alvalds rekjum sporið,
Morgun ei af aptni ber
Og ei af hausti vorið.
Oflof valið æsku þrátt
Elli sæmd ei skerði;
Andinn getur hafist hátt,
Þó höfuð lotið vérði.
Æska, eg hef ást á þér, •
Fyr elli kné skal beygja,
Fegurð lífs þó miklist mér,
Meira er hitt: að deyja.
. EHi, J)ú ert ekki þung
Anda guði kærum;
Fögur sál er ávalt ung
Undir silfurhærum.
iSpegilfagurt hneigð við haf
Haustkvölds sólin rauða
Bólstri ránar bláum af
Brosir nú við dauða.
Svo hefir mína sálu kætt
Sumarröðull engi,
Er sem heyri’ eg óma sætt
Engilhörpu strengi.
Fagra haust, þá fold eg kveð,
Faðmi vef mig þínum,
Bleikra laufa láttu beð
Að legstað verða mínum.
Ljóðm. Str. ThorsteinsSons.
---------o--------
Coventryborgarmenn rituðu Elísabetu Eng-
landsdrotningu svo látandi ávarp: “Oss Co-
ventryborgartnönnum er mikill fögnuður að sjá
i Yðar náðugu Hátign. Drottinn minn! mikil
ósköp eruð þér fríðar.” Elísabet svaraði:
“Minni náðugu Hátign er ánægja að sjá Coven-
tryborgarmenn. Di’ottinn minn! Mikil skelfi-
leg flón eruð þið. ’ ’
Þegar Jakob I. kom til Englands að taka þar
ríki eftir Elísabetu drotningu (1603), sótti fund
konungs meðal annara klerkur einn aldraður, til
að árna honum hamingju. Jakob var maður trú-
rækinn, en lítt fallinn til höfðingja, sem raun bar
vitni. Hann bað öldunginn leggja yfir sig bless-
un sína. Klerkur hóf upp hönduraar og mælti
hátt og snjalt: “Drottinn blessi yður og gjöri
úr yður dugandi konung, þótt lélegt sé efnið.”
Englendingar kváðu svo að orði, að eftir Elísa-
betu konung hefði komið til ríkis Jakob drotn-
ing-
Hvað segir Davíð um þetta?
Prestur sendi vinnumann sinn á sunnudags-
morgni til næsta bæjar eftir hesti, sem hann ætl-
aði að kaupa af manni, er Davío hét. Þegar
vinnumaðurinn kom hestlaus heim aftur, voru
allir komnir í kirkju og fór hann þangað líka. En
þegar hann gengur inn gólfið, vill svo til að prest-
ur segir í stólnum: “Hvað segir nú Davíð um
þetta?” Vinnumaður hélt, að hann væri að
spyrja um hvernig erindið hefði gengið og svar-
ar hátt: “Hann segist ætla að senda yðu hest-
inn, þegar þér sendið honum peningana ”