Lögberg - 02.12.1920, Blaðsíða 3

LÖGBKRU FIMTUDAGINN
2.DESEMBER 1920.
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftlr Charles Garvice.
“Nei, eg hefi ekiki heyrt margar sögur,
hvorki gamlar eða nýjar,” svaraði Nelly bros-
andi. “Viljið þér segja mér hana?”
“Já, velkomið, ef þér segið mér nafn yð-
ar; mitt nafn er Fletcher, en eg er vanalega
kallaðnr Sir Charles, þar eð hr. Gresham veit-
ir mér þann heiður, að vera vinur minn. AU-
ir þekkja mig sem vin forsætisráðherrans.
“Já áreiðanlega. Nafn mitt er Lorton,
Ellinor Lorton. Svo var það sagan.”
Sir Charles h'ló.
‘ ‘ ó, hún er svo gömul, en hve gömul sem hún
er, hefi eg samt gleymt að festa siðferðiskenn-
in.aru hennar ií minni mínu. Við kvöldsamkomu
stóð maður nokkur og geispaði. Honum leidd-
ist afarmikið, þar eð hann þekti næstum engan
af gestunum, en hafði farið þangað aneð vini
•sínum á síðasta augnablikinu. Meðan hann
stóð og hugsaði um, hvort hann ætti að læðast
burt, kom annar maður til hans, •sem hallaði sér
líka að vieggnum og geispaði. Svo sagði sá
fyrri: “Voðalega leiðinlegt er það ekki?” —
“ Jú” svarar No. tvö, “afarleiðinlegt — og óþol-
andi hiti! ” — “ Hræðilegur! Eg gæti nú en þolað
þetta, ef 'konan við pianoið vildi hætta að urga.
Komið þér með mér til gildaskálans míns, drekk-
ið þar eitt glas af öli og reykið vindil.” — “ Mér
skyldi vera það mikil ánægja, ef eg gæti það,”
svaraði nr. tvö. “En þetta er því miður mitt
hús, og kvenrumaðurinn við pianoið er konan
mín.”
Nelly hló.
‘ ‘ Þetta var góð saga, ’ ’ sagði hún. ‘ ‘ Fyrri
maðurinn hefir hlotið að verða mjög óframfær-
inn og vandræðalegur. ’ ’
“Jáí” sagði Sir öharles. “Eg get mjög vel
skilið tilfinningar hans. Eg vona að þér fyrir-
gefið ungfrú Lorton? Get eg á nokkurn
liátt i>ætt fyrir hugsunarleysi mitt!
“Þér getið frætt mig um sumar af þessum
maneskjum, hverjar þær eru. Eg þekki að eins
nöfn þeirra, og þó ekki allra. Eg hefi ekki ver.
ið hér lengi, og þetta er fyrsta dagverðar sam-
koman, sem eg er viðstödd.”
“En hvað eg öfunda yður,” sagði liann og
stundi- “ Ó — eg er líklega dæmdur til að haga
mér eins og flón í kvöld. En þér vitið hvað eg
á við — eða þér munduð vita það, ef þér neyttuð
matar utan heimilis eins oft og forsætis ráð-
herrann og eg geri það. Um 'hverja á eg að
segja yður? Eg held eg þekki alla gestina.
Eitt augnablik — hr. Gresham er að segja langa
sögu um það, þegar hann viltist í London — það
var í einni af nýju götunum, sem hann sjálfur
hafði verið svo ákafur eftir að fá gerðar.”
Þau biðu þangað til að sögunni var lokið, þá
sagði Nelly:
“Litla konan með demantsdjásnið o'g þrjá
iroðasteinana um hálsinn, er lafði Angleford, eg
veit það af því, eg var kynt henni fyrir dag-
verðinn. Eg kann svo vel við útlit hennar, og
bros hennar og rödd er svo aðlaðandi. Segið
mér dálítið um hana. ”
“Það er mjög auðvelt,” sagði Sir Charles.
“Hún er unga konan hans lávarðar Anglefords
og ameriskur erfigi. Eg kann vel við hana, og
þó að eg hafi ekki þekt hana lengi} hefir hún
veitt mér vináttu sína. Og samt ætti eg ekki
atS Skeyta um hana,” sagði hann við sjáfan sig.
Nelly leit undrandi á hann.
“Hvers vegna ekki?” spurði hún.
Sir Charles þagði snöggvast; svo sagði ‘hann
eins og hann veldi þau bezt viðeigandi orð til að
auglýsa með skoðun sína:
“Lávarður Angleford á hróðurson, sem er
góður, mjög góður kunningi minn — lávarður
Selbie. Hann var erfingi lávarðar Anglfords
— en nú hefir gifting föðurbróður hans, breytt
framtíðar útliti hans algerlega.”
Nelly hniklaði brýrnar og reyndi aftur að
endurkalla nafnið í minni sitt-
“Já auðvitað,” sagði hún með sigurhróss
rödd, sem furðaði Sir Sharles. ‘ ‘ Nú man eg, að
eg hefi lesið um þetta. Lávarður Selbie —
já, eg man það —”
Rödd hennar varð mjög hrygg og utan við
sig, hún mundi nú eftir því, þegar frú Lorton
bað hana að lesa þetta leiðinlega blað fyrir
Drake. En hvað henni fanst langt vera síð-
an.
“Já auðvitað,” sagði Sir C'harles, “það
er viðburður sem allar manneslkjur tala um og
öll blöð voru full af. Vesalings Selbie!”
“ Var hann mjög góður vinur yðar,” spurði
Nelly hálf ósjálfrátt, meðan hún leit af einum
gestinum á annan.
“Já, verulega góður vinur,” svaraði Sir
Charles svo hlýlega, að slíkt er sjaldgæft hjá
stjórnmólamönnum. “Við stunduðum nám
saman í Eton, og eftir það höfum við verið mik-
ið saman, þó hann yrði herforingi en eg stjórn-
mála garpur. Hann er einn af þeim beztu fé-
lögum, 'sem maður getur hugskð sér, og allir
ltelagar hans og vinir dást að ihonum. Selbie
getur gert hvað sem vera skal, og hann gerir
alt vel — hann er bezti veiðimaðurinn, berta
skyttan, bezti skylmingamaðurinn og bezti
dansarinn af sínu kyni — og hann hefir hið
bezta, hið ástríkasta hjarta. Vesalings vinur
rninn!”
Af ákafanum sem hann talaði með um vin
sinn, hafði hann sjáanlega gleymt áheyranda
sínum.
“Hvar er liann nú?” spurði Nelly. “Eg
heyrði lafði Angleford segja, að hann væri er-
lendis.
“Já, en enginn veit hvar hann er. Það
er allundarlegt, en samt er það satt- Og það
er máske það bezta, sem hann getur gert. Þeg-
ar framtíðar útlit eins manns er eyðilagt, og
lieitmey lians hefir brugðist lionum —”
Nelly snéri sér snögglega við. Hún reyndi
að muna alla greinina, sem hún las fyrir Drake,
en gat ekki.
“Ilvað hét stúlkan, sem brást honum?”
spurði hún.
Sir C'harles ætlaði að svara, og ef hann
hefði fengið tækifæri til þess, þá hefði Nelly
fengið að vita hver Drake var, en á þessu augna-
bliki hættu samræðurnar, og forsætisráðherr-
an laut áfram og spurði vin sinn. Svarið or-
sakaði ákaflega miklar kappræður, og þegar
þeim var lokið, brosti lafði Wolfer til hertoga-
innunnar, sem kinkaði samþykkjandi, og svo
stóð kvennfólkið upp.
Sir Ardhie var sá, sem sat næstur dyr-
unum, og hann opnaði þær fyrir k\Tennfólkið.
Þegar lafði Wolfer gtíkk igegnum þær, datt
blóm úr kjólbrjóstinu hennar. Hann tók það
upp og rétti henni það með hneigingu og brosi;
en hún hafði snúið sér við, til að segja eitthvað
við konuna, sem gekk á eftir henni, svo hann
dró hendina til sín og geymdi blómið í henni.
Nelly, sem af tilviljun leit til hans, var
máske sú eina sem tók eftir þessu, en hugsaði
ekkert um það.
Með blómið í hendinni gekk Sir Archie
aíftur til sætis síns, hinir höfðu nálgast lávarð
Wolfer. Hann lét kjallaravörðinn fylla glasið
sitt, *og drakk úr því; svo tók hann blómið og
festi það í hnappagatið á kjólnum sínum. Þetta
var alllmikiil dirfska, en hann hafði drukkið all-
anikið, var rjóður í kinnum og virtist vera í
geðshræringu.
Iíann hefir móske haldið að enginn mundi
þekkja blómið aftur, og líktega hefir enginn
gert það, nema lávarðurinn. Þegar hann leit
niður eftir röð mannanna, sá hann blómið, varð
mjallhvítari í andliti og varirnar skulfu.
“Hafið þér vín ií glasinu yðar, Wal-
brooke?” spurði hann.
Kjallaravörðurinn var farinn út.
Sir Archie hrölkk við, eins og hugur hans
hefði verið langt í burtu.
‘ ‘ Hvað þá ? Ó — já — þökk fyrir! ’ ’ sagði
hann.
Hann tók vínflöskuna og fylti glasið sitt.
Wolfer leit svijxiimmur á blómið, snéri sér svo
að Gresham og fór að tala við hann. Hr.
Gresham var altaf tilbúin að spjalla. Hinir
menirnir tóku þátt í .samtalinu, að undantekn-
um Archie. Hann sat þögull og utan við sig,
fylti glasið sitt þegar vínflaskan barst til hans,
og drakk ósjálfrátt, eins og hann vissi ekki
hvað hann gerði. Hann leit við og við á
blóimið í hnappagatinu, án þess að gruna að
nokkur sæi það, en Wolfer sá það, og varð í
hvert skifti strangari og alvarlegri. /
Á meðan sat kvennfóllkið í dagstofunni,
dreyfti á kaffinu og talaði kæruleysislega og ó-
sjáífrátt, eins og því er lagið á meðan það bíð-
ur karlmannanna.
Lafði Wolfer, sem ihingað tiil hafði átt fjör-
ugan þátt í samtalinu, varð nú þögul og þreytu-
leg, settist í nánd við ofninn nálægt hæginda-
stolnum, sem hertoginnan hvíldi sig í og horfði
dreymandi yfir 'blævænginn sem hún hélt á.
Sumar konurnar hópuðu sig saman, aðrar flettu
blöðum ií bóikum og myndaskrínum; fáeinar
geispuðu og teygðu úr sér. Nelly sem ekki
þekti afleiðingar dagverðar samkvæmanna, leit
undrandi í kringum sig. Skyldu þær allar
æila að sofna. Henni fanst hún verða að
vekja dálítið f jör hjá þeim, gekk til lafði Wolfer
og laut niður að henni-
“Vill enginn leika á hljóðfærið eða
syng'ja?” spurði hún. “Þið lítið allar út eins
og þið ætlið að sofna. ”
“Látum þær gera það,” svaraði lafðin.
“Það snertir rnig ekki. Biðjið þér einhverja
að syngja, ef þér viljið.”
Nelly gekk til ungrar stúlku, sem stóð hálf-
geispandi frammi fvrir mynd af Burne-Jones.
“Viljið þér ekki leika á hljóðfæri eða
syngja ofurlítið!” spurði hún.
Unga stúlkan leit til hennar hálf góðlega
og Ihálf kæruleysislega og brosti.
“Eg vildi fegin syngja, en eg get það ekki.
Eg hefi enga samkvæmis hæfileika,” svaraði
hún. “Og hyaða gagn gerði það annars, þegar
enginn skeytir um það?” .sagði hún kæruleysis-
lega.
Nelly sneri sér frá henni örvilnuð og mætti
augnatilliti lafði Anglefords, sem brosandi of
með velvild horfði á hana. Nelly gekk biðjandi
til hennar.
Mig langar svo mikið til að fá einhvern til
að leika á hljóðfæri eða syngja eitthvað, lafði
Angleford,” sagði hún.
Lafði Angleford hló.
“Og enginn vill gera það? Nei, eg get
hugsað mér það- Það er ekki ómaksins vert,
fyr en mennirnir koma inn,” sagði hún. “Nú
er eg farin að þekkja þetta. í fyrstunni varð
eg alveg hissa — en nú veit eg það. Þær eru
s\ o spaugilogar hérna. 1 Ameriku er ung
stúlka viljug til að syngja fyrir vinur sínar;
en hérna hér skeyta þær að eins um menn
sem áheyrendur. Þær vakna allar, þegar
mennirnir koma. Nú veit eg það. — En má-
iske þér viljið leika eða syngja?”
Lafði Wolfer hafði heyrt hvað sagt var.
“Já, Nelly, syngið þér,” sagði hún með
uppgerðar brosi.
Nelly leit feimnislega í kringum sig og
gekk svo að pianoinu.
“Þetta er sú indælasta stúlka sem eg hefi
séð í þessu landi,” sagði lafði Angleford við
hertogainnuna, sem hún sat hjá.
Hertogainnan leit á Nelly í gegnum augna-
glerið sitt og sagði:
“ Já, hún er yndisleg og Mka mjög ung.
Er hún ekki eitthvað skyld Wolfers? En hún
er svo alvarleg.”
“Það er andlit sem á sögu,” sagði lafði
Ajnglefoid fremur við sjálfa sig én hertoga-
innuna. “Þekkið þér 'hana að nokkru leyti
hertogainna?”
Hertoginnan yfti öxlum.
“Alls ekkert. Iíún er hér sem einskon-
ar félagssystir, ráðskona eða því um líkt- Þér
segið isatt, hún er mjög fögur. Ætlið þér í
samsætið til Meridues?”
Nelly settist niður og lék upphaf, svo söng
hún einn af þeim söngum, isem hún hafði sung-
ið heima hjá sér í Shome Mills — einn af þeim
söngum, sem Drake þreyttist aldrei á að heyra.
Deyfðarlega samtalið hætti, og fáeinar af syfj-
uðu konunum tautuðu: Þökk fyrir — kæra
þökk!”
“Ágætt! Syng þú ögn meira,, Nellv!”
sagði lafði AVolfer.
Nellv var liálfnuð með annað sönglag, þeg-
ar mennirnir komu inn. Sumir gengu til
kvennfólksins, aðrir stóðu kyrrir við dymar,
duldu geispa sína og litu á úrin sín.
Lávarðurinn gekk til konu sinnar sem
sat hjá ofninum og horfði á eldinn.
“Eg fer til Meridues, þegar gestimir em
farnir,” sagði hann. “Verður þú mér sam-
ferða, Ada?”
Ilún leit á hann. Hann horfði á kjól-
hrjóstið hennar, þar sem blómið hafði verið
svo auðséð, og það var spyrjandi og þráandi
svipur ó alvarlega andlitinu hans.
Ilún hafði litið niður aftur.
“Eg veit það ekki. Máske að eg verði
samferða, ef eg er ekki of þreytt.”
Hann hneigði sig eins og hann mundi hafa
gert fyrir ókunnugum; svo sagði hann skyndi-
lega, eins og af tilviljun, með skjálfandi rödd:
“Þú hefir mist blómið þitt.”
Hiín leit kuldalega til hans.
“Blómið mitt? Já, nú sé eg það. Þern-
an mín hefir ekki fest það nógu vel.”
Lávarðurinn sagði ekkert, en hann leit af
konu sinni á Sir Archie og blómið í hnappagati
hans-
“Eg skal bíða þín til kl. 12,” sagði hann
með kaldri kurteisi.
Lafði Wolfer stóð upp og gekk til lafði
Angleford.
“Eg vildi að þér gengið í félagið okkar,
kæra lafði Angleford,” sagði hún. “Kvenn-
réttinda hreyfingin á upptök sín í Ameriku.
Þér ættuð að hjálpa okkur.”
“Já, en nú er eg ensk,” svaraði lafði
Angleford, “og hefi skift um skoðun. — En
hvað ungfrú Lorton er indæl stúlka. Eg vil
ekki taka hana ifrá yður, en haMið þér ekki að
þér getið verið án hennar svo lengi, að hún gæti
lieimsótt okloJr á Anglemere? Við fömm
þangað 'hér um bil beina leið nú.”
“Jú, jú — spyrjið hana. Vellkomið mín
vegna!” isvaraði lafði Wolfer utan við sig.
“Er yður það ekki á móti skapi?” spurði
lafði Angleford. “Eg hélt að yður mundi
hrylla við þá hugsun, að vera án hennar. Hún
er engill; heyrðuð þér liana syngja áðan? Eg
þekki lítið þessar ensku söngkonur, en eg líki
henni við —”
Lafði Wolfer veifaði blævængnum með á-
kafa.
“Þér getið í öllu falli beðið liana að koma,
en auðvitað sakna eg hennar.”
Meðan 'hún talaði kom Sir Archie til henn-
ar- Hún roðnaði ofurlítið og varð litið á
hvíta blómið í hnappagatinu hans.
“Hvað þá — hvernig — er þetta mitt
blóm?” spurði hún lágt.
“Já,” svaraði hann, “Það er yðar; þér
mistuð það, og eg tók það upp. Hefir nokkur
annar meiri heimild til þesis en eg?”
Hún leit hálf þrjózkuleg og hálf biðjandi
til hans.
“Þér hafið enga heimild til þess,” sagði
hún lágt og reyndi að gera röddina fasta. “Þér
vekið eftirtekt annara.”
Hún leit til konanna, sem sátu næst þeim,
og flestar þeirra horfðu ó þau með forvitnu
hliðar tiflliti.
“ílg er örvilnaður,” sagði hann, “eg þoli
þetta ekki lengur. Eg sagði yður fyrir fáum
dögum síðan, að þolinmæði mín væri enduð.
Þér eruð kaldar og grimmar. Eg verð að fó
fullnægjandi svar, eg verð að fá það, eg þoli
þetta ekki lengur —”
“Uss — usis”, sagði hún aðvarandi. “Eg
tala við yður seinna, þegar sumir af gestunum
eru farnir. Nei — ekki í kveld — þér megið
ekki vera hér lengur —”
”Sem þér viljið,” sagði hann með undir-
gefni. Gekk svo yfir gólfið til Nelly og fór
að taia við hana. Yanalega talaði hann frem-
ur lítið, en vínið hafði losað tungu hans, og
liann fór að tala um félagslífið, heimslku þess
,og skort. Fyrst hlustaði Nelly undrandi á
hann, en svo hafði hún gaman af því og hló
glaðlega-
Hann dró stól til bennar, laut niður að
henni, lækkaði rödd sína og talaði með þeim á-
kafa og áherslu, sem var alveg óvanalegt af
honum. Því sá, sem af tilviljun hefði horft á
hann, hefði álitið að hann væri að daðra við
Nelly; en við og við þagnaði hann utan við
sig, og að síðustu stóð hann snögglega upp og
gekk inn í næsta herbergi.
Þar var skrifborð með ritáhöldum. Hann
iskrifaði með hraða eitthvað ó pappírsmiða,
lagði hann innan í bók, og lagði svo bókina á
postulíns blómaker, sem stóð nálægt borðinu.
Þegar hann skildi við Nelly, kom lafði
Wolfer til hennar.
“Sir Atrchie hefir eflaust skemt 3Tður vel?’
sagði hiin kairuleysislega, en brosið, sem þess-
itm orðum fylgdi, var ökki í samræmi við hinn
kvíðandi og órólega svip í augum hennar.
“Ó já,” sagði Nelly; “hann talaði svo
\T ✓ • .. 1 • timbur, fjalviður af öllum i
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og aU-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limíted
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áöur í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar vjð kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar oér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcaníiing verksaniðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóía vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
HIN EKTA
SAMUEL
DRUMHELLER
KOL
MILLS& COMPANY Ltd. Einka-umhoðssalar
PANTANASKRl FSTOFA: Cor. Portage Ave. East & Main St.
(Gagnvart Bank of Montreal)
YARD: McPhilips St. og Notre Dame Avenue
A-3289 A-1597 A-3569
skemtilega um marga hluti.”
“Hann er svo undarlegur í kvöld,” sagði
lafði Wolfer og beit á vörina. Hún gat ekki
gagnvart hinni saklausu Nelly bent á, að hann
hefði drukkið of miikið vín þetta kvöld. “Hann
höfir líka sagt svo marg heimskulegt við mig.
Tókuð þér eftir blóminu í bnappagatinu hans?”
“Nei,” svaraði Nelly undrandi — “hvers
vegna?”
Lafði Wolfer hló uppgerðar hlátri.
“Ó, ekki vegna neins sérstaks. En heyrið
þér, Neíly — viljið þér reyna að ná blóminu
frá honum, það er viðvíkjandi veðjun?”
“Eg — ná þvi frá honum?” sagði Nelly og
opnaði augun til fulls.
Lafði Wolfer roðnaði dálítið.
“Ó, það er að eins spaug,” svaraði hún-
“En mér þætti vænt um að þér næðuð því.
Biðjið þér hann um það, hann getur ekki neitað
að gefa yður það. Ó, eg get ekki skýrt þetta
nánar fyrir yður — máske seinna — en reynið
nú að ná því frá honum.”
Hún dró sig í lilé, þegar Sir Archie kom í
sama bili inn um dyrnar. Hann gekk beint til
Nelly.
“Eg held eg verði að fara,” sagði hann.
“Sumir af gestunum em þegar famir.”
Iíann gekk til laifði Wolfer, til þess að
segja “góða nótt”, en með þeim svip, sem sér-
hver kvennmaður getur bmgðið á sig við ýms
tælkifæri, snéri lafði Wolfer sér burt, eins og
bún hefði ekki séð hann, og tók þátt í samtali
lafði Angleford og hertogainnunnar.
“Mig langar til að kveðja yðnr, lafði Wod-
fer,” sagði hann.
Eitt angnablik leit hún í augu hans.
“Verið þér sæll,” sagði hún með venju-
háðum róm. Haun laut niður að hendi hennar
og leit eitt augnarblik með eftirtekt og spyrj-
andi á hiana; sivo gekk hann aftmr til Nelly.
“Ó, það er satt!” sagði hann og snéri sér
að hálfu leyti við, einis og hann ætlaði að ganga
aftur til lafðinnar, sem hann ihaifði yfirgefið,
en svo hugsaði hann sig um og sagði: “ Viljið
þér gera svo vel og færa lafði Wolfer skilahoð
frá mér?”
“Velkomið,” sagði Ndlly utan við sig, því
hún var að hrngsa um hvernig hún ætti að biðja
um blómið, sem hún horfði á óafvitandi.
“Þöbk fyrir! Þér eruð altaf svo alúð-
legar. Viljið þér gjöra svo vel að segja henni,
að bókin, sem hún vildi fá, liggi á postulíns
blómakerinu í klefanum afvikna? Hún vildi
helzt fá hana í kvöld-”
Nelly kinkaði.
“Eg skal ekki gleyma því,” sagði hún.
Ætlið þér að fara með vesalings blómið út í
kuldann, Sir Artíhie?”
Hann roðnaði, þegar hún spurði hann um
þetta, en bann átti of annríkt með bugsanir
sínar til þess, að taika eftir feimni bennar.
“Blómið?” endnrtók hann bugsunarlítið.
“Það er nú þegar orðið visið — það er ekki
þess vert að bjóða yður það, ungfrú Lorton —
en ef þér viljið þiggja það —”
Hann bjóst við neitun hennar, en hún svar-
aði hommn brosiandi:
“Já, þökk fyrir, mér þýkir vænt um að fá
þah.”