Lögberg - 10.03.1921, Síða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN,
10. MARZ 1921.
TEETH
WITHOUT
PLATES
Yfirstandandi dýrtíð er gl*p-
ur og einnig hið háa verð
a tannlækr ingum.
Eg hefi lœkkað verðið, en
ekki dregið úrvöru.öndun
né aðhlynning. Eg veiti
25% afslátt
á öllu CROWN, PLATES og BRIDGE verki ásamt öllum
öðrum tannlækningum, ef komið er með þessa auglýsingu
á lækningastofu mína.
Aðftrðir vorar eiga ekki 3inn líka. Vér höfum bezta
efni og lærðustu sérfræðinga, og er þ"í alt vort starf fram-
kvæmt í samræmi við ströngustu heilbrigðisreglur.
Skrifleg ábyrgð fylgir öllum lækningum.
TANNDRATTUR ÓKEYPIS, EF PANTADAR
ERU PLATES eða BRIDGE-VERK
Vér getum leiðbeint yður á yðar eigin tungu
DrHÁRO LD CJl F
mr DBNTI8T -mr, ■ 205ALEXANDER H
llliu CO PHO IR MAIN NE A7487 llilll
WINNIPEG
Gleymið ekki staðnuð Mælt á allar tungur
Frá Gimli.
Kæri vinur
pú brígzlar mér um að eg sé
eins og útíbrunninn eldgýgur, og
hættur að skrifa vinum'mínum. —
pað er á sérstkan hátt gott að
þola ibrígzlyrði, og jafnvél ósönn
ámæli, því hvorutveggja pví —
fylgja fögur fyrirheit, ef þv, er
tekið með jafnaðargeði, án þess
að 'hefna sín. — Samt biður þú mig
að skrifa þér, eg skrifa þér bréf,
sem aillir mega sjá — helzt í Lög-
bergi, eða þá einhverju öðru blaði.
Af því að nú er dagur að kvöldi
kominn, og nóttin brúnaþung og
þögul í aðsigi að taka á móti okk-
ur til umönnunar — þá ætla eg
nú í þetta sinn að koma til þín
inn í framgarðinn, í gegnum næt-
tirh'liðið, vonandi eftir því að þú
munir segja mér einhverja heim-
spekilega og fallega setningu, svo
sem eins og þessi, eftir Robert
Burne: “Andi karlmannsins er
sólbjartur dagur. En andi kven-
mansins líkist m'ánábjartri nótt.
— Skýjaður dagur er bjartari, en
heiðríkasta nótt; hann deyfir því
stjörnubirtuna, og gjörir lífið
himneskt — Dagurinn flytur oss
komandi hita, þurk og andstreymi
og oft gremju, en nóttin færir okk-
ur bMðu, værð og kærleika.”
Um þetta efni segir hinn ný-
látni vinur okkar séra Matthías:
“Hversu marga himinrós,
hylur dagsins bjarta Ijós?
alt eins lífið ótal hnoss,
eflaust byrgir fyrir oss.” —
pegar hinn hanógengni vinur
næturinnar svefninn, strýkur
höndum yfir augu mín, er eins og
hin töfrandi stjörnudýrð geti ekki
baldið mér föstum hjá sér. pá
er eins og ekkert annað sé jafn að-
Iaðandi eins og blessað kærkomna
rúmið mitt, sem að jafnan býður
mín með úttbreiddan hvítann og
mjúkan faðminn. —
Vanalega sef eg heldur vel, þó
kemur það fyrir að eg vakna um
kl. 3 á nóttunni og ligg þá vakandi
r.okkuð lengi. Sumir segja, að
sá tími sólarhringsins, sem manni
sé gjarnast að vakna á, og geta
ekki sofið, muni vera sá tími, sem
maður eigi að deyja ó; vakna til
annars æðra og betra lífs. Aftur
segja sumir að sá tími, sem mann-
inn syfji mest á, muni vera sá tími
er dauða hans ber að. petta er
eitt af hinum óteljandi dæmum
upp á það, hvað sitt líst hverjum.
Einum þetta, ððrum hitt, oft al-
veg það gagnstæða. Ávalt þegar
eg ligg vakandi (andvaka) detta
mér í hug hinir mörgu, og mörgu,
vinir mínir víðsvegar, bæði heima
á íslandi og hér í álfu, sem nú ef
til vill vaki einnig eins og eg, og
langi til að sofna, en geti það eíkki,
og hversu margt' og margvíslegt
það sé, sem að hindri þá frá að
sofa mennina: áhyggjur fyrir
störfum hins komandi dags, kon-
urnar ef til vill veikar og viðkvæm
börn, sem stöðugt þarf að hafa
gætur á. Og svo piltarnir og
stúlkurnar. Já, það er nú svo
óttalega margvíslegt. — Og svo
detta mér í bug allar þúsundirnar
um allan heim, sem nú geta ekki
sofið fyrir ýmsum hryggilegum,
ýmisit utanað eða innanað kom-
andi sársauka.
Ef að eg nú óiþolinmóður segji
við sjálfan mig: “Hvernig stend-
ur á öllu þessu?” fæ eg svarið hjá
skáldinu, sem ávarpar guð þannig:
"pótt djúp eins og höfin, þótt há
eins og fjöll, sé hörmungin neyð-
in og svndin, þig rúmar ei gejmiur
né eilífðin öll þú eilífa miskun-
ar lindin.” —
Eg ætti sannarlega að geta sof-
ið fyrir áhyggjum. Enda sef eg
jafnaðarlega vel. Ekki er kon-
an mín með neinum áhyggjum sín-
um að ónáða mig. Hún fer svo
vel í rúmi, að eg aldrei finn til
hennar. Hún hlýtur að koma
ekki á kvöldin til mín, fyr en eg
er sofnaður — og að vera öll á
burtu áður en eg er vaknaður á
morgnana; því aldrei verð eg var
við hana i vöku né draumi, hún
er furðu varkár og fín, frúin mín.
Undraland er draumalandið,
sem við ó hverju kvöldi flytjumst
í, úr landi virkilegleikans (vök-
unni). — Oft dreymir okkur mjög
undarlega, og huldukenda drauma
sem okkur langar til að vita hvað
hafi að þýða, en fáum ekki að vita
það. — í draumi sé eg aldrei, eða
mjög sjaldan neitt, sem eg hefi
séð áður, eða sé daglega. Mig
hefir til dæmis aldrei dreymt heim
til íslands nú i 31 ár. En þegar
mig dreymir, dreymir mig ein-
kennilegt landslag, staðir, hús, dýr
og alt umhverfi öðruvísi, en eg
hefi nokkurstaðar séð áður í vöku
Nú er eg kæri minn búinn að tala
við þig litla stund um næturhlið-
ina, þá hliðina, sem að snýr frá
sólunni, á meðan jörðin, sem við
lifum á er að veltast um sjólfa
®ig frá vestri til ausfturs, (og því
finst okkur sólin koma upp í
austri). pá þráir alt sem lifir
kyrðina og hvíldina. par til hinn
tignarlegi dagur, eins og ötull
verkstjóri bendir, öllu á lífið og
ljósið, svo jafnvel við hér á Betel,
sem erum eins og visin tré, fáum
ávarp: “að enn sé lífið”.. Allur
fjöldinn af gamla fólkinu hér, er
einlægt að gera eitthvað til þarfa.
Vinna bæði sér til skemtunar, eða
afþreyingar. Og þá ekki síður
til að gera heimilinu gagn, og
sparar það ekki lítið heimilinu út-
gjöld, sem annars þyrfti að kaupa
þá vinnu. En takmörkin á milli
þess að vinna sé til skemtunar og
vinna til gagns, eru svo vandþrædd
að oft vinna ýmsir fram yfir það,
sem að gömlu taugarnar leyfa. En
þá tekur sársaukinn sem að of-
reynslunni fylgir, í taumana. pó
kjósa hann fleiri, heldur en iðju-
leysis 8ársaúkann.
Eg er einn af hinum sárfáu, sem
að gjöri svo sem aldrei néitt, og
stend þar betur að vígi, en móske
margir aðrir, vegna þess að mér
ungum var bægt frá vinnu, og hefi
aldrei þurft að vinna neina veru-
lega vinnu'; þess vegna get eg án
hennar verið nokkuð glaður og ró-
Iegur. Og stritast við að lifa
þannig, eins og gamli Njáll við að
sitja.
pið eruð ágætismenn karlmenn-
irnir, enn blessaður vertu ekkert
að hafa fyrir því að heilsa ykkur
frá mér. Heilsaðu bara kven-
fólkinu. En af því nú að heim-
urinn er gjarn á að hneikslast, —
og þú ert partur af heiminum,
aptla eg að taka það fram, að það
cr ekki einasta kaffikannan, eða
sú hliðin, sem að vakir fyrir mér,
þegar eg bið þig fyrir kveðjuna
heldur eru það tilfinningar — og
sálarlífið, jafnframt sjálfsfórnar-
hæfileika konunnar, sem eg ein-
lægt virði og þykir vænt um.
“Kvenmaðurinn skoðar djúpt,
karlmaðurinn langt. Mannsins
hjarta er heimurinn, en konunnar
heimur er hjartað.”
Vertu svo blessaður og sæll!
þinn einlægur J. Briem.
Gimli 26. Febr. 1921.
“peir vita ekki hvað
þeir gera.”
Kristur sagði alla — alla
algóðs himnaföður börn.
petta villukenning kalla
kúgunar-völdin lastagjörn.
par með Kristi Stefán stendur,
styður æðstu kenning hans.
pví hann grýta hermdar hendur
heimsku böðla nútímans. —
Stfán þennan þrá að gera
þessarar aldar píslarvott.
Gigtveikur meir
en sextán ár
Enginn vottur sjúkdómsins síCan
hann tók “Fruit-a-tíves”.
103 Church St., Montreal.
“Eg þjáðist af gigt í fulil 16 ár.
Eg reyndi meðöl og sérfræðinga,
en alt kom fyrir ekki. Svo tók eg
að nota “Fruit-a-tives, og innan 15
daga var gigtin farin að þverra.
Smátt og smátt ráku “Fruit-a-ti-
ves” gigtina alveg á flótta; nú eru
fiðin síðan fimm ár og Ihefi eg
aldrei kent minstu óþæginda. Eg
get þvl sannarlega mælt með með-
alinu við hvern isem er.
P. H. Mc Hugh.
50 cent hylkið, 6 fyrir $2,50,
íeynsluskerfur 25 c. Fæst hjá öll-
um kaupmönnum eða póstfrítt frá
Fruit-a-tives Limited, Ottwa.
Síðar þeir úr býtum bera
betri aldar smán og spott.
Hver sem annars vígi veldur
vinnur Kains-merkið sér,
hvort sem að því olla heldur
orð eða verk, hið sama er.
Hugsi eg um sælu og sóma
sonar míns sem fallinn er,
fyrstu’ orð Krists á krossi
hljóma
kærleiksrík í huga mér.
Drottinn veit hvað börn hans
blekkir —
beztu mönnum villir sjón —,
og að vanans iheimsku hlekkir
■heimsins eru mesta tjón.
Jón Jónsson,
(frá Mýri).
Jón Benjamínsson
Sem getið var í síðasta blaði
andaðist 22. febr. s. II. á heimili
sonar síns Benjamíns Jónssonar
við Lundar P. O., Man., bænda-
öldungurinn Jón Benjamínsson frá
Háreksstöðum á Jökuldall í Norður
Múlasýsilu, nær 86 ára að aldri.
Hann var hinn röskvasti maður
fram eftir öllum aldri og mátti
heita vel ern fram til síðustu
stundar. Heilsugóður var hann
lengstan ihluta æfinnar og frábær
starfs- og eljumaður alla æfi.
Hann var fæddur á Skeggjastöð-
um á Jökuldal hinn 14. dag júlí-
mánaðar árið 1835. Foreldrar
hans voru þau hjón Benjamín
porgrímsson og síðari kona hans
Guðrún Gísiladóttir, er á þeim
tíma bjuggu á Sbeggjastöðum.
Alls voru þau systkini 10 er til
aldurs komust, 8 alsystkini og 2
hálfsystkin, samfeðra.
Elztur alsystkinanna hét ísak,
er var talinn einhver mesti fram-
kvæmda- og framtaksmaður aust-
an lands á þeim tíma; andaðist
hann snögglega úr lungnabólgu
innan við þrítugs ára aldur, var
að búa sig undir ferð til Noregs í
þarfir Búnaðarfélags Austurlands.
Var það skömmu eftir að verzlun
var gefin frjiáls á ísllandi. pá
var Gís!li, er fluttist snemma vest-
ur um haf, nam sér land í Fjalla-
bygðinni í Dakota, og andaðisrt;
þar 86 ára gamall fyrir nokkrum
árum síðan. Yngst systkina
Jóns er ekkjan Elínborg, er með
honum fluttist vestur og verið hef-
ir með hgnum og aðstoðað bann
mestan ’hluta æfinnar.
í föðurætt er Jón kominn af
hinni alkunnu Reykjahlíðarætt í
beinan karllegg. Hann ólst upp
á Jökuldal og yfirgaf eigi sveit
sína fyr en hann flutti hingað 1904
Árið 1862 kvæntist hann Guðrúnu
Jónsdóttir frá Breiðuvík í Borgar-
firði austur.dóttur hjónanna Jóns
Björnssonar og pórunnar Magn-
úsdóttur í Breiðuvík. Bjugguj
þau um nokkur ár á Jökuldals-
heiði á ýmsum stöðum, en fluttu
því næst að Háreksstöðum og iþar
andaðist hún, árið 1876. Eignuð-:
ust þau 8 börn, en 6 voru þá á
lífi og hið yngsta eigi nema fárra
vikna gamalt er móðirin dó. öll
náðu þau fullorðins aldri: Benja-
mín, áður nefndur, búandi við
Lundar í Álftavatnsbygð, kvæntur
Jóhönnu Hallgrímsdóttur frá Arn-
órsstöðum á Jökuldal; Jón, and-
aðist ókvæntur fyrir 17 árum síð-
an á íslandi; ísak bygginga-
meistari, ibúsettur vestur á Kyrra-
hafsströnd í bænum Seattle í
Washingtonríki, kvæntur Jakob-
ínu skáldkonu Sigurbjörnsdóttur
frá Fótaskinni í Aðaldal í S.-ping-
eyjarsýslu; Gunnar bóndi á Foss-
völllum á Jökuldal, kvæntur
Ragnlheiði Stefánsdóttur frá
Teigaseli á Jökuldal; pórarinn
verzlunarmaður í Winnipeg, og
Gísli prentsmiðjustjóri Great
West lífsábyrgðarfélagsins í
Winnipeg, kvæntur Guðrúnu
Helgu Finnsdóttur frá Geirólfs-
stöðum í Skriðdal í Suður-Múla-
sýslu.
Árið 1880 kvæntist Jón annað
sinn, og gökk ,þá að eiga önnu
Jónsdóttur Stefánssonar frá Hvoli
í Borgarfirði austur prjú voru
börn þeirra: Einar Páll, aðstoð-
arritstjóri Lögbergs, kvæntur
Sigrúnu Baldvinsdóttur Bald-
vinssonar vararáðherra í Winni-
peg; Sigurjón, ví'gður að Barði í
Fljótum, en nú prestúr á Kirkju-
bæ í Hróarstungu, er kona hans
norðlenzk að ætt en um, nafn
hennar vitum vér eigi; Anna
María, gift Jóhanni Jónssyni
Straumfjörð gúllsmið í Winnipeg.
Haustið 1913, andaðist Anna síðari
kona Jóns, Var hún þá til heimilis
hér lí bæ og hafði vestur flutt
nokkru á eftir honum.
Öll börn Jóns munu hafa náð
töluverðri mentun á eina eður aðra
vísu. ísak sonur hans nam tré-
smíði og byggingafræði, sigldi til
Khafnar og var þar lengi við nám.
pórarinn kostaði sig til Reykja-
ví'kur og naut þar tilsagnar í
hljóðfæraslætti og algengum
fræðigreinum. Jón, Gunnar og
Gísli útskrifuðust allir frá gagn-
fræðaskólanum á Möðruvöllum,
en við námið munu þeir allir 'hafa
orðið að vinni fyrir sér og kosta
sig sjálfir, auk þess lagði Gísli
stund á prentiðn og söngfræði, og
hefir hugur hans og upplag
hneigst einkum að hinu síðartálda,
enda er hann í því efni gæddur
frábærum hæfileikum og er það
á allra vitund—og að viðurkenn-
ingu flestra—að þar standi honum
fárir framar. Yngri synir Jóns
tveir, Einar Páll og Sigurjón,
gengu báðir á lærðaskóla Rvíkur.
Guðfræði nam Sigurjón hér vestra
á prestaskóla Únítara kirkjufé-
lagsins í Ameríku og svo síðar við
háskóla íslands.' Eru systkinin
öll prýðis vel gefin og þeir Gíslli
og Einar Páll skáld góð, sem
kunnugt er ibæði af ljóðmæla-
söfnum þeirra er út hafa komið
(Einar P. Jónsson: öræfaljóð,
Winnipeg, 1915; Gísli Jónsson:
Farfugllar, Winnipeg (1919) og
lausum kvæðum í tímaritum og
blöðum austan hafs og vestan.
Eftir að vestur kom settist Jón
heitinn að fyrst í Winnipegbæ og
dvaldi 'hér um tveggja ára tíma.
En brátt varð ihonum það ofætlun,
útlendum, efnafáum og ö'ldnum —
um 70 ára gömlum—að halda hér
við búskap, flutti þvl vestur í
Álftavatnabygð, var þar sjálfs sín
um tíma, en brá þá búi og hefir
öll síðari ár verið að sumrinu hjá;
Benjamín syni sínum þar, en á
vertin hér í ibæ hjá Gisla syni
sínum og konu hans. Síðastliðið
vor veiktist hann alvarlega og var
gerður á honum uppskurður hér á
sjúkrahúsinu við gömlu meiðsli.'
Heilsaðist honum furðu fljótt eftir
uppskarðinn en samur varð hann^
eigi eftir, og fór þá að smá draga
af íhonum og andaðist hann sem
fyr segir eftir stutta legu þriðju-i
tíaginn 22. febr. s. 1. Útför hans
fór fram frá heimili sonarins við
Lundar og var hann jarðsettur
föstdaginn 25 s. m. Ræðuna
flutti séra Rögnv. Pétursaon frá
Winnipeg.
Jón iheitinn var meðalmaður
vexti en fremur þreklegur,
'hraustur vel og harðger, verkmað-
ur mikill, skýrleiksmaður hinn
mesti, örgerður og ríkur í lund,
gæddur frábærri sjálfstæðisþrá
og viljaþreki. Kom honum það
ð haldi er búið hafði nær hálfa
öld á iharðbýlisjörð, haft fyrir
mörgum börnum að sjá og komið
þeim öllum vel til manns. Dags-
verkið var mikið leiðiu löng og
hvíldin kærkomin við æfislitin.
R.
að þetta eyðileggjandi 'háa stríðs-
verð sem aldrei hafði átt sér stað
áður og sem vonandi er að aldrei
eigi sér stað aftur, sé nú að lækka,
einmitt það sem við vonuðum, ósk-
uðum eftir — já, vissum að hlaut
að koma fyrir.
Ull er meira virði í dag — svo
er hveiti, maís, kjöt, egg, smjör og
flest annað, heldur en það var
árum saman fyrir stríðið, og við
komustum vel af , og græddum.
; peir menn sem ætla að hætta að
framleiða á landinu af því að
stríðsverðið er að lækka, ættu að
hætta sem fyrst og þagna sem
fyrst því ekkert er til sem getur
hindrað að verðlag komi til baka
þar sem það á heima, og ekkert afl
á jarðríki getur haldið stríðsverði
uppi eða hæikkað núverandi verð-
lag um eitt cent án orsaka.
pessi verðhækkun er alls ekki á
bændavöru einungis, >og er það þvi
fölsk vorkunnsemi við bændur að
segja, að svo sé. Ekki er þéssi verð-
| hækkun í Bandaríkjunum einung-
' is, því sama ástand er yfir allan
heiminn og sömu orsakirnar eru
ti'l grundvaillar fyrir því að eðli-
^ilegt ástand má til að koma, hvort
! mönnum líkar vel eða illa. petta
mikla verðfall hefði komið fljótar
1 og jafnar, hefði öllum eðlilegum
kringumstæðum verið leyft að
ráða, en margvísleg mótspyrna var
gjörð, og er því tilfinnanlegra,
þegar það mátti til að koma, sem
breytir ekki að neinu leyti þeim
sannleika, að það var óumflýjan-
legt. Á sama hátt er ekki til neins
að hugsa sér að hindra það með
neinum íhandaJhófs löggjöfum, slíkt
lengir bara kvalatímann á meðan
eðlilegt ástand er að komast á.
Eitt af því sem er ómótmælanlegt,
er það, að hefði ekki verið eins
auðgjört að íá lán á meðan fá-
vizkutíminn stóð yfir, þá væri
i ekki eins óþolandi að geta ekki
fengið lán nú.
pað bezta og það eina, sem bænd-
ur geta gjört nú, er að ganga ör-
uggir til verks, eins og hverjir aðr-
j ir í hvaða verkalhring sem eru, og
gleyma þessari “eyðileggingu ak-
uryrkjunnar”, “endir á griparækt”
og “fjárrækt eyðilögð” og öllu
þvíiíku hjali. Verðlag á eftir að
lækka enn, ef til vill, en ekki mik-
ið til lengdar, en alt þetta á eftir
að gefa góðan arð þeim sem fram-
leiða það,.eins og það hefir alloft
gjört að undanförnu ti'l jafnaðar.
En eitt er víst, að ihyggindi í
framileiðslu á landi meinar jafn-
mikið eins og æfinilega. Sauðfé,
nautgripir, sviín, Ihæsn—já útsæði
af öllu tagi þarf að vera vel valið
og' af góðu kynferði. pað verður
þó að forðast alla óþarfa eyðslu-
lsemi. pað má ekki kaupa gripi
með hóflausu verði, af því mann
langar til að gripir manns líti
eins út; það verður að planta
hreinu og sterku fræi og útsæði í
hreinan og sterkan jarðveg; það
verður að planta meira, en sá
minna.
En umfam alt verðum við aðj
hætta að íhugsa um stríðsverð, að I
líkindum lifum við ekki .til að sjá !
það aftur, eða neitt líkt því. Við
verðum að hætta að hugsa um
framleiðslu verðlag, bara fram-
leiða eins kostnaðarlítið og hægt
er. pað sem framleiðslan hefir
kostað áður gjörir enga verðhækk-
un framvegis. Við verðum að
brúka landið hyggilega til að halda
við framleiðlslumagni þess; við
verðum að iselja það, er við fram-
leiðum, Ihyggillega eftir kringum-
stæðum. Við megum ekiki "specu-
lera” þar til skuldir okkar hafa
verið borgaðar að fullu; ef ein-
ihver þarf að “speculera”, þá látum
“George” gjöra það, og bráðum
getum við lánað honum pening-
ana, ef Ihann er iþess verður.
----------------o---------
HVAÐANÆFA.
Sendiherra Guatemala stjórnar
1 Washington, hefir lýst yfir því,
að hinn fasti her þjóðar sinnar
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssölum
skuli framvegis vera 5000 menn.
Áður voru 15,000 í fasta ihernum.
Yms frönsk blöð draga dár að
uppástungu Hardings fofseta-
efnis um alþjóðamót í Washington
I
i þeim tilgangi að ræða um tak-
markanir eða afnám vopnaburðar.
Télja blöð þessi tóninn í uppá-
stungu Mr. Hardings þann, að í
hvert sinn og Bandaríkin skifti
um forseta, ætti helzt allur fceira-
urinn að hafa pólitísk fataskifti
um leið.
BLUE RlBBON
TE
Seinastir urðum vér til að hœkka verðið. Fyrstir til
að setja það niður í verði.
Œtíð fremstir. Aldrei á eftir.
Ætíð áreiðanlegir. Altaf hinir sömu.
ÆFINLEGA ÞAÐ BEZTA
BLUE RIBBON TE
niuaiiKMnmiiivmiiuKiiHUiKinHiiimiiiBimiiimiíiaiiiiiHiiiiHiinMHinHiiiHii
Because I strive, they seem to pity me.
Beeause I strive, they seem to pity me;
Ease and comfort their sole word in life.
But striving not, them pity I decree
Fetty souls alone would áhirk the strife.
Give me the thrill of hattle, onward, up!
Figftiting odds the mettle true shall prove.
Those who never under fire stop
Neither will help the world nor make things
move.
And if I fail, as this old world would say,
It matters not, I had the joy to tihrow
My body, soul and all into the fray:
Would use the powers from my inner glow.
tiiMiiimMiiii
i;il'BIIHilllH!i:!l
F. F. G.
Si l:iHl,lKiBiH;il.l
|
I
Er nokkur framtíð?
Á þessum örvæntingar tímum
bænda, þegar al't sýnist benda á
neyð og skaða sem abvinnu þeirraj
viðvíkur, þá er hressandi að lesa
álit manns sem M. F. Gresley
heitir og sem er meðritstjóri við
“Dakota Farmer” sem gefið er út
1 Morden S. Dakota. Greinin er
roeð fyrirsögninni: “Er nokkur
framtíð” og hljóðar sem fylgir,
lauslega þýdd á íslenzku:
“Er nokkur framtíð með að fram-
leiða ull erum við spurðir að, mun
það nokkurntíma svara kostnaði,
að rækta mais, hveiti, hafra, bygg,
mun svínarækt, nautarækt eða
mjólkuihúskapur nokkurntíma
borga sig? Án efa er framtíð
með alt þetta, og iþað er bara ó-
afsakanlegt að spyrja svona, þó
Til búfrœðingsins Hermanns Jónassonar.
(Við komu hans til Kyrraihafsstrandarinnar í dsember 1917.)
Eg hissa varð og hjartanlega glaður,
að hingað vestur koma skyldir þú,
minn gamli vin, og góði fræðimaður;
um gengna tíð við spjalla skulum nú.
Á daga okikar drifið margt þv hefur,
sem dægrastytting væri’ að minnast á.
Og oft er skrítinn öríaganna vefur,
og all-margt sem af honum læra má.
Við lásum, unnum saman “heima’ á Hólum,”
og háðum glímur, tafl og kváðumst á. —
JTá, oft var glatt á lslandls litlu skólum
þar æskufjörið skein á hverri brá. —
Og háð vér síðan höfum marga glímu
viðheiminn, sem að jafnan glíminn var.
Ef um það kveða ætti maður rímu,
þá ýmsra grasa kenna mundi þar!
í þriðjung aldar hart þú unnið hefir
að Iheill og velferð okkar kæra lands.
pað íheiður er, en gjald það lítið gefur,
svo góð þökk ber þér sér'hvers íslenzks manns.
pú stórmannlega stýrðir bændaskóla,
og starfs-þekkingu breiddir út um land.
pú endurreistir orðstýr fomu Hóla,
og alda milli þannig tengdir band.
pú barðist vel íí þarfir þjóðarinnar
á þingum mörgum — vöskum drengjum með,
þvf “heimastjórn” var hugsjón sálar þinnar,
og hún nú einmitt kætir þjóðar geð.
Sú stjórnarbót var stærri en margur hyggur,
hún stuðlað hefir viðreisn landsins að;
lí henni þjóðar heill og farsæld liggur,
þér, Hermann, þakka má, sem fleirum það.
Um fjölda margt þú fróður hefir skrifað,
sem fólki hefir líkað mæta vel. —
pú hefir ei, sem eg, “til lítils lifað;”
nei, lífs-starf þitt eg miki'fs virði tel. —
Við dulræn efni’ og drauma oft þú tefur,
og dáð þarf til að fást við gátur þær,
sem andi mannsins enn ei ráðið hefir,
og aldrei, kannske, heldur ráðið fær.
Að þig og fsland ávalt gæfan leiði,
er ein.læg bæn mín, gamli vinur minn.
Hún vel úr ykkar vandamálum greiði,
og vermi ykkur dátt við barminn sinn.
Hjá ykkur báðum alt hið vonda sneiði,
þó æðisgenginn sé nú heimurinn. —
Já, æ þln skíni æfisól í Iheiði
unz endar fagur starfa-dagur þinní
J. Ásgeir J. Líndal.