Lögberg - 10.03.1921, Side 3

LÖGrBERG, FIMTUDAGINN,
10. MARZ 1921.
Bls.3
“Eg gerði það alls ekki,” stamaði Nellv
vandræðalega.
“ Jú, Iþú gerðir það,” sagði lafði Wolfer.—
*‘ Lávarður Angleíord segir það, og hann hlýtur
að vita það bezt. Hann segir, að án þinnar
hjáJpar hefði þjófurinn ökotið sig—hann var
rétt 'hjá (honum.
N-elty var aftur orðin náföl, en greifainnan
hjálpaði henni.
“Við gleymum aðal erindinu,” sagði hún.
“Þér vitið hve órólegar við erum vegna hr. Fa'l-
eoners. Eg vona að hann 'sé úr allri hættu, mín
kæra ungfrú Ijorton.”
Hún tók hendi Nellyar og þrýsti hana inni-
lega, og Nelly roðnaði aftur við hluttakandi
augnatiffit greifainnunnar.
“Þegar eg heyrði að hann var særður, ósk-
aði eg af alhuga að þjófurinn hefði heldur
sloppið með demantana mána — já, eg segi
“mínir”, en þeir eru að eins um stund mínir.
En eger viss um, að lávarður Angleford er sömu
skoðnnar og eg um þetta efni. Alls heimsins
demantar eru ekki þess verðir að frelsa, fyrir
það verð, sem hr. Faleoner og þér hafið 'borgað.
Eg vildi að þér gætuð huggað okkur með því, að
honum sé að batna. ’ ’
Eins hnug’gin og Nelly var nú, tók hún eftir
áherzlunni, sem greifainnan lagði á orðin “og
þér”, og það furðaði hana á, en hún gaf þvi
ekki frekar gaum.
“!Eg veit það ekki,” sagði hún róleg. “Hann
er mjög veikur — sárið er slæmt. Hann hefir
talað óráð mestan hluta nætur.”
“Vesalings Nell,” sagði lafði Wolfer og
þrýsti hendi hennar.
“Eg vona, að hjúkrunarstúlkan sé yður góð
hjálp,” sagði greifainnan. “Ef ebki, þá sím-
ritum við eftir annari frá Londön. Máske Sir
William komi með eina, eg veit ekki hvað lá-
varður Angleford hefir símað.”
“Eg vildi að eg gæti gert eitttivað fyrir
þig, Nell,” sagði lafði Wolfer. “Kvöldið fyrir
innhrotsþjófnaðinn ætluðum við að fara til þín,
og fá þig til að koma til hallarinnar. Og nú, en
mistu ekki kjarkinn, kæra Nell nú á dögum geta
læknarnir framkvæmt undraverð störf. Þegar
Sir William kemur, getur verið að hann segi
þér að engin hætta sé á ferð, og að þú fáir hann
heilbrigðan aftur hráðlega.”
Nelly var hálfringluð og vissi ekki hverju
hún átti að svara. Lady Wolfer leiddi hana að
glugganum og sagði lágt:
“Mig langar til að óska þér til hamingju,
Nell. Bg og állir aðrir dáðust að honum
danskvöldið — og nú, þegar hann hefir sýnt eins
mikinn kjark og gáfur, getum við vel skilið, að
þú hefir fest ást á ihonum. Og eg verð að segja,
stúlka mfn, að hann er mjög gæfuríkur maður.”
Nelly blóðroðnaði. Hún opnaði varirnar
til að neita því, að liún og Falooner væru trú-
lofuð, en á sama augnabliki kom einkennisvagn
akandi með hraða að hliðinu.
“Þétta er Drake,” sagði greifinnan. “Hann
fór til bæjarins til þess að tala við lögreglu-
stjórarm. ’ ’
Nellv gekk frá glugganum og greifainnan
fór út til að taka á móti Drake, sem var kominn
ofan úr vagninum.
“Hvernig líður honum?” heyrði Nelly
hann spyrja. Þó hún hefði gengið frá gluggan-
um, sá hún liann samt. Hann var fölur og
þreytulegur og hún sá skrámuna hjá gagnaug-
anu. Hjarta hennar sló hratt, hún sneri sér við
cgstuddi sig við stól. “Og—og ungfrú Lorton?”
spurði hann, þegar greifainnan hafði svarað
fyrri spurningunni.
Hún lækkaði röddina.
“Húp lítur mjö'g illa út, en Ihún er samt ró-
leg. Þetta eru harðir tíonar fyrir hana, vesal-
ings stúlkuna.”
Drake kinkaði alvarlegur.
“Segðu henni, að Sir William komi með
miðdegislestinni og bið þú hana að missa ekki
vonina; eg sá sárið—”
“Uss — máske hún heyri til okkar,” hvísl-
aði greifainnan.
Hann leit á glu'ggann og blóðroðnaði.
“Erihún þarna?” spurði hann.
“ Já, vilt þú tala við hana?”
Hanu hugsaði sig um og horfði til jarðar,
svo sagði 'hann dálítið hörulega:
“N*ei—hún álítur það máske áleitni—“
greifainnn horfði undrandi á hann— “nei, eg
vil okki ónáða hana. En gerðu svo vel að segja
henni, að alt skuli gert fyrir hann.”
Greifainnan fylgdi honum að hliðinu.
“Hefir þú verið hjá lögreglunni?”
Hann kinkaði kæruleysislega.
“Já, maðurinn er alkunnur sem innbrots-
þjófur. Eg talaði við njósnarann, sem hefír
rannsakað málið, og sagði honum frá öllum smá-
atriðnm. Hann segir, að þjóifurinn hafi fengið
hjálp hjá einhverjura í húsinu, væntanlega frá
einluverju af vinnufólkinu.”
Greifinnan var alveg hissa.
“Það er ómögulegt Drake; hver ætti það
að vera?”
Hann yfti öxlum jafn kæruleysislega og
áður.
“Það hefi eg engan grun um, og það er
þýðingarlaust. Eg skal senda gimsteinana í
bankann, og eftir þetta munu aðrir gæta dem-
antanna sinna vel.”
“Það er eitthv'að, sem hryggir þig, Drake,’
sagði hún og horfði fast á hnn. “Þú ert líka
kvíðandi vegna vesalings FaJeoner ? ’ ’
——-------------- —■-----------------
Hann hrökk við, en var of heiðarlegur til
að samþykkja þetta alveg.
“Já að sumu leyti, en þú þarft ekki að
fylgja mínu. Vertu sæl á meðan.”
Hann stökk upp í vagninn og ók burt, en
þegar bann nálgaðist húsið fór hann hægt.
Hann hafði ekki séð Luoe þenna dag, því
hann fór út kl. 6, beina leið til bæjarin, þar sem
hann neytti morgunverðar.
Hann hafði verið glaður yfir þessari yfir-
hylming til þess að geta verið einn. En nú
varð hann að finna Luce og biðja hana að verða
konu sína, þó hann þráði Nelly ósegjanlega
mikið.
Þegar hann ók að dyrunum, kom einn af
Anglemeres vögnunum akandi frá hesthúsinu.
Hann leit til hans utan við sig og gekk hægt og
hikandi inn í dyraganginn, þar sem hann fann
Turfleih með hatt og yfirhö/fn, standandi við
liliðina á háum farangur hlaða.
“Nú, þér komið áréttum tíma, Angleford,”
sagði 'hann með niðuribældri geðshræringu.
“Eg hefi fengið sorglegar fregnir.”
En samt var ánægjuhreimur í rödd hans.
“Mér þykir það slæmt; hverjar eru þær?”
spurði Drake.
“Buckleigh og sonur hans hafa druknað,
þegar skipið þeirra sökk,” sagði Turfleigh.
Hann snéri sér við til að drekka wisky og
sódavatn, sem þjónn færði honum.
Markgreifinn af Buckleigh var eldri bróð-
ir Turfleighs, og ef þessi fregn reyndist sönn,
þá var hann Turfleigh markgreifi og ríkur
maður.
Drake skildi svo vel ánægju hreiminn í
rödd hans.
“Við að eins náum lestinni,” sagði nýi
markgreifinn. “Hvað er orðið af Luce? Eg
hefi altaf liugsað að Buckleigk.yrði fyrir óhappi
með þetta skip — hvar er Luce ? Hún heldur
að eg vilji fara án sín, en það vil eg ekki.”
A þessu augnabliki kom Luce ofan sigann.
llún gekk hægt og hikandi með gremjulegan
'svip; en þegar hún sá Drake breyttist svipur
hennar, og hún hljóp til hans. Enn þá hafði
hann tíma til að segja þetta áríðandi orð.
“Drake!” sagði hún. “Hefir þú heyrt
að eg verð að fara?”
“Já, eg sagði honum það,” sagði faðir
hennar gramur. “Þú verður að flýta þér, við
höfum lítinn tíma. Komdu nú, heyrir þú!”
sagði hann og gekk að vagninum.
Iiún hélt hendi Drakes og leit biðjandi á
hann.
“Þú sérð að eg verð að fara!” sagði hún.
Hann kinkaði alvarlegur.
“En þú kemur aftur?” sagði hann. ‘Komdu
eins fljótt og þú getur.”
Hún varð svipglaðan. Nú var hún dóttir
ríks manns, en hún vildi samt ekki missa Drake.
“Forlögin eru mér gagnstæð, Drake”,
hvíslaði hún. “En eg kem aftur.”
“Hvar er herbergisþeman þín, Luoe?”
hrópaði Turfleigh. Luce beit á vörina og
starði hugsandi út í bláinn.
Burden kom ofan stigann með blæju fyrir
andlitinu.
“Eg vil helzt láta hana fara,” sagði lafði
Luee gröm í bragði. “Nú þér verðið að flýta
yður, Burden.”
An þess að segja eitt orð, sté Burden upp
í vagninn og settist hjá ökumanninum.
Drake hjálpaði lafði Luce upp í vagninn,
hélt liendi hennar eitt augnaiblik, en svo fór
vagninn af stað, og hann starði á eftir honum
utan við sig.
Enn þá var hann frjáls.
34. Kapítuli.
Tveimur dögum síðar sat NeÞy við rúm
Falconers; hann svaf, en hreyfði sig við og
við í svefninum, eins og hann hefði sárar til-
finningar.
Nafnfrægi læknirinn var kominn, hafði
skoðað sjúklingmn og sagt fáein huggandi orð
við hann, og að því búnu gengið til hallarinnar
til að neyta dagverðar, og þar talaði hann um
alt annað en þessa veikinda tilviljun, sem hann
var kallaður til að rannsaka. Um kvöldið
fór hann aftur til London, með stóra bankaá-
vísun frá Drake í vasanum. En þó liann hefði
ekki gert annað, að því er séð varð, en að tala
lirósandi um meðferð hins læknisins, voru þó
allir glaðari eftir komu hans, og þegar Falc-
oner fór dálítið að batna, var það eignað Sir
William. Nafnfræg nöfn geta gert undur.
En batinn var mjög lítill, og þegar Nelly
sat við rúmið vakandi, var hún kvíðandi og
’nrygg. Stundum datt henni í hug, að Falc-
oner skeytti ekki um að lifa. Þegar hann var
vakandi lá hann alveg kyr og horfði á gluggann,
cn þegar hún talaði til hans, leit hann á hana
með ósegjanlegu þakklæti og trausti.
Síðustu dagana var meðaumkunin í huga
Nellys orðin sterkari en áður. Þegar kven-
maður veit, að hún getur gert mann ánægðan
með tþví að hvíslla: “Eg elska þig!” þá fann
hún til sterkrar freistingar að segja þessi þrjú
þýðingarmiklu orð, einkum þar eð hún sjálf
vissi hvað það var, að þrá þau.
Hún gat gert þenna mann, sem eleskaði hana
gæfuríkan, og var það ekki hugsanlegt að hrm
ef hún gerði þetta, yrði sjálf ánægðari.
Hundrað sinnum þessa síðustu daga, hafði
hún spurt sig að þessu, þangað til þess að hún
óskaði þess næstum,, að svarið yrði játandi.
Ef hún trúlofaðist Falconer, gæti hún máske
gleymt Drake — hvers rödd og fótatak hún
bjóst alt af við að heyra.
Þegar hún síðdegis þenna dag sat við rúm-
ið, störfuðu hugsanir hennar aftur við þetta
torskilda vandamál, sem var orðið henni næst-
um óþolandi, og hún stundi þreytulega.
Falconer vaknaði, eins og liann hefði heyrt
til hennar og leit á hana.
“Eruð þér hérna enn iþá?” spurði hann
lágt. “Þér lofuðuð ef eg sofnaði, að þér
skylduð ganga út, að minsta kosti í garðinn.”
“Það var ekkert ákveðið loforð. Eg
held líka að þér hafið ekki sofið reglulega, í
öllrt falli er það ekki nógu lengi,” sagði hún
brosandi. “Eruð þér betri núna? Hafið
þér minni verki?”
“Já, já,” svaraði hann; “eg hefi enga
verki.” En meðan hann talaði, brá fyrir sárum
dráttum í andliti hans. ‘ ,Eg verð bráðum
jafngóður að Hkindum. Mig langar svo inni-
lega til, að eg yrði fluttur á bjúkrahúsið.”
“Þetta finst mér votta vanþakklæti,” sagði
Neily með uppgerðarþótta. “Finst yður ekki
að við stunda yður nógu vel?”
Hann stundi.
“Þegar eg ligg hér og hugsa um öll þau
óþægindi, sem eg hefi ollað yður, gæti eg næst-
um óskað að þjófurinn hefði deytt mig; en þá
hefði hann líklega verið hengdur.”
Nelly hrylti við þessum orðum.
“Er það að eins af þeirri ástæðu að þér
gleðjist yfir því, að hann deyddi yður ekki?”
“A eg að segja sannleikann?”
“Auðvitað, það á maður að gera,” sagði
hún lágt.
“Jæja þá. Eg er ekki svo glaður yfir
lífinu, að eg óski aif alhuga að fá að ilifa,” sagði
hann andvarpandi. “Eg á ekki við það, að
eg ha.fi þurft að berjast hart fvrir tilverunni,
það verða flestar manneskjur að gera — en
af því — en yður hlýtur að sýnast eg vera afar
vanþakklátur vesalingur. Fþrrirgefið mér,
eg er enn þá dálítið veill —”
“Dálítið”.
“Nú, jæja, mikið táplitill, og eg tala eins
og heilakviksveikur kvenmaður. En satt að
segja — ef við manneskjurnar ættum að velja
— þá mundu flestir vilja fá enda á Mfinu strax,
í stað þess að verða að lifa aftur og aftur þá
erfiðu daga —”
•“En yðar dagar verða bjartir og indælir
— auðugir af nafnfrægð og velmegun — ekki
gráir og ömurlegir,” sagði hún. “Hafið þér
gleymt hepninni sem þér gerðuð danskveldið?
Að þér hefðuð átt að leika á hljóðfæri hjá her-
toginnunni? Allir segja að þér munið verða
nafnfrægur, .að stór og happarík framtíð bíði
yðar,. hr Falconer.”
“Gera þeir það?” sagði hann og horfði
dreymandi lít um gluggann. “Nei, eg hefi
ekki gleymt því. Ætli þeir hafi rétt fyrir sér?’
“Eg veit, eg finn að þeir hafa rétt,” sagði
hún fljótlega. “Það líður ekki langur tími
þangað til veð eerðum lireykin yfir því að þekkja
yður — fyrst og fremst eg. Eg skal alt af
grípa hvert tækifæri til að segja: “Vinur
minn, hr. Falconer, hinn nafnfrægi hljóðfæra
leikandi —”
“ Já,” sagði hann og leit á hana með veklu-
legu brosi. “Eg held að það gleðji yður. Og
eg —”
Ilann þagnaði.
“Nú, og þér?” spurði hún.
“Ef þessi spádómur rætist, þá mun eg á
hverri iðjulausri stundu renna huganum aftur
til liðinna tíma — er Dick kominn aftur frá
Angleford?”
Nelly kinkaði. (
“Og þjófurinn? Er búið að yfirheyra
hann?”
“ Já,” svaraði hún, en við skulum ekki tala
um það — það er ekki holt fyrir yður.”
Hann þagði dálitla stund, en sagði svo:
“A eg að segja yður, mér liggur við að
kenna í brjóst um þenna mann. Hann lang-
aði svo innilega til að ná demöntunum — hann
stofnaði lífi sínu og frelsi í hættu, til þess að
ná þeim, og meira getur manneskjan ekki gert
fyrir það sem hún þráir að fá.”
Nelly reyndi að hlæja.
“Þetta eru einkennilegar skoðanir,” sagði
hún. “Eg held þér ættuð að sofa lengur.
En eg skil yður vel.”
“Og eg held að hugsunin um, að hann
barðist hetjulega fyrir þessu áformi, muni
hugga hann yfir þessari mishepnuðu tilraun.”
“Tilraun til að stela gimsteinum annara,”
sagði Nelly.
“Tilraun til að stela gimsteinum annara,”
sagði hann dreymandi. Hann hefir orðið á-
nægður, ef hann hefði sloppið með — við skul-
um segja: lítið skrín með ekki mjög verðmikl-
um gimsteinum!”
“Hann hefði eflaust álitið sig heppinn
mann,” sagði Nelly niðurlút, gagnvart sann-
færing sinni.
“Haldiið þér það?” spurði Falconer ró-
legur. “En það held eg ekki. Hann hefði
Iþráð þessa demanta það sem eftir var æfi hans.
En þar eð hann er hugrakkur maður, reynir
hann að gera sig sátitan við það, sem nú er.”
Nellv skildi vel samlíkinguna. Þessi
ungi maður í rúminu, hafði að gagnslausu
reynt að ná ást þeirrar stúlku, sem hann elsk-
aði, og.nú ætlaði hann að reyna að gera sig á-
nægðan með það, sem honum var gefið.
“Máske hann reyni aftur að ná demönt-
unum,” sagði hún mjög lágt.
Hann leit á hana með gljáa í augum og dá-
lítinn roða í kinnunum.
“Ilaldið þér það? Og ætli það yrði að
nokkru gagni?”
Nelly stóð upp og sótti mjólk í glas handa
honum.
“Það veit eg ekki” sagði hún. “En eg
held, að ef hann er mjög áfram um að ná þeim,
þá mundi hann reyna aftur, og þá — þá gæti
hann máske —”
Hann reis upp við olnboga og horfði fast
á haiia, um leið og hann dró andann hratt.
“Haldið þér”, sagði hann geispandi, “að
ef hann kæmi til greifinnunnar og beiddi um þá,
þá muíidi hún gefa honum þá af einskærri með-
aumkun? Meinið þér það?”
“Nelly hristi liöfuðið.
Nýjar vörubirgðir
tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og ajáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðit
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---- ----------- Li m itad----—■ ■— ■■
HENHY AVE. EAST - WINNIFEG
KOL! KOL!
Vér seljum beztu tegund af Drumheller kolum,
sem fæst á markaðinum. KAUPIÐ EITT TONN
OG SANNFÆRIST.
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
, - ' ........................ " 1 — *
Margir Islendingar óskast til að lrera meðferð bifreiða og
gas-dráttarvéla á Hemphill Motor Schools. Vér kennum yður
að taka í sundur vélar, setja þær saman aftur og stjórna bif-
reiðum, dráttarvélum og Stationery Engines. Einnig hvernig
fara skal með flutninga-bifreiðar á götum borgarinnar, hvern-
ig gera skal við tires, hvernig fara skal að við Oxy-Acetylne
Welding, og Battery vinnu. Margir Islendingar sóttu Hemp-
hill Motor Schools síðastliðin vetur og hafa fengið hátt kaup í
i sumar við stjórn dráttarvéla, fólks- og vöruflutnings bifreiða.
> Vor ókeypis atvinnuskrifstofa útvegar vinnu undireins að
^ loknu námi. parna er tækifærið fyrir íslendinga að læra alls-
konar vélfræði og búa sig undir að reka Garage atvinnu fyrir
eigin reikning. Skrifið eftir vorum nýja Catalog, eða heim-
sækið vorn Auto Gas Tractor School, 209 Pacific Ave. W.peg.
Útibú að Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver,
Victoria, Toronto og Montreal. Stærsta kerfi í heimi af
Practical Trade Schools.
Allar Allar
^tegundir af tegundir aí
KOLUM
EMPIRE C0AL C0MPANY Ltd.
Tals. N. 6357-6358 Elcctric Railway Rldg.
EF YÐUR VANTAR WJT T
f dag— MIl vf Ju
PANTIÐ HJÁ
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
Phones: N 7641 — N 7642 — N 7308
Skrifstofa og Yard á homi Ross og Arlington
Vér höfum að eins beztu tegundir
SCRANTON HARD COAL —Hin beztu harðkol
....Egg, Stove, Nut og Pea.
SAUNDERS CREEK — Stór og smá beztu
Canadisk Kol.
DRUMHELLER (Atlas)—Stór og smá, beztu
tegundir úr því plássi.
STEAM KOAL — að eins þau beztu, — Ef
þér eruð í efa þá sjáið oss og sannfærist.
“Svo mikill auli mundi hann ekki veha,”
sagði hann og hné niður aftur. “Og þó er eg
þetta, Nelly, eg lofaði að kvelja yður ekki oftar
með ást minni, og gera mig ánægðan með vin-
áttu yðar, og eftir fárra daga veikindi; ligg eg
aftur við fætur yðar, og bið yður að aumkast
yfir mig; og þér gerið það. — Já, eg veit hvað
þér meintuð, þegar þér sögðuð að maðurinn
skyldi reyna aftur að ná í demantana — þér
vilduð gefa honum þá af kvenlegri meðaumkun.
0, eg má skammast mín, að vilja nota magn-
leysi mitt.”
“Uss—uss!” sagði hún lágt. “Eg meinti
það, sem eg sagði; eg — eg er kvenmaður og
get ekki skift um skoðanir.”
“En hjartað breytist ekki. í guðanna
ibænum freistið mín ekki. Eg get ekki veitt
mótstöðu; eg óska svo innilega að fá demant-
ana mína. Nelly, freistið mín ekki!”
Hann hné aftur niður, og bvrgði augun með
hedi sinni, eins og hann gæti ekki þolað að sjá
íallega andlitið, sem liann elskaði.
Nel|y hné niður á stól og sat þegjandi í fá-
einar mmútur, svo sagði hún lágt:
“Eg er fús til að segja ybur alt.”
Hann tók hendina frá augunum og leit á
hið niðurlúta höfuð hennar.
“Já, segið mér alt,” sagði liann; “segið
mér hvers vegna þér ' liafið vakið von — lífs
míns fegurstu von — en nei, það hefir aldrei
verið von, að eins vonlaus löngun. Ó, ef þér
vissuð hvað það er, að þrá daga og nætur —”
“Máske eg geri það!” hvíslaði hún svo
lágt, að það var naumast hugsandi að Jiann
hefði heyrt það. En liann lieyrði það, og
snéri sér fljótlega að henni.
“Þér og það hefir mig aldrei grunað?
6, fyrirgefið mér! Nú skil eg það. Það hef-
ir þá aldrei verið nein von fyrir mig. Hver
— nei, eg hefi enga heimild til að spyrja. Nú
skil eg skuggann í augum yðar, sem eg hefi svo
oft furðað mig á. ó, ®á asni eg er.”