Lögberg - 28.04.1921, Blaðsíða 2

■ B!
LÖGBERQ, PllíTUDAGINN. 28. APRíL 1921.
logberg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Pre*s, Ltd.rCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
Talsimar. N-6327*oji N-6328
Jón J. Bíldfell, Editor
Otanáakrilt tit blaðsins:
TIJE COLUMBIA PRES3, Ltd., Box 3172, Winnipeg, Maq.
Utanáskrift ritstjórans:
EBITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipog, Man.
The “Lögberg” is prlnted and published by The
Columbla Press, LimLted, in the Columbia Block,
853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba.
Vegur konungsins.
Svo heLtir ný og einkennileg bók eftir
hersveitarhöfðingja John Budlanan, mikilhæf-
an rithöfund og fræðimann á Englandi.
Aðal efni bókar þessarar er að sýna og
sanna að ^ttgöfginni verði aldrei haldið í
böndum og að hún sé óslökkvandi eldur, sem
lifi mann fram af manni, og kynslóð eftir kjm-
slóð og iblossi upp í lífi afkomendanna þegar
minst vonum varir.
“Vér segjum, að Shakespeare hafi verið
kaupmannsson, Napóleon bóndason, og að Lút-
er hafi verið kominn af fátæku bændafólki. En
hver veit hvaða spámenn og konungafólk þeir
áttu í attum sínum?”
Saga Buchanans byrjar á að segja frá Birni
Þorvaldssyni, sjmi Þorvaldar Þorvaldssonar,
sem var konungur yfir öllum fjörðum og vík-
um alt frá Kaldanesi að sunnan og til Flata-
ness og Raumsfjalla að norðan, eða ikonungur
yfir lamli feðra vorra Norvegi, frá fjöru til
fjalla þeirra, er árnar eiga upptök sín í lengst
í burtu frá sjónum.
Þegar Bjöm sonur Þorvaldar konungs er
ellefu ára, fer Iiann með honum í Víking til
Frakklands, þar fellur faðir hans og alt li^ið,
en Björn einn fær staðist eldraunina, eða eins
og höfundurinn sjálfur kemst að orði :
“Drengurinn ellefu ára"gamatl, hugum stór
og með konungs hring á hendi, var sá eini, er
lífi hélt eftir viðureignina.”
V. / \
Þar sem höfundurin talar um konungs-
hringinn, er auðsætt að hann á við hinn frjálsa
og arnhvassa, norræna hetjuanda — við mann-
dóminn, mannvitið og Norðurlanda ættgöfg-
ina, sem færði litbrigði inn í Jíf Englendinga
og Frakka á sínnm tíma.
, Afkomandi Björns, Jóhann, veiðimaðnr,
kom með Vilhjálmi sigurvegara til Englands,
barðist með honum eins og hetja, giftist síðan
enskri konu og gjörðist búhöldur á Englandi.
Nokkm síðar segir höfundurin að ættin
eða, eins og hann kal'lar hana, hringurinn liafi
fluzt til meginlandsins með auðugri ekkju frá
Burges, ogbendir á að á meðal afkomenda henn-
ar hafi verið Sir Airnery 'de Beaurnonoir, sem
fór með Loðvík Frakkakonungi til Austurlanda
og féll við mikinn orðstír í Tartaralandi.
Mörg hundruð árum . síðar segir höfund-
urinn að einn af afkomendum ættarinnar hafi
farið vestur um íijif með ColnnlbusH, en annar
hafi barist hreystilega á afmtlisdag St. Bart-
holomeusar í París og horfið svo aftur. til
Englands.
«
Á seýtjándu öldinni segir Buchanan að
blóð ættarinilar hafi værið orðið þunt, og að þá
hafi hringurinn verið á hendi óþokka og spæj-
ara.. “En önnur ferð vestur yfir Atlantshaf
gaf honum aftur hina fyrri göfgi sína því þá
var hann á hendi móður Abrahams Lineoln.
Svo hvarf liann aftur. En ættgöfgin hafði enn
einu sinni svarið sig Á ættina í mikilmenninu
Abraham Lineoln. Buchanan finst Lincoln
vera síðastur konunganna — síðastfafkomandi
Björns Porvaídssomrr, hins norræna.
Og þessari- ættgöfgi viljum vér Vestur-
Tslendingar hafna og gleyma.—Hvílíkur óvina-
fagnaður! Hvílík slysni!
Jú, auðvitað ráðgast þeir fyrst og fremst
við þá mennina innan sinna eigin vébanda, er
kunnugastir eru málinu út í æsar og þekkja þar
hvern krók og kima. Næst safna þeir að sér
þaulæfðum lögspekingum, láta þá semja frum-
varp og senda það svo til einhvers þingmanns-
ins, er líldegt þykir að hlyntur sé nýmælinu.
Hann gerist síðan flutningsmaður frumvarps-
ins á þingi. En hvað tekur svo við? Nafn-
frægur lögmaður, sem flestum er kunnugri
meðferð móla á þingi, lýsir leiknum þannig :
“Fyrst er frumvarpinu að sjálfsögðu vís-
að til nefndar. Hverskonar nefnd er það? í
henni eiga sæti bóndi, járnsmiður og rakari,
að viðbættum auðvitað tveimur eða þremur
sérfræðingum í pólitfk. Þeir taka frumvarp-
ið, fara með það inn í nefndarklefa og skegg-
ræða um það fram og aftur í langan tíma.
Bóndinn les það fyrst yfir með stökustu gaum-
gæfni, til þess að sannfærast um það með eigin
augum, hvort bændum sé þaðan nokkur hagn-
aðarvon eða ekki. Finni hann þar ekkert hag-
vænlegt fyrir sinn flokk, fara að renna á hann
tvær grímur og hann segir við sjálfan sig:
“Ætli eg geti ekki stungið einhverjum fleyg
inn í frumvarps ófétið að tarna, er orðið gæli
til þess, að flokkurinn sendi mig aftur á þing?”
Nú tekur járnsmiðurinn að gagnrýna
frumvarpið og dettur honum þá fvrst járn-
smiða-sambandið í hug. “Felst nokkuð það í
frumvarpi þessu, er menn þeir, sem að járn-
smíði vinna, geta haft sérstaklega hagnað af?”
hugsar hann með isjálfum sér. Ef ekki, leggur
hann heilann í bleyti í þeim tilgangi að bæta
einum fleygnum inn í frumvarpið enn, ef vera
mætti að það trygði sér endurkosningu.
Svo kemur rakarinn til sögunnar og skef-
ur og skefur eftir því sem andinn blæs honunT
í brjóst, auðvitað með hlutfallslega sama mark-
mið fyrir augum eins og bóndinn og járnsmið-
urinn. — Að því loknu taka hinir pólitisku
sérfræðingar við frumvaryjs vesalingnum og
auka í og fella úr alt eftir því hvað við á frá
pólitisku sjónarmiði. Og þogar svo nefndin
hefir eftir langa mæðn lokið istarfi sínu og
I&gt frumvarpið fyrir þingið aftur, þá er það
orðin sá vanskapnaður, að jafnvel “feðurnir”
sjálfir vilja ekki við uppruna þess kannast.”
Svona er saga margra, jafnvel góðra
frumvarpa á þingum þjóðanna. Stéttdrægnin
verður þrándur í götu þeirra og kemur því til
leiðar, að góð og heilbrigð laga nýmæli stranda
— verða ekki einu sinni til flokks hagsmuna,
hvað þá heldur fjöldanum til heilla.
—o-
Stéttdrægni.
“Hver skarar eldi að sinni köku,” segir
gamalt íslenzkt máltæki. 1 tímaritinu “The
Saturday Evening Po$t” birtist fyrir skömmu
greinarstúfur, er meðal annars hefir inni að
halda eftirfylgjandi sýnishorn af tortímingar-
algleyminu, er samvizkulaus stéttdrægni virðist
vera að kaffæra almenning í.
“Verkamanna samtökin á aðra hlið, auð-
kýfingafélögin á hina, hafa í seinni tíð með
auknum ákafa barist fyrir því með hnúum og
hnefum, að ná löggjöfinni í sínar hendur, með
það eitt fyrir augum, að lilvnna að hagsmun-
um hvorrar stéttarinnar út af fyrir sig á
kostnað hinnar. Stéttalöggjöf getur vitan-
lega stundum verið arðvænleg í svipinn, en
engin löggjöf er þó ákjósanleg, að undanskildri
þeirri, er miðar að því að bæta liag allra
flokka jafnt, — þjóðarinnar í heild sinni.
Hugsum oss að nokkrir fésýslumenn tæki
sig sainan og vilji koma í gegn einhverjum
lagabreytingum, annað hvort í eigin hag^muna-
skypi, eða kannske fjöídanum til heilla. Hvaða
veg velja þeir þá máli sínu ?
Persnesk lambskinn.
Flestir hafa heyrt talað um hin alkunnu
persnesku lambskinn (Persian Lamb), sem svo
mjög er sózt eftir og er meðal hinna dýrmæt-
ustu felda, sein notaðir eru víða um heim í loð-
kápur og loðhúfur kvrenna og karla.
Fé það, sem feldir þessir eru teknir af, er
fremur lítið þekt. Fólk sér húfurnar og kájy
urnar í sölubúðunum og veit, að í þeim eru
persnésk lambaskinn, og svo ekki meira.
En þó þessir feldir eða loðkápur séu kall-
aðar persneskar, þá koma beztu feldirnir alls
ekki frá Persalandi. En það nafn er líklega
til komið af því, að Persar hafa hagnýtt sér
þessa verðmætn feldi sem verzlunarvöru fyrst-
ir inanna.
A milli Serbíu og Persíu liggur landflæmi
allniikið, sem Bokhara heitir og var partur af
hiuu mikla Rússavekli. Þaí er og hefir verið
í langa tíð fjárkyn það, sem “Karakui” nefn-
ist. Er fé það harðgert mjög, svo að það geng-
ur úti í hvaða harðindum sem eru, og bjargar
sér, þegar ekki er jarðbann.
Kjötið af íé þessu er mjög gott til mann-
eldis. En ullin' af fullorðna fénu er ákaflega
gróf og nothæf aðeins í gólfdúka ©g annan
grofan vefnað. Og það er ekki heldur eftir
fullorðna féð, sem eftirtekjan er mest, heldur
lömb/n. Þegar þau eni nýfæddð er ullin á
þeim mjög þé'tt og hrokkin, og það eru hin svo
néfndu Persian Lamb skinn.
Bokhara er sérskilið landsvæði, og erú í-
búar þess mjög varkárir við að láta fé sitt af
hendi til annara þjóða manna, og á þann hátt
einan hefir þeim tekist að varðveita einka-
sölu á þessari verðmiklu vöru, og til þess að
tryggja sér þetta enn betur, er útflutningur á
Karakúl fé frá Bqkhara bannaður með lögum.
En þrátt fvrir Jiað hefir Ameríkumönnum tek-
ist að ná í nokkurar Karakul kindur, og nú er
vísir til slíkra fjárhjarða settur á stofn bæði í
Canada og eins í Bandaríkjunum; og þó fyr-
irta*ki þetta megi heita í byrjun, þá er reynd
komin á, að okkert er til fyrirstöðu að sú fjár-
tegund geti þrifist hór. Og eins telja 'búfræð-
ingar vríst, að blanda megi saman fjártegund-
ir hér, svo sem Lincoln, læicester og Catswolds
við hið aðflutta kyu og á þann bátt álíta þeir
að hráðlega inegi koina hér upp allstórum hóp-
um af nálega hreinu Karakul fé.' En þó mun
sá ljóður verða á þessari fjárrækt víða hér í
landi, að ull þess fjár getur aldrei orðið eins
hragðleg, þar sem tíðarfarið er svo, að öll úti-
ganga er bönnuð að vetrinum til, eins og þar
sein féð gæti gengið úti mestan hluta ársins.
En trúað gaúum vér því, að ísland væri
ekki illa fallið til þess að Karakul féð geti vei
þrifist þar og gæti það orðið húbætir ekki all-
lítill, ef kxndar vorir heima á Fróni gætu verið
sér úti um nokkrar Karakulkindur frá Bok-
hara og alið uy>p nökkurn stofn af þessu fé,
sem hefir verið isvo arðsamt og er líklegt að
verða eins lengi og fólk sækist eftir loðskinn-
um til skjóls yg skarts.
Jóns Bjarnasonar skóli.
Fagurt dærai.
Sagt er um lútersku kirkjuna,
áð Ihún hafi fæðst í iháskóla.
Ekki á illa við að þetta sé rifjað
upp nú (þegar (þess er minst, að
400 ár eru liðin síðan Lúter'stóð
frammi fyrir ríkisþinginu i
Worms, — 'bauð keisara og páfa
byrginn og varði trú sína á grund-
velli Guðs opinberaða orðs. Sá
sem þar dirfðist að vitna um það,
sem honum var helgast og sann-
ast, var háskólakennari. J>ó það
sé satt, að Lúter vildi aldrei stofna
sérstaka kirkju, vildi að eins
hreinsa burt villurnar úr hinni
almennu kristnu kirkju, sem Jesús
kristur stofnaði og postularnir út-
breiddu, en páfar og aðrir höfðu
afvegaleitt, er það engu að síður
sögulega satt, að hreifingin, sem
varð orsök í þeirri sérstöku deild
kirkjunnar, er nefnist lúterska
kirkjan, hófst í sálu þessa há-
skólakennara, Lúters.
Engan þarf því að furða, að lút-
erska kirkjan var frá upphafi
vega sinna, alþýðleg mentakirkja,
fyrst í þeim fræðum, sem snertu
hiria kristnu trú og mjög snemma
eirinig 'í öðrum efnum.
pegar lúterska kirkjan varð
þjóðkirkja íslendinga var þar að
ræða um sæði, sem féll í góðan
jarðveg, 'því einmitt þetta var, að
ekki litlu leyti, einkenni jafnvel
hinnar kaþólsku kirkju á íslandi.
Um leið og lísleinzk krisnti, á 10.
öld fékk innlenda kirkjustjórn
hófst skáldalíf íslenzku þjóðarinn-
ar, og í skauti kirkjunnar á ís-
landi döfnuðu ihin fornu norrænu
fræði og klæddust í búning þeirr-
ar listar, sem vakið hefir aðdáun
hins mentaða heims. Með
siðabótinni, eignaðist hún einnig
nýja krafta til að vinna að fræðslu
almennings.
Vér íslendingar í Vesturheimi
erum arftakar þjóðarinnar á ís-
landi Hvernig sem vér förum
með pund vort hér, er það í fyrst-
unni þaðan. Sanngjarnt er í
því efni að taka til greina rótgró-
in einkenni margra alda.
Samkvæmt því ætti þá hið ís-
lenzka lúterska kirkjufélag vort að
vera mjög vinveitt sannri kristi-
legri mentun og styðjandi hana á
allan 'hátt eftir mætti.
Samkvæmt Iþví ætti þá engum
manni að finnast iþað óeðlilegt, að
Jóns Bjarnasonar skóli, þótt hann
skrifi hann efst á blaðið, eiris og
hver kristinn maður verður ávalt
að gjöra, sé samt þjóðlegur í anda
og unnandi öllum fögrum, íslenzk-
um fræðum.
í nákvæmu samræmi við ofan-
skráð einkenni hinnar íslenzku
hefir einn presturinn í kirkjufé-
laginu stofnað skóla í prestakalli
sínu á þessum síðasta vetri. Er
það að mínu áliti lofsamlegt fyrir-
tæki. Presturinn er séra Adam
porgrímsson, að Hayland, Man.
,pað stóð svo á fyrir honum, að
'hann hafði dálítinn afgang þess
tíma sem hann var ráðinn til að
þjóna söfnuðunum, sem ihann ann-
ast. Hvernig yrði þeim tíma
betur varið? pegar hann'lcynt-
ist unga fólkinu í prestakallinu,
sá hann að iþar var allmargt ungt
fólk, setn hafði farið á mis við
skólagöngu, mikið vegna skólaleys-
is þar, þegar það var á varráleg-
um skólaaldri. Engin tök voru
á Iþví, að þetta fólk færi að ganga
á barnaskólana. Skóli sérstak-
lega handa þeim, sniðinn við þeirra
hæfi og tíma, var rétta úrlausn-
in. Séra Adam sá hana og kom
henni í framkvæmd.
Skóli þessi stóð 10 vikur, og eg
efast ekki um, að hann hefir orð-
ið til mikils góðs. Honum var
slitið með samkomu, sem þessir
nemendur héldu til arðs fyrir Jóns
Bjarnasonar skóla.
Séra Adam á þakkir skilið fyr-
ir þetta, sem hann hefir ráðist í,
og honum og nemendum hans
þakka eg fyrir göfuglyndið að
styrkja þessa litlu mentastofndn,
sem mér hefir verið falið að stýra.
Eg tel Iþetta sérstaklega fagurt
dæmi.
ACrir yinir.
Hr. Jón Jakoibsson, landsibóka-
vörður íslands, sendi skólanum
prýðisfagra gjöf á þessum síðasta
vetri, minningarrit um landsbóka-
safn íslands. Er það fróðlega
og vel útgefið og hin mesta snild
að, á allan 'hátt. Kæra þökk fyrir
gjöfina. •
Jðhann G. Jóhannsson, fyrrum
kennari við skóla vorn, nú skóla-
stjóri í Oak-River, í iþessu fylki,
sendi skólanum að gjöf, stórt safn
af þurkuðum jurtum. Var það
grasafræðis deildinni sérstaklega
kærkomin gjöf, og erum við hon-
um mjög þakklát fyrlr.
Kvenfélagið Djörfung við ís-
Iendingafljót, hefir enn á ný sent
skólanum $100 í sumargjöf, slíkt
'hið sama hefir það kvenfélag
gjört nú hvort árið eftir annað.
Peim heiður sem heiður ber. Hjart-
ans þökk, og öðrum góðum vinum
fyrir gjafir. Kvenfélagi Síons-
safnaðar í Leslie, Sask., Jóns
Bjarnasonar söfnuði, séra Runólfi
Runólfssyni í Winnipeg, ásamt
fleirum.
Margir hafa gjórt frábærlega
vel í því að styrkja skólann á
þessu ári, en margir, eru eftir, og
þörfin er enn stór, Allir þeir,
sem eiga eftir óunnið verk, skól-
anum til styrktar, ættu nú með
engu móti að láta það dragast
lengur. Vér treystum á dreng-
skap allra góðra vina. Enginn
má skerast úr leik. Allir þurfa
að hjálpa til, þeir sem persónu-
lega hafa lofað skólanum styrk,
en ekki enn greitt það sem þeir
lofuðu, vil eg láta vita að styrk-
ur hefir aldrei komið sér betur
en nú. pað er ekki of seint að
efna Idforðin, jafnvel þó þau væru
tvöfölduð. Sömuleiðis allir fjár-
söfnunarmenn, sem ekki ihafa þeg-
ar lokið verki sínu, ættu með engu
móti að láta það dragast úr þessu.
Góðu vinir! það er frábærlega
fagurt að styrkja nauðsynja fyrir-
tæki á hinni kæru ættjörð vorri
1 og út um víða veröld, en með engu
móti megum vér láta vorar eigin
stofnanir 1‘íða.
Verðlaun.
Enginn nema þessi útlendingur,
Svíi, sem eg gat um síðast, hef-
ir boðið oss verðlaun í íslenzku,
og kristindómi, á þessu ári enn sem
komið er. Má vera að einljver
vakni nú. Eg Ihefi $25 til þeirra
hluta, hefði gjarnan vilja fá svo-
lítið meira, því eg hefi, hugsað mér
þrenn verðlaun í hverjum bekk.
pau verðlaun verða veitt nú áður
langt Mður, á skólasMta^amkom-
unni, sem líklegast verður haldin
27. maí. Enn vantar líka $50:
til hinna almennu verðlauna fyrir
próf mentamáladeildarinnar. Mrs.
Elín Johnson í Winnipeg, hefir
þegar 'borgað loforð sitt, $50, og
hitt loforðið, hjá Dr. Stefánsson,
er í sama gildi og það væri borgað.
Með þessu fé verða veitt þrenn
verðlaun fyrir hvorutveggja bekkj-
anna, en þá vantar samskonar
upphæð fyrir þann þriðja. Ó-
efað verður einhver til þess að
gefa hana.
/
MinningarsjóCurinn.
/ Vér lifum ávalt í voninni að ó-
goldin loforð verði greidd og langt
er síðan maður fór að hlakka til
hve yndislegt það verður jþegar
$50,000, þó ekki sé meira tiltekið,
verða farin að leggja skólanum til
árlega vexti sína. Hægt þokar
að markinu, en má vera að nú
fari að rætast fram úr ýmsum
vandræðum og þá fari peningarn-
ir að streyma inn. Enda er
smátt og smátt verið að greiða
loforðin. Eftir því sem eg veit
bezt, hefir stæsta uppihæðin á
þessum vetri verið goldin af ein-
um presti kirkjufélagsins, séra
Jónasi A. Sigurðssyni, loforð hans
greitt að fullu, $250. Er slíkl
sannarlega fallega gjört.
Kristni Vestur-tslendingur!
Með glöðu geði átt þú að styrkja:
Jóns Bjamasonar skóla; eina
skólann, sem íglendingar í Amer-
íku 'hafa stofað; skólann sem ment-
að 'hefir yfir 200 unga Vestur-ís-
lendinga;. skólann, sem aldrei
hefir gley.mt því, að kenna að bera
lotningu fyrir því guðlega;
skólann, sem ósleitlega hefir bar-
istbaráttu kristninnar kirkju með-
al hinna ungu; skólann, þar sem
færri nemendur hafa f^llið í prófi
nientamáladeildarinnar, en í
nokkrum öðrum mið-skóla af jafnri
eða meiri stærð í Manitoba-fylki;
eina miðskólann í Manitöbafylki,
sem kennir íslenzka tungu og bók-
mentir; skólann sem leggur rækt
við það hjá ungu kynslóðinni, sem
yður er kærast: kristna trú og ís-
lenzkan feðra-arf; skólann, sem
hefir leyst af hendi ágætt verk,
þrátt fyrir það, að hann er eini
lúterski skólinn í Canada, sem ekki
á sitt eigið heimili; skólann, sem
vestur-öslenzk kristni hefir stofn-
að og hlýtur því að styrkj^ með
efnum sínum og á allan annan
‘hátt.
Runólfur Marteinsson.
Hversyegna þér ættuð að spara
Til að tryggja yður gegn hinni ókunnu
framtíð.
Til að tryggja yður áhvggjulaust líf og
þægindi á elliárunum.
Til að tryggja fjölskyldu yðar viður-
væri eftir fráfall yðar
pá byrjið Sparisjóðsreikning í dag við
THE ROYAL BANK
________________OF CAHAOA
Borgaður höfuðstóll og viðlagasj.. $40,000,000
Allar eignir..................... $546.000.000
AiiiiHniiHmiii
IIIK'HiillKT
flilKiHiviaiBlnlMllliHir
Lesið með eftirtekt
Nú erum við búnir að marka niður allan okkar skð-
fatnað í það lægsta verð, sem mögulegt er að selja hann
fyrir undir núverandi prísum. — Skór, sem áður voru $12
til $15, eru nú $7.50 til $9.00. Aðrr, sem áður voru $7.50
til $9.00, eru nú $5.00 og $6.00. —1 Til þess áð menn byrji
á því að kaupa sér skó fyrir sumarið, gef eg alla næstu
viku dollars virði af molasykri eða annað, sem óskað er
eftir, með hverju pari af skóm, sem keyptir eru á $5.00
eða meira.
■
■
*
Elis Thorwaldson,
Mountain, N. Dakota
IIIIBillliKIIKiHlllMinMIIIHIillWli:
IMIIlBiliB
afdráttarlaust á móti því, að söfn
uður vor kaupi eða flytji í Tjald
búðarkirkjuna á Victor stræti.
pað er einlæg sannfæring vor,
að söfnuðurinn geti ekki stigið
sMkt spor,
Án þess að bíða stórt félagslegt
tjóri við 'það og jafnvel fjárhagsleg-
an skaða,
Né án þess, að við hann festist
sá ósanni áburður, að hann hafi á
einhvern hátt staðið á bak við hin
nýútkljáðu málaferH Tjaldbúðar-
safnaðar, og væri :því illa að
kirkjueiginni kominn,
Né án þess enn fremur, að brjóta
bág við kristilegar réttlætishug-
sjónir þeirra meðMma sinna, fleiri
eða færri, sem frá sögulegu og sið-
ferðilegu sjónarmiði eru slíkum
kaupum mótfallnir.
pessa afstöðu vora leyfum vér
oss bróðurlegast að leggja fyrir
söfnuðinn í þeirri von, að hún
verði vandlega athuguð, áður en
mál þetta er útkljáð með atkvæða-
greiðslu á safnaðarfundi”
Uundir mótmæli þessu höfðu rit-
að ýmsir af elztu meðMmu,m safn-
aðarins auk annara og eru nöfnin
þessi: S. Sigurjónsson, M. Baul-
son, Lára Bjarnason, H. Her-
mann, Stefán Johnson, Jóhanna
Johnson, Sigurbjörn Pálsson, Mrs.
S. Pálsson, Lorenz Thomsen, Helga
Thomsen, G. M. Bjarnason, Hall-
dóra Bjarnason, Karl Goodmann,
Th. Sveinsson, Guðrún Sveinsson,
Guðrún Johnson, Mrs. J. J. John-
son, Ólarfur Freeman, Guðrún O.
Freemann, Paul Johnson, Ingunn
Johnson, Fjóla Johnson, Chrislian
Cryer, Kristrún Cryer, Jónína Cry-
er Jörgin Cryer, Sigríður Bildfell,
pjóðlbjörg Bildfell, J. W. Fredrick-
son, Mrs. J. W. Fredrickson, Mrs.
J. Josephson, Jóhannes Josephson,
Oli Josephson, Björg S. Bjarna-
son, Lára Sigurjónsson, Hildur S.
Sigurjónsson, Elín Johnson, Tih.
Thorarinsson, Sveinn Sigurðsson,
Mrs. S. Sigurðsson, Jón Einars-
son, H. Sigurðsson, J Ketilsson.
pótt ekki væri fleiri skrifaðir
undir mótmæMn, þá voru auk
þeirra margir í söfnuðinum sem
kaupunum og flutningi safnaðar-
ins undir þessum kringmstæðum
eru mjög mótfallnir.
prátt fyrir þessi öflugu mótraæli
voru kirkjukaupin san4?ykt sem
áður er sagt, og einnig afráðið að
leitíf eftir tilboðum um kaup á
hinni gömlu og veglegu kirkju
safnaðarins, sem margir hinir
eldri safnaðarlimir munu flytja úr
með særðu hjarta og ógleyman-
legum endurminningum. Ef til
vill eru og nokkrir, sem alls ekki
treysta sér til að flytja bæna- /
gjörðir sínar í hið nýja heimiH.
S.
Frá Islandi.
Um kirkjukaup Fyrsta lúterska
" safnaðar í Winnipeg.
Pess var getið nýlega í Lögbergi,
að Fyrsti lúí sifnuður í Winnipeg
hefði keypt Tjaldbúðarkirkjuna á
Victor stræti fyrir ákveðið verð,
og mun söfnuðurinn ætla að flytja
í það ’hús áður langt um Mður. Er
nú verið að gera við þetta nýja
tilvonandi iheimili safnaðarins og
fága eftir hinn langa tíma sem
það hefir staðið autt og ónotað. —
pótt mikill meiri hluti þeirra með-
lima Fyrsta lút. safn., er fund
sóttu þegar kirkjukaupin voru
samlþykt, væri með því, eða 110 á
móti 18, vcfru þó miklu fleiri af
meðlimum safnaðarins þessn and-
vígir ýmsra orsaka ve^nd, og kom
sé mótstaða fram á þann hátt, að
á fundinum var lagt fram mótmæla
skjal undirskrifað af yfir fjörttíu
manns, er fæstir gátu sótt fund.
Mótmæli þau skýra sig sjálf og
hljóða sem fylgir:
“Vér undirritaðir meðlimir Fyrsta
lút. sanaðar í Winnipeg mælum
JESSE L. LASKy PBESENTS
George MGlFord
PÍSODU.CTÍOKJ
Heafet
<2 Cpanamount Qidiuv
■FÍ
/
pegar pór var hér ií Reykjavík
síðast gerðust togarar nokkð nær-
göngulir við Vestmannaeyjar.
Varð einn þeirra illa úti sakir
þeirrar ásælni. Mótorbátur einn
sem var að veiða undir Landeyja-
sandi elti hann til þess að ná á
honum merkinu. V*r togarinn
með vörpuna úti og dró því sam-
an. En þegar hanr. sá hvað
verða vildi hjó hann á vörpu-
strenginn og hélt hið bráðasta til
hafs. En botnvarpan flaut upp
og hafði vélbáturinn 800 fiska ór
henni fyrir ómakið.
Jóel Jónsson, skipstjóri lézt í
Hull á Englandi í siðastliðnum
marzmánuði úr lungnabólgu
mesti myndar og efnismaður.
Morguniblaðið frá 19-—23. marz.
Landhdgisbrotin. Bresku tog-
ararnir, sem “Fylla” tók, voru 4
sektaðir um 10,000 kr. og einn sem
áður hafði verið sektaður fékk 11,-
500 kr. sekt, en pýzki togarinn
fékk 10,000 sekt. Afli og veiðar-
færi var gerður upptækur hjá öll-
um skipunum.
Morgunbl. 19.—23. maí.
Verður bráðum sýnd á Garrick leikhúsinu.
/