Lögberg - 02.06.1921, Qupperneq 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
2. JÚNÍ, 1921.
Séra Rögnvaldur og
Tjaldbúðarmáiið.
I síöasta tölublaöi Lögbergs lof-
aðist eg til aö fara nokkrum oröum
imi hina dæmalausu grein séra
Rögnvaldar í Heimskringlu frá 18.
f.m. Eg hefi til 'þessa tíma komist
hjá að standa í illdeilum við menn,
og datt sannast aö segja ekki í hug,
aö þaö ætti fyrir mér að liggja, en
“svo má brýna deigt járn að bítí
um síðir”, og verð eg nú neyddur til
að taka séra Rögnvald og grein
hans til yfirvegunar.
Það sýnist vera aðal-markmið
greinar hans, að sanna, að svo eða
,Svo mikill hluti Fyrsta lút. safnaðar
hafi setið á svikráðuni við Tjald-
búðarsöfnuð frá því fyrsta, og
viljað koma honum fyrirkattarnef.
Til sönnunar tilfærir hann fyrst rit
séra Hafsteins Péturssonar, skrif-
Uð fyrir tuttugu árum. Þeim rit-
lingum var aldr<ri svarað, vegna
þess að þeir báru það svo auðsjá-
anlega með sér, að höfundurinn bar
ekki ábyrgð á orðum sxnum. Sum-
ir menn hentu gaman að þessu, en
fleiri voru það þó, sem fundu til
meðaumkunar með höfundinum.
Að reyna nú að draga þessi rit
fram í dagsljósiö, eítir að þau eru
flestum mönnum algjörlega fallin
úr minni, og reyna að nota þau sem
sönnunargögn t þvi máli, sem hér
er verið að ræða um, ber sannarlega
vott um tilfinnanlegan skort á heið-
arlegum vopnum. Lélegri reyr
máli sínu til stuðnings gat séra
Rögnvaldur naumast fundið, og
með því að grípa hann sér í hönd,
auglýsir hann sina andlegu fátækt.
Næst segir hann, að eftir fráfall
séra Friðriks Bergmanns hafi leið-
andi menn úr Fyrsta lút. söfnuði
byrjað að lokka Tjaldbúðarsöfnuð
til þess að ganga í Fyrsta lúterska
söfnuð. “Héldu þeir fund um þetta
með nokkrum mönnum <úr Tjald-
búðarsöfnuði suður í River Park i
maímánuði um vorið. Gekk á þess-
um leynifundum og ráðafcruggi
fram undir kirkjivþing þá um sum-
arið.” Þessa staðhæfingu séra
Rögnvaldar lýsi eg sem tilhæfu-
laus-ósannindi, sem enginn flugu-
fótur er fyrir. Það var á þessum
tima enginn úr Fyrsta lút. söfnuði
í “ráðabruggi” með mönnum úr
Tjaldbúðarsöfnifíií. iÞessi stað-
hæfing er það sem á ensku máli er
kallað “a lie out of the whole
cloth.” Sínu máli til sönnunar seg-
ir hann að séra Björn B. Jónsson
hafi sagt í Sameiningunni, ‘“að séra
Friðrik hafi verið farinn að hugsa
til sameiningar við kirkjufélagið.”
A þessum umtalaða tíma stóð að-
eins ein grein í Sam. eftir séra
Björn, þar sem séra Friðriks var
minst. Sú grein birtist í april 1918,
er séra Friðrik þá nýlátinn. Grein-
in er mest endurminningar frá fyrri
tímum og niðurlag hennar er
þannig:
“Það urðu síðastir samfundir
okkar séra Friðriks J. Bergmanns,
er við fyrir skemstu ókum i sama
vagni heim til húsa okkar hér i
VVinnipeg, eftir samveru og sam-
vinnu um daginn. Námum við
sta'ðar fyrst hjá húsi mínu, en hon-
um þótti of áliðið til að dvelja.
Bundum við það fastmælum, að
hittast bráðlega aftur og talast við
itarlega. Hét hann að koma heim
til mín, þegar er ástæður hans
leyfðu. Þökkuðum við svo hvor
öðrum fyrir daginn og kvöddumst
glaðir. En dauða hans bar að hönd-
úm áður aftur yrði fundur okkar,
og verður því samtalið að bíða um
stund, en ekki lengi, því^þess er eg
fullvís, afð
“Við munum sjást
þar misskilningar loksins hljóta
að enda,
þar ekkert ilt má henda
og rikir eilíf ást.” B.B.J.
Hvernig fær nokkur maður með
heilbrigðri skynsemi sagt það, að
með þessum orðum gefi séra Bjöm
það í skyn, hvað þá heldur segi
þaö afdráttarlaust, að séra Friðrik
hafi verið farinn að hugsa til sam-
eniningar við kirkjufélagið? Að
reyna aS sanna ein ósannindi með
öðrum ósannindum, hefir ætíð þótt
léleg aðferð, og er,undarlegt að séra
Rögnvaildur skuli gripa til sliks
örþrifa úrræðis.
Það er satt, að málinu um sam-
einingu Fyrsta lúterska safnaðar
og Tjaldbúðarsafnaöár var fyrst
hreyft á kirkjuþingi í júni 1918.
Samt segir séra Rögnvaldur ekki
alveg rétt frá því máli; þar var ald-
rei spursmál um inngongu Tjald-
búðarsafnaðar í Fyrsta lút. söfnuð.
heldur satneining þessara tveggja
safnaða. Það er undarlegt, að
þegar hann fer e kki með algjör
ósannindi, þá segir hann að eins
hálfan sannleikann, og stundum
er hálfur sannleikur hættulegasta
tegund ósanninda. Þessi mála-
leitun um sameiningu safnaðanna
kom frá Tjaldbirfðarsöfnuði, þrátt
fyrir staðhæfingu séra Rögnvald-
ar um hið gagnstæðá. Saga þess-
arar sameiningartilraunar á næsta
ári og hvemig á því stóð að hún
varð að engu, er langt mál, sem eg
vil ekki reyna að rekja. En það
vil eg segja, að ekkert óheiðarlegt
í því sambandi átti sér sta'ð, og er
enginn efi í mínum huga, að ef
sameiningin hefði náð fram að
ganga, þá hefði hún orðið báðum
málsaðiljum til blessunarf Séra
Rögnvaldur fer háðulegum orðum
um það, hvernig fyrstF lút. söfn-
uður hefði ætlað að “éta” sig inn
f Tjaldbúðarkirk'iju, en það hafi
mistekist. Honurn ferst 'Um að
tala, eða er hann búinn að gleyma
átveiSlunni í kjallaranum, þegar
hann, að nýafstöðnum safnaðar-
fundi í Tjaldbúðarsöfnuði í mai
1919, þar sem samþykt var sam-
einnig við Únítara, taldi sér sig-
urinn unninn og Tjaldbúðarkirkju
komna i sínar hendur? Honum fanst
i alla staði heiðarlegt fyrir Únít-
ara og Tjaldbúðarsöfnuð að sam-
einast, en þegar Fyrsti lút. söfn-
uður og fljjaldbúðarsöfnuður
vildu gjöra það, þá var það í aug-
um séra Rögnvaldar hin mesta ó-
hæfa. Nú hefir hann komist þó
svö langt að sameina brot úr
Tjaldbúðarsöfnuði og Únítara-
söfnuð sinn, en þó með því skil-
yrði, að hinn nýi söfnuður kasti
Únítara nafninu. jÞetta myntlu
sumir kalla að selja frumburðar-
rétt sinn fyrir málung matar, og
hefir það ætíð þótt lítilmannlegt,
alt frá þeim tíma að Esaú gjörði
þa’ð forðum. Eins dænii mun það
vera i kirkjusögu þessa lands, að
kasta fyrir borð sérkennisnafni
sinnar kirkjudeildar, en látast
samt ekki gjöra það. Þegar séra
Rögnvaldur fer svona langt í sam-
einingarmálum, ^em Knertb hans
eigin söfnuð, þá ætti hann ekki að
fetta fingtir út i sameiningar til-
raunir annara.
Séra Rögnvaldur segir, að
um átján nianns hafi verið
“hafjjir upp i það að stefna
'félagssystkinum sínum og biðja
dómstólana að gjöra þau réttlaus.”
Það er ómögulegt að skilja orð
hans>öðru vísi en svo, að hér sé
átll við menn úr fyrsta lúterska
söfnuði. Þetta eru enn tilhæfu-
laus ósannindi, og vil eg skora á
hann að nafngríeina mánn eða
menn i þessu sambndi. Ef hann
etur það ekki, þá er það órækur
vottur um sannleiksgildi stað-
hæfingar minnar. Sannleikur-
inn var sá, að þegar svo var
komið, að meiri hluti safnaðarins
samþykkir að innlimast Únitörum,
þá hlaut að verða klofningur í
söínuðinum, sem aldrei gat gróið.
Það var komið það kapp og sá
ahr i menn, að hvorugur vfldi
víkja, og var það öldungis eðli-
legt að þeir, sem álitu rétti sinum
hnekt, vildu láta lög og dóm skera
úr því, sem á milli har. Því mið-
ur eru slík kirkjumál ekki eins-
dæmi, og dómur féll í þessu máli
í alla staði eins og við var að bú-
ast, og i fullu samræmi við lands-
lög. En eg vil eftdu'rtaka það, að
séra Rögnvaldur er ósanninda-
maður að því, að þessi málaferli
hafi átt rót sina að rekja til nokk-
urra áhrifa beinlínis eða (>beinlíni5
frá mönnum i Fyrsta 'lút. söfnuði.
Séra Rögnvaldur reynir að af-
saka afskifti Únítara af kirkju-
málunum með þvi, að sér hafi ver-
ið stefnt, “‘sem væri hann meiri-
hluta Tjaldbúðarsafnaðar tilheyr-
andi.” Séra Rögnvaldi var aldrei
stefnt sem málsaðili heldur að eins
kallaður sem vitni. Hann bar enga
ábyrgð á neinn hátt hvernig sem
málið fór. Eftir hans röksemdar-
leiðslu þá ætti maður, sem kallaður
er sem vitni, að gjöra mál það sem
hann ber vitni í, að sínu máli það-
an í frá. En þetta gjörði séra Rögn-
valdur mæta vel. Honum tókst
næstum að sanna, að það væri
raunar nauðalítiN munur á grund-
vallarlögum Tjaldbúðarsafnaðar og
um leið kirkjufélagsins, og lögum
Únitara, miklu minni en hvað eg
fyrir mrtt leyti bjóst við að væri.
Og ekki vissi eg það fyrri en þá, að
séra Rögnvaldur og aðrir Únitara-
prestar skírðu börn í nafni heil-
agrar þrenningár. En hvað svo
sem framburði Séra Rögnvaldár
líður, verður ekki hjá því komist,
þegar hann segir að sér hafi verið
stefnt, er hann að reyna að koma
þeirri flugu inn, að sér hafi verið
stefnt á sama hátt og fulltrúum
mcirihlutans. Með öðrum orðum,
hann hafi verið málsaðili og verj-
andi, en ekki vitni. Maðurinn
finnur, að hann þarf að réttlæta
framkomu sina á einhvern hátt, og
reynir að gjöra það með því að
varpa yfir sig þessari sauðargæru.
En eg get fullvissað hann um það,
að það er alveg árangurslaust að
reyna að villa almenningi þannig
sjónir, ,þvi óhlutdrægir menn sjá
greinilega úlfshausinn undir gær-
unni, hversu vandtega sem reynt er
er að hylja hann.
Til að sýna afskifti Fyrsta lút.
safnaðar af málaferlunum, cr bent
á, að lögmannafélagið Rothwell,
Johnson and Bergman hafi sókt
málið. Það var öldungis eðlilegt,
þar sem Hjálmar Bergman var einn
af þeim mönnum, sem álitu að
minning séra Friðriks væri svívirt
með því að láta söfnuð hans og
kirkju “falla í faðm” Únítara.
Hvað Mr. Johnson viðvíkur, þá
hefir han ekkert skift sér af málum
þessa umtalaða lögmannafélags í
rnörg ár, eða ekki siðan hann varð
ráðherra, og kemur að eins endur
og sinnum á skrifstofuna. Hin til-
færðu orð hans eru einnig ósann-
indi, og munu fáir, sem þekkja
manninn, efast um það. Hafi nokk-
ur “leiðandi maður” úr Fyrsta lút.
söfnuöi látið Tjaldbúðarsöfnuö ó-
áreittan, þó er það Mr. Johnson.
Ómögulegt er að skilja orð Rögn-
valdar öðruvisi en svo., að hann sé
aö drótta því að Mr. Johnson a-
hann hafi haft áhrif á dómsúrskurð
í Tjaldbúðarmálinu. Slík aðdróttun
er ekki að eins ódrengileg, heldur
er hún fúlmannleg. Fáir menn
hafa verið þjóðflokki vorum meira
til sóma í þessu landi en M/. John-
son, og það ættu þeir sérstaklega
að meta, sem stöðugt básúna með
sína íslenzku þjóðrækni. Sumir
menn láta svo blindast af flokks-
hatri, að þeir aldrei sjá neitt gott í
ílokki þeirra manna, sem þeir ekki
geta talið af sínu eigin sauðahúsi.
Líka öfundast ,þeir yfir þvi, ef sá
flokkur, sem þeir álíta sig í mót-
stöðu viö, telur sér mann sem skar-
ar fram úr. Afstaða þeirra gagn-
vart honum verður þá eins og
skáldið lýsir, þar sem hann segir:
“Eggjaði skýin öfund svört,
upp rann morgunstjarna,
Byrgið hana hún er of björt
Helvitið að tarna.”
Það að Magnús Paulson vann
við að þýða ýms réttargögn og
skjöl, á lika að sanna afskifti
Fyrsta lút. safnaðar af málinu. Þar
sem hanri vinnur á skrifstofu Mr.
Bergmans og er sérlega fær til
þess starfa, þá var það ekki neitt
óeðlilegt, að hann fengist við það
starf. Hvort hann gjörði það af
eigingjörnum hvötum sést bezt af
þvi, að hann var öflugasti ^orvigis-
maður þeirra, sem voru á móti þvi
að Fyrsti lút. söfnuður keypti
Tjaldbúðarkirkju. Frekar fara nú
sannanagögn séra Rögnvaldar að
týpa tölunni.
Séra Rögnvaldur þreytist aldrei
að tala um þessa “13” í minnihlut-
anum, sem höfðuðu málið. Eflaust
kemur þ^ö til af því, að hann veit
að í huga sumra manna er 13 ó-
happatala. Þar hefir hann eigin
reynslu að fara eftir, þvi þessir 13
hafa oröið honum lítt til heilla.
Maður skyldi nú halda af þvi,
scm bæði hann og aðrir hafa sagt,
að þessir 13 hefðu eiginlega átt
tiíjög lítið tilkall til kirkjueignar-
innar. En ef tillit er tekið til fjár-
framlaga manna í byggingarsjóð
Tjaldbúðarsafnaöar, þá áttu þessir
menn töluvert mikið tilkall til eign-
anna. Þessu til sönnunar skal eg
henda á, að þeir fimm menn, sem
tipphaflega voru í safnaðamefnd
sækjenda málsins, höfðu lagt til
$6,400 í byggingarsjóðinn. Hinir
fimm fulltrúar verj^nda, sem voru
“sviftir eignum sínum”, lögðu $85
fáttatíu og fimmj. Ef tekin eru til
greina fjárframlög allra þeirra
manna, sem greiddu atkvæði með
sameiningu við Únitara og þeirra
ntanna, sem ‘“hlutlausir” þóttust
vera og skrifuðu undir yfirlýsingu
þá, sem birtist í Heimskringlu sem
mótmæli gegn ,því, að vera neitað
um inngöngu á safnaðarfund bins
þá löglega Tjaldbúðarsafnaðar, sér
maður, að sú upphæð, sem allur sá
hópur lagði til, er minna en einn
fjórði á móti þvi, sem þessir auð-
virðilegu 13 lögðU'fram. Ef Únit-
arar hefðu náö kirkjunni á sitt
vald, þá hefðu þessir 13 auðvitað
verið “sviftir” eignum sínum, en
það var ekkert að fást um það, því
þá hefðu Únitarar haft gott af
þeim eignum, en ekki Fyrsti lút.
söfnuður, og þá auðvitað í alla
staði ósaknæmt!! Þessar tölur eru
samkvæmt skýrslu þeirri, er var
prentuð, þegar Tjaldbúð^rkirkja
var fullgerð, og eru reikningarnir
yfirskoðaðir af B. E. Björnson,
sem nú er dáinn, og Kr. Kristjáns-
syni, sem var einn af safnaðarfull-
trúum verjenda i málinu.
Nú vil/ eg fara nokkrum orðum
urn þessá “hlutlausú”, sem ekki var
veitt inganga á fundirin, sem hald-
inn var á skriftsofu Mr. Axfords
Hvers vegna þessum mönnum var
ekki leyfð innganga á fundinn,
heíir Mr. Lindal J. Hallgrímsson
þegar skýrt frá. Þegar þeir menn,
sem óánægðir voru með samsteyp-
una við Únítara, mynduðu sinn
félagsskap, sem síðar með dómsúr-
skurði varð hinn löglegi Tjaldbýð-
arsöfnuður, auglýsiu þeir rækilega
að allir þeir, sem kvsu að fyila ,þann
flokk, yröu að innrita nöfn sín hjá
fulltrúanefnd, sem-þeir höfðu kos-
ið, og var gefinn viss tími þá þétta
skyldi gjört. Engir aðrir en þeir,
sem innritaðir voru, skyldu skoð-
ast meðlimir þess félagsskapar. Það
voru að eins þessir illræmdu 13,
sem skráðu nöfn sin, en engir hinna
“hlutlausu” gjörðu neina kröfu til
þess að vera þar skrásettir. Nú
þegar dómsúrskurður var þannig,
að þessir 13 voru hinn löglegi Tjald
búðarsöfnuður og þ>ar við bættist,
að kirkjan sýndist vera að fálla í
hendur “óvinanna”, þá koma þessir
“hlutlausu” til sögunnar.
En voru þessir menn hlutlausir?
Veit ekki séra Rögnvaldur, að
þeirra áform var að ná yfirráðum
i hinum löglega söfnuði, kjósa þar
nýja embættismenn og kasta svo
eigninni í hendur Únítara, og ónýta
þannig það, sem sækjendur málsins
höfðu gjört? Ef séra Rögnvaldur
veit þaö ekki, þá gæti eg meira að
segja frætt hann á því, hverjir
hinir nýju fulitrúar áttu aö vera og
hver lögmaðurinn var, sem beið á
skrifstofu sinni um kveldið til þess
að j;eta fullkomnað tafarlaust á
löglegan hátt það, sem átti að gjör-
ast, þegar hinir “hlutlausu” væru
búnir að ná yfirráðum. Þetta segi
eg vegna.þess að maður, sem er eins
vandlætingasamur og séra Rögn-
valdur er, þegar um sameiningar-
tilraunir Fyrsta lút. safnaðar og
Tjaldbúðarsafnaðar er að ræða og
sér þar ótal ofsjónir,-væri ekki lík-
legur til þess að vita neitt um annað
eins ráðabrugg og þetta, þegar
hans eigin vinir áttu hlut að máli.
Nú kem eg að þeim lið málsins,
sem snertir mig persónulega, og er
óþarfi að fara þar um mörgum orð-
um. Það er mejr en lítill glæpur í
augum séra Rögnvaldar og ýmsra
annara, að eg skyldi vera sá, sem
að nafninu til keypti veðskuldabréf
Tjaldbúðarkirkju. Þegar G. J. G.
dróttaði því að mér, að eg hefði
“smeygt” mér inn í málið og náð
veðbrefinu þegar eignin hefði ver-
ið lofuð öðrum, vildi eg vita sann-
leikann t þvi má'li, því mig grun-
aði, að G.J.G. væri að þjóna lund
sinni og færi ekki með rétt mál.
Eg fcað því Mr. Bergman að leita
sér upplýsinga-' þessu vi§vikjatidi
hjá Ándrews and Andrews, lög-
mönnum þeim, sem létu bjóða upp
kirkjuna. f>egar svo svarið kom,
bréf (það, sem eg birti hér með,
þótti mér það óþarflega stórt skot
til þess að eyða því á G. J. G. í
það skifti, heldur datt mér í hug
að geyma það þar til ef á lægi síðar.
Svo kom það á daginn, að séra
Rögnvaldur tyggur upp sömu lýg-
ina og G.J.G hafði gjört, og þá
gefst tækifærið til að birta þettá
bréf. Bréfið, sem fer hér á eftir,
skýrir sig sjálft. Það sýnir, að það
sem séra Rögnvaldur segir um
þennan kafla málsins, er að eins
einn h'lekkurinn i ósannindakeðju
hans.
Winnipeg, May 9th. 1921.
H. A. Bergman, Bsq.,
Barrister. Etc.,
Winnlpeg. ,
Dear Sir:
In conneetion w!th the proceed-
lngs taken by us on behalf of our
olients the Waterloa L,oan and Sav-
ings Company on account of the ar-
rears which had aecumulated under
the mortg-age held by that 'company
upon the Xcelandlc Lutheran Church
on Victor Street, we beg to advise you
that in settling the condJtions of sale
wíth the officials at the I.and Titles
Offiee we at their request obtained a
valuation from the Real Estate' Ex-
ehange, and the Land Titles Office
approved of a reserve bid. At the
auction sale no bid was received
which was anywhere near the amount
fixed for the reserve bid and the auc-
tioneer accordingly declared the sale
abortive- Subsequently we received
an offer from Dr. JJrandson to pur-
chase the mortgage and take over the
position of our clients as mortgagees.
In view of the amount of the re-
serve bid approved of by the Dand
Titles Öffice, we did not feel justifíed
in making an actual sale of the pro-
perty at any figure less than the re-
serve price, but cur clients were
anxious to obtain their money so that
there was no posslble objection to their
selling the mortgage and allowing
the purchaser to take over their
position as mortgagees.
Prior to our having accepted the
offer of Dr. Brandson for the pur-
chase of the mortgage we had re-
ceived no offer from any person
whatever other than the bid made at
the auction sale whích as alreadjy ex-
plained was not safficient. After Dr.
Brandson became the owner of the
mortgage and appUed for foreclosure
there was still ample time and op-
portunity for any parties interested
to redeem the property. So far as
our clients were concerned, they did
not wish to favor any interested
parties, but they were anxious to get
their money and that was why they ac-
cepted the first offer received for pur-
chase of the mortgage itself.
Yours truly,
(Singed) Andrews and Andrews.
/
Winnipeg, 9. maí 1921.
H. A. Bergman, Esq.,
Barrister, etc.,
Winnipeg.
Kæri herra:
I sambandi viö aðgjbröir vorar fyr-
ir hönd skjólstæöinga vorra, Water-
loo County Loan and Savings Com-
pany, vegna ógreiddra afborgana af
veöskuld, sem nefnt félag átti og ís-
lenzka löterska klrkjan á Victor
strætl stóö i panti fyrir, leyfum vér
oss að tilkynna yður, að þegar sölu-
skilmálar embættismanna landeignas,-
bréfaskrifst. voru fengnir létum vér,
samkvæmt fyrirmælum. þeirra, fast-
eigna-kaupmanna samkunduna (The
Real Estate Exehange) viröa eignina,
og landeignarbréfaskriístofan sam-
þykti fyrir hvað eignin ætti aö seljast
I minsta lagi. Vlð uppboð fékst ekk*
ert boð I eignina, sem komst nokkuð
nálægt hinu ákveöna lág-boði og lýsti
uppboðshaldarinn þess vegna yfir þvi,
að uppboðið væri árangurslaust. Eftir
á fengum vér tilboð frá dr. Brandson
um að kaupa veðskuldlna og gjörast
veðhafi I stað skjðlstæðínga vorra.
Vegna hlns ákveðna lág-boðs, er
larvdeignarbréfa-skrifstofan hafði sam-
þykt, fanst oss vér ekki geta réttlætt
það, að selja eignina fyrir lægra verð
en þar er tekið fram, en skjólstæð-
ingum vorum var það áhugamál að fá
peninga slna og gat þvi ekkert mæit á
móti þvl, að þeir seldu skuldlna og
leyfðu kaupanda að gerast veðhafi I
stað þeirra.
Aður en vér gengum áð tllboði dr.
Brandson um kaup á veðskuldinni,
höfðum vér alis ekkert boð fengið I
eignina frá nokkrum lifandi manni,
annað en það, sem gert var við upp-
boðið og ekki var nægilega hátt eins
og þegar hefir verið skýrt frá.
pegar dr. Brandson varð eigandi
veðskuldarinnar og sótti um einkarétt
þá var enn yfirfljótanlegur timi og
tækifæri fyrir hvern og einn, er hlut
átti að máli, að útieysa eignina. Hvað
skjólstæðinga vora áhrærir, þá höfðu
þelr enga löngun til þess að hlynna
að neinum úr flokki hlutaðeigpnda,
en þeim var það áhugamál að fá pen-
inga sína og þehy sættu fyrsta boði,
sem fékst, um kaup á veðskuldinni.
Yðar einlægir,
(Undirskr.) Andrews and Andrews.
í þessu sambandi vil eg geta þess,
þó að séra Rögnvaldur eigi hér
ekki, að eg veit til, hlut að máli, að
sumir menn hafa 'borið það út, aS
eg noti þessi kirkjukaup mér til
persónulegs hagnaðar. Nú vil eg
lofast til ,þess, ef hægt er að sýna
að £g græði eitt einasta cent á þess-
um kaupum eða nokkur annar maS-
ur fái þar eitt cent sem hann á
ekki löglegt tilkal til, þá skal eg
gefa ÚnítarasöfnuSinum í Winni-
peg $500. Eg læt upphæSina, sem
eg lofa, vera töluvert háa vegna
þess, aS fcg vi'l láta þaS vera þess
virSi fyrir hlutaSeigendur aS rann-
saka máliS til hlítar. A5 eins set
eg þaS skilyrSi, aS þegar þessir
menn hafa rannsakaS máliS og
fundiS aS eg fer meS rétt mál, aS
þeir verSi nógu miklir menn til
þess aS birta almenningi opinber-
lega niSurstöSu rannsókna sinna.
Þegar öllu er á gotninn hi/olft,
sjá menn, aS þaS versta sem hægt
er að segja um þá menn, sem nú
hafa umráS yfir kirkju TjaldbúS-
arsafnaSar, er, aS þeir framkvæma
þaS, sem séra Rögnvaldur vildi
koma í framkvæmd en tókst ekki.
Vegna yonbrigSanna hefir þessi
fítonsandi fariS í hann og suma af
/ylgisveinum hans. Það versta, sem
hægt er aS segja um þessa 13, sem
séra Rögnvaldur skammar mest, er
þaS, aS ,þeir vildu ekki undir nein-
um kringumstæSum sjá kirkju sína
í höndum Únítara, treystust ekki til
aS bera þá byrSi sjálfir, en vildu
heldur að eignin lenti í hendur
íslendinga en annara þjóSa manna.
A5 Únítarar vildu ná kirkjunni
í sinar hendur er ekkert út á aS
setja, en aS láta vonbrigöin, þegar
þaS mistókst, veröa orsök til til-
rauna aS svívirSa menn og mál-
efni, þaö er háttalag, sem ber vott
um ódrengskap og illgirni fram úr
hófi. Málshátturinn segir, aS þaS
“sé ilt aS eiga þræl fyrir einka-
vin.” Engu siður er þaö ilt fyrir
einn félagsskap aö eiga leiStoga,
ær beita miklum hluta sfarfskrafta
sinna til þess aS reyna aS sverta
mótstöðumenn sína og reyna aö
gjöra þá tortryggilega í augum ann-
ara. Enginn maSui' byggir sitt hús
meö því aS rífa niöur hús ná-
granna síns. Ef leiStogar Únítara
á meöal íslendinga á umliönum ár-
um heföu lagt meiri rækt viS aö
sannfæra menn uin þaö góða og
göfugá, sem kann að vera í stefnu
þeirra, í staSinn fyrir aS leggja
kirkjufélaginu og meðlimum þess
alt út til skammar og svívirSingar,
þá væru Únítara stefnan efalaust
í meira áliti en hún nú er á meSal
fólks vors.
iHér læt eg staðar numiS aö sinni
og vona, aö eg þurfi ekki aö taka til
máls aö nýju. ÞaS, sem aö fram-
an er sagt, er eg reiöubúinn aS
standa viS hvar sem er. Hvað mikla
Ananíasargáfu sem menn kunna
aö nota til ,þess að reyna að brjóta
staöhæfingar minar á bak aftur,
dugar hún aldrei til þess aö koll-
varpa þvi seai á sannleika er 'bygt.
B. J. Brandson.
KvæSi
eftir Magnús Sigurösson á StorS
í Framnes byg« í Nýja fslandi,
flutt í kveðjusamsœti í samkomu-
húsi FramnesbygSar, er þeim syst-
kinum, Jóni Jónssyni, Vilborgu
systur hans og Sigrfði Jóbannsson,
uppeldissystur jþeirra, var haldið
laugardaginn 7. maí 1921.
Eg hélt ekki að bjargið það bifaS-
ist hót
er bygðinni okkar var traustast,
;því hérna var ofið í aflseiga rót,
það alt sem í lífstefnu er hraustast'
Og þar voru grunduð orð og eiðar
oft er úr vanda skyldi greiða.
En bylgjan úr róti 'brýst fram
hörð
er byltist á tímans öldum;
í bygðarlag vort hún brýtur skörð,
og bregður upp skugga földum;
er vinirnir iberast burt frá oss,
er bezt hafa numið ítök hjá oss.
pað mœttu okkur jafnan handtök
hlý
að heimilsarni glæddum,
er verða okkur ætíð eins og ný;
í endurminningum fæddum;
svo ljúf sem andblær frá fslands-
iheiðum,
undir sólhimni vorsins breiðum.
En heiður sé ykkur og hjartans
þökk —
til heilla ykkur velgur greiðist;
og hérna við ykkur kveðjum klökk,
— en komið ef ykkur lpiðist. —
því allir velkomin ykkur segja,
þið ættuð hjá oss að lifa og deyja.
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbaktsölvm
Langruth, Man, 24. 1921
Nú er sumiarið komið fyrir al-
vöru, hefir rignt allmikið. braut-
ir og láglendi alt blautt, er það
bagi fyrir þá, sem eru ekki búnir
að sá; gróðri fer nú mikið fram
með degi ihverjum.
Miðvikudaginn 27. apríl lézt
ko’nan Guðlaug Ingibjörg Berg-
son, við Backville P. 0. Man. Hún
bjó þar með börnum sínum; var
dugnaðar og forstands kona, og
vönduð til orðá og verka.
^Siíðastliðinn sunnudagur trini-
tais hátíð, var g^eðidagur; fór fram
ferming í Herðubreiðar söfnuí$i;
var húsfyllir þnátt fyrir óþægi-
legt veður; margir gengu til guðs
borðs, og’sex upgmenni voru stað-
fest; þykist eg þéss fullviss, að við
fundum öll til þess, að sú stund
var til uppbyggingar og gleði.
Fermingardagurinn ætti að vera
ölilum ein af hinum ihelgustu end-
urminningum. og víst mun hann
verði» til blessunar hverjum, sem
fer vel með allar þær góðu endur-
minnimgar, sem eru tengdar við
hann. pað er eitt af hlunnind-
um innan kirkju vorrar: hinn
skipulegi undirbúningur undir
staðfestu og staðífestingín sjálf.
Lútertska kirkjan telur yfir tvær
miljónir meðlima í Bandaríkjun-
rnn, og er áætlað að 25 þúsundir
unglinga verði staðfestir þar á
þessu ári; er það prýðilegur hóp-
ur, og sýnir styrkleika kirkjö
vorrar.
Nöfn þeirra ungmenna er stað-
festust hér á Big Point eru þpssi:
Calvin Sveinbérg Guðmundsson.
Frans Lamibertsen Hanson.
Gordon Thordarson.
Jóihann Arnór Johannsson.
Magnús Eyólfsson.
Guðfinna Hrefna Eyvindsson. ,
» s. s. c.
MAXITOBA !>Kl»\ItTMEXT OF AGIMCI LiTl RE
Stallion Enrolement
Under the “Horse Breeders’ Act” of Manltoba, it is the duty of the
/ owner of every Stallion, standing or travelling for public service ln
Manltoba for remuneratlon, before commencing such business, to apply
annually to the Manitoba Dept. of Agricultyre for a certificate of en-
rollment. Also every importei; or breeder," before offering a Stallion
for sale, m^st have such Stallion enrolled with the Department.
MUST POST COPY OP EN'ROIjMENT CERTIFICATE. — The
owner of a Stallion standing or travelling for public service shall post
and keep posted, during the entire breeding season. copies of the
certificate of enrolment of such Stallion, in a conspicuous place on the
inslde or outside of the main door leading into every stable or buiiding
where the said Stallion stands for public service.
NO FEE FOR ENROLLED STALIjION. — The pwner of an un-
enrolled Stallioh shall not have route bills or breeding cards printed or
posted, nor shail he charge or receive any service fees.
Violations or thc Act Sliouíl Ik' ITomptly RíportAl To Thc
Provincial Poiice ór To This Bonrtl.
, A copy of thé Horse Breeders’ Act may be had by applying to the
Dept. of Agriculture.
STAELION ENROLiMENT BOARD
/ Livc Stock Branch, Dept. of Agriculture, Wiimipeg.
By Authority of the Honorable the
Minister of Agriculture and Xmmigration.
\
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG
: Er ekki betra að vita §
með vissu hvert I
stefnir? |
1
Atkvæði með þingmannsefni Martin stjóniarinnar, J"
er atkvæði með stefnuskrá þeirri, er Martin yfirráðgjafi, |
jjj hofir gert heyrin kunna og allir stjórnar sitnðningsmenn B
1 hafa heitið fylgi. 1
I ■
$ Atkvæði fyrir hina svokölluðu Independents eða í
| Non-partisans, eða Utopians eða Tories, 'leiðir á engan |
* liátt til 'þess, að.óskir yðar og vilji í sarribandi við stjórn- •=
I málastörf nái fram að ganga.
■
Engir tveir af þessnm “ independents ” eru sam- 1
mála um nokkra stjórnmálastefnu, og ef flokksleysingjar '
yrðu í meiri liluta eftir kosninguna, veit enginn hvaða
stefnu slíkur meiri 'hluti kynni að taka. Slíkir vita ekki j
sjálfir hvað við mundi .taka. peir treysta því, að geta (
komist úr klípunnni með pólitiskum hrossakaupum og |
fögrum fyrirheitum, ef fólJkið kynni að glepjast á að j
kjósa þá. '
m ' 1
£ Gerum oss ljóst hvert stefnir. g
1
1
1
fi V
Það getið þér gert með því að
GREIÐA ATKVÆÐI 9. JÚNÍ
Með þingmannsefni
Martínstjórnarinnar
i
I
l
■
Muuauu
lUIBIil!
ÍIUBUUBIUiattUI
■
l■lUI■>!*l|>i
-