Lögberg - 30.06.1921, Síða 4

Bls. 4

LÖGBERQ .FIMTUDAGIN'N,
30. JÚNÍ, 1921.
PERCY
og
Eftir frú Georgia Sheldon.
Nú varð augnabliks þögn meðan Helen leit
á hringinn.
En á næsta augnabliki leit hún á hann með
töfrandi forosi og spurði: “Funduð þér þenna
hring hérna?”
“Já.”
“Nú jæja, hvernig getur þessi litli hlutur
gefið yður ástæðu til að halda að eg hafi
dottið hér?” sagði hún með uppgerðar und-
run.
Hann svaraði ekki spurningu hennar, en
sagði: “Eg fann þenna glófa líka. Hringur-
inn var í einum fingrinum, og hefir fylgt með
þegar glófinn var dneginn af hendinni.”
“Nei, sko! Karlmanns glófi. Þetta er
undarlegt, en nú held eg að eg skilji það!”
sagði hún hlæjandi. “Þér hafið líklega í-
myndað yður, að einhver hafi komið hingað
og hrætt mig, og flúið svo burt í ofboði og mist
glófann?”
“Já, Iþað var skoðun mín,” svaraði hann
og horfði fast í augu hennar.
“Eg skil það nú, að það var eðlilegt að þér
hugsuðuð þannig,” sagði hún alúðlega. “Nú
skil eg Hka hvers vegna að þér ráðlögðuð mér,
að láta engan eða ekkert hræða mig oftar. Þetta
er annars fallegur hringur. Einhver ókunn-
ur hefir mist liann á brautinni. ”
“Hringurinn lítur út fyrir að vera verð-
mikill, Þg eigandinn getur líklegast fundist,
þar eð hann er merktur stöfum,” svaraði Percy,
sem furðaði á sjálfstjórn hennar.
“Er hann merktur? Má eg fá að sjá
hann betur,” sagði Helen.
Hann rétti henni hrínginn, en fann um leið
að fingur hennar voru ískaldir.
Hún gekk að einum ljósberanum, og virt-
ist rannsaka hringinn nákvæmlega.
■“H. S. til C. O.” las hún hátt og lézt vera
hugsandi. Hefði ekki varir hennar verið jafn
fölar og þær voru, þá hefði Percy aldrei
dotið í hug, að hún hefði séð hann áður.
“Eg kenni í brjóst um þann mann, sem
hefir mist svcr verðimikinn grip,” sagði hún
um leið og hún rétti honum hringinn aftur.
“Hafið þér gáð að hvort glófinn hefir nokk-
urt merki, sem bendir á eigendann.”
“Hann hefir ekkert annað merki en núm-
erið,” svaraði Percy. ^
“Máske,” sagði Helen hugsandi, “að það
sé bezt að þér fáið hertoginnunni hringinn og
glófann, ef einhver kjmni síðar meir að spyrja
eftir þeim. Hún þekkir máske einhverja, sem
þessir uppbafsstafir eiga við. Eða eg get
líka fengið henni þá,” sagði hún, eins og henni
dytti þetta snögglega í hug.^
“Þökk fyrir,” svaraði hann, sannfærður
um að hertogainnan fen'gi aldrei að sjá þessa
muni, og rétti henni þá.
Meðan hann fylgdi henni aftur til dans-
salsins, vorkendi hann henni, þó með nokkrum
viðbjóð, því þótt hún væri fríð sýnum, var hún
fölsk og full af sviksemi og táldrægni. Percy
Morton var sá eini af öllum hennar aðdáend-
um, sem dæmdi eðlisfar hennar rétt.
16. Kapítuli.
Daginn eftir þessa stórkostlegu skemti-
samkmu, fór hertogainnan ásamt flestum
þjóna sinna til Brighton, og Helen til móður
sinnar.
‘En eins og áður er sagt, lágu lönd þessara
heimila saman, þar af leiðandi voru báðar
fjölskyldurnar na^stum því eins mikið saman
og áður.
Lávarður Hartvell var mjög hrifinn af
Helenu. Honum fanst hún fegursta, unga
stúlkan, sem hann hefði séð. Og þegar hann
var í nánd við hana, þá beitti hún sömiT töfrun-
um við hann og alla aðra. En þegar hann
var aleinn, hugsaði hann sem svo, að hún mundi'
ekki vqrða sú eiginkona, sem hann yrði ánægður
með. Hann hikaði því við að tala þau orð, sem
tegndi þau saman æfilangt; bœði hertogainnan
g frúvStewart vildu að þau giftust.
“Þú finnur aldrei fallegri, gáfaðri eða bet-
ur mentaða stúlku, hvar sem þú leitar í heim-
inum,” sagði amma hans. “Eg er nú orðinn
gömul, og vil helzt sjá þig vel giftan — áður
en eg yfirgef þenna heim.”
En Nelson svaraði vanalega: “Þú verður
að bíða, eg er enn ekki undir það búinn að ráð-
ast í slíkt. Helen er að sönnu falleg, en það
er eitthvað, sem varar mig við að bindast
henni. ’ ’ /
“Ástæðan er þín eigin hræðslæ og skortur
á sjálfstrausti. Þú ert máske hræddur um
að fá hryggbrot,” sagði amma spaugandi.
Fáum dögum eftir að hertogafrúin kom
til Brighfcon, heimsótti hún Stewart fjölskyld-
una, til þess að taka frúna oig Helenu með sér á
akferð.
Lávarður Nelson var með þelin, og þegar
hann hjálpaði Helenu upp í vagninn, var hún
svo elskuleg, að hann hugsaði, að það' Væri
máske bezt að fara að ráði ömmu sinnar.
A leiðinni mættu þau þremur persónum,
einum manni og tveim stúlkum, sem líka voru
akandi.
Hertogainnan æpti af undrun og ánægju.
Hún heilsaðiþeim, sem sátu í hinum vagninum
með Innilegri alúð.
“En hvað unga stúlkan er falleg,” sagði
frú Stewarr, þegar hún horfði á hana.
“Já,María Carlscourt er fögur og aðlað-
andi, en móðir hennar er þó enn 'þá fallegri.
Tókuð þér ekki eftir henni?” spurði hertoga-
innan yfirburða glöð yfir þessum samfundi.
“Nei, eg leit að eins á ungu stúlkuna,”
svaraði frú Stewart.
* ‘ Mér þykir það leitt. En þér fáið eflaust
tækifæri til að kynnast henni. Þessi vinkona
mín, frú Carlscourt, er amerisk eins og þér.”
“Er það svo! Hvaðan úr Bandafylkjun-
um er hún?”
“Frá Ohicago. Hún ferðaðist um útlönd
fyrir mörgum árum síðan — áður en hún misti
fyrri manninn; hr Carlsoourt varð þá ástfang-
inn af henni, litlu eftir hinn sorglega viðburð.
“Maður hennar druknaði, þegar hann var
á leiðinni til Engllands að mæta henni hér.
“A öllum samkomum var mikið dáðst að
henni — eins mikið og Helenu.
“Tveimur árum eftir komu hennar til
Ameríku, sem syrgjandi ekkja, fór hr. Carls-
court þangað á eftir henni, og kom aftur með
hana sém konu sína.”
“Þetta er skáldleg æfisaga, sem þér segið
nú frá,” sagði frú Stewprt. “Og er unga
ttúlkan sem með þeim var einkabam þeirra?”
“Nei, þau eiga tvo abnu, en María er að
eins ættleitt bam þeirra. Enn þá er ekki
búið að láta hana taka þátt í félagslífinu, en það
á að gera á næsta skemtanatíma Londonar.
Mig furðar hvar þau muni nú dvelja,” sagði
hertogainnan og snéri sér að isouarsyninum.
“Þú verður að komast eftir því fyrir mig. Eg
ætla þá að reyna að fá þau til að heisækja
mig.”
“Með ánægu,” svaraði ungi maðurinn og
snéri sér svo við, til þess að líta enn þá, sem í
vagninum sátu, er nú f jarlægðist óðum.
Frú Stewart leit kvíðandi af honum á
dóttur sína.
Það var hin innilegast ósk hennar, að Hel-
en yrði hertogainna af Jersey, þegar gamla
konan flytti í annan heim, og það yrði henni
því sár vonbrigði, ef lávarðurinn feldi ást til
annarar stúlku.
Helen var Hka dálftið óánægð með þhð,
sem nú skeði. Hún háfði ekki getað ákveðið
að giftast unga manninum, ef hann beiddi henn-
ar. Síðan hún kyntisý Percy Morton, var hún
sannfærð um, að hann var sá eini maður í heim-
inum, sem húh gat elskað heitara en sjálfa sig.
Ef henni hepnaðist þetta ekki, væri máske það
næst bezta að ná í erfingjann að Osterly Park.
Hún hafði hingað til forðast hann að hálfu
leyti. Hún vildi ekkert afráða, fyr en hún
vissi hvaða vald hún hefði yfir Percy Mor-
ton.
En þegar hún sá hið aðdáandi augnatillit
er hann sendi Maríu Carlscourt — og hertog-
innunnar sýnilegu ást til móður hennar, fanst
henni að .sér mundi líka miður, ef hann flytti
þær tilfinningar, sem hún áleit hann bera til
sín, yfir á aðra stúlku — að minsta kosti fyrst
um sinn.
Nelson lávarður komst eftir því þenna
eama dag, að William Carlsoourt ásamt fjöl-
skyldu sinni, dvaldi á einu skrautlegasta hótel-
inu í 'Brighfcon, þar sem þau ætluðu að dvelja,
unz þau gætu fengið hús til leigu með öllum
húsmunum.
Herfcogainnan heimsótti þau daginn eftir,
og bað þau innilega um að vera gestir í sínu
fyrst um sinn.
Heimboðið var þegið með sömu alúð og
það var boðið, og tveim dögUm síðar var Carls-
court með fjölskyldu seztur að í þægilegri í-
búð í rúmgóða og fallega húsinu hertogainn-
unnar.
Tíminn bafði farið vel með Carlscourt
hjónin. Emilia var ekki ellilegri en þegar
hún kom til Englands með þessum trygga manni
sínum. Hún var máske dálítið feitari, augun
björfc og fögur, en ekki sást eitt einasta grátt
liár á höfði hennar.
Gæfuríkari fjölskylda var ekki til í Eng-
landi en þessi.
Þau áttu fcvo sonu, annar líktist föður sín-
um að öllu leyti, hinn meira móðurinni.
En María var uppáhaldsgoð þeirra. Þeim
hjónum þótti innilega vænt um hana, og drengj-
unum sömuleiðis, þar eð hún gerði alt fyrir þá
sem hún gat.
Fyrst var María óþæg, eigingjörn og harð-
ráð, en með hyggilegu uppeldi tókst þeim, Carls-
Icourt hjónunum, að gera hana hlýðna, ‘skyn-
sama, alúðlega og elskuverða unga stúlku, eins
og hún nú var orðin.
•Stewart og Carlscourt ásamt Sir Henry
Harwoods, sem átti landeign á hægri hlið sumar-
Imstaðar hertogainnunnar, komu sér mjög vel
saman. Næstum því á hverjum degi áttu þau
einhverja skemtijn í félagi.
Tvær frænkur frú Hardwood voru í heim-
sókn hjá henni, sem hana langaði til að nytu
eins mikillar skemtunar og hún gat veitt þeim.
Hvert þriðjudagskvöld hafði hún skemtana-
samkomu, en Bella og Harriet fengu ekki að
vera með á þéirri fyrstu, þó þær væru boðnar.
Frú Stewart vildi ekki leyfa Bellu að taka
þátt í félagslífinu, fyr en hún væri fullþroska
stúlka, og Helen var því líka mótfallin.
“Bella er svo trylt, að það er óþægilegt
að hafa hana á samkomum, þar sem eg er til
staðar,” sagði hún.
En á fyrstu samkomu frú Hardwoods,
spurði hún svo vingjarnlega eftir Bellu, og lét í
ljósi svo mikil vonbrigði yfir því, að hún kom
ekki, að frú Stewart iðraðist breytni sinnar.
Og þegar frú Hardwood varð þess vör að
Harriet kom heldur ekki, sagði hún að sér væri
kærkomið að ungfrú Gay kæmi líka.
Frú Stewart lofaði þá, að þær skyldu fá að
koma á næstu samkomu.
Þegar Bella frétti 'þetta, varð hún alveg
trylt af gleði.
“Harriet!” sagði hún áköf, um leið og hún
kom dansandi inn í dagstofu þeirra og faðmaði
kennara sinn að sér. “Við fáum reglulega
góða skemtun. Mamma hefir nú leyft trypp-
inu siínu að fá tækifæri til að hreyfa sig, og þér
megið vera viss um, að það notar tækifærið.”
“En hvernig þú talar, Bella!” sagði Harr-
iet að hólfu leyti áminnandi, en gat þó ekki var-
ist hlátri, því Bélla hoppaði um stofuna alveg
eins og tryppi.
“ Já, þú veizt nú að eg er ótemjandi skepna.
En þegar þú ert með og heldur í taumana, hleyp
eg naumast óðagotslega, ” svaraði Bella spaug-
andi.
“Þegar eg er með!” sagði Harriet undr-
andi. “Eg á ekki að fara þangað.”
“Jú, þú átt! Eg fer ekki eitt fet án þín.
Þú ert auk þess sérstaklega boðin. Frú
Hardwood vonar að Iþú skemtir gestunum með
hlóðfærasöng. ’ ’
“Mér er ljúft að gera frú Hardwood þenna
greiða. En safct að segja held eg, að eg eigi
ekki heima hjá sVo glöðu samkomufólki. Auk
þess —”
“Auk þess — hvað?” spurði Bella.
“Það má ekki búast við því, að búningur
kvenkennara sé svo fullkominn, að hann sé við-
eigandi á slíkum 'Samkomum,” svaraði Harriet
brosandi og roðnaði. “Eg mundi ve/a léleg
persóna á meðal allra þessara mismunandi
sumarfugla í sölum frú Hardwöd.”
“En það rugl, 'Harriet. Þú ert alt af
eðdáanleg. Burtfararprófs kjóllinn þinn er
nógu fallegur til þess, að vera í honum við
hvaða tækifæri sem er. Þú hefir auk þess
hvíta ikjóQinn og fleiri; þú verður auðvitað að
vera með. Þú ert naumast svo ósanngjörn
að ræna mig iþessari ánægju? Og eg fer ekki
fet án þín,” sagði Bella.
Næsta þriðjudag ifór Harriet með henni, og
leit vel út í hvíta kjólnum.
Frú Hardwood varð strax hrifin af henni,
og lét hiklaut í ljósi ánægju sína yfir að sjá
liana; seinna um kvöldið, þegar hún sá Harriet
sitja aleina í einum króknum, gekk hún til henn-
ar og spurði; hersvegna að hún tæki ekki þátt
í dansinum ásamt hinum.
Harriet svaraði, að hún væri næstum öll-
um ókunnug, og vissi þess utan ekki hvort frú
Stewart mundi líka það.
Þegar frú HardWood nokkru síðar sagði
henni, að hún hefði óháð frelsi til að vera með
hinu fóikinu, tók hún þátt í skemtuninni með
ánægju, og áður en hún vissi af því, hafði hún
gleymt að hún var samvistum m'eð hinu æðsta
Iiöfðingjafólki landsins. Hún hugsaði ekki
um annað, eri að allir voru henni innilega alúð- ,
legir — að hún sjálf var ung og glöð, og heim-
urinn ifagur og skemtilegur.
Það var siður frá HaVby, að hafa litlar
skemtisamkomur fyrir nemendur sína viku-
lega. Harriet hafði því tileinkað sér auðvelda
ogóþvingaða félagssiði, svo að allir fundu fram-
komu hennar óaðfinnanlega. Hún dansaði
hvern einasta dans, og þeir sem beiddu hana að
dansa við sig, voru fleiri en hún gat veitt mót-
töku, Qg dansmenn hennar fund ihana alveg ó-
mótstæðilega. Hún var fyndin, fjörug og
töfrandi, en alveg laus við dekur.
“'Þú ert tafradís kvöldsins, Harriet. All-
ir eru ástfangnir af þér. Þú setur Helen í
skugganrí. Eg held að þú á mOrgun verðir
þess vör, að hún hefir ýmigust á þér fyrir
þetta,” hvíslaði Bella að henni, þegar hún nálg-
aðist hana eitt sinn.
“Eg vona að það komi ekki fýrir, Bella,”
svaraði Harriet skelkuð.
Henni var litið í augu Helenar, og í þeim
var einkennilegur gljái og svipurinn á andliti
hennar þannig, að Harriet varð snöggvast
hræddí
En það var aðeins augnablik, því þegar
Helen tók eftir augnati'lliti ihennar, brosti hún
og kinkaði kolli vingjamlega, eins og hún með
því vildi segja, að sér Iþætti vænt um að hún
skemti sér. Harriet var því sannifærð um, að
Bellu hefði skjátlast.
Samt kunni Harriet illa við Helen; hún á-
leit nefnilega að hiín gæti verið hörð og miks-
unarlaus, þrátt fyrir hina ytri alúð.
Það voru ekki aðeins ungu mennirnir, sem
urðu hri'fnir af Harriet þetta kvöld.
Þegar hún að loknum dansinum lék á pía-
nóið, vann hún líka hylli eldri manilanna.
17. Kapítuli.
“Hver er hún?” spurði frú Carlscourt frú
Stewart, Iþar sem þær sátu og töluðu saman.
“Hún heitir ungfrú Gay, og er ein af
ilieimilisfólki mínu,” svaraði frú Stewart.
“Einmitt það! Þér megið vera mjög
hreyknar yfir henni, því hún er sjáanlega vel
gáfuð. Er hún frænka yðar?”
“Nei, hún er aðeins kenslukona og jafn-
framt félagssystir fyrir yngri dóttir mína.”
“Hún líturút fyrir að vera mjög ung til að
gegna slíkri stöðu,” sagði frú Carlscourt, um
leið og hún athugaði andlit Harriets nákvæm-
lega.
“Hún er að sönnu ung, en hún virðist
yfirburða vel hæf að gegna þessari stöðu. Hún
hefir nýlega lokið skólanámi sínu, og er þar
af leiðandi samkvæmt minrii skoðun, þess betur
hæf til að veita öðrum tilsögn.”
Hún lítur út fyrir að vera fyllilega sið-
mentuð stúlka. Er hún neydd til að Jg sér
kennarastöðu? Á hún ekkert heimili — enga
foreldra?”
“Nei, hún á enga foreldra.” )
“Vesalings ibarriið!” sagði frú Carlscourt
með tár í augum. “Hve glöð foreldrar henn-
ar hefðu verið yfir henni, ef þau hefðu lifað
nú.”
Litlu síðar fékk hún tækifæri til að yfir-
gefa frú Stewart. Og notaði þá stund sem
Harriet var iðjulaus og enginn hjá henni, gekk
hún til hennar og sagði vingjarnlega og alúð-
lega: “Þér hafið skemt okkur vel í kvöld
ungfrú Gay., Eg hefi glatt mig meira en eg gefc
sagt, yfir hljóðfærasöngnum yðrir. Þér verð-
ið að afsaka að eg sný mér til yðar, án þess að
vera fcynt yður,” bætti hún rfc.” “Eg er frú
Carlscourt, og méc finst eins og eg sé heima í
\T„ •• trinbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir legundum, geirettur og ak-
korwir aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætið glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—-------------- Limitad--------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræðingum.
Aðferðir vtorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur ekki í annað en lítilsverðan
undirhúning; hjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að eins praktiskar að-
ferðir, svo þér getið byrjað fyrir yðar eigin reikning nær sem er.
Merkið X við reitinn framan við þá iðngreinina, sem þér eruð
bezt fallinn fyrir og munum vér þá senda yður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum yður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
Motor Mecihanics
Oxy Welding
Battery
Ignition, Starting
Regular Course
| | Tractor Mechanics
1----1
Vulcanizing
I----1
Car Owners
I----1
and Lighting
----------1
| Short Course
húsi vinfconu minnar, frú Harwoods. Eg vona
að yður mislíki ekki, þó eg sé ekki mjög náfcvæm
með rétt snið á öllu?”
“Nei, alls ekki,” svaraði Harrieþ sem
strax fékk góðan þokka á þessari fögru og að-
laðandi konu. ‘ ‘ Og mér Iþykir mjög vænt um
að yður líkaði hljóðfærasöngurinn, sem eg fram-
leiddi,” bætti hún við brosandi.
Hún vissi að hún lék vel á hljóðfæri, en hún
var ekki montin af/því, og það gladdi hana að
skemta öðrum á þann hátt.
“Hver hefir verið kennari yðar ungfrú
Gay?” spurði frú Carlseourt.
“Þjóðverji — hr. Heinrick Hamenthal,”
svaraði hún.
‘ ‘ Eg þekki hann af frásögn. Hann kvað
vera mjög lipur. Þegar við fáum íbúð, sem
er viðeigandi fyrir okkur, þá ætlum við að halda
samfcomur við og við. Viljið þér þá koma til
okkar stundum og framleiða ihljóðfærasöng
fyrir gesti mína?” spurði frú Carlscourt með
töfrandi brosi.
“Ef frú Stewart vill leyfa það, þá er fús
til þess,” svaraði Harriet, og bætti svo við blátt
áifram og hreinskilnislega. “Hún hefir alt
vald yfir mínum tíma, þar eð að eg er að eins
barnakennari þar á heimilinu.”
“Þér eruð mjög ungar fyrir silíkt starf.
Líkar yður að vera kennari?”
“Hingað til hefir mér líkað það vel. En
eg befi lítið reynt það, þar eð eg hefi að eins
verið fáar vikur hjá frú Stewart, rétt eftir að
cg lauk burtfararprófi mínu.”
“Haldið þér, að þér mynduð kunna við að
stunda slíkt stanf altaf?”
Harriet stundi við þessa spurningu og leit
í kringum sig.
‘^Þ^ð hefir hingað til vgrið þægilegt líf,”
svaraði hún róleg. “En þó það gagnstæða
hafi átt sér tal, þá geta menn ekki alt af valið
það, sem mönnum líkar bezt í heiminum.”
“En þér skemtið yður vel hérn^?” spurði
frú Carlscourt.
“Já, hér er yfirburða skemtilegt og alt
svo indælt,” svaraði Harriet glöð. “En það
væri nú samt sem áður ef til vill, ekki heppileg-
asta tilveran fyrir mig. ”
“Hvers vegna ekki?”
“Það mundi máske gera mig eigingjarna
og um of skemtanafúsa, öf eg snéri mér að því
eingöngu. Eg held að þesskonar tilvera sé
ekki hin bezta og mest göfgandi. Eg v§rð
sjálf að vinna fyrir mér; og eg er ekki viss um
að eg, eins og nú stendur, ætti að taka mikinn
þátt í félagslegum skmetunum. Það gæti gert
mig óánægða með Mfsskilyrði mín.1”
“Það er mikil göfgi að þér getið tekið
hlutskifti yðar með slíkri þolinmæði og kjarki,”
saigði frú Carlscourt blíðlega, og lagði hendi
hendi sína alúðlega á handlegg Harriets. “Ee:
býst við að þér hafið ekki haft tækrfæri til að
vera saman með dóttur minni í kvöld,” bætti
hún við.
“Eg held eg hafi ekki verið kynt ungfrú
Carlscourt,” svaraði Harriet.
“Komið þér þá, eg skal gera það núna. Mér
þykir vænt um að María kynnist yður.”
'Þessi alúðlega ‘kona leiddi Harriet yfir í
hinn enda salsins, og kynti hana Iþar Maríu og
maimi siínum.