Lögberg - 04.08.1921, Blaðsíða 4

Lögberg - 04.08.1921, Blaðsíða 4
Bla. 4 LÖGBERG, FmTUDAGINtf, 4. ÁGtJST 1921 Jögberg Gefíð út hvem Fimtudag af Tb« ^ol- OloMa Prett, Ltd.^Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. Tainimari Pí-6327 oé N-6328 J6n J. Bíldfell, Editor Otanáakrift til blaðaina: THE C0LUN|BUV PRESS, Itd., Box 3172, Winnipog. H»i\. Utanáakrift ritatjórana: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Nl»n' The "'Lögberg” is printed and published by The Colutnbia Press, Dlmiited. in the Columbia Block, 853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba. Land biljóna eigendanna. Hin ægilega dýTtíÖ, sem stafar frá hinum óábyggilegn peningaskiftum í Evrópu, eru ferðamönnum sí-vaxandi undur. Hugsið yður, að iþegar maður pantar eina flöskn af kampa- víni, þá skuli maður fa reikning upp á tólf þús- und mörk! Mörgum ferðamanninum mun hafa brugðið í brún og álitið sig fjárþrota, unz hon- um var sagt, að dollarinn væri 1,350 marka virði. Fréttaritari Parísar hlaðsins Matin bregður ljósi yfir dýrtíðina í Warsaw, höfuð- borg Póllands. Þegar hann kom þar fyrst, segir hann að sér hafi dottið í hug fjárhættuspil á milli fá- tækra spilamanna, sem, til þess að hylja fjár- skort sinn, hafi komið sér saman um, að í einum iranka skyldu vera 100 frankar, og að á þann hátt gætu þeir látið fólk halda, að þeir hefðu yfir miklu fé að ráða. Þannig eru hversdags viðskifti fólksins í Warsaw. Ef þú tekur þátt í þeim án þess að vita ástæðurnar, þá ofbjóða þér upphæðirnar, sem þú heyrir allsstaðar nefndar. En undir eins og þú hefir skilið þær, þá finst þér þú sért heima hjá þér í þessu glæfra- spili og finnur jafnvel til ánægju út af því, að vera alt í einu orðinn stórauðugur. Fyrir ári síðan, þegar þú komst til Warsaw með franska peninga, þurftir þú ekki að taka neina sérstaka upphæð frá af peningum þeim, er þú hafðir meðferðis, til þess að komast að raun um, hversu mikið það var, sem þú eyddir. Nú setur þú til síðu tvö mör(k. Pólska markið er ígildi eins oentime, og í hvert sinn sem þú tekur þessa upphæð frá höfuðstól þínum, þá hefir þú álitlega upphæð í gjaldeyrir landsins. Þú ferð inn á matsöluhús, það bezta sem þú sérð. Frammistöðumaðurinn ber fyrir þig mál- tíð, sem kostar ákveðið verð. Það er máske súpa, kálfskets steik o. s. frv. Þú borgar hon- um fastákveðið verð, sem er sextíu mörk—sex- tíu oentime, eða fimm cent í canadiskum pen- ingum, og frammistöðumaðurinn tekur ekki við neinni þóknun eða þjórfé. Þetta verð, sextíu xnörk, er fastákveðið í ölum matsöluhúsum borgarinnar. Og þau sýnast þrífast vel á þeim prís, því þar eru vörur ódýrar, svo sem egg, þau kosta eina sou„ og pund af smjöri níutíu og fimm centime eða um átta cent. Það sem einkennilegast er, er það, að ná- lega sama hlutfall, að því er verð snertir, er á milli prísa á öllum vörutegundum, að undan- teknum tveimur, en þær eru frakkneskt vín og ilmvant. Þær vörur eru álitnar munaðarvörur og á þeim er tvöfaldur skattur, sem hleypa verðinu fram. Það meinar samt ekki, að War- saw búar neiti sér um munaðarvöru sökum þess hve dýr hún er, eða þess, hve verðlítið markið er. Fól>k sjálft hugsar ekki út í eða skilur ekki hve miklu það eyðir, og sér ekkert athugavert við óhóf það og eyðslusemi, sem þar á sér stað, því það er orðið henni samgróið. Til dæmis sat maður við hlið mér á matsöluhúsi og neytti mál- tíðar, sem kostaði sextíu mörk, og þegar hann var mettur, pantaði hann eina flösku af kampa- víni, sem kostaði tólf þúsund mörk. Sama er að segja með aðrar vörutegundir, þó óunnna efnið í þær sé flutt inn, þá eru þær frá 40 til 50 prct. ódýrari enn annars staðar. Skyrta úr ágætu efni og innflutt frá Englandi, sem kostar $2.40 í París, kostar sextán hundr- uð marks í Warsaw (sextán franka*. Karl- manns klæðnaður, úr því fínasta og bezta enska Ulster taui, sem hægt er að fá, sniðinn og saum- aður af þeim beztu skröddurum, sem til eru bænum, kostar tnttugu og sex þúsund mörk, eða $21D0. Landsbúamir virðast ekki vera neitt óá- nægðir með þetta verðlag, sem á yfirborðinu virðist svo fram úr hófi keyrandi, vegna þess að tekjur þess hafa vaxið í sama hlutfalli. Það er ekkert óvanalegt, að menn hafi fimm og sex miljónir marka í árslaun í Warsaw. Menn mega heldur efeki furða sig á, þó leik- húsin í Iborginni, sem em fimtán að tölu, verði að hætta að selja aðgöngumiða löngu áður en leikur á að byrja, , og er efcki of sagt þó maður segi, að í þessum fimtán leifchúsum séu 500,000 manns á hverju einasta kvöldi. Það er ekki ó- hugsandi, að fólk borgi fimm og tíu þúsund mörk fyrir einn aðgöngumiða að ári liðnu. Því eins og sýnt hefir verið fram á, þá meinar fjár- upphæðin ekkert til þessa fólks. Það er samt einn flokkur íbúanna, sem hef- ir fulla ástæðu til að kvarta, og það em húsráð- endumir, eða húsaeigendurnir, því þeim er með lögum hannað að setja upp leigu á húsum sín- um, heldur verða þeir að hýsa þessa náunga, er sitja á veitingahúsnnnm og borga tólf þúsnnd mörk fyrir eina flösku af kampavíni, í sex her- bergja búð með öllum nýtízku útbúnaði, fyrir tuttugu og sex franíka um árið, eða $2.10. Ástand þetta hefir og slæm áhrif á annan flokk manna þar í landi. Það eru miljónamær- ingarnir. Þeim er sannarlega vorkunn, því í daglegu tali þýðir miljónaeigandi að eins fá- tækling. Ef maðnr á að geta komist þar í tölu hinna ríku, verður maður að eiga billíónir. Og Pólland getur líka nú miklu fremur kallast land billónaeigenda, heldur en Ameríka. En rétt er að taka það fram um leið, að amerískur dollar er 1,350 marka virði í Póllandi. ---------o-------— Meinvœttir. Eitt af því ömurlega, sem menn hafa átt við áð stríða í heiminum á öllum öldum, eru meinvættir. Þær hafa verið í ýmsum myndum, stundum ímyndaðar, í dýra og dreka líki, stund- um virkilegar, í líki sjó- og landdýra. En þó að þessar meinvættir hafi verið og séu margskonar, þá er eitt sem er sameiginlegt með þeim, og það er ilskan. Með illhug lágu þær við manna vegu, til þess að granda vegfarendum, og mcð sama hng lögðust þær að bygðum og búpeningi manna, til þess að vinna þeim og honnm mein. Vér sjáum þær allssstaðar í náttúrunni, og allsstaðar er viðfangsefni þeirra hið sama: að að vinna mein og skaða. Og þeim hefir oft unn- ist mikið á, áður en hægt hefir verið að eyði- leggja þær eða temja. En þessar 'meinvættir hafa verið og eru víð- ar en í dýraríkinu—í sjónum eða loftinu. Þær eru líka í mannfélaginu og þjóna lund sinni á sama hátt þar eins og ófre^kjurnar, sem sagt er að hafst hafi við í gljúfrum, í hellum eða á mörkinni: eyðileggja, færa úr lagi og deyða svo framarlega sem þær geti. Þessar mannfélags meinvættir nota þó aðra aðferð til þess að ná takmarki sínu held-- ur en illvættirnar, sem minst hefir verið á hér að framan og sagt er frá í sögum vorum og æf- intýrum. Þær ráðast ekki beint að mönnum, til þess hafa þær ekki hug. Heldur ráðast þær að málefnum manna og mannorði, svívirða hvorutveggja og færa á verri veg; bera haturs- orð á milli skyldmenna, vina og mannflokka, og þá finst þeim vegur sinn mestnr, er þær geta Ikomið sem mestri óvild og illendi á stað. Eina slíka getur að líta í síðustu Heims- kringlu. og er, að því er hið ytra útlit snertir, í mannsmynd, og segist eiga heimili í “Flóan- um”, sem er óneitanlega viðeigandi bústaður fyrir slíka veru. Vér höfum oft séð fyrirlitlegt og í fylsta máta andstyggilegt andans afkvæmi borið á borð fyrir Vestur-lslendiga, en vér minnnmst ekki að hafa séð neitt, sem tekur þessu fram að tuddaskap. Athæfi í stjómmálum þessa fylkis, sem heilbrigð dómgreind hlýtur að fordæma og fram- koma manns þess, sem þá fór hér með völd, dáð. En verk 'þeírra, sem við tóku og hafa reynt á allar lundir til þess að leysa þau vel og samvizkusamlega af hendi, vítt og gjörð grunsamleg. Trúarbrögðum kristinna manna, því helgasta, sem þeir eiga til, legst þessi mein- vættur að og reynir að gjöra tortryggileg með kesknis hrottaskap og beinum ósanniudum. Og ekki nóg með það, heldur lætur hún guð sjálfan lýsa velþóknan sinni á Jakob fyrir að láta að orðum móður sinnar Rebekku, þegar hún taldi hann á að svíkja föðnr sinn ísak og hróður sinn Esaú. En segir, að aftur hafi guð hatað Esaú fyrir ráðvendni hans. Náttúrlega er óþarft að mótmæla þessu guðlasti, því allir sem sögu þessa þekkja, vita, að Jakob varð að taka út refsing fyrir þetta af- brot sitt með því að vera útlagi frá ættlandi og æskustöðvum í fjórtán ár, og þegar að þeim liðnum að sáttaþráin knúði hann til samfunda við hróður sinn Esaú og hann mætti honum, þá sagði hann: “Þegar eg sá auglit þitt, var sem eg sæi auglit guðs.” En það var ekki guð hat- urs, heldur sáttfýsinnar og kærleikans guð, sem hann sá. ->» : Á Tjaldbúðarmálið minnist þessi Flóa- meinvættnr og er þar söm við sig, með því að gefa í skyn að þeir menn, sem sigur báru úr být- um í því, bafi baft klæki í frammi sér til sigurs. Vér höfum engan þátt tekið í hinum opinberu deiium, sem út af því máli hafa risið, en ekki getum vér annað en undrast út af því angistar- veini, sem menn þeir, er undir þóttust verða í þeirri viðureign, hafa rekið upp. Og jafnvel menn, sem m’ál þetta kwnur alls ekkert við, eins og Flóa-meinvætturin. Væri ekki mannlegra fyrir þá alla saman að kannast hreinskilnislega við, að þeir hefðu orðið undir í þeirri viður- eign, og láta þar við sitja, heldur en að vera að þessu sífelda volæðis-veini framan í almenning. í sambandi við þetta Tjaldbúðarmál reynir þessi mannfýla að draga dár að æfistarfi dr. Jóns Bjamasonar á meðal Vestur-lslendinga, og er það í fyrsta sinni, oss vitanlega, sem það hefir verið gjört af nokkrum manni, — manni, segjum vér, — það hefði enginn maður gert, sem hefði átt snefil af sanneiksást, réttlæti eða heilbrigðri dómgreind. Það er öllum Vestur- Islendingum ljóst, að dr. Jón Bjarnason varði lífi sínu til þess að efla og vernda heill og heið- ur landa sinna í þessari heimsálfu, í stóru og smáu, öll þau ár, er hann dvaldi á meðal þeirra. Og sá maður, sem gefnr í skyn, að minning hans þoli ekki dagsbirtuna, er annað hvort flón, sem ekki veit bvað hann er að fara með, eða frávita. Margt getur verið óhreint og ilt í eðli manna, en vér vitum ekki af neinu, sem er tudda- legra en að ráðast á mannorð og minning þeirra, sem látnir eru. — Jú, eitt er enn þá verra, og það er. þegar að menn, sem trúað er fyrir opinberum málum, — menn, sem ráða yfir blöðum, sem fólkið treystir og heldur að séu vinir, sem það megi trúa, opna blöð sín fyrir slíkum óþverra og dreifa bonum út á meðal þús- unda af lesendum sínnm. Og minnir það oss á það, sem Jón Vídalín sagði við Þórð Jónsson forðum : ‘ ‘ Fvrir drenglyndum mótstöðumanni ber eg virðingu, en ódrenglyndur vinur er meist- arastykki andskotans.” --------o-------- Molar. II. Fyrir nokkru átti hið frjálslynda blað, Man- chester Guardian, aldarafmæli og var þess at- burðar minst með hátíðlegum hætti. 1 afmælisdags útgáfu blaðsins birtist fögur og hrífandi ritgerð eftir aðal ritstjórann, Mr. C. P. Scott, og fygja hér á eftir nokkur helztu atriði í lauslegri þýðingu: “Alt, sem lífsanda dregur, þarf á ein- drægni að halda, meginreglunni miklu, sem lífs- máttur og þroski byggist á.— Sama reglan gild- ir, þegar um fréttablöð er að ræða. Því full- komnari sem eindrægni blaðs er, þess fyr og gleggra koma þroska ávextirnir í Ijós. “Þegar eg lít yfir- liðna tímann, verður mér á að bera saman stefnu blaðsins fyr og nú, áhugamálin, sem það barðist fyrir þá, og berst fyrií í dag. 1 sambandi við útgáfu blaðs, kem- ur einkum tvent til greina. Blaðið er viðskifta eða atvinnu stofnu, sem verður að bera sig, ef það á að halda lífi. En það er einnig annað og meira. Það er stofnun, sem getur haft áhrif á alt samfélagið, og eg held að .stundum geti áhrifin jafnvel orðið enn víðtækari. Blað getur- haft óútreiknanleg áhrif á stjórnarfarið. Það verk- ar heinlínis eða óbeinlínis á hugarfar og sam- vizku fólksins. Það getur mentað og aðstoðað, eða þá á hinn hóginn orðið til þess gagnstæða. Tilvera blaðs er hvorttveggja í senn, efnisleg og siðferðileg, en áhrif þess eru undir sam- stárfi þessara tveggja afla komin. — Dagblöð geta stundum að eins haft völd og fé að mark- miði; en það eru líka til blöð, sem stefna að hærra og fulkomnara takmarki. “Eg held mér sé óhætt að fullyrða, að sjald- an muni hafa leikið á því vafi, fyrir hverju blað það hefir barist, sem mér hefir veizt sá heiður að vinna við, að heita má alla starfsæfi mína. Hefði takmark þes.s verið þokukent, mundi eg tæpast hafa getað unnið við það stundinni leng- nr. -t í “Persónu og skapferlis einkenni eru við- kvæm mál og næsta margbrotin. . Mælgi, í sam- bandi við slík einkenni, er óþörf; þjóðfélagið verður vart áhrifanna engu að síður. Skap- ferlismótunin er erfða-innstæða starfs og hng- sjóna liðinna alda. iStefnuhreinindin eru ein- staklingsins dýrasta eign; þau eiga Mka að vera helgidómur blaðanna. Stefnnhreinindum fylg- ir ráðvendni, drengskapur, hugprýði og skyldu- rækni við samfélagið. Dagblöð eru óumflýjan- lega, í vissum skilningi, einokun. Þó er það heilög skylda þeirra, að forðast freistingar ein- okunarinnar. “ Frum-tilgangur blaðs er sá, að safna fréttum. Þess verður út af lífinu að gæta, að fréttirnar fái hvorki á sig sterkari lit né upp- litist við frásögnina. Blað má aldrei nokkuð það flytja, er varpað getur skugga á hið heið- bjarta andlit sannleikans. Útskýringar eru heimilar, en sannindin heilög. Andstæðingur- inn, jafnt sem skoðanabróðirinn befir sama rétt til þess, að birta almenningi skoðanir sínar í fréttablaði. —■ Útskýringar og atbugasemdir þurfa að vera samvizkusamlega ígrundaðar. — Það er gott að vera djarfnr, en þó jafnvel betra að vera sanngjam. Þetta er hugsjóna-tak- mark, sem, því miður, fáir af oss ná. Vér get- um aðeins reynt, heðið samferðafólkið fyrir- gefningar á veikleikunum og skilist þar við málið.” Mr. C. P. Scott hefir verið ritstjóri að Manchester Guardian í fimtíu ár, og er nú mað- nr mjög hniginn að aldri. E. P. J. --------o—-----— Námsstyrkur. Fyrir nokkru mintumst vér í Löghergi á námsstyrk þann, sem stjórnin í Saskatehewan hefir veitt námsfólki innan þess fykis, sem full- nægir þeim skilyrðum er stjórnin hefir sett fyr- ir þeirri fjárveithigu. En oss láðist þá að geta þess, að sá fyrsti, eða réttara sagt ,sú fyrsta, sem fullnægði skilyrðunum, sem sett eru, var íslenzk — það er ungmær Fríða Harold, og það líka, að með þessari fjárveitingu fylgdi bréf frá yifirráðh. Saskatchewan fylkis, þar sem tekið var fram, að ungfrú Harold hefði fullnægt mentaskilyrðum þeim, sem umsækjendum um styrkinn eru sett, en einkum og sér í lagi hefðu hinir fram úr skarandi kennara hæfileikar ung- i’rú Harold komið til greina, þegar um veiting- una var að ræða. Er slíkur vitnishurður frá Hon. Mr. Martin ekki að eins miíkið gleðiefni fyrir ungfrú Harold sjáfa, vini hennar og kunn- ingja, heldur og alla íslendinga. Ungfrú Harold fór til Frakklands í fyrra ásamt ungfrú Þórstínu Jaokson og hefir stund- að nám þar í landi við háskóla í París og fleiri mentastofnanir og getið sér í hvívetna ágætis orðstír. I Ur bænum. Mr. Mrs. Albert ísfeld, frá Wyn- yard, voru á ferð í bænum í vik- unni sem leið. þjóðminningarhátíðin 2. þ. m. í Winnipeg, hepnaðist ágætlega yf- irleitt. Ræður og kvæði í bezta lagi. Mun flestum þeim, er á hlýddu, lengi verða minnisstætt erindi það (hið anjalla og djúp- hugsaða, er heiðursgesturinn Ein- ar skáld Benediktsson flutti. — Korgarstjórinn í Winnipeg, Mr. Parnell, var viðstaddur og ávarp- aði mannsöfnHðinn. Á milli ræð- anna var skemt með söng, undir handleiðslu prófessor _Sveinbjörns- sonar. — Svo fagurt veður var frá morgni til kvölds, að eigi varð á á betra kosið. — Nánari fregnir híða næsta blaðs og verður þá hirt eitthvað af ræðunum. porsteinn Jónsson bóndi frá Hólmi, í Argyle bygð, kom úr kynnisför vestan úr Vatnabygðum í síðustu viku, ibrá öldungurinn sér vestur til þess að sjá bygðina og heilsa upp á gamla vini og kunningja, sem hann á' þar vestra. Á meðan hann dvaldi vestra var hann aðallega á vegum Jóhanns Tryggva Friðrikssonar í Wynyard og fór hann með ihonum á milli stórbændanna þar vestur frá. Mjög leizt ponsteini vel á sig þar vestur frá — á búskap bænda og afkomu og fanst honum að Argyle drengirnir sem þangað fóru vest- ur fyrir nokkru síðan hafi staðið sig ágætlega. porsteinn bað Lögberg að flytja löndum þar vestra í kringum Kandahar og Wynyard kæra kveðju og þökk fyr- ir hinar stórhöfðinglegu viðtökur isem hann hafði átt að mæta hvar sem hann bar að garði. Um leið og vér viljum vekja at- hygli íslendinga á hinni miklu kjör- kaupasölu hjá Banfield, sem aug- lýst er á öðrum stað hér í blaðinu, viljum vér geta þess, að af þeirri á- stæðu einni, hve seint oss barst aug- lýsingin i hendur, er hún prentuð á ensku. Tími til þýðingar var eigi fyrir hendi. Kynnið yður auglýs- inguna vandlega. Það er ekki á hverjum degi, að slík kjörkaup bjóð_ ast almenningi. Gjafir til Jóns Bjarnasonar skóla. Miss Elinora Julius, Gimli $io.oö Mrs. G. Sveinsson, Gimli .. io.oo Mrs. Olson, Winnipeg .. .. 3.00 Meö kæru þakklæti. S. W. Melsted, gjaldk. Caruso dáinn. Söngmaðurinn frægi, Enrica Caruso, lézt í Napels á ítalíu 2. þ. m. Eins og menn muna, lá hann þungt haldinn síðastliðinn vetur í N. York„ en batnaði þá aftur og fór heim til ættlands sins siðast- liðið vor, þar sem sjúkdómurinn tók sig upp aftur og leiddi hann til bana að morgni þriðjudagsins 2. ágúst. Eiga menn þar á bak að sjá heimsins mesta söngsnilling. —-------0--------- Frú Stefanía Guðmundsdóttir kvödd að Wynyard, Sask.j 21. júlí 1921. Pú komst huguð að heiman Hingað vestur um lönd, Gleðihoðin að bera: Bros frá heimdala-strönd. Lista-sól þér ei sígur Sindra geislar á braut pú ert gleðinnar gígur Gæfa sorgum og þraut. Ef við geymum þá gæfu Glöð og minninga-'klökk, pá mun útlaginn inna Ættarlandinu þökk: Fyrir för þína hingað; Fyrir bros þín og tár: Bundin iharnsglöðu minni Björt um komandi ár. Nú er heimförum heitið, Himinn breiðir s'ín tjöld: Yfir kærleikans kveðju Koss og handtaka fjöld, Yfir óskuð og vonuð: Æsku heimdala-lönd; Verður öllum sem unna Ætíð kærust sú strðnd. Jak. Jónsson Norman. PENINGA MEÐ PÓSTI eða SÍMA Má senda með fullri vissu um skilsemi til E v r ó p u gegn lun þennan b a n ka og þeirra fullmegtuga. Ráðsmaður hvers úti- hús gefur upplýsing- ar með hinni mestu ánægju. The Royal Bank of Canada Allar eignir $530,000,000^ Loftskeyti til Joð Pje. Eg heyrði í gær að hér var sagt að hold þitt væri kiistuliagt og þú sért orðinn andi. Eg rengi það, en ef svo er af alúð hið ef fyrir þér að önd þín megi una sér á alsælunnar landi. Minn tryggi vin eg trúði þér, og treysti nú þú skrifir mér þótt breitt sé milli-bilið. Ef skriftól engin er að fá er ýmislegt sem nota má með kolamola komdu þá og krjtaðu á þilið. Ef það fæst ekkþ þá er hitt og þú skalt koma í borðið mitt — í það kom margur mætur —. En góði vinur gáðu að ef græna borðið fer á stað að fara vægt, því valt er það 0g vantar á það fætur. pað horð var áður ibýsna'trauist en bíddu við, í fyrra haust var haldinn hjá mér fundur, Jón Arason með okkur var en annar biskup kom þá þar, Eg man ei hvað á milli ibar en “mulblan” gekk í sundur. Eg þagna nú í þetta sinn, og þolinmóður vinur minn að borði ber eg eyra. En eg vil engan ófrið sjá svo einn er bezt þú konv'r þá því bágur væri ibiti sá að foorðið skemdist meira. X X X X Fréttabréf. Frá Holar P.O., Sask. Þaö er ekki oft, að maður sér minst á Holarbygð í blöðunum, svo mér datt í hug að einhver hefði gaman af að heyra hvernig sú bygð þrífst. Héðan er fátt að frétta, enginn er veikur og enginn deyr; öllum líð- ur vel. Hér hafa verið ákaflega miklar rigningar það sem af er sumrinu. Hagl hefir gert vart við sig, en litinn skaða gert. Þ'að er ómögu- legt að segja annað, en að það lít- ur út fyrir að hér verði ein sú bezta uppskera, sem menn geta bú- ist við. Það má segja, meðal annars, að Hólabúar hafa nú kirkju, sem þeir með góðum samtökum hafa komið upp. Kirkja þeirra er í presta- kalli séra Halldórs Jjónssonar, og messar hann hér annan hvom sunnudag, þegar heilsan leyfir. Samkvæmislífið er að lifna hér á meðal unga fólksins. Hér hafa verið nokkrar danssamkomur og “picnic” var haldið fyrir nokkrum dögpim, , er óhætt að fullyrða, að allir Hólabúar hafi sótt það og farið heim ánægðir. Eg ætla að endingu að minnast á “baseball team”, sem bygðin hefir. Það eru alt íslenzkir drengir í þvi og er farið að bera mikið á þeim x þeirri list. Þ'eir hafa leikið við aðkomna leikflokka og borið sigur úr býtum hvað eftir annað. Það er vonandi, að þeir verði eins góð- ir í sinni list, eins og íslenzku Fálk- amir eru í sinni. Heyrst hefir, að boltaleikari frá Saskatoon hafi beðið prófessor H. J. Stefánsson, sem er formaður Hóla-drengjanna, að koma vestur með þá og leika á sýningunni í Saskatoon. Þykir Iíklegt, að þeir muni bregða sér vestur. Ef þeir fara, er vonandi, að þeir komi heim sigri hrósandi. Það er enginn efi á því, að próf. Stefánsson hefir lagt miídð á sig við að æfa þennan flokk sinn. — Próf. Stefánsson kom frá Winni- peg í vor og dvelur á sumarbústað sinum hér í bygðinni. Jæja, þetta er, held eg það mark- verðasta, sem hér er að gerast. G. J. K.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.