Lögberg - 24.11.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1921
Bls. 3
HWHttuHnmniiiimmHiiiiimimiHnffln
I
Sérstök deild í blaðinu
<MIIMHIIIIflllllllllllllllllllllllllllllllIII
miiiiuimuiiiiiiimTnniniiÞ-
SOLSKIN
iiMnnian
Fjrir bömi| ■ rofessional Cards
•ttiiiniiiiumniiitiimiiiiiHiimutnuuiiumnHiuumutsiiiiuiuttHiuuiumuuiniuiuiuuuuuimu- ■ ■
I siiiiaiiiniiBiiiiBiiiiauiiaiBiiiiBiiiiBiiiiHiiiiBiiiiaiiiiiBiiiiHiiiiaiiiiiaiiiiBiiiiHLniiniiiaiHiimiiiHiiiiaiiiit?
¥m
nimui
iiiiiHiiimiiia
iiiiiHiiwiiiHiitiHiniHiniHiiiKiiiiHinaiiiiii
iniiHtiiiHiini
IIIIlHilllB
imiHmHinHiniHiiiHiiirHiii
iiiiiHiiiHiimin
IIIIHIIIiHIIIHIIIII
Grasakonan.
Varpar yfir onyi og unn
aftansólin geisla línuim.
Smýgur gegnuni rauðan runn
rjúpan liljótt af ungum sínum,
alt af sólskins bergir brunn,
bjarta sveit í faðmi þínum.
Situr ein um sumarkvöld
seljan gulls hjá grasatýnu,
tekur upp í iðnisgjöld \
ássins brún að herðadýnu,
hún á skilið hvíld í kvöld
komin árla að starfi sínu.
Og hún drekkur vonarveig
vilja sanis og hugardrauma,
roðnar við þann töfrateig,
tekst á loft við hitastrauma,
svo að lokum finst hún fleyg,
f jöllin geti hún lagt við tauma.
Hún á enga ættargrund,
eyrir gulls ei nokkum hvetur.
Fagurt hár og mjúka mund
mörgum fremur boðið getur.
Bjartan svip og 'blíða lund
lróndasonur fann og metur. ’
Nú er ljúft að láta hug
leita hans um auðnir fjalla;
sja hann hlaupa, sýna dug,
sendast fram á hamrastalla;
stíga á liest og fara á flug
fremri í leit en hina alla.
Yfir klungur keyrir blakk,
kveinar jörðin undan hófum;
fagur situr hann í hnakk
hefir tauma í báðurn lófum;
hörundsbrúnn, í stuttum stakk,
streyimir angan reyrs frá glófum. ■
Hugann dremiir vorsins vald,
velli græna, bæi reista; *
þá er skýjin halla íhald,
hiti báls af hverjum neista.
Hún er björt með brúðarfald
bundin þeim sem má hún treysta.
Og þau ganga hönd við hönd,
holt og mela gróðri klæða,
isvífur yfir ljósgræn lönd
leiðina til sólarhæða;
út að landsins ystu rönd,
öllum mönnum líkna, og græða.
Unir sér við fengna frægð
fjallakonan draumaríka,
hún á vona góðra gnægð,
gull og silfur það er líka.
Þó að yrði hún aftur lægð,
enginn tæki minning slíka.
Sorg og gremja um æskuár
eiga sjáldan djúpar rætur.
Fyr en varir fölna hár;
flesta tíma eimhver grætur.
Græðir hundrað hjartasár
hugarbirta einnar nætur. Fríða
—Hlín.
-------p-O-------
/
Tom Sawyer-
Mark Twain.
I. Kapítu'li.
‘ ‘ Tomí! ’ ’
Ekkert svar.
‘ ‘ Tomí—! ’ ’
Steinhljóð.
“Iívað ætli ihafi orðið af drengnum? Tomí!
segi eg!”
Gamla konan lét gleraugun sín síga niður á
nefbroddinn, leit yfir þau innan um herbergið,
ýtti þeim svo upp á ennið og herfði nú á ný und-
an þeim alt í kringnm sig. Það kom ekki oft
tyrir, að luvn væri að litast um með gleraugunum
sínum eftir öðru eins lítilræði og dálitlum dreng-
hnokka, því þetta vmru sparigleraugun hennar, og
hún var verulega hreykin af þeim; hafði hún þau
iremur til prýðis en gagns, enda hefði hún alveg
eins vel getað séð í gegnum tvo kamfórumola.
Hún stóð nú um stuiul eins og á ixiðum áttum og
sagði síðán — reyndar gkki mjög hátt, en þó svo,
að öll stofugögnin hefðu getað heyrt það:
“Jæja, drengur minn, bíddu við þar til eg
næ í þig, þá---------’
Hún lauk ekki við það er hún hafði ætlað að
s(‘gja, því hún hafði nú beygt sig niður, og var í
óða önn að pota inn undir rúmið með sópskaftinu,
en ekki hafði sú fvrirhöfn hennar annan árangur
en þann, að æra köttinn út undan rúminu.
AJdrei hefi eg þekt annan eins strák, Jiað
segi eg þó satt!”
Hún gckk nú út í opnar dyrnar og' gægðist
inn á milli tómata og gýfi’lrunna, en það var ait
Jiað sem ræktað var þar í garðinum. En hvergi
sást Tom. Hún hóf þá upp röddina svo að lieyra
mátti langar leiðir og kallaði: To-m-í! To-m_í!
Bá heyrðist ofurlítíð iþrusk að baki hennar;
iiún vatt sér við, rétt mátulega til að ná í hnakka-
drambið á drenghnokka einum; hún hélt honum
rígföstum og mælti:
“'Sjaum við nú til, loksins náði eg þó í þig!
Þu kenlur auðvitað innan úr búri, enn Jiá einu
>iuni — liverju hefir Jní nú hnuplað!”
“F/ngu.”
“Engu! Sýndu mér á þér hendurnar og
munninn. Það er þokkaiegt að sjó, hvernig Jiú
lítur út; hvernig stendur á þessu?”
‘.‘Eg veit ekki, frænka!”
“Ekki Jtað, — þá skal eg segja J>ér Jtað. Það
er ávaxtamauk — skilurðu Jtað? Hefi eg ekki
sagt þér Jtað margsinnis, að látirðu ekki ávaxta-
maukið mitt í friði, þá færðu — réttu mér reyr-
prikið þarna.”
Spansreyrinn hvein yfir höfði Tomma. Ógn-
in vofði yfir honum!
“Æ, góða fnrn'ka mín, líttu aftur fyrir Jtig!”
Gamla konan vatt sér rösklega við, og kipti
að sér kjólnum sínum til Jtess að vera við öllu
búin, en í sama ltili var strákur aMur á burtu;
hún sá á eftir honum, þar sem hann var að klifrast
yfir háa girðingu. Hann var sloppinn! En
Jtarna stóð ihún alveg orðlaus og í illu skapi. Pó
rann henni fljótf reiðin, og hún fór að brosa að
öllu saman.
“Mikill dæmalaus óþektarangi er hann, Jtessi
strákur,” sagði luin við sjáifa sig. “En eg
get aldrei varast brel'lur hans, Jtó hann sé reyndar
búinn að leika nógn oft á inig til þess. En “það
er seint að kenna,” segir máltaJkið; eg varast liann
\ arla héðan af. Enda er það ómögulegt! Það
er ekki svo sein að hann beiti alt af somu brögðun
nei, ónei! Það er altaf nýtt upp á teningnum hjá
honum. Og hvernig í dauðanum er þá mögulegt
að vita, upp á hverju hann muni taka næst. Það
skal heldur ekki aka úr, að hann veit upp á sína
tíu fingur, hvað hann má bjóða mér, áður en eg
reiðist, og hann rcynir altaf að leiða athvgli mína
að einhverju, eða þá að koma mér til að hlæja,
rett í því að eg ætla á láta liöggin dynja á honum,
Jiví þá veit hann að hann sleppur við refsinguna.
Pig veit það ofurvel, að eg gjöri ekki altaf eins og
akyldan býður, þegar hann á í hlut, og eg veit að
agaleysið vinnur æskunni tjón, — en herra minn
trúr! Hann er Jió barnið hennar systur minnar
sálngu. Og þó aldrei neina samvikzan áklagi
mig fyrir Jiað, þá er mér 'ilífsómögulegt að refsa
honum sein skyldi. Eg liefi reynt það, að þá
sjaldan sem eg hefi tekið í hann að maklegleikum,
þá er eins og hjarta mitt ætli að springa. Eg
Jiykist vita það að hann sé nú kominn í skildinga-
leik, svo eg verð líklega að nevðast til að hegna
lionum með því að láta hann vinna ó morgun.
•’að er líklega of þung refsing, að lóta grevið
vinna í ilaugardagsleyfinu, þegar öll börn eru að
leika sér, og það því fremur, sem hann hatar alla
vinnu eins og heitan eldinn. En eg verð að
gera skyldu mína gagnvart honum, ella er ekki
gott að vita livað úr honum kann að verða.”
Það var líka eins og Pollv gömlu grunaði:
Tom var í skildingaleik og skemti sér ágætlega.
Hann kom svo seint heim að Jrað var rétt svo að
hann gat hjálpað Jirnrna, sem var dálítill negra-
drengur, til að saga brenni til næsta dags og
kljúfa spýtur undir kvöldverðinn. Hann lagði
reyndar lítið hönd að Jiessu verki, en stóð yfir
Jimma og var að segja honum frá afreksverkum
sínum um daginn.
Tom átti hálfbróður sem hét Siddi. Hann
var yngri en Tom og stiltur drengur, — næsta ó-
iíkur bróður sínum. Frænka hans hafði sagt
honum að tína spæni fyrir kvöldið, og hann var
nú búinn að því fvrir löngu. Meðan Tom var
að borða kvöldmatinn sinn, og laumast til að ná
’sér f einstaka sykurmola þegar færi gafst, var
írænka hans að veiða upp úr honum athæfi hans
um daginn. Hún var sannfærð um það, eins og
svo margar einfaldar konur eru, að hún væri
Jæirri gáfu gædd, að geta veitt upp úr öðrum
hvað sem vera skyldi með tvíræðum .spumingum.
Hún hélt að spurníngar sínar væru hreinasta
furðu verk slægðarinnar, en vandræðalaust var
þó hverjum manni með meðalgreind að sjá við
þeim.
Hún fór að beita slægð sinni við Tom og
sagði: “Það hefir víst verið býsna Iheitt. í skól-
anum í dag, Tomi minn?”
“Já, það var íjóti hitinn!”
“Pig hefir víst langað til að baða þig? Það
var líka aldrei nema von.”
Tom fanst J>ó óljóst væri, eitthvaðUiggja á
bak við þessa spurningu; það vaknaði hjá lionum
■grunur, og hann svaraði dræmt: “Ja-á, það hefði
verið ágætt, hefði eg mátt það.”
Kerling fór að iþukla á skyrtulíningunum
hans og sagði: “Mér finst Jær ekki vera mjög
heitt núna. Er það?”
Hún fann að skvrtan var þur, og henni Jiótti
væpt um að hafa tekið eftir því, J)ó bágt væri að
vita hvers vegna. En Tom vissi strax hvaðau
á sig stóð veðrið og svaraði: “Við vorum að
dæla vatni hvor yfir höuðin á öðrum — það er
hálfdeigt á mér hárið enn þá, findu!”
Pollv gömlu gramdist það, að hún skyldi
ekki hafa hugsað út í J>etta. En nú datt henni
nýtt ráð’í hug: “Það var }>ó óþarfi fvrir þig
að rífa nýsaumaðan kragann af skyrtunni þinni,
þó da’lt væri vatni yfdr kollinn á þér. Hneptu
frá J)ér treyjunni!”
Nú sá Tom hvernig í öllu ló. Ilann hnepti
óðara frá sér treyjunni, en skvrtukraginn var eins
og hann átti að vera.
“Jæja, tötrið mitt, það er bezt þú farir. Eg
hélt endilega að })ú hefðir baðað þig og verið í
skildingaleik. Eg verð víst að fyrirgefa þér
í Jietta sinn, JwS mig gmni að þú sért sekari en
‘])ú lætur. Þú mátt reiða þig á það, að eg kem
þér einhverntíma í opna skjöldu, þótt seinna
verði, og J>á veiztu hvað viðtekur. Þú skalt vara
}>ig, drengur minn.
“Heyrðu frænka,” sagði Siddi, “eg má
segja að síðast þegar þú saumaðir kragann á
skvrtuna hans Tom, þá saumaðir þú hann með
hvítum 'þræði, en nú er hann saumaður með
svörtum. ’ ’
“A, var }>að svo! Þetta er alveg satt sem
barnið segir, eg sauinaði kragann niður með
livítum tvinna; eg man Jiað svo glögt Tom!”
En Tom vissi á hverju hann átti von, lír }>ví
sem komið var, og langaði ekkert til að 'bíða eftir
því. Hann flýtti sér sem skjótast í burtu, en
sagði um leið og hanh skaust út:
“Eg skal muna þér þetta, Siddi minn, vertn
viss um það, vinur sæll!”
Pegar Tom var slopiúnn úr hættunni, fór
Iiann að atliuga tvær nálar, sem nælt var í trey#ju-
íóðrið hans; var önnur nálin þrædd hvítum en
hin svörtum spotta.
“Hún hefði aldrei tekið eftir ]>essu, ef þræl-
beinið hann Siddi hefði haldið sér saman. Það
er lfka ómögulegt að botna í }>essu, því hún saumar
aldrei með sama litnum. Hvort eg skal ekki
lumbra duglega á Sidda, þegar eg næ í hann, sá
skal sve mér fá það.”
En Tom var ekki lengi í slæmu skapi út af
Jiessu. Hann fór nú að hugsa um alt annað.
Jíétt á undan lionum gekk negradrengur og hann
blístraði svo afar einkennilega, að Tom fanst
hann endilega þurfa að ná þeirri íþrótt, því svona
snildarlega hafði hann aldrei heyrt blístrað. Hann
æfði sig stundarkorn, og ekki leið á löngu, áður
en liann gat framleitt liina fjörugstu tóna, sem
helzt líktust þýðu og dillandi fugiatísti. Hann
spígsporaði nú drembilega eftir götunni og blístr-
aði eins og fara gjörði. Honum fanst áreiðan-
lega ekki minna til um kunnáttu sína, en þó að
hann hefði verið stjörnufræð’ingur og væri nýbú-
inn að finna nýja ceikistjörau.
Sumarkvöldin voru enn þá löng og björt. Alt
í einu hætti Tom að blístra. Frammi fyrir
lionum stóð bráðókunnugur drengur, dálítið
sta’rri en liann sjálfur. Pétursborg var lítið
J>orp og voru ókunnugir menn þar sjaldséðir.
Þessi drengur var líka í viðhafnarfötum þó virkur
dagur væri. Hann hafði ljóinandi fallegt háls-
•bindi, og yfir höfuð var einhver stórborgar brag-
ur á honurn, sem Tom gramdist óheyrilega. Og
því lengur sem hank staiði á þenna uppskafning,
því meir fanst honum um það, hve hann var sjálf-
ur illa til fara. Hvorugur drengjauna mælti
orð frá munni, en ef annar Jæirra hreyfði sig,
færði hinn sig líka úr stað. Loks rauf Tom þögn-
ina og .sagði:
“Eg get nú samt farið með þig eins og eg
ætla mér, þó J)ú sér fínn, iagsmaður.”
“Það þætti mér gaman að sjá.”
“p]g get það eins og að drekka.”
“Nei, fjandakorni þú getur það.”
“Jú, eg vil ekki vinna mér hægra verk. ”
“Þú skalt ekki geta J)að.”
“Jú.”
Nei, og aftur nei.”
“Jú, eg skal sýna þér það.”
“Jæja, reyndu þá!”
Nú varð þögn. sem spáði engu góðu. Svo
tók Tom aftur til máls:
“Hvað heiturðu?”
“Þig varðar ekkert um það.”
“Þú skalt nú bráðum fá að sjá, hvort mig
varðar ekkort um það, lagsi.”
“ Já, blessaður lof mér að sjó það.
“Ef þú segir mikið meira skaltu fá að kenna
á mér.”
“Sei sei! Mikið meira, mikið meira, mikið
meira. Nú er eg búinn að segja “mikið meira.”
“Ojæja, Jní þykist víst vera býsna fvndinn?
Eg get lækkað í þér rostann með annari hendinni,
lagsmaður.”
‘ ‘ Ja—svei! Því gerir þú það ekki ? ’ ’
“Vertu ekki gleiður. Þú getur fengið
smjörjiefiiin af mér ef þig langar til.”
“Pú ert ekkex't nema bölvað montið; þú þorir
ekki að snerta mig.”
“Viltu reyna?”
“Það er ekki til neins; þú þoi'ir ekki að
berjast.”
“Ef þú hættir ekki þessu slúðri skal eg
mola í }>ér hausinn með steini!”
“ Já, eg held þíi verðir ekki lengi að því.”
“Nei, það nxáttu reiða þig á.”
“Þú getur það ekki fyrir hræðslu.”
“Eg er ekkert hrseddur \rið J>ig.”
“Jú, það ertu.”
“Nei.”
Nú þögnuðu báðar hetjurnar og liorfðust
í au'gu fokvondar. Svo fóru þeir að hringsóla
hvor í kringum annan, þangað til Tom sagði:
M a nnkœrleikur.
(Saga eftir Moody)
Fyrir nokkram árum var í Chieago lítill
drengur, sem aldrei lét sig vanta í sunnudags-
skóla. Svo bar það við, að foreldrar hans fluttu
búfei'lum í annan hluta borgarinnar um mílu
vegar fjarri sínunx gamla bústað. En svo hélt
drengurinn litli áfram að ganga á lxverjum
sunnudegi á J)ann skóla, sem hann hafði verið
á — fram hjá þrjátíu til fjörutíu suniiudags-
skólum, sem voru á leið hans.
Þá var það einn sunnudagsmoi'gun, að ein
kenslukona var á stjái á sti’ætum til að líta eft-
ir drengjum, og fá þá inn í skóla sinn. Hún
hittir þá dreng þennan, senx hún kannaðist við,
og s]>urði liann hvers vegna hann gengi svo
langan veg á skóla og fram hjá svo mörgum
sunnixdagsskólum, sem væra fult svo góðir sem
hans skóli. “Það kann vel að vera,” sagði
drengiirinn, “en þeir eru ékki allir iafngóðir
fyrir mig.” “Hveraig stendur á þí?” spurði
kenslukonan. “Af þvú,” svaraði drengurinn,
“að allir eru svo dæmalaust góðir vrið mig á
mínum sunnudagsskóla og mér líður þar svo
ágætlega.”
Hin velþekta myndastofa
Martel’s Photo Studio
264 PORTAGE AVE.
Winnipeg, : : Manitoba
PHONE A 7986 Næ»t við Chocolate Shop
Dr. J. Stefánsson
401 Boyd Bi.ildinfi
COR. PORI/\C£ AVE. & EDMOfiTO)! IT.
Stundar eingongu augna, eyina nef
og kverka ajúkdóma. — Er að hitta
frá kl. 10 12 f. h. og 2 5 e. h.—
Talalml: A 3521. Helmili: 627
McMilIan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
401 Boyd HuUdtrg
Cor f*orta.ge Ave. og Edmonton
Stundar sírntaklsga oerklaayk!
og aíra lungnasíúkdóma Br aC
finna á skrlfstofunrjl kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 e.m. Skrlf-
etofu tals. A 3521. Heimili 46
AHoway Av* Talalml: Shar-
brook 215f
- ■ -------------- •
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viðtalstími 4—6 og 7—9 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2768
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portagc Ave og Donald Street
TfllNÍmt:. A 888»
J. Johnson & Co.
Klu-ðskurðaniinður fyrlr
Konur og Karla
Margrra ára reynsla
482 >4 Matn Street
Rialto Block Tel. A 8484
WINNIPEG
Giftinga og
.J.irðartara-
rr.eð litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
Sími: A4153 Isl. Myndastofa
WALTER’S PHOTO STUDIO
Kristín Bjarnason eigandi
Næst við Lyceum leikhásifi
290 Portage Ave. Winnipeg
Vér leggjum sérstaka éherzlu 6. að
selja meðöl eftlr forskrlftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hsegt er að tk,
eru notuB eingöngu. Pegar þér komlð
með forskriftina tll vor, megið þér
vera vtss um fá rétt það sem lœknlr-
lnn tekur tll.
COl/CIiETJG H * CO
Notre Dame Ave. og Sherhrooke 84.
Phones N 7659—7650
Qlftlngalyflsbréf seld
A. S. Bardal
843 SHerbrooke St.
Selur lfkkistui og anna.t uro útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur h.nn alakonar minniav.rða
og legateina.
Skrifst. talsíml N hoOH
IieimUls talsíml N 6407
—
Vér geymum reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og nf,
ef þess er 6«kað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam-
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
verk. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
lootaksmaðun
HelmlllN-T nln : 8t. Jobn 134«
SkrlfHtofu T'ata.: Mnin 7*13
Oaur lögtaKi boeðl húsalelgu.kuldUr,
voðssuldlr vlxlaskuidlr Atgrslðlr aH
<citi að lögum lýtur
HkrlfHtof* f,M) M»«n Strera
ROBINSON’S BLOMA-DEILD
Ný blóm koma inn dagiega. Gift-
ingar og hátíðablóm sértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á vissum tlma. —íslenzka tölub i
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
VerzU með taateignir. Sjá ur-
leiau á hú.um, Ann»at lán c.
eldUáfbyrgSir o. fl.
M4 Parla HuUdtint
rtkoueo A «S44—A 311*