Lögberg - 24.11.1921, Blaðsíða 3

Lögberg - 24.11.1921, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. NÓVEMBER 1921 Bls. 3 HWHttuHnmniiiimmHiiiiimimiHnffln I Sérstök deild í blaðinu <MIIMHIIIIflllllllllllllllllllllllllllllllIII miiiiuimuiiiiiiimTnniniiÞ- SOLSKIN iiMnnian Fjrir bömi| ■ rofessional Cards •ttiiiniiiiumniiitiimiiiiiHiimutnuuiiumnHiuumutsiiiiuiuttHiuuiumuuiniuiuiuuuuuimu- ■ ■ I siiiiaiiiniiBiiiiBiiiiauiiaiBiiiiBiiiiBiiiiHiiiiBiiiiaiiiiiBiiiiHiiiiaiiiiiaiiiiBiiiiHLniiniiiaiHiimiiiHiiiiaiiiit? ¥m nimui iiiiiHiiimiiia iiiiiHiiwiiiHiitiHiniHiniHiiiKiiiiHinaiiiiii iniiHtiiiHiini IIIIlHilllB imiHmHinHiniHiiiHiiirHiii iiiiiHiiiHiimin IIIIHIIIiHIIIHIIIII Grasakonan. Varpar yfir onyi og unn aftansólin geisla línuim. Smýgur gegnuni rauðan runn rjúpan liljótt af ungum sínum, alt af sólskins bergir brunn, bjarta sveit í faðmi þínum. Situr ein um sumarkvöld seljan gulls hjá grasatýnu, tekur upp í iðnisgjöld \ ássins brún að herðadýnu, hún á skilið hvíld í kvöld komin árla að starfi sínu. Og hún drekkur vonarveig vilja sanis og hugardrauma, roðnar við þann töfrateig, tekst á loft við hitastrauma, svo að lokum finst hún fleyg, f jöllin geti hún lagt við tauma. Hún á enga ættargrund, eyrir gulls ei nokkum hvetur. Fagurt hár og mjúka mund mörgum fremur boðið getur. Bjartan svip og 'blíða lund lróndasonur fann og metur. ’ Nú er ljúft að láta hug leita hans um auðnir fjalla; sja hann hlaupa, sýna dug, sendast fram á hamrastalla; stíga á liest og fara á flug fremri í leit en hina alla. Yfir klungur keyrir blakk, kveinar jörðin undan hófum; fagur situr hann í hnakk hefir tauma í báðurn lófum; hörundsbrúnn, í stuttum stakk, streyimir angan reyrs frá glófum. ■ Hugann dremiir vorsins vald, velli græna, bæi reista; * þá er skýjin halla íhald, hiti báls af hverjum neista. Hún er björt með brúðarfald bundin þeim sem má hún treysta. Og þau ganga hönd við hönd, holt og mela gróðri klæða, isvífur yfir ljósgræn lönd leiðina til sólarhæða; út að landsins ystu rönd, öllum mönnum líkna, og græða. Unir sér við fengna frægð fjallakonan draumaríka, hún á vona góðra gnægð, gull og silfur það er líka. Þó að yrði hún aftur lægð, enginn tæki minning slíka. Sorg og gremja um æskuár eiga sjáldan djúpar rætur. Fyr en varir fölna hár; flesta tíma eimhver grætur. Græðir hundrað hjartasár hugarbirta einnar nætur. Fríða —Hlín. -------p-O------- / Tom Sawyer- Mark Twain. I. Kapítu'li. ‘ ‘ Tomí! ’ ’ Ekkert svar. ‘ ‘ Tomí—! ’ ’ Steinhljóð. “Iívað ætli ihafi orðið af drengnum? Tomí! segi eg!” Gamla konan lét gleraugun sín síga niður á nefbroddinn, leit yfir þau innan um herbergið, ýtti þeim svo upp á ennið og herfði nú á ný und- an þeim alt í kringnm sig. Það kom ekki oft tyrir, að luvn væri að litast um með gleraugunum sínum eftir öðru eins lítilræði og dálitlum dreng- hnokka, því þetta vmru sparigleraugun hennar, og hún var verulega hreykin af þeim; hafði hún þau iremur til prýðis en gagns, enda hefði hún alveg eins vel getað séð í gegnum tvo kamfórumola. Hún stóð nú um stuiul eins og á ixiðum áttum og sagði síðán — reyndar gkki mjög hátt, en þó svo, að öll stofugögnin hefðu getað heyrt það: “Jæja, drengur minn, bíddu við þar til eg næ í þig, þá---------’ Hún lauk ekki við það er hún hafði ætlað að s(‘gja, því hún hafði nú beygt sig niður, og var í óða önn að pota inn undir rúmið með sópskaftinu, en ekki hafði sú fvrirhöfn hennar annan árangur en þann, að æra köttinn út undan rúminu. AJdrei hefi eg þekt annan eins strák, Jiað segi eg þó satt!” Hún gckk nú út í opnar dyrnar og' gægðist inn á milli tómata og gýfi’lrunna, en það var ait Jiað sem ræktað var þar í garðinum. En hvergi sást Tom. Hún hóf þá upp röddina svo að lieyra mátti langar leiðir og kallaði: To-m-í! To-m_í! Bá heyrðist ofurlítíð iþrusk að baki hennar; iiún vatt sér við, rétt mátulega til að ná í hnakka- drambið á drenghnokka einum; hún hélt honum rígföstum og mælti: “'Sjaum við nú til, loksins náði eg þó í þig! Þu kenlur auðvitað innan úr búri, enn Jiá einu >iuni — liverju hefir Jní nú hnuplað!” “F/ngu.” “Engu! Sýndu mér á þér hendurnar og munninn. Það er þokkaiegt að sjó, hvernig Jiú lítur út; hvernig stendur á þessu?” ‘.‘Eg veit ekki, frænka!” “Ekki Jtað, — þá skal eg segja J>ér Jtað. Það er ávaxtamauk — skilurðu Jtað? Hefi eg ekki sagt þér Jtað margsinnis, að látirðu ekki ávaxta- maukið mitt í friði, þá færðu — réttu mér reyr- prikið þarna.” Spansreyrinn hvein yfir höfði Tomma. Ógn- in vofði yfir honum! “Æ, góða fnrn'ka mín, líttu aftur fyrir Jtig!” Gamla konan vatt sér rösklega við, og kipti að sér kjólnum sínum til Jtess að vera við öllu búin, en í sama ltili var strákur aMur á burtu; hún sá á eftir honum, þar sem hann var að klifrast yfir háa girðingu. Hann var sloppinn! En Jtarna stóð ihún alveg orðlaus og í illu skapi. Pó rann henni fljótf reiðin, og hún fór að brosa að öllu saman. “Mikill dæmalaus óþektarangi er hann, Jtessi strákur,” sagði luin við sjáifa sig. “En eg get aldrei varast brel'lur hans, Jtó hann sé reyndar búinn að leika nógn oft á inig til þess. En “það er seint að kenna,” segir máltaJkið; eg varast liann \ arla héðan af. Enda er það ómögulegt! Það er ekki svo sein að hann beiti alt af somu brögðun nei, ónei! Það er altaf nýtt upp á teningnum hjá honum. Og hvernig í dauðanum er þá mögulegt að vita, upp á hverju hann muni taka næst. Það skal heldur ekki aka úr, að hann veit upp á sína tíu fingur, hvað hann má bjóða mér, áður en eg reiðist, og hann rcynir altaf að leiða athvgli mína að einhverju, eða þá að koma mér til að hlæja, rett í því að eg ætla á láta liöggin dynja á honum, Jiví þá veit hann að hann sleppur við refsinguna. Pig veit það ofurvel, að eg gjöri ekki altaf eins og akyldan býður, þegar hann á í hlut, og eg veit að agaleysið vinnur æskunni tjón, — en herra minn trúr! Hann er Jió barnið hennar systur minnar sálngu. Og þó aldrei neina samvikzan áklagi mig fyrir Jiað, þá er mér 'ilífsómögulegt að refsa honum sein skyldi. Eg liefi reynt það, að þá sjaldan sem eg hefi tekið í hann að maklegleikum, þá er eins og hjarta mitt ætli að springa. Eg Jiykist vita það að hann sé nú kominn í skildinga- leik, svo eg verð líklega að nevðast til að hegna lionum með því að láta hann vinna ó morgun. •’að er líklega of þung refsing, að lóta grevið vinna í ilaugardagsleyfinu, þegar öll börn eru að leika sér, og það því fremur, sem hann hatar alla vinnu eins og heitan eldinn. En eg verð að gera skyldu mína gagnvart honum, ella er ekki gott að vita livað úr honum kann að verða.” Það var líka eins og Pollv gömlu grunaði: Tom var í skildingaleik og skemti sér ágætlega. Hann kom svo seint heim að Jrað var rétt svo að hann gat hjálpað Jirnrna, sem var dálítill negra- drengur, til að saga brenni til næsta dags og kljúfa spýtur undir kvöldverðinn. Hann lagði reyndar lítið hönd að Jiessu verki, en stóð yfir Jimma og var að segja honum frá afreksverkum sínum um daginn. Tom átti hálfbróður sem hét Siddi. Hann var yngri en Tom og stiltur drengur, — næsta ó- iíkur bróður sínum. Frænka hans hafði sagt honum að tína spæni fyrir kvöldið, og hann var nú búinn að því fvrir löngu. Meðan Tom var að borða kvöldmatinn sinn, og laumast til að ná ’sér f einstaka sykurmola þegar færi gafst, var írænka hans að veiða upp úr honum athæfi hans um daginn. Hún var sannfærð um það, eins og svo margar einfaldar konur eru, að hún væri Jæirri gáfu gædd, að geta veitt upp úr öðrum hvað sem vera skyldi með tvíræðum .spumingum. Hún hélt að spurníngar sínar væru hreinasta furðu verk slægðarinnar, en vandræðalaust var þó hverjum manni með meðalgreind að sjá við þeim. Hún fór að beita slægð sinni við Tom og sagði: “Það hefir víst verið býsna Iheitt. í skól- anum í dag, Tomi minn?” “Já, það var íjóti hitinn!” “Pig hefir víst langað til að baða þig? Það var líka aldrei nema von.” Tom fanst J>ó óljóst væri, eitthvaðUiggja á bak við þessa spurningu; það vaknaði hjá lionum ■grunur, og hann svaraði dræmt: “Ja-á, það hefði verið ágætt, hefði eg mátt það.” Kerling fór að iþukla á skyrtulíningunum hans og sagði: “Mér finst Jær ekki vera mjög heitt núna. Er það?” Hún fann að skvrtan var þur, og henni Jiótti væpt um að hafa tekið eftir því, J)ó bágt væri að vita hvers vegna. En Tom vissi strax hvaðau á sig stóð veðrið og svaraði: “Við vorum að dæla vatni hvor yfir höuðin á öðrum — það er hálfdeigt á mér hárið enn þá, findu!” Pollv gömlu gramdist það, að hún skyldi ekki hafa hugsað út í J>etta. En nú datt henni nýtt ráð’í hug: “Það var }>ó óþarfi fvrir þig að rífa nýsaumaðan kragann af skyrtunni þinni, þó da’lt væri vatni yfdr kollinn á þér. Hneptu frá J)ér treyjunni!” Nú sá Tom hvernig í öllu ló. Ilann hnepti óðara frá sér treyjunni, en skvrtukraginn var eins og hann átti að vera. “Jæja, tötrið mitt, það er bezt þú farir. Eg hélt endilega að })ú hefðir baðað þig og verið í skildingaleik. Eg verð víst að fyrirgefa þér í Jietta sinn, JwS mig gmni að þú sért sekari en ‘])ú lætur. Þú mátt reiða þig á það, að eg kem þér einhverntíma í opna skjöldu, þótt seinna verði, og J>á veiztu hvað viðtekur. Þú skalt vara }>ig, drengur minn. “Heyrðu frænka,” sagði Siddi, “eg má segja að síðast þegar þú saumaðir kragann á skvrtuna hans Tom, þá saumaðir þú hann með hvítum 'þræði, en nú er hann saumaður með svörtum. ’ ’ “A, var }>að svo! Þetta er alveg satt sem barnið segir, eg sauinaði kragann niður með livítum tvinna; eg man Jiað svo glögt Tom!” En Tom vissi á hverju hann átti von, lír }>ví sem komið var, og langaði ekkert til að 'bíða eftir því. Hann flýtti sér sem skjótast í burtu, en sagði um leið og hanh skaust út: “Eg skal muna þér þetta, Siddi minn, vertn viss um það, vinur sæll!” Pegar Tom var slopiúnn úr hættunni, fór Iiann að atliuga tvær nálar, sem nælt var í trey#ju- íóðrið hans; var önnur nálin þrædd hvítum en hin svörtum spotta. “Hún hefði aldrei tekið eftir ]>essu, ef þræl- beinið hann Siddi hefði haldið sér saman. Það er lfka ómögulegt að botna í }>essu, því hún saumar aldrei með sama litnum. Hvort eg skal ekki lumbra duglega á Sidda, þegar eg næ í hann, sá skal sve mér fá það.” En Tom var ekki lengi í slæmu skapi út af Jiessu. Hann fór nú að hugsa um alt annað. Jíétt á undan lionum gekk negradrengur og hann blístraði svo afar einkennilega, að Tom fanst hann endilega þurfa að ná þeirri íþrótt, því svona snildarlega hafði hann aldrei heyrt blístrað. Hann æfði sig stundarkorn, og ekki leið á löngu, áður en liann gat framleitt liina fjörugstu tóna, sem helzt líktust þýðu og dillandi fugiatísti. Hann spígsporaði nú drembilega eftir götunni og blístr- aði eins og fara gjörði. Honum fanst áreiðan- lega ekki minna til um kunnáttu sína, en þó að hann hefði verið stjörnufræð’ingur og væri nýbú- inn að finna nýja ceikistjörau. Sumarkvöldin voru enn þá löng og björt. Alt í einu hætti Tom að blístra. Frammi fyrir lionum stóð bráðókunnugur drengur, dálítið sta’rri en liann sjálfur. Pétursborg var lítið J>orp og voru ókunnugir menn þar sjaldséðir. Þessi drengur var líka í viðhafnarfötum þó virkur dagur væri. Hann hafði ljóinandi fallegt háls- •bindi, og yfir höfuð var einhver stórborgar brag- ur á honurn, sem Tom gramdist óheyrilega. Og því lengur sem hank staiði á þenna uppskafning, því meir fanst honum um það, hve hann var sjálf- ur illa til fara. Hvorugur drengjauna mælti orð frá munni, en ef annar Jæirra hreyfði sig, færði hinn sig líka úr stað. Loks rauf Tom þögn- ina og .sagði: “Eg get nú samt farið með þig eins og eg ætla mér, þó J)ú sér fínn, iagsmaður.” “Það þætti mér gaman að sjá.” “p]g get það eins og að drekka.” “Nei, fjandakorni þú getur það.” “Jú, eg vil ekki vinna mér hægra verk. ” “Þú skalt ekki geta J)að.” “Jú.” Nei, og aftur nei.” “Jú, eg skal sýna þér það.” “Jæja, reyndu þá!” Nú varð þögn. sem spáði engu góðu. Svo tók Tom aftur til máls: “Hvað heiturðu?” “Þig varðar ekkert um það.” “Þú skalt nú bráðum fá að sjá, hvort mig varðar ekkort um það, lagsi.” “ Já, blessaður lof mér að sjó það. “Ef þú segir mikið meira skaltu fá að kenna á mér.” “Sei sei! Mikið meira, mikið meira, mikið meira. Nú er eg búinn að segja “mikið meira.” “Ojæja, Jní þykist víst vera býsna fvndinn? Eg get lækkað í þér rostann með annari hendinni, lagsmaður.” ‘ ‘ Ja—svei! Því gerir þú það ekki ? ’ ’ “Vertu ekki gleiður. Þú getur fengið smjörjiefiiin af mér ef þig langar til.” “Pú ert ekkex't nema bölvað montið; þú þorir ekki að snerta mig.” “Viltu reyna?” “Það er ekki til neins; þú þoi'ir ekki að berjast.” “Ef þú hættir ekki þessu slúðri skal eg mola í }>ér hausinn með steini!” “ Já, eg held þíi verðir ekki lengi að því.” “Nei, það nxáttu reiða þig á.” “Þú getur það ekki fyrir hræðslu.” “Eg er ekkert hrseddur \rið J>ig.” “Jú, það ertu.” “Nei.” Nú þögnuðu báðar hetjurnar og liorfðust í au'gu fokvondar. Svo fóru þeir að hringsóla hvor í kringum annan, þangað til Tom sagði: M a nnkœrleikur. (Saga eftir Moody) Fyrir nokkram árum var í Chieago lítill drengur, sem aldrei lét sig vanta í sunnudags- skóla. Svo bar það við, að foreldrar hans fluttu búfei'lum í annan hluta borgarinnar um mílu vegar fjarri sínunx gamla bústað. En svo hélt drengurinn litli áfram að ganga á lxverjum sunnudegi á J)ann skóla, sem hann hafði verið á — fram hjá þrjátíu til fjörutíu suniiudags- skólum, sem voru á leið hans. Þá var það einn sunnudagsmoi'gun, að ein kenslukona var á stjái á sti’ætum til að líta eft- ir drengjum, og fá þá inn í skóla sinn. Hún hittir þá dreng þennan, senx hún kannaðist við, og s]>urði liann hvers vegna hann gengi svo langan veg á skóla og fram hjá svo mörgum sunnixdagsskólum, sem væra fult svo góðir sem hans skóli. “Það kann vel að vera,” sagði drengiirinn, “en þeir eru ékki allir iafngóðir fyrir mig.” “Hveraig stendur á þí?” spurði kenslukonan. “Af þvú,” svaraði drengurinn, “að allir eru svo dæmalaust góðir vrið mig á mínum sunnudagsskóla og mér líður þar svo ágætlega.” Hin velþekta myndastofa Martel’s Photo Studio 264 PORTAGE AVE. Winnipeg, : : Manitoba PHONE A 7986 Næ»t við Chocolate Shop Dr. J. Stefánsson 401 Boyd Bi.ildinfi COR. PORI/\C£ AVE. & EDMOfiTO)! IT. Stundar eingongu augna, eyina nef og kverka ajúkdóma. — Er að hitta frá kl. 10 12 f. h. og 2 5 e. h.— Talalml: A 3521. Helmili: 627 McMilIan Ave. Tals. F 2691 Dr. M.B. Halldorson 401 Boyd HuUdtrg Cor f*orta.ge Ave. og Edmonton Stundar sírntaklsga oerklaayk! og aíra lungnasíúkdóma Br aC finna á skrlfstofunrjl kl. 11— 12 f.m. og kl. 2—4 e.m. Skrlf- etofu tals. A 3521. Heimili 46 AHoway Av* Talalml: Shar- brook 215f - ■ -------------- • DR. K. J. AUSTMANN 810 Sterling Bank Bldg. Cor. Portage og Smith. Phone A 2737 Viðtalstími 4—6 og 7—9 e.h. Heimili að 469 Simcoe St. Phone Sh. 2768 J. G. SNÆDAL, TANNLŒKNIR 614 Somerset Block Cor. Portagc Ave og Donald Street TfllNÍmt:. A 888» J. Johnson & Co. Klu-ðskurðaniinður fyrlr Konur og Karla Margrra ára reynsla 482 >4 Matn Street Rialto Block Tel. A 8484 WINNIPEG Giftinga og .J.irðartara- rr.eð litlum fyrirvara Birch blómsali 616 Portage Ave. Tals. 720 ST JOHN 2 RING 3 Sími: A4153 Isl. Myndastofa WALTER’S PHOTO STUDIO Kristín Bjarnason eigandi Næst við Lyceum leikhásifi 290 Portage Ave. Winnipeg Vér leggjum sérstaka éherzlu 6. að selja meðöl eftlr forskrlftum lækna. Hin beztu lyf, sem hsegt er að tk, eru notuB eingöngu. Pegar þér komlð með forskriftina tll vor, megið þér vera vtss um fá rétt það sem lœknlr- lnn tekur tll. COl/CIiETJG H * CO Notre Dame Ave. og Sherhrooke 84. Phones N 7659—7650 Qlftlngalyflsbréf seld A. S. Bardal 843 SHerbrooke St. Selur lfkkistui og anna.t uro útfarir. Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem- ur selur h.nn alakonar minniav.rða og legateina. Skrifst. talsíml N hoOH IieimUls talsíml N 6407 — Vér geymum reiðhjól yfir vet- urinn og gerum þau eins og nf, ef þess er 6«kað. Allar tegund- ir af skautum búnar til sam- kvæmt pöntun. Áreiðanlegt verk. Lipur afgreiðsla. EMPIRE CYCLE, CO. 641Notre Dame Ave. JOSEPH TAVLOR lootaksmaðun HelmlllN-T nln : 8t. Jobn 134« SkrlfHtofu T'ata.: Mnin 7*13 Oaur lögtaKi boeðl húsalelgu.kuldUr, voðssuldlr vlxlaskuidlr Atgrslðlr aH <citi að lögum lýtur HkrlfHtof* f,M) M»«n Strera ROBINSON’S BLOMA-DEILD Ný blóm koma inn dagiega. Gift- ingar og hátíðablóm sértaklega. Útfararblóm búin með stuttum fyrirvara. Alls konar blóm og frr á vissum tlma. —íslenzka tölub i búðinni. Mrs. Rovatzos ráðskona. Sunnud. tals. A6236 J. J. Swanson & Co. VerzU með taateignir. Sjá ur- leiau á hú.um, Ann»at lán c. eldUáfbyrgSir o. fl. M4 Parla HuUdtint rtkoueo A «S44—A 311*

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.