Lögberg - 05.01.1922, Síða 6

Sla. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. JANCAR 1922
\
\
I
Stolna leyndarmálið.
Hún heilsaði kurteislega, þegar Constance
kom inn og færði henni boðin frá greifainnunni.
“Já, mér datt í hug, að lávarðurinn ætti að
fá þetta herbergi,” sagði hún. “Eg hefi bess
vegna skipað þernunum að gera það hæfilegt til
íbúðar fyrir lávarðinn. En alt vinnufólkið er
svo utan við sig af þessari óvæntu heimkomu
húsbóndans, eftir hina löngu fjarveru, að það
er bezt að eg liti eftir þessu sjálf,” sagði hún
brosandi.
“Get eg hjálpað yður?” spurði Constance.
“Já, þökk fyrir, ungfrú. pér gerið máske
svo vel að bera þessa ljósastjaka upp. Herbergi
lávarðar Brakespeare er næst yðar herbergi, svo
það verður engin krókaleið fyrir yður. pað er
gamla herbergið hans *frá fyrri dqgum. Iíann
valdi sér það af þeirri ástæðu að hann gat séð þeg-
ar hestarnir voru æfðir fyrri hluta dagsins. Eg
var þá að eins æðsta’,stofustúlkan, ungfrú Graham
en eg man eftir honum samt, þó hann hafi breyst
talsvert.”
"Eg þekti hann af myndinni,” sagði Con-
stance.
“Já, auðvitað ungfrú; en hann hefir samt
brevst. Hann er rólegri og svipbííðari en
áður. Og eg sá, að það vottaði fyrir gráum hár-
um á höfði hans. Hann hefir nú samt fallegt
hár — er það ekki? Öll Brakespeara fjöl—
skyldan hefir fallegt hár.”
Þær .voru nú kcrmnar inn í stórt herbergi
með gömlum en skrautlegum húsmunnm. Það
lcit út fyrir að hafa verið í eyði marga manns-
aldra.
“Þetta er lávarðarins herbergi, ungfrú,”
sagði ráðskonan, “og þarna hangir byssan
lians, alveg eins og hún var vön -að gera þegar
liann var ungur. Hann er nú raunar ungur
enn. Þrjátíu og fimm ár er ekki hár aldur,”
sagði hún brosandi.
“Nei,” svaraði Constance. . “A eg að
láta ljósastjakann á búningsborðið,”
“Þökk fyrir, ungfrú. Nú getum við séð!
TAvarðurinn hefir engan herbergisþjón með
sér. Hann ætti að hafa einhvern til að taka
upp muni sína. Héma er koffortið hans.
Skal það vera opið. Viljið þér gera svo vel
og halda á ljósinu?”
Ungfrú Russell lagðist á hné og rann-
sakaði koffortið. Það var stór.t og þungt, út
óvönduðu, þykku leðri og sjáanlega mikið
brúkað.
“Þetta er líklega alt, sem hann hefir í fari
sínn — fremur lítið fyrir markgreifa af Brake-
speare að vera,” sagði ungfrú Russell hlægj-
andi.
“En, það getur komið meira seinna. Nei,
þetta er undarlegt,” sagði hún fáum augna-
blikum síðar. “Einhver hefir gert sér það
ómak að rífa af alla gömlu seðlna. Sko þama
— og þarna! Þeir eru nákvæmlega eyðilagð-
ir. \ Hver geJur hafa gert það?”
“Að líkindum markgreifinn sjálfur,” sagði
Constance.
Ungfrú Russell hristi ihöfuðið og sagði:
“Þér þekkið ekki markgreifann eins vel og eg,'
nngfrú, annars mundu þér ekki segja þetta.
Hann mundi ekki skeyta um þó feoffortið hans
væri þakið af leiðbeiningar seðlum.” (
“Kanske markgreifinn hafi með tímanum
vanið sig á meiri reglusemi, eins og hann er
orðinn rólegri yfirleitt,” sagði Constance hlægj
aúdi.
“Þökk fyrir, ungfrú Graham,” sagði rödd
við dvrnar.
Oonstance snéri sér við og sá markgreif-
ann standa þar og horfa á þær með einkenni-
legu brosi.
Ungfrú Russell hljóðaði, en varð of hrædd
til þess að geta staðið upp. Markgreifinn
leit frá einni til annarar með einá konar undr--
irn, en um Teið með skörpu ausmatilliti.
“Nei, sko, þarna er umrfrú Russell líka.”
sagði hann og heilsaði um leið og hann gekk
inn í herbergið. “Emð þér að skoða gamla
koffortið mitt, ef eg má spyrja? \*iljið þér
fá lvkilinn að því? Það er raunar ekki nauð-
synlegt; eg ætla sjálfur að taka upp muni mína.
Mér þvkir vænt um að sjá yður svo fríska og
fjöruera. Góða nótt.”
Constance gekk hægt lít úr herberginu til
síns eigin. Það var nógu slæmt að hann
skyldi finna hana í sínu herbergi, en að hann
skyldi sjá liana, að því er virtist, horfa með
forvitni á koffortið sitt, var óþolandi.
Hún fór úr fötunum og lagðist í rúmið
en |)ó hún væri þrevtt, gat hún ekki sofnað. Og
þegar hún sofnaði loksins, dreymdi hana nm
eyðimerkurnar í Astralíu, föður sinn og Fenton
og hina kiarks'óðu veiðimenn. Og þó undar-
legt megi virðast, var markgreifinn alstaðar
með henni í þessum draumaheimi.
6. Kapítuli.
Constance'var að enda \dð að klæða sig,
þegar Arol kom hlaupandi inn til hennar.
“ó, ungfrú Graha-m!” sagði hann og vafði
örmunum hm háls hennar, “mér þvkir svo vænt
um að þér eruð komnar á fætur. Eg var hrædd-
ur um að þér væruð ekki vaknaðar. Þér hafið
verið mikið þrevttur í gærkveOni. fyrst bér vf-
irgáfuð okkur svo snemma. Ev var lentn á
fótum. Elliot og WoLfe spurðu eGir vður.
f morgun fór eg með honum í hesthúsin. Haun
hefir verið *?vo góður við misr. Hann segir
að hesturinn minn sé lítils virði, oar hann æt’ar
að kauna mér annan betri. Hann s+akk Hka
upp á því, að við Sikyldum fara til stöðuvatns-
ins. Eg sagði þá, að þér vrðuð að vpra með,
þar eð þér hefðuð ekki séð það enn þá. og að
eg skvldi fara ut>i> og sækia vður. o" b«ð er
þess vegna að eg er hér nú,” sagði hann m.óður.
“Ekki þenna morgun, Arol,” sagði Con-
stance. “Það var vel gert af yður að koma
hingað, til þess að fá mig til að fara með ykk-
ur„ en eg get það ekki í dag. Þú getur farið,
ef þig langar til þess, en þú verður að koma
heim fyrir morgunverðar tíma, því við eigum
að nevta þessarar máltíðar saman.”
“Er það? ó, það er gaman! Þá held
eg að eg fari ekki aftur til Wolfe frænda. Eg
vil heldur væra hjá yður, ef eg má það. En
segið mér, ungfrú Graham, hafa ekki þeir, sem
hafa svart hár, oftast blá augu?”
‘ ‘ Það veit eg sannarlega ekki, Arol, eg hefi
aldrei hugsað um það. Hvers vegna spyr þú
að þessu?”
“Af því Wolfe frændi sagðist aldrei hafa
séð það fyr en í gærkvöidi, þegar hann sá yður.
Og Elliot sagði, að það væri bláu augun og
svarta hárið, sem gerði andlit yðar svo yfir-
burða fallegt.”
“Sevðu nú ekki meira, Arol,” sagði Con-
stance fjjótlega og blóðroðnaði. “Þú ættir
ekki að endurtáka.það, sem þú hevrir þannig.
Hvað heldur þú að Lávarður Elliot eða mark-
greifinn mvndu segja, ef þeir vissu að þú hefð-
ir hevrt það, er þeir sögðu, og sagt mér bað?”
“Eg vissi ekki að eg var að gera neitt rangt *
ungfrú Gtaham. Þér megið ekki vera reið-
ar við mig. En í rauninni ér þetta eflaust
ekki hættulegt, því þér hljótið að vita að þér
eruð falleg. Ef þeir hefðu sagt að þér væruð
'ljót og óviðfeldin, þá hefði eg ekki sagt vður
það. En eg er farinn að skil.ja, að maður ,
hefir mikið að læra,” sagði hann og stundi.
Constance gat ekki varist að brosa.
“Maður Lærir eins lengi og'maður Liflr,”
sagði hún. “En komdu, við skuium vita hvoi t
fóstran Ihefir ekki tilbúinn morgunverð handa
okkur. * ’ /
Fóstran var því ekki gagnstæð, að Con-
stanoe nevtti morgunverðar með Arol. Þau
voru nærri biíin með máltíðina þegar mark-
greifinn kom inn tiL þeirra.
“Nú, Arol,” sagði hann. Þegar hann sá
Constance, tók hann ofan hattinn og hneigði
sig. “Þú ert óáreiðanlegur piltur,” bætti
hann við. “Hvers vegna hefir þú látið mig
bíða svona lengi?”
“Þú verður að afsaka WoLfe frændi,” sagði
Arol, “en ungfrú Graham vildi ekki fara með
okkur í dag, þess vegna sagði eg henni, að eg
vildi helzt bíða þangað til annan dag, þegar
hentugt væri fyrir hana að verða samferða.”
“Þetta er sanngjörn afsökun,” sagði
greifinn. “En mér finst að þú hefðir getað
gert mér boð um þetta, í stað þess að setjast
hér og neyta matar og Láta mig rölta úti og
bíða. Þú gleymir því, að eg gat verið svang-
ur eins og þú.”
“Ert þú verulega svangur, Wolfe frændi?
Getur þú þá ekki sezt hér og neytt morgun-
verðar ásamt okkur. Fær hann ekki Leyfi tii
þes«, ungfrú Graham?”
“Hvað segið þér um þetta, ungfrú Gra-
ham?” spurði greifinn.
“Að það er lítili matur eftir, lávarður,”
svaraði hún.
“Það er að minSta kosti dálítið af hafra-
mélsgraut eftir, og mér líkar hann ekki,” sagði
Arol.
“En mér Líkar hann,” sagði greifinn. “Eg
hefi oft orðið að borða þurrar brauðskorpur
til morgunverðar. Eg skai vera yður mjög
þakklátur, ef þér viljið gefa mér dálítið, ung-
frú Graham. Þú brást mér þá af því, að þú
vildir heldur vera hjá ungfrú Graham, en mér,
Aroi?f’
“Mig langaði ekki til að fara án hennar.
En heyrðu, Wolfe frændi — hvers vegna borð-
aðir þú harðar brauðskorpur?” /
“Af því eg gat ekki fengið neitt betra; af
því eg var í eyðimörku, þar sem erfitt vór að
fá vanalleg fæðuefnL”
“ITve undarlegt,” sagði Arol. “Hvar
var þetta? Segðu okkur það, WoLfe frændi.”
Hann studdi höndum sínum á hné mark-
greifans og horfði á liann með eftirvæntingu.
“Ó, það var í — en það er löng saga. Eg
•Skal segja þér hana seinna,” greip hann fram
í fyrir sjáifum sér.
“Voru þar nokkrir viltir hestar?” spurði
Arol.
“Já, þar voru þeir.”
“Mig furðar, að þú s«kyldir nokkru sinni
koma þaðan; þar hefir hlotið að vera gaman
að vera,” sagði Arol og stundi. Þegar hann
vissi, að Liann gat ekki fengið meira að vita,
gekk hann að glúgganum.
Greifinn horfði á eftir-honum hugsandi.
“Getið þér ímyndal^ yður eina af ástæð-
um mínum til þess, að vera svo Lengi fjarver-
andi, ungfrú Graham?” sagði hann.
_ Constance roðnaði dáþtið, þegar hún svar-
aði': “Nei, það get eg ekki, lávarður.”
“Áf því eg vissi að til var maður, sem
gæti tekið mitt pláss,” sagði hann og draþ
höfði til drengsins. “Veslings litli, fátæki
pilturinn! Það er lertt fyrir hann. Hann
hefði orðið miklu betri markgreifi en eg.”
Iíann virtist gleyma því, að hann hafði
áheyrendur: “Slæmt, að eg skyldi ekki verða
fyrir neinu óhappi þar úti öll þessi ár. Hann
hefði verið vel hæfur til að gegna þessari
stöðu. Það mundi enginn flekkur hvíla á hans
nafni—”
Hann þagnaði skvndilega.
Constance, sem horft hafði á hann, roðn-
aði á ný.
Hann hló og strauk bendinni um ennið.
“Skeytið ekki um Ynig, ungfrú Graham,” sagði
hann með glaðari róm. “Mér verður stundum
á að falla í Slíkar hugsanir. Eg get nú samt
huggað mig með því, að Arol getur enn þá
blotið tækifæri, það er enn þá nægur tími fy^r
mig til að hálsbrotna.’
Constance áleit að hún yrði einhverju að
svara. “Eg veit ekki hvers vegna það er svo
áríðandi fyrir yður að hálsbrotna, lávarður.
Þér eigið enn þá svo mikið af lífinu fyrir fram-
an yður — standið í hárri stöðú-------”
“Þér álíti^ það,“ sagði hann ákafur. “Þér
haldið þá, að eg geti gert eitthvert gagn með
lífi mínu—að eg eigi svo mikið af því fyrir
framan mig? Ójá, en Liðni tíminn?”
Hann varð svipþungur og röddin lág.
Á þessu augnabliki kom Ruth inn í her-
bergið.
“Woife,” byrjaði hún, en þagnaði svo.
Hún leit á Constance illúðlegum og hefnigjöm-
um augum.
‘ ‘ Eg hefi leitað að þér alstaðar,’ sagði
hún. “ Morgunverðarbjallan hefir hringt fyrir
löngu síðan. Við bíðum öli eftir þér.”
“Einmitt það,” svaraði hann og stóð hægt.
upp. “Eg er nú þegar búinn að neyta morg-
unverðar—það er að segja, eins mikið og Arol
var svo góður að skilja eftir handa mér. En
eg held að eg geti borðað ögn meira enn þá.
Gieymdu ekki, Arol, að þegar stutt stund er
liðin, ríðum við okkur til skemtunar góðan
spotta — heyrir þú það?”
Svo yfirgaf hann herbergið.
Lafði Ruth fylgdi honum nokkur skref; en
svo sneri hún við, lokaði dyrunum, stóð og
liorfði á Constance meðan hún raðaði skóla-
bókunum á eitt borðið.
“Var það að yar tiLmæLum, að markgreif-
inn borðaði hér, ungfrú Constance?” spurði
hún. t
Röddin_ og svipurinn benti á stjórnlausa
afbrýði.
Constance sneri sér við blóðrjóð' í andliti
af þessari móðgun, en föinaði strax aftur.
“Nei, iafði Ruth,” svaraði hún róleg' og
köld. *
“Arol hefir þá sennilega gert það, en þér
hefðuð ekki átt að Leyfa honum slíkt. Eg held
að ekki þurfi að vekja athygli yðar á því, að
]>að er ekki vanalegt, að maður í stöðu lávarð-
ar Brakespears neyti morgunverðar aleinn
með kenslukonu lítiis frænda síns.”
•“Ef eg hefði getað komið í veg fyrir það,
skyldi lávarðurinn ekki hafa borðað morgun-
verð hér þennan morgun, lafði Ruth,” svaraði
Constance eins rólega og hún gat. “Og eg
heid, að eg geti ábyrgst, að hann geri það aidr-
ei áftur. Á eg að segja yður hvers vegna?”
Lafði Ruth teygði úr sér.
“Já, ef þér viljið,’ svaraði hún drembi-
lega. ,
“Af því að eg, ef að lávarðurinn' -skyldi í
annað sinn fariyþess á leit, ætla að biðja hann
að gera það ekki. Og þar eð hann er göfug-
menni, mmrhann ekki troða sér inn hjá stúlku,
sem ekki óskar eftir nærveru hans. • Og ef það
yrði nauðsynlegt, skyidi eg segja honum, að eg
hefði lofað yður, svo framarlega sem hann vill
vera kyr í herberginu, þá yrði hann að vera
aieinn.”
“Eg s'kil yður fyllilegá, ungfrú Graham,”
sugði Rutlh ofurlágt.. “Þér mætið mínum vel-
meintu áminningum með opinberri ögran.”
“Nei,” svaraði Constance, og varir henn-
ar skuLfu nú í fyrsta skifti. “Eg vil að eins
ekki taka móðgun með ró, lafði Ruth. Það er
skylda sérhvers kvenmanns, sem hefir sjálfs-
virðingu.”
Ruth hló háðsllega.
“Ag þér álítið þá Líka skyldu yðar að segja
greifainnunni frá þessu öilu, já, máske mark-
greifanum líka,” sagði hún.
“Nei,” svaraði Constance rólega. “Fái
þau nokkuð að heyra um þetta, verður það
frá yður, en ekki mér. ”
Ilskan í Ruth minkaði dálítið.
“Það er bezt að við tölum ekki meira um
þetta, ungfrú Graham,” sagði hún eftir litla
þögn. “En það er bezt nð þér fáið að vita,
hvaða orðróm greifinn hefir.”
“Orðrómur hans er mér óviðkomandi,”
svaraði Constance.
“Það getur vel verið, en vanþekking yðar
á honum getur ollað yður óþæginda. Mark-
greifinn er maður, sem ekkert tillit tekur til
algengra siða. Hafi hann nokkurn tíma gert
það, þá hgfir hin langa fjarvera hans frá Eng-
Landi komið honum til að gefa þeim engan
gaum. Háhn mundi þannig ekki hika við að
dekra'við hvaða stúlku sem væri, hve ung og
óreynd sem hún væri.”
Constance leit upp. Grehijuleg mótmæli
léku á vöi'uin hennar, en RutH benti henni að
' þegja. “Gerið svo vél að hlusta á mig tiL enda”
sagði hún, “eg ætla að tala blátt áfram og
lireinskilnislega. Eg þykist nefnilega viss um,
að eg sé að tala við unga og mjög vel gáfaða
stúliku.-----”
“Þökk fyrir,” gat Constanee ekki varist
að segja.
“ Já, og þess vegna tala eg hiklaust til yð-
ar. , Greifinn hefir nú kynst yður á einkenni-
logan hátt. Eg efast ekki um og furðar heldur
ekki á því, að honum hefir fundist þér vera að-
laðandi. Hann metur fallega stúlku eins mik-,
ils og aðrir menn af sama tagi. En hann hik-
f.r 'heldur ekki við að sýna henni hylli sína, óg
það getur ollað henni ýmsra óþæginda.”
“Það er undir gjálfri yður komið, hvort
þessi óviðeigandi eftirsókn hans eftir yður held-
ur áfram eða ekki. Hugsið um það, sem eg
hefi sagt, og viðurkennið að eg er hreinskilin.”
Eftir stutta þögn svaraði Constance:
“Já, lafði Ruth, eg skal hugsa um það,
sem þér hafið -sagt, og sömúleiðis um það,
hvort eg gegt verið -hér, eftir að þér hafið talað
þessi -orð, sem þér sögðuð.i’
“Þér eigið við, að: þér villjið yfirgefa
þenna stað?” sagði hún. “Eg held yður sé
,ekki alvara að gera það. Þér eruð naumast af
því tagi stúlkna, sem fús er til að hlýða öðrum
stúlkum — og sízt ef þér hatið þær eins og þér
hatið mig.”.
“Eg hata yður efcki, svaraði Constance
gröm í skapi.
l
t
![/• . I • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegun(juin, geirettur og ai8-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------- Limited----------- —"
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
Phone
A-6275
KO L
Drumheller Lethbridge
Saunders Creek American Hard
Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með eina pöntun
og erum vér þá visrir um framhald á verzlun yðar.
JAMES REID
Phone
A-6275
301 Enderton Bldg.
Aðal augnamið vort, fyrst og
síðast og alt af er
ánægðir skiftavinir.
Phone
A-6275
KOL? KOL!
vér seljum allar tegundiraf
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem þekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
-----o--
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795
“Ekki?” sagði Rnth brosandi. “Það
furðar mig.”
“Eg hata yður ekki, lafði Ruth, en eg ber
virðingu fvrir sjálfri mér,” sagði Constance.
“Það er alt sem eg krefst,” sagði Rúth.
“Engin ung stúlka í yðar stöðu með sjálfsvirð-
ingu, getur tekið á móti hugulsemi frá hendi
-manns í stöðu markgreifans —”
“Heyrðu, Ruth. Nú bíðum við eftir þér,”
kallaði greifinn í stiganum.
Ruth opnaði dymar.
“Munið það, sem eg -hefi sagt yður,” sagði
hún við Constance.
Constance beið fáeinar mínútur, og gekk
svo inn í skólaherbergið.
Arol sat við borðið, studdi liöndum undir
kinnar og sparkaði með fótunum áér tit gamans.
“Eg bélt að þér munduð aldrei koma,”
sagði hann. “Hvað var Ruth að tala um við
yður svona lengi?”
“Við skulum láta það eiga sig, Arol,”
svaraði Constance og opnaði bækurnar.
V‘Láttu mig rannsaka þekkhigu 'þína, og hve
langt þú ert kominn í bókunnm.”
“Já, velkomið,” sagði Aroíl aliiðlega. “En
hvað er nú þetta, góða, sem datt ofan á bókina?
Þér grátið ungfrú, ungfrú Graliam. Hvað
c-r það sem amar að yður?”
“Ekkert, alls ekkert,” svaraði Constance
fljótlega. “En lofið mér nú að heyra, bve
langt þú ert kominn í stöfunarlistintí. Þú
getur líklega stafað orðið ”kött”, bætti hún
við með tilraun ti'l að sýnast glöð,
“Já, auðvitað, “k-ö-t-t,” svaraði -hann.
“Eg s-kal segja vður, að það er það, sem stofu-
stúlkan kallaði Rutlh frænku fyrir ekki löngu
síðan.” • j
“Þú mátt ekki endurta-ka neitt af þessu
tagi, sem þú heyrir, Arol. Manstu ekki að
eg bað þig að geyma það bjá sjálfum þér?”
“Jú, það er satt. Og það var nyjög ó-
sanngjamt af henni — finst yðnr það okki líka?
Hún var þess vegna rekin úr vistinni strax.
Hún var annars alt iaf svo lipur og viðfeLdin,
on Ruth og henni kom illa saman. Og þegar
hún einu sinui í reiði kalláði hana “kött,” var.
bún, einS og eg sagði, rekin í bnrt. Allir
sem Ruth líkar illa við, verða að fara héðan.
Eg vona að henni falli ve'l við yður, ungfrú
Graham,” sagði hann skyndilega og -hiræðslu-
legur á svip.
“Það vona eg líka,” sagði Constance.
7. Kapátuli.
Hin mikla nýung, að markgreifinn væri
kominn iheim, breiddist út með hraða miklum,
* og vakti svo inikla forvitni, fjær og nær, að
margir komu til að sjá hann.
Frá gbigganum sínum sá Constauce einn
vagninn eftir annan aka heim að höilinni.
Arol litli hafði verið klæddur í svörtu
flauelsfötin sín. Hann var í sahram og bjálp-
aði til að taka á móti gestunum.
I