Lögberg - 30.03.1922, Qupperneq 6

3!s. e
LÖGRERG, BTMTUDAGkfWN 30. MARZ. 1922.
Stolna leyndarmálið.
‘ ‘ Þú segir satt, góða bamið mitt. Það gerir
j)ú alt af,” sagði lafði Brakespeare alúðlega.
“J,',ar þú og kauptu það, sem þér líkar best. En
fmst þér ]>að ekki vera synd gegn mér? Eg hafði
nefnilega hlakkað svo xjiikið til, að afhenda ‘ þér
g.jöf mína; en nú verð eg að hætta við það”.
Danssamkomu dagurinn — sá tuttugasti —•
var kominn. Wolfe gekk aftur og fram í for-
stofunni eftir dagværðinn, sem kringumstæð-
anna vegna var neytt fyr en venja var, þegar
hann heyrði létta fótatakið heitmeyjar sinnar í
stiganum.
Þegar hann snéri sér um hæl, hrökk hann
dálítið við. Hann hafði aldrei fyr séð haAa í
sparifötum. Og hún leit svo aðdáanlega vel út
í þessum skrautlausa silkikjól, sem hún hafði
valið sér.
“Hamingjan góða!” tautaði hann ofur
lágt, “ hve vndisfeg j)ú ert,Constance. Er mér
leyfilegt. að snerta þig? þú lítur út eins og þii
mundir bráðna við litla snertingu”.
“ I>ér geðjast þá að kjólnum mínum”, sagði
Consianee með feimnu brosi, þegar þau voru
komin inn í salinn.
“Oeðjast að honum”, endurtók hann og
feit aðdáunar augum á hana. “Œtli þú hafir
nokkra hugmydd um hve fögur þú ert, barnið
mitt? Patnaðurinn er blátt áfram yndislegur.
Hvers vegna hefir þú ekki verið í honum fyr?
Hvers vegna beiðst þú með það þangað til í dag
— á margmennu samkomunni?”
“Eg fekk hann ekki hingað heim fyr en í
kvöld”, svaraði Constance hlæjandi.
“Það hefir þá verið vegna hans, að þú
vildir aka til Berrington — einsömul. Nú skil
eg j)að”, sagði hann. “Eg veit ekki, elskan
mín, af hverju eg þjáist mest í kvöld — hvort
það er dramb eða ást. Líttu á hana mamma.
Finst þér hún ekki vera yndisileig?”
“Eg hefi alt.af sagt að hún væri það”,
svaraði gamla konan og leit á Constanee með
ástúðlegri aðdáun. “Kjóllinn er indæll, góða
barnið mitt. Þú llafðir rétt að öllu leyti”.
“Að hverju leyti hafði hún rétt? Við hvað
áttu?” spurði Wolfe.
“Það skiftir engu”, svaraði greifainnan.
“En þú ert líklega stoltari nú en nokkuru sinni
!yr?“ bætti hún við. “Of stolt til að taka á
móti minni litlu gjöf?”
ITún rétti henni flauelsöskju.
Constance tók við heni og opnaði hana.
Tíinn fegursti skrautgripur af hreinum
, perlum'í verðmikilli umgérð geislaði á móti
lienni
“Nei, nei,” sagði Constance og rétti öskj-
una hálfa leið til greifainnunnar aftur.
“En eg segi; Já, já, já!” sagði greifinn
og tók skrautmunina upp úr öskjunni. “Heldur
• þú að mér sé óhætt að leggja þetta um háls
• h.ennar, mamma? Hve ágætlega vel það á við
hvíta fatnaðinn. Hvemig gast þix vitað þetta,
manjma? Já, þú hefir auðvitað verið meðvit-
andi um Jeyndarmálið”?
“Nei,” svaraði móðir hann, “en eg ímynd-
aði mér að hún mundi kaupa hvítt. Já, láttu
það á hana, Wolfe”.
Constance laut niður. Hann lagði menið
um háls hennar — festi einn skrautmuninn í
hári hennar og lagði armbandið um hvíta úln-
liðinn. Þegar hann var búinn að þessu, kysti
hann hana, gekk nokkur skref aftur á bak og
Iiorfði á hana himinglaður, með aðdáun og ást.
“Það er eins og það sé alt of gott til að
vera satt, að j>essi engilfagra vera heyri mér
til”, sagði hann hálfhátt, eins og hann væri að
tala við sjálfan sig.
“Það er skömm að því, að fela hana í
kápu”, sagði greifainnan brosandi, “en það
xerður samt sem áður að gera það. Og nú
verðnm við að fara af stað. Það er líka best að
þú sért ekki lengur að horfa á þína útvöldu,
annars getur skeð að þii missir vitið að ein-
hverju leyti”. •
Allmikill hávaði, sem svo breyttist í al-
gerÖa þögn, gaf í skyn komu þeirra inn í dans-
salinn í Barminster.
Constance stóð fyrir framan háa konu með
höfðlngíegu útliti, sem rétti hendina 'að greif-
ainnunni og þar næst að Constanoe, með vin-
gjarnlegu brosi. ’
“Mér þékir væntum að fá að sjá yður hér,
kæra umgfrú Graham”, sagði hún og hneigði
sig aúlðlega. “Hvers vegna fá allir slæmir menn
þær vndrslegustu konur Wolfe? Getið þér sagt
méiv það ?”
Hún klappaði hlæjandi á handlegg hans
og bætti við: “Allir, sem hér eru, þrá innilega
að fá að tala við hana. Farið þér með hana
í burtu frá mér, en munið eftir að koma með
hana til mxn aftur, þegar eg er úin að taka á
móti gestum mínum. Þú getur verið kyr hérna
hjá mér, ef þú vilt”, sagði hún við greifa-
innuna.
Aður en hálf stund var liðin, var dómsálitið
um Constance felt. Það ákvað, að hún væri ekki'
einungis óvanalega fögur, en jafnfram yfir-
burða töfrandi í allri framkomu sinni, og hún,
án nokkurs efa, yrði fyrir aðdáun og hrósi allra,
sem þátt taka í félagslífinu; dansspjaldið henn-
ar hafði strax verið fylt, ef hún hefði ekki ætlað
heitmög sínum tvo dansa.
Manngrúinn, sem umkringdi Constanle,
var svo mikil, að lávarður Brakespeare varð
að f jarlægjast hana um stund og horfa á aðdáun
hans að heDni. Nokkuru síðar gat hann þó
nálgast hana og hvíslaði að henni: “Hafa menn
töfrað þig, hégómagjarna stúlku? Eða manst
þú eftir, að mér var skipað að koma með þig
aftur til hertogainnunnar?”.
Hún leit á hann gleðigeislandi augum og
lag<ði hend,ina á handlegg hans.
“Segðu mér nú”, sagði hann, meðan þau
ruddu sér braut gegnum manngrúann til her-
togainnunnar, “hvort þú ért ánægð og skemtir
j»ér hér?”
“Ó, Wolfe”, svaraði hún lágt, “þú veist
ekki hve góðir og liprir allir eru við mig. Já,
auðvitað er eg ánægð”.
Hann hló og leit á hana.
“Góðir og liprir! Þú litla gæs”, svaraði
hann spaugandi. “Skilur þú ekki, að þú hefir
á sama augnablikinu töfrað alla — hefir verið
yfirburða heppin?”
Hann hló aftur og bætti svo við: “Það
er sannarlega gott að eg er ekki afbrýðissam-
ur; hamingjan góða! Eg vissi að eg ætlaði að
giftast fallegri stúlku, en mig grunaði ekki að
hún mundi ná jafnmiklu áliti í félagslífinu.
Hér erum við komin aftur, hertogafrxx mín góð,
eins og þér sjáið”.
“Komið þér og sétjist hjá mér, kæra ung-
fní Graham” sagði frúin og benti á stól. “Lafði
Brakespeare hefir sagt mér alt um yður. Mér
fmst að Wolfe hafa verih mjög heppinn með
að velja sér konu — það er mín hreinskilna
skoðun. Héma er ung stúlka, sean mig langar
til að kynna þér”, sagði hún við nokkuð feit-
an, gamlan mann, sem stóð nálægt þeim og
horfði á allar þessar skrautklæddu persónur
með vingjamlegu brosi, en að því virtist, dá-
lítið utan við sig.
Hertoginn gekk til þeirra og hneigði sig.
“Einmitt það”, svaraði hann. “Ilver er
það? Ó, Já, auðvitað er það heitmey Wolfe
Brakespares. Mér þykir vænt um að sjá yður
hér, mín kæra ungfrxx — úngfrxx —”
“Graham”, bætti hertogainnan við. “Þú
ert farinn að verða dálítið heymarsljói', vin-
ur minn”, sagði hún og klappaði honum alúð-
lega.
“Nei, það er eg ekki,” sagði hann og hristi
höfuðið, “eg held að það sé hljóðfærasöngn-
um að kenna, sem ómar fyrir eyrum mínum.
“Svo þér erað heitmey Wolfes-; eg man vel
ef'tir honum, þegar hann kom ríðandi hingað
og opnaði girðinguna fyrir uxana mína, svo
þeir hlupu hingað og þangað. Hann var þá
ærslafullur unglingur; en eg vona að þér
betrið hann. En segið mér nú: hveraig er ak-
urinn hans útlits þetta ár. Eg held hann geti
naumast verið eins góður og minn. Eg fæ
meiri afurðir þetta haust, en nokkuru sinni
fvr. Eg skal sýna yður alla — ”, sagði hann
ákafur. En á næsta augnbliki varð hann
sneypulegur og sagði: “Eg bið fyrirgefning-
•ar. Eg gleymdi alveg hvar eg var. Það væri
næstum ómögulegt að gahga kring um akrana
mína, á þssari stundu kvöldsins og í þessum
búningi.”
Hann leit með spaugilegum svip af spari-
fatnaði sínum á hennar.
“Nei, það yrði alls ekki þægilegt, minn
tigni herra”, sagði Constance hlægjandi. “En
máski þér viljið sýna mér þá einhvemtíma
seinua?”
“Já, auðvitað”, svaraði hann innilega.
“Og eg skal líka sýna yður fallegu gripina
nlína í fjósinu og hesthúsinu. Að mínu áliti
sér maður ekkert fallegra, að undanskildri —
fallegri, ungri stúlku”, bætti hann við með
hreinni alvöm og hneigði sig.
Það var ómögulegt að verjast brosi yfir
þessum bamslegu orðum. Constance brosti og
roðnaði við þetta alvarlega hrós. En á sama
augnabliki hvarf roðinn og brosið af andliti
hennar, og í stað þess fölnaði hún af hræðslu
og starði undrandi á dyraar.
21. Kapítuli.
Constanoe andaði hratt og þungt, of fing-
ur hennar kreptust utan um blómsveiginn,
sem hún hélt á. Henni fanst herbergið snúast,
og hljóðfærasöngurinn ómaði fyrir eyrum
hennar eins og ósamræmilegur lúðrahljómur.
Rawson Fenton hér.
Hertogainnan horfði á hana með eftir-
tekt. Lýður yður ékki vel, kæra ungfrú?”
spurði hún alúðlega. “Það er hlílega helst of
heitt hér. Eg skal Iáta sækja Wolfe, svo hann
geti fylgt yður út í garðinn”.
Hún leit í kringum sig til þess, að vita
bvort hún síeí engan af þjónum sínum.
“Nei, þökk fyrir — gerið þér það ekki”,
sagði Constance fljótlega, og lagði hendi sína
á handlegg hertogainnunnar af ákafanum.
“Eg skal ekki gera það, fyrst þér viljið
það ekki. En hendi yðar skelfur mikið”, sagði
frúin; um leið og hún klappaði henni.
“Eg var dálítið magnvana og ónotaleg
fáein augnablik, en nú er eg mikhx betri”,
sagði Constance, méðan roðinn kom með hægð
í kinnar hennar.
“Þér hafið eflaust dansað alt of mikið,
og því erað þér óvanar”, sagði hertogainnan
með samhrygð. “Þér verðið nú að hvíla yður
vel og lengi”.
Constance þakkaði henni innilega fyrir
hma vingjamlegu umhyggju, og hallaði ,sér
aftur á bak á þægilega stólnum, en hún horfði
enn þá fast á þennan mann, sem vakti hræðslu
hennar með hinni óvæntu komu sinni.
Hún sá hann þrýsta hendur karla og
kvenna, sem hún j>ekti, eða höfðu verið kynt
henni þetta kvöld — heldri menn og konur.
ITún mundi nú eftir skrautlega vagninum, sem
hún sá hann setjast í niðri á stöðinni. Hann
hafði þá ekki logið að hexmi. Hann var ríkur,
. og hann hafði vakið eftirtekt á sér með ein-
hverju móti, annars væri hann ekki hér.
Hann er hér og mun eflaust sjá mig
—getur komið til mín þegar minst varir. Hvað
a-tli hann segi, og hverju á eg að svara? Máske
hann.geri eitthvert hneyksli! Hún leit á kalda
en fallega andlitið hans, með hið öragga og
skipandi bros og svaraði sjálfri.sér: “Nei,”
Hann er of lævís til að gera það. Ef hann að
eins vildi fara áður en hanai sér mig, það þætti
mér vænt um. En það getur hann ekki, nema
gefa einhverja gilda ástæðu, þ'ví danssam-
koman er að eins hálfnuð.
Nú var farið að leika nýtt danslag.
Wolfe kom til hennar með gleðibi'osi á
fallega andlitiixu sínu og sagði, um leið og
hann laut niður að heimi: “Þetta er minn dans
— er það ekki, Constance?”
Hún leit upp mjög glöð yfir nærveru lians,
en fölnaði svo strax aftur og hristi höfuðið.
“Eg — eg held að eg sé þrevtt, Wolfe”,
svaraði hún fremur liikandi.
Hertoginn sneri sér frá kvennmanninum,
senx hann hafði talað við, og sagði við greif-
ann: “ Lofaðu hermi að sitja og hvíla sig dá-
litla stund enn þá, Wolfe”.
Hánn varð undir eins xxmhyggjusamur.
“Get eg sótt nokkxxð handa þér? Viltxi
koma út í freskt loft?”
Ilún hristi höfuðið og svaraði bi’osandi:
“Nei, þökk fyrir, það er ekkert að mér”.
“Látið þér hana sitja hér og farið og
dansið við cinhverja aðra,” sagði hertogainn-
an afgei andi. ‘ ‘ Ó, hér er stúlka handa þér; eða
máski þú sért þegar ráðin \ dansinn, Ruth?
Mér þykir vænt um að sjá þig. En hvað þú kem-
ur seint”.
Constance sneri sér við, og varð bilt við
að sjá Ruth standa við hlið sína.
“Já, eg kem seinþ' kæra hertogainna”,
svaraði hún. “En þér verðið að minnast þess,
að eg er hjúkranarstúlka, og gat ekki farið
fyr. Nei, eg er ekki ráðin, ef Wólfe vantar
dansmey. Eruð þér alveg vissar xxm að þér
viljið ekki dansa, Constance. En hvað þér lítið
vel út í kvöld”.
Constance tautaði eitthvað mjög lágt.
Greifinn lagði handlegg sinn um mittið á Ruth
og fór burt með hana. “Eg kem brátt aftxxr”,
sagði hann yfir öxl hennar.
“Já,” sagði Ruth. “Eg skal ekki tefja
hann lengi”. Hún hló, en hláturinn hennar var
bæði harðnr og kaldur.
Constance horfði angurvær á eftir þeim.
Þetta átti að vera hennar dans —- henar
fyrsti dans með Wolfe. Og hún hafði orðið að
láta Ruth fá hann. Henni fanst það vera ills
boði.
Hxxn leit um kring í salnum eftir róiega og
kalda andlitinu lians Fentons. Var það hugs-
anlegt að hann vildi ekki sjá hana.
“Hver er þesi hái maður með. föla and-
litið og dökku augun?” spurði stúlka, sem sat
við hlið hertogainnunnar.
Frúin lét á sig gullspanga gleraugun.
“Ilvaða maður? það era svo margir háir
menn í salnum”, sagði hún.
“Hann dansar einmitt núna með lafði
Angela. Hann er%á eini maður í salnum, sem
ekki er rjóður af hita”.
Fniin tók af sér gleraugun og sagði bros-
andi: “Þetta er góð lýsing vina mín. Það er
hr. Rawson Fenton”.
“Og hver er þessi hr. Rawson Fenton?”
spxxrði hún, sjáanlega með talsverðum áhuga.
“Vinur mannsins míns”, svaraði her-
toga frúin. “Þeir era meðstjóraendur ein-
hvers gripafélags. Eg held það standi í ein-
hverju sambandi við Nýja Sjáland eða Astralíu
En hvað sem þessu líður, þá er hann mjög
nafnfrægur maður. Maður röá næstum ekki
láta á því bera að maður viti ekki um tilvera
hr. Rawson Fentons”, sagði hún spaugandi.
Hún brosti og sagði -svo með duldum geispa.
“Hann er maður með alleinkennilegt útlit”.
“Já, og hann er líka talsvert ólíkur flest-
um mönnum”, svaraði hertogafrúin. “Eg held
að hann sé ríkasti maðurinn í bænum nú sem
stendur. Eg heyrði einmitt einhvern segja, að
auður hans og áhrif sé yfirburða stór. Allir
tala um hann. Þekkið þér hr. Rawson Fenton,
xxngfrú Graham?”
“Eg hefi heyrt tálað um hann”, svaraði
hún og reyndi að tala rólega.
“Það væri allundarlegt, ef þér hefðuð ekki
heyrt um hann talað. Helstu blöð bæjarins
segja alt af öðrxx hvora frá einhverjum nýjung-
um um hann.
“Eg les sjaldan þessi tísku blöð”, svaraði
Constance, án þess að vita í raun og vera hvað
hún sa^ði. Rawson Fenton og dansmey hans,
dönsuðu nú aftur fram hjá þeim, og hún gat
< kki fengið sig til að líta af honum.
“En af hverju kemur það, að hann er hér
í kvöld”, spurði ókunna -konan.
“Ó, hann er reglulegur félagsmaður. Mér
hefir verið sagt, að hann sé alstaðar með á öll-
um samkomum. Eg hefi hitt hann oft í Lon-
don á þessum árstíroa. Hann er gæddur mörg-
um hæfileikum og hefir mikið álit og er vin-
«æll”.
“Vinsæll? Það er eg hneigð fyrir að efast
um”, sagði hin ókunna.
“Þér munduð eflaust skilja það, ef þér
ættuð þrjár eða fjórar gjafvaxta dætur, í stað
þess að þér eruð svo hepnar að eiga að eins
eina, sem nýlega hefir verið svo lánsöm að ná
í góðan ráðhag líka. Og það er alls ekki of
mikið af miljónerum — að minsta kosti ekki
hér í Englandi. Eg hefi heyrt sagt, að í Amer-
íkxx sé allmiikið af þeim”.
“Ef eg ætti ógifta dóttur, héld eg ekki
— já, eg er viss um, að mér mundi ekki líka
að hún giftist hr. Fenton”, svaraði konan.
“Það lítur út fyrir að þér hafið fengið við-
bjóð á þessum vesálings manni”, sagði her-
togafrúin hiæjandi.
‘ ‘ Eg er aldrei vön að finna til ákveðins
viðbjóðs gagnvart nokkurum rnanni. En and'lit
hans er ekki af því tagi, sem eg get treyst”.
“Þér megið að minsta kosti ekki kalla
hann minn Fenton. En nú 3kal eg hefna mín og
kynna yður hann, þegar hann fer hér fram hjá.
... i • timbur, fjalviður af öllum
VOrUDirgOir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó edckert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------Li m Itcd —---
HENHY iVE. EAST • WINNIFEC
KOL! KOL!
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem þekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljót
———o------------
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795
Constance varð alveg utan við sig. Húu
fctóð upp með erfiðismunnm og sagði: “Eg —
eg ætla að fara og finna lafði Brakespeare.’
En það var of seint. Á næsta angnabliki
þögnuðu hljóðfærin, og Rawson Fenton og
dansmey hans námu staðar fáein fet frá henni.
“Mig langar til að fá leyfi til, að kynna
yður tveimur af mínum kunnngu gestum, hr.
Fenton hneigði sig djúpt fyrir þessari konu,
,sem hafði svo hlífðarlaust fnndið að honxnn
— “og unigfrú Graháim”, sagði hertogafrúin.
Fenton varð hvorki bilt við né rak upp und-
ranaróp. ITann hneigði sig að eins, og sendi
henni rólegt og fast augnatillit.
Constance hneigði sig með þeirri tilfinn-
ingu, að köld hönd hafði gripið um hjai'ta henn-
ar.
Lafði Ruth, sem nú var aftur komin til
þeirra, horfði á þau með hvössn augunum sín-
um.
Dansmaður lafði Amgeles kom nú til
þeira, og leiddi hana burt.
Rawson Fenton, sem nú var laus við hana,
gekk til 1-afði Eversleih. En Constance fann að
hann horfði á sig.
Hún hafði aldrei verið í slíku skapi fyT
— allrei verið veralega hrædd við hann fyr en
nú. Hvers vegna skyldi þessi undarlegi kvíði
ásækja hana nú? Hvers vegna hafði hann ekki
látið í ljós, að hann þekti hana, en látið sér
nægja að heilsa henni svo sniðlega s^mkvæmt
venjunni, eins og hún væri honum alveg ókunn?
Og hves vegna kom e’kki Wolfe?
Þegar hún var að enda við þessar hugsanir
fann hún fremur en hún sæi, að Fenton gekk
frá lafði Eversleigh til sín.
“Hafið þér nokkurn dans ólofaðan, ung-
frú Graham?” sagði hann, “eða kem eg of
<seint ? ’ ’
“Dansspjald mitt er fnlt”, svaraði hún án þes«
að líta npp.
“Það er leiðinlegt”, sagði hann rólegur. •
“En ef þér síðar af tilviljun skylduð hafa
einn dans lausán, yiljið þér þá áefa mér hann?”
Hún hafði engin önnur ráð en segja “já”
Hann tók upp dansspjald sitt og sagði:
“Þökk fyrir”. Svo leit hann í kring um sig í
salnum, án þess að nokkur geðshræring sæist
á kalda andlitinu lians.
“ Danssamkoman yðar hefir lánast undxir
vel, hertog’ainna”, sagði hanu að eins.
Constance tók eftir því að hann talaði við
þessa t.ignu frú einis og hann væri jafn göfug-
ur henni, )>essi maður, sem hún mxindi eftir frá
fyrri tímnm, sem áströlsknm æfintýramamli.
Hin eigingjarna framkoma hans, vakti
Iijá henni nýja hræðslu.
“Mér þy’kir væntnm ef yður fiust það. En sko
þarna kemur Wolfe, kæra Constance. Nú viljið
j)ér eflaust dansa við hann ? ’ ’
Gréifinn kom á þessn augnabliki til þeirra
með stxilku, sem brosti til Rawson Fenton.
Þetta bros virtist minna hann á, að- hann
hefði ráðið hana fyrir nokkura síðan.
“ Þetta er minn dans”, saáði hann við
ungu stúlkuna.
Þegar þessir tveir menn höfðu þessi skifti, Ieit
grei^inn á Fenton og hana með því augnatilliti,
sem Constance fanst óþarflega athngandi.
Það leit út fyrir að hann athugaði þau nákvæm-
le«a. Svo laut hann niður að henni og spuriú
lágt og alúðlega: “Ert þú nxx búin að hvíla þig,
kæra Constance mín?”
Hún stóð upp hngguð og glöð yfir ]>ví, að
finna s’kjól og vernd, og lagði hendi 'sína á
handlegg lians. /
TTertogafrain stöðvaði þau, áður en þau
gátufarið, og sagði: “Þekkir þú hr. Fenton,
WoQfe?”
Greifinn sneri sér snöggl'egaT og kurteis-
leva að honum.