Lögberg - 27.04.1922, Qupperneq 3

27. APRÍL 1922.
| _____________________________________________________________________
Sérstök deild í blaðinu
■ _____________________________________________________________________
g MfflirmmmninninnnDiiimimiiiiuiiraiiHiiiiiiiiniiraBiifliiniiHiiiHDHimBMrwimnHWiH'
ÖLSKIN
um ■
Fyrir börn og unglioga
Professional Cards
-niiininniinimiiBiimmutiiniiiniiisim
^•iíhbíi
I■i:iai;l<B!IIIB:li:B!IIKI!Blll!B:llll
A SUMARDA GS-MOR GUN FTRSTA 1842
Þökk sé þér, 'guð! fyrir þenna blnnd,
er þá jeg um síðstu vetrarstund;
hann hressti mig, og huga minn
huggaði fyrir máttinn þinn.
Nú hefir sumar-sóiin skær
sofnaðain þínum fótum nær
vakið mig, svo að vakni þín
vegsemdin upp á Itungu mín.
Höfundur, faðir alls, sem er,
um alheimsgeiminn, hvar sem fer!
(þú, sem að skapar ljós og líf!
landinu vertu sverð og hlíf;
myrkur og vitlu og lyga lið
láttu nú ekki standa við,
sumarsins góða svo að vér
sannlega njótum rétt sem ner.
Vorblómin, sem þú vekur öll,
vonfögur, nú um dali og f jöll,
og hafblá alda og himinskin
hafa mig lengi átt að vin.
Leyfðu nú, drottinn! enn að una
eitt sumar mér við náttúruna;
kallirðu þá, jeg giaður get
gengið til þín hið dimma fet.
niiHiiiiHiiniMiiuaiiiiHiiii
IHIIHIUII
STÚLKAN I TURNINUM.
Einu sinni var fátækur fiskimaður og átti
sér dóttur; hún var ung og fríð. Eitt kvöld gekk
hún niður í fjöru, til að vita, hvort hún sæi föð-
ur sinn koma að. Þá spruttu þar upp víkingar,
og ætluðu að tafca hana og hafa 'hana á burt með
sér. En stúlkan flýtti sér og hljóp undan þeim,
eins og fætur toguðú. Sfcamt í burtu þaðan var
gamaJl turn, og farinn víða að hrynja. Enginn
maður þorði að komia nærri honum, af því menn
héldu hann væri fullur með drauga og forynjur.
En stúlkan var svo hrædd, að hún hugsaði efcki
eftir því, og hljóp inn í turninn, og ofan stiga,
þangað til hún kom niður í jarðhús Þar voru
blóðslettur um gólfið og jámhlefckir í veggjun-
um.' Hún hljóp í ósköpum fram hjá þessu öliu
saman, og upp einn skrúfstiga, og inn um dyr inn
í klefa í tuminum. Þar sat stór og hræðileg ugla
og starði á hana og brann úr augunum. Stúlk-
an sneri við og ætlaði að flýja; en í því bili datt
stiginn niður. “Þú verður nú að vera hér”
segir uglan “og þú skalt eiga fullgott. Jeg ætla
að fcenna þér, að una betur nóttinni en degin-
um. Hér iiggja mokikur epli; þegar þú borðar
eitt þeirra, þá fer af þéf hungur og þorsti; og
'héraa er rúm, sem þú getur sofið í, þegar þú
vilt. Jeg sef allan daginn, og þá máttu ekki
bæra á. þér, svo eg hröifckvi ekki upp; ellegar eg
steypi þér út um vindauggð”. Síðan fiaug ugl-
an í burt, en stúlfcan sat eftir grátandi.
Skömmu síðar kemur uglan aftur, og hefur
með sér mifcinn hóp af leðurblökum. Þær fljúga
allar fram hjá stúlkunni og inn um veginn, rétt
á móti vindauganu. Hún stóð upp, og fann á
Veggnum átthyrnda smugu, og ofjnn yfir dor-
dingulsvef. Hún gægðist inn um þetta gat, og
sá þaðan langt í burtu, eins og í þoku, bjartan
sal, og alt ljómandi, eins og sæi á silfur og gull,
og margar myndir í skínandi fclæðum bæra sig
til og frá. Á þetta starði hún langa stund, þang-
að til að dimmdi alt í einu; síðan settist hún
niður og hugsaði um þenna fyrirburð. Litlu
síðar flýgur aftur uglan og leðurblökumar fram
hjá henni út um vindaugað. Éegar rfagaði, kem-
ur uglan heim, sezt út í hom, og fer að sofa.
Stúlfcan var að horfa út í dagsbirtuna; en s.vo
var hún hátt uppi, að efcki sá til jarðar, helJur
að eins loftið og ólgusjóinn.
Þegar hana svengdi, borðaði hún dálítið
epli, og varð södd af þvi Síðan varð hún sifjuð
og hailaði sér út af. Að aflíðandi hádegi vafcn-
aði hún aiftur, og horfði á iofitið og sjóinn og
illfvlgið, þar sem hún svaf. Hún sat .grafkyr
og þorði efcki á sér að bæra., og þótti þetta leið-
inleg æfi. IJglan vaknaði, þegar fór að dimma,
og tófc svo til orða: “Hvort unir þú betur nótt-
inni eða deginum?” “Deginum”, sagði stúlk-
an; Þá flaug uglan út, bg isótti leðurblöfcum-
ar. Síðan fór allt fram, eins og hina fyrri nótt,
og gefck svo nokkrar nætur, nema hvað allt var
að færast nær, og verða sfcýrara fvrir henni, sal-
nrinn með Ijósunum og fallegt fólfc á björtum
klæðum, sam borðaði dýrar krásir við 'fa.gurt
I>orð og ríkulega búið. Á 'hverju kvöldi spurði
nglan ihana, við hvort henni væri betur, nóttina
eða daginn; en hún sagði allt. af, að sér væri
betur við daginn. En þó fór hún að hika sér
meira og meira, eftir því sem á leið, þangað til
uglan segir við hana.: “Undir eins og þú svar-
ar mér því, að þér sé betur við nóttina, þá
sfcaltu fcomast í veizluna með ofcfcur, og sitja
þar við borðið hjá sfcrúðbúna fólfcinu og fá eins
fögur fclæði og það.
Morguninn eftir gat stúlfcan efcki sofið, og
var einlægt að hugsa um, hverju hún ætti að
svara uglunni um fcvöldið. Þá hevrði liiín á baki
sínu vera sagt í hálfum hljóðum: “Stúlfca litla!
unníu meir dteginum, eins og þú hefur gjört”.
Hún vissi efcfci hvað þetta var, sneri sér við og
spurði hver talaði. “Þei, þei” sagði röddin,
“vefctu efcki ugluma”. Þá sagði stúlfcan í hálf-
um hljóðnm: “Segðu mér hver þú ert”. Þá
sagði röddin: “Jeg hef verið maður og varð
fyrir þvi olani að villast hingað inn, eins og
þú, eg var nærri dauður atf leiðindum og fór
með uglunm ema nútt, en um morguninn varð
eg ,að> þessari leðurblöfcu, og þoli nú efcki fram-
ar að horfa í blessaða dagsbirtuna. Mig lang- .
ar til að frelsa þig; þess vegna hef eg nú falið
mig — hafðu efcki hátt! nú vaknar ókindin”.
Uglan varð bálreið, þegar stúlkan svaraði
henni því, að sér væri betur við daginn. ^ Hún
sfcók að henni vængina, og eldur brann úr aug-
um hennar. Þegar hópurinn var floginn inu
um vegginn; þá kom leðurblakan aftur út úr
sfcoti isínu. “Ætlar þú eklki inn lífca?” sagði
stúlkan. “Nei”, sagði leðurblfcan, “þangað ætla
eg ekki oftar að fara, og gerðu það fyrir mig,
að fara ekki oftar að smugunni til að hortfa inn”
Stúlkan Sagði þá: “Getum við með eingu móti
Iosnað?” “Jú”, sagði leðurblafcan “þú getur
losnað, ef þú hefur hug til að drepa ugluna.
Þegar hún sefur verðurðu að læðast aftan að
htenni, tafca báðum höndum utan um hálsinn og
kvrfcja hana; en það er þinn bani, ef hun vaknar,
áður enn þú nærð utan um hálsinn” Stúlkan
svaraði: “Mér leiðist þessi æfi; þess vegna ætla
eg að reyna það”. .
Morguninn eftir, meðan uglan svaf, stóð
hún á fætur, en sfcalf þó atf hræðslu, að uglan
mundi vakna. Hún gat komist aftan að henni og
tófc utan um hálsinn báðum höndum eins fast og
hún gat. Óvinurinn hamaðist, þandi út klæmar
barðist um með vængjunum og ranghvolfdi í sér
augunum svo voðalega aftiir á bafc, að stúlkan
var nærri búin að sleppa henni af hræðslu. Þá
fcom leðurblakan og breiddi vængina yfir augun
á henni, þangað til hún var kyrkt. Stúlban var
svo máttfarin, að hún gat efcki staðið fyrir
þreytu; en í sama bili hmndi tuminn og varð
að engu, og þegar hún vaknaði við, stóð hún á
grænu grasi í björtu sólskini; við hliðina á henni
stóð ungur maður, og sagði við hana: “Eg er
leðurblakan, sem talaði við þig, og þú hefur
frelsað mig; faðir minn er ríkur fconungur; för-
um til hans og gerum brúðfcaup ofckar”. Síðan
gengu þau fyrst heim í fcofann, til foreldra henn-
ar, og beiddu að lofa sér að eigast, og þaðan
heim í kóngsríki, og fengu góðar viðtökur, eins
og þið getið nærri.
1”
LEGGTJR OG SKEL.
(Æfintíri, nokfcum veginn eftir H. C. Ander-
sen isbr. ”Kjærestefolfcene”).
Einu sinni vom leggur og skel; þau lágu
bæði í gullstokfci innan um önnur barnagnll, og
isvo sagði Iteggurinn við sfcelina: “Eigum við
ekfci að taka saman, fyrst að við á annað borð
liggjum hér í sama stofcknum?” En sfcelin var
úr sjó og þóttist töluvert, rétt eins og ung heima-
• sæta, — en hún var nú samt efcki heimasæta —
og vildi ekfci gegna því neinu. Þar var lífca í
stokknum gömail gjarðarhringja, slitin og forn-
fáleg; en hún var samt úr eir. Hún sagði við
skelina: “Ekki vænti eg þú viljir heyra mér út
í hom?” og sfcelin sagði “jú”, og svo fóru þau
bæði út í hom. Þá sagði hringjan: Ekfci vænti eg
þú viljir eiga þér mann, rífcan og forstöndugan,
eikki svo mifcið upp á bófcarament?” En skelin
var úr sjó og skildi ekfci þessa kurteisi, þóttist
líka töluvert, rétt eins og heimasæ|ta, og þagði
eins oð steinn. Þá sagði hringja: '“Æ! segðu
nú já, hjartans lífið mitt góða^’ En sfcelin sagði
ekki annað enn “nei”, og svo itöluðu þau efcki
meira saman.
En nú kom drengurinn, sem átti gullastokk-
inn, og tók legginn og batt um hann rauðum
þráðarspotta og reið honum um pallinn, og sein-
as(t tók hann látúnsbólu og rafc í endann á hon-
um; það var efcki mjög Ijótt að sjá skína í ból-
una, þegar leggnum var riðið.. “Líttu nú á
mig”, sagði hann við skelina; “hvemig lízt þér
nú á? ættum við nú ekki að tafca saman? hjóna-
svipur er með ofckur; þú ent úr sjó, og eg úr
lambsfæti; eg sé efcki betur, enn það geti farið
vel á með okfcur”. “Á! haldið Iþér það!” sagði
skelin; ' ‘ Þér. munið lífclega efcki eftir., að eg er
rekin á fjöru, og er orðin forfrömuð; fcaupmað-
urinn hefur fundið mig sjálfur og étið úr mér
fisfcinn, og eg hef komið á meir enn einn postu-
líns-disk”. “Satt er það”, sagði leggurinn;
“en eg er líka úr golmögdttum lambsfæti, og hef
verið súrsaður, blessuð mín! og presturinn hef-
urinn 'hefur borðað af mér sjáltfur, og nú er búið
að setja bólu í endann á mér, eins og þú getur
séð”. “Er það nú víst”? sagði sfcelin. Svei
mér etf — fari eg þá sem — sfcammi mig ef eg
skrökva”, sagði leggurinn. “Þér getið komið
fvrir yður orði”, sagði sfcelin, “en eg má það
efcfci samt; eg er hálflofuð, að fcalla má; það er
tfífill í hlaðbrefckunni, eins og þér vitið, og þeg-
ar drengurinn ber okfcur út, gullin sín, hefur
hann oþar en einu ,sinni lagt mig niður hjá fífl-
inumv og þá hefur fífillin sagt: “Viljið þér
fcoma í það?” og eg hefi þá sagt “já”, svona í
huga miínum innanbrjóst', og það álít eg hálf-
gildiogs lofun. En því lofa eg yður, að eg skal
aldrei glevma yður”. “Það er nú til nokkurs”,
sagði leggurinn, og svo töluðu þau aldrei saman.
1 Baginn eftir fcom drengurinn, sá sem átiti
gullastokkinn, og ttefcur hann fer með hann og
alt saman út í hlaðbrekku. Þá var sólskin og
sunnanvindur, isfcýsfcuggar flugu yfir engin, og
fffan hneigði sig á mýrinni í hvert sinn og hún
döfcknaði, og það gekk eins og bámr yfir puntinn
á jtúninu, dalurínn skein allur í grösum og blóm-
um. 'Sfcelin lenti hjá fíflinum, eins og vant var,
því böm em oft vanaföst í leifcum; hann leit á
hana stundarkora og sagði: “Viltu eiga mig,
hróið mit|t?” “Það vil eg fegin” sagði skelin.
En fífillin.sagði: “Þú tfærð það nú efcki samt
góðin mín!” og svo horfði hann aftur í sólina,
nærri því eins og brosandi og áður. Þá kom
sláttumaðurinn með ortf og ljá og fór að bera út.
Drengurinn varð að flýta sér burtu með gullin
sín, og sfcelin varð óvart eftir í hlaðvarpanum.
“Hvað er orðið af skelinni minni?” sagði dreng-
urinn; “eg var með hana úti í varpa, þegar far-
ið var að slá”. En fólkið sagði: “Hún hefur
farið í heyið; hún finnst, ef til vill, þegar gefið
er kúnum, eða þá í moðinu í vor”. En leggur-
inn heyrði allt, sem fólkið sagði, og honum sveið
það sárt. Hann hugsaði með sér: “Nú hefur
skelin átt fífilinn í heyinu; það er útséð um
það”. Og því lengur sem hann hugsaði um
þetta, því meira sámaði honum, og það fcom tii
af því, að hann gat ekki fengið skelina sjálfur;
svo óx ástin dag frá degi; þetta, að eiga annan,
það var svo óbærilegt. Leggurinn lá og kúrði,
og vildi feginn geta sofið, en það gat hann efcki,
og efckert nema hugsað um sfcelina; alft af varð
hún fallegri og fallegri; veturinn leið. og svo
vora það orðnar fornar ástir; því leggurinn
hafði elzt, og var nú farinn töluvert að fram-
ast; drengurinn hættfi einu sinni að ríða hon-
um, og fleigði honum út í sfcot; en ein vinnukon-
an fann hann og litaði hann fagurgrænan, eins
og við þekkjum, og vatt svo upp á hann þráð; og
nú fékfc hann bæði embæSti og nátfhbót, og var
fcallaður þráðarleggur; það var nú ofurlítill
munur! En svo hvarf hann um vorið, og enginn
vissi hvað af honum varð; það var leitað og leit-
að, af því hann var þráðleggur, en hann fanst
hvergi. Hvað var þá orðið af þessum embættis-
ltegg með nafnbót, sem enginn lifandi maður gat
fundið? Það skál eg segja þér: hann lá úti á
haugi; 'hann hafði óvart verið borinn út í sorp-
inu. Þar var lítið um dýrðir, gamlir íleppar og
tekóvörp og tannað þaðan af verra. Leggurinn
gaut homauga til þessa samsafnaðar og sagði
eins og von var: “Jú jú! eg er fallega sefitur
inrian um allan þennan hroða!” En svo sér
hann skel, tef svo mætti fcalla, kolmórauða og
sfcörðótta, og gott ef efcfci rifna, og það var sama
skelin, sem árinu áður hafði ltegið í sólskini
frammi í varpa, og ætlaði sér að eiga tfífilinn, og
farið í heyið. “Fegin verð eg”, segir sfcelin,
“að einhver kemur hér, sem jtalandi er við.
Komið þér sælir!” sagði hún, og virti legginn
fvrir sér; “eg er í rauninni úr sjó og rekin á
fjöru og hef verið forfrömuð; kaupmaðurinn
hefur fundið mig sjáífur og borðað úr mér fisfc
inn, og eg hef fcomið á meir enn einn postulíns
disfc; nú er iþað ekfci á mér að sjá; eg var rétt
fcomin að því að eignast fífil; en svo var slegið
túnið, og eg lenti í heyinu, og svo í moðinu og
f jóshaugnum, og var borinn á völl og borin af aft-
ur, þegar hreinsað var; það er löng bið, eins og
þér skiljið, fvrir unga stúlfcu”. En leggurinn
svaraði engu; hann var að hugsa um unnustu
sína, sem verið hafði; og eftir því, sem hann
heyrði skelina tala lengur, sá hann allt af bet-
ur og betur, að þetta væri sama skelin og.sé nú
þar komin. Þá kom vinnukonan að kaslta úr sorp-
trogi. “Hér er þá leggurinn minn”, sagði hún,
og svo tók hún hann upp og bar hann inn í bæ
óg hann var allur þveginn og þótti fallegur enn
og varð aftur þráðarieggur og var geymdur
lengi, og bólan sat allt af í endanum á honum,
sem drengurinn hafði rekið í; en skeljarinnar er
ekfci getið, og leggurinn nefndi 'hana aldrei
DR.B J.BRANDSON
701 tilndsay BniltMnfl;
Phone A 7087
Oííloe ttmar: 2—S
BetmUl: 770 Viotor St.
i»hone: A 7122
Wlnnipeg, Man.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
laleniklr lagirieKagar
Skrifstoía Room *11 MoArttour
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Bo* 1000
Phonea: A«849 og «24*
Dr. O. BJORNSON
701 Bindaay Bnildlng
Offios Phone: 7067
Offfice ttmar: 2—3
Heimlll: 704 Vlotor St.
Telephone: A 7S86
Wlnnlpeg, Man.
1
w. J. UNDAIj * oo.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stef&nsson.
LöBfræSingnr
1207 Union Trust Pildg. Wlnni*«*
pá er einnig aC finna & eftlrfylgí-
andl tlmum og stöBum:
Lundai — 6. hverjum mlOvlkuíegi.
Riverton—Fyrsta og t>riíja
jiriBJudag hvers mtnaBar
Gii vll—Fyrsta og þrlBja mlB-
vikudag hvers mánaBar
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg. .
Offloe: A 7007.
Vi&taUtími: 11—12 og 1.—b.80
10 Thelma Apts., Homa Street.
Phone: Sheb. 5819.
WINNIPBO, MAN.
Arni Anderson,
ísL 15gma8or
i félagi viS E. P. Gariand
Skrifitofa: 801 Blectrle
way Chambere.
Telephone A 2187
Dr. J. 0. F0SS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
arni g. eggertsson,
lslenzkur lögfræöinfUTe.
l
Hefir rétt til aS flytja mil b*«i
í Manitoba og Satekatohewan.
Skrifstofa: Wynyaro, Saak.
Dr- J. Steíánsson
600.^ Sterling Bank
Stund&r augna, eyrna, nef og
kveríkasjúkdóma. Er a8 hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Haildorson
401 Boyd Bulldtng
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Stundar eérotaklaga berklaeýkl
og aSra JungnaajúkdOma. Br aB
flnna I ekrifetofunni kl. 11—
12 f.m. og kl. I—4 c.m. Skrlf-
atofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Talelml: Sher-
brook 8168
Phone: Garry 26145
JenkinsShoeCo.
639 Notre D»m*
Avenue
DR. KL J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viðtalstími 4—6 og 7—9 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
V6r leggjum sérataka &hera)u t aB
selja meBöl eftir forskrtftum lsskaa.
Hln beztu lyf, sem hægt er aB C&,
eru notuB elngöngu. Pegar 96r komH
meB forskriftina tll vor, megi« Mr
vera vias um fá. rétt þaB sem ls
inn tekur tH.
OOliCIiETJGH & CO.
Notre Dame Ave. og Kiierbrook.
Phones N 7659—766«
QlfUngalyfisbréf seld
nafn. Áríán fymist, þegar unnustau hefur farið
í moðið og fjóshauginn, og verið borin á völl;
maður þeldtir bana efcki aftur þegar maður
refcst á hana í sorpiuu.
'ASTA.
Astkæra, ylhiýra málið,
og allri rödd fegra,
blíð sem að barni kvað móðir
á brjósti svanbvítu;
móðurmálið mitt góða,
bið mjúfca og ríka,
orð áttu enn eins og forðum
mér yndið að veita.
Veiztu það, Ásta! að ástar
þig elur nú sólin?
veiztu að heimsaugað hreina
og helgasta stjaman
sfcín þér í andlit og innar
albjört í hjarta,
vtefcur þér orð, sem þér verða
vel fcuun á munni?
Veiztu, að lífið mitt ljúfa
þér liggur á vömm?
fastbuudin em þar ástar
orðin blessuðu.
Losa þú, smámey! úr lási
lítinn baudingja;
saunlega sá leysir blna
og sælu mér færir.
— Jónas Hallgr.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérataklega kvenna cg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Talsími A 4927
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNiR
614 Somerset Ðlock
Cor. Portage Ave. ag Donald Streat
Talsimi:. A 8889
A. 8. Bardal
84S Sherbrooke St.
Selur llkkiatui og annaat um útfarir.
Allur útbúnaBur s6 bezti. Enafrem-
ur aelur hann alakonar minniavarSa
og legsteina.
Skrifst. talsiml N
HeimUis tmlsimi N
DR. J. OLSON
Tannlæknir
602 Sterling Bank Bldg.
Talsími A 3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
----------I—-------------
Vér geymum reiöhjól yfir
urinn og gerum þau eins og n&
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautiwn búnar til saa-
kvæmt pöntun. ÁreiCanleft
verfr. Lvpur afgreiðsJa.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUR
Heiinills-TiUs.: St. John 1844
Skrtf stofu-Tals.: Maill 7*78
Tekur lögtaki bœBi ^úsiileiguaituldto,
veBskuldlr, vtxlaskuldlr. AfgrelBlr .H
sem aB lögum lýtur.
Skrlfstofs, 955 MiMn

IvfÁivfy.
E3
Verkstofn Tals.:
A 8388
Heun. Taia.
A «384
G. L. Stephenson
PLUMBER
AllftUonar ratmagiMAhöM, avo *tm
■tranjárn víra, allar tegundlr af
fclöeuni of afltfck* JlMitteri*).
VíRKSTQFA: G76 HOME STRíET
Giftinga og l i /
Jaröarfara- 1)10111
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tal«. 720
ST IOHN 2 RING 3
Phones:
Office: N 6225. Heim.: A7996
Halldér Sigurðsson
General Contractor
808 Gra»t Weet Permanent Loaa
Bldg., 856 Matn St.
I
J. J. Swanson & Co.
Verzla me8 taateignir. Sjá ur-
leigu & húaum. Anneat lán o.
eldaáfbyrgSir O. fl.
808 Parift Buildimf
^íionem A IS49—A *Sia
Sími: A4153 tsl. Myndastofa
WALTER’S PHOTO STUDIO
Kristín Bjarnason eigandi
Næst við Lyceum leikhúsiB
290 Portage Ave Wlnnipaf