Lögberg - 01.02.1923, Qupperneq 4

4 fcls.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
i. FEBRÚAR 1923.

Jögbítg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- nmbia Pre*s, Ltd.^Cor. William Ave. & Sherbrook Str.. Winnipeg, Man. Talaiman 1S-6327 N-632S
Jón J. BfldfelL, Editor
Utanáakrift til blaðaina: THE eOlUMBIá PRES8, Ltd., Box 3172, Winnlpeg, M»n- Utanéskrift ritatjórana: EDiTOR L0CBERC, Box 3172 Winnlpeg, Man.
The “LögberiT' 1« printed and publiahed by The Coluinbla Preei, LimHed, in the Columbia Block, 883 to 887 Sherbrcoke Street. Wlnnlpeg, Manitoba
V.— -
Austur og Vestur Canada.
IV.
í síðasta blaði sýndum vér fram á, hve kjör '
þau, er bændastétt Vesturfylkjanna yrði að sæta
með flutning á afurðum sínum til Evrópu eða al-
heims markaðarins, væru óaðgengileg og hve
hróplegt ranglæti það væri, að sitja þeim í vegi
fyrir að bæta úr þeim erfiðleikum, eins og þt-ir
allir gera, er hamla þyí að Hudsonsflóa brautin
verði tafarlaust fullgerð. I
Vó sú braut geti að vísu aldrei fullnægt öll-
um þörfum manna, það er, að" með henni verði
hægt að flytja alla korn framleiðslu Sléttufylkj-
anna til markaðar, sem enginn maður býst held-
ur við, þá er engum vafa bundið, að sú braut,
væri hún fullgerð, hlyti að hafa svo mikil áhrif á
flutningsgjald undir afurðir Sléttufylkjanna til
markaðar, að vel væri við unandi, og þá um leið
væri stærsta steininum velt úr vegi, sem nú
stendur velferð og þroska Sléttufylkjanna fyrir
þrifum, og þá gætu hvorki járnbrautafélög né
skipaeigendur níðst á bændum Sléttufylkjanna,
eins og gert hefir verið að undanfömu.
Til þess að menn geti ekki sagt, að vér förum
hér með slúður eða sleggjudóma, skal dregið hér
fram atriði, sem kom fyrir í haust, einmitt þeg-
ar þörfin var mest á því að flutningur hveitisins
gengi sem greiðast frá Fort William og til hafn-
staðanna. pá settu skipaeigendurnir upp flutn-
ingsgjald undir hvern mæli hveitis, sem fluttur
var frá Fort William til hafnstaðanna í Canada,
um cent.
Sum af austanblöðunum segja, að skipaeig-
endurnir hafi verið neyddir til þess sökum tafa
við uppskipun á kominu og kostnaðarauko ( bví
sambandi. En slíkt er að eins ryk, sem slegið er
í augu fólks, því mörg þessara skipa komu tóm
til Fort William og lágu þar aðgerðalaus í fleiri
daga, heldur en að láta undan að því er hækkun
á flutningsgjaldi snerti, þegar komsendendur
mæltu í móti verðhækkun farmgjaldsins. Tóku
svo að lokum hveitifarma fyrir centi lægra
fyrir mæíirinn, ef kornið var sent til Buffalo, en
þau fengust til að flytja komið fyrir til hafnar-
staða í Canada.
pað er nú ekki einasta, að þetta sé í sjálfu sér
hið hróplegasta ranglæti gagnvart framleiðend-
unum í Canada, heldur leggur það iðn og arð upp
í hendur Bandaríkjamönnum, sem þessir skipa-
eigendur ættu að hlynna að í sínu eigin landi.
í Buffalo eru feikilega stórar hveitimylnur,
sem með þessu móti fá hvern mæli hveitis ódýr-
ari heldur en mylnurnar í Canada, sem svo eiga
að keppa við þær með sölu á hveitimjöli á eftir.
Menn spyrja ef til vill, hvemig að þetta megi
verða í landi, þar sem frjáls samkepnisverzlun
er viðurkend.
/
pví er nú ver og miður, að verzlunin á þessu
sviði er ekki frjáls. Siglingalögin í Canada
banna Bandaríkja- og annara þjóða skipum, að
flytja canadiskar vörur á milli hafna í Canada,
og því geta canadisku skipaeigendumir setið að
krásinni og gjört eins og þeim sýnist, og bænd-
.urnir verða að borga.
En í þetta sinn hafa þessir s'kipaeigendur
gengið svo langt, að stjórnin í Canada hefir
sett nefnd manna til þess að rannsaka málið, og
er vonandi að hún geri verk sitt samvizkusam-
leg og að einhver árangur verði af því.
Ef vér værum búnir að fá Hudsonsflóa braut-
ina fullgjörða, þá er ekki mikil hætta á að menn
ættu við annað eins og þetta að stríða, því þá
yrðu þessi skip að skrölta tóm á milli hafna, eða
mæta sanngjamri samkepni.
petta ástand alt saman hefir knúð bændur í
Alberta og vesturhluta Saskatchewan til þess að
hætta að senda hveiti sitt austur á bóginn. peir
eru farnir að senda það vestur til Vancouver —
með járnbraut vestur yfir Klettafjöll, 640 mílur
vegab—, og með skipum frá Vancouver gegn um
Panama skurðinn í Mið-Ameríku, sem er um
5,000 mílur vegar frá Vancouver, og svo til Liv-
erpool, sem eru aðrar 5,284 milur. í alt er
þessi vegalengd því um 11,000 mílur, en samt
kostar það bænduma í Alberta 10 centum minna ,
undir hvern mæli korns, að senda það alla þá
leið, heldur en það kostar þá að senda það skipa-
járnbrautarleiðina yfir Canada, í gegn um Mont- j
real og til Liverpool, sem er meira en fimm þús-
und mílum styttri vegalengd.
Verið einlægí viðskiftum yðar
við þá ungu.
Rétt nýlega stóð eftirfylgjandi grein í einu I
víðlesnu Bandaríkjablaði:
f einu af ritum sínum lætur H. G. Wells
eina af persónum sínum segja: “Heimurinn á j
enn eftir að viðurkenna skuld þá, sem hann
stendur í við aliþýðuskóla Bandaríkjanna.”
pað er satt. En svo eru til vitrir menn, sem
segja, að þessir sömu skólar séu ömurlega mis-
hepnaðir. pað er satt.
Hið ófullkomna alþýðuskóla fyrirkomulag er
að eyðileggja fólk í miljóna tali. Ef vér látum
það hálda áfram, getur það valdið eyðileggingu j
þjóðarinnar. pað lítur út fyrir, að menningin j
sé að verða oss ofjarl, að hún sé orðin svo marg-
brotin, að það sé skortur á mönnum til þess að ■
veita henni forstöðu. Daglega eru lifnaðar-
hættir vor mannanna að verða margbrotnari, !
viðfangsefnin erfiðari og fjölbreyttari, sem
krefjast sívaxandi fjölda af haldgóðum og hæf-
um mönnum.
Ef vér getum ekki framleitt þá menn, þá er-
um vér á hraðferð að annari eins hyldýpis ógæfu
og yfir Evrópu gekk á hinu dimma Miðalda-
tímabili.
En slíkt kemur aldrei fyrir, því þjóðin er of
heilbrigð til þess að láta skólana bregðast köllun
sinni svo tilfinnanlega.
Hvað er það, sem þú átt rétt á að kref jast af
skólunum ?
Hvað er það, sem bamið þitt ætti að vita,
þegar skólarnir skila því?
Er það ekki eitthvað í þessa átt:
1. pað ætti að þekkja sig sjálft, hæfileika
sína, veikleika sinn og þrár.
2. pað ætti að kunna eitthvert handverk, eða
vera í færum um að takast á hendur lærða stöðu
og skilja þörfina á því, að halda áfram að læra.
3. pað ætti að þekkja heiminn, sem það lifir
í, og fólkið, sem það lifir með, og hið mikla lífs-
lögmál, sem stjórnar báðum.
4. pað ætti að læra, hvernig það á að fara að
beita kröftum sínum og þekkingu til að geta
notið þess af gæðum lífsins, sem það helzt þrá-
ir og að það verði að endurgjalda þau með ósvik-
inni þjónustu í stöðu þeirri, sem hverjum um
sig er hentust.
5. Lyndiseinkenni sín verður bamið að
þekkja. pað þarf að kenna því dirfsku í fram-
göngu, réttsýni í breytni sinni við aðra, vara það
við hroka, jafnt sem hugleysi og innræta því lotn-
ingu fyrir óeigingjarnri þjónustusemi.
Jöfnuður.
Jöfnuður er orð, sem lengi hefir látið hátt í
eyrum manna. w
Jöfnuður í efnalegu tilliti. Jöfnuður á milli
stétta og jöfnuður að því er til þess kemur að
njóta gæða þeirra, sem lífið hefir að veita.
Fyrir þessum jöfnuði hafa heilir hópar verið
að berjast og sumir þeirra hafa komist svo langt
í þá átt, að spursmál er nú orðið um það, hvort
framsókn þeirra er ekki orðinn hinn mesti ó-
jöfnuður.
pað eru þrjú undirstöðuatriði fyrir auði og
efnalegri afkomu þjóða og einstaklinga: vit,
peningar og vinna. Ef eitt af þessum frumskil-
yrðum brestur, ef eitthvert þeirra er í ólagi, þá
hlýtur hið efnalega ástand þess þjóðfélags að
vera í óreiðu,
Eins og menn vita, þá hefir átt sér stað hið
bitrasta stríð á milli þeirra, sem peningana hafa
átt eða haft undir höndum, og þeirra, sem hafa
þurft að ná í þá með vinnu sinni—á milli vinnu-
lýðsins og verkveitendanna. Félög hafa verið
mynduð til sóknar og varnar og hefir verkalýðn-
um, eða þeim parti hans, sem staðið hefir innan
verkamannafélaganna, veitist sóknin langtum
betur en hinni hliðinni, og er nú svo komið, að
verkamannafélögin halda í hendi sér ýmsum
greinum iðnaðar framleiðslunnar.
pau ráða hvaða menn það eru, sem við þessa
eða hina iðnaðargreinina vinna, hve margar
klukkustundir það eru, sem unnið er á degi
hverjum og líka hvað sæmilegt dagsverk skuli
kallast. Svo í mörgum tilfellum má nú segja, að
verkamanna félögin hafi meira að segja innan
verksmiðjanna en eigendurnir sjálfir.
Á meðan stríðið stóð yfir, fleygði verka-
manna fólagsskapnum fram — fram í því, ao ná
fastarrf tangarhaldi á hinum ýmsu atvinnugrein-
um og hækka verkalaun, sem lí'ka var náttúr-
legt, því bæði var fátt um verkamenn og svo
hækkuðu nauðsynjar manna í verði stórkostlega.
Svo kom að því, að stríðinu linti. Landfram-
Feiðsla öll féll í verði. Verzlunarmenn fóru á
höfuðið hver á fætur öðrum. En leiðtogar verka-
manna félaganna og félgin sjálf, standa eins og
veggur í veginum fyrir kaupinu á niðurleið.
f fljótu bragði virðist þetta ofur eðlilegt, þó
að menn vilji halda því sem þeir hafa einu sinni
náð. En þegar maður lítur á það, að vinnan er
einn af þremur homsteinum fyrir afkomu og
velmegun þjóðanna, þá er öllum mönnum ljóst,
að hún getur aldrei verið í ósamræmi við hina tvo i
til lengdar, ef vel á að fara.
í nýkominni skýrslu frá viðurkendri hag-
fræðisstofnun í Bandaríkjunum, sem vér höfum
hér fyrir framan oss, stendur, að gjaldþol bænda
í Bandaríkjunum hafi fallið að meðaltali um 36
af hundraði frá því sem það hafi verið árið 1913.
Aftur segir sama skýrsla, að gjaldþol manna
innan verkamannafélaga á iðnaðarsvæðum
Bandaríkjanna, hafi fallið mest um 10 af hundraði,
en svo hafi það vaxið alt upp í 130 prócent í öðr-
um, í samanburði við það sem það var 1913.
Bækur sendar Lögbergi.
I.
“Silkikjólar og vaðmálsbuxur”, eftir Sigur-
jón Jónsson. Reykjavík. 1922.
pað er framför hjá þessum höfundi að því
leyti, að í þessari sögu sdnni heldur hann sér
við jörðina, — talar um það, sem alla varðar,
styður meira að segja fingri sínum á þann löst
hinnar íslenzku þjóðar, sem mestri ógæfu hefir
valdið á síðari árum: fráfall frá því, sem íslenzkt
er—frá vaðmálsbuxum að silkikjólum, frá heil-
brigðum íslenzkum hugsunarhætti og lifnaðar-
háttum, að útlendu prjáli og einskis nýtum hé-
góma.
Efnið í bók þessari er tímabært og vel valið,
en það er vandi að fara svo með það, að það nái
verulega til hjartnanna og verði mönnum til
aðvörunar og afturhvarfs.
Höfundur þessi skrifar sögur sínar í æfin-
týra stíl og tekst stundum að bregða upp skýr-
um myndum á þann hátt. En sú ldst er vanda-
söm og ekki fær nema snillingum, og er því hætt
við, að efni, þó gott sé, tapi sér á þann hátt,
nema í höndum einstakra manna.
Söguhetjan í þessari sögu heitir Áskell, fá-
tækur og umkomulítill piltur, en gáfaður og
góður. Sóknarpresturinn setur hann til menta
með syni sínum. Hann trú'lofast efnilegustu
stúlkunni í sveitinni. En veglyndi og þakklát-
semd kemur honum til þess að gangast við bami,
sem sonur prestsins, skólabróðir hans, á' með
stúlkuræfli. Fyrir það bregður kærastan heit-
um við hann, allir snúa við honum bakinu og
hann verður vitskertur. Kærastan giftist þess-
um skólabróður hans, en Áskell stendur eftir á
bryggjunni, þegar þau fara, og hlær tryllings-
lega.
Skyldi það vera orðin föst regla hinna yngri
rithöfunda þama uppi á íslandd, að láta þræl-
mensku, og það, sem ilt er, bera ávalt sigur úr
býtum í viðureigninni við hið góða ? pað er ekk-
ert út á það að setja, þó hið góða þurfi að heyja
hart stríð í viðureign sdnni við hið illa, það hefir
ávalt þurft þess. En að tilbiðja “fatalismann”
með eins mikilli lotningu og nú er farið að
gjöra, er hvorki skáldunum né heldur þjóðinni
holt.
II.
“Útlagamir,” eftir Theodóre Friðriksson. Út-
gefandi Arinbjörn Sveinbj arnurson. Reykja-
vík. 1922.
petta er önnur bölsýnis-saga. Úrval manna,
sem sjóinn sækja á úrvals-skipi, bíða ósigur
undir Dimmubjörgum í viðureign sinni við Æg-
ir. pessd saga er þó all-einkennileg, og það er
dálítið hressandi að lesa hana. Stíllinn er tals-
vert þróttmdkill og víða all-djarflega til orða tek-
ið. Enda á það vel við söguefnið, sem er lýsing á
viðuredgn íslenzkra sjómanna við hafið og há-
karlinn. — Söguhetjan, Rafn, er mikilmenni, ber
af öllum að atgerfi og er hirrn bezti drengur.
Hann sækir sjóinn knálega á ágætu skipi með
úrvalsliði. Hásetar hans voru honum trúir, hver
einasti þeirra reiðubúinn að fylgja foringja sín-
um möglunarlaust í hvaða svaðilför, sem honum
sýndist að fara. pegar Rafn var í landi, sat
hann með sveit sína í Valhöll, en svo hét sjóbúð
hans. AUir voru þeir félagar einhleypir og
flestir þeirra höfðu orðið fyrir vonbrigðum í
ástamálum, og létu sumir þeirra þung orð falla
til þeirra kvenna, er heitið höfðu þeim trygðum,
en svikið þau unddr eins og þær sáu menn, sem
betur voru búnir, þó ekki væri nema um réttar
og sléttar búðarlokur að ræða.
Líf þessara manna, Rafns skipstjóra og flokks
hans, er hið ánægjulegasta. peir eru þróttmikl-
ir, glaðir og örlyndir, hvort heldur að þeir eru á
landi eða að glíma við hákarlinn á sjó úti.
Prestur einn kemur við þessa sögu. Hann
heitir séra pórður. Hann er bundinn á trúar-
játninga-klafa, getur ekki látið vitið og ímynd-
unaraflið njóta sín og svo verður alt í þoku fyr-
ir honum. — Er ekki þetta einkennilegur hugs-
unarháttur, að trúarjátninga-leysi að stefnuleysi
í trúmálum eða nokkrum öðrum málum, geti •
gjört menn sterka? — í þessari sögu brestur alt
saman—trú prestsins, skipið sterkbygða (Svan-
urinn), ást Kristínar og þróttur mannna til þess
að halda í réttu horfi. Allir að síðustu flök mfeð
brotin stýri. pokkaleg róðrarlok það, eða hitt
þó heldur!!
Bækur þessar eru til sölu hjá bóksala Finni
Johnson, á Sargent ave., Winnipeg.
Jóns Sigurðssonar félagið hefir ákvcðið að halda
söngsamkomu (concert), sem mjög er vandað til, í
Fyrstu lút. kirkju um miðjan fehrúar. Mun það
nánar auglýst síðar.
Nýlega barst séra N. S. Thorlákssyni, forsuta
kirkjufélagsins símskeyti, um að Lauritz Larsen D.
D.L.L.D. forseti National Luthern Council of Ame-
rica hafi látist í New York 21. jan. Er það sorg
arfregn mikil, því þar var um að ræða einn af allra
hæfustu starfsmönnum lútersku kirkjunnar hér í
landi og á unga aldri. Dr. Larsen var af norskum
ættum eins og nafnið ber með sér, — sonur Larsen
sem fyrstur var forseti Luther Co'llege og margir
íslendingar íhafa stundað nám við.
“Hver er sjálfum sér næstur.”
Mig í lengir aðra k.tt,
innra gengið sýnir, t
’héðan af mengi ijóða látt
langspils strengir mínir.
Lýsi hvarmi Hðandans
Ijós úr barmi skaparans
svalar harmi sárum manns
sál á armi kærleikans.
Klæðst úr serki syndarans
sál hins sterka getur
innist verk og orðin hans
undir merki skaparans.
J. G. G.
Veraldar þægindi.
pF þér þurfið að skifta við útlönd, hvort held-
ar að innheimta eða senda peninga heim eða
tl annara landa, þá getur þessi banki gert yður
það mjög þægilegt, þar sem hann hefir yfir 700
útibú i Canada og Nýfundnalandi, Bretlandi,
Cuba, M5ð- og Suður-Ameríku, New Ýork, Paris
og Barcilona-
THE ROYAL BANK
O F CANADA
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
28. Kafli.
Loftslag í Alberta er mjög við-
feldið og yfirleitt má svo að orði
kveða, að veðráttan sé hin ákjós-
anlegasta fyrir landbúnað og all-
an jarðargróður. 'Stundum verð-
ur að vísu all kalt á vetrum, en
þó eigi sem í hinum sléttufylkj-
unulm. Sumrin eru hlý og ein-
stöku sinnum steikjandi hitar.
ípó fylgja þv*í nær undantekning-
arlaust svalar og hressandi næt-
ur. petta gerir það að verkum,
að korn og annar gróði jarðar-
innar, þrífst vel, Viðasthvar
er nægilegt regn, iþótt fyrir komi
að vísu í sumum pörtum, að of-
þurkar valdi nokkru tjóni.
Suður-Alberta er nafnkunnugt
fyrir Ohinook vindana. þetta
eru þurravindar, ýmist af vestri
eða suðvestri.
Áhrif Chinook vindanna, eru
afar einkennileg, og ekki kvað
áíst, að vetrarlaginu, • Landið
getur alt verið ihulið fannblæju
og froisthæðin getur verið tals-
vert mikil. En þegar vindar
þessir taka að blása, hlýnar alt
í einu veðrið, verður eins og
kottnið væri fram á vor. Stund-
urn kemur það fyrir, undir slíkum
kringumstæðum, að snjó allan
leysir á tiiltölulega fáum klukku-
stundum. Hið létta snjófall í
suðurfylkinu, hefir gert bygðar-
lögin þar mjög að reglulegri
paradlís fyrir griparæktarmenn.
pótt áhrifa Chinook vindanna
gæti að vísu mest í Suðurfylkinu,
'þá ber samt alt fylkið þeirra
nokkra menjar, einkum iþó vest-
urhlutinn.
Eitt með því fyrsta, sem vænt-
anlegir innflytjendur ihafa í huga,
er veðráttufarið. pað er óhætt
að fullyrða að þeir, isem þegar
hafa tékið sér bólfestu í fylkinu,
isé lundantekningalauist ánægðir
hvað þetta áhrærir.
Vetrarmánuðirnir í Alberta,
sem og í hinum tveim sléttufylkj-
um, eru sá tími, sem að jafnaði
er erfiðastur og margir bera mest-
an kvíðboga fyrir. Frostið verð-
ur stundum fjörutíu stig, en þann.
ig stendur það sjaldnast nema
dag eða svo, og oft ekki nema
fáar klukkustundir í einu. Yfir-
höfuð eru vetrarnir s'kemtilegir,
hreinviðri dag frá degi, svo að
segja undantekningarlauist. í
suðurhlutanum, eins og þegar
•hefir verið bent á, koma oft hlý-
viðri um háveturinn, svo að lík-
ara er vori. Stundum liggur
þar snjór á jörð nokkrar vikur í
senn, en slíkt er þó harla sjald-
gæft. Chinook vindarnir fara
stundum æði geyst, en valda þó
aldrei tjóni.
1 Mið- og Norðurfylkinu fellur
nokkru meiri sojór og liggur að
jafnaði ilengur á jörðu. Er þar
því oft langtimum samai/ hið á-
gætasta síeðafæri og er þá Mka
óspart notað bæði til aðdrátta og
skemtiferða. Mollu eða sagga-
loft, þekkist ekki í fylkinu. Að
vetrinum til eru sólheiðir dagar,
engu síður en á sumrum. Snjóa
leysir að jafnaði fyr í Alberta,
en hinum sléttufylikjjunuim, þó
byrjar sáning þar venjulega held-
ur seinna. í suðurhlutanum eru
ibændur að vísu iðulega teknir að
stunda jarðyrkju í marzmár.uði
og í Norður-Alberta, fer sáning
venjulega fram það snemma, að
henni er lokið að fullu í maí.
Gróðrartíminn er ekki langur.
Jurtagróður allur gengur fram-
úrs’karandi fljótt fyrir sér. Veldur
þar mestu um hiti og nægilegt
regn. Byrjað er alment að vinna
á nýjum löndum í júnímánuði.
Er jarðvegurinn um það leyti
gljúpastur og þægilegastur fyrir
plóginn. Sú er venjan, að þá er
sáningu er lokið, taka bændur að
ryðja, eða brjóta ný lönd.
pví heifir v-erið haldið fram
að jurtagróður og uppskera þrif-
ist eigi vel á svæðum þeim, er
hiátt liggja. Svo er þó í raun og
veru ekki, þegar öllu er á botn-
inn hvolft.
GHinir löngu og sólríku dagar
hálendisins, flýta fyrir þroska og
gróðri allra uppskeru tegunda.
pegar lengstur er dagur að
sumarlaginu, er svona hálfrökkv-
að kl. tíu að kveldinu, en um
klukkan þrjú, fer aftur að roða
af nýjum degi. Meðan blóm-
tíminn stendur yfir, er loftið
þrungið af gróðrarangan. Sýn-
ist landið þá í hvaða átt seun lit-
ið er, eins og fagurgrænn flos-
dúkur. Víða getur að líta skrúðga
runna með villirósum og kirsi-
berjum. Grasvöxturinn er það
anrkill, að stundum nemur ihæð
þess frá tveim fetum. Sumrin
eru ekki löng, eða réttara sagt
hitatími þeirra. Eftir vorregn-
ið, er veitir jörðinni víðasthvar
nægan raka til framleiðslu góðr-
ar uppskeru, tekur við sjálfur
gróðrarkaflinn, venjuilegast heit-
ur þur. pannig lagað veðráttu-
far, er einkar hagstætt, að því er
kornræktina áhrærir, einkum og
sérílagi þó hveiti.
Er ihveiti það, er sprettur und-
ir sMkum kringumstæðum, harð-
gert og sterkt. — Meira er að
iafnaði um þurka í suðurlhluta
fylkisins og er hveitið þar alt af,
það sem kallað er harðhveiti.
Lengra norður á bóginn er jarð-
vegurinn dekkri, þar er meira um
regn, og hafrauppskeran þar því
afarmikil. Er mikið af höfrun-
um notað til gripaeldis. Á ný-
ræktuðum löndum helst grasið að
jafnaði mikiu lengur grænt, en á
þeim, er lengi hafa verið undrr
rækt.
Jafnvel á allra heitasta kafla'
sumarsins, eru næturnar svalar
og hressandi og Veita því góða
ihvíld. Saggi þekikist varla á þeim
tíma árs og ketmur það sér vel
fyrir uppskeruna og forðar henní
frá ryði.
Margir telja haustmánuðina,
fegursta og skemtilegasta tíma-
bil ársins, í september og okf-
óber, er veðrið að jafnaði bjart,
heilnæmt og hressandi. Er sá
tími enda mjög notaður úti við
meðal annars til íþrótta iðkara.
Stundum ber það til, að haustin
eru fremur þur, og það meir en
ákjósanlegt er, með tilliti til
næsta árs uppskeru. Mikið er
um veiðifarir að haustinu til,
enda nóg til fanga. Að lokn-
um slætti, er kornið dregið sam-
afí 0g þreskt um sömu mundir.
Aðeins hið þreskta korn er látið
í hlöður, en stráinu er hrúgað upp
í háa stakka, og það síðar notað
með öðru fóðri handa hestum og'
nautgripum.
peir lesendur Lögbergs, er æskja
kynnu frekari upplýsinga ubs
Canada, geta snúið sér bréflega
til ritstjórans, J. J Bíldfells, Col-
imbia Building, William Ave. og
Iherbrooke St., Winnipeg, Mani-
toba.
Fréttabréf
Vogum 28. des. 19122.
•Loksins sendi eg þér frétta-
grein í blaðið. pað hefir dregist
lengur en eg vildi, því eg hefi haft
svo mikið að gjöra síðan eg kom
iheim í haust, að eg 'hefi varla
getað skrifað nauðsynleg bréf.
Hefi oftast verið uppgefinn á
kvöldin. petta kemur til af eig-
ingirni. Eg sendi strákana út
á vatn, en hefi verið einn heima,
en það er satt að segja of mikið
verk fyrir gamlan mann og lat-
ann. Mann er ihér ekki að fá,
nema fyrir meiri peninga en iþeir
vinna fyrir, en nú dugar ekki
annað en að halda ií cientin.
lEg hefi annað.dáilítið stærra í
smíðum, sem eg býst við að senda
þér bráðum, ef eg hef dug til að
ljúka við það.
Mér leiðist að sjá mig talinn
með verstu óiskilamönnum við
blaðið. pið hafið ekki kvittað
mig við það síðan 1919, þrátt fyrir
endurtekin loforð. Ef eg sé mig
skuldlausan við blaðið næst, þegar
það kemur, skal eg reyna að bæta
upp litina í ár.
Hér ber fátt til tíðinda, engar
stórbyltingar eða feykna viðburð-
ir, sem nóg er þó um í heiminum
á þesisum síðustu og verstu tím-
um. En afleiðingarnar koma
niður á bændunuim, eins og fyr.
‘^Grísir gjalda, en gömul svín
valda.” Útlitið er víst víðast-