Lögberg - 12.04.1923, Blaðsíða 4

BIs. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. APRÍL 1923.

Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
ombia Press, Ltd.^Cor. William Ave. &
Sherbrook Str.. Winnipeg, Man.
Talximari N-6327 ofi N-632S
Jón J. BQdíell, Editor
• (jtanAskríft til blaSsina:
THE ÍOlUHBIJt PRIS8, ttd., Box 3171, Winnipog.
Utanáskrift ritstjórans:
EDiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipog, Man.
The ‘'Lögbsrr" la prlnted and publlshed by The
Celumbla Pfeas, LlmMed, ln the Columbla Block,
III t9 117 Bherbrooke Street, WtnnlpeK, ManLtoba
,
Bifreiðar.
Bráðum kemur sól og sumar. Snjórinn
hverfur, ísarnir þiðna og náttúran í sinnilokk-
andi fegurð og friðsælukyrð blasir við augum
vorum.
pað eru víst fáar mannssálir svo sljóvar, að
raddir þeirrar náttúru nái ekki til þeirra, eða svo
kaldar, að þær vermist ekki við bros hennar.
Skáldin halla sér upp að brjósti hennar og
dreyma sína fegurstu drauma. Æskan fyllist
nýjum lífsiþrótt og ellin verður ung í annað sinn.
preytan hverfur af vanga (þeirra, sem dag hvern
erfiða í hita og þunga bæja og borga, og jafn-
vel sjúklingarnir, sem dauðinn sjálfur hefir sett
mark sitt á, brosa við brjóst hennar.
En það eru tiltölulega fáir, sem geta notið
þess unaðar og endumærandi lífs, sem þar er að
finna, því skyldustörfin halda mönnum föstum.
— peir tiltölulega fáir, sem svo eru settir, að
geta frá þeim horfið um bjargræðistámann og
notið hvíldar þeirrar og hressingar, sem í skauti
hennar er að finna um vor og hásumartið.
Flestir þurfa að vinna baki brotnu fyrir
daglegum þörfum liífsins og hafa orðið mestan
'hluta lífsins og farið þannig á mis við nautn þá
sem er að finna í “blómguðu dalanna skauti.”
En á síðari árum hefir þetta lagast all mik-
ið. Hafið sem hefir verið á milli almúga fóiks-
ins og hinnar töfrandi vor og sumamáttúru, hef-
ir verið brúað með bifreiðum — þessum furðu-
legu flutningstækjum, sem á svip stundu geta
flutt mann langar leiðir úr svælu og hita stór-
borganna út í hið frjálsa og hressandi sveita-'
loft, þar sem golan kyssir kinn og menn geta
teigað hinn tæra og heilnæma loft-svala.
Bifreiðamar em því í huga vorum að
verða samvaxnar vorinu. Bifreiðamar, þessi
handhægu flutningstæki, sem flytja oss svo ó-
endanlega miklu >nær því fegursta og heilnæm-
asta, sem náttúran hefir að bjóða, eru að verða ó-
missandi milliliður á milli hennar og mannanna,
sem þurfa að lauga sig í yl hennar og angandi
blíðu, og það þurfa allir að gera.
En það em fleiri þarfir sem bifreiðarnar
uppfyila, en sú að flytja fólk nær hinni gróandi
vor og sumartíð. pær eru líka oft eina iífsvon
sjúklinganna, semjþjást og líða. Eina vonin á
milli' þeirra og læknanna sem í fjariægð búa.
pær em og þægilegar í annatáð bændanna, þeg-
ar eitthvað fer aflaga og fljótt þarf að ná til
kaupstaðar — þær eru í stuttu máli ómissandi
flutningstæki, sem menn geta ekki án verið und-
ir ótal kringumstæðum.
Saga bifreiðanna er ekki löng, en hún er
eftirtektaverð, og sýnir hve erfitt er að ryðja
jafnvel hinum þörfustu hugsamum mannanna og
framkvæmdum braut.
pað var árið 1769, að Cugnat á Frakklandi
fann upp hinn fyrsta hreyfivagn, en svo var hon-
um þá illa tekið, að honum varð ekkert ágengt
með þá uppfyndingu. Árið 1802 lét Richard Tre-
ethick, brezkur maður, búa til fyrsta sjálfs-
hreifivagninn, sem knúður var áfram með gufu-
Eftir árið 1824 komust þeir vagnar í nokkurt á-
lit á Bretlandi og vom notaðir til flutninga, var
hraði þeirra um 14 mílur á klukkustund og á þeim
var hægt að flytja frá þriggja til fjögra tonna
þunga.
En menn þeir, sem atvinnu höfðu af því að
flytja fólk og vörur á hesta-vögnum, risu þá upp1
og mótmæltu þessari flutnings aðferð harðlega,
og fóm með mál sitt fyrir löggjafarþing þjóðar-
innar, sem samdá lög um notkun hinna nýju vagra
og voru þau svq ströng, að þeim mönnum, sem
fyrir þeirri fiutnings aðferð börðust, var gjört
nálega ókleift að halda henni áfram þrátt fyrir
tillögur tveggja þingnefnda, sem báðar rannsök-
uðu þessa nýju flutnings aðferð og mæltu með
henni.
Á meðal annars, sem stendur í lögum frá
1865, sem Breska þingið gaf út og leiddi í gildi
stendur: “Að þrír vélmeistarar skuli ávalt vera
með hverjum slíkum vagni, þegar hann sé í ferð-
um. Að maður skuli fara/gangandi á undan slík-
um flutningsvögnum með rautt flagg í hendi. Að
slíkir vagnar megi aldrei fara harðara en fjórar
mílur á klukkustund, og að síðustu, að aldrei megi
hleypa gufu út um öryggispípumar þegar vagn-
arnir séu á ferð, hvað mikill sem þrýstingurinn
verði.”
pessi lög voru nálega rothögg á viðleitni
manna í þessa átt. pó héldu einstaka menn áfram
og árið 1885 fann Gottlieb Daimler upp vél, sem'
brendi gasolín olíu og var þá spilið mnnið.
Upp frá því fór sjálfhreifivögnum sífelt
fjölgandi, þá hinir fyrstu gasoliín vagnar, sem
búnir voru til, mundu nú þykja Ktt gimilegir, þá
samt var hnúturinn leystur og útlit og lögun
vagnanna aðeins tíma spursmáí.
Iðnaður þessi fór nú að taka stórframförum.
Meiri framförum en nokkur önnur iðnaðargrein
mannanna hefir gert á jafnstuttum tíma, og sýn-
ir það best hve þörfin fyrir þessi flutningtæki
var orðin brýn. Árið 1899 voru til 1672 sjálf-
hreifivagnar á Frakklandi, en árið 1909 voru þeir
komnir upp í 46000.
Á pýzkalandi var framför í þessa átt nokk-
uð minni. Árið 1907 voru þar í landi 27,026
bifreiðar, en árið 1910 voru þeir 41,941. Á Bret-
landi voru framfarimar allmiklar í þessari iðn-
aðargrein þó Bretar væru í þyá efni sem mörgum
öðnim fremur seinir að taka á móti nýmælunum.
En öðru máli var að skifta með Bandaríkjamenn,
þeir voru ekki lengi að koma aiuga á tækifæri það
sem hér var á ferðinni og tóku því með opnum'
örmum og er öllum nú kunnugt hvað þeir hafa
gert sér úr því.
Árið 1899 voru 600 bifreiðar búnar til í
Bandaríkjunum, sem kostuðu $1200,000. Árið
1910 voru 200,000 bifreiðar búnar þar til, sem
kostuðu $225,000,000 og hefir sú atvinnugrein
haldið áfrarn að vaxa þar að sama skapi síðan.
Merkileg uppfynding.
Á síðari árum hafa menn ^séð fátt gagnlegt
eða gott við það, sem frá Rússlandi hefir komið,
en nú nýlega hafa borist allmerkileg tíðindi þaðan,
sem líkleg eru til þess að hafa stórkostlega þýð-
ingu um víða veröld.
Rússi einn að nafni M. Makhonine hefir
fundið upp nýja aðferð til þess að knýja áfram
járnbrautarlestir, sem er miklu ódýrari og ein-
faldari en gufuaflið. »
Aflvakinn, 'sem þessi maður notar til þess
að knýja járnbrautalestimar áfram m€ð er jarð-
lýsi (naptha), hefir vakið hina mestu undrun á
meðal þeirra, er þessa uppfyndingu hafa kynt sér.
Árið 1918 er sagt að Makhonine hafi verið
búinn að fullgjöra þessa uppfyndingu sína, en að
þá hafi erfiðleikamir hamlað framkvæmdum í
þessu máli, en þá !ét Makhonine byggja vélina
og nokkra flutningsvagna.
í marz mánuði 1921 mætti nefnd manna, sem
kjörin var til að athuga þessa uppfyndingu i Petro-
grad. 1 nefnd þeirri vom nafngreindir vélafræð-
ingar, sem Soviet stjómin skipaði til þess að at-
huga málið.
Niðurstaða þeirra var, að hér væri um veru-
lega merka uppfyndingu að ræða og þeir komu sér
saman um, að ráða stjóminni til að veita Mak-
honine 30,000,000 rúblur til þess að fullkomna '
uppfyndingu sína. ,
í skýrslu þessarar nefndar er bent á suma
kosti, sem þessi uppfynding hafi umfram þær sem
áður eru þektar á þessu sviði.
* Fyrst að þessi nýja aflvél og fkitningsvagn-
ar þeir, sem henni fylgdu, þá fjórir talsins, væri
miklu léttari en vanaleg eimlest af sömu stærð.
Vanaleg eimlest á stærð við þá sem hér er um að
ræða, segja þeir að vigti 500 tonn, og þar af Vigti
gufuketillinn einn um 137 tonn, en þessi lest hr.
Makhonine vigti öll saman 120 tonn. Lest sú öll
sé iþví léttari en gufuketillinn einn, sem nú er
mest notaður þar um'slóðir.
Annað, að á milli Petregad og Moscow þurfi
16 tonn af kolum, og að fjórum sinnum verði að
fylla kolageymirinn á þeirri leið. En þessi nýja
lest þurfi aldrei að stansa til þess að taka elds-
neyti og það taki 70 pund af jarðlýsi til þess að
ferðast hverjar 400 mílur. priðja, að þessi nýja
hreyfivél geti haldið áfram út í það endalaúsa án
þess að stansa, því hreyfivélin sjálf framleiði
aflið, ekki aðeins til þess að hreyfa lestina hddur
Mka til þess að hita og lýsa hana og lestin þurfi
aldrei að fá sér að drekka, því vatnsins þurfi hún
ekki við.
pað sama ár, árið 1921, var þessi vagnlest
notuð allmikið á Rússlandi undir stjórn og um-
ejón uppfyndingamannsins sjálfs, því bæði er hún
miklu ferðmeiri en vanalegar eimlestir og svo
kostar þrettán sinnum minna að starfrækja hana,
en vanalegar eimlestir.
Síðari part ársins 1921 fór heilsa M. Mak-
honine að bila, fékk hann þá leyfi Sovietstjómar-
innar að fara úr landi burt, og tók hann þá með
sér konu sína, hina nafnkunnu söngkonu, Matalia
Ermolenko og böm þeirra, einnig tók hann leynd-
armál sitt með sér líka.
Frá Rússlandi fór Makhónine til Frakklands
og hefir aðallega verið þar síðan. Nú er hann í
París og er að semja við stjómina frönsku um
að kaupa af sér þessa uppfyndingu, hefir hann
sagt henni að þessi fiutningslest sín geti runnið
frá París til Nice án þess að stansa og farið 100
mílur á klukkutámanum.
Um þessa hreifivél sína farast honum sjálf-
um þannig orð:
“Hreifivagn minn framleiðir rafurmagnið
sjálfur, sem vér eigum jarðlýsinu að þakka, sem
með sérstökum útbúnaði er látið á vélina.
Jarðiýsið er það eina, sem þessi vél þarf til
þess að framleiða orkuaflið. Hún þarf hvorki kol,
vatn né utanaðkomandi rafstrauma, og úr henni
kemur engin gufa né eldsneistar.”
,______ '
Horfurnar.
Undanfarin tvö til þrjú ár, hafa verzlunar-
horfur hér í Canada verið all ískyggilegar og menn
hafa litið fram í tímann með allmiklum kvíða í
hug og það ekki án orsaka.
Eftirköst stríðsins hafa haft hin aivarleg-
ustu eftirköst í för með sér um allan heim I öllu
viðskiftaJífi mannanna og þá líka hér í Canada.
Verð á öllum landhúnaðar afurðum féll
og í mörguim tiIfeJlum niðurfyrir framleiðslu
kostnað.
Vörur, sem til voru að stríðinu loknu og þær
sem framleiddar hafa verið siðan hafa verið í háu
verði svo fólk hefir sneitt hjá vörukaupum sem
mest það gat.
Petta hefir kyrsett fé það, sem vanalega er
í veltu þegar verzlunar viðskiftin eru óþvinguð
og eðlileg.
En það eru ekki aðeins verzlunarmennirnir,
sem hafa fengið að kenna á þessu óeðlilega á-
standi, heldur hafa verkstæðin og allar fram-
kvæmdir þjóðarinnar í verklega átt, orðið að
gjöra hið sama.
Út af þessu ástandi komst óreiða á gjald-
miðil þjóðarinnar. Verzlunarmennimir urðu
að taka bráðabyrðarlán, til þess að geta mætt
skuldum sánum og svo langt gekk þetta, að árið
1920 voru þau lán komin upp í 147 miljón meira
en inneignj allra Canadamanna á sparisjóðum
landsins nam. petta ástand í f jármálum lands-
ins hafði ekki aðeins þau áhrif, að gjöra alla
vetzlun landsins óábyggilega og erfiða, heldur
líka veikti það f járhagslegt álit manna á lándinu
út í frá og átti hvað mestan þátt í verðfalli cana-
diskra peninga.
Við þetta bættist aukin seðla útgáfa og þverr-
andi gullforði í landinu, sem Mka átti sinn þátt í
verzlunarerfiðleikunum. Gullforði landsins við
enda ársins 1922, var kominn niður í 44.2% úr
70% sem hann var fyrir stráðið.
Á meðan slíkt ástand átti sér stað, var óhugs-
anlegt að verzlun landsins gæti komist í viðunan-
legt form, eða á fastan fót og því var lífsspurs-
mál að koma jafnvæginu á aftur, og ætti það að
vera gleðiefni öllum þjóðræknum vinum í Can-
da að verzlunarástandið í landinu er nú á fastari
fótum, og lofar gQæsilegri framtíð en það hefir
gjört síðan árið 1917.
Hættan af ástandinu eins og það var orðið,
var King-stjóminni í Ottawa ljóst, og eins þeim
mönnum, sem mest hugsa um þau mál, svo sem
bankastjórum landsins.
Stjórnin fór að auka guMforða landsins, þegar
á ibyrjun ársins 1922, og í lok ársins, eða í
í janúar 1923 var sá forði! stjómarinnar kominn
upp í 131,640,356 hærra en gullforði stjómarinn-
ar í Canada hefir nökkum tíma verið áður.
Auk þess höfðu bánkar landsins aukið sinn
forða úr $167,978,000 upp í $237,233,000, eða um
$69,255,000 og hefir því gullforðinn vaxið á ár-
inu úr 44 upp í 61% og verður væntanlega ekki
langt að bíða þess að hann verði búinn að ná
sama hlutfalli og hann var á áður en stríðið byrj-
aði, eðja hiærra.
Um bráðabyrðar lánin er það sama að segja,
þau hafa stórum minkað á árinu, sem sýnir að
peningaveltan er aftur að ná jafnvæginu í við-
skiftalífinu, þó var sú breyting lítil og óábyggileg
þar til síðustu mánuðina af árinu 1922, en við
enda þess er samt breytingin orðin svo mikil að
inneign manna í sparisjóðum landsins er þá orð-
in 157 miljónum meiri en bráðabyrðar lánin námu
þá og er það svo stórkostlega mikil breyting til
batnaðar að furðu sætir, eða sýnileg framför í
fjármálum þjóðarinnar sem nemur $304,000,000
í auknu veltufé og framför sú sem orðið hefir í
flestu, eða trygging gjaldmiðils þjóðarinnar með
hinum aukna gullforða er óútreiknanleg.
pessi breyting hefir þegar haft sýnileg áhrif
til batnaðar í verzlun og viðskiftum i Austurfylkj-
um landsins, og þess getur varla orðið langt að
bíða, að hún fari Mka að hafa áhrif í Vesturfylkj-
unum.
Auk hins aukna gullforða landsins er ýms
önnur öfl, seim hafa haft áhrif í þessu sambandi
t. d. ’uppskera landsins síðastliðið ár. Verðið á
henni var að vísu lágt síðast liðið ár, en samt var
það feikilega mikið fé sem inn í landið kom fyr-
ir hana.
\ 1
Hyeiti uppskera Canada ein, nam 325,000,000
mæla; segjum að hver mælir hafi selst á 80 cent j,
þá gerir það $260,000,000. Af þeirri uppskeru
er nú búiðið að selja tvo þriðju parta, eða um
200,000,000 mæla, en einn þriðji, eða um 100,-
000,000 mæla er enn eftir óseldur og þvá með vor-
inu, eða fyrripart sumars enn von á auknum auði,
sem nemur að minsta kosti $80,000,000 sem hlýt-
ur að auka veltufé landsins að mun, auk þess sím
óhætt mun að fuílyrða að gullforði landsins haldi
áfram að aukast.
Frá voru sjónarmiði eru horfurnar hér í
Canada betri nú en þær hafa nokkumtíma verið
síðan stríðið skall á — þjóðin aftur nálega búinn
að ná þeirri festu og þrótt í gjaldmiðilsmálipu se--i
hún hafði áður en hið skelfilega stríð skall á, þrátát
fyrir alla erfiðleika sem af því leiddi í f jármálu *.
þjóðarinnar. pað er því engin ástæða fyrir Cana-
damenn að vera óttaslegnir út af viðskifta ástand-
inu og þeim erfiðleikum sem því hafa verið sam-
fara hér hjá oss, sem öðrum þjóðum. — Morgun-
dagurinn er hreinn og heiður!
Alice við arineldinn.
Leikur í þremur þáttum, þýddur úr ensku af
séra Ragnar E. Kvaran, var leikinn í kirkju Sam-
bandssafnaðar á fimtudag og föstudag á sáðustu
viku.
petta er Ieikur, sem grípur inn í hið hvers-
dagslega líf vort á svo ákveðinn og eftirtektaverð-
an hátt, að naumast getur gildi hans farið fram-
hjá nokkrum hugsandi manni. Samhand for-
eldra og bama er einn af sterku þáttum mann-
lífsins — þáttur sem hefir gert Mfið ríkara, sam-
feldara og þróttmeira fyrir það, hve sá þáttur
hefir verið sterkur, en það er eins og nú sé alt að
gliðna —■ bláþræðir að hlaupa á öll sambönd
manna — líka Sambandið á milli foreldra og
bama.
Leikur þessi sýnir á aðra hlið foreldra, sem
hafa verið langivistum í burtu frá bömum sánum
en eru að koma heim. Hugsun þeirra snýst um
það hvemig þeim muni ganga að ná hylli og ást
bamanna. pau vita að vísu að þau hljóti núi að
vera otðin nokkuð stálpuð, en í huga þeirra eru
þau samt hugljúfu, hreinlyndu, elskulegu bömin,
sem þaú skildu við þegar þau fóru til Indlands.
Á hina etu bömin sem alist hafa upp við hugs-
unarhátt hinnar hraðfleygu líðandi táðar sem í
flestum tilfellum flytur ungmennið af æskuskeið-
inu — bamsárunum, og inn á svið fullorðinsár-
anna, áður en menn vara sig á og áður en mörg-
um þeirra er hol/t.
pannig er ástattt, þegar þessi hjón koma heim.
pau hitta þar ekki börn, sem þau geta leitt og
laðað, heldur veraldlega vaxin ungmenni, sem
1 krefjast réttar þess sem hin hraðfleyga tíð hef-
ir heitið þeim.
Foreldramir verða fyrir vonbrygðum við
heimkomuna; þó einkum móðirin og henni finst
að hún geti aldrei framar notið heimilissælu
þeirrar ,er hún þráði. Úr þessu rætist þó nokkuð
við fremur ömurlegt atvik, sem fyrir kemur í
leiknum.
Amy, eldri dóttirin sér ungan mann kyssa
móður sína á kinnina og heyrir hann setja stefnu-
mót með sér og henni að kveldidags á heimili sínu.
Við það fær hún þá hugsun, að móðir sín sé í
hættu stödd.
Ábyrgðar tilfinningin blossar upp í sál henn-
ar — ábyrgðar-tilfinningin fyrir velsæmi móður
sinnar og hún leggur sjálfa sig í sölumar til þess
að bjarga henni. — Móðirin í hennar hug er sú
veika og ístöðulitla, en ihún sú sterka.
Níu x>ersónur em í þessum leik:
Grey ofursti, faðir bamanna, Edward Thor-
láksson, sem fer yfirleitt vel með sitt hlutverk;
frú hans er Sigrún Bjartmars. Er hlutverk henn-
ar erfitt, en hún leysir það samt vel af hendi víð-
ast hvar, þó þótti oss hún taka sér það helst til
létt, þegar hún varð fyrir vonbrygðum við sam-
fund ibamanna. Aftur í öðmm þætti á heimili
Stephans Rollo á 'hún mestan þáttinn í að halda
uppi leiknum. Amy, dóttir þeirra hjóna, leikur
frú Kristjánsson; og gjörir því vandasama hlut-
verki góð skil. Leikur hennar er yfirleitt náttúr-
legur og sumstaðar bregður fyrir prýðisgóðum »
tilþrifum. Cosmo, sonur hjónanna leikur ung-
frú J. Olson. Hreifingar hennar voru stundum
góðar og jafnvel tilsvör, en málið var henni erf-
itt sem náttúrlegt var. Stephan Rollo, vin þeirra
hjóna, leikur Fhilip Pétursson. Er hann lagleg-
ur á leiksviði og býður góðan þokka.
Eru þá aðal persónumar í þessu leikriti tald-
' ar, en auk þeirra eru:
Ungfrú Dunbar, hana leikur ungfrú Björ?
Anderson; barafóstran, ungfrú Guðbjörg Sigurðs-
son; tvær vinnukonur, selm þær ungfrú Gerða
Halldórsson og ungfrú póra Sveinsson leika og
leysa þær hlutverk sín sæmilega af hendi, einkum
Gerða Halldórsson og Björg Anderson.
Ástœðurnar
fyrir því að hugur islenzkra bænda
hnegist til Canada
38. Kafli.
Edmonton er höfuðborg Alberta
fylkis, og telur um 60,000 íbúa.
Árið 1785 var hún eitt af virkj-
um Hudson’s Bay félagsins. Borg-
in stendur á norðurbökkum Sask-
atchewan árinnar og er lands-
lagið þar eitt hið allra fegursta er
hugsast getur. Gegnum norður-
hverfi borgarinnar liggja tvæi’
járnbrautarbrýr og ein strætis-
brauta brú. prjár megin járn- j
brautarjínur tfiggtja um borgina
og tengja hana við Vancouver og j
Prince Rupert. Af öðruim braut- j
um má nefna Edmonton, Dunveg-
an og British Columíbía brautirn-
ar.
auðugar. Fyr meir voru þar stór
nautgriparæktarbýli, en nú er þar
orðið mikið um arðvænlega akur-
ýrkju. Eitt af tilraunábúinu
Sambandsstjórnarinnar liggur í
nánd við Lethbridge.
Medecine Hatt, er ein af þýð-
ingarmestu iðnaðarborgum fylk-
isins og liggur við aðal braulf
Canadian Pacific járnbrautarfé-;
lagsins. Hefir meðal annars
fundist þar gas í jörðu á minna
en þúsund feta dýpi. 1000' tenings-
fet kosta 20c. til heimilisnota,
en 5 cents til iðnreksturs. Tals-
j vert er þar um kolanámur og Btór-
mikil ti/mburtekja. Einnig eru þar
margar og miklar verksmiðjur.
Rétt fyrr vestan Medicine Hattr
I ^iggur Redcliffe bær, ier telur um
j átján hundruð íbúa. pað er jtoikil
l leirvarningsverksmiðja, er hefir
j um. 150 imanns í þjónustu sinni.
, Af öðrum bæjum má nefna Red
iLandið umlhiverfiis hofuðborg- „ .
... ... , . . ... ■ Deer og Wetaskivin, sem eru þý<v
ína, er mjog frjosamt, framleiðir , _ ,
’ í, *• ingarmDklar miðstoðvar á Calgary
afarmi'kið af korni og kvikfenaði. , , ,, „
_. , ... , i—lEdmonton linu Canadian Pocif-
Einnig eru margar verksmiðjur í
borginni, er gefa af sér mikinn
auð og veita fjölda fólks atvinnu j
allan ársins hring.
Skólar eru þar ihinir fullkomn
j ic jámibrautarfélagsins.
Peace River, seim liggur við
Peace ána, er elzti bærinn í nofð-
urhluta fylkisíns. Er landslag
ustu, má þar til nefna háskólann f^kunina?r ^ttón,
og barnasikólana. Einnig getur
þar að líta margar veglegar kirkj-
ur og stór og rúmgóð sjúkrahús.
pegar tekið er tijllit til hinnar
miklu náttúruauðlegðar uimhverf-
is, má óhætt fuðlyrða, að Edm í-
ton verði, er tíma líða mikil rg
vegleg borg.
auðlegðin því nær óþrjótandt. f
Vegreville sem liggur við braut
Canadian Natjonal kerfisins, eru
kornhlöður miklar. Þar er og
góður og fullkomínn búnaðarskóli,
Aostaður af almanna fé.
Drumheller er einn af mestu
námatoæjum landsins, eru kol þgð-
Calgary er stærsta borg fylkisins, an þjóðkunn. pá má og nefna
nemur íbúatala hennar 65,000 Youngatown, sem liggur við braut
eða vel það. Hún liggur á hæð- I Címadian National félagsins.
um PmiJli Bow og Elbow ánna Hi«h RiVer fjörutíu míl-
Borgin var stofnuð árið 1875, sem
nokkurskonar vígi fyrir riddara-
lögregluliðið — The North West
Mounted Polioe.
Jámlbraut Canadian Pacific fé-
lagsins, kom þangað árið 1885 og
varð Calgary þá samstundis sjálf-
'kjörin verzlunar og viðskiftaborg.
sökum hinnar miklu náttúruauð-
æfa, er ölll nærleggjandi héruð,
áttu yfir að ráða. Þar eru korn-
hlöður margar öjf xnfklar, bvö öf
verksmiðjum, er hafa fjölda fólks
í þjónustu sinni. Mikið er þar um
íheildsölubúðir af ýmsum tegund-
um. Um Cálgary liggja járn-
brautir er flytja jafnt og þétt
mikinn varning til Britislh Colum-
bia, ennfremur með Crow’s Nest
álmunum bæði til Suður- og Mið-
fylkisins. Canadian Pacific Irri-
gation félagið hefir þar aðsetur
sitt. Þá hafa og hin sameinuðu
bændafélög aðalskrifstofu sína
þar í borg. Calgary borg er eink-
ar smekkvísieg, að því útjlit snert-
ir. Hús eru þar næsta reisuleg,
bæði einstakra manna Ms og
* verzlunar og skrifstofu bygging-
ar. Þar er fjölfræðaskóli, kenn-
araskóli og fjölda smærri skóla,
auk bamaskólanna. Hinn mikli
íþróttavöllur hjá Banff, er tiltölu-
lega skamt frá Calgary.
Letbridge er nokkurskonar
tengistöð og þýðingarmesta borg-
in á Crpw’s Nest umdæmi Canad-
ian Pacific járbrautarfélagsine.
paðan liggja forautir tijl Calgary
og Sbellby á Great Northem
brautinni i Montana. Kolanám-
ur eru þar, sem kunnugt er afar-
u'r suður af Calgary, er þar mik-
um kvikfénaðarverzlun. Loks má
%
þar í grend nefna Olaresholm og
Macleod.
Cöleman, Rlairmore, Lundbreck
og Taber, eru alt námabæjir við ,
Crows Nest brautirnar. En Pinc-
her) Creek, er éitt af elstu gripa-
ræktarbýlum, þar um slóðir."
Raymond liggur suður af Leth-
bridge og er landið umihverfis
afarfrjósamt. Cardston, er falleg-
ur smábær í Suðurhluta fykisins.
Af öðrum miklum bæjum, má
nefna Beverley, Bon Island,
Brooks Caumangay, Castar, Gor-
onation, Daysland, Diamond City,
Didsbury, Edson, Granum, Grou-
ard, IHardisty, Irvine, Ledns,
Magrath, Mornville, Nanton, Oko-
toks, Stavely, Bt. Albert, Stony
Plain og Strathmore.
Tommy Brown.
,J)rengurinn Litli sera dó.’r
E. H.
“Hvað heiturðu?” spurði ken»lu-
konan.
“Eg fheiti Tommy Brown”, svar-
aði pilturinn. Hann var lítilí
vexti og aumingjalegur, andllitið
fölt og magurt; augun stór og
sokkin, kinnarnar náblei'kar og
bar alt útlitið vott um hungur og
skort. Fötin sem hann var í
voru auðsjáanlega af öðrum, þaa
voru bætt hér O'g þar með mis-
litum bótum. Skórnir voru
gamlir og slitnir, það var ftíst-
ingskuldi, og samt var hánn í