Lögberg - 26.04.1923, Blaðsíða 6

ÍXs. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. APRÍL 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
pessi gripur hefir einu sinni verið verðlagð-
ur áður”, sagði hún og lét engan bilbug á sér
finna. “Eg veit, að það sem hann selst fyrir,
verður ekki nóg. Einmitt iþess vegna hefi eg
—” hún þagnaði skyndilega og roðnaði — í á-
kafa sínum hafði hún farið nokkuð lengra en
henni fanst hyggilegt.
“Hvað?” spurði hirðdróttsetinn — hann
laut áfram og horfði framan í hana með illgirn-
islegu brosi.
“Eg hefi bætt við hlut”, hélt hún áfram,
“sem Úlrika selur ekki fyrir minna en fjörutíu
dali.” Hún stundi um leið og hún sagði þetta og
var ekki eins önug og áður.
“Skoðum við tilí Og hvaða hjálpar-upp-
spretta er það, sem þér eigíð ráð á, náðuga frú?
Er það þetta hérna ?” Hann benti á hlutinn, sem
var vafinn inn \ silkipappírinn og sem hún ósjálf-
rátt hafði lagt höndina á. “pað er málverk, býst
eg við?”
“Já”.
“Sem þér hafið málað sjálf ?”
“Eg hefi málað það!” Hún þrýsti höndunum
að brjósti sér eins og hún ætti erfitt með að ná
andanum.
Hún sá alt í einu í huganum bókina, sem
móðir hennar hafði fleygt út, liggja á steinhell-
unum fyrir framan hallardyrnar í Rudisdorf.
“Og nú ætlið þér að selja þetta málverk?”
“Já, eg er búin að segja það”.
Hún leit ekki upp. Hún vissi, að hún mundi
mæta leiftrandi augum, fullum af igrimmilegum
sigurfögnuði. Spurningarnar höfðu verið born-
ar fram með lokkandi hægð. — pað var leikur
kattarins með músina.
“pér eigið einhvern kaupanda vísan, býst
eg við — einhvern góðan, efnaðan vin og málara,
sem kemur til Rudisdorf og gerir sér það að
skyldu, að kaupa þess konar lsitaverk.
Hún var aftur búin að ná fullkomnu valdi
yfir sjálfri sér — hún náði þeirri rósemi, sem
fylgir ákveðnum ásetningi.
“pess konar atvinnu, sem líkist betli, eins
mikið og einn vatnsdropi Mkist öðrum, hefi eg
að sjálfsögðu fyrirhtið og heldur kosið að selja
verk mín, til listaverksala,” sagði hún mjög ró-
lega.
Hirðdróttsetinn spratt upp, eins og hann
hefði verið stunginn af býflugu.
“Með öðrum orðum, þér hafið unnið fyrir
yðar daglega brauði með höndunum áður en þér
giftust ?”
“Já, að nokkru leyti. — Eg veit að eg gef
mig yður á vald með því, að gera þessa játningu;
eg veit, að eg geri stöðu mína hér í húsinu ennþá
óþolanlegri. En eg vil heldur gera það, en að
bera í brjósti nokkum leyndardóm, sem spillir
sálinni. Eg vil ekki og þori heldur ekki að gera
það hér, sem eg hvað eftir annað gerði heima.
til þess að móðir mín ekki kæmist í of mikla
geðshræringu.”
“Hver skollinn! Raoul hefir svei mér látið
mig fá verðmætar skaðabætur fyrir Valeríu
mína, stórláta, göfuga 'bamið mitt”, hrópaði hirð-
dróttsettinn og hló gremjulega um leið og hann
hallað sér aftur á bak í stólnum.
Hirðpresturinn var staðinn upp og vildi
grípa hönd hennar, en hún færðist undan yfir í
hinn enda stofunnar.
“pessi frekja er yður sjálfri til ills, náðuga
frú,” sagði hann í næstum auðmjúklega biðjandi
róm. “pér ættuð að kannast við að þér af geð-
æsingu og þráa hafið sagt það, sem þegar það er
rólega íhugað, lítur alt öðru vísi út!”
“Nei, það kannast eg ekki við, það væri ó-
satt. Eg endurtek það alveg afdráttarlaust, að
eg hefi unnið mér inn peninga með höndunum.
Nú, þegar eg sé hvers konar áhrif þessi játning
mín hefir, finst mér eg vera frjálsari”.
Hún brosti hálf raunalega.
“Eg veit, að það verður ekkert dulið fyrir
hinum rannsakandi augum hirðdróttsetans. Fyr
eða síðar hefði hann fengið að vita hvemig í öllu
lá, og þá hefði fólk láð mér þögnina meðan eg
lifi, og það hefði litið svo út sem eg skammaðist
mín fyrir liðna tímann. — Guð forði mér frá
því! — Hefði yður þótt betra að heyra, að eg
hefði lifað af ölmusu?” sagði hún og snéri sér
að hirðdróttsetanum. “pér fyrirlítið þann, sem
er ættstór, fyrir að vinna, vegna þess að hann á
ekki yfir erfðafé að ráða. Hvemig ættu aðrar
stéttir að bera virðingu fyrir aðlinum, þegar
hann sjálfur er þeirrar skoðunar, að skjaldar-
merki sitt megi ekki liggja á öðru en gullnum
feldi ? Er hann ekki sjálfur að eyðileggja þá hugs-
un, sem hefur hann upp yfir aðrar stéttir, með
þessum dans umhverfis gullkálfinn? — Guði sé
lof, að á þessari öld sjáum við stéttarbræður,
sem hafa of aðalsmannslegan hugsunarhátt til
þess, að skammast sín fyrir að iðka listir.”'
“List!” sagði hirðdróttsetinn og hló aftur.
— “List, þetta kák, sem dráttlistarkennarinn í
kvennaskólanum kennir hinum háættuðu ung-
frúra, öllum það sama og án tilbreytingar.”
Hann hafði tekið málverkið upp meðan hann
var að tala og nú tók hann silkipappírinn utan af
því. — Síðustu orðin, sem hann sagði, urðu að
lágu hvísli. — Úar það hræðsla eða blygðun, sem
kom honum til þess að roðna hvað eftir annað?
Hann lét höfuðið hallast aftur og aftur að stól-
bakinu og lokaði augunum, og þegar presturinn,
eem var forviða, kom til hans, breiddi hann hend-
ina yfir myndina, eins og hann vildi ekki láta
haim sjá hana.
Konan unga hafði málað það, sem hún sá í
indverska húsinu, en að vísu ekki nákvæmlega
eins og það kom fyrir augu. “Ivótusblómið” lá
ekki í reyrrúminu, píslargrindinni, sem mátt- ,
leysi hennar hafði fjötrað hana við í þrettán ár
Hinn grannvaxni konulíkami, sem á myndinni
hafði hinn mjúka liðleik æskunnar, lá í mjúku,
'kyigiandi grasi. petta var dansmærin frá Ben-
ares, eins og hún hafði verið, þegar aðahmaður-
inn þýzki kom með hana yfir hafið. Hún reis
upp á olnbogann og studdi hönd undir kinn.
Keðjur úr gullpeningum lágu um ennið og hvirf-
ilinn og héngu við hliðina á svörtum hárfléttun-
um niður á brjóstið yfir gullbrydda, purpuralita
silkitreyju, sem aðeins huldi axlirnar og lítið
eitt af upphandleggjunum. Blöðin á feyki-stór-
um bananvið köstuðu laufum skugga á konu-
myndina, sem gerði hana enn fegurri en í fjar-
sýn glampaði sólskinið á marmararið indverska
musterisins og vatnið, sem var gárað af vindi.
Myndin var gerð með vatnslitum og ekki fullger
í smáatriðum, en aðaldráttirnir voru óvenjulega
sterkir og ákveðnir. Höfuðið með þunglyndis-
legu, dökku augum og grannleita, fagra andliðið;
fætumir naktir og prýddir með gullhringum um
• öklana, sem láu útréttir á grasinu, svo að sinu
stráin lögðust yfir þá, beyging líkamans undir
dansblæjunni — alt Iþetta var vandlega gert með
óþvinguðum og sterkum dráttum, sem gerðu
myndina að listaverki. Einmitt það sem hirð-
dróttsetinn fyrir augnabliki ekki hafði viljað
trúa.
Hann náði sér furðu fljótt aftur. “pessi
unga frú”, sagði hann, sem virðist vera svo af-
skiftalaus um alt, hefir nóg af forvitni kvefi
fólksins, til þess að róta í skjölum ættarinnar
heima og snuðra upp alt, sem kitlar forvitnina
hér í húsinu okkar úti í indverkska garðinum.”
Rödd hans var þrungin af gremju. “pér
hafið getað gert yður grein fyrir því, sem liðið
er alveg meistaralega. — pað sýnir að þér hafið
lagt mikið á yður að kynnast því. En einmitt
þess vegna, eins og þér skiljið, getur þessi mynd
aldrei farið neitt héðan. Við ættum máske að
vera þau flón, að opinbera ennþá einu sinni þetta
hneyksli, sem hefir átt sér stað í ætt okkar — því
miður er ekki hægt að nefna það neinu öðru
nafni — og það af konu, sem undir því yfir-
skyni að vera góð og fórnfús dóttir, langar til að
geta sér frægðarorð sem listakona! — Nei, góða
mín, þetta málverk verður kyrt hér hjá mér, og
eg skal senda greifafrú Trachenberg eins mikla
peninga og hún vill til ferðalagsins.”
“Nei, þakka yður fyrir. — Eg mótmæli því í
nafni móður minna,” sagði Líana með mikilli á-
kefð. “Hún verður nógu stærilát til þess að sitja
heldur heima.”
Hirðdróttsetinn skellihló. Hann stóð upp
með miklum erfiðleikum og lauk upp einni skúff-
unni í kjörgripa-skríninu og tók þaðan lítið rós-
rautt pappírsblað, sem hann braut sundur og fékk
henni. “Lesið þér þessar línur, náðugasta frú”,
sagði hann, og þá munið þér geta sannfærst um,
að kona, sem biður gamlan elskuhuga um fjög-
ur þúsund dala lán, til þess að borga með leyni-
legar spilaskuldir, muni ekkí vera svo hörunds-
sár, að hún neiti hjálp hans, þegar hann býður
henni að hjálpa henni til að komast til baðstað-
ar, sem hana sárlangar að heimsækja. Hún tók
þá með hjartnæmu þakklæti við þessum fjórum
þúsundum, sem hún því miður, gat ekki borgað
aftur vegna gjaldþotanna.”
Hún greip ósjálfrátt þetta mannorðssker-
andi blað og gekk hálf-reikandi yfir að gluggan-
um. Hún ætlaði ekki að lesa bréfið; það var
skrifað með hinni ófögru rithönd móður hennar,
sem hún kannaðist svo vel við. Yfirskriftin, sem
hljóðaði: “Minn kæri vniur!” særði hana eins og
hnífstunga. Hún vildi aðeins draga sig eitt
augnablik í hlé fyrir augnaráði beggja mann-
anna, og gekk þess vegna inn í gluggaskotið, en
hún hrökk við óttaslegin. Glugginn stóð opinn,
en fyrir utan hann stóð barón Mainau. Hann
snéri baki við húsinu og lét hendumar hvíla á
steinhandriðinu og hreyfði sig ekki. Hann var
ekki lengra, en sem svaraði tveimur skrefur frá
henni, og hann hlaut að hafa heyrt hvert ein-
asta orð, sem þau töluðu. — Hafði hann í raun-
inni hlustað á aila deiluna og látið hana berjast
eina á móti hinum slungna mótstöðu manni sín-
um; var hann svo mikið vesalmenni ? pað var
langt frá því að hún krefðist nokkurrar ástar af
honum; en um vernd mætti hann ekki neita
henni; hver bróðir mundi láta systur sinni hana
í té.
“Heyrið þér, fáið þér mér blaðið aftur, frú
mín góð!” hrópaði hirðdróttsetinn til hennar —ef
til vildi var hann hræddur um, að hún mundi
stinga því í vasa sinn, þegar hún ósjálfrátt lét
höndina síga niður.
“Yður er svo gjamt til að rísa upp á móti
manni, að maður verður að hafa hemil við hend-
ina. — pér eruð móstöðukona, sem maður má
vara sig á að gera of lítið úr. Eg hefi lært að
þekkja yður í dag. Maður tekur eftir því, að þér
eruð af stoltu kyni — þér hafið meiri gáfur en
þér kærið yður um að sýna. — Eg bið yður um
fram alt að gera svo vel og fá mér aftur þetta
elskulega, litla rósrauða blað!”
Hún rétti honum bréfið, og hann hrifsaði
það af henni, til þess að Ioka það aftur niður í
ekrínið.
f sama bili kom Mainau inn í salinn. Hann
hafði ekki sinn hirðuleysisblæ í þetta sinn, ekki
þennan blendingarsvip af leiðindum og skyldu-
kurteisi, sem vanalega var á honum, þegar hann
kom inn í samkomustofu fjölskyldunnar — í
þetta skifti leit hann út fyrir að vera töluvert
æstur eins og hann kæmi úr útreiðarferð.
Hirðdróttsetinn hrökk saman og hneig nið-
ur í stólinn, þegar þessi hái maður gekk svona
skyndilega inn í stofuna og kastaði frá sér dimm-
um skugga, líkt og þrumuský, sem vofir yfir.
Fótatak hans hafði ekki heyrst á steintröppun-
um fyrir utan.
“Guð minn góður, en hvað þú gerir mig
hræddan, Raoul!” hrópaði hirðdróttsetinn.
“Hvers vegna? Er það nokkuð óvenjulegt
við það, að eg komi hér inn, til þess að taka á
móti hertogafrúnni, rétt eins og þú?” sagði
Mainau í hirðuleysislegum róm; en hann horfði
eins og hann væri í ákafri æsingu yfir veika
manninum í völtrustólnum þangað sem kona
hans stóð. — Hún stóð og studdi hendinni á
brúnina á skrifborðinu. pað var auðséð á því,
hvernig hún skalf, að hin illgimislega fregn hirð-
dróttsetans um móður hennar hafði haft alt of
sterk áhrif á hana. Henni fanst að hún mundi
aldrei ná sér aftur til fulls eftir þennan óhug.
Samt barðist hún við að sýnast róleg. Auga-
brúnirnar voru ofurlítið dregnar saman, og það
var skuggalegt leiftur í gráu augunum, er hún
leit fast og stöðugt framan í mann sinn; hún
bjó sig undir nýja baráttu.
Hann gekk fyrst að stóru borði, sem stóð í
miðjum salnum og helti vatni í glas úr vatns-
flösku, sem stóð þar.
“Drektu ofurlítið af vatni, Júlíana,” sagði
'hann og rétti henni glasið, “þú lítur út eins og
þú hefir hitasótt.”
Hún færðist undan og var forviða, næstum
gröm.— Hann bauð henni vatnsdropa, til þess
að kæla geðshræringuna, sem hann hefði getað
afstýrt með fáeinum ákveðnum orðum, töluðum
til óvinar hennar.
“ó, góði Raoul, láttu ekki þennan roða hræða
þig!” sagði hirðdróttsetinn rólega um leið og
Mainau setti glasið frá sér.
“petta er bara byrjandahrollur, það er
byrjandans hér í Sshönwerth-höllinni — úti í
heimi listarinnar einkum í búðum listaverksal-
anna, hefir greifadóttirin af Trachenberg getið
sér góðan orðstýr fyrir löngu. Hvað segir þú
um það. pú, sem ert svarinn óvinur allra kvenna,
sem fást við listir eða ritstörf og þess konar?
Sjáðu bara hvaða gáfur í þessa átt hafa slæðst
hingað til Schönwerth, án þess að vera hið
mtnsta feimnar við hjúskaparskilmálana. . pað
er bara slæmt að kringumstæðumar neyða mig
• til þess að gera þetta málverk upptækt.”
Mainau hafði tékið myndina og virti hana
fyrir sér. Líana fékk hjartslátt af að sjá hvem-
ig hann dökknaði í framan . Hún bjóst við á
hverju augnabliki að fá að heyra einhver háðs-
yrði um listarkák ; en hann snéri sér að gamla
manninum og sagði við hann í ísköldum róm, án
þess að sleppa myndinni: —
“pú gleymir því víst ekki, að rétturinn til
þess að gera þetta upptækt, eða láta það vera,
er eingöngu í mínum höndum. — Hvernig stend-
ur á því, að þessi mynd er hér ?”
“Já, hvemig ætti að standa á iþví?” sagði
hirðdróttsetinn og ypti öxlum dálítið vandræða-
lega. “pað er klaufaskap þjónanna að kenna,
Raoul. Litli kassinn, sem það átti að sendast
í, var brotinn, þegar eg tók við því.”
“Hvernig þá? Eg skal rannsaka þetta vand-
lega. Svona mikið hirðuleysi verðskuldar alvar-
lega hegningu’”, sagði Mainau. Hann lagði frá
sér myndina, án þess að segja nokkuð henni til
lofs eða lasts. “Og hvað er þetta?” sagði hann
og tók upp þerriblaða böggulinn, sem þurkuðu
plönturnar voru í; ofan á lágu nokkur þunn skrif-
uð pappírsblóð. “Lá þetta Iíka í þessum kassa,
sem brotnaði?”
“Já,” svaraði Líana, sem svaraði í stað hirð-
dróttsetans, í óþýðum, örvæntingarfullum þrá-
kelknisróm. “petta em þurkaðar plöntur, sem
vaxa viltar, eins og þú sérð — nokkrar tegundir
af brönugrasaættinni, sem maður finnur mjög
sjaldan nálægt RudMorf. Magnús selur plönt-
umar, eða plöntusöfp til Rússlands, og eg hefi
ávalt hjálpað honum til þess að raða plöntunum
niður. — Mér þykir mjög mikið fyrir því, ef eg
hefi með þessu saklausa og smávægilega verki
brotið á móti réttum siðum og skoðunarhætti
Mainau-ættarinnar”. — Hún rétti fram hendina
til Mainaus og brosti beizklega; hann leit yfir
skrifuðu blöðin. —
“pú verður að gefa mér iþann vitnisburð, að
eg hafi ekki blekbletti á fingrunum og að eg hafi
aldrei syndgað með því að segja svo mikið sem
eitt orð, þér til leiðinda um hina margháttuðu
grasafræðisþekkingu mína ’, sagði hún. “pað er
klaufaskapur þjóna þinna, sem hefír komið upp
um mig, og eg verð að þegja.”
Hún lagði hina mjóu og liðugu fingur sína
mjög mjúklega á gagnaugun, eins og hún vildi
reyna að draga úr hinum áköfu æðaslögum.
“Mér þykir það slæmt, að eg skuli, án þess
að óska þess, hafa orðið til þess að koma þessu
atviki af stað og að eg skuli hafa brotið á móti
þeim reglum, sem þú settir mér, þessum — leyfðu
mér einu sinni, aðeins í þetta skifti, að segja
það sem mér hýr í brjósti — þessum reglum,
sem eru búnar til með grimmilegri slægð, og sem
miða til þess að eyðileggja alt andlegt líf. pað
var ekki mér að kenna — og það skal heldur
ekki koma fyrir aftur. — En það er aðeins ennþá
eitt, sem eg verð að segja: eg verð algerlega að
neita þeirri ásökun hirðdróttsetans, að eg hafi
reynt að afla mér frægðarorðs meðal listamanna
með mínum lítilfjörlegu listaverkum. pegar eg
fyrst sýndi verk mín fyrir almenningi, gat eg
ekki á heilli mér tekið í heila viku — ekki af
hræðslu við afleiðingarnar, sem af því gætu
hlotist, heldur af því, að eg skammaðist mín fyr-
ir vogun mína. Eg hefi felt mörg tár yfir pen-
ingunum, sem mér hafa verið borgaðir fyrir þau,
vegna þess, að eg hafði selt burt nokkum hluta
af sál minni, af tilfinningum mínum, og samt
varð eg að gera það aftur og aftur.”
Meðari á þessari leiðinlegu rannsókn stóð,
sem mest líktist rannsóknarréttarprófi, hafði
presturinn gengið um gólf í hinum enda salsins.
Hendur hans, sem hann hélt fyrir aftan bakið,
Voru kyrrar, en hið breiða brjóst hans gekk upp
og niður af þungum andardrætti, eins og honum
lægi við köfnun. Hefðu hinir tveir litið á hann,
þá hefðu þeir getað séð, að presturinn í síðu,
svörtu kápunni og með snjóhvíta, rakaða hvirf-
ilblettinn átti í harðri baráttu við sjálfan sig, með
að ráðast ekki á þá, eins og ert tígrisdýr. Um
leið og konan sagði síðustu orðin, gekk hann að
glerhurðinni og horfði með athygli, með hönd yf-
ir augun á dálítinn spöl af keyrsluveginum, sem
sólin skein á. “pað er sem mér heyrðist”, sagði
hann og dró þungt andann, “hertogaekkjan er
rétt komin hingað.”
“pað er ágætt, því við vonum að verða við-
kvæm,” sagði hirðdróttsetinn. Nú er best að
IMmav imvnk»n-^ thnbur, fjalviður af ölkim
liyjar vorubirgoir tegimdum, geirettur og al«-
konar aðnr strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að 8ýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
slóra ekki.” Hann stóð upp rétti úr sér með
stunu, sem hann ekki gat kæft niður. Svo gekk
hann að speglinum, lagaði hvíta hálsbindið sitt,
helti ilmvatni í vasaklútinn sinn og framan á
frakkann og vestið, svo tök hann hattinn í hend-
ina og gekk svo keipréttur, eins og veiku hnén
framast leyfðu, út úr salnum. Líana lagði blöðin
aftur í skrínið með hægð og reyndi að loka því
aftur.
“Nú-nú, háæruverðugi herra,” sagði Mainau
við prestinn, sem stóð kyr eins og bjarg, og var
auðsjáanlega að ibíða eftir því, að hinn færi út
á undan sér, k<eruð þér búnir að gleyma því, að
hertogafrúnni muni mislíka það, ef þér takið
ekki á móti henni með yðar venjulegu guðræknis-
legu kveðju, þegar hún stígur út úr vagninum?”
Augu þeirra mættust — það var háðsleg
undrun í augnaráði Mainans, en í augnaráði hins
leiftraði bræði, sem hann reyndi ekki að leyna.
“pér á undan herra hirðprestur, ef þér viljið
gera svo vel”, sagði Mainau og gaf um leið til
kynna með hendinni, að présturinn skyldi ganga
út fyrst. En það var auðséð að hann sagði þetta
ekki vegna þess, að hann af kurteisi vildi draga
sig í hlé fyrir prestinum, sökum stöðu hans; það
var kurteis skipun frá húsbóndanum, en um leið
gat hann ekki varist að brosa háðslega.
“Kærið yður ekki um mig — eg skal vera
kominn út á réttum tíma.”
Presturinn hneigði ofurlítið höfuðið og gekk
út. Mainau fylgdi með augunum svarta kápu-
lafinu, sem dróst hægt ofan eina tröppuna eftir
aðra. Svo snéri hann sér skyndilega við og gekk
hratt yfir til konu sinnar; hann rétti henni báð-
ar hendur og það var kynlegur glampi í ískyggi-
legu augunum.
<cHvað á þetta að þýða?” sagði hún og stóð
grafkyr. “Á það að vera merki um yfirlætis-
fulla fyrirgefningu ? Eg bið ekki um neitt þess
konar, því eg hefi ekki gert neitt rangt. Eg veit
ekki til þess að eg hafi með mínu litla fræðistarfi
vanrækt skyldur mínar, hvorki sem móðir Leós
né húsmóðir. Plöntunum hefi eg safnað á göngu-
ferðum mínum með drenginn og um leið hefi eg
kent honum auðveldustu atriði grasafræðinnar.
Eg hefi málað og skrifað aðeins snemma á morgn-
anna, þegar enginn hefir þurft á hjálp minni að
halda. — Sé það ósk þín og vilji, að eg einnig
hætti þessum störfum, sem eru mest til hress-
ingar, þá skal það verða. En eg verð að biðja þig
að gá að því, að vilji maðurinn sriúa baki við öll-
um óþægindum og leiðindum á heimilinu og eyða
heilum árum í ferðalagi í öðrum löndum, þá má
heldur ekki neita konunni um fáeinar frístundir,
svo að hún getl, þegar hann er fjarverandi, lyft
sér upp úr hversdagsstríðinu. Einnig í þessu
gef eg eftir líka, eins og eg hefi sagt þér, samt
ekki sem þín Mýðin og eftirlát kona, heldur sem
móðir Leós. Eg hefi tekið við skyldum móður-
innar og eg skal uppfylla þær — væri það ekki
þess vegna, mundi eg ekki nú ganga út til þess að
taka á móti hertogafrúnni, heldur heim, eins og
við ætti, eftir það sem hér hefir farið fram, og
hugur minn nú stendur til.”
Hún greip um kjólslóðann með annari hendi
og tók blómvöndinn í hina. Róleg og tignleg •
ætlaði hún að ganga fram hjá honum, en hann
gekk fram fyrir hana. pað lá við að hún yrði
hrædd við að standa þama rétt fyrir framan
hann. pað er æfinlega eitthvað óttalegt við það
í augum kvennmanns, að sjá sterkan og hraust-
legan karlmann fölna.