Lögberg - 30.08.1923, Side 7

Lögberg - 30.08.1923, Side 7
IiöGBERG, FIMTUDAGINN 30. AGÚST 1923. BU. 7 tttcroftc opiNiNQ-rmt pintCTiONSi**1010 ÖfíJLLETT COMPANY LjH toronto. canaoa m0 '"'Nc HOI letrað nafn hins látna'og skyldu hans. Á þá voru líka dregin merki hinna fyrstu kristnu manna, svo sem akkeri, skip, fiskur, pálmaviSargrein, dúfa eða stafir, sem táknuðu Jesú nafn. Á veggjunum eru myndir,, er menn áttuðu sig ekki á i fyrstu, en sem menn síðar sáu að voru úr ritn- fjöl- þeim. Árið 1798 fór hópur af frönskum liðsforingjum þangað, er allir geröu gys aö kristindóminum. Þeir frömdu allmikinn óskunda, brutu grafir og létu mikillátlega. Einn ungur liösforingi hætti sér lengra inn í göngin heldur en félag- ar hans og viltist. Alla nóttina var hann að ráfa um á meöal hinna fundist hafa í Pompeii. Myndir hinna kristnu voru fallegar og báru vott um hreint hugarfar, en þær, sem í Pompeii funudst, eru margar óaðgengilegar og ógeðs- legar. í grafhvelfingunum eru syllur, þar sem lampar gátu staðið á, Og á meðal annars, sem í þeim hefir fundist, eru flöskur með vökva, Hinir fornu Rómverjar litu á sem er rauður á lit. Menn héldu trúarbrögð kristinna manna eins fyrst, að það mundi vera blóð ein ingunni og myndir af Jesú í róm- j dauðu, í þögn, sem þung var eins verskum hjarðmannabúningi. Þær j og sorgin, unz að klukknahljóð frá myndir, sem í grafnvelfingunum j klausturklukkunni, sem þar var i hafa fundist eru ólíkar þeim, sem , nágrenninu, barst honum að eyr- Grafhvelfingar Forn- Romverja. og trúarbrögð Gyðinga og umliðu þau á sama hátt og þeir umliðu gyðingdóminn. En þroski þeirra var samt á alt annan hátt, þvi í tölu hinna kristnu manna var fjöldi úr hinnm tignu rómversku fjölskyldum. Umburðarlyndi Róm- verja i þeirra garð þraut samt brátt og þeir urðu að sæta hinum svæsnustu ofsóknum, þar til Ágúst- ínus verndaði þá með lögum árið 31 x. Fyrir þann tíma voru kristin trúarbrögð landslögunum gagn- stæð og kristnir menn urðu oft að sæta hinum grimmustu ofsóknum, eins og sagt hefir verið. Þeir sem kristna trú játuðu urðu að fela sig og félagsskapur þeirra varð að vaxa i leynum, og var griðastaðnr þeirra þá grafhvelfingarnar í Róm. Þessar grafhvelfingar voru neð- anjarðar, höggnar út úr mó- og hraunbergi, sem þægilegt var að vinna. Að likindum hafa hinar fyrstu hverra pislarvottanna, sem þarna væri geymt. En svo kom það í ljós, að þetta voru leifar af messu- víni. Lapidarian salurinn í páfahöllinni í Róm, er þakinn öðru megin með slíkum myndum úr grafhvelfingunum, en á hinni hlið j jarðsettu um. Næsta dag fanst hann. Eft- ir þetta æfintýri varð hann annar maður — hógvær og sannkristinn. Þegar ferðamenn vilja skoða grafhvelfingarnar, þá er þeim fylgt 1 gegn um þær af múnk, sem þann starfa hefir á hendi. Munkur þessi er klæddur móleitum kufli og ber vaxkerti i hendi, þegar hann fylgir ferðamönnum ofan í graf- hvelfingarnar, til þess að sjá stað- ina þar sem kristnu flóttamennirn- ir létu lif sitt í óbiiandi von um líf og sælu, sem biði þeirra hinu meg in við landamæri lifs og dauða, og þar sem líkamir þeirra voru grafn- ir,. þar til trúbræður þeirra síðar tóku lik þeirra sigrihrósandi og hans eru myndir og letur frá dög- um hinnar heiðnu Rómaborgar. Á annari hlið salsins eru glæsileg virðinganöfn, á hinni hógvær minn- ingarorð svo sem, “Gemella sefur í friði”. Minningarorð þau eða áletranir eru ólíkar þeim, sem tíðk- ast nú á dögum, í því, að í þeim er aldrei rninst á fæðingardag hins látna, en það er almenn regla á vorum dögurn. Þegar kristnir menn voru að láta líf sitt fyrir trú sina, ]>á var það burtför þeirra til betra lifs, sem var aðalatriðið. í einni af þessum grafhvelfing- um, eru þrettán af þeim, sem fyrstir tóku kristna trú, grafnir; flestir þeirra dóu pislarvættis- höfðu reist og þar sem minnmgu þeirra hefir verið veitt lotning af pílagrímum frá öllum löndum heims. Leyndardóm hins kristna lifs er að finna i grafhvelfingun- um í Róm. — Family Herald and IVeékly Star. heimili, og allar líkur til, að þessi umskifti á högum hans og stöðu byggi hann upp að kröftum og lifsgleði, og er það mín einlæg ósk. Og læt það fylgja með lín- um þessum, að þess vegna hefi eg verið svo margorður urn þenna mann, að bæði er það, að mér virð- ist sem verðleikunx hans sé ekki nægilegur gaumur gefinn, og ann- að hitt, að þann galla má finna á löndum minum, þegar um skal dæma réttlátum skilningi verðgildi manna, þá er æði oft, að “silfur- kerin sökkva í sjó, en soðhollarnir fljóta.” Skáldið góða, sem hér er um að ræða, á töluvert af skemti- legum sögum og ýmsu óprentuöu, nóg til að fylla stóra bók, eða bæk- ur. Á það að hverfa í duftið með honum, landar góðir! í Elfros er einnig búsettur Dr. Jóh. P. Pálsson, mjög vel látinn maður að almanna róm. Og jafn- vel þótt eg hefði löngu áður hug- boð um slíkt, þá mun ekki almenn- ingi fullkunnugt um, að þar sem hann á hlut að rnáli, þá að öllum likindum er þar að rísa upp gott söguskáld, sem á frægðarbraut fyrir höndum i enska bókmenta- heiminum, og hefi eg þar álit skáldsins J. M. B. mínu máli til húsi drottins, sem þeir sonnui?1ar- . er ein laSleS "má- saga allareiðu komin a prent 1 Can- adian Magazine, og önnur löng saga i smíðum, sem verður sér- prentuð. Og gleðiefni er það að börn vor, eða önnur kynslóðin, er nú einnig farin að ryðja sér þar til rúms, því sögubók Láru dóttur minnar, “Thc Viking Heart”, kem- ur út nú i næsta mánuði, sept., og ljóðabók hennar næsta vor. Og á sama tima fara að likindum að birtast sögur dr. Jóh. Pálssonar. Sá fyrsti, er eg heimsótti hér För mín íil Vatnabygða í Saskatchczcan. grafhvelfingar verið gerðar af j dauða. Gyðingum, þvi þeir gátu ekki sætt sig viö líkbrensluaðferð Rómverja og voru þessar grafhvelfingar hvilustaðir framliðinna kristinna manna í þrjár aldir. Fjörutíu og þrjár grafhvelfing- ar þekkja menn nú. 1 þeirn til samans eru sex hundruð mílna langir gangar, sem eru þétt skip- aðir datiðra rnanna gröfum sitt St. Cecilia heitir ein af aðal- grafhvelfingunum. par hvíldu leif; ar konu, sem þ>að nafn bar. Sagan segir, að hún hafi haft undur- fagra söngrödd og hafi leikið á hljóðfæri. Hún fékk mann sinn, \ralerian, til þess að taka kristna trú og var hann síðar hálshögginn Cecilia lifði nokkurn tírna eftir að maður hennar var deyddur, en hvoru megin, og eru grafir þær var® sv0 lá*-a líka fyrir trú eins og svefnklefar á skipi. 1 ná-' sína. Á níundu öldinni var lík vist þeirra erum vér mintir á fyrstu tið kristinna manna nér á jörðu, stríð þeirra og von guðs- dýrkun þeirra, listir og letur. Hinir fornu Rómverjar sýndu j g^bjarta hár sem hinum framliðnu sín á meöal mik-! ia c liS ser asam ega. inn sóma. Greftrunarfélög þeirra á meðal voru tíð. Kristnir menn klæddust dularklkðum í líkingu við slík félög og komu saman til I guðsdýrkunar í þessurn neðan- jarðar hvelfingum. Þáð var siður hjá Rómverjum, þegar menn vorn teknir af lífi fyr- ir glæpi, að afhenda skyldmennum þeirra eða vinum líkamina, eins og gjört var með líkama Krists, og á þann hátt gátu kristnir menn náð í líkami trúarbræðra sinna, sem látið höfðu lífið fyrir meistara sinn. Siðar, þegar ofsóknirnar komust í algleyming, var slíkt ekki hægt lengur. Hin kristnu greftr- unarfélög voru eyðilögð. Nýjar grafhvelfingar vorn gerðar á kynilegum stöðum. Inngangar í þær eldri voru fyltir upp, og graf- hvelfingarnar urðu skjól leiðtoga kristindómsins, sem héldust þar við með styrk trúbræðra sinna. í þessar grafhvelfingar kornu hiriir kristnu menn leynilega til gnðs- dýrkunar, og var þá oft ráðist á þá af rómverskum hermönnum, sem höfðu njósnara sína úti til þess að finna fylgsni þeirra. Á þeinx árum áttu biskuparnir ekki sjö dagana sæla. Á fimrn ára tínxa- bili létu t. d. átta biskupar lífiö fyrir trú sína. Uppi á yfirborði jarðarinnar í lnnni fornu Rómaborg gekk alt sinn vanalega gang. Lýðurinn þyrptist í leikhúsin. Keisararnir sátu að veizlum og létu myrða fólk i nafni laganna. Kristnir rnenn voru píndir í réttarsölum og fangelsum- En niðri í jörðinni ut- an borgarmúranna voru þeir að höggva út grafir til þess að jarða i trúbræður sína, sem píslarvættis- dauða höfðu orðið að þola. Lífs- vonir þeirra voru dauðar, en ei- lífðarvissan fylti sál þeirra ósegj- anlegum friði.' Útskúfuð af jörðinni þroskað- ist kristna trúin niðri í grafhvelf- ingnnum, unz hinn mikli dagur kom, þegar vald hennar rikti á rikisstólunum og útbreiddist með meiri hraða en þeir, sem fyrir henni höfðu barist og fyrir hana höfðu líðið, gerðu sér nokkra hug- mynd eða von um. í veggjutu grafhvelfinganna eru herbergi hér og þar, sem eru átta til tuttugu ferfet á stærð, er not- uð voru til gnðsdýrkunar. Graf- munnanu’m var lokað með steinum scnx féllu inn í grafaropin og límd- ir með sementi. Á steinana var sma. A munuu oiamm var hennar flutt til kirkju þeirrar, er j ber nafn hennar. Á miðöldunum var gröf hennar opnuð, og hafði í liinn fagri líkanxi hennar og hið gullslit sló á, ser hvilurúnxi hennar fanst lík, senx ihafði verið hálshöggvið, og var talið líklegt, að það mundi vera lík manns liennar. Önnur grafhvelfing, sem nafn- kunn er, heitir St. Agnes. Saga hennar er raunalega sár. Nær þrettán ára gömul, fögur eins og dís, og sem sagt er að hafi veriö svo hárprúð, að hárið hafi, þegar hún lét það falla niður, lnilið hana og fagurt sem gull á að lita. Og segir sagan, að þeir, sfem hafi litið hana þannig, hafi orðið blindir Þessa stúlku tóku hinir tignu Rónxverjar, af því að hún haföi tekið kristna trú, og sendu hana í eitt hið allra versta eða lægsta siðleysishús, áem til var í Róm. Síðar var hún brend á báli. Sið- leysishús það, sem hér urn ræðir, stóð þ'egar þetta gerðist, á stað þeinx, er hin skrautlegasta kirkja Rómaborgar stendur nú i dag. Flestir vildu fá ástvini sína grafna sem allra næst legstöðum vej þektra pislarvotta. Síðar voru lík píslarvottanna margra flutt og jarðsett við kirkjur, er báru nöfn þeirra, þegar kristindómurinn fór að ná meiri útbreiðslu, Og var þá líka hætt að grafa i þessum graf- hvelfingum. Jerome, sá er þýddi ritninguna, ritar 456: “Þegar eg var drehgur við nám í Róm, þá var eg ásarnt skólabræðrum minum fara á sunnudögum grafir postulanna og anna.” Hér á hann óefað við grafhvelf- ingu þá, senx menn héldu að Pétur og Páll postular hvíldu i, sem dóu píslarvættisdauða á dögum Nerós. Hinar jarðnesku leifar þeirra hvila nú undir kirkjum þeim, sem bera nöfn þeirra. Á miðöldunum voru þessar graf livelfingar gleymdar flestum. nema nokkrum guðhræddum pílagrím- um. Nokkrar þeirra voru heinx- kynni þjófa og ‘illræðismanna, en upp i dyr flestra þeirra var múrað. Um siðbótar timabilið fundust þrer aftur, og var það fyrir tilvilj- un. Menn voru að grafa i vin- garði á þeinx stöðvum, og komu niöur á eina j af þessum graf- hvelfingum. Siðan hafa þær verið kannaðar. Margar bækur hafa verið ritaðar um þær, og einn mað- ur hefir varið þrjátíu og firnm ár- um til þess að kynna sér þær. Margar sögur eru sagðar um menn, sem hafa lcomið að kanna grafhvelfingar þessar og vilst í vanur að og skoða píslarvott- Lengi hafði mig langað til að j sjá þessar fögru og víðáttumiklu bygðir landa rninna hér i Sask.. sem mikið hefir verið af látið. Og sannarlega varð' eg ekki fyrir von- brigðum, þvi hér eru fögur lötid og blómleg; og ekki síður alúðlegt fólk og rausnarleg heimili heim að sækja en hvar annars staðar. Eg er nú orðinn töluvert kunnug- ur öllum stærstu nýlendum íslend- inga, að undantekinni Minneota- nýlendunni i Minnesota-ríki, sern er gömul og fræg að auðlegð og manndáð þeirra, er þar dvelja. Og auðnast mér Iiklega aldrei sú á- nægja að geta hana séð. Frá mínu góða heimili í Árborg, Man., sem eg helzt nú tel hjá frænda minurn Halldóri Erlends- syni, lagði eg á stað i þessa lang- þráðu ferð seint í júlí síðastl., og dvaldi tvo daga i minni góðu og gömlu Winnipeg, sem rnér virðist að öllu samanlögðu fögur og mög- ur. En orsakir eru til alls, og þær ætla eg ekki basla við í þetta sinn. En einhvern tima birtir, og aldrei hefir svo harðsnúið él yfir fallið. að ekki hafi upp stytt. Spádómur- inn sami rikir i huga minum um. að \\ innipeg eigi eftir að verða éin af stærstu heimsborgum. Þann 30. júlí lagði eg á stað frá Winnipeg á C.P.R. brautinni; þar eð lestin fór ekki fyr en kl. hálftólf um nóttina, fanst mér hyggilegra fyrir gamlan skrjóð að taka svefn- vagn, og fyrir það komst eg góðum kl.tima fyr á lestina, velti mér strax upp í gott rúrn og sofnaði vært; i öllu falli fór mjög vel um mig.—Á “Tourista”vögnum er á- gætt að ferðast; þar getur maður haft alla sína hentisemi rétt eins og heima hjá sér: sett borð á mill- um sætanna, breitt þar dúk á, tek- ið upp sinn matarforða og sótt það sem með þarf af sjóðandi vatni í tekönnuna, þar rétt við við hendina. Til Elfros, Sask., var fcrð minni aðallega heitið, til Önnu dóttur minnar, Mrs. Sv. G. Kristjánsson- ar, sem þar er búsett og líöur frem- ur vel. Tók hún á rnóti mér á járnbrautarstöðinni um hádegi daginn eftir að eg fór frá Wpeg. ásamt tveimur drengjum sinum, rneð mikilli gleði og ánægju. i Þar í Elfros er einnig nú bú- settur gamall og góður vinur minn, skáldið * J. Magnús Bjarnason, maður, sem eg liefi haldið fram og held fram enn, að sé einn merk- asti, mikilhæfasti og eksluverðasti maður í okkar flokki, Vestur-ís- lendinga, er við getum rneð fullurn og óskiftum rétti talið okkur til gildis að eiga. Þvi i gegn urn alt lians andlega starf, fyrst sem ein- róma góðs kennara um tugi und- angenginna ára, og skálds í bundnu og óbupdnu máli, þá er þráðurinn og stefnan sú sama, að gera okkar veg sem mestan: að láta íslend- inginn í öllunx greinum bera hæzt- an hlut frá borði, verða sigurhetj- tina i hvívetna, í dáð og dreng- skap; og umfram alt að láta aldrei blett falla á Islendings eðlið og á- litið. Að allir gætu sýnt og eftir- skilið samtiðinni sÖmu vöndun. trúmensku og fegurð, scm hefir einkent alt líf hans, og þannig lát- ið okkur Islendinga rcnna inn í þjóðfélagið, sem við erum orðnir partur af, sem sanna, drenglynda dánumenn og hetjur, er min ósk Þetta er. hefir verið og verður ó- brjáluð áhugastefna þessa fræga ágætismanns. Sem betur fer virt- ist mér Iionum liða frernur vel. þótt heilsa hans sé mjög veikbygð Ilann var orðinn mjög þreyttur í sinni afar löngu kennarastöðu, og sinnir nú ýmsum skriftum og bók- færslu, sem ekki tekur eins á krafta hans. Hefir mjög laglegt og gott grendinni, var Magnús J. Borg-! þeirra aðstoð meðan ^ timi^ og kynslóðarinnar, hvers myndi þá vera að vænta af þriðju, fjórðu ogj fimtu kynslóð o.s.frv. í allri fram- tíð? — Þetta er ekki sagt af neinni hlutdrægni frá rninni hálfu, hvern- ig sem orð mín verða tekin. En sama skoðunin rikir i huga minum nú sem fyrri, að upp á okkar rén- andi krafta og eindæmi, getum við aldrei haldið íslenzku máli og menningargildi í álfu þessari. En að leggja það með fullum veg og virðing í hendur hérlendra ágæt- ismanna bæði sunnan og norðan línu, og fá það kent á öllum fræg- ustu háskólum ]>essa rnikla lands, það er hugsjón vorra beztu og nýt- ustu yngri mentamanna, og í mín- um augum eina óbrigðula ráðið til að halda frægð þjóðar vorrar uppi i allri ókominni tið. Út á þetta gekk ræða dr. Aust- manns, og þess vegua hefi eg orðið svo langorður um hana. Hann sagði meðal annars eitthvað líkt þessu: “Islenzkan ef undirstöðu- mál, öll Norðurlandamálin verða að sækja til hennar og verða að byggja sínar dýpstu rannsóknir á forntungunnþ og þeirra bókment- um. Tungan og heiðurinn, sem. henni fylgir, má ekki glatast frek- ar hér en annars staðar meðal frægra menningarþjóða, sem nú viðurkenna mál vort og menning- arsögu jafnt því allra bezta, sem úr fortíðinni er grafið; og ráðið eina, sem dugir og einhlítt er, er það, að koma kensludéild inn á vora háskóla.” Þetta mun vera hugsun allra beztu yngri mentamanna vorra, og eindregið fylgi þeirra í þessa átt mætti fá, og ef við nú höfum á- stæður eru beztar, þá má ham- hingjan ráða hver ‘afdrif vors hiartfólgnasta máls verða í frani- tiðinni. fjörð, sem býr hér 6— 7milur suð- ur af bænum; hefir hann þrjú lönd og töluvert mikið með höndum. Hér var mér tekið með Nnestu al- úð og blíðu; hjá Magnúsi er enn á lífi Málfríður móðir hans, frænka mín, á niunda ári yfir áttrætt, og hefir sjón enn þá svo góða, að hún getur lesið fyrir sig sjálf og hefir fótavist svo hún getúr gengið út og utan ; og er það gleðiefni öllum. sem til hennar þektu, því hún er valkyendi og dáð af öllum, sem hennr hafa kynst. Einnig heim- sótti eg Jón Borgfjörð, þróður Magnúsar, sem þar býr á næsta landi og liður allvel. Annan ágúst fór eg héðan frá aS gamll Presturinn cndaöi Lltros asamt Önnu dottur minni og mörgum fleirum á þjóðnxinningar- hátíðina í Wjynyard. Um hádegi 1 var samfundurinn settur af forseta dagsins, Jóni Jóhannssyni, sem hélt i því sambandi ræðu, sem meira hefir hrifið mig en nokkur önnur þjóðminningardags setning áður, °g hefi eg þó á marga fræga menn hlustað, bæði i Winnipeg og víðar við slík tækifæri. Það var þjóö- ernislegt að eðli og tilgangi, þessa háleita og hjartfólgna málefnis. sem um var rætt með svo sönnum og fagurlega sögðum orðum, að eg man ekkert annað betra. Þá flutti séra Ragnar E. Kvaran ræðu fyrir minni íslands, senx mér fanst að nokkru leyti stefna í sömu átt og forsetans; og var hún alt í senn. þjóðernisleg, uppbvggileg og snild- arlega vel flutt. Ög þar sem eg þykist sannfærður urn, að hún veröi birt i blöðum voripn, þá er þarflaust að segja hér nokkuð frekar í þá átt. Þar næst falaöi Dr. Kristján Austmann, og gat eg ekki orðið þess var, að hann hefði nokkurn staf skrifaðan sér til stuðnings Og tel eg það stóran skaða, ef við landar hér vestra getum ekki feng- ið þá ræðu á prent. svo liægt væri f.vrir vora hugsandi menn og kon- ur að meta gildi þess stærsta spurs- máls, sem fyrir öllum góðum Is- lendingum vakir, um það, hvernig við getum látið mál vort og heið- ur íslenzkra bókmenta lifa í fram- tíð þessa þjóðlífs. sem við erum að renna saman viö. Og ekki get eg annað en lýst því yfir, að í þessu sambandi, sem í sér bindur viöhald og verðgildi tungu vorrar og bókmenta í komandi tíð hér i álfu. að þá séu tillögur og skoðanir í þá átt, frá ungum, hámentuðum löndum okkar af annari kvnslóð- inni, sem mest mætti upp úr leggja,— því þeir hljóta að hafa gleggri skoðun á framtiðaranda og bjóðlifsstefnu þeirrar ráðandi þjóðar, sem vitanlega völdin hefir á öllum sviðunx andlegrar menn- ingar. Og fvrir það að vera hér fæddir og uppaldir, undir skilvrð- um þessa þjóðlífs. þó trevsti eg meir á þeirra skoðanir, en ákvarð- anir frumherjanna af fyrsta flokki. hversu einlægir og ágætir menn sem eru. Og hversu ósegjanlega mikið. sem þessir stórmerku og hjartfólgnu vinir gömlu fóstur- jarðarinnar og ^allrar andlegrar menningar, vildu á sig leggja, í því trausti aö halda öllum íslenzkum heiðri innan sinna eigin vébanda. þá sjá þeir ekki eins glögt og gætn- ir og sanngjarnir mentamenn af öðrum flokki, óyfirstíganlegu örð- ugleikana, sem á því eru, að ein- lægt verði nægir nýir kraftar til og reiðubúnir til að taka við stjórn- inni, þegar þessir einlægu og eld- heitu menn falla frá, og þannig koll af kolli í allri komandi fram- tíð. - Ef ekki nú, eins og mál vor standa að því er snertir viðhald tungu vorrar og geymslu bókmenta má í fullu trausti leita einlægrar og ákveðinnar hjálpar til annarar Svo er bezt að halda áfram með skemtiskrána,_ og líklega ekki van- þörf fyrir mig að biöja forláts. Þar uppi á ræðupallinum voru meðal annara ágætismanna þeir feðgar, séra N. Steingr. Thorláks- son og séra Octavius. Báðir töl- uðu til fólksins, og voru það hlý og vel valin fá orð frá trboðanum. sem ber með sér að vera góður maður og prúðmenni. . En engin skoðanaskifting mun á því vera, sína ræðu með frábærri snild. Framan af ræðu klerks var fólk farið aö iða og suða eins og stundum á ser stað, en þegar fram í sótti tók garnli maðurinn þeim traustu tök- um á fólkinu, að í þeim stóra sal hefði mátt heyra mýflugu anda, svo mikil varð kyrðin, og að end- uðu glurndi skálinn allur af lófa klappi. Þá er söngurinn. Á mörgum þjóðminningardögum hefi eg áður verið, en á engurn hlýtt á eins mik- inn og góðan söng sem þar fór fram, fyrst blandaður kór, er sam- anstóð af 30—40 manns, og byrj- aði með “Ó, guð vors lands”, og svo á milli ræðanna vanalega þrjú lög i hvert skifti, og eins eftir að þeim lauk. Og síðan tók karlakór frá Leslie við, sem saman ^tendur af 12 mönnum, og söng af undra- góðri fegurð. Mér fanst næstum ótrúlegt, að fámennur bær og grendin þar í kring skyldi eiga yfir svo góðunx söngkröftum að ráða Og sérstaklega skaraði þar einn ungur maður fram úr að fegurð og fullu valdi á röddinnL—Eftð- er Albert Peterson, .symtrsonur A1 berts C. Johitsun í Winnipeg. Alt Verið vissir í yðar sök Með því að nota áreiðanlegar vörur eins og ELECTRO GASOLINE BUFFALO ENGLISH MOTOR OIL SPECIAL TRANSMISSION LUBRICANT “Best by Every Test” Seldar í vorum átta “Service Stations” í Winnipeg No. 1—Á horni Portage Ave. og Maryland St. No. 2—Á Suður Main St., gengt Union Depot. No. 3i—McDermot og itorie Sts. gengt Grain Exchange. No. 4—Á horni Portage Ave. og Kennedy St. No. 5—Á horni Rupert og King, bak við McLaren Hotel. No. 6—Á horni Osborne og Stradbrooke Sts. No. 7—Á horni Main St. og Stella Ave. No. 8—Á horni Portage Ave. og Strathcona St. Einnig í Moose Jaw, Saskatoon, Sask., Lethbridge, Alta. Prairie Gity OilGompanyLtd. PHONE: A-6341 601-6 SOMERSET BUILDING Gullbrúðkaupskvæði. Til Mr. og Mrs. JÓH. ERLENDSSON, ort í tilefni af því, að þeim heið- urshjónum var haldið veglegt sam- en sæti 6. júli á Akra, N. Dak. Til gullbrúðkaups bekkjar nú bæði leidd með ást og trú. I Jesú nafni jólin rnörg Jóhann hélt og Ingibjörg. Þó eg óska’ að þessi stund þeirra vermi og gleðji lund, mest af hnossunx hátíðar hálfrar aldar sambúðar. og Vilborgar Jónsdóttur , er bjuggu þar um miðja siðastliðna öld. Bræður átti hann tvo sem eru báðir dánir Annar þeirra Ebenesar, dó um tvítugt á íslandi, hinn, Illugi, fluttist til Ame- ríku og dó 1 Selkirk, Man., fyrir nokkrum árum frá konu og dótt- ur- — Yndi’ er að sjá í einum krans ávöxt fagran hjonabands, ykkur skina alt um kring ást og prýði og sameining. Trúrra vina hylli hlý harma sundur greiðir ský, mannorðs blóm æ ber þann vott: I barmi ríkir hjarta ott. Göfg í hug og hræsnis frí, hjartarótum barna i kristindómsins kveiktuð glóð, kærleiksrík og dagfarsgóö; ekkert ljótt þau létuð sjá, lista þrifnað vöndust á. Alt er fritt, sem vinur vann. Verkin lofa meistarann. Blómin gæfu get eg séð. Gullbrúðkaup er fæstum léð, Fyr aðskilur Skuld og gröf, skaparans það er náðargjöf: Að geta eygt með æru glans afkomenda slikan fans vkkur, merku hjónum, hjá heiðursdegi glöðum á. Glansa sé eg silfurhár, sæmdarhjóna’ og glaðar brár. I Jesú nafni ég þess bið, Jóhann og þitt skyldulið, i faðmi lifi farsældar fram til hinstu lífsstundar. Blessi drottinn ykkur öll, unz þið gistið ljóss í höll. 6/7, ’23• Sv. Síhtonsson. fór þetta fr;{m undir stjórn tón- skáldsins Björgvins Guðmundsson- ar og á hann, að mér finst, heiður og þökk skilið fyrir alt sitt starf ekki einungis að því er þenna eina dag snertir, heldur íiinnig fyrir öll hans mörgu lög, sem hann er að auðga sönglistina með, og eru óef að mörg af þeim mjög lagleg, þótt slikt liggi vitanlega fyrir utan núna þekkingu að dæma fyllilega um. En efalaust er sá nxaður að upplagi skapaður tónskáld, hvort sem honum auðnast að ná verð skuldaðri frægð og viðurkenning þar fyrir, honum sjálfum og vin um hans til gagns og gleði, eða þó að hann verði að sæta sömu örlög um sem margur listamaöurinn áð- ur, að verða kominn til hvíldar undir grænan svörð, áður en heim- urinn og samferðamenn hans hafa kunnaö að meta hann rétt. Ekki ætla eg að fara að lýsa neinu frekar á þessum ánægju- lega degi, sem er Wynyard búum | til sóma og öllum, sem að sóttu um óralangan veg eins og frá Foam Lake og viðar, til ánægju. Allar i- þróttir og Lvað annað fór vel og -skipulega fram. Og að nokkru leyti þakka eg ]iað, að alt ofan- skrá,ð naut sin svo vel, því, að all- ir gátu setið inni í afar stórum skála /skautaskála). frá 800—1000 manns, hafa eflaust þar inni setið meðan ræður og söngur fór þar fram. Svo þakka eg fvrir einn þann á- nægjulegasta þjóðminningardag. sem eg hefi verið á." Það er margt flcira, sem eg hefi i hyggju að segja um þessar fögru bygðir, og sendi blaðinu það síðar. Lárus Gitðnuntdsson. Björn Olafsson, f. 7. jan. 1848, —d. 2. apr 1923 Björn ólafsson bóndi í Eyford- bygð, N Dak., sem var einn af frumbyggjendum bygðarinnar, dó á heimili sínu þar 2. apríl í ár, frá konu og sex uppkomnum börnum, 75 ára að aldri. Flestir eru svo gerðir að þeim er ánægja að eiga myndir af sín- um og geyma þær. um æfiágrip framliðinna manna. fer hér á eftir mynd ein lítil — minning um látinn föður og eigin- mann- Björn sál var fæddur í Miðfirði í Húnavatnssýslu, 7. jan. 1848. Var hann sonur ólafs Ulugasonar Björn sál. var látinn frá for- eldrum sínum í æsku, og ólst upp hjá Birni Illugasyni föðurbróður sínum og nafna, á Kolufossi 1 Miðfirði. Fluttist Björn eldri til Vesturheims og dó í Eyford- bygðinni fyrir mörgum árum. Árið 1882 kvæntist Björn sál. Ólafsson Guðrúnu Thoi-steinsdótt- ur og hafa þau saman verið yfir 40 ár. Bjuggu þau fimm árin fyrstu í Miðfirðinum, en flytjast vestur um haf 1887, og setjast að í Eyfordbygð- Eftir 36 ár fell- ur Björn sál. frá, eftir að hafa reist sér þar í bygð minnisvarð- ann sinn — bæinn sinn litla með aldraða ekkju og uppkomin börn. Börn þeirra hjóna urðu 7, fjórir synir og þrjár dætur, eru tvö þeirra fædd á íslandi en fimm hér. Lifa bræðurnir a'llir, en systurnar tvær, því ein þeirra -3ó hér í æsku. í hugum ástvina sinna mun Björn sál. ávalt vera sem sá, er sleit út sínum kröftum og gaf líf sitt fyrir þau- Hann var fátækur alla æfi og lagði hart á sig til að verða ekld öðrum að byrði; enda tókst hon- um það. Hann var að vtsu enginn atkvæðamaður og hafði sig lítt frammi um öll opinber mál. En það má ihann eiga lífs 0g liðinn, að ekki skoraðist hann undan að fylgjast að sameigin- legum má'lum bygaðrinnar, og leggja æfinlega til þeirra það er hann frekast gat af fátækt sinni. Hann var gæðamaður hæglát- ur og meinlaus, hinn vandaðasti í allri hegðun 0g ábyggtlegur og trúverðugur í öllum viðskiftipn. Við fátæka heimilið hans eru hinar helgustu minningar bundn- ar. par inni kveður við virð- vo_er ing og þakkir frá konu og börnum til framliðins föðurs óg eigin- manns- Gardar, N. D., 22. ág. 1923 Páll Sigurðssoir. RJÖMI Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl- una. Hafið hugfast, að samvdnnu markaðurinn er eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið að fordænti annara þ.ióða, sem hafa sannað, að samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er skapar gott verð á mjólkurafurðum. SENDIÐ RJóMANN TIL Tlio Manitoba (]o-operafive Dairies LIMITKD

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.