Lögberg - 25.10.1923, Blaðsíða 6

ÆÍls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
25. OKTÓBER 1923.
Eg held því sem
eg hef
6. Kapítuli.
Við förum til Jamestown.
pað /var snemma morguns er við lögðum af
stað ríðandi til Jamestown. Eg reið á undan
og frú Percy sat fyrir aftan mig á hnakknum.
Diccon reið á eftir á brúnni hryssu. Negra-
stú]kuna og vopn mín hafði eg sent með bát.
Að ríða góðu mhesti gegnum græna skóga á
fögrum morgni er skemtilegt. Daggardroparn-
ir voru sem demantaraðir á hverjum kvisti og
það rigndi *gimsteinum yfir okkur af votum lauf-
unum, sem við ýttum frá okkur. Hestarnir
stigu mjúklega á buskana, mosann og grasið
mjúkt og grænt. Dýr stóðu álengdar og horfðu
á okkur ;óteljandi fuglar sungu, íkornar tístu,
bíflugur suðuðu og sólin helti gullnu geislaflóði
niður í gegnum laufið fyrir ofan okkur. Frú
Jocelyn Percy var kát og lék á alls oddi. pað
voru nú liðnir fjórtán dagar síðan eg hafði séð
hana fyrst og eg hafði orðið var við þréfalt fleiri
skapbrigði hjá henni en dagarnir voru. Hún
gat verið glaðleg og blíð eins og vormorgun,
heiftúðug eins og þrumuveðrið, dul eins og rökkr-
ið og tignarleg eins og nóttin. Hún bjó yfir ó-
teljandi skapbrigðum. Og hún gat verið opin-
ská eins og barn, án þess að segja manni nokkurn
hlut.
pað átti við skap hennar þenna morgun að
vera Ijúf og þýð. Diccon stökk af baki víst
tíu sinnum á klukkustund til þess að ná í blóm,
sem hún benti á með hvítum vísifingrinum. Hún
fléttaði krans úr blómunum og setti hann á höfuð-
ið á sér; hún fylti kjöltu sína með tágum af
vafningsviðinum, sem var hvarvetna á vegi okk-
ar, og litaði fingur sína og varir með leginum úr
berjunum, sem Diccon færði henni; hún hló að
íkornunum og skógarhænunum, sem skutust yfir
veginn, að kalkúnunum, sem við riðum fram á
og að fiskunum, sem stukku upp úr vatninu í
lækjunum; hún hló að gamla Jacob og sonum
hans, sem ferjuðu okkur yfir Chickahominy ána.
Hún vildi skoða byssuna, sem eg var með, og
eitt sinn eer við riðum gegnum opið rjóður í
skóginum og sáum örn sem sat á visnuðu furu-
tré, heimtaði hún pístólu mína. Eg losaði hana
frá belti mínu og fékk henni hana hlægjandi.
“Eg skal borða alt sem þú drepur,” sagði eg.
Hún miðaði. “Við skulum veðja,” sagði
hún. “pað eru til skrautgripasalar í James-
town? Ef eg hitti, verður þú að kaupa mer
perluband á hattinn minn.”
“Tvö,” sagði eg.
Hún skaut og örninn flaug upp með grimd-
arlegu öskri. Tvær eða þrjár fjaðrir komu
niður. Doccon færði henni þær. Hún benti
sigri hrósandi á blóðbletti, sem voru á þeim og
sagði. “pú sagðir tvö!”
Sólin hækkaði á Iofti og það hitnaði í veðr-
inu. Hún hætti að veita eftirtekt blómskrúð-
inu og dýrunum. í staðinn fyrir hlátur heyrð-
um við stunu og andvörp yfir því hvað leiðin
væri löng; tágarnar ultu niður úr keltu hennar
og hún tók hálfvisnaða kransinn af höfðinu á
sér og fleygði honum. Hún var hætt að tala
og smá msaman fann eg höfuð hennar leggjast
fastara og fastara á herðarnar á mér.
‘Frúin er sofnuð,” sagði Diccon fyrir aftan
mig.
“Já”, svaraði eg, “og hún mun reyna að
leðurbrynja er ekki mjúkur koddi. Líttu eftir
henni, að hún detti ekki af baki.”
“Pað er þá bezt að eg gangi með hesti þínum,”
sagði hann.
Eg kinkaði kolli og hann fór af baki, fleygði
beizlistaumnum yfir handlegg sér og gekk við
hlið okkar með hendina á hnakkdynunni. Tíu
mínútur liðu, og eg horfði um öxl mér helminginn
af þeim tíma. Svo kallaði eg snögglega:
“Diccon.”
Hann hrökk við og sagði: “já, herra minn.
Hann var dökkrauður í framan.
“Hvernig væri að þú horfðir á mig, til að
breyta um?” sagði eg. “Hvað er langt síðan
Dale kom, Diccon?”
“Tíu ár.”
“Við fórum yfir eng nokkurt og framhjá
tré, sem þar stendur, “áður en við komum til
Jamestown, sagði eg.” Manstu eftir því sem
skeði þar fyrir nokkrum árum?”
“Já, því gleymi eg aldrei. pú bjargaðir
mér frá því að verða píndur á hjóli.”
“Pað var búið að binda þig á hjólið og það
átti að brjóta í þér beinin fyrir drykkjuskap og
aðra óreglu. Eg bað Dale að hlífa þér, sökum
þess eins, að eg held, að þú hafir verið hesta-
sveinn í gömlu herdeildinni minni á Niðurlöndum.
En það veit guð, að líf þitt var varla þess vert
að því væri bjargað.”
“Eg veit það, herra.”
Dale vildi ekki láta þig sleppa alveg, hann
vildi selja þig í þrældóm. Og það var vegna
þrábeiðni þinnar að eg keypti þig. pú hefir
þjónað mér svona í meðallagi síðan; þú hefir
sýnt litla iðrun yfir áður drýgðum syndum, og
betrun þín hefir verið ennþá minni. * pú varst
fæddur syndaselur og syndaselur verður þú til
daganna enda. En við höfum lifað og veitt,
barist og særst saman, og eg held að okkur sé
vel, hvorum til hins, svona á okkar hátt Eg
hefi látið margt fara fram hjá mér, hefi haldið
hhfskildi fyrir þér, ef til vill í mörgu. En í
staðinn hefi eg krafist eins af þér, og þú hefðir
ekki látið það í té„ þá hefði eg komið þér í hend-
umar á einhverjum öðrum, sem er líkur Dale.”
“Hefi eg ekki ávalt látið það í té, húsbóndi
góður ?”
“Jú, til þessa. Taktu hendina af hnakk-
dýnunni þaraa, réttu hana upp og hafðu eftir
mér þessi orð: “pessi kona er húsmóðir mín,
og mér ber að hafa hana í heiðri. Eg á hvorki
að horfa á andlit hennar né kyssa á hönd hennar.
Haldi eg ekki sjálfum mér hreiijum af öllu ó-
sæmilegu athæfi gagnvart henni, þá sé það, sem
húsbónda mínum þóknast að gera við mig, guði
þóknanlegt!”
Hann roðnaði f raman. Eg sá hann smá-
sleppa takinu með hendinni.
Seinlæti í að hlýða er skylt uppreisn,” mælti
eg í ströngum róm. ”Œtlaí þú að gegna eða
ætlar þú ekki að gera það?”
Hann lyfti upp hendinni og endurtók orð
mín.
“Styddu hana nú aftur,” skipaði eg og reið
áfram og hafði ekki augun af veginum fyrir
framan mig.
Eftir að við höfðum ferðast áfram eina mílu,
hreyfði íiún sig og lyfti höfðinu frá herðunum á
mér. “Erum við ekki enn komin til James-
town?” stundi hún hálfsofandi. “Œ, þessi enda-
lausi skógur! Mig dreymdi, að eg væri á fugla-
veiðum í Windsor. Og svo alt í einu var eg
orðin að fugli og var komin hér í skóginn. Og
eg var ánægð af því eg var frjáls. En þá kom
valur og hélt mér í klónum, og eg varð aftur eg
sjáf og valurinn varð — Œ, hvað er eg að segja:
eg er að tala upp úr svefninnm Wttoi- «r ag
syngja?”
pað var satt, út úr skóginum fyrir framan
okkur, og ekki nema svo sem steinsnar í burtu,
heyrðist styrk og djúp rödd sem, söng:
“pað var á sælum sunnudegi,
er sólin reis af næturblund
í meyjahóp það sannast segi —
eg svásum gekk í skógarlund.”
Bráðum grisjaði fram úr trjánum fyrir fram-
an okkur og við komW fram í ofurlítið rjóður,
þar sem söngmaðurinn var. Hann lá á bak-
inu í mjúku grasinu undir eik, með hendurnar
undir hnakkanum og horfði upp í heiðblátt lofó 5
milli greinanna. Fætur hans voru krosslagðir
og á hnénu sat íkorni með hnotu í klónum, en
fimm eða sex aðrir léku sér utan um hann eins
og kátir kettlingar. Skamt þar frá var gam-
all grár hestur á beit, magur og fótaveikur; það
mátti telja í honum hvert rif. Hnakkur og
beizli hengu á grein á tré.
Söngmaðurinn hélt áfram að syngja:—
“par tók nú að grána gamanið.
Hann giratist að taka hana saman við.
Hún kvaðst engum karlmanni treysta.
pá kvað hann: þín enginn réð freista.”
“Góðan daginn séra minn!” kallaði eg.
“Ertu að ærfa sálmasöng fyrir næsta sunnudag?”
Séra Jeremías hristi af sér íkornana og stóð
á fætur og kom til okkar ófeiminn.
“petta er bara barnaleikur,” sagði hann og
veifaði hendinni, hégómlegar bögur, gamlir hús-
gangar, sem mér duttu í hug hérna í skóginum
í góða veðrinu. Hefðuð þið komið ofuriítið
fyr eða seinna, þá hefðuð þið fengið að heyra
nítugasta Davíð sálm. Góðan daginn frú mín
góð. Eg hlýt að hafa verið að syngja þetta
vegna þess að sjálf vorhátíðar drotningin var á
ferðinni.”
“Ertu á leið til Jamestown?” spurði g.
“Komdu og ríddu með okkur. Diccon söðlaðu
hestinn prestsins.”
“Söðlaðu hann ef þú vilt, vinur minn,” sagði
séra Jeremías, “því við erum báðir búnir að
hvíla okkur nógu lengi. En eg er hræddur um
að eg geti ekki fylgst mtð þessum skyndilegu
samferðamönnum. Við erum nefnilega báðir
gangandi, hesturinn og eg.”
"Hann endist ekki lengi eftir þetta,” sagði
eg og leit á klárinn; en svo erum við ekki langt
frá Jamestown og hann lifir þangað til við kom-
um þangað.”
“Eg keypti hann af frönskum manni, sem á
heima fyrir neðan Westovér,” sagði hann. “Hann
var ríðandi á honum og barði hann áfram með
kylfu, því að vesalings skepnan komst 'ekkert
áfram. Eg sló herra Crapand svo hann lá,
og svo fórum við að semja. Hann vildi ná í
peninga mína, en eg vildi fá krárinn. Síðan
höfum við labbað saman, því eg gat ekki fengið
af mér að setjast á bak honum. Hefir þú lesið
dæmusögur Esóps, kafteinn Percy?”
“Eg man eftir sögunni um manninn dreng-
inn og asnann,” svaraði eg. “pað fór illa fyrir
asnanum á endanum. Ení hættu nú þessu fjasi
og stígðu á bak þeim gráa.”
“Nei, eg geri það ekki, kafteinn Percy,” sagði
hann brosandi. “pað eru mikil vandræði, að
jafn smá og aumingjaleg sál og sú sem eg hef,
skuli eiga heima í jafnstórum líkama og minn
er. Ef eg væri lítill vexti og jafnvel þó eg
væri ekki þyngri en þjónninn þinn þarna —”
"Heyrðu, Diccon,” sagði eg, “láttu prestinn
frá hryssuna, og farðu á bak hans hesti og láttu
hann koma a eftir til bæjarins í hægðum sínum.
Ef hann getur ekki borið þig þá getur þú teymt
hann.”
pað glaðnaði yfir séra Jeremíasi. Hann
steig á bak, tók í taumana og lét þá brúnu fara
á kostum um grundina af eintómri ánægju.
“Farðu variega með aumingja skepnuna,
vinur minn, kallaði hann til Diccons, sem vsr
mjög ólundarlegur á svipinn í meira lagi “Komdu
með hann í hægðjm þínam og Jrildu hann eftr-
hjá Bucke, nálægt kiricjunni.”
“Hvað gerir þú í Jamestown?” spurði eg
um Irið og við rði m irn í mvrkai fun’skóg.
“Mér v; r sagt að þ úhefðir f rið v\ Henricus, til
þess að hjálpa Thorpe til þess að kristna In’dí-
ánana.”
“Já,” svaraði hann, “eg fór þangað. Eg
var kallaður — já, eg er viss um að eg var kall-
aður. Eg skoðaði sjálfan mig sem reglulegan
postula heiðingjanna. Eg fór heila dagleið frá
Henricus inn í óbygðirnar og hafði engan með
mér nema dreng til þess að túlka fyrir mig. Eg
kom í Indíánaþorp og safnaði íbúunum þar sam-
an og settist niður á hól og fór að útskýra fyrir
þeim fjallræðuna. iMér fanst mikið til um það
hvað þeir voru alvarlegir á svip og hvað vel þeir
tóku eftir því, sem eg var að segja, og eg var
farinn að gera mér miklar vonir um sáluhjálp
þeirra. pegar biblíulestri mínum og prédikun
var lokið, stóð einn af öldungum þeirra á fætur og
hélt langa ræðu. Eg skildi hana ekki vel, en
eg hélt að hún gengi í þá átt að bjóða mig vel-
kominn og þakka mér fyrir komu mína og friðar-
og kærleiksboðskapinn, sem eg flutti. Hann bt'5
mig að bíða hjá þeim og vera viðstaddur einhverja
skemtun, sem eg skildi ekki rétt vel í hverju væri
falin. Eg beið og um kvöldið leiddu þeir mig
með mestu viðhöfn út á völl, sem var í miðju
þorpmu. par sá eg staur rekinn niður í jörð-
ina og í kringum hann var hringur af logandi
limi. Við staurinn var bundinn Indíáni, sem
túlkurinn sagði mér að hefði verið hertekinn frá
einhverjum Indíánaflokki fyrir ofan fossa, sem
þeir áttu í ófriði við. Handleggir hans og fæt-
ur voru bundnir með þvengjum, sem voru dregnir
í gegnum skurði, sem höfðu verið skornir í gegn-
um vöðvana; óteljandi furuviðarflísum var stung.
ið í líkama hans, og á hverri þeirra logaði eins og
smákyndli, og á hvirflinum á honum, sem var
rakaður, var bundinn þunnur kopardiskur, sem
var kúfaður með glóandi viðarkolum. Skamt þar
frá var annar staur og annar hringur í kringum
hann. Við þann staur var ekki búið að binda
neinn og ekki heldur búið að kveikja í liminu. Eg
skal segja þér vinur minn, að eg beið ekki eftir
að sjá kveikt þare. Eg reif grein af eik og eg
varð alveg eins og Samson m.. asnakjálkann. E"
réðist á þessá Filistea og barði þá vægðarlaust.
pað var ekk til neins að bjarga vesalingnum, en
eg hefndi hans grimmilega á óvinum hans; þeír
unnu fyrir gýg þegar þeir reistu upp seinni staur-
inn og báru að honum lim, til þess að kynda þar
sinn helvítLeld. Loksins fleygði eg mér í ána,
sem þetta bölvaða þorp stóð við, og komst í
burt heill á húfi. Næsta dag fór eg til Georgs
Thorpes og sagði af mér prestskapnum. Eg
sagði honum að okkur væri hvergi boðið, að
prédika fyrir djöflum; og að næst þegar Félagið
væri tilbúið að heimsækja þá með blýji og stáli,
þá mættu þeir reiða sig á mig. Svo fór eg nið-
ur á til Jamestown og þegar eg kom þangað, var
séra Bucke fárveikur. Loksins var farið með
hann upp á, til þess að vita hvort honum batnaði
ekki við loftlagsbreytinguna; og, og þar sem
ekki var um neinn annan að ræða, báðu þeir,
landstjórinn og kafteinn Wiset mig um að vera
kyr og taka að mér að þjóna hinum hirðulausa
söfnuði.”
“Hvar ætlar þú að dvelja í Jamestow?”
“Eg veit það ekki,” svaraði eg. “Bærinn
verður fullur af fólki, og gistihúsið er enn ekki
fullgert.”
“Hvað er á móti því, að þú komir til mín?”
spurði hann. pað er enginn í prestshúsinu
nema eg og húsfrú Allen, sem er ráðskona þar.
pað eru fimm stór herbergi í húsínu og góður
garður í kringum það; þó að reyndar trén skyggi
helst til mikið á húsið. En ef þú vilt koma og
lofa sólinni að skína þar — hann hneigði sig fyr-
ir konu minni og brosti — þá skal eg vera þér
þakklátur.”
Mér geðjaðist vel að þessu ráði hans. Prests-
húsið var bezta húsið í borginni, að undanteknum
húsum landstjórans og West. pað var líka af-
vikið, af því það stóð á stórri lóð og ekki fast við
strætið og eg vildi vera út af fyrir mig. Húsfrú
Allen var rólynd og laus vð forvitni og mér geðj-
aðist vel að séra Jeremíasi.
Eg tók því gestrisnisboði hans og þakkaði
honum fyrir. Hann bandaði hendinni á móti
þakklæti mínu og fór að hæla frú Percy, sem lét
sér þóknast að 'vera þýð í viðmóti við okkur báða.
Við vorum vel ánægð með heiminn og okkur
sjálf um stundarsakir og héldum áfram gegnum
sólskin og skugga, sem skiftust á, glöð eins og
fuglarnir í skóginum. Fyr en okkur varði vor-
um við komin á nesið og riðum yfir það. Borgin
blasti við okkur. Fyrir okkar ytri sjónum var
hun ekkert annað en fatæklegt þorp; en fyrir
sálarsjónum okkar var hún vígi hvítra manna á
vesturhveli jarðarinnar; frækornið sem stórborg-
ir áttu að vaxa upp af; barnið nýfædda, sem með
tímanum átti að verða jafnoki foreldra sinna að
vexti, styrkleika og fegurð. pannig leit eg, á-
samt nokkrum öðrum,. bæði í Virginíu og heima á
húsakofana, kirkjuræfilinn og vígisgarminn. Og
eg elskaði blettinn þar sem menn höfðu þolað svo
margar þrautir og lifað við svo litla gleði. pessi
blettur var þegar orðinn þyrnir í holdi Spánar, og
það út af fyrir sig bætti upp allar þrautir og erfi
iði nýbyggjarlífs okkar. En svo voru aðrir til
sem að eins sáu, hvað fátækleg og snauð borgin
var, sáu að einsi hvað hún var varnarlaus og á
hve miklu reiki alt var þar; sáu óhollnustuna,
fæð íbúanna og fjölda grafanna. peir fundu
þar hvorki gull né græna skóga, en komust að
raun um, að þeir yrðu að neyta brauðs síns í
sveita síns andlitis. ■ Og þeir mistu kjarkinn
undir eins og annað hvort dóu af eintómum ves-
aldarskap, eða fóru veinandi heim aftur til Fé-
lagsins með alls konar raunasögur. Warwick
lávarður sá um að þessar sögur bærust til eyrna
hans hátign konunginum, og það kom bæði ný-
lendunni og félaginu í ónáð hjá honum.
„V? Jomum að víggirðingunni og fundum
hiiðin bæði galopin óg enga verði.
“Hvar er fólkið?” spurði séra Jeremías undr-
andi, er við riðum eftir strætinu. “Já, hvar
var fólkið? Húsin stóðu opin báðumegin við
% t ✓ • . 1 • timbur, fjalviðui af ölluin
Nyjar vorubirgöir tegundum, ge rettur og au
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Korrið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðu
að sýna þó ekkert sé keypt
The Empire Sash & Door Co.
-------------- Limitorl
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
götuna, en það leit ekki nokkur lifandi mann-
eskja út úr þeim og enginni stóð hinkrandi í dyr-
unum. Ferhyrningurinn milli húsanna var
mannlaus; það voru engar konur við brunninn,
t-ngin börn að þvælast fyrir hestafótunum, eng-
inn starandi hópur fyrir framan svartholið og
gapastokinn, enginn vörður fyrir framan hús
landstjórans — í stuttu máli, það sást ekki nokk-
ur sál, hvorki há né lág, nokkurstaðar í bænum.
"Hafa allir flutt sig burt?” hrópaði séra
Jeremías. “Eru allir farnir til Croaton?”
“peir hafa þá skilið einn eftir til að segja
fr áþví,” sagði eg, “og hér kemur hann hlaup-
andi.”
7. Kaítuli.
Maður kom hlaupandi eftir strætinu. “Kap-
teinn Ralph Percy!” hrópaði hann. “Húsbóndi
minn- sagði að, það væri þinn hestur, sem væri að
koma yfir nesið. Landshöfðinginn skipar þér
að koma undir eins.”
“Hvar er landstjórinn? Hvar er alt fólk-
ið,” spurði eg.
“Við vígið. pað eru allir þar, eða á árbakk-
anum fyrir n-eðan. ó, herrar mínir, þetta er
hörmungadagur fyrir okkur alla.” e
“Hörmungadagur!” hrópaði eg. Hvað er
að?”
Eg þekti manninn, hann var einn af þjónum
yfirforingjans og álíka hugaður og frakkneskur
herbergisþjónn. Hann var alveg utan við sig
af -hræðslu.
“pei reru búnir að skipa sér á fallbyssurnar!”
sagði! hann í skjálfandi róm. Guð komi til
hvað er hægt að gera með fáeinum smáfallbyss-
um á móti þeim?”
“'Móti hverjum?”
“peir eru að fá öllum spjót og sveðjur. Œ,
æ, eg verð veikur í hvert skifti sem eg sé kalt
stál.”
Eg dró rýting minn úr sliðrum og brá honum
fyrir framan hann. “Verðurðu veikur af því?
pú skalt verða veikari, ef þú talar ekki svo að
maður geti skilið þig.” ^
Hann hrökklaðist undan og það var rétt
eins og augun ætluðu út úr höfðinu á honum.
“pað er stórt skip,” sagði hann, “ákaflega
stórt skip! pað hefir tíu stórar fallbyssur auk
annara smærri og vopnaða menn og morðingja.”
Eg þreif í treyjukraga hans og hristi hann
þangað til hann- gat ekki staðið á fótunum.
“Og það var prestur á skipinu,” stamaði hann
út úr sér um leið og eg slepti honum. Á morg-
un um þetta leyti verðum við allir á pínubekknum
og svo verðum við settir á galeiður.”
“pað eru þá Spánverjarnir loksins,” sagði eg.
“Komdu!”
pegar við komum niður á árbakkann fyri’
framan vígið fundum við að þar var alt í upp-
námi. Hliðin á víggirðingunni voru opin og út
og inn um þau streymdu ráðunautar, þingmenn og
yfirmenn varðliðsins, en alþýðan stóð á bakkan-
um fyrir neðan. par voru landeigendur,
Smiths menn og Dales menn, leiguliðar, þjónar.
konur og börn- ásamt lietlu haukunum, sem við
fluttum inn árið áður, svertingjar, Paspahegh-
Indíánar, frakkneskir nýlendumenn, hollenzkir
viðarsagarar og ítaiskir glergerðarmenn. Allir
voru á hlaupum fram og aftur, allir töluðu í
einu og allir horfðu niður eftir ánni. Við og
við heyrðust orð eins og “Spánverjarnir!” “rann-
sóknarrétturipn!” oð “galeiðurnar!” innan um
orðaskvaldrið. petta voru orðin, sem tíðast
heyrðust þá, ef ókunnugt skip sást.
En -hvar var spánsk-a skipið ? Á ánni fast við
bakkann voru margir smðbátar og ferjur af ýmsu
tagi og utar sáust sigluhrén á skipinum Iruelove,
Due Retura og Tiger, sem þá voru í höfn. Af
þessum skipum var Due Return stærst, áttatíu
smálestaskip. Á skipunum voru hásetamir á
hlaupum fram og aftur og yfirmennimir hróp-
uðu skipanir sínar. En þar sást ekkert annað
skip, hvorki kaup skip né herskip með þrjár rað-
ir af gapandi fallbyssukjöftum og gula flaggið
sem við hötuðum af heilum huga.
Eg stökk af baki og skildi eftir hest minn
hjá Mrs. Percy og séra Sparrow og flýtti mér til
vígisins. Um leið og eg gekk inn fyrir víg-
girðinguna, heyrði eg nafn mitt nefnt. Eg leit
við og sá hvar herra Pery kom og beið eftir hon-
um. Hann var móður og másandi og glaðlega
andlitið á honum var mjög rautt,
“Eg var hinumegin við nesið,” s-agði hann,
“þegar eg fékk fréttirnar. Eg hljóp alla leið og
er orðinn móður. Hér er ekkert gaman á ferð-
um.”
“pað er víst eitt gabbið enn þá,” sagði eg.
Við höfum ekki svo sjaldan hrópað: “Spánverj-
amir er komnir”!”
“En nú er úlfurinn kominn,” svaraði hann.
“Davies sendi ríðandi mann með fréttiraar frá
Algemon. Hann fór fram hjá skipinu og sá
að það er feykilega. pað er logninu að þakka,
að það hefir ekki komið að okkur óvörum.”