Lögberg - 21.02.1924, Page 5

Lögberg - 21.02.1924, Page 5
LÖOUERG, FIMTUDAGINN 21. FEBRÚAR 1924. 5 DODDS 'f gKIDNEY Doðda nýrnapillur eru beat* nýrnameÖaliC. Lækna og gigt bakverk, hjartabilun, þvasrteppu og önnur veikindi, sem starfa frá nýrunum- — Dodd’s Kidney Pills kosta 50c. askjan eða sex öskjur fyrir $2.50, og fist hjá öllum lyl- sölum eða frá The Dodd’s Medi- lék um kinn mér. Eg leit út á vatnið, og ®á Jivítgrá ský, Isem lögðust niður að vatninu, eins og þau vildu drekka. par luktist stjóndeildarhringurinn. pá heyrði eg rödd, sem sagði „Horfðu“! petta var sagt þrisvar Mér var ilitið til skýjanna úti á vatninu. Þau tóku að greiðast sundur, og sást land fyrir hand an vatnið, er sýndist furðu nærri Ströndin var sem aldingarður, Grængresið klæddi jörðina og speglaði sig í vatninu. Þúsundir bló'ma rauð, blá og hvít, og alla vega lit, teygðu kollana upp úr grasinu. Fjær vatninu tók við skógur þéttur og ihár; blöð og greinar báru allavega liti, er glitruðu í sólskininu. Var það fögur sjón. A einum stað var rjóður í skóginum. Greinar trjánna gerðu þar no'kk- urskonar hvelfing. par sást margt fólk á ferð. Sumir gengu fram og aftur; aðrir flatmöguðu sig í grasinu, eða sátu í hvirfingu, og yoru að rabba safman. Lítt heyrð- ist orðaskil, en á svip manna mátti sjá, að menn skemtu sér vel Ekki heyrði eg hvað þið sögðuð, sn þið hlóguð iðulega. Geislar sólarinnar brutust nú inn í rjóðrið, og dreifðu sér um- hverfis ykkur. 'Einn geislinn lék sér í hári þínu, snerti ennið. kom snöggvast við varirnar, o.s.frv. - Eg hugsaði mér að eg skyldi binda vönd úr hvítum, rauð'm og bláum blómum, og festa hann í hári þínu, svo að þú vissir ekkert af því, eg þóttir geta komist til ykkar óséður. En* þegar eg vildi framkvæma þetta fékk eg ekki hreyft mig úr stað. Nú sagði röddi, sú sama og áður; „Ekki ennþá“ Eg varð sár- gramur yfir þessum úrslitum, en fékk ekkert aðgert. Eg i’eit upp. Sólin var komin að því að setjast bak við skóginn í dýrð og fegurð. Hún sendi geisl ana síðustu, hlýja, bjarta og gleðj andi þangað, sem þið sátuð. Rjóðrið varð þakið glóandi ljós- blettum. Tindrandi gullúði dreifði sér yfir skóginn og um- hverfið, er fylti hugann með gleði og unun. Eg minnist ekki að eg hafi séð nokkuð jafnfagurt. Rétt í þessu heyrðist söngur í loftinu. Það voru álftir á flugi, sem voru að halda sinn aftansöng — svanasöng dagsins. Nú fór að dragast fram grá •móða, er byrgði þessa sjón smám saman, þar til hún hvarf með öllu Eg hé’t kyrru fyrir um nokkra daga. pá var það eitt kvöld seint að eg fór ofan að vatninu. Eg fór fram og aftur um æði tíma í flæð- aimálinji, þar til eg kom að dá- lítilli bryggju. Eg fór út á bryggjusporðinn og fékk mér sæti. Það gerðist nú áliðið. Næturhvíld og ró ríkti lumhverfis. Tunglið steypti geislum sínum yfir vatrt og land; breið silfu,r brú lá á yfirborði vatnisins og nam við fjöru. Tvö ljós blikuðu í fjarska, annað til hægri handar, en' hitt tiil vinstri, eins og þau væru tveir útverðir bæjarins. 1 norðaustri blikuðu fáein ský, gulgrá og dökk. Draumrænn svefnþungi og end- urnærandi kyrð hvíldi yfir ’bæn- um og grendinni. Friðsæl rödd náttúrunnar kvað við ofurlágt: 'Smá bára féll léttl- lega við ströndina; fiskur vakaði fyrir framan bryggjusporðinn; smástraumar léku við stöplana weð þunglyndislegum klið, ann- urs var alt kyrt, hljótt og hress- andi. Alt í einu tók tungilið til máls: ‘Þú ert að hugsa um það, þegar þið voruð hér síðast á ferðinni. Þá lýsti eg ykkur. En það er ekki um það að tala, að eg lýsi ykkur nokkurní tímá framar. pó þið villist og rekið ykkur á alt, sem fyrir verður, læt eg 'mig það engu skifta.” “Nei, gamli kunningi," sagði eg, “konungur næturinnar. Svona máttu ekki vera harðbrjósta! Þú ert skapaður til iþess að gleðja mennina, og til að lýsa þei'm á nóttunni. Manstu ekki hve oft eg hefi glaðst við geisla þína og dáðst að þeim, meðan aðrir sváfu ?” Tunglið mælti: “pú sækir þetta furðu fast, en vegna þessa, sem þú ’minnist á, viil eg gera nokkra úrlausn. “Ykkur skal birta mín heimil í hvert sinn, sem eg er| ykkur sam- ferða. Mun eg gera “henni” höf- uðskart, bjart sem demanta. Björtustu geislana læt eg í hár- ið. Krans þenna skal hún bera í hvert sinn, er þið eruð með mér á ferð. Og svo lengi, sem hann helzt óskertur. En þegar hún er brögðum beitt, eða 'móðguð á einn eða annan hátt, hverfur einn geisli úr kransinum, og eftir verður autt skarðið.” Eg komst við af þessum orð- um, og dirfðist ekki að segja neitt frekar. Mér dylst ekki, að í þei'm liggur heilmikill sannleikur fólg- inn”.------------i----- --------“Eg náði hingað í gær- kveldi, og var orðinn flúinn. Hátt- aði snemma og svaf í einum dúr pegar eg opnaði augun í morgun, sá eg á veggnum fyrir ofan rúm ið mitt eitthvað, sem líktiat gyltri töflu eða skildi óreglulegum í lög- un. Dökkir blettir voru á töfl- unni, eins og skuggar af trjá- blöðum. Eg var að horfa á þetta, þá kcmu alt í einu i fljós smá agn ir, eins og halastjörnur í lögun, lítið eitt stærri en tíuprjónshöf- uð. Eg horfði á þetta hugfang- inn og undrandi. Alt í einu datt mér í hug hvað það væri, og sagði við sjálfan mig: “Sólin er að koma upp, og er að vekja mig gegn um gluggablæjuna. Hún hefir gengið fyrir gluggann ‘minn og fer með skilaboð.” E reis upp og steig fram á gólf- ið, og gekk fram að glugganum, lyfti gluggablæunni og horfði út. Það var sem eg gat til: Sóflin var nýrunnin í há-austri, eins og rauð- glóandi eldkringla. “Heil og sæl, 'móðir góð!” sagði eg. “Þú ert fögur að vanda, en nokkuð rjóð í framan.” “Ekki máttu gera grín að mér,” sagði sólin. “Eða viltu vita hvað eg sá fyrir stundu síðan.” “Það vil eg gjarna.” Sólin mælti: “Eg leit inn í húsið um leið og eg fór fra'm hjá, þar isem hún býr, sem þér er hjart- fólgin. Eg sá hana sofnadi í rúmi sínu. Umhverfis stóðu nokkrir enklar, sem höfðu haldið vörð yf- ir nóttina. Nú var morguninn kominn, og englamir fóru að skifta með sér verkum yfir dag- inn. Einn sagði: “Eg ætla að láta hana dreyma inndæla drauma, áð- ur en hún vaknar.” Varð mér lit- ið á Ihana í þessu, og þóttist eg sjá bros leika jum varir hennar. Annar sagði: “Eg ætla að vekja hana með því að kyssa hana á ennið.” Einn sagði: “Eg skal minna hana á að þakka Guði fyrir verndina, meðan hún svaf, og að biðja hann að varðveita sig yfir daginn.” Þá imælti annar: “Eg skal leiða hana í dag, svo að hún verði ekki fyrir neinum slysum.” "Eg rek frá henni vondar hugs- anir,” sagði þá annar. “Ekki skal henni verða það á, að tala ljótt eða ósatt,” sagði einn. Enn einn mælti. Eg ætla að hjálpa henni með það, sem hún þarf að gera, svo að öllu'm, sem kynnast henni, þyki vænt um hana.” Nú höfðu aJllir englarnir talað, nema einn. Hann sagði: “pið hafið ekki skilið mér eftir neitt verkefni! Þið megið til með að 'miðla mér einhverju. Eg ætla að hjálpa henni til þess að senda skilaboðin og skrifa bréfin sín.” Eg get ekki að því gert, mér fanst mest til um þenna engil, þótt aljir séu góðir. Eg þykist þess .full viss, að allir muni þeir leysa vel af hendi starf sitt, eins og þeir hafa gert að þessu. “Eg verð nú að fflýta mér,” sagði sólin. “Eg á að vera ktfm- in langt austur fyrir Kína, þeg- ar klukkan er níu. Eg tók þenna krók á mig þín vegna.” “Þú ert ætíð hjálpsöm og nær- gætin, móðir góð!” sa&ði eg. Nú hélt sólin leiðar sinnar, og eg bað hana vel að fara. Eg leit á klukkuna. Það var enn nokkuð snemt. Eg fór aftur upp í rúmið, og fékk 'mér góðan morgundúr.”------------ S. S. C. skilja við þig hunangið mitt, en eg veit —“ „Elinóra" tók Rosemary fram í í hræðslublöndnum róm. ,,Eg 'má til að láta húsnæðið laust.“ „Heimska Eg ætlaði rétt að fara að tala um það”, sagði hún og brosti kænskulega. „Hvernig í ósköpunum heldur þú það, að stúlka með aðeins eitt hundrað dala inntektir á 'mánuði geti klofið það, að borga sjötíu og fimm dali á mánuði fyrir hús- næði og mæta öðrum útgjöfldum þar að auki?“ spurði Rrosemary í þrjóskulega meinyrðislegri rödd. „Eg reikna alls ekki upp á að þú borgiir nokkurn hlut af því,“ svaraði Elinóra rólega. „Auðvit- að getur þú gi.skað á Rosemary — allir á skrifstofunni vita það, að Jimmie McDowell er i sjöunda himni af ást á þér!“ “Leyfðu þér ekki að nefna Jim'mie við mig!“ sagði Rose- mary í logandi geðshræringu. Ef hann elskar mig iþá er það nokkuð se meg veit ekkert um. Hann hefir aldrei tekið mig nokkurstaðar út, eða svo mikið sem komið hér, það veiztu ofurvel.” Útlœrð hjúkrunarkona finnur “rétta meðalið” Útlærð kona af National Temper- ance Hospital skýrir frá merki- legum tilfellum þar sem Tan- lac hafi reynst langbezt. „Af minni löngu reynslu við hjúkrunarstarf get eg með góðri sa'mvisku sagt að Tanlac er hið eðlilegasta magaveikismeðal“ seg ir Mrs. I. A. Borden Seattle Wash útskrifuð af National Temper- ance Hospital í iChicago. ,,Eg hefi oft notað Tanflac við hin ýmsu sjúkdómstilfelli og hef- ir það reynst framúr skarandi vel við 'maga, nýrna, og lifrar- sjúkdóma og byggir upp veiklaða líkami flestu öðru fremur. Skýrir frá Tilfellum. Fyrir hér um bil fjórum árum hafði eg kvensjúkling, er engu | fékk haldið niðri, ekki einu sinni j vatni. Eg fékk hana að lokutm til j að reyna Tanflac, og eftir að hun hafði lokið úr sex flöskum, gat hún neytt hvaða fæðu, sem vera vildi, án þess að verða meint af. ,,Eg hafði annan sjúkling, sem ekkert vildi iborða. jEftir að sá hafði notað þrjár flöskur af Tan- lac gat hann farið að borða og náði brátt heilsu sinni, og gekk glaðu'r til vinnu. „Pessi tvö tilfelli gera það að verkum að eg hefi ótakmarkað traust á Tanlac. Tanlac fæst hjá öllu'm flyfsöl- um. Yfir 40 miljón flöskur seldar. Varist eftirlíkingar. ‘7herpis*396t- mfliisJug3ryow Úr þessari 10-punda krukku af Formaldehyde, getið þér ur.dirbúið 400 mæla útsæðishveitis, sem nægir í 3,600 ekrur sáðlands. STANDARD IormÁldEH^ Drepur myglu NOTIÐ TANLAC VEGETABIÆ PILLS. Hvernig ástaguðinn lék húsráðanda. Eftir Lily Wandel. „Óska þér til hamingju Elin- óra. pú barst sigur úr býtum gegn þremur mönnum og þú átt að mæla fyrir minni félagsins í Toronto” Rosemary lét hlýjan koss falla á vanga lagskonu sinnar, og svo setti hún á sig tútu og undur- furðuleg augu. „En Elinóra eg niun sakna þín! ó, þú þarft þó ekki að faira mjög bráðlega?" spurði hún kvíðalega. „Eftir tvær vikur vina 'mín. Mér þykir það slœmt að þurfa að „En kæra mín! Fjólurnar á skrifborðinu þínu á 'hverjum dagi og að ganga með þér að jarðgöng- unum á hverju kvöldi, aJlveg út úr vegi frá hans heimili líka—” „Honu'm líkar að sjá blómin í skrifstofunni,“ sagði Rosemary kergjulega. “Ó, litla ráðaleysis 'hnáta — eða þú slæga litla tóa!“ sagði Elinora hlæjandi. “Eg hálfpartinn hjeld að þú sért trúlofuð! Og hvað gæti verið þægilegra en þetta un- aðsflega pláss fyrir ung og nýgift hjón, einkum þar sem það er því sem næst ómögulegur hiutur að klófesta húsnæði i borginni.” „Ó, Elinóra,“ sagði Rosemary, utm leið og hún hnipraði sig sam- an í dálitla hrúgu í legubekfcnum. „Jim'mie er sá mesti vonbrigða- maður í heiminu'm! pað er aðeins blómin og þessi ganga að jarð- göngunum nú í meira en hálft ár, en ekkert framar. — En 'mér er sama — eg kæri mig ekki nokkra vitund!“ Og isvo stóð hún upp með sínu vana fjöri og krafti. Nógan tíma. Elinóra var hugsandi í nokkr-. ar mínútur. “Eg 'mundi gefa hon- vina min um allan þann tíma, sem hann á- liti sér nauðsynlegan, en eftir tíu daga verðum við að endurnýja) sa'mninginH <um húsnæðið, eða einhver annar mun gjöra það; og það eru að eins þrír mánuðir til fyrsta apríl.” ' Svo hélt hún áfram 'mjög stilili- lega: “Rosemary, tíu dagar eru langur tími. Auðvitað getur þú komið Jimmie til þess að tala,” .-‘Elinora Sumner,” sagði Rose- mary og roðnaði snögglega, eins og af pínu; “hvernig getur þú ?” “En, hunangið mitt, vantar þig að tapa þessu húsnæði. Það er hireinasta gull fyrir $75 á mán- uði ■— og svalirnar Hugsaðu um, hvernig við sátum þar úti, þegar kvöldin voru heit. Heldur þú virkilega, að þú gætir fengið húsnæði, í margbýlis-byggingu í þessari borg?” “Og þessi stóru skápherbergi, Elinóra, og eldstæðið! ó, ‘mér fefllur það mjög illa, að yfi’rgefa Það! Og við höfum búið alt vel að húsgögnum, alveg eins og það á að vera!” sagði Rosemary kjökrandi. Þú gætir haft minn hluta í hús- gögnunum, sem brúðargjöf,” sagði Elinora hlæjandi. “Og vertu ekki að setja á þig totu! En í sannleika, þá yrði það næsta hart, að hafa upp á fallegra og þægilegra húsnæðj. Það er þvl nokkuð til þess vinnandi, að leggja nokkuð á sig, til að halda þessu; sýnist þér það ekki, vina?” “Já,” tautaði Rosemary í hálf- um hljóðum. “En þú þekkir ekki Jimmie.” Engu að síður gekk hún til hví'lu með þeim ásetningi, að koma ár sinni svo fyir borð þessa viku við Jimmie, að hún væri ekki í nein- um vafa um, hvað í vændum væri. En lánið lék ekki siem æskileg- ast við aumingja Rosemary. Hún vaknaði með heilmiklum kverka- sárindum og í tvo daga gat hún ekki farið ýt úr húsinu. Á 'miðvikudags morgun var hún full af eldheitum áhuga og hún flýtti sér til skrifstofunnar, að eins til að sjá, að skrifborð Jim- mies var autt. Hamr’ var sendiur í burtu í starfsmálaerindum, var henni sagt. Nei, þau viisisu ekki hvfenær hann mundi ko>ma til baka. Á fimtudaginn fékk hún mynda- bréfspjald frá ihonum, og á föstu- dag bók, með útsýnismyndum af helztu stöðum og byggingum í Chicago-borg. Hún fleygði 'henni af gremju í ruslakörfuna og von- brigða slokhljóð rann í gegnum barka hennar. Sunnudagur var hörmulegur dagur, einkum fyrir aumingja Elinóru, sem tæmdi sig af öllu því 'orðasafni, sem hún átti til í minni sínu, 1 því iskyni að gleðja og hugga; og hún reyndi einnig að sneypa og þagga; en alt var það fremur árangurslítið. Mánudagsmorguninn finnum við Rosemary með hitamagnaðri von, fullum klukfcutíma fyr en hún var vön, í skrifstofunni. Þrjú póstspjöld frá Jimmie voru í póst- inum, en ekkert orð um það að koma heim. Á iþriðjudag eða mið- vikudag bjuggust þær við, að sá, sem hafði umsjón á að fleigja part-; samt nokkuð, sem deyfði ánægju j ana í margbýliisbyggingunni, sem þær lifðu í, mundi koma til þess að láta iþær skrifa undir leigu- samninginn, Eftir miðjan dag fékk hún enn fjögur póstspjöld, en ekkert orð um hinar eftirþráðu fréttir. Hrygg af vonbrigðum og uppgefin, fór Rlosemary heim. Síðasta stráið. hennar. Of seint—húsnæðispart- urinn var farinn. í afskektu horni, í ákjósanlega hreinlegu litlu matsöluhúsi, sagði Jimmie Rosemary frá því, hverisu Veitir 100 prct. árangur Síðastl. ár lækkaði hveiti í verði um 11"' á mæl- ir hvern sökum myglu, er nemur $396 tapi af 3600 mælum, er innihald þessarar krukku hefði getað bjargað. Leitið upplýsinga hjá kaupmanni yðar. STANDARD CHEMICAL CO. LTD Montreal »W1NNIPEG Toronto ^KIUS snut um til lykta á viðunanlegan hátt, en markið féll þangað sefm það nú „„„„„„„ r.., ___________ verður iþess tiltölulega skamt að er komið, gat maður þessi ekki mjög að hann elskaði hana ogi5jga> ag hver einasta vinnuvél j s^r me®a^áðan vindil fyr starfar eins og afl og orka leyfir. j þráði hana sem eiginkonu; og af hendingu gat hann um sína undra- verðu upphafningu hjá verkgef- endum sínum. Og Rosemary, með hjartað yfirflotið af gleðisælu, gleymdi öllu um húsnæðispart- Um kvöldið kom síðasta stráið.; inn, þar til nokkru smnna, að . ... j Jimmie sagði: Latum okkur Husaleigumaðurinn kom, degi fyr giftast bráðíega, hjartað mitt— en áætlað var. pað var um eng- segjum í rnarz — því eg hefi leigtjer átti sér fyrmeir stað.” an kost að velja—1 nokkurs konarí uann ánægjulegasta part í marg-[ dauðalegri rödd sagði Rosefmary hýsi;S byggingu^” | Mr- Crowther kvað flesta iðn- honum, að þær ætluðu ekki að foringja, er hann hitti þar í landi endurnýja samninginn. "Jimmie” óánægjan yfir þvi, að verða að fláta partinn, sem hun Leigu umboðsmaðurinn brosti j jifði | ]aUiSan> þrengdi sér nú með —'hann hafði hundrað beiðnir tvöföldu afli 1 gegn um huga henn- fyrirliggjandið, einmitt um slíkanj ar>— «ef—ef eg að einiS hefði vit- part í margbýlis-byggingu og ag________>> hann ætlaði sér að hækka leig-i una. “Leigði þetta fyrst í gærkveldi. i Föðurbróðiir minn er húsaleigu Þegar hann var farinn, tók Eil-jog iandiSölu umboðsmaður — gaf inóra Rosemary í fang sér ogj mér fyrsta tækifæri. Heyrðu, mælti: “Kærðu þig hvergi, góða j hann 8egir> ag þag sé hreinasta þar að auki getur þú guu( sem húsnæði. Dálitlar vegg- svailir og opið eldstæði.” verið hér til fyrsta april og eg skal borga minn part þangað til. Við munum leita eftir einhverju handa þér—>þey, þey! bezta vina, taktu þér ekki þetta svona nærri.” En sa'mt var hennar eigin rödd grátkjökrandi. Og næsta dag kom Jimmie Mc- Dowell til baka, blístrandi og glaðvær, eins ánægður eins og læ virki. Og Rosemary, þirátt fyrir það, þó hún hefði aðvarað sjálfaj sig um að vera köld og stilt, stökk upp með gleðileiftrandi augu'm, tifl þess að bjóða hann velkominn. Þetta kvöld gekk hann með henni, eins og venja hans var, að jarðgöngunum, og þegar hún átti að hverfa inn í dimman jarðgang- inn, greip hann urn hönd hennar þéttingsfast. “Rosemary” (hún reyndi að toga sig lausa), “gæt- ir þú ekki talsímað ungfrú Sum- ners, að þú komir ekki heim til kvöldverðar? Og—fá iþér kvöld- verð ‘með mér?” “Ó, nei, nei,” sagði hún mjög ákveðnislega. “Þar að auki þarf eg að mæta sérstakri manneskju.” "En eg hefi verið í burtu, Rosemary,” sagði hann í biðjandi tón, “og þetta er mjög sérstak- legt,” bætti hann við blíðlega. Hjartað í Rosemary tók að berj- ast u'm óþægilegamikið. Hún hafði hug'boð um. að þetta “sérstak- lega” meinti nokkuð, sem hana hafði langað eftir af öllu sínu hjarta og sál. Og þó hún nú gengi hflýðnislega áfram með Jim'mie og gleðiríkur fögnuður rynni í gegn um merg hennar og bein, þá var “Jimmie!” hrópaði hún með uppspertum augum og opnum munnii—“Jim’.nie, það er þó ekki 58 Lucifer pláss, partur sjö? — Jimmie, ef það er — ó, Jimmie!” Jú, það var. býtt hefir J. P. Isdal. Viðskifti Þjóíverja. Einn af blaðamönnum Chicago- borgar, Samuel Crowther, fór til Þýzkalands árið 1918, í þeim til- gangi, að kynnast með eigin aug- um viðskiftalífi þjóðarinnar, eins því þá var farið. Á síðastliðnu ári fór hann þangað aftur og dvaldi þar nokkra mánuði. Einum hinna voldugustu verksmiðjueig- enda í Berlín, Dr. Bucher, fórust þannig orð við Mr. Crowther: “Framleiðsluskilyrði Þýzkalands eru engu 'minni um þessar mund- ir, en átti sér stað fyrir stríðið. En sökum þess, hve almenningur er peningalaus og getur lítið keypt heima fyrir, verðum vér að reiða oss á erlenda markaði meira en nokkru sinni fyr í sögu þjóð- arinnar. Flestir þeiir Ynenn, sem fé sitt áttu í hinum og þessum fyrirtækjum, mega nú heita alls- lauisnr og verkamenn geta ekki keypt nema að eins brýnustu lífs- nauðsynjar og 'má teljast gott, rneðan þeir geta iþað. Takist oss að ráða Ruhrmálun- En markað fyrir framleiðsluna j verðu'm vér að finna erlendis, hvað svo isem það kostar. Sjálfsagtj verður það ekki fyr en eftir fimm tiil tíu ár, að fólk geti keypt heima fyrir, nokkuð i námunda við það, vera á svipaðri skoðun og Dr. Bucher. Siðferðisástandinu, eink- u'm á meðal hinna lægri stétta, telur hann hafa hnignað sökum hungurs og harðréttis. Hér fylgja á eftir sex ástæður, er Mr. Crowther ber fram gegn því, að þýzk framleiðsla geti náð yfirtökum á heimsmarkaðinum: 1. Iðnaðurinn er í brotum. Hin stóru iðnfélög, er svo mikið hefir verið látið af, hljóta að eiga fyrst um sinn afar örðugt 'með að koma á því innbyrðis samræmi, ,sem eiti er óumflýjanlegt skilyrði fyrir heilbrigðri og arðberandi fram- leiðslu. 2. Starfræksluféð hvergi nærri fullnægjandi. Ý'ms fyrirtæki hafa verið stofnuð og istarfrækt, mest- megnis þó af úblendingum, á ó- eðlilegum grundvelli. pau voru Maður þessi fær í alt af eign- um sínum 2,000,000 'marka um ár- ið, er jafngilti $250,000 áður. Nú hrökkva þessir peningar ekki fyr- ir einni máltíð. Húsaleiga hefir alstaðar á pýzka- landi verið ákveðin með lögum,. svo eigandinn fær þar engu um- ráðið. Enda 'má nú heita svo kom- ið, að sérhver sá, er framfleytti lífinu á því að byggja og leigja íbúðarhús, sé kominn á vonarvöl. Enginn kofi reistur, að undan- skildum verksmiðju - byggingum, öðru vísi en á kostnað sveita og bæjarstjórna. Communiiy Píayers petta góðkunna félag hefir hald ið uppi leikjum í vetur, eins og að undanförnu og tekist mætavel. Síðastliðna viku lék það þrjá leiki, hvern öðrum fallegri, er nefnd- ust “Brothers in Airms” eftir Merrill Denison, “The Pine Tree” eftir Takeda Isuma, jap- anskan höf.„ “The Twelve Pound Look’ eftir enska rithöfundinn nafnfræga Sir James M. Barry. Japanski leikurinn þótti oss einna áhrifamestur. Lék hinn góðkunni landi vor, hr. ólafur Eggertsson, þar aðal hlutverkið, og leysti það ekki stofnuð af framleiðsluþörf- blátt áfram snildarlega af hendi. inni, sem á öllum tímum er eina heilbrigða undirstaðan, heldur af isnöggri gróðafreistingu, er peningagengið sýndist stundu'm skapa á augnablikinu. 3. Of mörg höft hafa verið lögð á svo að sefja hverja iðnstofnun þjóðarinnar. Iðnaðarfrjálsræðið sýnist vera horfið úr sögunni. Einræði stjórnarinnar er tak- markalaust, og við leiðtoga verka manna er oft afar örðugt að koma samningum að. Útgjöfld við stjórnarfyrirko'mulagið og starf- ræksla hinna ýmsu iðnfyrirtækja, keyra langt fram úr hófi. 4. Þjóðverjar eiga u’m þessar mundir all-örðugt með að afla sér nægilegra hráefna og útlendur Hlaut hann enda lang'mest lófa- klappið frá áhorfendum. Leikfé- lagið hefir göfugt markmið með höndum, og verðskuldar að því sé gaumur gefinn, en starf iþess verður því að eins réttiflega met- ið, að fólk fjölmenni á leikina. Mr. Eggertsson hefir verið einn af brautryðjemdum leildistarinn- ar meðal íslendinga hér í álfu, og hvort, sem leikur á meðal þeirra, eða enska þjóðflokksins hér í landi á hann jafnmikla viður- kenningu og þakklæti skilið. Frá Íslanói. Akureyri, 13. jan. 1924. Dáflítill síldarafli er hér, t. d. markaður fyrir fra'mleiðslu þeirrai veiddust í gær 400 — 500 tunnur Lögbergs og fáið stærsta og fjöllesnasta í s 1 e n z k a blaðið í ‘heimi Ef þér þurfið að láta P R E N T A eitthvað, joá komið með jiað til The, Columbia Presa, Ltd. er, hvergi nærri góður, nema iþá helzt á Rússlandi. 5. Iðjusemi og sparsemi hefir hnignað. Má það að nokkru kenna hvarflandi jafnaðarhugsjónum, en þó ekki hvað sízt hruni peninga- gildisins. Heilbrigt samband á j inilli framleiðslu og launa, er með öllu óiþekt á Þýzkalandi um þessar mundir. 6. Sökum inna mörgu, óviðráð- anlegu afla, er hafa þrengt sér inn í iðnaðarlífið, er í mörgum tilfellu'm allsendis ógerningur, að láta framleiðslu tegundirnar borga ,sig. Hvað iðnaðarmálin á- hrærir, má svo að orði kveða, 'að þjóðin renni blint í sjóinn. Verkamenn, og búðarfólk, hrós- ar happi, ef það getur varnað hungurs-úlfinum inngöngu. Fyr- ir núverandi kaup, er ekki unt að kaupa nema söm svarar tveim- þriðju af því, sem áður var. Húsaleiga á Þýzkalandi, er fram- úrskarandi lág, — ,í mörgúm til fellum sa'ma og ekki neitt. Á allra nauðsynlegustu vörur setur stjórnin fast ákveðið verð. Og þessu tvennu má það þakka, að ekki hefir enn sem komið er beint hallæri dunið yfir þjóðina. Mann einn komst eg í kynni við, er vellauðugur var talinn fyr- ir stríðið. Átti sá allmikið fast- eigna í Berlín. Ein fre'mur lag- sem næst $25,000. Hann fær enn sömu leigu fyrir húsið. En þeg-i ar eg var í Berlín, nokkru áðuri í 'kastnótir á móts við Skjaldar- vík, hér rétt fyrir utan. Lítið eitt aflast einnig af þorski. Taugaveiki hefir verið að stinga sér niður í Eyjafirði, en tilfellin eru fá og veikin væg. Meðal þeirra bæja, er veikin hefir kom- ið á, er Eyrarland. Er þar sótt- kví og ekki ósennilegt, að Einar Árnason alþingismaður tefjist frá þingstörfum fravnan af þingi vegna hennar. Stúlkan Sigríður Pálsdóttir, er hvarf fyrir skömmu hefir ekki fundist enn og telja menn víst, að hún sé ekki á lífi. pingmálafund ætla þingmenn kjördæmisins að halda annan laugardag. Mæta þar kosnir full- trúar úr öllum hreppum sýslunn- ar, fjórir fyrir hvern, og verða þeir kosnir á deildarfundum kaupfélagsins. SENDIÐ I OSS 1 YÐAR iJOMA Og verið Vissir Um Fulla Vigt og Rétta Flokkun, 24 kLstunda ánægju. CanadíaR Packinq Co. Li'mited Stofnaó 1852 « WINNIPEG, CANADA

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.