Lögberg - 27.03.1924, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, MMTUDAGINN, 27. MAIíZ 1924
Eg held því sem
eg hef
Meðal þeirra voru einir tveir, sem eg hafði séð
áður—læknirinn, sem hafði bundið um sár mín, og
Carnal lávarður. Sá síðarnefndi sat á stól við hlið-
ina á manni, sem hafði góðmannlegt og fjörlegt
andlit og brúnt hrokkið hár >— það var nýi land-
stjórinn, eins og eg giskaði á. Gjaldkerinn gaf varð-
mönnunum tvei'mur bendingu með höfðinu um að
nema staðar hjá glugganum; svo settisit hann við
hina hlið lávarðsins, og eg stóð frammi fyrir land-
stjóranum í Virginíu.
pað var dauðaþögn í lyftingunni nokkrar mín-
útur og allir ihorfðu fast á mig. Loksins mælti land-
stjórinn: “Þú ættir að krjúpa á kné, herra minn.
“Eg hvorki ber fram neina bón, né stend hér
iðrunarfullur,” svaraði eg. “Eg sé enga ástæðu til
þess að eg krjúpi, herra landstjóri."
“Það er ástæða til þess,” svaraði hann, “það
veit Guð, að þér ættuð að vera bæði iðrunarfullur
og auð'miúkur. Sýndir þú ekki fyrir nokkrum mánuð-
um þrjósku gegn skriflegri skipun konungsins og
félagsins og neitaðir að biða, þegar þér var skipað
það í konungsins nafni?”
“Jú”
Lagðir þú ekki h'endur á göfugan mann, sem
nýtur sérstakrar ihylli hans hátignar, er hann vildl
aftra þér á þínum ólöglega flótta, og tókst þú hann
ekki með ofbeldi og fluttir hann úr ríki konungs-
ins?”
“Ju’.
“Tældir þú ekki skjólstæðing hans hátignar,
lafði Jocelyn Leigh, frá' því að gera skyldu sana
gagnvart konungimu og þvingaðir hana til þess að
flýja með þér?”
“Nei” svaraði eg.” “Með mér var aðeins kona
mín, sem af fúsum vilja fylgdi manni sínum til þess
að taka hverju sem að ihöndum bæri.” lí
Hann ygldi sig og lávarðurinn bölvaði á hálf-
um hljóðum.
“Gerðir þú ekki samfélag við sjóræningja, er
þú af tilviljun rakst á skip þeirra, og gerðist þú
ekki sjálfur sjóræningi?”
“Að vissu leyti.”
“Og gerðist foringi þeirra?”
“já, vegna þess, að alls engin önnur úrræði
voru fyrir höndum.”
“Og tókst með þér, sem bandingja á því skipi
áðurnefndan aðalsmann og konu?”
“Já”.
“Og þú fórst og rændir í Iöndum Spánarkonungs,
sem á ekki í neinum ófriði nú við hans hátign.”
“Já, á sama hátt og Drake og Raleigh,” mælti
eg.
Hann brosti og ygldi sig svo. “Tevnpora mutan-
tur ftímarnir breytast)”, sagði hann þurlega. “Og
eg hefi aldrei hevrt þess getið að Drake eða Raleigh
hafi ráðist á ensk skip.”
“Og eg hefi ekki heldur ráðist á enskt skip,”
sagði eg.
Hann hallaði sér aftur á bak í stólmum
og eimblíndi á mig. “Við sáum blossann og heyrðum
dunurnar, þegar; skotið var úr fallbyssum ykkar og
eitt skotið lenti í reiðanum á skipi okkar. Ætlast
þú til þess að eg trúi þessari siðustu staðhæfingu,”
“Nei”.
“Þú íhefðir þá getað sparað þér það ómak að
tala, og okkur að hlusta á þá lygi.”
/Gjaldkerinn hreyfði sig órólega í sæti siínu
og fór að hvísla eimhverju að skrifaranum, sem sat
næstur honum. Ungur maður 'með hauksnör augu
og sterklega kjálka, Claybone, hinn nýi landmælinga-
yfirmaður. horfði út um gluggann á skýin og sjóinn,
eins og honum stæði alveg á sama um það, sem var
að fara fram. Eg lét engann bilbug á mér finna og
horfði framhjá 'manninum, s’em hefði getað 'bjargað
mér frá þessu síðasta ávarpi landstjórans, eins og
hann væri ekki til.
pað voru lokaðar dyr á lyftingunni beint á móti
þeim, sem eg hafði verið Ieiddur inn ium. Skyndilega
heyrðist þrusk fyrir utan þær, eins og einhverjir
væru þar í handalögmáli og rétt á eftir var lyklinum
snúið fljótt í skránni. Hurðinni var hrundið upp og
tvær konur komu inn í lyftinguna. önnur þelrra
bjarthærð ung kona af góðum ætt'um auðsjáanlega,
kom til okkar 'með hröðum skrefum. Hún hélt út
báðum höndum og það stóðu tár í augum hennar.
“Eg gerð alt, sem í mínu valdi stóð, Frank!”
hrópaði hún. “Eg lokaði hurðinni jafnvel, þegar eg
sá, að eg gat ekki komið vitinu fyrir hana; en hún
er sterk. þótt hún hafi verið veik og ihún tók lykil-
inrt af mér með valdi.” Hún horfð; á rauðan blett á
hvntri hendinni á sér og tvö tár hrundu af augum
hennar niður á róslitaða vangana. Landstjórinn
brosti, rétti út hendina og dró hana nær og setti
hana niður á skemil við hliðina á sér; svo stóð hann
upp og hneigði sig fyrir hinni konunni, sem var
engin önnur en konan vnín. "pú ert ekki nógu sterk
enn til að fara út úr klefa þínum, eins og okkar góði
yfirlæknir eflaust er fús að bera vitni um,” mælti
hann. Leyfðu mér að fylgja þér þangað aftur.”
Hann var reiðubúinn að ganga nær henni og
var enn brosandi, en hún stöðvaði hann með því að
lyfta upp hendinni. Þessi hreyfing var hvorttveggja
í senn svo tignarleg og svö bænarleg, að það var
sem hljóðfærasláttur hefði rofið þögnina í ly.fting-
unni. i
“Sir Francis Wyatt lofaðu mér að tala, ef þú
ert heiðursmaður,” mælti hún. Það var sama röddin
og eg hafði heyrt fyrsta kvöldið í Weyanoke, ljúf,
biðjandi og angurblíð.
Landstjórinn nam staðar; hann var enn bros-
andi og hendur hans voru enn útréttar, þannig stóð
hann eitt augnablik, svo settist hann niður. Lágt
hljóð fór um allan hringinn eins og vindkul u'm
skrælnuð blöð. Lávarðurinn hálfstóð upp út sæti
sínu. “Hún er undir áhrifum töfra”, mælti hann
með þurrum vörum. “Hún segir það, sem henni hefir
verið sagt að segja. “Við ættum ekki að leyfa henni
að tala, svo hún verði sér ekki til minkunar með
því, sem hún segir.”
Hún hafði staðið á miðju gólfinu og haldið
sarnan höndum og hallað sér áfram til landstjórans,
en þgar lávarðurinn talaði rétti hún sig upp eins og
bogi, þegar slakað er á strengnum. “Má eg tala yðar
háæruverðugheit?” spurði hún hátt og snjalt.
Landstjórinn, sem hafði horft út undan sér á
andlit mannsins, sem sat við hliðina á honum,
hneigði sg ofurlítið og hallaði sér aftur á bak í hæg-
indastólnum. Vildarmaður konungsins stökk á fætur.
Hún leit á hann og mælti: “Sestu niður herra lá-
varður. pessir herrar hljóta að halda að þú sért
hræddur við það, sem eg, villuráfandi vesalings
kona, óhlýðin konunginum, ótrú minum eigin heiðrl,
fyrir skemstu leikfang á ræningjaskipi, kunni að
segja eða gjöra. Sannleikurinn ætti að vera djarf-
ari en það, herra lávarður.” Rödd hennar var þýð,
jafnvel biðjandi, en í henni var sa'mt eitthvað, sem
leynist í hreyfingum villidýrsins, sem bíður eftir
bráð.
Lávarðurinn settist niður. Með annari hendinnl
huldi hann varirnar sem hreyfðust ákaft;
hinni greip hann heljartáki utan um stólbríkina
eins og hún væri handleggur á lifandi manni.
27. KAPITULI.
Eg finn verjanda.
Hún færði sig hægt nær hringnum af áheyr-
endum, sem nú var mjög kyrlátur og eftirtektai--
sa’mur, unz hún stóð við hliðina á mér, en hún
hvorki leit á mig né talaði til mín.
“E stend hér frammi fyrir mönnum, sem ef til
vill kannast eitthvað við mig,” mælti hún. “Sumir
sem hér eru, hafa ef til vill verið við hirðina og séð
mig þar. pú herra Sandys komst eitt sinn til Green-
wich áður en drotningin dó, til þess að kyssa á
hönd ihennar hátignar, og meðan þú beiðst í 'bið-
herberginu sást þú unga hirðmey, sem var naumast
komin af barnsaldrinum, sem sat undir glugga þar
og var að lesa í bók. pú settist niður við 'hliðina á
Henni og sagðir henni undur fallegar sögur um
suðræn lönd og guði og vatnadísir. Þessi hirðmær
■ var eg. Herra Clayborne, einu sinni þegar eg var
að veiða með haukum nálægt Windsor, misti eg
glófann minn. Margir hlupu af baki áður en hann
var kominn alla leið til jarðar, en maður, sem var
ekki í okkar hóp, heldur hafði vikið hesti sínum til
hliðar, svo að við gátum komist fram hjó, varð fyrri
til en allir aðrir. Fanst þér þú ekki fá ríkuleg laun,
er þú kystir hönd þá, sem tók við glófanum? Eg
geri ráð fyrir að allir, sem hér eru, hafi heyrt nafn
mitt. Hafi nokkur heyrt, að eg hafi nokkurn tíma
gert nokkuð, sem geti flekkað nafn mitt, þá Ibið eg
hann að segja það nú mér til minkunar fra'mmi fyr-
ir öllum þessum hóp!”
Clayborne spratt á fætur. “Eg man eftir þess-
Xim degi í Windsor, frú!” hrópaði hann. “Maður-
inn, sem eg spurði eftir nafni þínu síðar, var hirð-
maður, sem ihafði versta orð á sér fyrir ólifnað, en
hann lyfti hattinum, þegar hann talaði uvn þig og
sagði, að þú værir hvít lilja, sem saur hirðlífsins
gæti ekki snortið. Eg mun trúa öllu góðu, en engu
illu um þig.”
Hann setttist niður og herra Sandys sagði með
mikilli alvöru: “Maður þarf ekki að hafa verið
hirðmaður til þess að hafa þekt til hefðarkonu,
sem er bæði auðug og af góðu'm ættum, skjólstæð-
ingur konungsins, fögur og siðprúð. Hvorki eg né
nokkur annar hefir, að minni hyggju nokkurn tíma
heyrt nokkuð um lafði Jocelyn Leight, sem ekki
æmir -hverri konu 'í hennar stétt.”
Hinir, sem í kringum borðið sátu, játuðu allir.
Landstjórinn hallaði sér áfram í sæti sínu og Iaut
'höfði alvarlegur. Hann hélt í Ihönd konu -sinnar,
sem sat við hlið hans. “Þetta er öllum kunnugt,”
mælti hann kurteislega.
Hún svaraði engu; hún horfði á Iávarðinn og
allir biðu þess, að hann segði með henni.
“Það er á allra vitorði,” mælti lávarðurinn.
Hún brosti. “Eg þakka lávarðinum fyrir þessa
kurteisi,” mælti hún. Svo sneri hún máli sínu aft-
ur til landstjórans. “Þetta var fyrir Iöngu, löngu
síðan, herra landstjóri. pótt það skeði fyrir ekki
fullu ári. Eg var þá stúlka, bæði gálaus og full af
drmbi, en nú! er eg kona og eg stend hér með þeim
göfugleik, sem erfiðleikar og hættur ihafa gefið
mér. Eg flúði burt frá Englandi”— Hún þagnaði
og leit á lávarðinn. Hún var mjög róleg, en andlit
hennar og svipur allur lýsti svo mikilli gremju, fyr-
irlitningu og reiðiblandinni meðaumkvun, að það
var ekki að undra, þótt hann hrykki undan orðum
hennar, eins og undan höggum. “Eg yfirgaf alt,
sem eg þekti,” sagði hún. “Eg valdi veg, sem var
dimmur og þröngur og þyrnum stráður, en það var
-eini vegurinn, sem eg gat fundið, ein og án hjálpar
allra manna. Þetta varð eg, Jocelyn Leigh, að
gjöra, vegna þess að eg vildi ekki giftast þér, Car-
nal lávarður. Hvers vegna eltir þú mig Þú viss-
ir, að eg elskaði þig ekki; þú vissir, hvernig hugur
minn var gagnvart þér og að eg var án allrar að-
stoðar og vinalaus og þú beittir valdi þínu. Eg
verð að segja þér, henb lávarður, að þú ert hvorki
kurteis, vorkunnlátur né djarfur.”
“Eg elskaði þig!” hrópaði hann og rétti fram
hendurnar yfir borðið í áttina til hennar. Hann sá
engan nema hana og talaði til hennar einnar. í
rödd has og svip öllum var einhver æðisleg þrá og
vonleysi, sem þá gaf hans illa æfiferli næstum sorg-
legan tignarblæ.
“Þú elskaðir mig,” sagði hún. “Eg hefði held-
ur kosið, að þú hefðir hatað mig. Eg kom til Vir-
giníu og fólk þar trúði að eg væri það, sem eg
sagðist vera. Á græna vellinu'm bak við kirkjuna
báðu menn mín, af því þeir héldu að eg væri í
sömu stöðu og hinar stúlkurnar. peir voru marg-
ir, sem gerðu það, og loksins kom maður, sem var
svo ófyrirleitinn, að hann tók um hendur mínar og
kysti mig, þegar eg hafði neitað honu'm og sagt hon-
um að fara. Meðan eg brauzt um i höndunum á
honum, kom maður, sem hratt þessu löðurmenni
burt, og spurði mig svo blátt áfram, hvort eg vildi
verða konan sín. í rödd hans var hvorki hlátur né
ósvífni. Eg var þreytt og einmana og varnarlaus
...... Svona kyntist eg manninum mínum og gift-
ist ihonum. Sama daginn sagði eg -honum nokkurn
hluta af leyndarmáli mínu, og þegar Carnal lávarð-
ur var kominn, sagði eg honum það alt...........Eg
hafði aldrei fyr fundið jafn mikla, sanna ást, prúð-
mensku, og vorkunnsemi. pegar eg sá hættuna,
s-em hann var kominn í, mín vegna, sagði eg honum,
að hann gæti orðið frjáls, hann gæti svarið, hvað
sem þeir vildu láta hann sverja, sent mig fourt,
bjargað sjálfum sér, og eg skyldi ekki segja eitt
einasta orð til að álasa? honum. pað var vín á foorð-
inu. Hann helti í foikar og færði mér hann og við
drukku'm úr honum bæði. Við drukkum þá úr sama
bikar, herra landstjóri, og enn munum við úr sama
bikar drekka. Við vorum gift, en heimurinn hefir
reynt að skilja okkur. Hver af ykkur, sem hér er-
uð, myndi ekki vera á móti heiminum í slíkri deilu?
Myndi ekki maðurinn þinn, frú Wyatt, halda þér, j
þótt állur heimurinn vildi taka þig frá honum?
Segðu þá eitthvað mínum manni til varnar!”
“Þau -elska hvort annað, Frank,” -hrópaði frú
Wyatt.
“Hafi hann óhlýðnast konunginum,” hélt kon-
an mín áfram, “þá gerð hann það isökum sóma okkar
beggja. Hann flúði burt úr Virginíu sökum þess, að
eg vildi að við gerðum það. Hefði hann verið kyr,
foerra lávarður, og hefðir þú viljað elta mig aftur,
þá -hefðir þú 'mátt ferðast langa leið. Hvers vegna
veittir þú okkur eftirför nóttina, sem við flúðum í
veðri, sem þá var. Tunglið kom fram undan skýi,
og þú -stóðst þar á bryggjunni fyrir ofan okkur og
hrópaðir til þeirra, sem á eftir þér voru, að flýta
sér. |Við hefðum skilið þig þar eftir og farið ein
niður ána, -sem var ægileg eins og dauðinn. Hvers
vegna hljópst þú niður tröppurnar og réðist á prest-
inn? Og -hann, sem hefði gdfað fleygt þér í ána,
þar sem dauðinn var þér vís, kastaði þér í bátinn.
Við óskuðum ekki eftir samfylgd þinni og við hefð-
um með ánægju farið án þín. Eg vona, að þú hafir
skýrt rétt frá þessu og hafir sagt þeiin, sem eru hér,
að maðurinn minn hafi farið með þig í alla staði
sæmilega, þótt þú værir fangi, sem hann kærði sig
ekki um að ihafa. Eg þori að leggja eið út á það,
að þú ha/ir gert það, herra lávarður.’-
Ifún stóð þegjandi og horfði á hann. Menn-
irnir hreyfðu sig í sætum sínum, og á milli þeirra
brá fyrir augnaleiftri, sem var eins og glampi af
brugðnu'm sverðum.
“Herra lávarður,” hélt hún áfram, “Það er
langt síðan að þú ávanst þér hatur frá mér; ef þú
vilt ekki líka ávinna þér fyrirlitningu mína, þá tala
þú sannleikann í dag.”
Hann hafði ekki augun af henni, og það brá
fyrir, kynlegum glamp í augum hans, er hún bar
fram þes-sa djarflegu áskorun. Eg, sem hafði orð-
ið að veita honum nákvæma eftirtekt, hafði lengi
vitað, að hann elskaði hana með ástríðu, sem var
ibæði mikil og ill. Alt í einu rak hann upp hlátur,
sem lét mjög illa í eyrum. “Jú, hann fór nógu vel
með mig. Fjandinn sæki sál hans! En hann er
sjóræningi, góðin mín, -hann er sjóræningi, og sem
sjóræningi verður -hann hengdur!”
“Sjóræningi!” hrópði hún. “Hann er það ekki!
pú veizt, rherra lávarður, að hann var það ekki.
Herra landstjóri—”
Landistjórinn gr-eip fram í fyrir henni: “Hann
gerði sjálfan sig að foringja á ræningjaskipi. Hann
tók spánversk skip og sökti þeim.”
“Hvernig gerðist hann ræningjaforingi ?” sagði
hún. “Á þann hátt, sem hinn hugaðasti maður á
meðal ykkar hefði feginn viljað gerast ræningja-
foringi, ef hann hefði haft kænsku og dirfsku til
jafns við hann! Stormurinn, sem hrakti bátinn,
sem við vorum í og öldurnar, sem ætluðu að svelgja
okkur í sig, hröktu okkur upp á eyðiey, þar sem við
biðum skipbrot. Þar var hvorki mat, vatn né skýli
að fá. Um nóttina, meðan við sváfum, lagðist ræn-
ingjaskip við eyna og u'm morguninn komu ræn-
’ingjarnir í land til þess að jarða foringja sinn.
Maðurinn minn fór einn til móts við þá, barðst við
þá, sem vildu verða foringjar á skipsins, hvern á
fætur öðrum, og neyddi þá til þess að kjósa sig til
foringja. Hann vissi vel, að -ef hann færi ekki
burt af eynni sem foringi þeirra, myndi hann fara
þaðan -sem fangi þeirra, og ekki hann einn. Hvað
annað gat hann gert, herrar mínir? Eg bið ykkur
að trúa því ekki, að hann ha.fi af fúsum vilja valið
sér það líf. Sökt spánverskum skipum Já, vissu-
lega; og hvað er langt síðan aðrir enskir herra-
menn hafa sökt spánverskum skipm? pað er orð-
in mikil breyting í heiminum, ef það er skoðaður
stór glæpur að berjast við Spánverja í Vestur-
Indíum, jafnvel þótt við eigum -ekki í stríði við þá
heima fyrir! Hann barðist við þá á heiðarlegan
hátt og hætti lífi sínu; hann gaf mönnum grið, og
ræningjarnir kvöldu enga menn og svívirtu engar
konur, meðan þeir kölluðu hann foringja sinn.
Mundu þessi skip ekki hafa verið tekin, ef hann
hefði ekki verið þar? Guð veit, að ef hann hefði
ekki verið þar, þá hefði bæði skipum og bátuvn ver-
ið sökt eða þau hefðu verið brend -og engir Spán-
verjar, hvorki menn né konur hefðu róið í burt heil-
ir í húfi, og 'beðið drengilegum óvin blessunar.
Sjóræningi! Við vor*m öll fangar ræningjanna,
og hann kom okkur klaklaust gegnum -hættuna.
Hver hefir valið hugprúðum manni svo rangt nafn?
Hefir þú gert það, lávarður?”
Rödd hennar var skipandi og andlit hennar var
kafrjótt af reiði. Lávarðurinn var fölur í framan
og með 'hörkusvip. Hann horfði á hana, án þess að
mæla orð..
“Við gætum slept spönsku skipunum,” mælti
landstjórinn; “en þetta skip er enskt og fáni Eng-
lands blaktir yfir því.”
“Já,’ sagði hún, “og fovað um það?”
Mennirnir hreyfðu sig aftur í sætum sínum.
Landstjórinn slepti hönd konu sinnar og hallaði
sér áfram í sætinu. “Þú verð mál þitt vel, frú,”
mælti hann, “og þú gætir unnið það, ef herra
Percy hefði ekki látið sér þóknast að skjóta á
okkur.”
Það varð dauðaþögn, er hann -hafði mælt þessi
orð. Úti dró ský frá sólinni, og sólskinið streymdi
inn um ferhyrnda gluggann inn í lyftinguna. Hún
stóð í miðjum geislanum og var ásýndum eins og
gyðja ,s-em er mönnunum reið fyrir ranglæti þeirra.
Lávarðurinn stóð hægt upp úr sæti sínu, fölur í
framan, og það var sem . eldur brynni úr augum
hans, og þau stóðu augliti til auglitis hvort við
annað.
“Hefir þú ékki sagt þeim, hver skaut á þetta
skip og -hver sökti ræningjaskipinu ?” spurði hún.
“Hefir þú þagað vegna þess að hann er óvinur
þinn? pú þykist vera riddari og heiðursmaður,
Carnal lávarður, en þú ert skræfa og bleyði-
menni!”
“Orðið heiður hefir enga þýðingu í mínurn
eyrum,” mælti hann. “Fyrir þig skyldi eg kafa
niður ií dýpsta víti, sé annars n-okkuð dýpra til en
það, sem eg brenn í núna dag eftir dag—Jocelyn!*’
“Fyrst þú elskar mig svona,” mælti hún, “þá
gerðu nokkuð fyrir mig. Segðu þessum mönnum
sannleikann, af þvií að eg ibið þig um það.” Hún
færði sig nær ihonum og rétti fram hendurnar með
spentum greipum. “Segðu þeim frá því, sem skeði,
lávarður, og eg mun reyna að hata þig ekki. Eg
skal biðja um styrk, til þess að fyrirgefa það illa,
sem þú hefir gert mér. 0, láttu mig ekki biðja um
þetta án þess að fá bænheyrslu. Viltu að eg krjúpi
á kné fyrir þér?”
‘iEg set verð mitt sjálfur,’ mælti hann. “Eg
skal gera það sem þú biður mig um, ef þú vilt leyfa
mér að kyssa varir þínar.”
Eg steig áfram og mér hraut blótsyrði af vör-
um. Einhver greip um báða úlnliðina á 'mér að aft-
TANLAC ER LANGBEZT
SEGIR ALBERTA BÚI.
Tanlac hefir bætt mér svo mikið,
að eg lít út eins og annar mað-
ur,” segir Petro.
“Tanlac meðalið hefir gert mig
að nýjum 'manni,” segir H. G.
Petro, velmetinn borgari að Okot-
oks, Alberta, Canada.
“Áður en eg tók að nota Tanlac,
þjáðist eg svo af meltingarleysi
ofr stíflu, að mér fanst eg stund-
»*"n ætla að kafna. Matarlystin var
eins og gefur að -skilja undir -slík-
um kringumstæðum orðin sama
sem engin. Blóðrásin var í ólagi
og þjáðist eg einnig iðulega af
höfuðverk. Eftir að hafa lokið
úr þremur fl-öskum, var eg búinn
að öðlast -heilsu mína að fullu.
“Eg hefi á mjög skömmum tíma
þyngst svo mikið -og fitnað, að eg
get ekki lengur notað sömu fötin.
Tanlac er meðal, sem vert er að
þekkja. Tanlac er bezta meðalið.”
Tanlac fæst hjá öllum ábyggi-
legu’m -lyfsölum. Varist eftirlík-
ingar.
Meira en 40 miljón flöskur
seldar.
Notið einnig Tanlac Vegetable
Pills.
an með heljar taki og dró mig aftur á bak. “Vertu
ekki flón,” sagði Clayborne lágt í eyrað á mér.
“Hnútarnir eru að rakna; ef þú lætur ekki alt
vera, getur verið að -herðist á þeim!” Eg losaði
hendurnar úr taki Ihans. Gjaldkerinn, sem sat næst
honum, hallaði sér fram á foorðið og gaf hásetun-
um tveimur, sem stóðu við gluggann, bendingu.
Þeir gengu til 'mín og tóku hvor um -sinn handlegg
á mér. “Gættu að þér, kafteinn Percy” mælti
herra Sandys lágt. “Við viljum þé{ alt -hið bezta.
Láttu hana fullkomna vörn sína fyrir þig.”
“Segðu fyrst sannleikann,” mæl.ti -hún til lá-
varðsins, “og komdu svo og sæktu launin, sem þú
heimtar.”
“Jocelyn!” hrópaði eg. “eg skipa þér”
Hún leit til mín. Andlit hennar var náfölt.
“Hér eftir skal eg vera þér hlýðin kona alla mina
æfi,” mælti hún, “en í þetta skifti bið eg þig að af-
saka mig.......Talaðu, lávarður.”
Hann hló hlátri hinna fordæ'mdu, um leið og
-hann -sneri ér að landstjóranum. “Sagan, sem eg
skemti ykkur með daginn, sem þið -björguðuð mér,
var ékkert nema heilaspuni,” sagði hann. “Kalda-
-baðið í sjónum hlýtur að hafa riuglað skynsemi
mína. Sá Ihunangs-sæti drykkur, -sem eg á fyrir
höndum að drekka, hefir kcrnið vitinu fyrir mig
aftur. Það var pppreisn á skipinu, sem sökk fyrir
framan augun á ykkur, herrar mínir, og ástæðan
var -sú, að skipshöfnin, sem var -sjóræningjar, og
foringinn, þessi maður, sem þarna stendiur, voru ó-
sammála. peir vildu ráðast á ykkur, vaða upp á
skipið ræna ykkur og derpa, eins og þeirra var vani,
en hann setti sig upp á móti því, og það svo kröftu-
lega, að líf han-s var sama se/m tapað. Eg hel-d í
sannleik, að hann hafi slept foringjastöðunni þá
og sag-t þeim, að þeir skyldu fara að eins og þeir
væru menn til. Hann átti engan þátt í því, að á
ykkur var skotið úr fallbyssunum; r-æningjarnir
gerðu það, án þes-s að spyrja leyfis. Hann hafði
öðru að -sinna þá. Það var engin þörf á því, herr-
ar mínir, að -skipið rækist á rifið, til þess að þeir,
s-em á því voru, færust, en þið frelsuðust. Hvers
vegna haldið þið, að skipið hafi snúist af réttri
stefnu og brotnað í spón á klettinum, sem, til allrar
hamingju, var þar í sjónum?”
Mennirnir umhveríis borðið stóðu á öndinni
af undrun og einn eða tveir—
Til skálds.
Þinn andi er orðinn annar,
þín augu rauð og sljó,
þú horfir út í -húmið
þú hefir enga ró.
Eitthvert undra-lögmál
á enni þitt er skráð,
þú færður ert i fjötra
mér finst það nornaráð.
Þó syngirðu um s-ól og sumar,
það sendir engan yl,
þó stuðlir þú stef um ástir,
ei stuðla þá eg skil,
hljóð frá úthafsöldum,
eru í þínum róm,
þú hefir dæmt til dauða
-þín dásamlegu folóm.
Eg leitaði í lundi þínum,
lá þar fö-lnuð rós
Eg horfði á sjafnarsali,
en ,sá þar ekkert ljós,-
á arninum var aska,
hvar áður kynt var bál.
Á ástin enga strengi
inst í þinni sál?
R. J. Davíðson.
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITFD
——8—«W1 ■ I il I I II— 'milll