Lögberg - 15.05.1924, Side 5

LÖUtfERG, FIMTUDAGINN15. MAÍ. 1924.
5
’
Dodds nýrnapillur eru feesta
nýrnameðalið. Lækna og gigt 'bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu'm lyf-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
héraðshöfðingjum sinnar tíðar. Við
dalinn eru kendar margar söguper-
sónur fornaldarinnar, eins og til
dæmis Sneglu-Halli, Þjóðólfur
skáld, Arnór jarlaskáld, Hreiðar
heimski, Ingveldur vögurkinn o. fl.
Sveit þessi er allvel til þess fall-
in að fæða og fóstra nokkuð sér-
kennilegt fólk. Svarfaðardalur er
harðbýl sveit um veðurfar, en þó
frjósöm og sumarfögur. Yfir
dalnum gnæfa Rimar, hæsta fjall
á Norðurlandi, og önnur hrikaleg
fjöll og hamrabelti, en fyrir mynni
dalsins gengur brim á land úr opnu
hafi. Náttúran hefir því frá önd-
verðu sýnt börnum dalsins blitt og
strítt, brúnahvöss fjöll og brim
fyrir söndum, hörð Veður og á-
hlaupasöm á vetrum, en frjósemi
mikla og fegurð á sumrum. Bjarg-
ræðið hefir verið að sækja á tvær
hendur, bæði á landi og sjó. Svip-
tigin sveit, hörð en þó björguleg at-1
orkusömu fólki, er/ vel til þess'
kjörin, að skapa fastlyndi, dug ogl
drengskap í þeim kynslóðum, erj
þar hafa bólfestu öld eftir öla.
Svarfdælingar hafa í sumu falli
sýnt það, að þeir standa í fremstu
röðum íslenzkrrar alþýðu. Ung-
mennafélög eru þar i blma. Starf
þeirra hefir átt sinn þátt i að fylkja
mönnum til samtaka með ágætum á-
rangri. Svarfdœlir hafa nú bygt
langa akbraut með frjálsum vinnu-
framlögum. Slíkt mætti kalla þegn-
skaparvinnu. Ríkissjóður hefir að
nokkru styrkt fyrirtækið. Nú vilja
Svarfdælir byggja á sama hátt öldu-
brjót og gera bátum og þilskipum
vært fyrir hafsjóum. Sildin geng-
ur inn á víkina og alt i kring um
Hrísey á sumrum. Dalvík yrði ein
allra bezt setta veiðstöð fyrir öllu
Norðurlandi. Grjótnáma mikil og
nærtæk er fyrir hendi. Legði rík-
ið til verkfræðing log verkfæri þá
myndu svarfdælskar hendur sjá
fyrir orkunni, sem þarf til að1
byggja 2—200 faðma garð út frá
ströndinni, á granda þeim, þar sem
er um 4 faðma dýpi.
Lestrarfélag allgott er í dalnum.
Fyrstu tildrög þess voru þau, að
Þorsteinn Þorkelsson á Syðra-
Hvarfi, sálmaskáld og fræðimaður,
gaf mi'kið af bókum til stofnunar
safnsins. Þorsteinn var alla æfi
kreptur og farlama vegna bein-
kramar í æsku. En gáfur hans
voru miklar og góðar. Dalbúar
telja hann meðal velgerðamanna
sveitarinnar.
Bændamenning er mikil i daln-
um. Ekki mun víða vera meiri fé-
lagsmenning á allan hátt né sterk-
ari samtök. Þar eru og jarðabóta-
menn miklir og hafa þeir aukið tún
sín mjög. Tvö framfaramál önn-
ur en þau, se máður eru nefnd, eru
nú á döfinni. Þau eru aukin not
Svarfaðardalsár til grasræktar og
laxaklak í ánni. Munu dalbúar
hljóta i hvívetna góð laun atorku
sinnar og samtaka og dalurinn
verður ein af þeim sveitum, er
lengst munu geyma velsæld ís-
lenzkra sveita.—Dagur.
-------0-------—
Hvaðanœfa.
Kosningar til franska þingsins
fóru fram síðastliðinn sunnudag
og urðu úrsltin þau, að Poincare-
sjórnin beið binn átakanlegasta ó-
sigiur. Af 582 þingsætum, unnu
Socialistar og vinstri menn 305.
Allmargir þingmenn telja sig utan
flokka, en þó á móti istjórninni.
Er ekki búist við að fleiri þing-
menn en 207 miuni fylgja Poincare
að málum. Ganga má út frá því
Eimskipa Farseðlar
CANADIAN PACIFIC STEAMSHIPS
Vér getum ílutt fjölskyldu yðar og vini frá
Evrópu til Canada á stuttum tíma og fyrir
lágt verð.
Hin 15 stórskip vor sigla með fárra daga
rnillibili frá Liverpool og Glaegow til Can-
ada.
Umboðsmenn vorir mæta íslenzkum far-
þegjum í Leith ogfylgja þeim til Glasgöw,
tar •em fullnaðar ráðstafanir eru gerðar.
Leitið upplýsinga hjá næsta umboð*m.
Skrifið H.S.Bardal, 894 Sherbrooke St. eða
W. C. CASEY, (ieu. AjJent
Canadian Pacific Steamships,
M.in Sir.et. Winnipe,. Manitolin
sem gefnu að Poincare segi af
sér mjög ibráðlega, og er þá búist
við annaðlbvort Astride Briand,
fyrrum yfirráðgjafa, eða Edouard
Herriot leiðtoga Socialistanna,
verði falin stjórnarforysta á hend-
ur. Er íhinn síðarnefndi margfald-
ur miljóner og er jafnframt talinn
að vera lærdómsmaður hinn mesti.
Kosningar þessar hafa vafalaust
stórlkostleg álhrif á Iheims'inálin.
Þykir meðal annars eigi ólíklegt
að nokkru auðveldara geti reynst
að ráða fram úr Rulhr-flækjunnl,
eftir en áður. —
Kveldið eftir að únslit ko-sn-
inganna urðu heyrinkunn, flutti
Lloyd George ræðu í
Lundúnum, þar sem hann
lét í ljósi fögnuð sinn yfir trausts-
yfirlýsingu 'þeirri, er 'hin frjáls-
lynda istjórnmálastefna hefði hlot-
ið í téðum kosningum. Kvað hann
með kosningum þessum, vera stig-
ið stórt spor í áttina til alheims-
friðar.
r- S -
Fregnir frá Tokio hinn 12. |þ. m.
telja japönsku stjórnina undir
foryistu Kiyoural yfirráðjafa, ihafa
beðið ósigur í þingkosningum, sem
eru nýgengnar um garð þar í
landi. Óvíst er, hverjum falln
muni verða myndun nýs ráðuneyt-
is.
* * * i
Tala atvinmulauiss fólks á
Þýskalandi hefir fallið úr 1,532,
000, ofan í 712,000 sa'mkvæmt nýj-
ustu fregnum frá Berlín.
—-----o-------
Sjónleikirí Glenboro
Tveir íislenskir sjónleikir hafa
verið sýndir ihér á leilksviði í vor.
“Vesturfararnir” eftir Dr. Matth.
Jochumson og “Happið’’ eftir Pál
J. Árdal. “Vesturfararnir” voru
leiknir að tillhlutun ísienska söng-
flokksins og voru þau Mr. og Mrs.
B. B. Mýrdal og Ben. J. Anderson
aðaldriffjððrin í því.
Leikendur voru þessir:
Ben. J. Anderson ('Gabriel Am-
eríkuboðari). pórarinn Svein-sson
(Auðunn, ibóndi) Victor Fredrick-*
sori (séra Guðmundur og Aii
-bóndi) B. B. Mýrdal (Jón á Gili og
Ingunn í Lág),. Otto Sigurðsson,
(Ingólfur sonur maddömu Ásu).
Björn Sigmar, (Bjarni bóndi) Mrs.
B. B. Mýrdal (Maddama Ása
pre-stsekkja) Mis-s Margaret Jó-
sephson (Helga dóttir Auðuns).
Leikurinn var sýndur, fyrst í
North West Hall í Glenboro fyrir
fullu ihúsi og -seinna í samkomu-
húsinu að Brú og var hann þar
einnig -vel sóttur. Leikurinn tókst
mætavel, og þótti hin hesta skemt-
un. Leikendur leystu hlutverk sín
vel af hendi sumum 'leikendum
tókst ágætlega, en öllum vel. þór-
arinn Sveimsson lék Auðunn sér-
staklega vel, var tæpast hægt að
gera það betur. Victor Fredrick-
son -lék séra Guðmund afbragðs
vel (ihann -er að eðlisifari leikari)
Mrs. B. B. Mýrdal tókst aðdáan-
lega -vel og náttúrlega að sýna
madidömu Ásu, er það þó erfitt
h'Iuvek, að setja sig inn í tilfinn-
ingar og sálarlíf þeirrar persónu
er isorg og -einstæðingasiskapur
hafði sett sinn stimpil á. Mr. Mýr-
dal leysti einnig sitt hlutverk
mjög vel af ’hendi. Búningar og út-
búningur var allur eftir föngum,
iþó hefði farið betur -ef búningar
fólksins á fundinum hefðu -verið
-smekklegri, geta -samt um það
kannske verið ski-ftar skoðanir,
því óefað -hefir ihöfundur leiksins
ætlast til, að f-ólk, sem þar kom
fram væru mestu ræflar. “Vestur-
fararnir” Iþafa aldrei náð mikilli
hylli •meðal fólks, hvorki hér i
landi né heldur iheima á íslandi,
efnið er þesis eðlis; -en hlátur getur
leikur þessi vakið, iþví það -er gam-
an eða skrumleikur sumstaðar
helst um of.
Djúpar tilifinningar og Iháfleyg
Ihugsun er þar þó ti-1 -sérstaklega I
hlutverki maddömu Á-su. Arðinum
af leiknum var varið til þess að
borga síðustu afborgun af skuld,
er ihvíld á orgeli vönduðu, sem
'Söngflolkkurinn hafði gefið söfn-
uðinum, er var að upphæð nálægt
$90.00 Ihrökk arðurinn vel til að
'borga þá -sku-ld. Eiga hlutaðelg-
endur ‘miklar þakkir skilið, fyrlr
það að ríða á vaðið með íslenskan
leik, með iþví augnamiði að styrkja
gott o-g göfugt málefni.
“Happið” var leikið að tilhlut-
un ísl-enska kvenfélagsins í Glen-
boro og var það sýnt í Argyle Hall
föstudagskveld 11. apríl og þrátt
fyrir slæma vegi var aðsókn frem-
ur góð isvo var það leikið í North
West Hall í Glenlboro tvö lcvöld,
mánudagskveldið 14. apríl og aft-
ur miðv,ikudagskveldið 23 apríl
var isamkomuhúsið troðfult fyrra
kvöl-dið og allgóð aðsókn seinna
kvöldið, komu -margir ibæði kvöld-
in. pótt tími væri mjög takmark-
aður fyrir æfingar tókst leikurinn
framar öllum vonum -og iþótti fólki
ihin besta skemtun, Ibúningur leik-
enda var sæmilega góður og út-
búnaður allur vel í samræmi við
það, sem leikritið kallar fyrir.
“Happið” er góður gamanleikur
og hefir orðið aðnjótandi allmik-
illa vinsælda meðal Islendinga
hér.
Leikendur voru þeir, sem hér
greinir:
Mrs. Kristjana Bjarnason (Gríma)
Miss Jónína Heidman (Valgerður)
Miss Gerða Cihristp-herson (Krist-
ín); Mi-ss Clara Stefánsson,
(Sigga); G. J. O'leson (Hallur
hreppstjóri) ; Victor Frederirkson
(Helgi) ; og J. S. Hei-dman (Gunn-
ar kennari).
Kristjana Bjarnason -lék Grímu
prýðisvel, náði Ihún bæði látbragði
og öllum Ihreyfingum gömlu kon-
unnar mjög eðlilega og málrómur
og áherslur allar voru vel í sam-
ræmi. S'kildi hún sitt ihlutyprk vel
að allra dömi. Miss Christo-pher-
son lék Kristínu aðdáanlega vel,
hefir ihún áður leikið og æft leik
flokka; átti hún góðan -þátt í því
að æfa bæði fyrir “Happið” og
“Vesturfarana”. Henni tókst frá-
munalega vel að sýna tilfinning-
ar Kristínar, -er Helgi var búinn
að -svíkja hana, grátur hennar var
eins eðlilegur og þó hann ihefði
verið virkilegur. Miss Heidman og
M-ss Stefánsson leystu sín hlut-
verk vel áf ih-endi, isú ■fyrnefnda
stilt og gætin, gáfuð og menning-
arleg með áistareldinn í brjósti til
Gunnars, s'em henni var fyrir öllu
þótt fátækur væri, á fallegum og
smekklegum íslenskum búning,
sem gjörði hana tignarlega á leik-
sviðinu. iSú síðarneTnda galgopa-
leg og full af lífsfjöri og unggæð-
ingsiskap, -en með góðar innilegar
tilfinningar og einlœgni foæði
til Valgerðar -og Kristínar. Victor
Frederickson fór í -föt Helga ráðs-
manns og leysti það hlutverk af
hen-di sjálfum isér til sóma og öll-
um álhorfendum til Ihinls mesta gam
ans, voru þá sköll í salnum, er
mest var púðrið í rullu He'lga,
kann hann manna foest, að isetja
sig í stellingar, er Helgi iþurfti að
setja -sig í og sem hlátur getui
vakið.
J. G. Heidman var góður á sínu
sviði, sem Gunnar kennari, er það
tilbreytingarlítið, ihlutverk, þvl
erfðara að leysa það vel af hen-di,
en honum tókst |það, búningur
'hams var líka sm-ekkl'egur og ihann
kom mjög snyrtilega fram á leik-
sviðinu Hallur hreppstjóri var lak-
ast leikinn, Ihonum -var í ýmsu á-
bótavant. Miss Gerða Ghristopher-
son og Miss Guðrún Kriistjánson
áttu mokkurn þátt í því að leikur-
inn tókst ekki ver, en raun varð
á; hjálpuðu þær og leiðfoeindu við
æfingar, s-em hafði mikla þýðngu.
Mr,s. S. A. Anderson forsetl
kvenfélagsins átti sinn istóra þátt
í því, að hrinda -leiknum af stað
-og leiða Iþað mál til isigurs með
þeim árangri, að kvenfélagið
græddi í hreinan ágóða $115.00.
Hún vann að því vakan-di og sof-
andi og var alt af með leikflokkn-
um á æfingum og alstaðar þar,
sem helist að bar raunirnar.
Kvenfélagið í Glenboro á öfl-
uga forstöðukonu þar sem er Mrs:
Anderson, hún er vel gefin, áhuga-
söm og einlæg í starfinu og sér-
lega lipur í allri samvinnu. Kv-en-
félaginu er vel -borgið, meðan það
nýtur hennar formensku. Kvenfé-
lagið hefir unnið margt og mikið
í liðinni tíð, og stendur til að
vinna meira og stærra verk í fram
tíðinni, það hefir mikla þýðingu
fyrir hvert foygðarlag, ef þar er
starfandi kvenfélag, sem er vak-
andi og þekkir köllun sína. Allur
félagsskapur innbyrðis liknar-
stofnanir og foágstaddir eiga altaf
s-vo-leiðis félagsskap mikið og gott
upp að unna.
Á milli þátta, er Happið var
leikið skemtu þeir Victor Frede-
rickson, Otto Sigurðlsion, Go'od'ie
Einar-son og H. S. Jolhnson, með
söng, komu þeir fram, sem blá-
menn, málaðir svartir og sungu
fjöruga blámannasöngva, var
gerður hinn besti rómur að þeirri
skemtun, enda eru þeir allir góð-
ir söngmenn.
G. J. Oleson.
Sendiferðin.
Eftir A. Conan DoyJ.e.
Hertoginn af Tarent — en hann
kallaði herinn gamla nafninu “Mc
donald” var í versta skapi. Hans
ófrýnilega skoska smetti var -engu
líkara, en þeim ófreskjum, sem enn
má sjá á gömlum hú!sum í Fau-
foourg. -St. Germain, með dyra-
bjöllur í kjaftinum. Við fréttum
seinna, að keisarinn hefði sagt við
-hann í spaugi, að hann ihefði sent
hann til Spánar að berjast við
Wellington, ef Ihann ihefði ekki
óttast um hann þegar hann, heyrði
foelgpípurnar. Karlinn var auðsjá-
anlega fokvondur og ávarpaði
olkkur eins og korporáll dáta:
■— Ofursti Etienne Gerard úr
húsaraliðinu!
,Eg heilsaði.
— Kafteinn Charpentier úr liði
ríðandi grenadera!
Félagi minn sýndi kveðjumerki.
-— Keisarinn ihefir ætlað ykkur
sendiferð. Og með það hratt hann
upp hurðinni og sagði til okkar.
Eg hefi iséð Napoleon tíu sinn-
um oftar á hiestbaki heldur en á
fæti, og það var viturlega gert af
ihonum, að isýna sig isvo fyrir lið-
inu, því að hann sat vel á -hesti en
var óliðlegur á ve-lli, lágur, búk-
langur og skamt klofinn. Hann
var höfuð-stór ennimikill, lotinn i
herðum og alrakaður og miklu lík-
ari iþví að vera háskólakennari en
hinn mesti ihervaldur sinna daga.
Hver Ihefir sinn ismekk, en mér
fan-st að það hefði prýtt hann mik-
ið, að isetja á hann laglega 'rídd-
arakampa, eins og -eg hafði. En
munnurinn foar vott um einurð, og
augun, þau voru öllum öðrum ólík.
Eg h-efi séð eld brenna úr þeim
einu sinni, og fougsaði eg þá að
eg vildi h'eldur ríða á vopnaða
fylkingu þreyttum Ihesti, en 'horfa
í þau aftur, -og verð eg þó að segja
að mér'bregður ékki við alt.
Hann stóð við stórt landabréf,
er hékk á einum veggnum. Berthi-
er stóð ihjá honum og reyn-di að
láta eins og hann vissi nokkuð
líka, og rétt í því að við komum
inn, þá greip Napoleon af honum
Sverðið og benti með því á landa-
bréfið. Hann talaði i hálfurn
'hljóðum og ákaflega hratt. Hann
snéri sér síðan að okkur og foenti
okkur að koma nær.
— pú -hefir ekki ennþá fengið
iheiðursmedaliu, Gerard ofursti?
ispurði foann.
Eg isagði sem var, að eg hefði
-ekki enn fengið hana og ætlaði
að foæta við, að ekki væri því um
að kenna, að eg fo-efði ekki unnið
til foennar, en hann greip ]?á fram
í fyrir mér snögglega eins og
hann var vanur.
— Og þú, Gharpentier majór?
— Nei, hátign.
— pá skal ykkur gefast kostur
á að vinna til hennar nú.
Hann leiddi okkur að landa-
bréfinu og studdi s'verð'soddinum
þar sem Rheims var mörkuð á það
og -mælti:
-— Eg ætla að segja ykkur eins
og er, góðir -hál-sar. pið hafið foáð-
ir fylgt mér frá því við Marengó,
ætla eg? Hann forosti eimstaklega
alúðlega, það Ihýrnaði yfir foans
kuldalega yfiþbragði eins o-g
af sólskini milli iskúra. —Hér í
Rfoeims -erum við nú þann 14. marz.
Gott. Hér er París, þangað eru 25
rastir vegar. Bluc-h-er er fyrir
norðan, Scihwarzenlberg fyrir
sunnan. Hann dúði sverðið að
kortinu meðan hann talaði.
— Nú, því 1-engra -sem þessír
menn foalda inn í landið, því harð-
ara skulu þeir niður koma. pelr
-eru á leiðinni til Parísar. Gott og
ivel. Látum þá gera það. Bróðir
minn könungurinn á Spáni mun
taka á móti þeim með 100,000
manns. Það er til foams, se*m eg
ætla að senda ykkur. Þið skuluð
færa houm þesísi bréf og er eitt
innihald foeggja, að eg muni halda
öllu liði mínu til móts við hann
eftir tvo sólarhringa; þann frest
verð eg að veita því til hvíldar.
Eftir það held eg beint til Parísar.
pið skiljið mig, mínir Iherrar?
Eg get ekki með orðurn lýst, hve
vænt mér þótti um, að þesisi mikli
maður skildi segja- mér trúnað
sinn. Þegar hann rétti okkur bréf-
in -þá sló eg saman sporunum,
þandi út bringuna og kinkaði koll-
inum ibrosandi til að sýna honum
að eg skildi hvað hann fæir. Hann
foroisti í móti og studdi hendinni
-svolitla stund' á Ihettuna á heklu
minni. Eg skyldi hafa gefið helm-
inginn af því, sem eg átti inni af
kaupi mínu, til þess að hún móðir
mín foefði séð mig þá.
— Eg skal sýna ykkur leiðina,
sem þið eigið að fara, sagði keis-
arinn og snéri sér að kortinu. Því
næ-st nefndi hann og sýndi okkur
þá staði, sem við áttum að fara
hjá; skyldum við fyrst verða
samferða en síðan fara -hvor í
sínu lagi til Parísar. En er kei-s-
arinn hafði innt þetta, þá mæltl
hann:
“Hefirðu nokkru við að bæta,
Gerard ofursti?”
E-ger óheflaður hermaður, en eg
er hugsandi maður og kann að
koma fyrir mig orði. Eg tók að
tala um frægð og háska Frakk-
lands, en Ihann tók fram í fyrir
mér snögglega og mælti:
— Og þú, Charpentier majór?
— Ef okkur sýnist þessi leið ö-
fær, megum við þá velja aðra leið?
svaraði hann.
;— Hermenn velja ekki um kosti
heldur Ihlýða, svaraði keisarinn
og snéri sér frá okkur. Eg heyrði
hann segja eittvað við Berthier og
hlóu þeir foáðir.
Jæja þá, eins og iþið getið nærri
biðum við ekki fooðanna, heldur
bjuggum ferð okkar í snatri.
Hálfri stundu síðar riðum við upp
aðalgötuna í Rheims og sló klukk-
an tólf er við riðum hjá: dómkirkj-
unni. Eg reið grárri hryissu, Iheld-
ur lítilli, þeirri, sem Sefoastiani
falaði af mér eftir orustuna við
Dresden; foún var allra ihrossa
skjótust og ekki fanst sá hestur ílekki vera >ess vís' orðinn að sú
hinu létta riddaraliði, er tæki lei®™ i wmahöndum, sem hann
, , i -í hafði hoðið mer að bera brefið
hana a -sprettmum, og aldrei for ^ „
, , » _ , i um. Samt í'hugaði eg 'hvað hann
n'einn thestur fram ur henni nema n 51. ,.
... , • .4.4. hafði isagt við Clharpentier að íier-
emn, sem hertogmn af Kovigo atti _ „ . _ ......
og var það veðhlaupahestur frá ™nn ættu að hlyða en ekki kjosa
Englandi. Félagi minn reið hesti, um kostl’ og mundl eg dovel rom-
sem var við hans hæfi, foakið eins
og rúmbotn, skiljið þið, og fæturn-
ir ein-s og rúmstólpar. Hann var
sjálfur sláni stór, og voru þeir
skringilegir tilsýndar. Samt var ,r _
, , . , , ... ,leg valdið taumnum. Fra Ser-
hann -sivo heimskulega möntinn að *
inn og alvöruna, sem fylgt hafðl
svarinu. Því hugsaði eg með mér,
að þá leið skyldi eg fara, sem hann
hæfði ví-sað mér til, á meðan Viol-
ette gæti -hrey'ft hófana og
hann hló við stúlkunum, se’m veif-
uðu til mín út um gluggana og
snéri -s-ína ferlegu rauðu kámpa
uþp í augu, rétt eins og það væri |
hann, ;sem stúlkurnar væru að gefa
auga.
moiise til Soissons liggur -vegurinn
í fougðum innan um furuskóga en
stundum upp og niður yfir Iaut-
ir og foæðir; eg reið við skamm-
I byssur tvær og var gyrður sverði;
eg reið hart, þar -sem gatan var
bein, en hægt fyrir -bugðurnar og
Þegar útfyrir foorgina kom rið-! hafði eg lært það á Spáni, að hátta
um við í gegnum herbúðir vorra|svo ferðinni.
manna og isíðan yfir vígvöllinn frá' ^g fór yfir fljótið Cri'se á tré-
þvj daginn áður og var þar valur brú; þar nærri, sem hið mikla lík-
stor af Rúsisum og vorum mönn-: neski Meyjarinnar stendur, þar
um. Þó var aumara að sjá herbúð- ; var kona á akri og kallaði hún tii
irnar en valinn. Herinn eyddist mín, að Prússar væru í Soissons.
óðfluga. Lífvörðurinn var ennþá Flokkur einn ríðandi spjótamanna
nœrri lagi, þó að margt væri þar heíði riðið í borgina þann sama
nýrra liðsmann-a. Stórskotaliðið <]ag og annar stærri væri þangað
og -hið þunga riddaralið var í góðu væntanlegur fyrir miðnætti. Eg
horfi, það sem -eftir var af því, en foeið -ekki eftir meiru, heldur
fótgönguliðið var líkast skóla-, hl-eypti þeirri gráu og lét hana
drengjum, því þar sást ekki gam :foalda sprettinum inn i borgina.
all hermaður, nema undirforingj- Þrír *Úlanar stóðu við munnann
arnir. Enginn viðlagaher var til. a aðalstrætinu, höfðu bundið hest-
En fra/nundan oss var Blucher ana 0g skröfuðu saman með pípur
með 80.000 Prússa og 150,000 j múnninum á lengd við sverðið
Rússa og Austurríkismanna á mitt. Eg -sá þá þar sem þeiir stóðu
öðru leiti, og máttu islíkir hlutlr - fyrír opnum dyrum, sem ljós skein
bregða gl-eði, jafnvel hins hraust-i ^t um, en af mér hafa þeir -ekki
asta manns. getað séð annað en gráa lendina
Hvað mig snertir, þá skal eg| á Violefte og hekluna mína þyrl-
játa, að eg feldi tár þar til mér|ast. Einni svipstund síðar reið eg
kom í ihug, að kei-sarinn væri þó1 í flokk -þeir.ra, s-em ruddiist á mótl
hjá oss enn og að hann foefði þannjmér úr opnu pox*ti. Violette sendi
morgun stutt hendinni a einn þeirra langar leiðir aftur a
öxlina á mér og heitið mér meaa-
líu. petta létti skapið svo að eg
foak, eg hjó til annars en misti
foan-S'. Bang! foang! dundu bys'surn-
fór að kveða, en Violetta tók til j ar, en eg var kominn fyrir stræt-
fótanna þangað ti-1 Charpentier ishornið í einu vetfangi og -heyrði
bað mig að þyrma sínum stóra,; elcki einu sinni hvininn af kúlun-
úlfalda.. Brautin var þungfær, um. Ah það var sjáandi til okkar
folaut og útvaðin, ;sivo að 'hannjþá, mín og þeiivar gráu. Hún
foafði rétt fyrir sér, að þetta væri! teygði sig eims og hundeltur héri
ekki staður til að hleypa á. og sló eld í h-verju spori. Eg stóð
Mér foefir aldrei fallið við þenn-! í ístöðunum og sveiflaði sverðinu.
an Charpentier, og nú gat eg varla Maður hljóp til og ætlaði að taka
teygt orð úr honum alla þá -stund, í taumana; eg lagði sverðinú
sem við riðum saman. Hann hrukk: gegnum handlegginn á honurn og
aði ennið og hengdi niður höfuðiði heyrði veinið í honum á eftir ‘mér.
eins og hann hefði miklar áhyggj- j Tveir m-enn ríðandi réðust á móti
ur. Eg .spurði foann oftsinnis hvað!mér. Eg 'hj-ó annan banaihögg og
.hann væri að hugsa u'm og ætlaði i reið hinn af mér. Svo sem einni
að greiða úr fyrir honum með því! mínútu -seinna reið e-g út úr borg-
að hann var -ekki nærri eins gáf- j inni eftir víðri foraut með hvítum
aður ein-s og -eg. En foann svaraði í ofaníburði og svörtum hlynum
hinu sama, að hann væri að íhugajvegna. Var þá hófadyn að
-sendiferð þessa, og furðaði mig ájheyva að baki mér, en minkaði og
því, því þó að eg Ihefði ekki stórt dó út, þar til eg gat ekki greint
álit á gáfum hans, þá þótti mér
sem engum gæti blan-dast fougur
um að -ekki gæti einfaldara tog
‘hermannl-egra erindi.
pegar leið okkar skildl
snéri Ihann isér við í hnakknum og
spurði 'mig með hálfkynlegum
evip:
Hvað sýnist þér
ofurs-ti?
—Um hvað?
— Sendiferðina.
Eg sé auðvitað ekkert íhugunar-
vert við hana.
— Jæja, af foverju heldur þú
að keisarinn hafi trúað okkur fyr-
ir ráðagerðum sínum?
i— Af því að -hann vi-ssi fovað
gáfaðir við erum.
Félagi minn foló aó þessu óvið-
kunnanlega, að mér fanst,
spurði síðan:
hann frá fojartslætti sjálfs 'míns.
Nam eg þá staðar von foráðar og
hl-eraði, en -er alt var hljótt, þótt-
isit -eg vita, að lokið væri eftirreið-
inni.
Nú, nú, mér varð það fyrst fyr-
ir, að fara af baki og teyma mer-
j ia á eftir mér að læ'k í ismákjarrl
um það I skamt frá brautinni. par vatnaði
eg henni og strauk hana hátt og
látt, bleytti tvo sykurmola í kon-
jakki úr pela mínum og gaf henni.
Hún var rétt uppgefin -eftir þenn-
an langa sprett,, en það var alveg
dæ’malaust að sjá fovað foún náði
sér á hálftíma hvíld. Og það fann
eg þegar eg hélt af -stað aftur, að
ekki mundi foenni um að kenna, eí
I eg foefði það ekki af til Parísar
heill á húfi. S
Eg var nú kominn inn fyrir verði
óvinanna og heyrði eg þá syngja
— Má eg spyrja hvað þú ætlar j digurt yfiir drykk 1 foúsi einu rétt
að gera -ef þú finnur þorpin full af, hjá brautinni og reið eg út á akra
Prússum ? á b-ug við það. Loft hafði verið
— Hlýða -því, sem mér var skip- þykt og skýjað, en nú tók að rofa
að. til -og gerði foið glaðasta tungls-
— pú verður drepinn. ljós. Tveir menn stefndu á mig og
— pað má vel vera. I kölluðu eitthvað á þýsku, en eg
Hann hló nú aftur og svo hæðl- j reið á istökk og lét sem eg tæki ekki
Iega, að eg greip til sverðsins. Enieftir þeim; þeir iþorðu ekki að
eg fé(kk ekki tóm ti'l að segja hon-1 skjóta, með því að þeirra húsarar
um meiningu mína um flómsku og j eru líkt búnir og við; þegar svo
rustaskap foans því hann snéri j stendur á, er foest að láta ekki á
hesti sínum og keifaði sína leið.! neinu bei-a og láta lukkuna ráða.
Eg reið og mína -götu og undrað- j Bjart var af tunglinu og kastaði
ist atferli ihans og eg sá þáð síð- j fovert bré svörtum tskugga yflr
ast til hans, þar sem foinn loðnl j brautina; eg sá yfir sveitina eins
kambur foúfu hans fovarf fyrir og á björtum degi, og virtist værð
skógarnef. Eg stakk hendinmi við og friður yfir öllu, n-ema til norð-
og -við inn á brimguna og fann
bréfið iskrjáfa undir treyjunni. ó,
það -dýrindis 'bréf, af því skyldi
eg silfuirmedalíuna h'ljóta, sem
mig svo lengi Ihafði langað til að
fá. Alla leiðina frá Braise til
Soissons var eg að -hugsa uín
fovað hún móðir mín mundi segja
þegar foún sæi foana.
Eg áði að inni nokkru skamt
frá Soissons og gaf Violette eíns
og foún gat í isig látið; það st.óð
urs; þar lagði glampa upp á 'loft-
ið af miklu báli. 1 nætunþögninni,
með þeim háfeka, sem eg ’hafði yflr
komist og fyrir höndum var, kenöx
eg geigs við að sjá þann roða. En
eg fotratt því frá mér þegar í stað,
því að marga kynlega foluti hef-
ir fyrir mig borið og bítur ekkl
alt á mig. Eg tók að blístra gegn-
u’m tennumar og rendi huganum
til Parísarfooirgar og foennar B-etu
litlu, 'sem -eg bjóist við að foitta
við götuna og forn eikartré alt um þar. Hjá henni var hugurinn iþeg-
foverfis -svo full af hröfnum, að! ar -eg reið á forokki fyrir krók
varla heyrðist mannamál. Af inn-! einn á brautinni og beint í höp
isbónda féklk eg að vita, að Mar- j þýskra dragóna, er isátu á götu-
mont hefði ’höi'fað á foæl tveim -bakkanum og kyntu eld sér til hita.
dögum áður og að Prússar væru' Eg er afbragðs fo-ermaður. Eg
komnir yfir Aiene. Stundu síðar, j segi það ekki af því að eg á sjálf-
un'dir rökkrið, sá eg verði þeirra j ur 1 folut, foeldur af því að það er
tv-enna á foálsi nokkrum á foægri
hlið, og eftir sólarfall roðaði loft-
ið af varðeldum þeirra víða vega.
Pegar eg frétti að Blucfoer foefði
verið þarna í tvo daga, iþótti mér
furðu gegna, að keisarinn skyldi
satt. Eg get á einu vetfangi kom
ist að eins vissri niðurstöðu um
hvað -eina eins og eg foefði íhugað
það í viku. Nú ;sá eg í einni svip-
an, að hvað sem öðru liði, þá
mundi eg eltur -verða, og það á
BÖKUNIN
bregst ekki ef
þér notið
MAGIC
BAKING
POWDER
Það inniheldur
ekki alúm og er
ekki beizkt á
bragðið.
helsti, sem eg ihafði riðið tólf
rasta 1-eið. En það var betra að
láta eltast fram á leið -en aftur á
bak. Á tunglfojartri nótt, með ó-
þreytta foesta að ibaki mér varð eg
að mæta háskanum, hvora leiðina
em eg kaus, en ef eg átti að hrista
þá af mér, þá vildi eg hel-dur að
það yrði nálægt Sen-lis en Sois-
sons. Alt þetta þaut í gegnum
huga minn eins og því væri blásið
mér í brjóst, sjáið þið. í sama bili
og eg kom auga á hin skeggjuðu
hmetti undir eirhálmunum, þa
keyrði eg Violette sporum og foun
á ,stað með slíkum dyn, sem þá
riðið er til atlögu. En -hrópin og
lætin fyrir aftan okkur! Nokkrir
skutu á eftir mér og þrír hlupu á
bak hestum sínum. Kúla skall a
söðulboganum ‘hjá mér og varð af
hár brestur. Violette tók hart við-
bragð og ætlaði eg að hún hefði
orðið sár. en það reyndist aðeins
skinnspretta fyrir ofan hófskegg-
ið á vinstra framfæti. Mér þóttl
vænt um hana þá, vesalings litlu
merina mína, þegar eg fann fo'vern-
ig hún lagði -sig á hlaupunum, en
hófaskellirnir dundu eins títt og
“kastanéttur” spánskra meyja. Eg
snéri mér við í hnakknum og æpti
á þá. “Vive l’Enpei-eur” forópaði
eg og hló í móti blótsyrðunum,
sem þeir sendu á -eftir mér.
lEn það var ekki alt foúið enn.
Ef sú gráa foefði verið óþreytt,
þá mundi foún hafa farið fram úr
þeim um eina mílu á foverjum
fimm, nú gat hún lítið betur gert
en foaft undan þeim. Einn þeirra
var fyrirliði á unglingsaldri og
var foetur ríðandi en 'hinir.. Það
dró saman með okkur frá byrjun.
Svo sem 2CO skref fyrir aftan
hann riðu tveir riddarar, og dróg-
ust heldur aftur úir. Hinir voru
langt á eftir, sem dvalið höfðu til
þess að skjóta á mig. Hann reið
leirljósum, fyrirliðinn, fallegum
heisti að visu, en aills -ekk berandi
saman við Violette; en röskur
kláir var það, meir en svo, og eg
mátti ibúaist við aðjþað mundi
sýna sig á nokkrum foæjarleiðum,
að hann var ól-úinn. Eg -lét slag
standa nokkra hríð, þar til riddar-
arir tveir höfðu dregist fo-æflega
langt aftur úr. þá hægði eg a
þeirri gráu, ofunlega lítið, rétt til
þess að láta piltinn fo-alda að foann
væri að diraga mig uppi. Þegar
hann kom í skotmál, tók eg bytssu
mína og dróg upp og leit um öxl
til að sjá fovað foann tæki til
bragðs. Hann sýndist ekki ætla að
skjóta, og sá eg forátt fovað til
þess kom. Strák-bjáninn foafði tek-
ið skammfoyssumar -frá fonakknum
sínum, þegar hann bjó um sig til
næturinnar, hann Ihafði ekkl
nema sverðið og það reiddi hann
nú að mér m-eð köllum og ógnun-
arorðum. Hann virtist ekki skilja
að -það væri úti um isig. Eg foægði
á Violette, þangað til ekki var
meira en spjótlengd milli gráa
taglsins og leirljósu snoppunnar.
— Rendez-vous. kallaði foann þá.
— Eg v-erð að ihrósa herranum
fyrir frónskuna, mælti -eg og lagði
byssulhlaupið í vinstri olmbogabót-
ina, því mér foefir reymst Ibest að
miða svo á hestbaki. Eg ‘miðaði
farman í hann og eg sá jafnvel I
tunglsbirtunni, hvað bylt honum
varð, þegar hann skildi, að sér
væri bani vís. En rétt í því að eg
hleypti af skotinu, datt mér móðir
hans í hug, og því sendi eg skotið
un-dir bóginn á ihesti hans. Eg er
hræddur um að ihann hafi meitt
sig, því hann fékk foáskabyltu og
hesturinn stakst á flugaferð, en
eg hafði bréfið um að fougsa og
foerti ferðina á ný. Framfo.