Lögberg - 22.05.1924, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, HMTUDAGINN.22. MAí. 1924.
Eg held því sem
eg hef
Máltíðin var naumast 'Min er Opec'hancanoug'h
kom út úr kreysi sínu og lífvörður Ihans með honum.
Hann gekk til okkar með hægð og settist niður á
hvíta mottu, sem var breidd, fyrir hann. Fyrst sat
hann þegjandi um stund og hvorki eg né nokkur al
hans mönnum sagði nokkuð. Aðeins vindurinn söng
1 trjágreinum og í skóginum iheyrðist dýr rymja.
pað gljáði á hann allan, þar sem ihann sat iþarna í
geislum ‘morgunisólarinnar, einis og hann væri svert-
ingi klæddur í silfurskraut; því að brjóst hans og
limir höfðu verið smurðir í olíu og yfir það hafði
verið sáldrað silfurlitu dufti. Arnarfjöður stóð upp
úr 'hári hans og yfir andlitið frá gagnaugunum
niður á höku var máluð rauð rönd; augu hans voru
mjög hvöss og tóku vel eftir öllu, en við, sem hann
horfði á, kunnum að dylja skap okkar eins og hann.
Einn hinna yngri manna hans kom með stóra
pípu, sem var öll útskorin og máluð, bæði hausinn
og leggurinn; öldungur einn fýlti Ihana með tóbaki,
og bardagamaður kveikti íi ihenni og -bar hana til
keisarans. Hann ibar ihana upp að vörunum og reykti
þegjandi, og mínúturnar, sem voru dýrmætari en
blóðið i æðum okkar, liðu stundum of hægt, -stundum
of fljótt.
Lcksins þegar 'hann var húinn að leika sinn
part af þessum alvarlega skrípaleik, rétti ihann mér
pípuna. “Fyr skál Ihimininn falla, árnar iþorna og
fugalrnir ihætta að syngja,’’ sagði ihann, “en að frið-
aTeykurinn hverfi í þessu landi.”
Eg tók við þessu merki sátta og friðar og reykti
þegjandi og alvarlegur, já, og eins hægt og hann;
svo lagði eg hana frá mér og rétti honum hendina.
“Eg hefi verið blindur,” tsagði eg, “en nú sé eg graf-’
irnar, sem bardaga-axirnar hafa verið lagðar í, og
reykinn líða gegnum skóginn. Opedhancanough ætti
að koma til Jamestown og reykja þar með hinum
•ensku mðnnum og taka á móti góðum gjöfum —•
rauðri kápu, eins og bróðir hanis Powhatan, og bflcar
sem hann og alt ihans fólk getur drukkið úr.”
Hann lagði .hina dökku fingur sína í lófa minn
eitt augnablik, dlró svo hendina að sér, stóð upp og
gaf bendingu ,til þriggja Indíána, sem stóðu nokkuð
fyrir fra'man hina.
‘“Þetta eru fylgdarmenn og vinir, Percy kafteinn,
sagði hann. “Sólin er komin háft á loft og það er
kominn tími til þesis að hann leggi af stað. Hér
eru gjafir handa honum sjálfum og handa bróður
mínum, ilandstjóranum.-’ Hann tók perlufesti af
hálsi sér og armband úr kopar af Ihandlegg sér um
leið og ihann sagði þetta og lagði gripina í lófa
'minn.
Eg stakk hálsfestinni í barm mér og smeygði
armibandinu upp á úlnliðinn. “Eg þakka Opechan-
canough,” mælti eg fljiótt. “ipegar við sjáumst aftur
mun eg hafa eitfhvað, meira að færa en eintómt
þakklæti.
Þorpsbúar voru nú allir komnir í ihóp utan um
okkur; bu'inlburnar voru barðar og meyjarnar hófu
upp ofsafenginn og þunglyndiskendan skilnaðar.
söng. Þegar foringjarnir gáfu merki, fylktu allir
sér, bæði karlar og konur í óreglulega langfylkingu
og fylgdu oíkkur, sem vorum að leggja af stað, út að
endamörkum þorpsins, þangað sem mýrarnar tóku
við. Aðeinis keiisarinn jog öldtungarnir voru
eftir; þeir sátu, eða stóðu í sólskininu; friðarpípan
lá á grasinu við fætur jþeirra og vindurinn bærði
trjágreinarnar yfir höfðum þeirra. Eg sá þá í þess-
úm stellingum, er eg leit til baka og með sjálfu'm
mér gat eg ekki annað en hugsað um það, hve langur
tími myndi nú líða þangað til þeir færu að lita 'hör-
und sitb svart. Við sáum ekki Nantanguas framar;
hann hafði annaðhvort farið út í skóginn, eða hald-
ið sig i kofa sinum undir einirerju yfirskini.
Við kvöddum hinn iháværa hóp, sern hafði fylgt
okkur á leið og gengum niður að ánni. Þar biðu
okkar barkarbáta ræðarar. peir fluttu okkur yfir
ána, þar kvöddum við þá og héldum inn í skóginn.
Petta var miðvikudagsmorgun og tveimur stundum
eftir sóla.ruppkomu. Nantanguas -hafði sagt að hætt-
an myndi skella á þegar þrjár sólir væru gengnar til
viðar; það hlauit þá að verða á föstudag. prír dagar!
Það myndi þurfa þrjá daga eftir að við kæmum til
Jamestcwn til iþess að senda boð út um allar hinar
dreifðu bygðir um að búast til varnar. Og ihvað um
alla þá óraleið gegnum hættulega skóga, sem við
yrðum að ferðast áður en við gætum gefið nokkru
mannsbarni að þessum þre’mur þúsundum hvítra
manna nokkra aðvörun?
Um Indíánana þrjá, sem hafði verið skipað að
fara hægt og sem áttu áð drepa okkur, sem þeir héldu
að væru óvopnaðir, ef við flýttum okkur eða spyrð-
um nokkurs eða sýndum lcvíða, var það eitt að segja
að þeir höfðu yfirgefið heimaþorp sitt í síðasta sinn.
Við Diccon vissum stundum hvor um sig, hvað í ihins
huga bjó; og þannig var það í þebta sinn, við vorum
einhuga um það að ráðast á fylgdarmenn okkar og
drepa þá strax og tækifæri byðist til þess.
34. Kapítuli
Hinir fóthvötu vinna ekki kapphlaupið.
Indíánar þesSir, sem við urðum að losa okkur
við, voru valdir bardagamenn, grimmir sem úlfar,
islægir sem refir og varir um sig sem valir. Þeir
höfðu enga ástæðu itil þess að gruna okkur eða láta
sér detta í .hug að við myndum ráðaist á þá, en af
vana voru þeir varir um sig og höfðu stöðugar gæt-
ur á. Axir sínar og Ihnífa höfðu þeir í foeltum sínum
og gátu gripið til þeirra fljótt, ef á þj'rfti að halda.
Við gengum hægt, ibroistum oft og töluðum blátt
áfram. Skap okíkar var eins glatt og sólskinið, sem
streymdi niður millli trjánna. Höfðum við ekki reykt
friðarpípuna? Vorum við ekki á leiðinni heim?
Diccon, sem gekk fyrir aftan mig, fór) að tála lágt
við Indíánann, sem gekk við hliðina á honum. Um-
talsefni hans var það, að semja við hann uim kaup
é byssu, sem hann ætti í Jamestown, fyrir tólf otra-
akinn. Indíáninn átti að koma með skinnin til Pas-
pahegh eins fljótt og hann gæti komið því við, og
Diccon æ.tlaði að mæta honum þar og fá honum
byssuna, ef hann væri ánægður með þau. Hvor þeirra
um sig ibjóst við að sjá hinn dauðan. Indíáninn ætil-
aði sér að vísu að eignast byssu, en hann bjóst við
að geta tekið Ihana sjálfur úr vopnabúrinu í Ja'mes-
town; 'hinn visisi að otrarnir, sem biðu þess að
örvar þessa Indíána yrðu þeim að fjörtjóni, myndu
lifa til dómsdags. Samt töluðu þeir um þetta með
mestu alvöru og settu ihvor öðrum skilmála; og þegar
isa’mningumim var lokið, gengu þeir Ihvor við annars
ihlið þegjandi eins og þeir væru bestu vinir.
Sólin steig ihærra og hærra og varpaði gullnum
ljóma á ljósgrænu blaðknappana á trjánum; blóm
mösurtrjánna urðu rauð sem blóð, og oddhvassir
geislar stungust milli greina furutrjánna og brotn-
uðu á svartri jörðinni langt fyrir neðan. Sólin skein
ekki nema á að giska eina klukkustund lengur, þá
þyknaði í lofti og hún hvarf. pað dimmdi í skóginirm
og hár vindihvinur heyrðist. Ungu trén svignuðu
undir vindinum og greinar foærri trjánna ibörðust
saman; gömul og feykin tré féllu til jarðar með
forestum og braki. Eftir litla stund skall á hellirign-
ing. Droparnir komu skáhalt niður eins og silfur-
örvar og foljóðið, er þeir komu niður, var sem fóta-
tak margra hersveita í iskóginuvn. Á eftir regninu
kom foaglél, sem barði allan nýjan gróður niður í
jörðina. Saman við vindþytinn blönduðust margs-
konar hljóð — gargið í hræddur fuglum, brak og
brestir í trjám, sem brotnuðu og buldrið í snjóikorn-
unum er þau komu niður— alt þetta blandaðist
saman og hljóðin í skóginuvn urðu eins og suðið I
afarstórri skel, sem maður íheldur upp að eyranu á
sér.
Hvergi var hús í nánd til að flýja inn í; við staul-
uðumst áfram hálfbognir á móti vindinum meðan
við gátum haldið áfram vnóti veðrinu; en að lokum
varð ofviðrið isvo mikið að við urðum fegnir að
kasta okkur niður á jörðna í hlé við dálítið barð,
þar sem var skýli fyrir mesta ofsanum. Stór eik, sem
stóð fyrir ofan okkur, sveigðist undan storminum
hún gat fállið ofan á okkur og ‘marið olkkur sundur
en við vorum í isömu hættunni af failandi trjám, þótt
við ihéldum áfram. Brotnar visnar trjágreinar fuku
fram Ihjá eins og marghlykkjóttir skuggar; það
dimdi og loftið varð nístingskalt.
Fylgdarmenn okkar grúfðu andlit sín niður að
jörðinni; þá dreymdi ekki um neina hættu frá okkur
hlið; en þeir trúðu þvli að Okee væri í storminum og
fyrstu þrumuf ársina, sewi foergmáluðu nú um all-
an sikóginn. Diccon reis upp á annan olnjbogann og
leit til mín. Augu okkar foöfðu ekki mæist fyr en
hann var búinn að þrífa með foendinni í barm sinn.
pað var sem villimaðurinn, sevn var næstur honum
fyndi hreyfinguna, foann leit upp frá jörðinni, sem
Ihann átti fyrir höndium að leggjast í, og hafi hann
séð hnífinn í foendi Diccons1, þá var) það of sleint.
Höndin, sem foélt á fonífnum var vægðarlaus, hún
rak foann á hol, og þegar ihún kipti honum aftur út
úr sárinu, voru aðeins tveir óvinir eftir handa okkur
til þess að eiga við.
Um leið og Diccon rak fonífinn í Indíánann,
kastaði eg mér á þann, sem var næstur mér. Það var
enginn tí’mi til þess að vera að hugsa um mannúð;
eg foefði stungið hann í bakið, meðan hann átti sér
einkis ills von, ef eg hefði getað; en það var sem
einihver eðlislhvöt varaði hann við hættunni, þvi
hann snéri sér við nógu fljótt til þess að slá undir
hendina á mér og taka mig fangbrögðum. Hann var
mjög sterkur og líkami hans, sem var votur af regn-
inu smaug úr höndunum á mér, eins og áll. Við
veltumst fovor yfir annan á folautum mosanútm, fúnu
laufinu og svartri moldinni; vindurinn hvein,
eins og þúsund púkar sætu fojá og foorfðu á okkur.
Hann reyndi að ná í hnífinn, isem foann foar í belti
iSÍnu, en eg reyndi að koma í veg fyrir það pg um
leið reyndi eg að reka í hann hnífinn, sem eg hélt
ennþá á.
Mér tókst það að lokum. Blóðið vall yfir foend-
ina á mér og úlnliðinn, takið á handleggnum á mér
linaðist og höfuðið draup máttlaust niður. Augun
litu á mig með hatursfullu augnaráði; svo ilokuðust
augnalokin í siðasta sinn og byrgðu að fullu og öllu
það óslökkvandi foatur. Eg stóð upp, þó eg ætti erfitt
með það, og sá að Diccon var búinn að ganga af
sínum Indíána dauðum.
Við stóðum á fætur í storminum og haglinu og
horfðum á dauðu mennina, sem láu við fætur okkar.
Svo héldum við áfram gegnum skóginn móti veðrinu
án þess að segja orð; foaglkornin skullu á okkur og
vindurinn ýtti okkur til baka eins og einhver afar-
sterkhönd. Þegar við komum að ofurlítilli uppspettu-
lind, eftir að hafa gengið nokkurn spöl, krupum við
niður og þvoðum Ihendur okkar.
Haglélinu silotaði en það hélt áfram að rigna og
vindurinn blós allan morguninn. Við hröðuðum ferð
okkar eins og við gátum yfir fen og foræði á móti
veðrinu, en við vissum að okkur sóttist ferðin seint.
Við höfðum engann tíma til þess að tala saman, og
öll hugsun varð óbærileg; það var nóg að staulast
áfram í því drungaveðri og huguirinn var auður og
dapur, eins og regnþrungið, grátt loftið var í fjar-
lægð.
Um foádegisfoilið rofaði til og stundu síðar var
lof^ið orðið skaffoeiðríkt og komið glaða sólskin.
Skógurinn lá bjartur fyrir framan okkur og ekkert
í honum bærðist nema skógardýrin, sem kærðu sig
ekkert hvort rauðir menn eða bvítir drotnuðu þar.
Við Diccon gengum þegjandi samhliða og tókum
vel eftir öllu; við ætluðum að ná takmarkinu, sení
við höfðum sett okkur, ef þess væri nokkur kostur, í
tíma, 'hvað sem á vegi yrði. petta var ekki neitt ann-
að en ein hinna mörgu hergangna, sem við höfðum
orðið samferða á gegnum margvíslegar hættur; og
alt af höfðum við ikomist af til þess að segja sög-
una af þeim. Við höfðum engann tíma til þess að’
fylgja sið Indíánanna og fela slóð okkur; en er við
komum að læk einum stigum við út í kalt vatnið og
óðum eftir honum æðilangan spöl. Lækurinn rann
á milili þéttra pílviðarrunna, sem voru orðnir grænir
á 114 °« hann var ekki nema rúm þrjú fet á breidd.
Alt í einu kom skörp bugða á foann. Við fylgdum
foenm. Á að giska 30 fet fram undan' okkur endaði
pílviðargróðurinn og lágu bröttu bakkarnir urðu
flatari og mynduðu græna sléttu og lækurinn breikk-
aði og varð að lygnum hyl, sem var iblár eins og
loftið uppi yfir. Við komum auga á fimtán til tuttugu
dýr, sem voru þarna; sum láu í grasinu, en önnur
stóðu í vatninu, þar sem það var grunt. Við höfðum
komið að þeim, án þess að þau heyrðu nokkuð til
okkar; vindurinn stóð af þeim á okkur og þau sáu
okkur ekki fyrir pílviðarrunnunum, sem við stóðum
á foiak við. Það var engin stygð komin að þeim og
við stóðum kyrrir eitt augnáblik og horfðum á þau,
áður en við köstuðum steini eða grein til þeirra og
fældum þau af leið okkar.
Forystudýrið .lytfti upp Ihausnum skyndilega, tók
undir sig stökk og þaut af stað og hin öll á eftir;
þau fóru yfir lækinn og hurfu inn í skóginn foandan
við hann. Eftir eitt augnablik sást ekkert nema bælt
grasið og ókyrt vatnið, sem benti á að nokkur lifandi
skepa hefði farið þar um.
“Hversvegna gjörðu þau þetta?” hvíslaði Diccon.
“Eg foeld það væri foest fyrir okkur að fara ekki
strax fram á sléttuna.”
Eg ísvaraði engu en greiddi sundur pílviðar-
teinungana og þrengdi mér inn í fylgsnið fast upp
að foakkanum og benti ihonum að gera hið sama.
Hann hlýddi og gulgrænu teinungarnir komust aftur
í samt lag og foyrgðu okkur alveg, þar sem við stóðum
í vatninu við laufþakinn moldarbakkann. Úr þessu
græna fylgsni gátum við séð yfir grassléttuna og
lækinn án þess að þurfa að óttast að við sæumst
isjálfir.
Rétt þegar við vorum búnir að koma okkur fyr-
ir þarna, kom Indíáni fram úr skugga trjánna; ann-
ar kom á eftir og sá þriðji og fjórði — þeir* komu
hver á eftir öðrum út úr skóginum fram á sléttuna
þangað til við vorum foúnir að telja um tuttugu. peir
námu ekki staðar, því þeir sáu undir eins hversvegna
grasið á siléttunni var bælt og vatnið gruggugt.
Einn þeirra beygði sig niður og drakk úr hendi
sinni, er þeir fóru yfir lækinn; en enginn þeirra
sagði orð eða gaf frá sér nokkurt hljóð. Þeir voru
állir litaðir svartir og sumir Ihöfðu gular randir á
andlitinu og brjóstinu. Höfuðbúnaður þeirra var hár
og mjög einkennilegur og hoisur þeirra og eltiskinns-
skór voru iskreyttir ihárlokkum af óvinum, sem þelr
höfðu drepið; axir þeirra glitruðu í sólskininu og
örvamælar1 þeirra voru fullir. Þeir liðu áfram hver
á eftir öðrum inn í skóginn hinum megin við lækinn.
Við biðum þangað til þeir voru komnir langt inn í
skóginn, þá fórum við fram úr fylgsni okkar og héld-
um leiðar okkur.
“petta voru Younghtenundar,” sagði eg í mjög
lágum róöi, sem við töluðum í, þegar við sögðum
orð, “og þeir héldu suður.”
“Við megum þakka hamingjunni fyrir að þeir
fundu ekki slóð okkar,” svaraði Diccon. Við sögðum
ekki meira en stigum upp úr læknum og tókum aft-
ur stefnuna í suður. Dagurinn leið, en við héldum
áfram, án þess að ne’ma istaðar. Við Ihröðuðum ferð
okkar eins og við framast gátum gegnum skóg og
yfir sléttur, stundum í sólskini, stundum í iskugga,
og folupum við fót, þar :sem við igátum. Sumstaðar
var iskógurinn þéttur, sumstaðar urðurn við að
brjótast áfram gegnum vafningsviðarflækjur, yfir
fen og gegnum kjarr og yfir fallin tré. Okkur sveið
fovað seint okkur isóttist leiðin; en áfram foéldum
við þangað til komið var sólsetur og fór að skyggja.
“Við höfum ekki haft mikið af góðgjörðum að
segja í dag,’ sagði Diccon loksins; en ef við höldum
s'vona áfra'/n og foittum ekki fleiri Indiána og þurf-
um ekki að verja okkur fyrir úlfum í nótt, þá foorðum
við miðdagsverð fojá lanstjóranum á morgun.
“Hvað er þetta?”
Það sem hann heyrði var skotihvellur og kúla,
sem var búin að mi&sa mest af áfli sínu foitti mig f
fótinn rétt fyrir ofan fonéð og 'marði holdið lítils
háttar undir stígvélinu.
Við snérum okkur við skyndilega og litum í átt-
ina, sem þessi óvelkomni igestur hafði komið úr. par
sást ekkert. ipað var farið að verða skuggsýnt í fjar-
lægð og ekki mjög langt í fourtu voru runnar og
fallin tré. pað var ómögulegt að isegja hvort óvinur
okkar lá falinn á bak við föllnu trén, eða fal'di sig
í runnunum eða á foak við trén; og ekki var foeldur
unt að vita hvort þar var einn Indíáni eða tuttugu.
Kúlan kom úr löngu færi, því hún var orðin kraft-
lítil,” mælti eg, ”.það er vissast fyrir okkur að taka
til fótianna.
”Það er greiðfær grenlskógur fyrir framan,”
svaráði ihann, "en eg er illa svikinn ef við getum
komist undan Indíána."
Við ilögðum af stað án þess að segja nokkuð
meira. Alt gat farið vel, ef við gætu'm komist undan
þeim, sem elti okkur eða jafnvel verið í sömu fjar-
lægð frá honum, sem við vorum nú í, þangað til
divnt væri orðið. Eftir ofurlitla stund hlaut að verða
orðið svo dimt að jafnvel Indíáni gæti ekki séð til
þess að miða bysisiu; og það var ennfremur ekki ó-
hugsandi að við kæmum að ;læk og gætum foulið
islóð okkar. Jörðin undir fótum okkar var slétt —of
.slétt og foál vegna barsins af furutrjánum, sem
þakti hana. Furutrén Stóðu í röðum, brún á lit og
hörkuleg og við folupum á ‘milli þeirra léttir í sporl
og reyndum að eyða sem minstu af kröftum okkar.
Við og við leit annarfovor okkar til baka, en við sáum
ekkert nema trén og skuggana, sem voru að verða
æ dimmari og'dim’m'ari. Við vorum farnir að verða
vonbetri, en þá kom önnur kúla, sem rótaði upp
moldinni örskamt fyrir framan okkur.
Diccon folótaði í hljóði. “Hún svei mér gerði
skvett þessi,” sagði hann. “Það dim’mir seint.-’
.Mínútu seinna leit eg við á folaupunum og kom
þá auga á manninn, sem veitti okkur eftirför; foann
var eins og dekkri skuggi meðal skugganna í trjá-
göngunum á bak við okkur. Hann var aleinn —
Indíáni hár vexti, sem hafði ranglað burt frá flokki
áínum, eða ef til vill var í hierferð út af fyrir sig.
Einhver enskur hálfviti foafði selt foonum foyssuna,
sem hann bar fyrir eittihvert lítilræði.
Við neyttum allra krafta og hlupum til að bjarga
lífi okkar og lífi margra annara. Framundan okkur
hallaðist furuskógurinn niður að þéttu kjarri og
hinum megin við það mátti sjá röð af fonappviði, sem
benti á að þar væri vatn. Ef við aðeins gætum náð
að komast í kjarrið, þá var það nógu þétt til að hylja
okkur — svo tók myrkrið við og vatnið. priðja skotið
heyrðíst og Diccon foraut lítið eitt áfram.
“f Guðs bænum, ’maður, það ihefir ekki foitit
þig ?“ forópaði eg.
“Það kom við handlegginn á mér,” sVaraði hann.
“iEn það gerir ekkert til. Hér erum við komnir í
kjarrið!”
Við þutum áfram og skeyttum því engu iþótt við
yrðum folóðrisa á ihöndunum og í framan af li'minu,
sem straukst um okkur. Það var eins og við hefðum
þak yfir höfðinu og það var Ihið eina sem við vorum
að sækjast eftir rétit þá. Gegnum kjarrið, sem var
þétt eins og net fyrir 'ofan okkur sáum við .eina af
jbjörtustu stjörnunu'm, sem var' byrjuð að skína.
Kjarrið. var margir faðmar á toreidd. pegar við vor-
um komnir dálítinn spöl inn í það, krupum við niður
og biðum myrkursins. Óvinur okkar gat ekki fyigt
okkur eftir, án þess að sfofna lífi sínu í hættu; því
hér gat Ihann engu vopni við kom'.ð nema hníf sínuvn.
Stjörnurnar byrjuðu að skína ein á fætur ann-
ari; uns það sem við sáu'm af himninum fyrir ofan
okkur sem var lítill fehhyrndur blettur var alstirnd-
ur. Það heyrðist ekkert foljóð, og engin lifandi skepna
hefði getað komið inn í kjarrið án þess að láta til
sín heyra. Við biðum eilífðartíma, að okkur fanst;
svo stóðum við upp og foéldum leiðar okkar til
trjánna, sem við foöfðum séð tilsýndar; og það stóð
heima, lítill og lygn lækur rann undir þeim.
Við óðu’m eftir læknum góðan spöl áður en við
stigum aftur á þurra jörð. Við höfðum hvorki foeyrt
né séð nokkuð síðan við komum inn í kjarrið og við
fórum að hugga okkur við það, að Indíáninn foefði
verið orðinn þreyttur á þesum eltingaleik og hefði
horfið aftur til sinna manna tii þesis að bíða eftir
hinum .stærri og vísari feng, sem þeir áttu von á að
fá elftir tvo daga. Það var víst, að við sáum hann
ekki framar.
Lækurinn i-ann suður og við gengum með foon-
um, hlupum eftir foökkunum undir háum trjám og
stjörnurnar skinu niður á milli greinanna. Það var
komið logn og talsverður kuldi. Við heyrðum til
úlfa í fjarlægð. Eg fann 'ekki til neinnar þreytu. ,
Öll skilningarvit mín voru óvenjulega iskörp og eg
var léttur á fæti; kalda loftið var eins og örvandi vín,
á suðurloftinu lágt var stjarna ein skær, sem toenti
mér til sín. Milli 'mín og konunnar minnar voru ekki
ýkja.margar mílur. Eg sá hana í huganum, þar sem
foún stóð undir stjömunni með fjólubláfct blórn í
hendinni.
Eftir nokkra stund komum við að bugðu á lækn-
um og stjarnan Ihuldist sjónum ’mínum. Eg varð var
við að Diccon fylgdist ekki lengur með mér, heldur
var farinn að dragast aftur úr. Eg snéri mér við og
sá iað hann Studdi sig upp við trjástofn og foengdi
niður höfuðið.
“Ertu orðinn svona þreyttur?” spurði eg..
“Reyndu að herða þig kunningi.”
Hann rétti úr sér og hélt áfram við Ihliðina á
mér. ”Eg veit varla hvað kom yfir mig þarna alt t
einu,” isvaraði foann. “Úilfarnir góla hátt í nótti, Eg
vildi bara að þeir yrðu kyrrir hinum megin við læk-
inn."
Eftir að við höifðu'm gengið ofurlítinn spöl
lengra foeygðist lækurinn í vestur og við yfirgáfum
foann. Við vorum nú staddir í gisnum skógi þar sem
jarðvegurinn var gróf&irlítill ;og sendinn. DáTítiíl
rönd af tunglinu sást á vestiurloftnu. Diccon dróst
aftur aftur úr og eg iheyrði hann stynja í myrkrinu.
Eg snéri mér yið og kallaði: “Hvað gengur
að þér, Diccon?”
Gerist nú þegar
árgangurinn
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
í s 1 e n z k a
blaðið í heimi
eitthvað, þá komið með það til
The Columbia I*ress, Lld.
Gor. Sargent & Toronto
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD