Lögberg - 09.10.1924, Blaðsíða 5

IvöOaSEUG, FrMTUDAGINN
9. OIKTÓBER, 1924.
r
SPARAÐ FÉ SAFNAR FÉ
Ef þér lmfið ekki þegar Sparisjóðsreikning, þá, getið þér ekki
broytt hygffilegar, en að leggja peninga yðar inn á eitthvert af vor-
um næstu tJtibúum. par bíða þeir yðar, þegar rétti líminn kemur til
að nota þá yður til sem mests hagnaðar.
Union Bank of Canada hefir starfað i 58 ár og hefir á þeim tima
komið upp 345 útibúmn frá strönd til strandar.
Vér bjóðum yður lipra og ábyggilega afgreiðslu, hvort sem þér
gerið mlkil eða lítii viðskifti.
Vér bjóðum yður að heimsækja vort næsta frtibú, ráðsmaðurinn
og starfsmenn lians, munu finna sér Ijúft og skylt að leiðbeina yður.
ÚTIBÚ VOR ERU A
Sargent Ave. og Sherbrooke Osborne og Corydon Ave.
Portage Ave. og Arlington Uogan Ave og Sherbrooke
Portage Ave. og Good St. og 9 önnur útibú í Winnipeg.
A» ALSKREFSTOFA:
UNION BANK OF CANADA
MAI.V and WTTAJAM — — WINNIPEG
Indriði fer utan.
í síðastliðnum septembermánuði
flytur dagblaðið “Vísir” í Rvík
skemtilega og fróðlega ferðasögu,
eftir IndriSa skáld Einarsson, er
hann nefnir “Utanför”. Er þar
víða vel og skáldlega að orði kom-
ist, eins og við mátti búast, og get-
um vér ekki stilt oss um að lofa
lesendum Lögbergs að fylgjast með
í þeirri skemtiför Indriða, og birt-
um því “Utanför” alla, eins og
“Vísir” færir oss hana frá skálds-
ins eigin hendi. Engum mun leið-
ast á meðan, því víða er viö komið.
Sagan er svona:
Mercur.
Við fórum meö Mercur 30. júlí
um kvöldið í góðu veðri, og vorum
við Vestmannaeyjar næsta dag.
Skipið var fult af norskum ferða-
mönnum. Flest fórum við í land í
Vestmannaeyjum, í sólskini og góð-
viðri. Eg hefi oft komið í Eyjarn-
ar, en aldrei séð þær svo grónar og
blómlegar sem þennan dag. Gras-
ið var mjög vel sprottið og garð-
arnir í kring um kaupstaðinn voru
með bezta móti. Sólin skein á
hraun og hamra, og gaf öllu glað-
legt útlit. Sumt samferðafólkið
gekk upp á Helgafell og var mjög
ánægt með landgönguna, þegar það
kom aftur út í skipið.
Oft hnýta menn i skipið, ef um
það er talað, en eg varð engra
þeirra ókosta var, sem eg hafði
heyrt nefnda. — Einn kost hefir
Mercur fram yfir öll þau farþega-
skip, sem eg hefi farið með; allir
farþegaklefarnir eru, að einum
tveimur mndanteknum, með tveim-
ur rúmum að eins. Þau liggja
hvert á móti öðru, með þvottaborði
á milli. Engin efri rúm eru þar á
boðstólum. líver þeirra tveggja,
sem lenda í sama klefanum, hefir
afmarkað svæði til að hengja upp
fötin sín, og eru það miklu meiri
þægindi en vanalega eru á skipun-
tim hér við land. Sum hafa klefa
fyrir 3 og 4 farþega, sem verða að
hýrast saman.
"Eg hefi ávalt pláss fyrir
Paturson.”
Skipið hélt áleiðis til Færeyja,
en þegar kom nærri eyjunum, féll
á svo kafþykk þoka, að skipið
blés á hverri mínútu. Eftir nokkra
mæðu lagðist það, og lá þar hér
um bil 12 tíma. Eftir að þokan
haföi grúft yfir í 21 klukkutíma,
sáu sjómenn grisja í fjall, léttu
akkerum og héldu til Þórshafnar í
niða þoku, með fjallasýn við og
við. Þar á höfninni var þokunni
létt, og bátar komu út til skipsins,
og upp á stigapallinn kom ungur
maður, sem tilkynti að okkur væri
bönnuð landganga í Thorshavn,
vegna þess að mislingar gengju í
Reykjavik. Við það sló óhug yfir
norsku ferðamennina, því þeim
fanst, að landgöngubannið væri til
þess sett, að Norðmenn fengju
ekki að sýna sig í Færeyjum. —
Slíkt væri álitin pólitisk hætta í
Höfn. — Gamall Færeyingur, sem
hafði verið að kynna sér sálma-
registrin í Færeyjum, og hafði
pantað far með skipinu til Noregs,
kom um borð. Kona frá Færeyj-
um, sem var nokkuð við aldur,
bað um far með skipinu, en skip-
stjórinn sagðist ekki geta tekið
fleiri farþega en nú væri fyrir.
Hún sneri við og féll það þunglega
að komast ekki með skipinu. Far-
þegarnir, einkum norsku konurn-
ar, sem voru með skipinu, kendu
í brjósti um hana. Þá kom Jó-
hannes Paturson á allmiklum bát
að skipshliöinni. Hinn ungi starfs-
maður, sem stóð á stigapallinum,
bannaði honum að koma upp á
skipið, og hann stóð niðri í stig-
anum. Norðmenn þyrptust fram
á borðstokkinn til að tala við
hann; þeir höfðu heimsótt hann x
Kirkjubæ á hingað-leið. Eg varð
honum samferöa 1904, og náði tali
af honum núna. Mér sýndist hann
hafa elst nokkuð, en sami kraftur-
inn og sama kappið stafaði enn af
honum. Hann spurði skipstjórann
hvort dóttir sín gæti komist með
skipinu til Noregs, og skipstjórinn
svaraði: “Eg hefi ávalt pláss fyrir
Paturson.” Af því að hann var
nýbúinn að visa þessari veslings-
konu frá, fóru norsku konurnar að
spyrja sig fyrir um þetta, og kom-
ust að því, að til þess að ungfrú
Paturson gæti komist með skipinu,
hafði einhver af þjónustustúlkun-
um verið látin ganga úr rúmi fyrir
henni.
Farþegarnir norsku, skiðin og
Ólöf hin ríka.
Þeir farþegar, sem eg kyntist
bezt var konsúll Alf Bjercke,
kaupmaður frá Kristjaníu, litið
eitt yfir sjötugt. Hann þekti alla
helstu menn í Noregi að mér þótti
og sagðist skyldi segja Michelsen
eitthvað eftir mér, sem eg sagði,
og senda mér símskeyti, ef hann
yrði kallaður til að mynda stjórn.
Annar maðurinn, sem eg kyntist,
var prófessor Sturtevant frá Ame-
ríku, mikill málfræðingur. Sá
þriðji var Sverra Hansen. Móðir
hans, frú Þórunn Guðbrandsdótt-
ir Hansen, frá Hvitadal, var með
skipinu. Þau höfðu ferðast um
Dalasýslu og Vesturland í sumar,
og hann dæmdi yfirleitt mjög skyn-
samlega og glögt um íslendinga og
sagðist gjarna vilja vera íslending-
ur sjálfur.— Allur fjöldinn af far-
þegunum voru kenslukonur, og
næstum allar voru þær hávaxnar
og þreknar eftir því. Sterkar
sýndist mér þær hlytu að vera. Þær
höfðu flestar allist upp við skíði
og íþróttir. Þegar skólinn var bú-
inn eða skrifstofunni lokað þann
daginn, voru þær vanar að taka
skíðin sín, og sækja til fjalla, ef
þess var kostur. — Það er skíða-
sportið, sem gerir yngri kynslóðina
í Noregi stóra, hugaða og sterka.
Aldrei var þetta fólk sjóveikt.
Við vorum 14 við borðið, þar sem
eg hafði lent við. Eg leit á þetta
fólk í kring um mig, og þótti sem
hver manneskja, sem þarna sat,
gæti verið Islendingur. Einni
þeirra átti eg bágt með að átta mig
á. Hún var hæst af þeim öllum,
með kolsvart hár og augabrýr, með
dökk, skír augu; andlitið var frem-
ur stórskorið og hafði skjaldmeyj-
ar útlit. Eftir nokkra umhugsun
þótti mér, sem málari gæti vel lát-
ið hana standa sem fyrirmynd fyr-
ir Ólöfu hinni ríku, þegar hún
stendur yfir síðasta Englendingn-
um dauðum, sem hún hefir látið
drepa til hefnda eftir manninn
sinn.
Bergen. Miðdegisverður hjá Sverre
Hansen. Höll Mickelsens.
Smásaga frá 1905.
Þegar siglt er inn til Bergen, er
farið fram hjá fjölda af eyjum og
hólmum, sem allar eru bygðar.
Þótt eyjan sé flatar klappir, þar
sem ekki sézt stingandi strá frá
sjónum, þá er þar hús, eitt eða
fleiri. Norðmenn byggja alstaðar,
uppi á klettunum og utan í klett-
unum, og sá sem lítur yfir þessar
eyjar, kemst fljótlega að þeirri
niðurstöðu, að hér sé fiskimanna-
bygð, og að þetta fólk geti ekki
lifað á neinu öðru en sjó og sjáv-
arafla.
Inn við fjarðarbotninn liggur
Bergen. Þar gengur dalur upp frá
f jarðarbotninum, og miðbærinn
bggur Þar- Dalurinn er þrengri en
Eyjafjörður fyrir innan Akureyri,
og hlíðarnar til beggja handa mjög
brattar. Það er norskt “Fjord?
landskab”, eða svo mundi Henrik
Ibsen kalla það í formálanum fyr-
ir þætti í leikriti. Bærinn hefir
bygst upp báðar dalshlíðamar, og
húsaraðirnar uppi í hlíðunum eru
eins og tveir afarstórir vængir, sem
bærinn lyftir til flugs. Þokan við
Færeyjar hafði stolið frá mér
heilum sólarhring, og eg hafði svo
Iítinn tima í Bergen, að eg gat
trauðlega séð mikið af bænum.
Mér til mestu gleði, sá eg Jens B.
Waage, Evfemíu dóttur mína og
son þeirra á hafnarbakkanum þar
sem Mercur lagði að, svo eg hefði
getað sagt, að “víða liggja vega
mót.” Eg sá kastalann í Bergen
og höll Hákonar konungs gamla,
sem nú er líkust því sem hún var
1260, en höllina vildi eg ekki sjá;
börnum, sem fæddust um líkt leyti
°g eg og ólust upp á fróðu heimili,
var ekki innrætt nein velvild til
Hákonar gamla. Eg gekk um bæ-
inn morguninn eftir, og sá Berg-
ensleikhúsið at utan og stand-
myndir þeirra Björnsons og Ib-
sens. Eg sá fleiri standmyndir í
Bergen, þar á meðal Holbergs og
Tordenskjolds, sem báðir eru upp-
runnir þaðan, og enn fleiri myndir,
sem færðu mér heim sanninn um
það, að Bergen er listelskur bær.
Eg var boðinn til miðdegisverð-
ar hjá Sverre Hansen, því eg hafði
kynst þeim mæðginum á Mercur.
Eg ók með járnbrautinni á ákveðn-
um tíma, fór út á ákveðinni járn-
brautarstöð, og beið þess, að eg
væri sóttur. Þar vindur sér að
mér rösklegur, 12 ára gamall pilt-
ur, sem mér leizt vel á og þótti
hinn hvatlegasti, og nefnir mig
með nafni. Eg misti fremur jafn-
vægið, og sagði eitthvað á dönsku,
en hann kvaðst tala íslenzku og
vera sonur Arents Claessen í
Reykjavvík. — “Víða liggja vega-
mót”, mátti eg hugsa í annað sinn
í Bergen.
Fylgdarmaður minn gekk rösk-
lega og eg lét ekki mitt eftir liggja
að verða honum samferða. Regn-
ið streymdi niður, eins og himin-
inn vildi ekki láta sitt eftir liggja
til þess, að Bergen fengi þessa 72
þumlunga af regnvatni, sem henni
eru ætlaðir árlega, — líka árið
1924. Eg kunni ljómandi vel við
mig hjá Sverre Hansen, móður
hans og systur, eg var þar aftur
heima á íslandi, og við töluðum ís-
lenzku, og kunnum því hitS bezta.
Húsið var rúmgott og vel búið, og
bezti eftirrétturinn — og honum
var heimilisfólkið stoltast af, —
var að þurka fötin sín við opinn
eld á “peisen” meðan við drukkum
kaffið.—Peisen er leifar frá gamla
eldskálanum, sem Norðmenn eru
að taka upp aftur. Hver sú þjóð,
sem; setið hefir við opinn eld, sakn-
ar hans ávalt, hvar sem hún fer,
það sannast á Englendingum.
Gamla vísan okkar:
Þegar sálin þín er hreld 1
þessum hlýddu orðum:
Gaktu við sjó, eða sit við eld
sagði valvan forðum,
er viturlegt ráð til að sefa sálar-
þrá.
Þegar við gengum niður til jám-
brautarstöðvarinnár aftur, blasti
við höll Michelsens, forsætisráð-
herra Norðmanna árið 1905. Það
er ómengað hallarsnið á húsinu.
Hver skozkur maður mundi kalla
það kastala. Eg leyfi mér að fylgja
Skotum að máli í því. Michelsen
er einn af ríkustu mönnum í Nor-
egi; ættin er gömul, og eftir minni
s'koðun er hann mesti maðurinn,
sem nú er uppi með Norðmönnum.
Michelsen er frá Bergen. Kon-
súll Alfred Bjercke sagði mér þessa
smásögu af honum. Rikiserfingi
Svía kom til Noregs, þegar öll
norska stjórnin var búin að leggja
niður embætti sín í Stórþinginu, og
Stórþingið var búið að staðfesta
alla ráðherrana í embættum þeirra
aftur. Michelsen gekk upp i höll-
ina til að taka við ríkiserfingjan-
um, sem ávarpaði hann sem “út-
gerðarmann” Michelsen. “Það er
staða mín í borgaralegu lífi,v svar-
aði Michelsen, “en nú er eg for-
sætisráðherra Noregs.” Ríkiserf-
inginn þagði, gekk út að gluggan-
um og horfði út um hann. Þegar
hann leit við aftur, var Michelsen
allur á burt. Ríkiserfinginn spurði
mann, sem með honum var, hvað
hann ætti nú að gera. “Þér verðið
að senda eftir Michelsen aftur,” og
það var gert, en hann lét bíða eft-
ir sér. — Þegar hann kom, vildi
ríkiserfinginn fara að semja við
hann, og mun hafa bent á, að ekki
þyrfti að rjúfa sambandið milli
Svíþjóðar og Noregs. En Michel-
sen svaraði því einu, að nú væri
það það of seint. Svo kom skiln-
aðurinn milli Noregs og Svíþjóðar.
"Eg er frá Bergen” — Norðmenn
þurka hey.
I dönsku leikriti eftir Ottó Gen-
zon kemur fyrir Norðmaður sem er
látinn segja, að hann sé frá Berg-
en, og allir gáfuðustu menn lands
ins—segir hann—koma þaðan, eða
þá úr nágrenninu við Bergen. Þetta
vitið þér sjálfsagt, er hann svo lát-
inn segja. Eg smástríddi sam-
ferðafólki mínu á Mercur með
þessu og það hló að því. Eg sagði
þeim líka, að eg væri frá Norður-
landi, og við sem þarna værum,
KOL
T a 1 s í m i ð
VI DU R
Thos. Jackson &
TVÖ ÞÚSUND PUND AF ANÆGJU.
COKE
S o n s
DODDS ö
gKIÐNEY^
M. PILLS Js
U t
5 J
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lækna og gigt 'bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu'm 'lyf-
sölum eða. frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
værum svo hárvissir um okkar á-
gæti, að það væri engin þörf á að
taka neitt fram um það. Síðustu
árin væru það nú reyndar Sunn-
lendingar, sem rækju atvinnulíf
landsins og stæðu fremstir þar, en
við værum fremstir á öllum öðrum
sviðum. Þá sagði einhver af
kenslukonunum, að menn frá Berg-
en segðu alt af : "Eg er frá Berg-
en,” en mintust alls ekki á, að þeir
væru frá Noregi. Noregur er
fremur lítið föðurland fyrir þá, og
ekki verður þess að vera nefndur.
Það er sumt líkt með skyldum.
sagði eg, því að við norðanmenn
erum látnir segja í elzta leikriti
landsins: “Eg er Norðlendingur,
norðan að, maður, norðan yfir
dalinn.”
Norðmenn þurka hey á ein-
kennilegan hátt. Þeir reisa grind-
ur, langar og margar með slám, eða
fjórum vírstrengjum á milli stólp-
anna, og hengja heyið yfir slárn-
ar eða strengina. Þar hangir hey-
ið. Tilsýndar er þetta girðing af
heyi, sem hvergi sést í gegn um.
Jörðin er svo vot, að ekkert getur
þornað, sem þar er lagt. Með þessu
móti rennur vatnið niður eftir
heyiinu. Hrakið sýndist mér það
vera. Islenzkt hey er ekki nógu
langt í sér til þess að þessi hey-
þurkun komi hér að notum.
('Meira).
------0------
Brúðkaup í Selkirk.
Þriðjudagskvöldið 30. sept. s. I.
voru gefin saman í hjónaband Miss
Jóna Jónasson frá Selkirk og Mr.
H. T. Halverson, M.L.A., frá East-
end, Sask., af s.éra N. Steingrími
Þorlákssyni. Hjónavígslani fór
fram i hinni nýju kirkju íslenzka
safnaðarins í Selkirk, er var troð-
full, svo að sumir komust ekki inn.
Vigslan fór hátíðlega og vel fram,
brúðhjónin voru mjög virðuleg og
tíguleg. Brúðurin, er yngsta dótt-
ir þeirra hjóna, Mr. Bjarna Jón-
assonar frá Ási í Vatnsdal og Þór-
unnar Magnúsdóttur frá Steiná í
Húnavatnssýslu, og hefir verið bú-
sett, ásamt foreldrum sínum, í Sel-
kirk í rúm sex ár og áunnið sér
hylli og velvild allra, sem kynst
hafa henni, hefir starfað með dug
og dáð í ýmsum félagsmálum bæði
meðal íslendinga og enskra.
Að hjónavígslunni lokinni fór
fram rausnarleg veizla á heimili
brúöarinnar, þar sem um 60 völd-
ustu vinir og kunningjar settust
undir yel uppbúið og blómum stráð
borð. Eftir máltiðina voru lesin
upp simskeyti, sem borist höfðu
víðsvegar að, fluttar stuttar ræður
og lesin kvæði, sem birt eru hér.líka
í blaðinu. Öll viðhöfn jafnt sem
gjafirnar sýndu, að brúðurin átti
marga góða og trausta vini, sem
sakna hennar nú mikið. Meðal
gjafanna var stór og vönduð bibha,
sem biblíuhúsið hafði gefið nýju
kirkjunni samkvæmt venju lút-
erskra og á að gefa fyrstu brúð-
hjónum, sem vígð eru í kirkjunni.
Ungu hjónin fóru til Eastend,
Sask., þangað sem brúðguminn hef-
ir átt heima og framtíðar heimili
þeirra verður.
TIL
MISS JÓNU JÓNASSON
frá mömtnu hcnnar.
Við litla vöggu gleðitárum grætur
guðhrædd móðir barnsins fyrstu nótt,
en enginn veit, hve oft um dimmar
nætur
hún andvarpar og biður Guð sinn
hljótt.
I ástarhita heitu bænatárin
hrynja títt við litils vinar beð,
sem dafnar vel, svo ótt sem fjölga
árin,
en æskulífsins hættur vaxa með.
Svo þegar unglings æskudraumar
rætast,
j og ástarlífsins blómi þroska nær,
1 er sveinn og meyja—valdir vinir
mætast,
en viðkvæm móðir kveður ljúfa mær,
þá blandast saman gleði’ og trega-
tárin,
er tap og fengur vina saman fer,
en gæfa barnsins græðir hjartasárin,
það góðrar móður stærsta huggun er.
í Dóttir sæl, þín gamla móðir grætur
jgleðitárum yfir prúðri mær,
en eitthvað djúpt við instu hjarta-
rætur
svo undur viðkvæmt hrygðar strengi
slær.
Það er sem ómi bergmál bernsku
þinnar,
og blíðudaga endurminning sæt,
er kveðja verð eg yndið æfi minnar,
því ósjálfrátt nú hrygðartárum græt.
Til guðs í hæðir horfi gegnum tárin,
að hjarta mínu, dóttir kær, þig vef,
og framtíð þina—ólifuðu árin
og alt þitt ráð á vald hans náðar gef.
Guð launi þínar fögru dóttur dygðir,
og daga alla stýri þinni för,
svo ríkulega blessi þínar bygðir,
að búir þú við lífsins sældarkjör.
P. SigurSsson.
JÓNA JÓNASSON
á brúSkaupsdegi hennar.
Mæta, kristna meyja,
Vér minnumst þín í dag.
Hjörtu vor þér hneigja
Og hefja mansöngslag.
Kristið kærlieksmerki
Þú kaust í lífsins önn.
1 öllu, — orði, verki,
Þú ávalt reyndist s®nn.
Helgur heimanmundur
En hrein og barnsleg trú.
Þetta andans undur
Að erfðum tekur þú.
Norrænt eðli áttu,
Sem áa morgungjöf,
Vel það vaxtað láttu,
Þ.ótt vini skilji höf.
Móðir, faðir mæla
Og móðurkirkjan þín:
"Ykkar ástarsæla
Sé eilíf, börnin min.”
Aldrei endi trygðin,
Né ykkar kærleiksráð;
Auður andans—dygðin,
Og athvarf—Drottins náð.”
Mæta, kristna meyja,
Þinn mæra brúðkaupsdag:
Gulli gráti Freyja,
En Guð þinn blessi hag!
Jónas A. SigurSsson.
T I L
Jónu Jónasson og Henry Halverson
á brúSkaupsdegi þeirra.
Þá brosir sól í heiði hrein
á himni glæstra vona,
er vifið örmum vefur svein
og verður mannsins kona.
Þá gleðst hver vinur er þeim ann,
en ungu sálir þessar—
hana konu, en hann sem mann—
himna Drottinn blessar.
Ástarlífsins björtu bygð
blómin dygða skreyta,
Friður, eining, ást og trygð
æðstan fögnuð veita.
Þar er bjart og þar er hlýtt,
Já, þar er sælt að búa,
þar sem vinur vini blitt
vill sem bezt að hlúa.
Undir sólu aldrei sást
yndislegra blóm á jörðu,
en manns og konu einlæg ást,
er þau heilagt sáttmál gjörðu,
að una saman alla tíð
eitt í ráðum, gjörðum, vilja,
létta byrðar, lifsins strið,
ljúft hvers annars mál að skilja.
Hér eru vandir vinir tveir,
sem valið hafa hnossið fríða.
öllum kunnir eru þeir,
sem allar fagrar dygðir prýða,
með þeim ferma fararknör,
fara glöð í Drottins nafni
happasæla sigurför
með sannleiksljósið—Krist í stafni.
Hann þekkir boða brims og sker,
bátinn sinna vina leiðir
þar sem farið örugt er,
og hjá hættum lipurt sneiðir,
þar vaggar svalur sumarblær,
sólskinsdagar, logn og blíða,
því vindar jafnt sem viltur sær
verða boði Krists að hlýða.
Verði leiðin björt og blið,
björt sem þessi gæfudagur,
skíni ykkur alla tíð
ástarlífsins morgun fagur.
Eilíf gæzka Guðs og náð
gefi ykkur heiðurssveiginn,
blessi ykkar bú og ráð,
blómum strái allan veginn.
Selkirk, Man., 30. sept. 1924
Pétur SigurSsson.
BrúSarsóngvísur tit
UNGFRO JÓNU JÓNASSON.
Rósailm til sveins og svanna
sumarblærinn flytur enn,
meðan blómin grænu gróa
geislum kærleiks alin tvenn;
ekkert fegra augað litur,
en hið hreina brúðarskart,
þar sem ástin ódauðlega
andans kveikir ljósið bjart.
Ungfrú Jóna, heill frá himni
heiðursdaginn blessi binn,
göfga með þér gæfu hlýtur
gæddur sóma unnustinn.
Mentablóm og dýrar dygðir
dafnað hafa þér við skaut,
lífsins orða leiðarstjarna
ljómar skær á þinni braut.
Reynsluskóli lifsins lætur
lýði opnar sinar dyr,
andi þaðan andar kaldur,
einnig stundum hlýrri byr.
Haltu vörð, mín vinan unga,
vertu föst við stefnumið,
og þinn prúði eiginmaður
er við þína stendur hlið.
Kæra þér eg kveðju sendi,
krýnd sé heiðri framtíð þín,
ef að skuggar yfir svífa,
aftur fegri sólin skín;
vinir þínir, aldnir ungir,
alt það bezt sem gæfan lér,
blessa þig og binda fagran
blómasveig um enni þér.
Kristín D. Johnson..
KVEÐJUORÐ
til Miss J. Jónasson í Selkirk.
Við vitum okkar koma hér í kvöld
um kæti ei né gleðileiki fjallar,
en hugans sjóður geymir þakkar-
gjöld,
að greiða þau oss skyldan hingað
kallar,
þó seint sé víst að sýna á því litinn,
er samvistin oss reynist vera slitin.
Við kveðjum þig með klökkum vin-
arhug
kæra snót, er vanst oss margt til
þarfa,
er sýndi’ i öllu bæði dáð og dug
og dæmafáa lipurð til að starfa;
dýr það hefði fundist okkur fengur,
ef fengjum þín að njóta vitund
lengur.
Þér þökk og heiður héðan fylgir
vist,
það hrós þú færð að allra manna
dómi,
á liði þinu lágstu jafnan sízt,
þess lengi minnast skal með hlýjum
rómi,
og biðja helgar vættir hjá þér vaka
>og verma þig og kæran egtamaka.
Nokkrir vinir í Selkirk.
A V A R P
til ungfrú Jónu Jótwsson.
Fyrir örfájum árum fluttuð þér til
þessa bæjar, þar sem þér þektuð fáa
og engir þektu yður; en nú þekkið
þér marga og enn þá fleiri þekkja
yður og allir að góðu. Þér hafið
þjónað mörgum ábyrgðarstöðum og
aílsstaðar unnið yður traust eg hylli.
En bezt þekkjum vér starf yðar í
þarfir lúterska safnaðarins. Þar hef-
ir áhugi yðar og atorka bezt komið
í ljós. Að starfa fyrir söfnuðinn,
sýnist hafa verið yðar líf og yndi.
Þegar kirkjan brann 1919, voruð þér
kosnar í nefnd til að safna fé til
kirkjubyggingar, og tókuð þér á
hendur fjármála-starf fyrir þann
sjóð, og þeim starfa hafið þér gegnt
til þessa dags; hver einasti pening-
ur, sem inn hefir komið og út hefir
verið greiddur, hefir farið í gegn um
hendur yðar, og hefir Drottinn bless-
að svo þann starfa yðar að upp til
þessa dags hefir tekist að greiða all-
ar skuldir eins og um var samið.
By&g>n&aruefndin er í engum vafa
um það, að fyrir áhuga yðar og hag-
sýni, hefir því máli skilað eins vel
áfram og raun er á orðin. Enginn
hefir hjálpað þeirri nefnd betur en
þér.
Fyrir þetta og alt annað, sem þér
hafið starfað í þarfir Selkirk-safn-
aðar, þökkum vér yður fyrir hönd
safnaðarins og biðjum algóðan Guð
að styðja yður og styrkja á yðar ó-
farinni æfileið. Svo óskum vér yður
til hamingju, að sú nýja braut, 'sem
þér eruð nú aðeins óbyrjaðai; að
ganga, mætti vera stráð öllum þeim
blómum, sem' Guði almáttugpim þókn-
ast að strá yfir þá. sem hann elska.
Fyrir hönd Selkirk-safpaðar,
Byggingar-nefndin,
Selkirk, Man., 25. sept. 1924.
Kœra Miss Jótiasson.
Það er með s<4cnuði að við, Banda-
lags-systkini þín, minnumst þess,- að
þú ert á förum frá okkur. Þú hef-
ir verið félagsskapnum okkar svo
mikill styrkur og stoð og hjálpað fé-
lagsmálum okkar svo vel áfram, að
við hljótum að finna. til þess hve
mikið við töpum. Á hinn bóginn sam-
gleðjumst við þér þó út af þandalags-
félagsskapnum nýja, sem þú ert í
þann veginn tengjast. Og óskum við
þéf allrar farsældar og blessunar.
Svo þökkum við þér alla samver-
una með okkur og þátttöku bæði 'í
Ieikjum okkar og starfi, og áhuga
þann og velvild þá, sem þú ávalt
hefir sýnt. Hefir þú gefið okkur,
félagssystkinum þínum, gott eftir-
dæmi, sem ætti að vera okkur hvöt
til þess að vera sem beztir félags-
meðlimir. Og við vonum, að það
verði líka.
Við munum ekki gleyma þér, en á-
valt minnast þín með hlýhug sem á-
gætrar félagssystur. Það mun því.
ávalt gleðja þig að muna eftir okR-
ur og láta okkur fá bréf frá þér ein-
stöku sinnum. En mest myndi það
gleðja okkur, ef þú hefðir ástæðu til
þess sjálf að heimsækja okkur, ein-
stöku sinnum.
Við biðjum góðan Guð að leiða
þig og blessa á allri þinni óförnu
braut. Og biðjum þig að þiggja
gjöfina þessa litlu frá okkur og láta
hana minna þig á okkur og velvildar-
hug okkar til þín.
Fyrir hönd Bandalagsins í
Selkirk, 25. sept. 1924.
Arni Björnsson,
forseti Bandalagsins.
------o------
Fréttabréf.
Á leiðinni til Churchill River,
22. sept. 1924.
Herra ritstjóri!
Eg sit nú og baða iriig í sól-
skininu á rennisléttum klöppum við
vatnið, sem við erum að ferðast
yfir. Vatn það heitir Athabaska,
og er 150 mílur í vestur frá LaPas,
þegar miðað er við þá leið, sem
við förum. En ef hin svo nefnda
vestri leið væri farin, eru það 75
mílur.
Við erum búnir að ferðast fjór-
ar dagleiðir í vestur frá Styrju-
lendingunni og erum því um 14
mílur frá La Pas, nýkomnir inn í
Saskatchewan fylkið, eða fyrir
vestan landamæri Saskatchewan og
Manitoba fylkjanna. Víða er þetta
ferðalag nokkuð erfitt. Á einum
stað urðum við að flytja allan okk-
ar farangur á vögnum 8 mílur veg-
ar, gátum aðeins komist í gegn með
bátana tóma með því að stjaka
þeim eftir á, sem Gæsará heitir; er
hún grunn og því fremur ill yfir-
ferðar. Rennur á sú inn í vatn,
sem Gæsavatn heitir, og er það lít-
ið um sig og grunt. Ferðalag það
tók tvo daga, og er vegalengdin
ekki meira en 5—8 mílur, og urð-
um við að borga tveimur mönnum
með eitt hestapar $29 fyrir þann
flutning. Svo héldum við áfram
eftir parti af Gæsaránni og eftir
Gæsavatni með farangurinn á hát-
um aðrar átta mílur, og komust
við það á hálfum degi. Þá tóku
við klappir og vegleysa á tveggja
mílna svæði, sem við urðum að fá
menn með hesta til að flytja yfir
og að vatni því, er eg sit nú á
ströndinni við og hefi hellu fyrir
skrifborð.
1 morgun fórum við á fætur fyrir
dag og hlóðum bátana, og þegar 18
hundar og allur farangurinn var í
pá kominn, voru þeir orðnir helzt
til hlaðnir. Svo var neytt morg-
unverðar og erum við þá tilbúnir
áð sigla á stað.
í mínum hópi eru fjórir fransk-
ir menn, einn Indíáni, sem er leið-
sögumaður okkar, Jónatan Helga- ,
son frá Gimli og eg, höfum við '
fjéra báta, tvo 18 feta langa, einn
20 og einn iÓ feta, og éru þessi
skiþ okkár kölíuð “Canoes”.
- ■■ ., 4»
Flotinn ýtti frá landi, þegar birta
tók, en við Vorum ekki 'komnir
meira en fjórar milur, þegar hvesti
svo mikið, að við urðum að leita
skjóls, og i því skjóli rita eg þessar ’
línur. ‘
. Vatn það, sem við erum við,,
heitir Athabaska Lake. Það er um
20 milur á lengd og um tíu á
breidd. Er það tært og sést í botn
á frá 6—9 feta dýpi. Það er fult
af silungi, sem vigtar frá 2 pund-
um til 50 og 60 pund. Einnig er
þar gnægð af hvítfiski, ásamt
“pike” og fleiri fiskitegundum. í
gærkveldi fleygði eg í það einum
gömlum netstúf og fékk í morgun
24 fiska og var mest af því silung-
ur og hitt hvítfiskur. Eg tók einn
silunginn og sauð hann til matar.
Var það fullkomnasta máltíð handa
sjö manns og var þó hraustlega
að gengið, og er það sá bragð-
bezti silungur, sem eg hefi nokk-
urn tíma bragðað.
Það er ekki síður gnægð af fiski
hér, en norður með Nelson ánni.—
Um 25—30 mílur i norður héðan
eru ágætar námur og var tekinn
þar út kopar á meðan á stríðinu
stóö, upp á sex miljónir dollara.
190 hestapör drógu grjótið, sem
koparinn var í, til Larsen Land-
ing, um tvær mílur vegar, og var
hann svo fluttur á flatbotnuðum
bátum til La Pas, þaðan með járn-
braut til Vancouver, B.C., þar sem
koparinn var bræddur úr grjótinu.
Hjér er fult af fólki, veiðimönn-
um og námamönnum og fjör
í öllu og nógir peningar. Það er
sárgrætilegt, að landar mínir skuli
ekki reyna að nota sér auðsupp-
sprettur þessa auðuga norðurlands,
og eg finn sárt til þess sjálfur,
hvað lengi eg hefi hangt við rúin-
stokkinn og þá hugmynd, að ekki
væri neitt til nýtilegt nema það,
sem eg sá í kring um mig; og þó
eg hefði ekki getað notiö þeirra
sjálfur, eru margir duglegir dreng-
ir til, sem gátu gert það, sjálfum
sér til gagns og sóma. Eg vona, að
það fari að rætast fram úr kjark-
leysi þeirra og að þeir fari að
vakna og líta í kring um sig og
koma á útjaðra og auðsuppsprett-
ur Manitoba fylkis, sem þar eru
áreiðanlega að finna. En til þess
þarf menn duglega og með fullu
lífi.
Jæja, nú er sólin farin af hell-
unni og kuldagola næöir um mig,
enda er kominn kveldmatartimi og
mig langar í meira af silungnum.
Eg verð að biðja lesendur blaðs-
ins velvirðingar á hvernig þetta er
úr garði gert, því fyrst er eg eng-
inn ritsnillingur, og í öðru lagi eru
tækin til ritstarfa, sem eg hefi yf-
ir að ráða, fremur óþægileg.
Með vinsemd og virðingu,
Yðar,
Capt. B. Anderson.