Lögberg - 09.10.1924, Blaðsíða 6

Bla. 6
LÖGBERG, HMTUDAGINN,
9. OKTÓ'RER, 1924.
Hættulegír tímar.
Eftir Winston Churchill.
t—— ■--- — 1 . -- ■ - ■- -
Hiann roðnaði og- blygðaðist sín fyrir að hafa
metið þennan mann rangt. Hann hafði faomið með
yfirlæti, en ihann beið til þess að dást að honum.
Síðar, þegar hann íhugsaði um þennan nýja, lifandi
kraft, sem komið hatfði yfir hann þennan dag, duttu
Ihonum í hug þessi orð Emerson; “ Pýþagóras var
misskilinn, og Sókrates og Jesús og Lúter og Koper-
níkus og Galíleó og Newton og hver einasti. gðfugur
og spakur andi, sem tók á sig hold á þessari jörð.
Að vera mikill er sama og að vera misskflinn.”
Hversu margir hafa ekki talað við Linooln bæði
á undan og á eftir og hafa ekki þekt hann!
Þurfti nokkurt ytra og sýnilegt teikn þess að
LincOln væri mikill maður? Hann hafði kosið að
tala við þá í mjög einföldum dœmisögum. Sagan um
Bell -bóndai var ljós eins og dagurinn. Jim Rickets,
sem alt lék í lyndi fyrir var enginn annar en Stephen
Douglas, sem var lánisamur með alt. 'Bóndasláninn,
sem þorði efaki að horfa hærra en á peruna var Lin-
coln sjálfur. Peran var senators-emíbættið; og Ibónd-
inn neitaði sér um hana til þess að faoma í veg tfyrir
að Súsanna yrði kona Rickets.
Stephen gat ilíka skilið ákafann í tflokksleiðtog-
unum, sem hópuðust utan um þingmannsefni sitt og
reyndu að fá hann til þess að hætta við að leggja
spurninguna fyrir mótstöðumann sinn. Hann hlust-
aði þolinmóðlega og svaraði fbrosandi. Við og við
skant hann sögu inn í samræðuna, sem kom þeim
ðllum til þess að Ihlæja, hvort sem þeir vildu eða
ekki. Hill sá, að vonlaust var með að nokkru yrði
breytt. Hann brosti Og hvíslaði að Stephen:
“Hann hetfir atfráðið hvað hann ætlar sér að
gera. Þeir þoka honum ekki um hársibreidd, og þeir
vita vel að þeir geta það ekki.
Lincoln tók að lokum blaðið, sem nú var orðið
enn óhreinna en þegar Ihann tók það upp og rétti
Hfll það. Lestin var farin að ihægja á sér, því þeir
voru komnir nálægt Freeport. Lúðraþytur heyrðist í
fjarska og meðfram .brautinni stóðu stórir hópar
karla og lcvenna, sem æptu tfagnaðaróp og veifuðu
hðttum og vasaklútum. Klufakan var tíu, og veðrið
var kalt og Ihráslagalegt eftir því sem það var vant
að vera um það leyti áns; sólin gægðist fram úr
skýjarofi.
Vertu nú viss um það Bob,” sagði Lincoln, “að
þú skrifir þetta rétt niður. V«rtu nálægt mér Steve
og þá getur þú séð aJt. Nei, piltar,’’ bætti hann við
brosandi, “þarna er einkavagn Ihins mikla manns
með fallbyssunni og öllum útibúnaði.”
Það eina, sem Stephen sá, var venjulegur járn-
brautarvagn, sem stóð á hliðarspori. Á kolavagni,
sem var tengdur 'við hann, stóð falKbyssa úr málm-
blendingi.
------O’"*
XVIII. KAPÍTULI.
Hættutíminn.
Stephen Douglas, sem var kallaður “litli risinn”
sökum hinna miklu gáfna sinna, var maður af því,
tagi, sem stundum koma fram í mannkynssögunni og
vekja mikla eftirtekt, en Isem eru iangt frá, að
sýna almennan hugsunarhátt. iMefcorðgirnd og
framgirni er aðalhvötin, sem verk þeirra stjórnast
af, en þeir geta samt lagt ekki allítið á sig fyrir
land sitt; þeir eru ávalt óánægðir^ ietf þeim er ekki
veitt mikil eftirtekt. Það er þetta einkenni, sem gerir
þá að leikurum frammi fyrir almenningi og stundum
að æfintýramönnum. Hætfileikar þeirra gera það að
verkum að þeir verða ekki að æsingamönnum.
Douglas hafði af ásettú ráði fáum árum áður
endurnýjað umræðurnar um útbreiðslu þrælahalds-
in'si með því að setja fram sfaoðun, sem var framúr-
skrarandi vel út hugsuð. iSkoðun þessi virtist fyrst f
stað, en og svo margt annað af sama tagi, vera
græðandi smyrsl, en í aruninni var hún eitur í sár
þjóðlíkamans.
Tilgangurinn var sá, að svíkja alla nema hugs-
andi menn og að þagga niður mótmæli allra nema
þeirra, sem beittu ihinni allra hörðustu röksemda-
færslu. Maðurinn, sem gat beitt hinni vægðarlaus-
ustu röksemdafærslu, kom á alveg réttum tíma, eins
og hann væri sendur af forsjóninni, og hann var —
Abraham Lincoln.
Douglas var stjórnmálálegur loddari. Hann lék
frammi fyrir senatinu og þjóðinni aðeins til þess að
sýnast. Smyrsl hans, sem átti að græða sár þjóðar-
innar var kynjameðal, sem var svo marghrotið að
samsetningu, að einungis mestu snillingar gátu sagt
hvað í því væri. Sumar kenningar han's voru svo
flóknar og óljósar að það þurfti mestu gáfnasnill-
inga til þess að færa þær í einfalt mál, sem almenn-
ingur skildi.
Ráðið, sem Douglas hðlt fram til þess að bæta
úr þrælahalds vandamálinu var í stuttu máli þetta.
í nýjum ríkjum átti fólkið sjálft að ákveða hvort
það vildi hafa þrælahald, þó með því skilyrði, að það
kæmi ekki í bága við stjórnarskrána, og sömuleiðis
átti fólkið að hafa rétt til þess að ráða eér sjálft í
öllum málum, en samt undir æðsta valdi stjórnar-
skrárinnar. Svo óheppilega vildi til fyrir Douglas, að
árið áður hafði hinn svo ka'llaði Dred Scott dómur
verið kveðinn upp. Dómur þessi hafði fylt sunnan-
menn með fögnuði, en norðurríkjabúarnir höfðu tek-
ið honum með mestu óánægju. Æðsti dómari Banda-
ríkjanna hafði úrskurðað, að þrælar væru eignir sam-
kvæmt stjórnarskránni, og að hver Bandaríkjaþegn
gæti flutt þræla sína með sér, sem hverja aðra eign,
hvert sem hann færi. Ný ríki gátu því samið lðg á
móti þrælahaldi, án þess að það kæmi að nokkru
haldi, því að innflytjendur í þau gátu fllutt þræla
sína með sér, hvað sem öllum ríkislögum liði.
Samt hlýtur oss að þykja vænt um Douglas dóm-
ara. Hann var heiðarlegur maður, vel fær maður og
föðurlandsvinur. Hann var ðrlátur maður, og það
má segja honum til ódauðlegs heiðurs, að hann að lok-
um vann hinn stærsta sigur, sem unt er að ná —•
hann sigraði sjálfan sig. Hann (braut á bak aftur
það sem var sterkasta aflið ! honum sjállfum, met-
orðagirndina, og í stað hennar setti hann metnaðinn
fyrir föðurlandið. Hann bar engan kala til mannsins,
sem á svo undursamlegan hátt átti leið með honum
á hinu örlagaríka sviði stjórnmálanna, og komst að
lokum í það sæti heiðurs og píslarvættis, sem hann
þráði sjálfur. Vér munum minnast dómarans með
ást og virðingu vegna hins dásamlega góðverks, sem
hann vann fyrir framan þinghúsið árið 1861.
Abraham Lincoln hefði mátt biðja þennan kapp-
ræðudag í Freeport á þessa leið: Drottinn, fyrirgef
honum, því hann veit ekki hvað hann gerir.’ Lincoln
sá hættuna, þótt Ihún væri langt fram undan og
hann kastaði sjálfum sér í fylkingarskarðið.
Það sem Stephen sá og heyrði í Freeport var
lýðveldið mikla, sem var að brjóta sér leið vestur að
Kyrrahafinu. Hann undraðist með sjálfum sér, hvort
að sumir vinir hans fyrir austan, sem voru vanir að
kipra saman varirnar er minst var á Vesturlandið
við þá, mundu hafa látið í Ijósi fyrirlitningu sína eða
ger bæn sína við þá sjón. Ungur Englendingur af
göfugum ættum, sem var staddur þar þennan dag, lét
enga fyrirlitningu í ljósi; hann var þvert á móti full-
ur undrunar og lotningar yfir styrkleik þessarar
þjóðar, sem var afkomandi hans eigin þjóðar. Hann
sá nóg af ruddaskap og heyrði nóg af grófum orð-
um, en hann fann þrótt og undraðist ihann.
iFreepiort var ímynd Ameríkú þennan dag með
tfólfastreymið og veðraforeytinguna. Það var hætt að
rigna og norðvestan stormur blés svalur atf vðtnun-
um og bar með sér skógarilm alla leið frá Minnesota.
Sólin skein aðra stundina, en hina stundina þutu
skýin fyrir sólina eins og þau væru að gera gys að
mannþrönginni tfyrir neðan. Þúsundir manna þyrpt-
ust að járnbrautarstöðinni með fagnaðarlátum, er
lestin, sem Lincoln var með, kom inn. Fólkið þyrptist
utan um hann á sigurgöngu hans undir stóru lauf-
ríku trjánum frá járnbrautarstöðinni til Brewsters
hótelsins nýja. Lögreglustjórinn og aðstoðarmenn
hans, sem áður voru miklir menn, öfluðu sér nú alt
í einu ódauðlegrar frægðar. Erindrekarnir frá sveit-
unum fylktu sér þar sem þeir áttu að vera eins og
sendiherrar í stórveizlu hjá faonungi. “Við treystum
á Albraham; skógarhöggsmanninum eykst fylgi; Abe
risabani,” þannig voru áletranirnar á fánunum, sem
foornir voru. Hér var Lincoln klúbburinn svo nefndi
frá Galena, skrautbúinn mjög. Það var blásið í lúðra
og bumibur barðar og fáninn með röndunum og
stjörnunum blakti í vindinum. Fremst í einni sendi-
sveitinni voru fimtíu kvenmenn á hestbaki. Stephen
horfði á þær undrandi eins og sveitapiltur, sem
kemur til bæjar í fyrsta sinn. Svo komu vagnar og
kernxr með allskonar lagi og nýjar og gamlar: þær
voru skreyttar og fyrir sumar var beitt einum hesti,
en fyrir aðrar sex, fyrir sumum gengu múlasnar.
Yfir hverjum vagni blakti fáni með kunnuglegum
ávörpum til Lincolns, en lítilsvirðingu var hvergi
að finna í þeim. Flestir vagnarnir báru girðingar-
langband; það var sem menn væru stoltaatir af því,
að Linooln hefði höggvið trú í skógi og klofið þau
niður í ilangbðnd.
'En bíðum við, hvaða vagn er þetta með hátt tré
í miðjunni, sem laufin eru enn á?
Þetta var dýrðlegast atf öllu —. þrjátíu g tvær
stúlkur með rauða borða og bláar húfur með hvítum
stjörnum á höfðunum. Þær áttu að tákna ríkin og
hver einasta þeirra var með Abraham, sem nefndi
þær ‘Iblómakörfuna” sína. Fyrir aftan þær sat sú
þrítugasta og þriðja í fjötrum; hún átti að tákna
Kansas ríkið. Því miður var Kansas ekki eins sorg-
leg á svipinn og hún átti að vera, hún gat ekki annað
en brosað við piltunum þrátt fyrir fyrirmælin, sem
henni höfðu verið gefin. Hún bar fána, sem á var
letrað: “Gefið mér frelsi.” Orðin vöktu hlátur hvar-
vetna, og hinir djörfustu meðal yngri mannanna hróp
uðu til hennar, að hún væri of falleg til þess að vera
frjáls, og jafnvel sumir foinna eldri tóku undir með
þeim. Kansas lét sér ekki verða foilt við þetta, það
var auðséð að henni þótti vænt um alla þessa aðdá-
un. Ungu piltarnir, sem höfðu komið til bæjarins með
unnustur sínar og stóðu og héldu í hendurnar á
þeim, sáu ekki neitt af skiljanlegum ástæðum. Þeir
þorðu naumast að renna augum til Kansas, og þeir
sem gerðu það, fengu svo harðar ávítur, að þeir tóku
króka á leið sína og snéru inn í ihliðarstrætin.
iStephen undraðist mest af öllu þessa elskendur,
sem sýndu hiklaust frammi fyrir heiminum ást sína.
Hann horfði á þá leita frétta um forlög sín. Stúlkurn-
ar hrópuðu upp yfir sig af undrun og gáfu piltunum
utan undir, þegar þeir urðu of nærgöngulir við þær
í orði. Hann horfði á þessa ungu elskendur standa
gapandi af undrun og haldast í hendur fyrir framan
sölufoúðir og sýningartjöld, eða þá þeir stóðu og
tugðu sætindi og voru samtaka í því eins og hermenn
á göngu. Stundum sá hann þá sitjandi, tvo og tvo
saman, svo hátt hafna upp yfir jarðneskt líf, að
jafnvel lúðrahljómurinn og foumbuslögin náðu ekki
til þeirra. Og etf til vill foefir Stephen hugsað sem
svo, þó vér vitum það ekki með neinni vissu: “ó, að
ástin væri öllum svona einföld!” En á andliti hans
var hið svo nefnda “Boston yfirlæti’’ í skýrum drátt-
um, og slíkt yfirlæti hefir hvergi þekst síðan á dög-
um Aþenuborgar.
Stephen notaði tækifærið með að sjá sem flest
á leiðinni til Brewster hótelsins eins vel og hann
framast gat. Freeport foúar voru mjög upp með sér af
því hversu veglegt þetta nýja hótel sitt væri. Lincoln
var kominn þangað á undan honum og hann var enn
að hlusta á nokkur afarheit lofsyrði frá einhverjum
mikilsvirtum manni. Lincoln sjálfur sagði nokkur
orð, sem voru svo látlaus og einlæg og svo laus við
stjórnmálalegt mælskuskrúð, að jafnvel ungu menn-
irnir gleymdu kærustum sínum og hlustuðu á hann.
Svo fór hann inn í foótelið og um leið hvarf sólin á
foak við dökt ský.
Forstofa hótelsins var full af mönnum og hún
var hálf óþrifaleg, því þar voru ekki nærri nógu
margir hrákadallar. Þeir, sem þar voru inni skiftust
líkt og 8ÓIkerfin í smærri og stærri hnetti, sem
snérust hverir utan um aðra eftir stærð. Þar var
enginn hörgull á mönnunum, sem voru með “litla
risanum,” og þar voru hygnir foændur, sem höfðu
áhrif ekki lítil heima í sínum sveitum, en sem vn~’
að bíða eftir að heyra kappræðuna áður en þeir af-
réðu nokkuð um afstöðu sína. Þessir og fleiri höfðu
mikið ð segja um stórkostlega folysför, sem haldin
hefði verið fyrir Douglas kvöldið áður og drógu þeir
ekki úr að gera sem mest úr henni. Hver einasti mað-
ur, sem var Dred Scott úrskurðinum samþykkur
Ihefði foorið Iblys og áletranir, sem ljós var látið skína
í gegnum og þetta gerði nóttina eins og fojartan dag.
Aðal folysberinn hefði útfoýtt kyndlum til hvers sem
hafa vildi. Og ýmsir voru svo illgjarnir, að þeir
sóru og sárt við lögðu, að John Dibble og ýmsir aðrir
Lincolns fylgjendur hefðu beðið um folys til þess að
hafa skemtunina af að foera þá. Allan morguninn
síðan um sólarupprás hafði verið hrópað með komu
sendinefndanna til bæjarins og það meðan 'þær voru
lengst úti á sléttunni og sýndust ekki stærri en skríð-
andi ormar. IMenn veðjuðu um þær og rifust um þær.
Nefndirnar héldu áfram að koma inn allan fyrri
hluta dagsins og fylkja sér í langar lestir, sem gengu
fyrir framan isinn framlbjóðanda, eftir því hvorum
flokknum þær heyrðu til. Annar merkisviðburður
dagsins var koma aukalestarinnar eftir Galena jám-
brautinni. í lestinni voru sextán vagnar eða tfleiri, og
þúsund manns, sem hrópuðu af öllum kröftum. Þeir
gengu í fylkingu, rétt eins og þeir væru æfðir her-
menn, til Brewter hótelsins og á undan þeim var
borinn fáni, sem á stóð letrað: ‘Winnebago Gounty
er með þeim langa.” Og sá langi stóð á tifoppunum
ti'l þess að taka á móti þeim. *
Douglas, sem hafði komið kvöldið áður og sem
hafði verið heilsað með þrjátíu og tveimur fall-
byssuskotum, hafði líka sína fána. 1 grend við Free-
port var mesti fjöldi demókrata, sem vom ákafir
fylgjendur “litla risans,” þegar þeir voru einu sinni
orðnir sannfærðir um, að hann ætlaði sér ekki að
svíkja þá.
Stephen fann það á sér, að stórkostleg foarátta
var í vændum og hann hlakkaði mikið til hennar.
Hann forosti að því með sjálfum sér að hann væri nú
orðinn ákafur flokksfylgjandi, já, meira að segja
einlægur aðdáandi hins óheflaða Lincolns. Þetta var
alt annað en þægiieg hugsun fyrir mann frá Boston.
Hafði hann þá mist alla dómgreind? Var þessi hetja
hans ekkert annað en skrílshöfðingi í vaðmálsfötum?
Hafði hann farið hyggilega að ráði sínu í því að
velja um hliðar áður ep hann var jafnvel foúinn að
heyra til hins fágaða og mentaða Douglas, sem var
frægur maður um alt landið? Stephen kom ekki til
hugar að bregðast þeirri hlið, sem hann var með.
En í huga sínum fann hann til einhverrar hræðsJu
við foinn slynga dómara og senator, þennan verald-
arvana mann, sem hann1 ihafði ekki séð. Hann ritaði
spurninguna niður í vasafoók sín, og um miðdags-
verðarleytið komi Hill að honum, þar eem hann stóð
út í horni, og var að brjóta heilann um hana. Eftir
miðdagsverð tfóru þeir foáðir þangað sem Lincoln
var.. Dyrnar á herberginu voru opnar og það var
fult af mönnum. Lincoln var höfði hærri en allir
hinir stjórnmálamennirnir, sem þyrptust utan um
hann. Lincoln steig nokkur spor á móti Stephen og
þreif í öxlina á honum.
“Eg hélt að þú værir s'loppinn fourt aftur, Steve,’’
sagði hann. Hann snéri sér að stórum manni með
góðmannlegt andlit, sem stóð rétt hjá hönum og
sagði: “Eg ætla að foiðja þig, Jim, að líta eftir þess-
um pilti. Útvegaðu honum sæti á ræðupallinum, þar
sem hann getur heyrt.”
Stephen fylgdi Jim eftir. Hann vissi aldrei hvað
sá góði herra hét síðara nafni eða hvort foann hafði
nokkurt ættarnafn. Það var aðeins fárra mínútna
gangur út í lundinn, þar sem ræðuhöldin áttu að
fara fram. Þegar þeir voru á leiðinni út þangað, fór
Lincoln fram hj^. í vagni, sem var dreginn af sex
hvítum hestum. Jim sagði Stepfoen að “litli risinn”
hefði líka farið í vagni með sex hesttum fyrir. Lund-
urinn var krökur af fólki. Yztir í mannföldanum voru
ungu mennirnir spariklæddir, og þeir héldu enn í
hendurnar á stúlkunum sínum. “Columbia, Gem of
the Ocean” var leikið af lúðrasveitunum. Stræta-
salar tróðu sér alstaðar inn á milli og seldu verkjar-
meðul og vatnsmelónur og límónaði; loddarar sýndu
listir ®ínar og foetlarar sníktu. Jim sagði, að það
væru sextán þúsund manns komin saman þarna, og
það var enginn efi á að það væri satt.
Stephen var kvíðafullur um Lincoln. Hann
reyndi að foúgsa sér, að hann væri sjálfur fimtugur
að aldri og að hann hefði foug til þess að ávarpa
sextán þúsund manns við tækifæri eins og þetta, og
hann tfann að sig myndi foresta kjark til þess. Það
þyrfti mann, sem væri vanur við að mæta mönnum
til þess! Sextán þúsund mannS, og í brjósti hvers og
eins af þeim hafði Guð lagt sérstakar sannfæring-
ar. Hann foafði aldrei ímyndað sér að annar eins
manntfjöildi og þetta gæti safnast saman til þess að
hlusta á kappræðu um stjórnmál. En svo mintist hann
þess að þetta væri ekki eingöngu stjórnmálakapp-
ræða. Hér sló lífæð heillar þjóðar af hitasótt, sem
var ekki um það að ræða að afnema, foeldur um það
að lifa, vera til.
Þesisi jarðyrkjumaður þarna, sem hafði komið
akandi þrjátíu mílur daginn áður til foæjarins með
fjölskyldu sína, og sem hafði legið úti um nóttina
og foreitt teppi yfir foestana sína, og ætlaði nú að
standa hálfan daginn til þes^s að hlusta með aumk-
unarverðri áfergju á kappræðuna, hlaut að vera full-
ur af forennandi föðurlandsást. Þessi óviðjafnan-
legi áhugi, sem frá fæðingu hefir verið blásinn i
brjóst þeim, sem hafa tekið að erfðum frelsisskrána
folaut að hafa fylt huga þessa foóndamnns og konu
foans, sem leiddi foarn þeirra við hönd sér. Mennirnir
sem hðfðu barist og sigrað fhið vestlæga land, höfðu
fundið hættuna ósjálfrátt. Þeir höfðu komið til Free-
port fullir af þeim sama anda, er knúði forfeðuí
þeirra til þess að yfirgefa býli sín, til þess að deyja
við Concord brúna, eða til þess að fylgja Ethau Allen
til Ticonderoga. Hvað voru þriggja daga óþægindi?
Hvað var jafnvel það að missa nokkuð af uppskeru,
sem menn foöfðu sett alla sína von á, ef velferð þjóð-
arinnar var í veði og atkvæði þeirra gátu fojargað?
Mitt í iðandi mannhafinu reis upp stór og mikill
ræðupallur úr tré. En hvernig áttr að komast þangað?
Það var auðséð, að Jim var maður, sem foafði tðlu-
verð áhrif. Bændurnir þrengdu sér saman, til þesis
að hann kæmist áfram. Þegar þeir voru komnir ná-
lægt pallinum, kom fólksbylgja, sem sópaði þeim
af fótunum líkt og þung flóðalda. ógurleg háreysti
gaus upp og ræðupallurinn skalf og nötraði. Áður en
IStephen gat áttað sig á því hvað væri að gerast, hófst
foarður foardagi alstaðar umhverfis hann: afnáms-
menn og demókratar, þeir sem voru með gefins Iandi
og þeir, sem vildu sitja á þjóðeignum,, ruddust um
og tróðu hverjir aðra undir, til þess að komast að
ræðupallinum. Nefndarmennirnir og fréttarritararn-
ir, sem voru uppi á pallinum, risu upp til þess að
verja hinum uppgöngu á hann. Það var lán fyrir
Stephen að félagi hans var með honum. Þeir, sem á
pallinum voru þektu Jim og drógu hann upp á
pallinn og Stephen á eftir honum. Hinir voru reknir
fourt, og þegar mestu lætin sljákkuðu aftur, þá var
Stephen isestur í næst uröð fyrir aftan fréttaritarana.
Hill, fréttarritarinn, sem var að skerpa folýantinn
sinn hætti ,því á meðan foann veifaði til hans hend-
inni í kveðjuskyni.
Stephen kom auga á Lincoln þar sem Ihann sat
með því að foeygja sig í sætinu á ýmsar hliðar. Lin-
coiln var í einni af sínum uppáhalds stellingum og
lét hökuna hvíla á lófa sínum.
En hver var hann, þessi foeini og þéttvaxni mað-
ur, sem foorfði djarflega fram fyrir sig á andlitin
fyrir neðan, sem horfði upp til þeirra er sátu á ræðu-
pallinum? Hér var sýnilega maður, sem maður varð
að nálgast með varúð og spyrja með gætni. Hér var
maður, sem var vanur við að láta Iíta upp til sín,
maður sem var vanur við að hafa vald foæði yfir
sjálfum sér og öðrum. Andlit hans var frítt, því al'lir
drættir í því voiru reglulegir og það foar vott um
kjark og þrótt. Hér var heimsmaður, sem sýndi jafn-
vel með sniðinu á frakkanum, sem féll vel yfir foreiðu
herðamar, að hann fylgdi tíiskunni. Hér var maður
sem gat fylt fovert unglingshjarta með framgirni,
líkt og leikari á leiksviði, og komið mönnum til þess
að dreyma um höfuðstaðinn með senatorum sinum
og mikilmennum. Hann var maður, sem sameinaði
tign og afl og áhrif á skap manna. Þegar hann forostl
hlýnaði mönnum ósjálfrátt um hjartaræturnar og
þegar hann foleypti forúnum varð alluir heimurinn
dekkri ásýndum.
Samanfourðurinn óhjákvæmilegi var gerður, og
foetja Stephens varð aftur smá í augum hans. Hann
dró andann þungt, leitaði að orði og hann gat ekld
fundið nema eitt orð, sem átti við: Ihversu búralegur
var ekki Abraham Lincoln við hliðina á Stephen
Arnold Douglas?
)Hafði skaparinn nokkurn tíma fyr skapað og
sett hvorn andspænis öðrum tvo svona gagnólika
menn? Já, þannig eru vegir drottins.--------------
Inngangsræðurnar voru foyrjaðar, en Stephen
hvorki ®á né heyrði neitt fyr en hann fann foina
þungu hönd félaga síns styðja á hnéð á sér.
»
“Það er eitthvað undarlegt, eitthvað eins og
forlagaleikur milli iþeirra,’’ sagði félagi Stepfoens.
“Eg man eftir þvi þegar þeir voru fyrst saman á
ríkisþinginu hérna fyrir tuttugu og fimm árum. Mér
var sagt, að þeir hefðu báðir fengið lögmannsleyfi
saman daginn árið 1889. Svo vildu þeir foáðir ná í
sömu stúlkuna. Afoe fékk hana. Þeir foafa báðir setið
saman í kongressinum, og “litli risinn” hefir komiist
í senatið, og nú eru þeir hér fhver á móti öðmm í
þeirri mestu kappræðu, sem nokkurn tíma hefir foeyrsf
í þessu ríki. Þetta eru forlög, drengur minn. Taktu
eftir því.”
Það varð þðgn. öldurnar á mannhafinu fyrir
framan lægðust. Magur og illa vaxinn maður með
flaksandi fðt spratt upp líkt og loddari á skemtisýn-
ingu. Það var enginn sjálfstraustssvipur á honum.
Abraham Lincoln foyrjaði að tala niðurlútur, og
Stephen Brice hengdi niður höfuðið og það fór um
foann kvíðahrollur.
Gat það verið að þessi hvella ónáttúrlega rödd
væri sama röddin og foann hafði hlustað á um morg-
uninn? Gat þessi stirði maður með gulleita hörunds-
litinn ogfoendurnar fyrir aftan foakið, verið maðurinn
®em hann hatfði tilbeðið? Háðshlátrar heyrðust til og
frá,---------------------------------------
-» > ■> > y
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED