Lögberg - 16.10.1924, Síða 6

Bls. 6
LÖGBERG, HMTULAGINN, 16. OKTÓRER, 1924.
Hættulegír tímar.
Eftir Winston Churchill.
Það varð þögn. Öldurnar á mannhafinu fyrir
framan lægðust. Magur og illa vaxinn maður með
flaksandi föt sprattupp líkt og loddari á skemtisýn-
ingu. Það var enginn sjálfstraustssvipur á honum.
Abraham Lincoln byrjaði að tala niðurlútur, og
Stephen Brice hengdi niður höfuðið og það fór um
hann kvíðahrollur.
dat það verið að þessi hvella ónáttúrlega rödd
væri sama röddin og hann hafði hlustað á um morg-
uninn? Gat þessi stirði maður með gulleita hörunds-
litinn og'hendurnar fyrir aftan bakið, verið maðurinn
sem hann hafði tilbeðið? Háðshlátrar heyrðust til og
frá, bæði á ræðupailinum og niðri í mannfjöldanum.
Hann leið þrefalda kvöl þessi augnaiblik. En hvers
konar tilfinning var þetta, sem-var að koma yfir hann
smám saman? Undrun? Hann leit upp varlega. Hend-
ur Lincoln voru farnar að færast fram á við. Önnur
þeirr kastaðist skyndilega aftur í snöggri ibendingu
til að gefa orðum ihans meiri áherslu; höfuðið rétt-
ist upp hátt og djarfmannlegt. Stephen gleymdi því
að hann hefði blygðast sín fyrir þennan mann. í stað
iblygðunarinnar var komin undrun. Og jafnvel henni
gleymdi hann líka, því Ihugnr hans sveif burt óravegu,
og þegar hann mundi eftir sér aftur varð honum
litið á Lincoln, sem nú var orðinn sem nýr maður
Rödd hans var ekki lengur hvell; hún var nú orðin
lík hljómsterku hljóðfæri, sem hafði undarleg áhrif
á alla þá, sem hana heyrðu. Stundum hækkaði hún,
en stundum lækkaði hún, þangað til hún aðeins
megnaði að koma af stað hreyfingu í hugum áheyi’-
endanna, slem breiddist út eins og smábárur á vatni,
unz þær að l'okum brotnuðu við ystu takmörk mann-
fjöldans fyrir framan hann —
“Getur fólik, sem býr innan takmarka Bandaríkj-
anna á nokkurn lagalegan hátt útrýmt iþrælahaldi á
móti vilja nokkurs iborgara Bandaríkjanna úr sínu
héraði fyr en ríkisetjórnarskrá hefir verið samin?”
Loksins var hún þá komin fram þessi spurning.
Hvort sem það var verra eða hetra, var hún letruð
á spjöld sögunnar, og þaðan varð ihún ekki máð aft-
ur. Hvorki stjórnmálamennirnir né flokksnefndin
gátu kállað hana aftur. En hver var þar meðal allra
þeirra, sem heyrðu hana og urðu hrifnir, islem gæti
sagt, að þessar fáu mínútur ,sem þá voru að sogast
út í 'haf eilífðarinnar, væru mesti hættutíminn fyrir
þá þjóð, sem heimurinn allur hefir sett von isína á?
Ekki Douglas dómari, sem sat þar brosandi. Hin næma
fyndni hansthafði oft komið honum að góðu liði, er
hann komst í kröggur. Hann fann ekki ennþá hvar
skórinn krepti að sér. Hann grunaði ekki að svar
sitt myndi verða landinu til frama eða til falls.
Hann gat ekki séð tvö stutt ár fram í tímann og séð
lýðveldisferjuna klofna á klettunum hjá Gharleston
. ■ og Baltemore, þegar máttur sá, er fýlgdi nafni hans,
hefði megnað að koma henni heilli í höfn.
En hvað var það, sem þessi maður, er hann fyrir-
leit, var að gera? Hann var að taka sundur vélina,
sem iDouglas hafði fundið upp til að knýja áfram
þjóðarfleytuna. Hann hélt stykkjunum úr henni í
höndunum, án þess að blanda þeim saman og sýndi
áheyrendunum, að þau voru sviksamlega gerð, þótt
ekki bæri á því að utan.
Abraham Linooln ræddi flóknar spurningar á
Bvo einföldu máli, að margur bóndinn, sem var orð-
inn s'ljór af erfiði, heyrði, iskildi og undraðist. Ræð-
ur rhans hafa einfaldleika ritningarinnar og þær
iheyra til hinum sígildu ritum í bókmentum þjóðar-
innar. Það sem Stephen undraðist mest, var hvernig
íþessi maður, sem gat verið svo grófur í orði og lát-
bragði, gæti verið slíkt istórmenni í baráttu fyrir sið-
ferði og sannleika. Margur annar hefir og undrast
yfir því, bæði fyrir og eftir Freeport kappræðuna.
Klukkustundin leið af fljótt, og iþegar forsetinn
gaf Lincol^ merkið um að hætta, var það hinn stór-
vaxin félagi Stephens, sem lét í ljósi tilfinningar
’ þeirra, sem sátu Umhverfiis ihann.
“Hann svei mér kemur Steve í hann krappan!”
hrópaði- hann. Eg hefði aldrei trúað því að Abe gæti
þetta.”
Hinn æruverði Stephen A. Douglas virtist nú
samt ekki vera í neinum vandræðum er hann stóð
upp tia þess að svara Látbragð hanis, meðan hann
stóð og beið eftir að lófaklappið, sem fagnaði hon-
um, hætti, bar vott um að hann þættist ekki í nein-
um vanda staddur. Spurningin virtist ekki valda
honum hinnar minstu áhyggju. En í augunum á
StepOien Brice stóð dómarinn þarna afhjúpaður öllum
þem frægðarljóma^ esm áður hafði af honum stafað,
rétt eins og stjórnmálakenningar hans höfðu verið
flettar allri svikagyllingu af Lincoln og skildar eftir
naktar fyrir augum áheyrendanna.
Jafnvel í vexti “litla risans” vár sama ósam-
kvæmnin og í sál hams. Hann var smár vexti, en
hann hafði Ijónsihöfuð og herðar og hann hafði jafn-
vel öskur Ijónsins. Hin djúpa- bassarödd hans var
mjög í mótsetningu við hina ihvellu rödd Lincolns, er
Ihann byrjaði. Hafi Stephen búist við að hann skylfi
á beinunum, er hann stóð upp, þá sannarlega skjátl-
aðist Ihonum. Hann kom áheyrendunum til þess að
undrast orðafimleik sinn með því að leika sér að því,
sem Lincoln hafði sagt eins og sjónhverfingamaður
á leiksviði. En Stephen, sem hlustaði eins nákvæm-
Iega og hann gat, fanst dómarinn samt færa fram
meiri vörn heldur en búast hefði mátt við af honum,
eftir látbragði Ihans að dæma. Var hann ekki mitt á
meðal flokksbræðra simna, Norðanríkja demókrat-
anna, þarna í Freeport? Og samt var sem það veitti
honum einhverja ánægju að titla á'heyrendur sína
meðhaldsmenn hinis “svarta lýðveldis.” “Ekki isvart1”
var Ibrópað hvað eftir annað framan úr manmþröng-
inni, og einu sinni spurði einhver hann að, hvort
hann gæti ekki dregið ofurlítið úr þesisu og kallað
það mórautt. "Nei, alls ekki,” sagði dómarinn og kall-
aði þá Yankees, þótt hann sjálfur væri fæddur í
Verrruont. Hann gaf jafnvel í skyn, að flestir þessir
svertingja meðhaldsmenn vildu fá sér svartar kon-
ur.
En svo var spurningin og henni varð hann að
svara. Hvernig átti hann, þótt hann væri fimur í orða
sennum, að svara henni, án þess að móðga hin vold-
ugu Suðurríki? Hann svaraði fyrstu ispurningunum
mjög fimlega. Þögnin var svo mikil, að þar heyrðist
ekkert nema þýtur vindsins í trjánum, fremur en að
þar væri ekki nokkur lifandi maður. En áheyrendurn-
ir þyrptust nær og nær ræðupallinum, þangað til
hann nötraði.
Æ, dómari góður, um síðir rennur upp reikn-
ingsstundin fyrir alla menn, sem fara með fals.
Hvernig gast þú séð fyrir vissan dag í framtíðinni,
er þú yrði staddur undir hvolfþakinu á þinghúsinu?
Hefðir þú iséð fram í tímann, þá hefðir þú hikað áður
en þú svaraðir. HefÖir þú séS nógu langt fram í tím-
ann, þá ihefðir þú séð þennan ófríða mann, Lincoln
standa berhöfðaðan frammi fyrir þjóðinni og sjálf-
an þig haldandi á hatti hans. Sú athöfn ein hefir
bætt fyrir yfirsjónir þínar, Dlouglas dómari; hún
hefir gefið þér göfgi, sem menn héldu að þú ættir
'ekki til. Guð gaf þér að lokum styrk tiLþosls að vera
auðmjúkur, og þessvegna hefir þú verið taflinn með
föðurlandisvinunum.
Þú bjóst við, herra dómari, að þú gætir. siglt
gegnum sundið milli Scylla og Charybdis. “Það gerir
ekkert til,” hrópaðir þú, “það gerir ekik;ert til, hvern
veg hæstiréttur hér eftir ákveðúr um þá spurningu,
Ibvört þrælahald megi eða megi ekki leyfast í nýjum
hóruðum undir istjórnarskránni. Fólkið getur með
lögum leyft það eða barfnað, ef það víll, vegna þess
að þrælahald getur ekki ihaldist við á nokkrum stað
einn einasta dag nema að lögregluvaldið á þeim stað
leyfi það.”
Þú munt ekki hvíla rólega næstu nótt, dómari
góður; þú hefir gert^þig sekan um stjórnmálalega
villukenningu.
Það eina sem eftir er að segja frá er það, hvern-
ig Stepíhen Brice fann Lincoln aftur, er hann kom
heim í veitdngahúsiið. Á knjám Lincolns sat lítill
drengur, sem var í sjöunda himni af fögnuði, og
Lincoln var að leika á munnhörpu ihans mjög hátíð-
legur á svip. Við hlið hans stóð faðir drengsinis, sem
var mjög upp með sér af þessu. Hann hafði komið
með drenginn með isér yfir Iheila tvo hreppa í flutn-
ingsvagni, og næsta morgun mundi hann halda heim
og skrásetja þennan atburð á fremsta blaðiS í bibliu
ættarinnar. 1 einu horni herbergisins voru nokkrir
málsmetandi menn, sem biðu með óþreyju eftir því að
ræða við Lincoln um spurninguna. •
Þegar Lincoln sá Steplhen leit hann upp með
brosi á vörunum, sem Stephen man enn eftir og mun
ávalt muna.
“Segðu Whipple dómara, Steve,” sagði hann,
“að eg hafi litið eftir þessu lítilræði fyrir hann.”
“En herra Lincoln,” sagði Stephen, “þú 'hefir
ekki haft nokkurn tíma til þess.”
“Eg (hefi tekið mér tíma til þesisv” svaraði Lincoln
“og eg held að það hafi iborgað sig fyrir mig, og ef
mér skjátlaist ekki, þá held eg að þú sért nokkuð fróð-
ari í dag en þú varst í gær.“
“Já, það er eg,” sagði Stephen.
“Heyrðu nú, Steve, vertu nú hreinskilinn. Vor-
kendir þú mér ekki í gærkveldi?”
iStephen roðnaði.
“Eg geri það aldrei framar,” sagði Ihann.
Hinu undarlega brosi, sem kom sivo flótt og
hvarf jafnskjótt aftur, brá fyrir sem snöggvaist. Svo
kom óségjartlegur sorgarsvipur í istað þess á einkenni-
lega andlitið — það var sorgin úr mestu Iharmleikjum
heimisins, grýting Stefáns og krossfesting Krists.
“Eg vildi biðja þess að þú vorkendir mér aftur,”
isagði Lincoln.
Barnið sat enn á kné hans hrætt. Stjórnmála-
mennnirnir voru farnir út. Lincoln hafði tekið í hönd
Stephens og hélt í hana.
“Eg geri mér góðar vonir um þig, Stephen,”
sagði hann. “Mundu eftir mér.”
Stephen Brice hefir aldrei gleymt Lincoln. Hvero-
vegna var honum hrygð í Ihuga, er hann gekk ti!
járnbrautairstöðvarinnar? Þa?5 var meðvitundin um
manninn, sem hann var nýskilinn við, eins og hann
hafði verið og átti eftir að vera, þennan Lincoln, sem
hafði erjað jörðina, bygt bjálkakofa nágranna síns
og upprætt illgresið úr akri hans; sem hafði verið
kaupmaður, póstafgreiðslumaður, og bátsstjóri; sem
ihafði fylgt hörðum dómra, sem úthlutaði ómildri
réttvísi til manna í héraði, sem var erfitt viðfangs;
sem hafði lagt ófriðarseggi flata í forina, bjargað
konum frá því að vera móðgaðar og setið við rúnlstokk
margs hugdeigs sjúklings, sem hræddist hinn hinsta
dóm; þennan Lincoln, sem sagði grófar sögur sitj-
andi á tunpubotni og ávarpaði menn með óþvegnum
orðum á róstusömum stjórnmálafundum og hljóp
niður af ræðupallnum og þeytti óróaseggjunum í
ýmsar áttir; þennan lækni sem átti eftir að hjúkra
þjóðinni er hún var dauð.sjúk, sem hélt með sinni
stóru hendi um lífæð henrtar, og sem með skilningi
sínum og þekkingu, er var næstum guðdómileg, veitti
.henni undraverða lækningu. Þannig var það sem
meistarinn mikli læknaði og þegar verki hans var
lokið', dó ha’nn sem píslarvottur.
Abraham Lincoln dó í nafni hans.
-------o------
XIX. KAPÍTULLI.
GLencoe.
Það var komið fast að hádegi næsta dag, þegar
Stephen kom inn í skrifstofuna, þreyttur, rykugur og
sveittur. Hann kom ^angað beina leið frá ferjunnf,
án Iþess að fara heim fyrst. Og hann hafði hugsað
sér að iborða í ró og næði með Richter undir trjánum
fyrir framan þýsku öldrykkjustofuna og tala við
hann um Abraham Lincoln. Hann var að hugsa um
það með sjálfum ,sér, bVort Richter hefði heyrt getið
_um Abraham Lincoln.
Þjóðverjinn mætti honum efst í stiganum og hann
var alvarlegri en bann átti að sér að vera, þótt hann
hann heilsaði Stephen með brosi.
“Þú kemur nokkuð seint, vinur minn. Hvað hefir
komið fyrir þig?
Fékk ekki dómarinn skeytið frá Lincoln?” spurði
Stephen, órólegur.
Þjóðverjinn ypti öxltim.
‘lEg veit það ekki,” sagði hann. “Hann er farinn .
til Glencoe. Dómarinn er veikur, Steþhen. Doktor
Polk segir að hann hafi lagt of mikið k sig alla sína
• æfi. Doktorinn og Carvel ofursti reyndu að fá hann
til þess að fara til Glencoe. En hann fékst ekki til að
hreyfa sig fyr en ungfrú Carvel kom sjálf í gær alla
leið og skipaði honum að koma. Ó, það eru dásam-
legar konur hér í Ameríku.” hrópaði Ridhter frá sér
numinn. Eg verð alveg utan við mig þegar eg bugsa
um ungfrú Canvel.
“Og ungfrú Carvel kom hingað?’’ sagði Stephen
í spyrjandi róm.
“Gengur nú ekki alveg fram af mér”! hrópaði
Richter sem honum þætti miður.. “Það er rétt eins
og þér standi á sama um þetta.”
Stephen gat ekki varist hlátri. “Og því skyldi
mér ekki standa á sama,” svaraði bann, og bætti svo
við alvarlegri: “Nema að því er snertir Whipple
dómara. Hefir þú frétt af honum í dag, Karl ?”
“'Einn af þjónum Carvels ofursta kom í morgun
til þess að sækja bréfin hans. Honum hlýtur að líða
betur. Eg — eg óska þess og bið ,að honum batni,”
sagði Richter og varð klökkur við. Hann hefir
verið mér mjög góður. Stephen sagði ekkert, en ihann
hafði fundið til iþess þetta augnablik, að sér þætti
vænna’um dómarann en sig hefði grunað. Á leiðinni
heim til sín síðari hluta dagsins klom hann við í búð
Carvels ofursta til þess að fá nánari fréttir. Hopper
sagði honum, að dómaranum væri að batna, og bætti
við, að hann ibyggist ekki við því, að ofurstinn kæmi
til bæjarins í heila viku. Þetta var laugardagur.
Eliphalet ,sat í einkaskrifstofu ofurstans og var að
gefa nokkrum starfsmönnum verslunarinnar fyrir-
skipanir ,sínar. Hann var svo umsvifamikill og fann
svo mikið til sín, að hann mátti naumast vera að
því að isvara Stphen, ,sem fór burt hugsandi um það
með sjálfum sér, hvort hann hefði verið hyggihn í
því að fara að nema lög.
Eliphalet mátti alis ekki vera að því að tala við
Stephen þegar hann kom aftur í búðina næsta mánu-
óag. En Ephum, sem var sendur á hverju kvöldi út
til Glencoe með skilaboð viðvíkjandi versluninni sagði
hounm, að dómarinn væri mikið lakari. Á miðviku-
daginn var engin breyting orðin á, svo frú Brice
vogaði ,sér að isenda lyf með Ephum. Síðari hluta
föstudags, þegar Stephen yar niðurtsokkinn í að
lesa lagabók Whittlesey og nýja lagabálkinn vissi
hann ekki fyr en Ephum stóð við hliðina á honum.
Hann spurði iStrax eftir Ihvemig dómaranum liði, og
Ephum ,svaraði :
“Eg held að hann sé betri. Hann og ofurstinn
eru famir að rífast um einhvern mann, sem þeir ♦
kalla Linkum. Héraa er bréf, sem orfurstinn skrifaði
þér.”
iBréfið var mjög kurteislega orðuð beiðni til
Stephens um að koma þenrtan dag til Glencoe og hafa
með sér öll .skjöl og bréf, sem líklegt væri að dóm-
arinn vildi líta yfir. 0g 'þar sem að engin lest færi
til baka um kvöldiff, kvaðst ofurtstinn \(ona, að
Stephen gerði sér þann heiður að vera þar um nótt-
ina. Hann nefndi lestina, sem hann sagðist búast við
að Stephen kæmi með.
Missouri me£in við ána Mississippi er landið
mjög ólíkt heitu, skógarlausu sléttunum í Illinois.
Þegar Stephen steig af járnbrautarlestinni á litlu
stöðinni í Glencðe og settist upp í léttivagn ofurst-
ans sjálfs fyrir aftan Ned, iSem var ökumaður, ibyrj-
aði hann að anda að sér hinu hreina, ilmandi lofti
Meramec dalsins. Það hafði komið rignjnarskúr og
sólin glitraði í regndropunum á grasinu og blómun-
um, og greinar trjánna ihéngu þungar yfir veginum.
Loksins komu þeir að hvítu hliði á girðingu, sem var
fyrir framan fremur ólögulegt timburthús, ,sem hafði
veggsvalir meðfram fremri hliðinni, er voru þaktar
með vafningsviði. Stephen kom auga á ofurstann, sem
var.klæddur í hvít föt og var að reykja vindil. Þetta
var veruleg sveitasæla.
Stephen gekk heim að húsinu eftir helluistein-
unum, sem mynduðu götu gegnum háa grasið. Ofurst-
inn stóð upp til að fagna honum.
“Vertu velkominn,” sagði hann alvarlegur.
“Dómarinn er sofandi núna,’’ bætti hann við. “Því
miður varð okkur ofurlítið sundurorða í morgun, og
dóttir mín segir mér, að það sé betra að láta hann
ekki komast í meiri geðsihræringu í dag. Jinny er hjá
honum núna, annars væri hún hér til þess að skemta
þér. “Jackson!” hrópaði ofunstinn, “sýndu herra
Brice herbergið hans.”
Jackson kom strax, tók tösku Stephens og gekk
á undan honum upp á loftið. Það var skuggsýnt og
svalt í húsinu. Hann vísáði honum á lítið, snoturt
hertbergi, sem snéri mót suðri. Það var dúkur á gólf-
inu og nokkrar rósir í keri á borði. Stephen sat
stundarkorn og starði á blómin og út í blómagarðinn
fyrir neðan, gegnum rimlana í gluggahlerunum; svo
þvoði hann sér og bustaði' af sér ferðarykið og fór
ofan. Ofurstinn sat enn í hægindastól sínum á vegg-
svölunum. Hann hafði kveikt sér í öðrum vindli, og
á borði við hlið hans stóðu tvö há glöiS af svala-
drykk. Hann stóð á fætur og rétti Stephen annað
glasið.
Eg drekk þér til, 'herra Brice, eg vona að þú
kunnir vel við þig hér. Jackson mun færa þér hvað
sem þú biður um, og ef þú skyldir vilja aka eitthvað
út, skal mér vera ánægja að sýna þér umlhverfið.’’
Stephen drakk svaladrykkinn fullur lotningar
og ofurstinn rétti honum vindij. Hann var alveg
forviða á iþví, að sér bláfátækum Yankee skyldi vera
tekið svona höfðingléga. Ofurstinn mintist ekki á
istjórnmál; það var þvert á móti hugmynd hans um
þá gestrisni, sem ibæri að sýna ókunnugum rr\anni.
Hann talaði um hesta og Stephen gat fljótt skilið, að
hann væri góður hestamaður.
“Eg var vanur að eiga hesta,” sagði hann, “áður
en þeir eyðilögðu þá skemtun skárri manna með þess-
um brokkjálkum fyrir tíu árum. Já, við vorum í
Lexingfön eina viku og svo hér aðra í Louisville og
svo hér yfir á Ames1 skeiðvellinum eftir það. Hefir
þú nokkurn tíma heyirt getið um Water Witch og
Netty Boone?”
“Já, Stephen ihafði heyrt Jack Brinsmade minn^
ast á þessi nöfn.
Það glaðnaði heldur en ekki yfir ofurstanum.
“Eg skal segja þér!” hrópaði hann, “eg skal
segja þér, að hann Ned, svertinginn, sem flutti þig
Ihingað, hann reið vanalega Netty Boone í kapþreið-
| unum. Geturðu trpað þessu? Hann var sá besti reið-
maður, seim nokkurn tíma isettist á hestbak á Ell-
eardisville kappreiðaibrautinni. ÍHann ibar guja og
græna merkið mitt þangað til hann var orðinn yfir
125 pund á þyngd. Og eg Ihélt honum' við þá þyngd
heilt ár, já, heilt ár, skal eg segja þér.’’
“Hélst honum ivið?“ sagði Stephen.
“Já, eg vafði hann innan í teppi og lét hann
sitja á ,stól ,sem hafði göt í sætinu; svo kveiktum við
á spíritus lampa og settum hann undiir hann. Eg lét
hann oft léttast um tíu pund með þessari aðferð. Það
þarf eld til þess að ná fitunni af svertingja.”
Ofurstinn veitti því enga eftirtekt að gestur
hans var orðlaus af undrun. i m
“Svo byrjuðu þeir á þessum bölvuðu brokkreið-
um. Þær eru Ibara fyrir 'hvít úrþvætti.”
“PaJbbi!”
Ofurstinn þagnaði. ISteplhen stóð upp. Eg vildi
óska, að þú, lesari góður, hefðir getað séð ungfrú
Virginíu Carvel eins og hún istóð þar. Hún var í
hvítum þunnum kjól og hélt á tebakka í hendinni.
Hún bar höfuðið hátt, eins og konur vanalega gera,
er þær bera ibyrðar. Svona tóku þesisar suðurríkja-
fjölskyldur, sem hötuðust við norðanríkjamenn og
afnámsmenn, á móti þeim, þegar þeir voru fátækir,
svona hjúkruðu þær þeim, þegar þeir voru veikir
Stephen gat ekki komið upp orði. En Virginía
snéri .sér til Ihans alveg feimnislaust.
“Hann hefir verið að þreyta þig með þesisu
hrossatali ,sínu, herra Brice,’’ sagði hún. “Er har:n
búinn að segja þér hvaða fyrirtaks kappreiðamaður
Ned var, áður en hann varð hundrað tuttugu og
fimm pund?” Hún hló. “Er hann búinn að segja þér
frá löllum kostum Water \^itch og Netty Boone?”
Hún hló aftur og Stephen varð enn vandræðalegri.
“Eg er margbúin að segja þér það pabbi, að þú flæm-
irTivern gest í iburt af iheimili okkar. Þetta tal þitt
um kappreiðarmenn er alveg óþolandi.”
Cartvel ofursti náði sér í nýjan vindil. “Hvernig
líður dómaranum, góða mín?” spurði hann.
‘IHann er sofandi,” sagði Virginía. “Easter
fóstra er hjá honum og er að reyna að komast að
hvað það er sem Ihann er að tala um upp úr svefnin-
um. Hann talar upp úr isvefninum, rétt eins og þú.”
“Og um hvað talar hann í svefninum?” spurði
ofurstinn forvitinn.
Virginía setti niður bakkann.
“Hvert það ríki, sem er sjálfu sér sunduirþykt,
fær ekki staðist,” sagði hún og gerði stbra isveiflu
með handleggnum.. “Eg trúi^Jþví ekki að þessi stjórn
fái staðist til lengdar, að hálfu með frelsi og að Ihálfu
leyti með þrældómi. Eg býst ekki við að isamibandið
leysist upp — eg býst ekki við að ríkið falli — en
eg býst við að það ihætti að vera sjálfu sér sundur-
þykt.” Þetta er það sem hann er að segja sofandi,”
•sagð Virginía. “Viltu heyra meira?”
“Nei,” sagði ofurstinn og ibarði hnefanum í borð-
ið. “Fari bölvað” sagði hann hugsandi og strauk-
hökutoppinn, ‘.‘ef þetta er ekki úr ræðu, sem'þessi
bóndagarmur, Lincoln hélt á fundi þrælahaldsand-
stæðinga í Illinois í júní.”
Virginía fór aftur að hlæja. Og .Stephen gat
varla variist hlátri, því honum var mjög vel við of-
urstann. Ofurstinn stilti sig og snéri sér að Stephen.
“Eg 'bið þig fyrirgefningar,” sagði hann; “eg
geri ráð fyrir að þú hafir sömu skoanir í stjórnmál-
um og dómarinn. Þú mátt trúa því að viljandi myndi
eg ekki móðga gest minn.”
Stephen brosti.. “Þetta er engin móðgun fyrir
mig,” sagði hann. Ourstinn leit áhann snögglega, er
hann sagði þetta; en hann vejtti því eng» eftirtekt,
því ihann horfði á Virginíu.
Ofurstinn stóð upp.
“Þú fyrirgefur, þó| eg bregði mér buirt sem
snöggvast,” sagði ihann. ‘IDóttir mín skemtir þér á
meðan.
Þau horfðu þegjandi á eftir honum þar sem hann
gekk burt gegnum háa grasið undir trjánum með
gulan hund á hælunum á sér. Einhver undarleg ró
færðiist ýjfir Stepihen. Skuggar trjánna ,Voru iað
lengjast og kvöldloftið var þrungið af blómailm frá
gróðursælu landinu umhverfis; ómar af iþýðu söng-
lagi ibárust frá bústað þræ\anna bak við húsið. Hon-
um fanst þetta sælustaður eftir hitann í borginni.
Hann hugsaði til móður sinnar, sem nú sæti á litlu
veggsvölunum við smáhýsið, isem þau bjuggu í. Fyrir
einum tveimur árum hefði hiún verið í sumarbústað
er hún átti sjálf í Westbury.

RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
\ *
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fnrdæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjóikurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
Tlie Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD
1