Lögberg - 25.12.1924, Blaðsíða 6

Bls. 6
LöGBERG FIMTUDAGINN.
25 DESEMBER. 1924.
Hajttulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
Hún hélt áfram eims og hún væri utan við sig,
en thún hélt áfram að nema staðar við og við hugs-
andi. Henni varð mjög hverft við er frændi hennar
stökk af baki við hliðina á ihenni, svo greip hana
mikil ihræðsla. “Eg ihélt að eg myndi aldrei komast
hingað aftur,” hrópaði hann lafmóður og rétti
Sambó beilistaumana. “Eg hefði ekki átt að biðja
þig að bíða úti. Fanst þér eg vega mjög lengi, Jinny?”
Hún svaraði engu. Þar rétt hjá var sæti undir
trjánum. Hann tók hðnd hennar til þe»s að leiða
hana þangað. En höndin var köld og máttlaus. Hann
sagði 4 ihræðslublöndnum róm:
“Jinny!”
“Já.”
Hún færði sig frá honum og hann slepti hend-
inni. Hún mundi lengi eftir honum eins og hann
stóð þarna í daufri birtunni, gem lagði út um glugg-
ana, hár, alvarlegur og með sorgansvip. Innileg iþrá
sem snart hana, skein úr augum hans. En hún sjálf,
sem fyrir hálfri klukkustund hafði endurgoldið til-
finningar hans, var nú köld og fjörlaus.
“Hvað er að, Jinny?’ spurði hann.
“Ðkkert, Max. Það var bara heimska af mér að
lofa að bíða eftir þér.”
“Þú ætlar jþá — ætlar þá ekki að giftast mér?”
“Það er enginn tími til þess að vera að tala um
það núna,” hrópaði hún. iMér finst í kvöld eins og
eittJhvað hræðilegt muni koma fyrir.”
“Áttu við stríð?” spurði hann.
“Já,” svaraði hún, “já”.
“En stríð er einmitt það sem tiið óskum eftir,
það sem við 'höfum verið að 'biðja um,” hrópaði 'hann.
“Við fáum aldrei réttindi okkar nema með stríði—”
Hann þagnaði. Virginía byrgði andlitði í hönd-
um sér og Ihann sá Iherðar hennar titra af gráti.
Clarence laut niður að henni hræddur og ráðalauis.
“Það gengur eitthvað að þér, Jinny,” sagði hann.
“Mér l'íður ekki vel,” sagði hún. “Fylgdu mér
Inn í húsið.”
En þegra þau komu inn í dyrnar, sá hann að
augu Ihennar voru þur.
Það var siður þ áað ungar stúlkur væru alla
nóttina eftir dansleik úti á landsbygðinni og héldu
lðng samtöl, stundum í hljóði og stundum hátt.
Morgunverður var borðaður seint. Ungfrú Russell
var ekki sú eina, sem tók eftir því, að Virginía var
lengi úti með frænda sínum; en 'hún sá að hún var
í því skapi, að jafnvel hún dirfðist ekiki að gera henni
neitt ónæði. Ungfrú Russell var iþessvegna alla nótt-
ina hjá (jnnu. Og þær voru meist af því sem eftir
vár nætur að ræða um það, hvort Virginía myndi
nú loksins vera orðin trúlofuð frænda sánum. Þær
reyndu cg að ráða fram úr öðru leyndarmáli. Það
leyndarmál var tekið upp aftur um morguninn er
ungfrú Carvel kom til Brinsmade klukkan hálf átta,
er fólkið sat að morgunverði, frú Brinsmade og öll-
um öðrum til hinnar mestu undrunar.
“Hvað er þetta, Jinny?” sagði Brinsmade, “á
hvað veit þetta? Eg hélt að ungar stúKcur kæmust
ekki á fætur fyr en um hádegi daginn eftir dans-
leik.”
Virginía brosti ofurlítið óróleg.
“Eg ætla að biðja þig um að lofa mér að verða
þér samferða til bæjarins, þegar þú ferð,” sagði
hún.
“Já, sjálflsagt, góða mín,” sagði hann. “En eg
hélt að frænka þín ætlaði að senda eftir þér frá
Bellegarde seinna í dag.”
Virginía hristi höfuðið. “Eg þarf að gera nokkuð
I bænum,” sagði hún.
“Eg slkal fara með ihenni, pabbi,” sagði Jack.
“Þú ert of gamall til þess. ViLtu verða mér samferða,
Jinny?”
“Já, auðvitað, Jack.”
‘l‘,En þú verður að fá þér eitthvað að borða,”
sagði frú Brinsmade og horfði á hana áhyggjufull.
Brinsmade lagði frá sér blaðið, aem hann var að
lesa í, og sagði:
“Hvar var Stepíhen Brice I gærkveldi, Jack?
Mig minnir að Anna segði að hann myndi koma í
seinna lagi.”
. “Það er nú einmitt það sem við skiljum ekkert
í,” sagði Jack. Tom Catherwood, sem er altaf að taka
upp á einihverju skrítnu, fór á repúblíkanafund í
gærkvöldi og hitti Stephen þar. Þeir óku saman út
til Ruissells og þar skifti Tom um fö<t og fór svo
ríðandi yfir um. Stephen átti að koma á eftir á hesti
Uóu Russells. En hann kom aldrei. Eg get að minsta
kosti ekki fundið neinn, sem sá hann.
Sást ,þú hann, Jinny?”
Virginía leit ekki upp frá diskinum. Frú Brins-
made greip óvænt fram í.
Það hefir ef til vil'l viljað til slys,” sagði hún
áhyggjufull. Sendu Nicodemus undir eins yfir til
Rus'sells til þess að spyrja um það. Þú veist að Brice
er Norðanmaður og er máské óvanur við að sitja á
hesti.”
Jack hló.
“Hann situr á hesti eins og riddari, ,mamma,”
aagði hann. “Ekkert veit eg hvar ihann hefir lært það.
“Eg mintist á hann,” sagði Brinsmade um leið
og hann tók blaðið og lagaði á sér gleraugun, “af
því að nafn hans stendur hér í bffuSinu. Ræða hans
í gærkveldi, er ein af þeim fáu repúblíkana ræðum,
sem fig hefi lesið, sem nokkurt vit er í. Mér finst
það merkilegt, jafn ungur maður og hann er. Brins-
made byrjaði að lesa: “Meðan menn biðu eftir aðal-
ræðumanninum, gem kom hálfri klukkustund seinna
er til, var ætla&t, stóð herra Tiefel upp og skoraði á
herra Brice að taka til máls. Margir áheyrendurnir
urðu forviða er dynjandi lófaklapp kvað við um all-
an salinn, er nafn hana var nefnt. Herra Brice er
ungur lögmaður, Iátlaus, og ein'beittur á svip, sem
hefir lagt mikið í sölurnar fyrir flokk sinn í sumar.
Wihipple dómari sagði fyrst nokkur orð og kynti
hann áheyrendunum. Herra Brice er starfsmaður í
skrifstofu hans. Hann hafði.varla fyr byrjað að tala
en allir í salnum hlustuðu á hvert orð, sem hann
isagði. Herra Brice er maður, sem menn hljóta að
veita eftirtekt. Hann talar mjög skýrt og leggur ein-
kennilega áherslu á orðin atundum, sem virðist
vekja eftirtekt áheyrendanna. Vér þorum að fullyrða
að ef ræðumenn, bæði hér og annarstaðar, töluðu
eins skipulega og með eins mikilli sanngirni og
herra Brice, eða væru líkir honum, þá myndu þeir ná
valdi yfir hugsun manna, í stað þess að æsa þá upp,
og þá mætti, ef til vill jafna á friðsamlegan hátt,
þær Ibitru og sorglegu deilur, sem virðast ætla að
leiða til ófriðar í landinu.”
“Eg skal lesa það sem hann sagði,” mælti Brins-
made, er hann hafði lokið við þennan inngang.
En Virginía greip fram í fyrir honum og sagði:
‘“Fyrirgefið, frú Binsmade, “ eg má til með að
fara og búa mig á stað.”
“En þú hefir ekki borðað neitt, góða mín.”
Virginía svaraði ekki. Hún var komin upp í
stigann.
“Þú hefðir ekki átt að lesa þetta, pabbi,” sagði
Jack. Þú veist að hún hefir viðbjóð á öllm Norðan
mönnum.
XXVII. KAPQTULI.
Abraham Lincoln!
Undir Breeds hæð í Charlestown íhafði fæðst
Ameríkumaður, sem með gáfum sinum útbreiddi
þetta örlagaþrungna nafn til endimarka þjóðarinn-
ar. Abraham Lincoln var ko'sinn forseti Bandaríkj-
anna. Óveðursdynurinn í Suðurríkjunum varð skyndi-
lega hærri.
Stephen Brice las fréttirnar í stórum,, feitum
fyrirsögnum, og hann lagði blaðið frá .sér og undr-
aðist stórlega. Hann mundi aftur eftir stofunni í
veitingahúsinu, þar sem var lágt undir loft og matar-
lykt, lampareykur og svitaþefur blönduðust saman.
Þar bar mest á óvenjulega ófríðum manni, sem hafði
klætt sig úr frakka g vesti og tekið af sér hálsbindið
og var að isegja sögu á sveitamáli. Stephen fór að
hugsa um það, að sumum hlyti að finnast það alveg
óþolandi, að þessi smábæjábúðaleikari, þessi gróf-
gerði lögmaður og pólitíkus skyldi setjast í sæti það
isem þeir höfðu prýtt Washington og Adams.
En Stephen var samt fullur af trausti, því hann
ha'fði s.éð meira en yfirborðið.
Þessi vetur var sá dimmasti í ,sögu þjóðarinnar;
þunglyndi og hugarvíl komu strax á eftir fagnaðar-
látum repúblíkana. Menn fóru snemma á fætur til
þess að ná í féttir frá Charleston þar sem óánægjan
var mest. Sambandið var að bresta hér og þar. Það
var álitamál hvort þð myndi haldast saman þangað
til Abraham Lincoln kæmist til Wasihington.
Einn dag snemma í desemöer kom Stephen seint
í skrifstofuna og fann Richter þar, sem hann sat
aðgerðarlaus á stól með áhyggjusvip á andlitinu.
“Dómarinn ihefir ekki borðað neinn morgunmat
í morgun, Steplhen,” hvíslaði hann. “Hlustaðu!
Shadrach segir að hann hafi verið að þessu síðan
klukkan sex í morgun þegar ihann fékk blaðið.”
Stephen hlustaði og heyrði að dómarinn gekk
fram og aftur um gólfið í herbergi sínu. Rétt á eftir
var hurðinni hrundið upp og dómarinn stóð á þrösk-
uldinum stranglegur á svip og með úfið hár. Undrun
þei'rra var ekki lokið með því. Hann kom fram og
settist í stól Stephens og sló á blaðið, sem hann hélt
á í ihendinni. Þeir voru fyrst í stað hræddir um að
hann væri að verða eitthvað geggjaður.
“Sættast!” hrópaði hann, “sættast, sættast og
aftur að sættast. Hversu lengi, drottinn á að ganga á
þessu?” Alt í einu snéri hann sér að Stephen, sem
var hræddur. En málrómur han® var nú eðlilegur
og hann rétti honum blaðið. “Hefir þú lesið boðskap *
forsetans til þingsins? Guð hjálpi mér, að eg skuli
lifa það, að kalla þennan síhringlandi Buchanham
florseta. Lestu það. Þú hefir lögmannsvit. Þú getur
ef til vill sagt mér ihversvegna hann getur ekki, ef
hann á annað iborð kannast við að það sé rangt gert
af ríki að slíta sig úr sambandinu, heimtað menn og
fé af þinginu til þess að neyða það aftur inn í sam-
bandið. Nei, (þessi aumingi leyfir Floyd að fylla
vopnalbúr Suðurríkjanna. Hann geldur Iþessum villi-
mönnum gkatt; hann vill borga þeim roútur til þess
að þeir séu ekki reiðir. “Tökum Cuba frá Spáni,”
segir hann, “og stelum því sem eftir er af Mexico, til
þess að vömb þrælahaldsins verði fylt og sætt gerð
við þann illa anda.”
Þeir þorðu ekki að svara honum. Hann fór aftur
inn og lo&aði á eftir sér hurðinni. Engir af þeim, sem
hann hafði mál með höndum fyrir, fékk að sjá hann
þann dag, og jafnvel ekki fátæklingarnir, sem gátu
ekki lifað án góðgerða hans, og sem han^ neitaði
aldrei að sjá og tala við. Richter og Stephen báru
saman ráð sín og sendu svo Shadrach út eftir mið-
dagsverði handa honum.
Þrjár vikur liðu. Svo kom kaldur sunnudagur,
er vindurinn blés niður eftir Missouri-dalnum frá
Norðvesturlandinu, þar sem var kominn snjór og'
kuldi. Á laugardaginn hafði veðrið verið Vakt og
hlýtt. Á fimtudaginn næstan á undan hafði Suður-
Carolína yfirgefið ríkjasambandið, sem hún hafði
fæðst í með bænum og klukknabringingum. Jólin
voru á þriðjudag. Ung stúlka nokkur, sem hafði
hlustað á doctor Postlhelwaite flytja mjög hátíðlega
ræðu, læddist út úr kirkjunni, áður en útgöngubæn-
inni var lokið og flýtti sér í þann hluta ibæjarins
umhverfis dómshúsið, aem var mannlaust, þar sem
á virkum dögum viðskiftalífið var með mestu fjöri.
Hún nam snöggvast staðar fyrir neðan tröppurnar
óhreinu, sem láu upp í skrifstofur Whipples dómara
Þegar hún var komin upp, nam hún aftur staðar og
leit í kringum sig, þangað til hún kom auga á lítið
Öorð í einu horninu, þar sem nokkrar velktar laga-
bækur, sem var hlaðið upp Iaglega, láu í einum
bunka. Hún steig hálfhikandi eitt spor í áttina til
borðsinis. En svo var sem hún afréði eitthvað skyndi-
lega með sjálfri sér, því hún snéri við og opnaði
hurðina á herbergi dómarans. Hann sat hreyfingar-
laus á stól sínum og bók lá á hnjánum á honum, en
hann var ekki að lesa í henni, að Virginíu sýndist.
“Silas frændi,” isagði ihún, “ætlar þú aldrei
framar að koma til miðdegisverðar?” r
Hann leit upp snögglega og bókin féll ofan á
gólfið.
“Silas frændi,” sagði hún, “eg kom til þess að
fá þig til þess að borða með okkur í dag.”
Hún vissi ekki til þess að hann hefði nökkum
tíma fyr litið undan nokkrum, hvorki karli né konu,
en nú dróg hann vasa'klút upp úr vasa sínum og
snýtti sér ákaflega. Hið kvenlega tilfinningarnæmi
hennar isagði henni, að það sem hann vildi segja, en
gæti ekki sagt, væri innilokað í hjarta hans. Snjáði
svarti yfirfrakkinn, sem hann var vanur að vera í lá
á rúmnu. Virginía tók hann upp og rétti honum
hann með ibænarsvip í augunum.
Hann fór í yfirfrakkann og svo rétti ihún honum
hattinn ihans. Margir, sem voru á leiðinni heim frá
kirkju, undruðust að sjá þau bæði saman ^ Locust
istræti og að sjá stúlkuna styðja gamla manninn yfir
hálu blettina á strætamótunum. Því nú var svo komið,
að nágrannar voru farnir að líta hornauga hver til
annars.
Carvel ofursti sá til þeirra, þar sem hann sat
í hægindaetól sínum við gluggann í setustofunni, og
hann hrökk við. Varir hans bærðust um leið og hann
lokaði bátíðlega 'biblíunni, sem ihann var að lesa í,
og braut við blaðið. Hann ýtti Jackson, sem var
steinhisisa, til ibliðar niðri og opnaði sjálfur hurðina
til þess að taka á móti vini sínum. Dómarinn slepti
handleggnum á Virginiu og böndin á honum skalf,
þegar hann rétti ofurstanum hana.
"Silais,” sagði ofurstinn, “við höfum isaknað þín
mjög mikið.”
Virginía stóð hjá þeim brosandi, en hún dró
þungt andann. Hafði hún gert rétt í þesisu? Gæti
nokkuð gott af því leitt, Wlhipple dómari gekk ekki
innH húsið. Hann stóð grafkyr á þröskuldinum með
höfuðið reigt aftur á balc og þráasvip í augunum.
“Heldur þú, Comyn, að við getum látið þrætu-
efni okkar eiga sig?”
Herra Carvel, isem þó var vanur háttum dómar-
ans, varð dálitið hissa á þessari spurningu. Hann
togaði i hökuiskeggið og rödd hans skalf dálítið, er
hann svaraði.
“Það má Guð vita, Silas. Við erum breyskir eins
og aðrir menn. við getum aðeins reynt að gera það.”
Whipple gekk inn.- Fimtán mínútur voru eftir
til miðdagsverðartímans — ]>að var hættulegur tími
og nógur til þess að reyna á snarræði hverrar konu.
Virginia stýrði saroræðunum, en þær voru merg-
lausar. Hugur hennar sjálfrar gat ekki haldið sér
við neitt víst efni og endurminningar, sem hún hafði
reynt að kæfa niður, ruddust fram í huga hennar.
Um morguninn í kirkjunni hafði rifjast upp í huga
ihennar það sem komig hafði fyrir við hliðið hjá
Brinsmade, kvöldið sem grímudansleikurinn var
haldinn, og þá um leið fékk hún avleg óviðráðanlega
löngun til þesis að gera isér ferð til skrifistofu dómar-
ans. Hún hugsaði til gamla mannsins sem sæti einn
og gramur í huga í ihepbergi sínu, og sú hugsun reið
ibaggamuninn. Hún bað þess á hnjánum, að sér mætti
auðnast að bjarga vináttu hans og föður síms. Ofurst- '
inn var farinn að verða þunglyndur á sunnudögum
og var farinn að sitja við að lesa í biiblíunni,, en það
hafði ihann ekki gert síðan hún var barn.
f borðstofunni hneigði Jackson sig brosandi og
d'ró stólinn, sem dómarinn var vanur að sitja á frá
borðinu, hann fékk í launaskyni stutta höfuðhneig-
ingu frá dómaranum. Virginía skamtaði isjálf.
Silas frændi!” hrópaði hún,’1 mér þykir svo
vænt um að við höfum fuglasteik í dag. Og þú skalt
fá það sem þér þykir best.” Hún skar fuglasteikina
fljótt og vel og talaði í sífellu á meðan; og faðir
henntr, sem var allra manna best til þess ihæfur, að
'standa gestur fyrir beina, hjálpaði henni. En í horn-
inu stóð beinagrind málefnisins, sem var þeim sund-
urlyniiisefni og glotti kuldalega. Mundi þeim takast
að forðast það? Það var auðséð að engrar hjálpar
var a5 vænta frá dómaranum, sem sat þegjandi og
þunglbúinn á svip. Maður, isem býr yfir einhverju
brennandi áhugamáli, er lítt fyrir það gefinn að
tala um smámuni. Aðeins- Virginía hafði haft nógu
mikið vald yfir honum til þess að láta hann gleyma
sér.
“Eig er visis um að við höfum ekki ennþá sagt
þér alt um ferðalag okkar, iSilas frændi,” sagði hún.
“T. d. það að við sáum Napóleon og hina fögru
drotningu hans á iskemtiakstri, og að Eugénie brosti
og hntigði sig til fólksins. Eg hefi aldrei á æfi minnl
séð annan eins ákafa í nokkru fólki. Og eg lærði
heilmikið í sögu Frakklandis, um Francis, fyrsta. Og
pabbi fór með mig til þesis að 8ýna mér kastala hans
meðfram ánni Mire. Það fara mjög fáir ferðamenn
þangað. Þú hefðir átt að koma með okkur.”
‘ÍEg Ihafði annað að gera, Jinny.”
Virginía hélt áfram.
Eg var búin að segja þér, að við vorum til
húsa hjá lávarði einum á Englandi. Hann var ekki
nærri því einis skemtilegur og prinsinn. En hann
átti ljómandi fallegt hús í Surrey, ®em hafði fjölda
marga og stóra glugga, og var bygt á dögum Eliza-
betar drotningar. Þeim kalla það Tudor-byggingar-
stíl, pabbi, eða er ekki ,svo ?
“Jú, góða mín,” sivaraði ofurst.inn brosandi.
“Lávarðsfrúin var mjög góð við mig,” sagði
Virginía, “og fór með mig í igarðsamkvæmi. En
Jermrn lávarður var alt af að tala um stjórnmál.”
Ofurstinn strauk hökutoppinn.
“Segðu dómaranum meira um hú/sið, Jinny.
Jackson, láttu aftur á disíkinn hans.
“Nei,” isagði Virginía, “eg ætla að segja honum
frá iskrítna klúbbnum, þar sem langalangafi minn
var vanur að veðja við Gharles Fox. Við sáum marga
fitaði á Englandi, þar sem Richard Carvel hafði verið.
Það var fyrir frelsiisistríðið. Daníel frændi las fyrir
mig eitthvað úr endurminningum hans, þegar við
vorum á Carvels ættarsetrinu. Eg er visis um, að þér
þætti gaman að þeim. Hann var í förum með Paul
James.”
“Og barðist fyrir land isitt, Virginía,” sagði
dómarinn, sem fram að þessu hafði varla sagt orð.
“Nei, eg gæti ekki þolað að lesa þær nú, þegar þeir,
sem ættu að elska það land, yfirgefa það í bræði
sinni.”
Það varð þögn. Virginía^þorði ekki að líta á
föður sinn. En ofurstinn isagði með hægð:
‘!Ekki í bræði, Silas, heldur í harmi.”
Dómarinn pressaði saman varirnar. En hann gat
ekki haldið sér í skef jum. Tilfinningar ihans ruddust
fram.
“Carvel öfunsti,” hrópaðj hann, l“íbúarnir 'í
Suður-'Carolínu eru óðir! Þeir skilja við okkur með
rangindum til þess að djöfullegu athæfi verði hald-
ið áfram. Ef þeiir vildu ihugsa nokkuð, þá hlytu þeir
að sjá að þræláhald getur ekki átt isér stað nema
fyrir tilstilli ríkjasambandsins. En lútum þennan
forseta-aumingja gera þar ilt, sem hann getur Við
höfum kosið mann, isem ihefir þrek til þess að segja:
‘Þið iskuluð ekki fara.”
Þetta var hræðileg stund. Það eina, sem bjargaði
var það, að Virginía bar í hjarta sínu ást til föður
síns oig virðingu fyrir honum. Þrátt fyrir réttláta
reiði mundi Carvel ofursti eftir því, að hann var
hú'sráðandi 'og hann reyndi að hugsa um ekkert ann-
að, en vináttu 'sína til gests síns.
“Það er glæpur á móti hinum helga anda ríkis-
vald'sin's, að ráðast inn í ríki, sem er fullvalda,”
sagði hann.
“Hér er ekkert fullvalda ríki til,” hrópaði dóm-
arinn með 'hita. Eg er Ameríkumaður en ekki Miss-
ouri-maður.”
“Þegar tími er til kominn,” isagði ofurstinn 'há-
tíðlega, “sameinar Missouri sig systurríkjum sínum
gegn yfirgangi.”
“Missouri gengur ekki úr sambandinu.”
“Hversvegna ekki ?” spurði ofumtinn.
“Vegna þeis® að þegar á á að herða verða miðl-
unarmennirnir á sambandsins thlið. Og það er nóg
hér af hollum þegnum til þesis að halda því við.”
“Þjóðverjar! leiguliðsmenn! útlendir leigumenn
repúblíkananna!” ihrópaði ofurstinn og stóð á fætur.
“Við rekum þá á undan okkur eins og sauði ef þeir
reyna að standa á móti okkur. Þið eruð að æfa þá
nú til þess að þeir myirði ykkar eigin ættingja, þegar
ykkur finst tími vera til þess kominn.”
Ofurstinn heyrði ekki þegar Virginía fór út úr
tstofunni, svo hljóðlega fór hún út. Hann var mikill
maður að vallarsýn, þar ;sem ihann stóð þarna hár
og foeinn, og. það var sem eldur brynni að lokum úr
gráu augunum. En eldurinn dó jafnskjótt og hann
hafði kviknað. Meðaumkunin hafði slökt ihann —
meðaumkun út af því að óeigingjarnt og einmana
líf, ;sem hafði verið fult af þrautum og kvöl, skyldi fá
þennan enda. Ofurstann langaði til þess að taka vin
sinn í faðm ,sinn. Þeir höfðu deilt roörg fhundruð
isinnum, en þeir höfðu enn ekki misskilið hvor ann-
an. Guð hafði gætt Silas Whipples óþjálu og hörðu
skapi, isem hratt frá sér öllum nema þeim fáu, sem
höfðu þá kæ'rleiksríku gáfu.^að geta skygnst undir
yfirlborðið, og Carvel ofunsti hafði verið hinn helsti
meðal þeirra. En nú sá dómarinn eins og í þoflcu.
Hann greip í stólinn til þes® að stöðva sig, því
hann var staðinn upp, og það fóru harðir, snöggir
kippir um andlitið á honum, sem var fölt, og augun
voru hvöss. Hann byrjaði að tala í stöðugum málrómi
en rödd ban® skalf áður en hann hafði lokið við það
sem hann vildi tsegja.
“Carvel ofursti,” .sagði hann, “sá tími mun nú
vera köminn, er þú ferð þína leið og eg fer m'ína
Það mun verða ibest að — að við sjáumst ekki fram-
ar.”
WINNIPEG
TORONTO
FLJÓT ÁREIÐANLEG FERÐ
wínnipes 5.30 e. hi. Daglega
T«Z.r' 7.20 f.m. Daglega
37
KL. TlMA
SAMTENGIST ÖLLUM MORGUN LESTUM FRÁ TORONTO

Hefir Dag-vagna, FerÖamanna og Stan-
ard Svefnvagna, Borðstofuvagna, Obser-
vation, Library, og Buffet vagn.
Frá Toronto 8.45e«m. KemurtilWpg 8.45e.m.
Pantid med Canadian National Express
RJÓMÍ
, _y_ ■
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumurkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
Thc Manitoha Co-operative Dairies
LIMITKI) ,
MIIMM—BBB———W—BBWHBi—
*