Lögberg - 22.01.1925, Blaðsíða 3

LötrUERG, FIMTUDAGINN 22. JANÚAR, 1925.
Bls 3
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

aaatB8gasagBgB!sr»i»f.á:-Higr«;saL«!:asag)aaB6^M
aasi^rmgBagisiigi!»si!giiM5i!si!«gtaiaa!ig[gi!g!gia5aia5iMgigifgiigisi!5t«i,ai^
F eginsdagur.
Það var jólam'orgun. Veturinn hafði lag'st að með
jölaföstu, og jörðin var þakin af snjó. Þennan dag
var sólskin og hieiðríkt veður. Hvaðanæfa Iheyrðist
klukknahljóð, og |það var einis og hljómlfagrar radd-
ir streymdu gegnum loftið og vektu samkynja radd-
ir í hjörtum manna. Skömmu iseinna var kirkjuklukk-
unum aftur hringt, og f jöldi manna sást á strætum
bæjarins kom út úr húsum siínum. Ungir og gamlir
skunduðu áfram, beilsuðu vinum sínum, Og óskuðu
hverjir öðrum gleðilegra jóla. Þá var hringt, og Isöfn-
uðurinn gekk í guðshús.
í tveimur kirkjum í Lincolnslhire voru tveir
menn, sem voru að Ihugsa hvor til annars, með því
hvor þeirra um sig vissi.^að hinn var svarinn óvin-
ur sinn, og þeir skoðuðu hvor annan, sem vondan og
hefnigjarnan mann. Þeseir menn áttu ekki heima í
sama bæ.'heldur bjó annar þeirra í Wainfleetssókn,
en hinn í Boston. Þessi síðasttáldi var orðinn öreigi
og kominn á vonarvöl og var það hinum fyr talda
manni að kenna. Hann hafði fyr verið ríkur og mesti
lánsmaður; en hagur hans hafði alt í einu gjör-
samlega breyst; eigur hans voru farnar; mannorð
hans var flekkað; vinir hanls höfðu snúið við ihonum
bakinu, og kölluðu hann svívirðil'egan hræsnara.
Þelssi maður var í kirkjunni; en guðsorð náði
ekki til hjarta hans, því að það var fult af hatri,
sárri gremju og brennandi bræði, út af rangindum
þeim sem hann hafði orðið fyrir. Hvert sem hann
leit, sá hann menn með guðrækilegu yfirbragði og
þessir sömu menn höfðu verið harðir og vægðar-
lauisir við hann; þeir ‘höfðu ekki viljað trúa orðum
hans, heldur slegið í lið með óvinum hans, til að
óvirða hann og koma honum á kaldan klaka; og þó
höfðu sumir þeirra verið stöðugir ge'stir hjá honum,
alúðarvinir og trúnaðarmenn hans.
Þessar Ihugsanir eitruðu hjarta hans. Nokkrir af
fornum vinum hans sátu nú í hans gamla kirkju-
stól, en sjálfur sat hann í skúmaskoti fyrir aftan stoð
í kirkjunni, sem að nokkru leyti skygði á hann.
Veslingls konan hans var að dragast upp heima, en
hjá 'honum sat dótir ihans, sem grét í kyriþey.
Prösturinn byrjaði ræðu sína með þessum orð-
um: “Þá gekk Pétur til hans og mælti: Herra! hvehsu
oft skal eg fyrirgefa þeim, sem gjörir á móti mér?
Er ekki nóg að eig gjöri það sjö sinnum?” Jesús
mælti: “Ekki sjö sinnum, heldur sjötíu sinnum sjö
sinnum.” (:Matth. 18., 21.—22. v,) Þá grét hin unga
stúlka enn meira, og leit blíðlega til föður síns, eins
og til að biðja hann að taka eftir þessum orðum.
En yfirbragð Longmores var kal-t og 'hart. Prestur-
inn minti söfnuðinn á hið nýja guðlega tímatal, sem
hefði byrjað með hinum fyrsta jóladegi, og tók það
fram, að með honum hefði hatur og 'hefndargirni
átt að hVerfa, og að í -stað þess lögmáls, sem heimt-
aði tönn fyrir tönn og auga fyrir auga, væri nú kom-
ið kærleikans lögmál, að í guðís syni hefði ræst
söngur englanna, sem 'boðuðu frið á jörðu, og því
meir sem menn létu isér stjórna af hans anda, af
kærleikkns og friðarins anda, því hæfilegri yrðu
þeir fyrir eilíft líf og eilífa sælu.
‘'Þetta er eintóm ímyndun,” sagði Longmore við
sjálfan sig, og hristi höfuðið. En dóttir hans lagði *
hendina á handlegg hans, og vakti þannig athygli
hans. Presturinn sagði frá æfi Kriists, er hefði verið
einber miskunn og kærleiiki, hann sagði frá hvernig
vinir hans yfirgáfu hann, og hvernig óvinir hans
smánuðu og líflétu hann, en að Jesúls á dauðastund-
inni lyfti augum sínum til himins og bað: “Faðir
fyrirgef þeim, því að þeir vita ekki hvað þeir gjöra.”
”Ó! þeir vissu það vel,” muldraði Longmore í
örvinglan sinni. “ Þeir hlutu að vita það; vondir
nnenn eru ætíð sjálfum sér líkir. Að fyrirgefa þeim!
Nei, eg get það ekki.” Dóttir ihans hélt grátandi klútn
um fyrir andlitið, og það var ein& og hún y-rði vör við
hinn hefnigjarna anda, sem bjó í brjósti hans.
En um hvað var nú mótstöðumaður hans að hugsa?
Hann hét Broadhuilst: var málaflutningsmaður, og
hafði svo kænlega flutt mál igalkareiganda, að ‘hann
hafði síeypt Longmore í eymd og volæði. Það var nú
liðið rétt ár frá því hann hafði unnið málið, og hann
hélt þá, að Longmore væri sekur og fengi makleg
. malagjöld. En nú var hann hnugginn og hugsjúkur,
að hann hafði seinna komist að raun um, að hann
hafði óvirt og féflett saklauisan dánumann, og að
skjólstæðingur hans var hrakmenni. Hann sat nú
•gratandi í kirkju sinni, bað Guð og sagði: “Drott-
inn, fyrirgef þú mér syndsamle-g villu mína. Gef þú
mér krafta og tíma til að bæta hið illa, sem eg hefir
komið til leiðar; snú þú hjarta hanis, sem eg hefi
móðgað, til mín, o-g lát þú hann fyrirgefa mér, því
að þú ert almáttugur.”
Þannig baðst hann fyrir af einlægu og iðrandi
hjarta.
_ Hn hvernig hafði þá viðskiftum þdssara ma:
verið háttað ?
^^r'r uokkrum árum hafði Longmore v(
n ur og heppinn ullarkau-pmaður í Boston. H:
a 1 hvarvetna áreiðanlega skiftavini, og var
metinn sakir auðlegðar og ráðvendni sinnar,
crpir af^.' mrl{il áhri-f á öll verslunarfyrirtæl
a æminu. Hann var hreinskilinn, óbortryg
l^nönngJarn*e?Ur’ * stj^narmalofnum var hann fr
l”?"' « ”>»«» mikil, tillögur hans. m
hann Ihélt elskuleg‘a konn og yndislega dótt
sínnm he l'l ríkmannl<*a og gjörði oft vin
ið tT í v fVCrt ár íerðaðist hann um hé.
ð að kaupa ulll; voru þá gjörðar móti honum -
lægar veislur, og hvar sem hann kom, þyrptust m
að honum og veittu honum hinar bestu viðtökur.
Þegar hann hafði fimm um fertugt, vildi 1
um t.l óvænt happ. Maður nolckur, ,sem ekki
skyldur honum, en sem hann hafði komist í ku
íngss-xap við, gaf honum í skipun sinni mikla f
eign í Northamptonshire. Longmore fékk sér tr
verslunarstjóra, en flutti sjálfur til fasteignar si
ar og settist og setti-st að í fögru og skrautlegu hú'si,
'sem þar var.
Þremur árum seinna reis upp slátrari nokkur I
Gainlsborouglh,, að nafni Fillmer, og kvaðslt vera
réttur erfin-gi að herragarðinum í Northamptonshire
o geinhvern dag félkk Longmore bróf frá málaflun-
ingsmanni þeim, sem áður er getið, er krafðilst þess,
að hann seldi þessa eign í hendur herra Fillmers,
sem væri ættingi herra Churtonls og arfgengur að
lögum.
Kaupmaðurinn varð gramur af þessu, og með því
hann þóttist hafa á réttu að standa, svaraði hann
málaflutnin-gsmanninum, að hann ætlaði Isér ekki
að taka kröfu han-s til greina. Út af þessu hófst marg
ibrotin og langvinn mál-sókn, sem hér ekki skal orð-
lengja um. Longmore þóttist hafa rétt mál að verja
og vera visls um málalokin. Hann var mikils metinn
af öllum, og enginn vina hans -efaðis.t um ráðvendni
hans og dánumensku, en mótstöðumaður hans hafði
fremur ilt orð á sér.
Það má því nærri geta, hvernig Longmore varð
við, þegar hinn ötuli málaflutningsmaður Braodhunst
kærði hann um, að hafa notað sér af geðveiki herra
Churton-s, til að fá hann til að gjöra skipun sína í
vil við sig; og hvað það hlaut að fá á hann, að
búlstýra Ohurtons, sem hann hafði gefið helmingi
meira kaup, en hún áður hafði, ibar það, að Churton
hefði ekki ve-rið með öllu ráði, að Longmore hefði
iséð um, að kom öllum ættingjum hans á deyjanda
degi burt, og að vesailings Churton hefði oft orðið að
súpa á brennivíni til þess að geta ritað nafn sitt
undir skipunarskjalið. Málaflutningsmðurinn lýsti
með hjartnæmum orðum þeim ran-gindum, sem lög-
erfingi Ohurtons hefði orðið fyrir, og vitnisiburður
bústýrunnar var svo sannfærandi, að dómendurnir
hiklau'st úrskurðuðu að 'kærandinn hefði rétt að mæ'la
Longmore varð fyrst öldungis agndofa ;en af
því að hann var ákafamaður—Isem þó hafði aldrei
komið fram nema til einhvers góðs — brutust nú
tilfinningar hans út með miklum ofsa. Hann lét
Iskríða til -skarar m'eð þvílíkum ofstopa, að frændur
hans og vinir urðu skelkaðir, en mótstöðumenn hans
klöppuðu liof í lófa. Málið var tekið fyrir að nýju,
og hinir bestu lagam-enn voru fengnir fyrir geysi-
mikið kaup, og nolkkra stund þótti mönnum tvísýni
á, hvor mundi vinna málið. En bráðum varð Lang-
more þess var, að óvinum hans gekk foetur, og að þeir
sem áttu að halda uppi isvörum fyrir hann, gjörðu
það linlega og kólnuðu við hann, en að hann var
búinn að eyða aleigu sinni til að verja þetta ótta
lega mál. Þegar svo var komið, yfirgáfu vinir hans
hann, og vildu ekki hafa mök við þann mann, er
væri orðinn kunnur og sannur að slíkri vanvirðu.
Jafnvel þeir, sem höfðu haldið hans taum, foáru hon-
um nú á brýn, að hann hefði folekt sig með hræsni.
Hann var nú orðinn öreigi, og jafnlskjótt og það
varð hl'jóðbært, ivoru allar skuildir vægðarlaust
heimtaðar af honum.
Til að halda lífinu í -sér og sínum, reyndi hann
þó aftur til að byrja vers-lun sína. Hann átti sy-stur,
sem hét frú Banford og bjó skamt þaðan. Hún hélt
Istöðugt trygð við bróður sinn, efaði-st aldrei um
ráðvendni hanis, og lánaði honum fé til að byrja aft-
ur með verslun sína. En hontim veitti nú alt erfitt;
hann átti í stríði við hileypidóma almennings og
iskapsmunir foan's höfðu breyst. Áður treysti foann
öðrum og trúði þeim vel og var vinalegur við alla; en
nú var hann upp/stökkur og tortrygginn, og hafði
mi-st alt trauist á dygð og ráðvendni. Hann hélt, að
allir hefðu vondan mann að geyma, og skoðaði lífið
sem þunga og þreytandi ibyrði. En fors-jón Guðs hafð!
búið honum betri kjör
Þegar Longmore heyrði seinasta dóminn, sem
upp var kveðinn yfir honum, hafði hann -sem skjót-
ast ásamt koun sinni yfirg-efið þá eign, sem dæmd
var af honum því að hann vildi ekki bíða -eftir þvl,
að isendisveinar Broadhursts rækju sig burt. En
dóttiir hanis varð þar eftir til að isafna saman ýmsum
munum, sem þau áttu þar. Þegar hún var að enda við
það, nam vagn staðar fyrir utan dyrnar og ofan úr
foonum steig ungur maður með þægilegu yfirbragði;
hann heilsaði henni kurteislega, og bað hana af-
saka það erindi sem hann ætti að reka.
“Þér munuð vera erindreki herra Broadhurst,”
mælti hin unga stúlka, sem var hi|ssa á kurteisi og
látprýði hins unga manns. “Eg er sonur hana,” svar-
aði hann og hneigði sig.
“Það er illa farið,” svaraði hún aftur; “eg vildi
óska að það væri heiðarlegri iskylda, sem þér hér
eigið að rækja.”
“Göfuga mey! eg get getið því nærri, hveru til-
finnanlegt þetta mál hlýtur að vera fyrir yður, og
það er mjög bágt að vita til þess, hvernig það hefir
farið.”
María sivaraði með tárin í augunum, að Guð
mundi einhvern tíma fella réttlátari dóm í því.
“Það er sem von er, þó þér hugsið þannig,”
sagði hinn ungi maður og viknaði.
“Já,” mælti hún, “Það er ekki kynja, því að eg
hefi frá blautu barnsbeini -þekt alla málavöxtu. Eða
er nokkuð undarlegt í því, þótt faðir minn erfði þann
mann, hvers eiignir og líf hann hafði frelsað?”
“Eignir og líf!” kallaði Broadlhunst. Hvernig þá\?
þes-sa var ekki getið meðan á málinu stóð.”
“Þesis var getið” mælti hún, ‘^en það var -hlegið
að því. Ef þér viljið læra að þekkja hið sanna í
þessu efni, þá skal eg segja yður, hvernig það atvik-
aðist. Þegar faðir minn var ungur, var hann stadd-
ur í Calais, og einhvern dag sá hann Englending, sem
barðiist hraustlega við fleiri en einn, sem sóttu að
honum. Með venjulegum ákafa forau'st faðir minn
gegnum manmþröngina til landa síns og veitti honum
lið, svo mótstöðumenn hans h'örfuðu undan. En er
hinn ókunnugi maður og faðir minn ætluðu að kom-
ast fourtu, bar þar að varnaliðsflokk, sem handtók
þá og leiddi þá fyrir jrfirvaldið. Þeir sögðu þar frá
öllum málavöxtum, en voru þó dæmdir til að sitja
I -einn mánuð í fangelsi; en það var spottakorn fyrir
utan bæinn. Þegar komið var undir kvöld, fóru tveir
vopnaðir lögreglumenn á stað með þá. Þeir urðu
þess fljótt varir að fylgdarmnenn þeirra iskildu ekki
eitt orð í ensku. Hinn ungi maður, sem faðir minn
hafði hjálpað, var Iherra Ohurfon. Hann barmaði sér
út af þessum kröggum, og sagði, að af þeim leiddi,
að hann yrði öreigi, því að hann ætJti í máli í Eng-
landi og hlyti að faila á því, gæti hann ekki mætt
sjálfur. Faðir minn, isem var hugdjarfut stakk upp
á því, við hann, að þeir skyldu reyna til að flýja,
og félst hinn á -það. Á afakektum stað réðst þeir á
lögregluþjónana og jarðvörpuðu þeim; því næst tóku
þeir foy-sisur þeirra og kölstuðu þeim í tjörn, -sem var
þar, og folupu alt h-vað fætur toguðu niður til sjávar.
Þegar þeir komu þangað, var komin nótt, en
þeir foeyrðu áraglamm. Þeir kölluðu, og þeim var
svarað á ensku. Það var fiskifoátur þar nálægt, sem
þeir beiddu að hjálpa sér; en sjómennirnir -sögðust
ekki geta dregið bátinn að landi, heldur yrðu þeir að
synda út til sín. Faðir minn var ágætur sundmaður;
hann s-á, að Cfourton var lítt sundfær, og að hann
mundi ekki lengi geta haldið sér uppi; þreif hann
þá í frakkakraga hans og dró hann með sér að bátn-
um. Vioru þeir 'þá Iteknir upp í bátinn mjög da-saðir og
fluttir til Dover. Herra Churton, kom nógu f-ljótt til
að geta varið mál sitt, sem hann vann, og upp frá
því var hann tryggur alúðarvinur föður míns. Allir
sem hafa þekt her-ra Churton, vita að hann var
ístöðulítill og hljóðlyndur, en ern í anda með ó-
skertum sálarkröftum. Hann var ókvæptur, og sagði
jafnan, að ef faðir minn lifði sig, ætlaði hann að
gefa honum eftir sinn dag, eignir sínar, sem að hann
hafði frelsað. Það hefir hvorki verið beitt við hann
ofríki né brögðum; en til sannindamerkis um trygða-
vináttu Ihans við föður minn, eru hin mörgu bréf,
sem hann hefir skrifað honum, og sem eg geymi.”
“En mælti hinn ungi maður .“hversvegna hafa
þessi bréf ekki verið lögð fram?”
“Eg hefi sagt yður, foerra minn,” svaraði María,
‘að máiaflutningsmaður föður míns sagði frá þessu:
en mótstöðumanni foans tókst að gjöra söguna hlægi-
lega og telja öðrum trú um, að það væri hjartnæm
skáldsaga, svo faðir minn vildi ekki láta tala meira
unj þetta.” “En foéfin,” sagði hann, “hefðu vissulega
getað sannað þessa sögu.”
“Það held eg líka,” mælti hún, “en faðir minn
var þá svo æstur, að hann vissi ekki hvað hann
gjörði.”
“!Eg vili gjarnan fá að -sjá þessi foréf,” isvaraði
hann; “eg er hræddur um, að faðir minn hafi vilst
hraparlega. Viljið þér leyfa mér að sýna foonum þau?
eg heiti yður því, að sltanda skil á þeim.”
Miaría hugsaði sig dálítið um og sagði því næst:
“þér skuluð fá þau, undir eins og eg get náð þeim.”
Þegar hinn ungi Broadhunst skýrði föður sínum
frá þíví, sem María hafði sagt honum, rak hinn
gamli lögfræðingur upp folátur og sagði: “Þetta eru
viissulega hjartnœm skáldmælli; hin unga stúlka er
fríð sýnum; varastu Tom að verða ástfanginn í
Ihenni, því hún á nú ekki foót fyrir skóinn sinn.”
En nokkrum vikum seinna fékk Tom föður sinn til að
sjá Maríu og lesa foréfin.
Upp frá þesisu snérist Broadhurst algjörlega
hugur. Hann -sannfærðist um andstyggilega yfirsijón
sína, og sá, að hann hafði komið þeim manni á kald-
an klaka, sem átti gott skilið. Hann fór að finna bú-
stýru Churtons, sem með sakargift sinni hafði átt
'S'Vo mikinn þátt í að fella Longmore, áminti hana um
að segja hið sanna, og leiddi henni þetta svo ræki-
lega fyrir sjóni-r, að hún skalf og titraði, en stóð þó
fa'síar 'en fótunum á framburði sínum. Bráðum kom
það upp, að hún hafði, gifst Fillmer, sem var orðinn
eigandi að fasteign Longmores. Hann var ósiðlátur
maður, og þetta hjónafoand vakti grun um, hvernig á
framlburði hennar stæði.
Hér um foil ári síðar lagðist hún veik, og orsak-
aðifst sjúkleiki hennar foæði af illri aðfoúð og sam-
viskufoiti. Hún sendi þá til Broadhurst og foeiddi hann
að finna sig sem fyrst, og þegar ihann kom, játti
hún í votta viðurvist, að hún hefði tsvarið rangan eið.
Broad'hurst á-set'ti sér nú að gjöra alt, sem í
sínu valdi stæði, til að bæta það áftur, sem hann
hafði brotið. Hann flýtti sér að lýsa því yfir, að
eftir nýjum gögnum, sem hann hefði fengið, liti
hann nú alt öðruVísi á það mál, sem hann hefði flutt
með svo mikllu kappi. Hann gjörði Longmore þessa
játningu, beiddi hann fyrirgefningar, og lofaði að
stuðla tiil þess af öllum kröftum, að hann næði aftur
rétti is-ínum.
“Hann er mikið hrakmenni,” sagði Longmore;
“hann hefir unnið alt, sem hann gat unnið, þegar
hann svifti mig eign minni, og nú ætlar hann að
græða á því að útvega mér hana aftur.”
Játning bústýrunnar gjörði ekki annað en auka
hatur hans við Broadhurst, sem fyrst sagði hönum
frá þessu og bað Ihann að nýju að fyrirgefa og
gleyma. Kona og dóttir Longmores vonuðu nú, að
heift hans og hatu-r mundi sefast, og unga stúlkan
fór að skoða ókomna tímann eins -og indælan vor-
morgun eftir illviðrisnótt.
Þetta fékk líka á Longmore, svo hann bar si-g
betur en áður; -en hann varð ekki rólegur né glaður,
heldur fyltist hann enn meiri þjósti og hefndargirni,
og þegar honum var samfagnað með hin nýju skil-
ríki, sem fram komin voru í máliihans, kallaði hann
upp og sagði: “þessi heimskingjar og varmenni! Eg
vissi vel, að það voru svívirðileg samtök, og hefðu
þeir þá ekki átt að vita það, Isem þóttust vera vinir
mínir og hafa þekt mig 1 fjörutíu ár? Gátu þeir ætlað
að ég alt í einu yrði fantur og vildi með undirferli
isvæla undir mig eigur annars manns? 1 veröldinni
er ekki annað en svik og lýgi.”
Þannig hugsaði og talaði Longmore. Nú voru
átta vikur liðnar frá því, er bústýran meðgekk forot
hitt; en hann hafði ekkert gjört til að ná aftur eign
sinni. Það var eins og hann vildi sýna verðldinni, að
1.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 MEDIOAL ARTS BLiDG.
Cor. Grah&m and Keimedy Sta.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2—S
Helmlll: 77« Vlctor St.
Phone: A-7122
Wlnnípeg, Manltoha
Vér IegRjum sérstaka áherzlu & að
selja meðul eftír forskrtftum lækna.
Hin beztu lyf, bciu hæpt er að fá eru
notuð elnieönfru. . pegar þér komlð
með forskrliftmn til vor megið þjer
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
trlnn tekur tll.
cor.crÆHGii & co„
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-765B—765«
Glftlngaleyfisbréí seld
dr. o. bjornson
216-220 MEDIOAI, ARTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—s
Helmill: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAD ARTS Bf,DG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Olíice Hours: 3 to 5
Helmlll: »21 Sherburne St.
winnlpet;, Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAI, ARTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augn&. eyma, nef og
kverka sjúkdðma.—Er að hltta
kL 10-12 f.h. Og: 2-5 e.h.
Talsími: A-1834. Heimill:
373 River Ave. Tais. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Buildlng
Cor. Port&ge Ave. og Edmonton
Stundar sérstakiega berklasVki
og aðra lungnasjúkdóma. Er að
flnna ft skrifstofunni kl. 11_12
f.h. og —4 e.h. Síml: A-3521.
HeiiniU; 46 Alloway Ave Tal-
eíml: B-3168.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar aérstaklega kvenna «g
barna sjúkdóxna.
i Er að hitta frá kl. 10—12 f. S.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Victor 9te.
Sfani A 8180.
DR Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAI, ARTS BliDG.
Cop. GraYiam and Kennedy Sts.
Talaími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Samerset Block
Oor. Portage Ave. og Donald St.
Talsími: A-8889
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss. —
Sendið pantanlr samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdómsrlka reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, is-
rjömi, sætindi, ritföng, tóbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.eð fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.L Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Ptirnefl A-B349—A-631Ö
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Room 811 MeArtlm
Bulidlng. Portage Ave.
P. O. Box 165«
Phones: A-6849 og A-6646
W. J. IJNDAL, J. H. LINDAL
B. STEFAN8SON
Islenzklr lögfræðtngar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
356 Main Street. Tals.: A-4963
>eir hafa einnig skrifstofur að
Liund&r, Rlverton, Glmll og Plaey
og eru þar að hltta ft eftirfytgl-
andl tlmum:
Lundar: annan hvern mlðvlkudag
Rlverton: Fyrsta flmtudag.
Gimllft Fyrsta miðvikudag
Plney: þriðja föstudag
1 hverjum mftnuði
ARNI ANDERSON
isl. Iögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Ghambers
Talsíml: A-21MT
A. G. EGGERTSSON LL.B,
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði i Mian. og Saak.
Skrifstofa: Wynyard. Sask.
Seinasta mánudag 1 hverjum mftn-
uðl staddur 1 Churchbridge.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
margra ára sérfræðlngar
Sérstakur afsláttur veittur
stúdentum.
Slmi: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. S. Bardal
848 Shorbrooke 8t.
Selur likkistui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur aelur Kann alakonar minni*var8a
og legatcina.
SkríUU N
Heimilis tabámi N
EINA fSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekkl að blða von úr vlti.
vltl. Vinna öll ftbyrgst og l»yrt af
hendi fljótt og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. A6 bakl Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAYLOR
Lö GTAKSMAÐHR
HelmlUstals.: St. John ilM
Skrtfstofu-Tata.: A 6SM
T.kur iögtaki bæöl httaal.lguofctm*
v.ðakuldlr, vtxUakuldlr. Af*itaW* &
e«m að lögum íytur,
Skrttstefa 256 Moln St***
Verkstofn Tals.: Helma Tata.-
A-8383 A-9364
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnsáhöld, svo s«n
stranjárn víra. altar tegunállr af
glösnm og atlvaka (batteries)
Yerkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Ijáfcið ekkl lijá Ifða að endnr-
nýja reiðhjólið yðar, áður en mestu
annirnar byrja. Komið með það
nú þegar og iátlð Mr. StebblM
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(Maðurinn sem allir kannast við)
S L. STEBBINS
634 Notre Pame, Winnipog
Giftinga 02 11 ✓
Jarðarfara- klom
með litlum fyrirvara
Hirch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B7Z0
ST IOHN 2 RtNG 3
hann hirti efcki um auð né fjármuni, og -vér höfurn
séð í hverju skapi hann var í kirkjunni á jólamorg-
uninn. x
Á nýársdag ætlaði hann að borða xniðdagsmat
hjá syistir sinni, frú Banford, Hún var sú einasta,
sem hann trúði og treytsti.
Framh.