Lögberg - 26.03.1925, Blaðsíða 4

Lögberg - 26.03.1925, Blaðsíða 4
LÖGBERG, lIMTUDAGnNW 26. MARZ 1925 jjögberg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- ambia Rre*», Ltd., (Cor. Sargent Ave. & Toronto Str., Winnipeg, Man. Talafanan N-6327 oí N-6328 JÓN J. BILDFELL, Editor L>tanáskrí(t til blaðaina: THE COLUMBIA PRESS, Ltd., Box 3171, Wnnlpo*. Utanáskrift ritstjórsns: EDlTOR LOCBERC, Box 3171 Wlnnlpsg, H«n. The “Löíberg” ls printed and published by The Columbia Preas, Limited, in the Columbia Bulldlng, 695 Sargent Ave., Winnlpeg, Manitoba. Samlagssala ullar. Á siSastliðnu ári, »endi félagsskapur sá, er Can- adian Wool Growers Organization nefnifit, 2,500,000 pund ullar til markaðs, frá öllum fylkjunum til aam- an<s. Ullarsamlag þetta var stofnað árið 1917 og hefir á isjö ára starfstíma'bili, annast um sölu á 25, 343,504 pundum af canadSskri ull. Síðan árið 1921, hefir tala sauðfjár í Canada lækkað að mun og ullarframleiðslan jafnframt mink- að nofekurnveginn ihlutfallslega að sama skapi. Samkvæmt hiagfræðitsskjýnslum, nam tala sauðfjár hér i landi árið sem leið, 2,600,000 til móts við 3,600, 000 í ámlokin 1921. Nam fækkunin því einni miljón, en ullarframleiðslan þvarr um 7,000,000 punda. Það er því sýnt að áhugi manna fyrir sauðfjár- ræktinni, er engan veginn jafnvakandi og skyldi. Þegar gott var í ári og verð ullar og sauðakjðts hátt, virðast allmargir hafa lagt nokkru meiri rækt við fjárstofn sinn. En jafnskjótt og andróðurinn tók að aukast, eins og til dæmis 1920—1921, sneru menn sér að einhverju öðru, er arðvænlegra þótti í isvipinn- Meðan ihið háa ullanverð hélst, vildu allir eignast sauðfé. En um leið og það lækkaði, dofnaði áhug- inn og vantraustið isettíst í öndvegið. Hagnaður af samlagssölunni Hagnaður sá, er af samlagssðlunni féll félags. mönnum í skaut, var hreint ekkert smáræði. Ein- stöku félagsmenn töpuðu þó trausti á söluaðferð þess- ari, af þeirri ástæðu, að þeir fengu ef til vill ekki hærra verð fyrsta árfð og sðgðu Isig gagngert úr samilaginu. S1 íikt var auðvitað hin mesta skamm- Isýni, eins og glegst má ráða af því, að þeir fjárrækt- arbændur, er samlagshugsjóni'nni reyndust trúir, fengu allmiklu hærra verð í fyrra, fyrir ull sína, en hinir, er sögðu skilið við félagsskapinn og tóku á ný að selja vöru sína til einstakra kaupmanna. Fjárrækta rfbændu r þeir í Ottawadalnum í Ont- ario, er uillina seldu til ‘spekúlanta’ 1924, fengu þetta frá 18—23 centisi fyrir pundið, um sömu mundir og meðlimir samlagssölunnar, fengu frá 25—(30 cents fypir pund hvert, heima á sínum eigin býlum. Sama Isiagan endurtók sig í suður-héruðum Al- berta fylkis. Þar fengu bændur, er skjftu við ein. staka kaupmenn, frá 25—30 cents fyrir ullarpundið, en hinfr, er stóðu samlagsins megin, frá 32—36 cents- Þótt hér hafi aðeins tveir landsihlutar verið til- nefndir, þá gildir Sama reglan vafalaust um alla hina. Beinn peningahagnaður þeirra bænda, er sam- laginu fengu 2,500,000 pund ullar til meðferðar, hefir orðið $100,000 meirií, en ella hefði verið, ef þeir hefðu fleygt ull sinni í herdur fynsta kaupmannsins er falaði Ihana. Hér er aðeinl3i bent á hinn beina peningaihagnað, en ólbeini hagnaðurinn, er að 'líkindum meiri en svo, að hann verði í fljótu bagði metinn til peninga. Því hin heillavænlegu áhrif, sem ullarsamlagsdeild- irnar hafa haft á hugi bænda á sviðum landbúnað. arins, eru enn vitanlega hvergi nærri komin í ljós- Þau hafa þegar aukið samúðina að mun og að sama skapi stemt stigu fyrir einangrunar og sér- gæðisatefnunni. Heimsmarkaðurinn. Fram að árinu 1917, mátti Isvo að orði kveða, að canadisk ull, væri með öllu óþekt á heimsmarkaðin- um. Flokkun ullarinnar var ófullnægjandi og jafn- vel eigendur hinna canadísku ullarverksmiðja, virt. ust ekki Ihafa meira en svo góða trú á gæðum ullar þeirrar, er (hér var framleidd- Það er því auðsætt, að ullarframleiðendum hér reið á engu öðru meir, en að vanda vöruna eins og frekast mátti verða og reyna að opna henni þar með leið inn á heimfsmark- aðihn. Þetta hefir hepnast svo vel, að nú er canadisk ull talin jafngitld ull þeirri, sem framleidd er í Ástralíu, Suður-Ameríku, Suður-Afríku, Bandaríkj. unum og á Nýja Sjállandi, það er að segja, þegar um sömu sauðfjártegundir hefir verið að ræða. Er það því ekkert smáræði, sem unnist hefir á í þessari grein, síðustu isjö árin hér í landi. Árið 49(24 náði oanadisk ull afarmikilli út- breiðslu, enda stóð heimlsmarkaðurinn henni þá op. inn. Keyptu þá ýrrisir stóriðnaðarmenn erlendir, frá 100,000 til 200,000 pd. af hériendri ull. En sðkum tollmúranna, sem Bandaríkjastjórn reisti 1923, varð innflutningur ullar þangað, héðan úr landi í fyrra. með lang minlsta móti. Aukin víðskifti við Bretland. Því er ekki að leyna, að fremur horfðilst óvæn- lega til um sölu canadiskrar úllar fyrst í stað, eftir að Bandaríkin hækkuðu innnflutningstollinn. En fyrir árvekni ihins canadiska ullarsamlags, tókst brátt að opna nýjan markað á Bretlandi og víðsvegar annarsetaðar í Mið-Evrópu- Seinnipart ársins 1923, voru seld 500,000 pund af ull héðan úr landi á Lund- únamarkaðinum, en í fyrra freklega miljón punda. Eru margar fyrirspumir þegar farnar að berast hingað til lands í samibandi við ullarframJeiðsilu yfir- s-tandandi árs. Þessi nýi maricaður á Bretlandi, fyrir canadiska u 11, hlýtur að sjálfsögðu að verða fjárræktarbændum vorum ihið mösita gleðiefni. Eins og gefur að skilja, er það megin viðfangs- efni ullarsamlagsinlsi canadiska, að koma ullarfram. leiðslu félagismanna á markað og reyna að selja hana við sem ibestu verði, að unt er. Hins má þó jafnframt geta, að samlagið hefir einnig verslað með ýms áhöld, er fjárræktarmenn þarfnast, sem og margVJslegan ullarvarning. ÍÁ það hefir verið drepið hér að framan í hvert óefni komst með ullarmarkaðinn 1920—1921. Bar til þesis einkum það tvent, að langt of miklar ullar- birgðir höfðu safna'st fyrir og lágu ónotaðar, sem og hitt, að dúkaverksmiðjur á Frakklandi, Þýskalandi«og í Belgíu voru í hinni mestu óreiðu eftir stríðið, og ailmenningur í lðndum þeim svo fátækur, að hann keypti ekki, nema þá sáralítið af ullarfatnaði. Hinar eldri byrgðir þrotnar- Nú er svo komið, að afgangs ullarbygðir, er hvergi að finna. Fjárhagsástandið yfirleitt, ihefir batnað til muna, frá því er Dawes tillögurnar í skaða- bótamálinu gengu í gildi og klæðaverkisimiðjur Norð- urálfunnar starfa með fullu fjöri. Telst hagfræðing. um svo til, að um þessar mundir nemi þurð ullar, þrjú hundruð og fimtíu miljónum punda. Er því full ástæða til að ætla, að ullarverðið fari að mun hækkandi, eftir því, sem lengra líður á yfirstand- andi ár. ------o------ Tímarit Þjóðrœknisfélagsins, ('Framh.j Á blaðsíðu 58 hefst kvæði, er Canada nefnist, eftir skáldið Þorstein Þ. ÞoPsteinsson, kjarnyrt mjög. Er fyrlsta erindið þannig: “Gulls og grænna skóga geislaiheimur mesti; óðul fríð þú framíberð ferðalang og gesti. Brýtur, rífur, bygglT, íbrennir, iskapar, gleypir- Heilla öld í einu augnabliki steypir-’ Þeir sem veitt hafa athygli risaiskrefum þeim, er hin unga, canadiska þjóð hefir tekið á framjsóknar- brauítinni síðuistu áratugina, hljóta að sannfærast um, að iskáldið í tveitn síðustu Ijóðlínum þessa erind- is, hitti naglann beint á höfuðið. — Þá kemur ‘Ferðasögubrot’ eftir iSteingrím lækni Matthíasson- Skýrir höfundurinn þar frá hringferð þeirri, er hann fór umhverfis ísland, árið 1921, á. samt elstu sonum sínum, þeim Baldri og Braga- Komu þeir feðgar við í fjórtán sýsilum- og er áfanga- staðanna allra getið- Ritgerð þessi er skemtileg af- lestrar, en engan veginn að sama skapi veigamikil.'— Næst mæta auganu þrjú kvæði, eftir skáldkon- una góðkunnu, Jakobínu Johnison í Seattle. Fram- hjá ljóðum þeslsum, er ekki unt að ganga, án þess að nema staðar og litatet um. Fyrsta kvæðið, ‘Þú leizt hann’, er undurfagurt kærleiks og Isannindaguðspjall sem vafalaust yljar hverjum þeim um hjartarætur, er með athygli les. Innri afstöðu móður til barris, — traustinu takmarkalausa, er ilýst i kvæði þelssu með slikri hreinkilni, er varpar frá sér geiþilum í allar áttir. Fyrsta vísan er á þeslsa leið: “Þú leist hann þegar lýsti af líflsi hans fyrsta degi. — Svo mörg þú smábörn mundir og mismun greindir eigi. — En hjarta mitt sló hraðar log hörmungunum gleymdi. — það frægðardrauma dreymdi.“ Kvæði þetta er svo samfeld heild, að tæpalst er réttlætanlegt, að slíta það úr samböndum. En vér treystum því, að höfundurinn mísvirði eigi þótt svo sé gert í þetta sinn. Fjórða erindi erþannig: “‘Þú sérð mig sitja hljóða við sjúkrabeð um nætur. i— þú hugsar : ‘hvílík þreyta’, og — hve sú'móðir grætur! *—1 En eg finn enga þreytu, ef aðeins myrkrið rofar, . og morgun lífi lofar." Hin kvæðin tvö, ‘í draumi’ og ‘Ef tjaldið fell- ur* (hugsað til blinds mannís), eru bæði falleg, en jafnast þó ekki á við það fyrsita. Það eru nú orðin allmörg ár Isíðan frú Jakobína vakti á sér athygli austanhafs og vestan, fyrir þýð- ingar íslenskra ljóða á enska tungu. En hin síðari árin hefir það komið æ betur og betur í ljós, að hún er meira en góður þýðari, að hún er þroskað frum. hyggjuskáld, er skapað hefir sérkennilegt ljóðform. Þá hefst á blaðsíðu 72, ritgerð ‘Um nýyrðing,’ eftir Pál Bjarnarféon, skýr og skarplega hugsuð. Viðurkennir höf- að tungunni hafi fénast allmörg fyrirtaldsgóð orð á þenna hátt og vitnar meðal annars í eintak (exemplar), fruma (celle), frymi (proto. plasma), sími (telegraph) o. fe. frv. “En annars er því miður varla hægt að segja annað um alian þorra nýyrðanna, en að þau séu ofboð tilkomulítil og lítt hafandi." Tilfærir höf. ýms óhrekjandi dæmi máli isínu til sðnnunar í þessu efni. “Hvemig á manni að detta í hug að ‘alyrða’ eigi að merkja ‘generalis- era’? spyr höfundur. Ritgerð þessi, þó ®tutt sé, er hin þarfasta hug- vekja, og getur vafalaust orðið mörgum til viðvör- unar um að gleypa ekki hugsunarlaust við ‘nýyrða ó- hroðanum,’ sem ásótt hefir íslenska tungu á síðari árum. ‘Eitt er nauðsynlegt', heitir smásaga, eftir Þor- stein Þ. Þorsteinsson, er næst fylgir á eftir Nýyrðing Páls Bjarnarsonar. Sagan er ram-íslensk 'sveita- lífslýsing, skýr og skilmerkileg. Er fyrst Jýst tveim jörðum, Hálsi og Holti, er liggja andspænifé hvor annari í dalnum. Hál» er tððu og engjajörð hin mesta og bjó þar við mikil efni ekkja, Gyða að nafni, með uppeldissyni sínum, Snorra. Holt var útbeitarjörð svo góð, að eigi brást þar snöp„ jafnvel í verstu vetrum. Jörð þá sat Skúli, ókvæntur óðalsbóndi, se!m hafði peningana fyrir sinn guð. Er hann einbemi látinna foreldra. Stjórnar Inga fóstursystir hans með honum búi. Sunnudagsmorguninn, er saga þessi gerist, verð- ur Skúla, sem oftar litið yfir að Hálsi. “Gott á hún Gyða á Hálsi,“ segir hann við sjálfan sig. “Mikið framúrskarandi stórbú mætti hafa á báðum jörðun- um. Túnið og engið svona eggslétt og auðunnið á Hálsi og útibeitin óþrjótandi í Holti.“ Tilhugsunin um aukinn auð og völd, nær yfirtökum á huga Skúla og verður að óviðráðanlegri ástríðu. Inga fóstur. systir hans, ein glæsilegasta stúlka sveitarinnar, gengur fram á hlaðið, grípur puntstrá og kitlar hann á hálsinum. “Hann lítur snögt við og horfir í augu hennar. Og eins og eldingu lýstur þeirri hugsun niður í sálu hanis: — Úr þessum augum hefði eg átt að lesa svarið við spuraingu minni.“ Inga minnir Skúla á kaffið og kveðfét vera búin að hella í bollana. “Og þú ert nógu lengi búinn að standa hér í varpanum eins og merkistaur, og stara yfir að Hálsi,“ ibætir hún við. Hann segir: .1— “Eg vildi eg ætti þá jörð. fHún svarar: — “Hvað gagnar það manninum, þótt hann eign- ist allan heiminn, ef —“ Samtalið verður nokkru lengra, en að því loknu, ganga þau inn í ibæ. Eftir alllangt innra istríð, afræður Skúli að bregða sér yfir að Hálsi og leita ráðahags við Gyðu- Býst hann isparifötum og leggur af stað. Þegar að Hálsi kemur, stendur Snorri á hlaði. Þeir voru jafnaldrar, höfðu verið fermingarbræður og búnað- arskólaibræður, en ávalt komið illa saman. Illa kunni Skúli þeirri tilhugsun, ef Snorri kynni að eignalst aðra eins ágætisjörð og Háls og allan auðinn með. Og svo skyldi nú bónorðið mishepnast. Hitt var þó verst, að bann var ekki grunlaus um, að Snorri liti hýru auga til fólstursystur sinnar. Ekki býður Snorri Skúla inn og er fremur skætingslegur í tilsvörum. “Þú ihefir annar.s ekki ætlað lengra í bili, fyrat þú fórst að binda klárinn," segir hann. IJoks gengur Snorri inn göngin og kallar þaðan fullum hálsi inn 1 baðistofuna: — óðalslbóndinn í Óræktar-Holti gerir iboð fyrir húísfreyjuna á Hálsi- Þú heyrir það mamma.“ Hús. freyjan tekur iSkúla með virktum og býður honum í stofu. FaTleg þótti honum (stofan. “Skyldu nú peningarnir hennar vera þarna í skattholinu, eða í stórri kistu einhversistaðar upp á stofulofti, eða í vellæstum kistli inni í baðstofuhúlsinu hennar, eða skyldi hún hafa þá á sparisjóði, eða á banka í Reykja- vík?“ Ber Gyða síðan inn kaffi, með allskonar krydd- brauðstegundum, ásamt flösku af Benedictine! Hefur Skúli svo bónorð 'sitt. “Viltu verða konan mín, Gyða?“ ‘“Hvií ibiður þú mig þessa, ungi maður? Þú elskar mig ekki, eins og menn á þínum aldri elska,“ verður svarið. Spyr Gyða þá hvort hann ihéfldi, að hann vildi enn kvænast sér, ef hún gæfi burtij allar eigur »ín- ar, jörð, Ibústofn og alt. Myndir þú hafa beðið mín ef eg hefði verið bláfátæk og umkomulaus? Skúli svarar ekki. Hún heldur áfram: — Eg ætlast ekki til svars. Eg þekki þig, Skúli.“ “Skynféamlegu bjónaböndin fara æfinlega best,“ segir Skúli í hita-“ Hiún svarar: — Þetta yrði ekki einu sinni skynsamlegt hjóna. band, Skúfli, eins og eg lít á málið .*• Skúla dylst ekki lengur, að hann hefir fengið hryggbrot. Áður en hann hverfur heim, skýrir Gyða -hon- um frá því, 'leyndarmáli, að Inga fósturaystir hans sé istjúpdóttir síri. Bætir hún við eftirfylgjandl orðum: “En ef þú hefir ekkert út á Ingu að setja, nema fátæktina, og álítur að hún væri til með að giftast þér, þá skal eg gefa henni tíu þúsund krónur, sama daginn og þú kvænist henni. Þær ættu að gera stórt skarð í þúfurnar og holtin heima hjá þér. “Og nú hugsa eg að þú farir eins ánægður frá mér, drengur minn, og þó eg hefði gefið þér sjálfa mig, okkur báðum, að eg hygg, til angurs og óyndis.“ Að fenginni þessari yfirlýsingu, ræður Skúli sér vart fyrir fögnuði, kveður og fer. Undir kveld, hverfur Skúli heim, staðráðinn í að biðja Ingu. Til þess að orðlengja þetta eigi frekar fær hann þar annað hryggbrot- Iijga er trúlofuð Snorra, — þau hafa ,sett upp hringana. Það þyknar í Skúla um Ihríð og hann óskar að Snorri væri dauð- ur. Þó nær hann sjálfsvaldi aftur, tekur í hendi Ingu og þrýstir henni innilega: ‘Eg ætla að verða fyrsti maðurinn að óska þér til hamingju með trúlofunina. Megi þér æfin- llega líða ,sem best- Snorri er enginn ódrengur, þótt mér hafi orðið skuggi hans ærið stór.“ Svo koma sögulok. Hálslandareignin blasir við í kvöldkyrð. inni, allar þessar fögru lendur tapaðar honum um aldur og æfi. ISumar eftir Bumar brunar Snorri áfram með slát^uvélina, meðan hann (Skúli) stendur á hausn- um í þúfunum í Holti og kemst hvergi áfram- Snorri, féem hefir1 sparkað honum aftur fyrir sig við ferm- inguna, á skólanum og í kvonbænum! Náð frá honum besta konuefninu í sveitinni og öHu _____ öjlu, meðan hann hefir bitið sjláfan sig svo fast í aur og urð hversdagsiholtanna, að hann hefir gleymt að eitt er nauðsjmlegt: — að elska.“ Saga þessi er að vorri hyggju sú besta, sem 'höfundurinn hefir sent frá sér á markaðinn enn sem komið er, og ber auðsæ merki aukin® þroska. Peraónulýsingarnar eru skýrar og lausar við mælgi. Á stöku stað fiast oss, sem komast hefði mátt betur að orði, ein og t- d. á bls,. 84, þar sem sagt er: “að kjarkur hans og sjálfstraust kemur til baka.“ Ó- þarflega margar prentvillur eru í sögunni, en þær breyta að sjálflsögðu engu til um skáldskapar- gildi hennar.— Framh. Sjötta ársþing Þjóðrceknisfélags Islandinga t Vesturheimi. Frh. Næsta dag 27. febrúar var fund- ur settur á isama stáð og áður, kl. 10.05 f- h. Ritari las upp fundargerð eíð- asta fundar og var hún isamþykt í einu bljóði. Ingólísmálið var þá næst á dag- skrá. Las framsögumaður nefnd- arinnar, Árni lögmaður Eggerts- son upp nefndarálitið og gerði því næst grein fyrir því í all- langri og ítarlegri ræðu. Spunnust töluverðar umræður út úr því, og ekki allar hitalausar. Var málinu skotið á frest þar til embættis- mannakosningum væri lokið. Var þá aftur tekið að ræða nefndar- álitið. Var það í 4 iliðum. 1) Nefndin ileggur til að nefnd. in, er kosin va» 19- des. á alm. borgarfundi í Wpg. haldi áfram að istarfa, unz hún sé leyst frá istarfi sínu á alm. fundi í Wpg.. þar sem þeir einir hafi atkvæðis- tétt, eg gefið hafi í varasjóðinn. 2) Ennfremur, að frekar sé reynt að fá Ing. Ingólflsson flutt- an til 'Stony Mountain, svo hent- ugra yrði að hafa samband við hann, og gera fyrir ihann það, sem nauðsynlegt væri í framtíðinni og kringumstæður leyfðu. 3) Að því sem gögn þau, er j nefndin hefir, benda á það, að maðurinn sé ekki með fulilri rænu, þá leggur nefndin það til að geng. ið verði úr iskugga um það sem fyrst eftir að hann hefir verið fluttur til Stony Mountain. 4) Ennfremur að afgangur varasjóðsins sé geymdur á Prov- incial SaVings Bond, í sérstöku ‘Trust account-’ Að loknum kosningum var Ing- ólfsmálið tekið fyrir á ný. Kvað forseti stjórnaraefndina vilja gera þinginu reikningsskil fyrir samskotafénu, en til þess þyrftl hún að ganga af þingfundi fáein- ar mínútur. Var samþykt, að mál. ið skyldi ekki frekar rætt, unz Istjórnarnefndin hefði skilað af sér. Tók séra Jónas A. Sigurðs- son forsetaistólinn, meðan fráfar- andi stjórnarnefnd gekk af fundi. Að því loknu las forseti séra Alibert Krfstjánsson upp skýrslu um samskotin, en gjaldkeri Hjálm- ar Gíslason lagði fram sundurlið. aðan reikning. Safnast hafði allls $4111.50, útgjöld a'll'S orðið $3228. 83 og því skilað í félagssjóð af- ganginum $882-67 Voru þesisar skýrslur forseta og gjaildkera samþyktar, sem lesnar, með öllum greiddum atkvæðum. Þvínæst var nefndarálitið rætt lið fyrir lið. Um fyrsta lið urðu nokkrar um- ræður, unz tillaga kom frá séra Rögnvafldi Pétursisyni, studd af Dr. iSig. Júl. Jólhannesson, þess efnis, að fella liðinn burtu. Var isú tillaga samþykt með öllum þorra atkvæða. Um annan lið urðu töluverðar umræður. Fanlst fljótt að mörgum þótti æði varhugavert að binda ihendur istjómarnefndarinnar, að nokkru sérstöku leyti, í þessu máli vegna þess, að mjög væri þá hætt við, að með því væru þjóðræknis- félaginu sköpuð vandræði, í við- skiftum við stjórnvöld þesisa lands- Var 'bent á að nefndinni hefði þegar borist fremur kuldalegt svar, frá fangelisismála-yfirvöldun um, og hefði það um leið verið fremur nöpur fyrirspura í þá átt, hvernig félagið ihugsaði sér að endurbæta meðferð stjórnarinnar á þessum fanga. Eftir nokkra stund bar séra Ragnar E. Kvaran fram rökstudda dagS'skrá, með að- s-toð dr. Sig. JÚL Jóhannessonar og hljóðaði hún á þessa leið: “í því trausti að stjórnarnefnd félagsins reyni að afla isér upp. lýslrigar um hvort ekki megi létta frekar raunir Ingólfs Ingólfsison- ar og í því trausti að hún verji ekki fé úr sjóði þeim, er við hans nafn er tengdur, í öðru iskyni, til næsta þings, tekur; þingið fyrir næsta mál á dagsskrá.“ Þesisi dagsskrá var samþykt með öllum þorra atkæða og þetta mál þannig afgreitt af þinginu. — Kl. 1-30 sama dag var fundur 'settur aftur. Fundargerð síðasta fundar flesin og samþykt og síðan gengið til embættismannakosn- inga. Árni lögmaður Eggertsson stakk upp á séra Jónasi A. iSig- urðssyni,: sem forseta. Einnig var tilnefndur J. J. Ðíldfell, en hann dró sig úr kjöri. Þá var og til. nefndur fráfarandi forseti Albert Kristjánsson og útnefningum því næst Itokið- Forseti var kosinn séra Jónas A Sigurðsson, með rúmum 50 at- kvæðum. Séra Albert Kristjánisson hlaut 22. Varaforseti var kosinn séra Ragnar E. Kvaran gagnsóknar- laust, þareð hr. J. J. Bíldfell baðst undan kjöri. Ritari var ko-sinn í einu flvljóði Sigfús Halldórs frá Höfnum, án gagnóknar- Vararitari var kosinn Árni Sig- urðsson frá Wynyard, í einu hljóði. Féhirðir var kosinn í einu llljóðl Hjálmar Gíslason. Varaféhirðir var kosinn Páll Bjaraarson, frá Winnipeg, í einu hljóði. Fjármálaritari var kosinn ! einu hljóði Klemens. Jónasson frá Selkirk. Vara.fjármálaritari var Páll S. Pálsson kosinn í einu hljóði. Skjalavörður var kosinn Arn- ljótur B. ólson, 1 einu liljóði- Yfirskoðunarmenn voru floosnir í einu hljóði Halldór S. Bardal og Björn Pétursison. Meðan fráfarandi stjóraarnefnd gekk af þinginu var Tímaritsmál- ið tekið fyrir. Las framsögumaður Tímaritsnefndarinnar, s-éra Ragn- ar E. Kvaran upp álitið, og var það í fjórum liðum. Lagði nefndin það til: 1) að framkvæmdarnefnd fél. sé fálið að gefa út tímaritið á næista ári, með sama sniði og áð- ur- 2) Ennfremur að sömu nefnd sé falið að ráða ritstjóra með sömu kjörum og áður. 3) vill nefndin benda á að til- lögur endurakoðenda síðasta árs um meðferð á eldri árg. Tímarits- ins hafa enn ekki verið teknar til grena, nfl. að heimta inn öll óseld eintök þeirra. Sé þetta því nauð- synlegra ,isem erfitt sé í fljótu bragði að átta isig á því hve mikið sé útistandandi óselt af ritinu. 4) virðist nefndinni óheppilegt að dreift sé ábyrgð á ýmsa útsölu. menn, en fél. eigi ekki aðganga að neinum sérstökum. Vil'l nefndin leggja til, sé það lögum samkvæmt að valinn sé aðalútsölumaður, er trygður sé með hæfilegu veði. Annist hann útsölu og ábyrgist, enda hljóti hann sanngjarna þókn- un fyrir- Álitið var rætt lið fyrir lið. Fyrsti liður samþ. í einu hljóði. Annar liður, sömuleiðis, Þriðji liður, sömuleiðis. Fjórða lið dró nefndin til baka, þareð ihann kom í l>ága við stjórn. anskrá félagsins. Var alt nefndarálitð þvínæist samþykt með iþeirri breytingu að 4. liður félli í burtu, og málið þannig afgreitt. iÞá lagði fram álit sitt nefnd sú er kosin ihafði verið til þesia að gera tillögur um þátttöku deilda f fundarhöldum, og um fulltrúa- kosningu. Lagði nefnain það til, að full- trúar heimadeilda utan Wpg- hafi 'hlutfalls atkvæðamagn við Wpg. deildina, sem lögð sé til grund- vafllar, t. d.: a) Ef einn þriðji flöglegra fél. þeirra deilda sé mættur í þing- byrjun, skal erindneki hverrar ut- anibæjardeildar geta greitt einn þriðja atkv. löglegra fél. úr sinni deild. b) Sömu hlutföll eru hve marg. ir, isem mæta frá Wpg deifld. c) Tala löglegra fél. skal &- kveðin með nafnakalli í foyrjun hvers þingfundar. d( Fjölgi eða fækki fél. á fundl skulu atkv. þeirra foætast við, eða dragast frá, og eykst þá eða mink- ar atkvæðamagn utanbæjarfull- trúa að sama skapi. e) Sitji einstaklingur úr utan- bæjardeild þingfund, dragist at- kvæði þeirra frá atkvæðamagni fulltrúanis úr sömu deild. Þar sem tillögur nefndarinnar fóru fram á lagabreytingu var samþykt að láta málið bíða næsta þings, en að senda ölflum deildum afrit af nefndlarálitinu fyrir næsta þing, svo að þær gætu tekið afstöðu til þesis- — Þá hóf dr. Sig. Júl. Jóhannes- son máls á því, að æskilegt væW að fá frekari vitneskju um foók ungfrú M. Osteniso, sem sagt væri að snerti óþægilega íslendinga hér í Manitoba. J. J. Bíldfell gat þesis að ungfrú OstenSo hefði fengið blað það er ummælin fluttu í garð íslendinga, til þess að fleiðrétta þau. Eftír nokkrar umræður var samþykt till- frá dr. Sig. Júl. Jóhannessyni, studd af A. B. ólson, um það að þjóðræknisfélagið fari þess á leit við félag það, sem væntanlega gefur út l>ók ungfrú Ostenso, að fá að lesa bókina. í nefndina voru flcosnir dr. Sig. Júl- Jóbannesson, séra Jónas A. Sigurðsison og Páll Bjamason. Þesisu næst bar Árni Sigurðseom frá Wynyard fram íþá tiillögu, að istjórnarnefnd þjóðræknisfélags- ins skyldi senda áskorun til vold_ ugasta menningarfélagsins í þesisu landi, United Church of Canada, er það héldi ársþing sitt í sumar, þess efnis, að það fcirkjufélag foeit- ist fyrir því, að líflátsdómar hér í Canada verði úr lögum numdir. 'Yar gerður ákafur rómUr að þessari tillögu og samþykti hana

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.