Lögberg - 23.04.1925, Blaðsíða 3

LiöCriSERG, FIMTU1>AGINN 23. APRÍL. 1925.
Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga

.i&jaraaeni

Vertu vitund glaðlegri.
Einu sinni var fjörgömul kona. Hún var búin
að vera ekkja í fjöldamörg ár og sá aldrei glaðan
dag. iSvipurinn var orðinn ógn harðneskjulegur og
aldrei sást hún brosa. iKvað svo ramt að þessu, að
barnalbörnin voru hrædd við hana ömmu sína.
En einu sinni dettur gömlu konunni í hug, að
nú skuli hún fara til ljósmyndara og láta hann taka
mynd af sér. Hún hugsaði með sér: Börnunum
þykir eg vera isvipljót, svo að þau eru hrædd við mig.
En ljósmyndarinn kann listina þá að fegra myndir
manna og hann getur búið til ljúfa og laðandi mynd
af mér. Þá mynd geta svo bornin haft til minningar
Um mig.
iGamla konan settist nú, eins og lög gera ráð
fyrir, fyrir framan ljósmyndavélina, alveg eins og
hún átti að sér að vera, hörkuleg og fýluleg á svip-
inn, eins og hún væri steingjörvingur.
Ljósmyndarinn istakk nú höfðinu út undan
dökku skýlunni, sem var yfir vélinni og kallaði:
“Reynið þér að gera ýður vitund fjörugri á
svipinn!” Þetta kom nú heldur flatt upp á gömlu
konuna. Var það ekki hann, sem átti að gera svip-
inn á henni fjörlegan? Svo fanst henni. Samt
reyndi hún að hleypa dálitlu lífi í sig; en það dugði
nú lítið. Harðneskjudræ'ttirnir í andlitinu voru hinir'
sömu eftir.sem áður.
Þá kallar ljósmyndarinn aftur: “Reynið þér
að gera yður vitund glaðlegri á svipinn!” Gömlu
konunni gat ekki (betur fundist, en að hann segði
þetta dálítið óþolinmóðlega og í hálfgerðum skip-
unarrómi.
Henni fan'st ekki til um þetta og kallaði til
hans á móti nokkuð hvatskeytlega:
“Heyrið þér mig, herra minn! Ef þér haldið
að gömul harmþrungin og geðstygg
kona geti gert sig Ibl'íðlega eftir skipun
yðar eða einhvers annars, þá þekkið þér illa mann-
legt eðli. Það þarf eitthvað að koma utan að til þess
að augun fari að ljóma og foirti yfir svip hennar.
Þá svaraði ljósmyndarinn ofjboð hlýlega og
hjartanlega:
“Nei góða, gamla kona! Þvert á móti! Það
Verður að koma innan að frá hjarta yðar. Reynið
þér bara aftur!”
Gamla konan fann, að henni hlýnaði um hjarta-
ræturnar við þetta ávarp ljósmyndarans. Satt að
segja, þá hafði aldrei fyr nokkurt hlýtt og hjartan-
legt orð verið til foennar talað, síðan hún misti
manninn sinn. Þetta var kærleiksorð, sem náði til
hjarta hennar og örvaði hana upp, svo að hún reyndi
á nýjan leik að gera sig glaðlegri og þá tókst það
líka foetur.
Ljósmyndarinn varð hinn ánægjulegasti og
sagði: “Þetta tókst alveg dásamlega. Þér sýnist
hvorki meira né minna en 20 árum yngri!” Og í
þeim sömu svifum tók hann myndina.
Gamla konan geymdi nú 'þessi hlýju orð ljös-
myndarans einis og helgan dóm í hjarta sér. —
Þegar hún kom heim, þá varð henni fyrst fyrfr
að ganga fyrir spegilinn og sjá, hver breyting hefði
orðið á yfinbragði sínu. Þegar hún var lengi búln
að virða andlitið fyrir sér, þá sagði hún við sjálfa
fiig:
“Það er líka satt, sem ljósmyndarinn hefir sagt
um foreytinguna á mér. En eg ætla nú samt að
bíða þangað til myndin kemur, hún tekur af allan
vafa.”
Og myndin kom. Þar var hún sem öll önnur
manneskja. Andlitið Ijómaði af æskufjöri og hjart-
ans hlýleik.
Gamla konan horfði lengi á myndina, þangað til
hún sagði:
“Eg segi bara það. Hafi eg einhverntíma verið
svona ungleg og glaðleg þá hlýt eg að geta það enn
þó gömul sé. iNú skil eg það fyrst fovernig þau geta
ræst orðin guðlegu: “Þó að vor ytri maður hrörnl,
þá endurnýjast hinn innri maður dag frá degi.” Til
þess þarf ei annað en að hjartað verði gagntekið af
kærleika Guðs og manna. ,
Að svo mæltu gekk hún aftur að speglinum og
'sagði við sjálfa sig:
“Katrín! líttu upp! Og vertu ofurlítið glaðlegri
á svipinn.” Og þá skein hlýjan og gleðin út úr svip
foennar.
Þá kom Anna litla dótturdóttir hennar, leit á
Ömmu sína og sagði undrandi: “Hvað er þetta,
amma! Eg held þú sért að verða ung í annað sinn!
Hvernig stendur á þessu?”
“Það kemur að innan,” svaraði amma. “Þegar
manni hlýnar hið innra, þá verður maður óðara
hýrari á svipinn. Æskan eilífa, sem aldrei fölnar,
er nú að færast um mig alla. Nú yngist eg fyrir
Guðs náð upp frá þessum c^gi og með æskubrosið á
vörum mun eg héðan fara heim til hans, sem segirr
“Eg festi þig mér ítrúfesti og elsku.” Guði séu
þakkir, sem gefið hefir oss sigurinn fyrir Drottinn
vorn Jesúm Krist. Guði séu þakkir fyrir eilífu
æskuna.”
Kæri lesari! Er ekki þessi saga íhugunarefni
fyrir mig og þig? Jú, vissulega.
Björgunarmaðurinn.
Hann Dick átti að vera einfoversstaðar úti til
að bjarga sér, eins og foest gengi, en það var hann
nú ekki í þetta skiftfo Það lá svo dæmalaust illa á
honum, og þegar hann var í slæmu skapi, þá lá
hann altaf heima.
En þetta “foeima” var ekki' nema ein einasta
herfoergiskytra. Húsgögn voru þar engin ekki einu
sinni hin allra nauðsynlegustu. Svona var nú fá-
tæktin mikil.
Hann Dick lá endilangur á trébekk úti við annan
vegginn.
“Úff, en hvað eg er sársoltinn,” tautaði hann.
“Hvar í ósköpunum er “konan” mín? Það er nú
svona altaf; það er ekki á vísan að róa, þar sem
konurnar eru.”
Dick var nú ekki mjög gamall, þó að hann væri
15 ára; en það var honum fyrir löngu orðið ljóst, að
konan væri langt um óæðri en maðurinn.
Nú heyrði hann að hurðinni var lokið upp,
og foonum varð léttara um andardráttinn, og það
var eins og hann hélt — “konan” var að koma.
“Jæja, loksins ertu þá komin,” hrópaði hann
upp, “þú kemur skrambi seint. Hefir lánið leikið
við þig í dag.”
“Konan” — réttara hefði verið að kalla hana
telpu —stóð augnablik og horfði á hann; hún var
ekki allgömul heldur, því að 14 ár eru alls ekki hár
aldur. Hún var systir Dicks.
Hún var hærri en hann og leit út næstum eins og
rver annar fulltíða kvennmaður, hún var líka dáindis
lagleg. Hún tugði gúmifií í ákafa.
“Gefðu mér svolitla gúmmí-tuggu; eg er svo
glorhungraður,” sagði Dick.
Telpan foorfði á hann alveg forviða. “Hefirðu
ekkert fengið í þig í dag,” spurði hún.
“Ekki svo mikið sem svona,” sagði hann og lét
verða svo sem hársbreidd milli fingra sér. “Eg var
að ráfa fram og aftur í allan morgun, en ekki áskotn-
aðist mér grænn eyrir; ef svo hefði verið, þá skyldi
eg hafa mat á boðstólum handa þér. Þér hefir þá
ekkert fénast foeldur, og þó er sagt: “fénast farandi
sveltur sitjandi?”
“Já, eg fann þennan gúmmíbita á götunni; en
eg er banlhungruð eins og úlfur,” svaraði systir hans. '
“Gáttu nú út með mér, við rekumist máské á eitthvað
bæði saman.”
Dick spratt á fætur og þau urðu samferða niður
að höfninni. Það var nú venja þeirra að leita sér
þar atvinnu. Það var skrítið að sjá þau saman.
Hiún hávaxin, allholdug og í síðum kjól; og gat
margur haldið að hún væri móðir Dicks; en hún var
líka eina móðirin, sem hann átti nú, þegar þessi
saga gerðist.
“Það er ljóta óhappið þetta,” sagði Dick. “Eg
hefði átt að taka þátt í kappsundinu, isem átti að
þreyta seinni partinn í dag; sá, sem sigurinn ber úr
býtum, fær tóbatóbréf að verðlaunum; en nú finn
eg að eg er alt of linur til að taka þátt í því; maður
er liðónýtur, þegar maður fær ekkert í svanginn.”
Þau komu niður að höfninni, systkinin, og stóðu
þar steinþegjandi og horfðu á mannfjöldann, sem var
að spígspora þar á nýja hafnarbakkanum. Hann
var alveg svartur af fólki, sem stóð þar og horfði
út á bárurnar, >sem brotnuðu freyðandi við foafnar-
bakkann. Allir horfðu í sömu áttina, á sérstakan
stað á hafnarbakkanum.
“Sko, Dick,” sagði Maud, “hvað eru þeir að
gera þarna?”
Diik leit þangað. Þetta voru þá ljósmyndarar,
sem blaðamaður í New York hafði sent þangað til
þess að taka Ijósmynd af nýja hafnarbakkanum og
öllu fólkinu, sem var að “spássera” þar. Hann ætlaðl
að hafa myndirnar með grein í sunnudagsblaðinu
sínu um þetta nýja mannvirki. Dick hafði nú svo
oft séð annað eins og lét sér fátt um finnast og
snéri sér að öðru.
“Mér stendur alveg á sama um þetta,” sagði
hann. “Bara að iþað gaulaði ekki svona ámátlega í
maganum á mér.”
Maud varpaði öndinni heldur órólega. Dick
foorfði á hana með mikilli athygli; hún var alt í einu
orðin stokkrjóð í framan og deplaði nú augunum til
hans.
“Hafðu nú augun hjá þér!” hvíslaði ihún að
honum starandi á ljósmyndarana.
Fólkið þyrptist saman á hafnanbakkanum, svo
að lá við troðningi, það vildi láta taka mynd af sér.
En þegar minst varði rak hefðarstúlka upp óp mikið
og foenti á garðinn skamt þaðan, sem Ijósmyndar-
arnir stóðu.
Mannfjöldinn starði nú allur þangað niður. Þeir
sáu unga stúlku hlaupa fram hjá ljósmyndurunum og
útá ystu brún hafnarbakkans og var auðséð, að hún
ætlaði að varpa sér í sjóinn. Hún stundi og veinaði af
örvílnun.
“Eg er orðin leið á lífinu,” æpti hún, “eg vil
sálga mér. Verið þér allir sælir!”
Svo stökk hún fram af og skvampið heyrðist og
hún var óðara komin á bólakaf. Allur múgurinn rak
upp skelfingaróp. Báðir ljósmyndararnir stóðu eins
og höggdofa af skelfingu.
“Bjargið henni, fojargið henni!” æptu hefðar-
konurnar, “hún druknar!”
En enginn hreyfði sig. Einn foeið þess að annar
létj eitthvað til sín taka. En í sömu svifum hljóp
hálfvaxinn piltur fram á brúnina á bakkanum,
hugsaði sig um svo sem augnáblik og fleygði sér
svo í sjóinn.
Það var Dick. Eftir nokkur sundtök komst
hann þangað, sem stúlkan var að drukna. Fólk foélt
niðri í sér andanum, svo var það á nálum um þetta.
Dick tókst að ná stúlkunni með aðdáanlegu snar-
ræði. Þetta var nú matur foanda folaðinu.
Að svipstundu liðinni laust allur múgurinn
upp fagnaðarópi. Ungi og hugrakki sundmaðurinn
náði tökum á stúlkunni og svam með hana aftur upp
að bakkanum. Þar var maður fyrir með reipi
'og að stundu liðinni voru þau Dick og stúlkan
unga aftur komin á þurt land.
“Úff,” sagði Dick og hrækti og hóstaði. “Þetta
er regluleg svaðilför — og vera svo þar á ofan glor-
hungraður.”
Fólkið þyrptist nú I kringum ibjörgunarmanninn
og ljósmyndararnir fremstir; þetta gátu þeir ekki
látið fram fojá ®ér fara.
Rétt í þesisum svifum var þar að lögregluþjðn.
Þegar stúlkan sem ætlaði að dreWcja sér, sá hann,
þaut foún af stað, eins og byssuforend og var horfin
áður en nokkur vissi.
“Þetta var Ijóta tiltækið,” sagði annar ljós-
myndarinn, “sú hefði þó getað sagt oss fróðlega
sögu.”
“Nú foeindist alt athygli þeirra að Dick. Þeir
spurðu hann að nafni og aldri, og var þeim sér-
lega ant um að vita hvernig honum liði.
“Eg er glorhungraður,” sagði Dick hátíðlega,
“maginn í mér er galtómur.”
Fólkið hló að honum og sagði, að úr því skyldi
verða ibætt Ibráðlega, og áður en Dick færi burtu af
þessu sjónarsviði, þá hafði honum fénast aragrúi
af smápeningum. Síðan “spásseraði” hann með ljós-
myndurunum inn á skrifstofu ritstjórans og þar
fékk hann bæði mikinn og góðan mat í svanginn, og
þá komst hann forátt í foesta skap, já, þá varð nú upp
á honum typpið.
Dick var spurður spjörunum úr; hann sagði alt,
sem hann vissi og talsvert fram yfir það.
“Það er nú ekki vert að minnast á það,” sagði
Dick, þegar farið var að hrósa honum fyrir þetta
dáðaforagð. “Þetta hefi eg gert áður mörgum sinn-
um. Þetta er tíunda mannskepnan, sem eg foefi
dregið á land. ÐE5g geri það til þess, að halda því
við, sem eg kann í þessari íþrótt.”
Hann fór nú að torjóta foeilann um það dálítið,
hvað afreksmenn væru vanir að segja við svona
tækifæri, og loks rámaði hann í það.
“Það var ekki nema skylda mín,” sagði hann.
iRitstjórinn var alveg hrifinn af Dick. Nú gat
hann samið laglega grein til að setja í blaðið næsta
sunnudag, og þá átti það að verða heyrinkunnugt
um alla borgina, að þessi drengur væri arfeksmenni.
Dick lét sér nú fátt um finnast þennan vænt-
anlega frama. En þegar ritstjórinn fékk foonum tíu
dollara seðil, þá ætlaði hjarta hans að bráðna af
þakklátsemi. Og á heimleiðinni lagði hann niður
fyrir sér rósfögur framtíðaráform.
Þegar heim kom, stóð Maud þar og var að vinda
fötin sín. Hún æpti upp yfir sig af fögnuði, þegar
hann dró peningana ujjp úr vasa sínum.
“Sagði eg þér ekki, að þú skyldir hafa augun
fojá þér.”
Dick kímdi gleiðgosalega.
“Jú, Sara Bernhard,” svaraði hanri, “þér tókst
upp.”
Svo fór hann að telja saman peningana í snatri.
“Nítján dollarar og dálítið meira,” sagði hann.
“Og ef þú ert ekki alt of þreytt á lífinu,” sagði hann
ennfremur, “þá geturðu fengið dálítið af því til að
lifa á.”
“Og eg er þér meira en samdóma um það,”,
svaraði Maud.
Huldar undir,
Það er ekki langt síðan að lítil stúlka I einum af
stórtbæjunum okkar hérna í Ameríku, var leidd inn
í skrifstofu skólastjórans til að gera grein fyrir því,
hversvegna hún væri svo oft fjarvendi frá skólan-
um. Af þessari óreglu hafði það leitt, að hún varð
langt á eftir hinum börnunum með nám sitt, og
enga fullnægjandi ástæðu gat hún gefið.
Um leið og ilitla stúlkan kom inn í skrifstofuna,
tók kvenkennarinn vingjarnlega í handlegg hennar,
og hana furðaði ekki lítið á því, að foarnið kveinkaði
sér og reyndi að forðast snertingu hennar. Ná-
kvæmari rannsókn leiddi í Ijós huldar undir og 'bláa
foletti á litla handleggnum, — já á öllum litla lík-
amanum.
Það voru ljót, þnotin og ibólgin sár. Þetta voru
óeðlileg og dýrsleg bit móðurinnar, sem á þenna
hátt hegndi dóttur sinni iþegar hún vanrækti að
leysa af hendi innanhúss-störfin, sem barninu var
alls ómögulegt, ef það átti að sækja skólann.
Liltla stúlkan grét, eins og hjarta hennar
ætlaði að springa, þegar hún sagði frá þessari, fyrir
hana svo niðurlægjandi sögu. Það voru ekki sárin
sem tennur móðurinnar höfðu framleitt, er ollu
henni sáhsauka, i— nei, hin andlega kvöl, yfir því að
þessar huldu undir með hina svívirðilegu sögu foak
við sig urðu að koma í Ijós, var miklu, margfalt
stærri.
Bæði kvenkennaranum og skólastjóranum of-
bauð þessi voðalega saga afarmikið, því vön eins og
þau voru við að umgangast foðrn, skildu þau undir
eins fovað veslings litla stúlkan hafði liðið. Enginn
vissi það áreiðanlega, en það var hugsanlegt og enda
^ líklegt, að þetta foarn hefði liðið ósegjanlegar kval-
, ir af keksni hinna foarnanna, við kaldranalegar ofan-
i ígjafir í skólalbékknum og háð bekkjarfélaga henn-
ar. Barnið var einurðarlaust og óframfærið. Eng-
inn vissi um hinar huldu undir foak við þunna og
lélega kjólermina.
Þegar hermennirnir gengu á land í Vera Cruz
1914, var ungur farmaður deyddur. Þessi iblóðfórn
foinnar amenísku þjóðar foanst út um alt landið. Lík
unglingsins var að hermannasið sent til heimilis
hans, og meðal þeirra mörgu, sem fyltu járnlbraut-
arstöðina í Chicago, til þess að sjá hermanna sorgar-
lestina koma, voru látlaus, gráfoærð fojón, og var
svipur iþeirra allur annar en hinna, sem forvitnin
hafði leitt þangað.
Þeir sem stóðu í nánd við hjónin hafa máské
forosað að trufluninni og áhyggjunum, sem skein á
svip þeirra. Götuprangari rétti þeim ljósmynd og
kallaði: “Kaupið mynd af Jimmy W. — hetjunni frá
Vera Cruz! Tvær fyrir 25 cents.”
Konan féll í yfirlið í faðminn á manni sínum.
Máðurin, sem hafði ekið þeim til stöðvarinnar, sagði
hver þau væru, og lögregluþjónninn ruddi foraut í
gegnum mannþyrpinguna fyrir sorgarlestina og
kallaði: “Þetta eru foreldrar hans.” Mönnum
verður ósjálfrátt að hrylla við viðhafnarlátforigðun-
um, sem eiga sér stað við s>lík tækifæri. Og þó er

Professionaí Cards
DR. B. J. BRANDSON
ai«-220 MEDIOAXj ARTS BliDG.
Oor. Grsham and Kenoed; Sta.
Phone: A-1834
Offiee tlmar: 2—3
HelmUl: 77« Vlctor St.
Phone: A-7122
Wlnnipes, Manltoba
VTér leggjuin sérsmka ðherzlu & að
selja meðul eftlr forskriftum lækna.
Hln beztu lyf, sem h»*gt er að fá eru
notuð elngöngtt. . pegar þér komlð
með forskrliftum tll vor meglð þjer
vera vlss um að fó rétt það sem lækn-
Irlnn tekur tll.
COIX7DEOGH & CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-765B—765»
Giftlngaleyflsbréf *eld
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAT, ARTS BLDO.
öor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tlmar: z—S
HelmUi: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Wlnntpeg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAX ARTS BXJIG.
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
OfTice Hours. 3 to 5
Heimlli: 921 Sherbume St.
Wlnnlpeg, Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAX ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjökdóma.—Er að hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talsími: A-1834. Heimlll:
373 Rlver Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Building
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklasýkl
og aSra lungnasjúkdðma. Er að
flnna & skrifstofunnl kl. 11—12
f.h. og 9—4 e.h Sfml: A-3521.
Heimili: 46 Allotvay Ave. Tal-
eimi: B-3158.
DR. A BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna tg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. k.
3 til 6 e. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Vktor 0br.
Simi A 8180.
DR Kr. J* AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. fo-
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAL ARTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Talaími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Samerset Block
Oor. Portage Ave. og Donald St.
Talsfml: A-8889
Munið Símanúmerið A 6483
og pantitS me5ðl yðar hjé, oss. —
Sendið pantanir samstundia. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugseBi eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsrika reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjðmi, sætindi, ritföng, tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. Sjá
um leigu a nusuir.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811 KeArllM
BuUdlng. Portage Ara
P. O. Box 1656
Pbones: A-684B og A-6S46
W. J. IINDAL, J. H. LTNDAL
B. STISFAN8SON
Islenzklr lögfræðlngar
708-709 Great-VVest Perm. Bldg.
356 Mitin Street. Tals.: A-496S
>«lr hafa einnlg skrltotofur aC
Lundar, Rivsrton, Gimll og Pinay
og oru þar aC hltta á eftlrfytgj-
andi tlmum:
Lundar: annan hvern mlCvlkudag
Rivarton: Fyrsta tlmtudag
Glmllá Fyrsta mlCvlkudag
Plnsy: þriCja föstudag
1 hverjum mánuCl
Stefán Sölvason
Teacher
of
Piano
Ste 17 Emily Apts. Emily St.
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð*ngur
Hefir rétt til að flytja máJ
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard. Sask.
Selnasta ménudag i hverjum mán-
uCi staddur 1 Churchbridgs.
Dr. H. F. Thorlakson
Phone [8
CRYSTAL, N. Dakota
A. S. Bardai
849 Sherbrooke St.
Solui lfkkistui og annait um útfarir.
Allui útbúnaðui sá bezti. Ennfrccn-
ur aelur kann alskonar minniavaið'a
og legsteina.
biuiliL ulsiuil *
HelmiUs tAltáml N WM
W
#
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aC blCa von úr vltl.
vitl. Vinna «11 ábyrgst og lsyst af
hendi fljðtt og vel.
J. A. Jóhansssam.
644 Burnell Street
F. B-8164. AC baki Sarg. Flrs Hal
JOSEPH TAVLOR
lögtakbmaður
Heámtllstals.: 8t. Jotm 1M4
Skrifstofu-Tals.: A *WW
T.kur lögtakl bæCl hðsal.lgtMtotld*
vsCskuldlr, vlxlaskuldir. Af*t lílá 6l
ssm aB lögum lýtur.
Skrltstefa »66 MiUn
Verkstofn Tals.: Helma Tals.:
A-8383 A-9364
G L. STEPHENSON
Plumber
Mlskonar rafmagnsáliöld, svo
stranjárn vtra, allar trpindir af
glösum og aflvaka (batteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Ijátlð ekkl hjá lfða að endur-
nýja reiðhjölið yðar, áður en msatu
annirnar byrja. Komið með það
nú þegar og látlð Mr. Stebbtas
gefa yður kostnaðar áætltm. —
Vandað verk ábyrgst.
(MaCurinn sem allir kannast vlfi)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Wlnntpeg
Giftinga og ...
Jarðarfara- »lom
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tal*. B720
ST IOHN 2 RNMG 3
þessi tilviljun ein af hinum huldu undum, sem af
og til eru hispurslaust opinberaðar hinum fougsun-
arlasua heimi.
Þannig er það og verður ávalt að vera í heimi
harms og kvala. Dauðinn hylur sina herfilegu á-
sýnd undir rósunum, sorgin liggur bak við hina tvö-
földu grímu gleðinnar. Við og við er alt af einhver,
sem forosandi hristir hnífsoddinn í hinni holu und.