Lögberg - 23.04.1925, Page 6

Bu. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN.
23. AFRIL. 1925.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston ChurchilL
“Pilturinn man ekki eftir mér,” sagði maður-
inn fljótt og brosti til Brinsmades.
“Jú, eg man eftir þér,” flýtti Stephen sér að
svara. Hann ■ leit á stjörnuna á axiarborðanum.
“Þ-ú ert Sherman yfirlherforingi.”
“Ágætt!” sagði yfirherforinginn hilæjandi, á-
gætt!”
“Og er nú yfirmaður Benton hertbúðanna,” bætti
Brinsmade við. “Viltu ekki gera svo vel Og fá þér
sæti?”
“Nei,” sagði Siherman með áherslu og ibandaði
hendinni á móti stólnum. “Eg vil heldur standa.”
Svo brosti hann, eins og honum hefði dottið eitt-
hvað skrítið í hug, og Stephen fanst ofurlítill ertnis-
svipur koma á andlitið'á honum. ‘^Og þú hefir þá
heyrt af mér síðan við sáumst,” sagði hann.
“Já.”
“Já.”
“Hm! Býst við að þú hafir heyrt að eg væri vit-
laus,” sagði hershöfðinginn m'eð sinni vanalegu
hreinskilni.
iStephen varð orðlaus.
“Hann hefir líka 'lesið lygina í blöðunum,
Brinsmade,” hélt hershöfðinginn áfram fljótt. “Eg
skal reka blöðin ofan ; kokið á þeim fyrir að segja,
að eg sé vitlaus. Það er ait hermálaráðherranum að
kenna. Hefir Brinsmade nokkurn tíma sagt þér frá
Cameron. Hann og föruneýti hans kom til St. Louis
í haust, þegar eg var við herþjónustu í Kentucky
og þeir komu upp í hehbergi mitt í Galt hótelinu.
Jæja við lokuðum hurðinni, og Miller sendi okkur
upp góða máltið og vín. Þegar við vorum búnir að
borða, lagðist ráðherrann upp í rúmið mitt og við
fórum að bera ráð okkar saman. Hann spurði mig
að, hvernig að eg héldi að það gengi til í Kentucky.
Eg sagði honum það. Eg náði í landabréf. Eg sagðl:
‘Líttu nú á, ráðherra góður, hér er öll leiðin, sem
samlbandsherinn verður að verja frá Potomac ánni
til Kansas. Hér er McClellan austast og hann hefir
hundrað mílna Ibreitt svæði; hér er Frémont að vest-
an með hundrað mílur, og hér erum við í Kentucky
í miðjunni með þrjú hundruð mílur. McClellan hefir
hundrað þúsund manns, Frémont hefir sextíu þús-
und. Þú lætur okkur, sem þurfum að verja þrjú
hundruð mílur, hafa átján þúsund.’ ‘Hvað marga
viljið þið fá?’ spurði ráðherran. ‘Tvö hundruð þús-
und,’ svaraði eg, ‘áður en lýkur.’ Cameron fórnaði
upp höndunum og sagði: “Guð sé oss næstur! Hvað-
an á að taka þá?’ ‘Norðurríkin eru full af herdeild-
um, sem þið í Washington viljið ekki sjá,’ svaraði
eg. IMundu eftir því sem eg segi, þið munuð þurfa
þeirra allra með og fleiri til, áður en við verðum
•
búnir að bæ'la niður uppreisnina! Jæja, hann var
hinn besti þegar við vorum búnir að tala um þetta,
og eg hélt að það væri úttalað um þetta mál. En
það var nú eitthvað annað: hann fór aftur til
Washington og lét það berast út þar, að eg væri vit-
laus, því eg vildi fá tvö hundruð þúsund menn í
Kentucky. Svo er mér skipað að gefa skýrslu til
Hallecks Ihér í Missouri og hann skipar mér að koma
aftur frá Sedalia af því að hann trúir þessari lygi.”
Stephen sem hafði lesið þessar sögur fyrir
mánuði eða meira átti bágt með að dytlja undrun
sína. Hann Ihorfði á manninn sem stóð fyrir framan
hann — fullur af áhuga, ákveðinn, gáfulegur og
hreipskilinn í augum hvers ókunnugs manns, sem
hann gaf sig að —I og hann furðaði sig á, hvernig
nokkur maður, sem hefði talað við hann, gæti trúað
þeim.
Brinsmade brosti. “Þeir verða að prenta eitt-
hvað, hershöfðingi,” sagið Ihann.
“Eg skal gefa þeim eitthvað til að prenta, seinna
meir,” sagði hershöfðinginn hörkulega. Svo breytt-
ist svipur hans. “Brinsmade, þið höfðuð ráðstefnu
með Frémont, eða var ekki svo? Anderson sendi
mig hingað í septemlber og fyrsti maðurinn, sem eg
hitti í Planters hótelinu var Appleton. “Hvað ertu
að gera í borginni?” spurði hann. “Eg er kominn
til þess að finna Frémont,” sagði eg. Þú hefðir
átt að heyra hláturinn í íhonum. “Þú lætur, þér þó
varla detta í hug, að Frémont talli við þig?” sagði
hann. “Hlvers vegna ekki?” spurði eg. “Jæja,”
sagði Tom, farðu þá til hallarinnar hans og mútaðu
ungverska prinsinum, sem stjórnar lífverði hans,
til þess að ná (þér í góðan stað innan um sentorana,
ríkisstjórana og helstu borgarana, og það er mögu-
legt að þú gætir fengið að sjá hann áður en dagur-
inn væri a^veg liðinn, fyrst þú ert sendur af Andbr-
son. ‘Það er ekki einn maður af hundraði, ekkl
einn af hundraði, sem kem'st að hæsta aðstoðar-
manni hans,’ sagði Appleton. Næsta morgun,” hélt
yfirherforinginn áfram með sinni skjótu, ójöfnu
rödd, “borðaði eg morgunverð fyrir dögun og fór
svo þangað. Þar var alt fult af mönnum frá Kali-
forníu. Vildu þeir gera samninga um að leggja
ihernum eitthvað til. Eg sá Frémont. Fór aftur
til hótelsins. Fleiri Kaliforníumenn þar, og, sem eg
er lifandi maður, gamli barón Steinberger með
nefið alveg ofan í gestaskránni.”
“Það var dálítið erfitt að ná tali af Frémont,.
hershófðiíigja,” sagði Brinsmade. “Það var ólag'á
ýmsu og leit ekki vel út, þegar þessir fyrstu samn-
ingar voru gerðir. Frémont var góður maður og
það var ekjci honum að kenna, þó að reynsluleysi
vistastjóra hans gerði sumum af þessum mönnum
mögulegt að verða ríkir.”
“Nei,” sagði ih'ershöfðinginn. “Honum að kenna.
Vitanlega ekki. Góður maður! Já, auðvitað var
hann það — gat ekki komist af við Blair. Þessi her-
réttarpróf, sem verið er að halda hér núna, hafa
vakið eftirtekt um alt land. Eg býst við að við fáum
nú að heyra, hvernig þessum auði hefir verið safnað.
Það er skemtilegra en að vera í leikhúsi, að heyra
hvernig þessi vitni ljúga hvort um annað fyrir rétt-
inum.”
Stephen hló að því, hve skemtilega og fjörlega
hann sagði frá þessu. Hann hafði sjálfur verið
viðlstaddur einn dag, þegar herréftturinn var að
prófa vitni viðvíkjandi verði á múlösnum, og vitnið
var sami maðurinn með gula skeggið, sem hafði
boðið í slaghörpu Virginíu á móti dómaranum.
“Heyrðu, Stephen,” sagði hershöfðinginn fljótt,
“farðu og taktu eina af þessum fallegu stúlkum frá
undirforingjunum mínum. Þeir dansa of mikið við
þær.” (
“Þeir eiga það skilið,” sagði Stpehen.
Hershöfðinginn lagði hendina á öxl hans, eins
og hann grunaði hvað Stephen hugsaði, en sagði
ekki.
“En sú vitleysa!” sagði hann, “þið starfið í
þessum ófriði en við ekki. Við gerum allan skaðann,
en þið bætið hann. Hvar stæðu vestrænu hersveit-
irnar okkar, ef Brinsmade og iþið, sem hjlápið hon-
um gerðuð ekki það sem þið gerið. Þú skalt ekki
fara á vígvöllinn enn, ungi maður. Við þurfum að
hafa þá bestu, sem við eigum, til vara. Hann leit á
Stephen. “Þú hefir fengist við einhverjar heræf-
ingar?”
“Hann er höfuðsmaður í Hallecks varnarliðinu,”
sagði Brinsmade, “og hann er sá belsti maður við*
æfingar, sem við höfum haft hér. Hann hefir lika
komist i stríðið sjálft.”
Stephen roðnaði og mótmælti þessu, en hers-
höfðinginn ihrópaði:
“Eg hefi sjálfur ekki komið á vígvðll í þessu
stríði. Eg vissi að hann væri hermaður. Við skul-
um nú isjá hvprsu góður hann myndi vera til að
hugsa út, hvar ætti að gera áhlaup. Hefir þú
nokkurt landalbréf Ihér, Brinsmade?” j
Brinsmade hafði það, og hann fór með þá aftur
í bókáherlbergið. Hersihöfðinginn lokaði hurðinni,
kveikti í yindli með einni skjótri hreyfingu og fór að
Iblása út úr sér þéttum reykjarstrokum. Stephen
vissi varla hvernig hann ætti að taka þessu trausti,
sem hershöfðinginn var svo örlátur á.
Þegar búið var að leggja landabréfið á borðið,
dró hershöfðinginn ritblý upp úr vasa sínum og
bentt á ríkið Kentucky. Svona dró ihann stryk frá
Columibus til Bowling Green, yfir Donelson og Henry
vígin.
“Hér eru nú uppreisnarmannafylkingarnar,
Stephen,” sagði hann. “Sýndu mér hvar er rétti
staðurinn að reyna að brjótast gegnum þær.”
Stephen hikaði augnablik, svo benti hann á
míðjuna.
“Ágætt!” sagði hershöfðinginn, “ágætt!” Hann
dró ibreiða línu yfir hina og hún náði næstum að
Tennesee-ánni. Hann snéri sér að Brinsmade.
“Þetta er einmitt spurningin, isem Halleck lagði fyrir
mig um daginn, og eg svaraði henni til svona. Það
er maður þar niður frá einhversstaðar sem heitir
Grant. Takið eftir honum. Hefir þú nokkurn
tíma heyrt ihans getið, Brinsmade? Hann átti hér
heima einu sinni. Fyrir einu ári var hann
lægri í tigninni en eg var; nú er hann oðrinn yfir-
herforingi.”
Stephen 'mundi alt í einu eftir atburðinum hjá
vopnabúrinu fyrir tæpu ári.
“Eg sá hann,” hrópaði hann. “Hann var Crant
höfuðsmaður og átti heima við Gravois veginn. En
það er ómögulegt að hann sé sami maðurinn og sá,
sem tók Paducah og tók þátt í Belmont bardaganum.”
'Hershöfðinginn hló og sagði: “Eg er svei mér
ekki hissa á því >þó að þú sért forviða. Það er dugur
í Grant. Þeir snéru honum til og frá krlngum
Springfield eftir að stríðið byrjaði, eins og hann
væri einhver hermála snati. Svo gáfu þeir honum
herdeild, og í henni vor þeir allra verstu þorparar
og illþýði, sem maður hefir nokkurn tíma auga litið,
En hann var ekki lengi að laga þá til. Hann vægði
þeim ekki4 Hann lét þá ganga hálfa leiðina þvert
yfir ríkið í staðinn fyrir að aka í járnbrautarvögn-
unum, sem ríkisstjórinn bauð fram. Belmont! Já
sannarlega var hann maðurinn, sem rak uppreisnar-
liðið iburt úr Belmont. En svo sleptu piltarnir sér
alveg þegar þeir komu inn í bæinn en það var ekki
Grant að kenna. Uppreisnarmennirnir komu aftur
og ráku þá út í bátana á ánni. Brinsmade, þú manst
eftir því, að þú heyrðir um það. Grant misti svo
sem ekki jafnvægið. Hann sat á hestbaki uppi á há-
bakkanum meðan menn hans duttu hver um annan
í flýtinum af að komast út í bátana. Já, þarna sat
ihann og reykti vindil,alveg forviða á þessu, og upp-
reisnarmennirnir létu eins og óðir menn alt í kring-
um hann. Og hvað haldið þið,” hrópaði hershöfð-
inginn frá sér numinn, “að hann hafi svo gert?
Hann reyndar lét hestinn renna sér aftur á bak nið-
ur bakann og reið svo yfir valtan planka út á gufu-
bátinn. Og óvinirnir stóðu á bakkanum og störðu
á. Þeir voru svo forviða, að iþeir skutu ekki nokkurn ■'
mann. Bíðið þið bara og takið eftir hvað Grant
gerir. Og heyrðu nú, Stephen, farðu og náðu í
fallegustu stúlkuna, sem þú getur séð. Ef nokkur
af piltunum hefir á móti því, þá segðu að eg hafi
sent þig.”
Næsta mánudagsmorgun kom gestur til Step-
henis. Gesturinn var Tiefel litli, sem var orðinn
lautinant. Hann var með hálfvaxið skegg og útitek-
inn. Hann hafði fengið leyfi til þess að fara hfeim
nokkra daga. Hann hafði verið með Lyon hjá Wil-
son’s Creek og hann hafði sorglega sögu að segja
um það, hvernig hann hefið fundið Richter liggjandi
á orustuvellinum kaldan og stirðan en með friðar-
bros á andlítinu. Og var það ekki undarlegt, að hann
skyldi að lokum hafa fallið fyrir sverði?
Þetta var sorglegur fundur fyrir þá báða, >því
hvor um sig minti hinn á kæran vin, sem þeir mýndu
aldrei framar sjá. Þeir fóru og borðuðu kvöldverð
saman eftir þýskum hætti og Tiefel gleymdi smám
saman sorginni yfir ölkölinunni. Stephen hlustaði með
sársauka á sögu hans um orusturnar, sem hann hafði
verið í, svo að Tiefel hrópaði loksins:—
1 “Heyrðu, vinur minn, þú ert þunglyndur eins
og ugla. Eg skal segja þér iskrítna sögu. Hefir
þá nokkurrt tíma heyrt getið Um Sherman hershöfð-
ingja? Hann >sem þeir segja að sé vitlaus.”
“Hann er ekki Vitlausari en eg,” sagði Stephen
með nokkrumi hita.
“Er hann það ekki?” svaraði Tiefel. “Eg skal þá
sýna þér, að það er rangt. Þú manst eftir, að hann
var í Sedalía 1 nóvemiber að yfirlíta heibúðirhar þar.
Og hann svaf í dálítilli sveitabúð þar, sem eg hafðist
við í. Hann fór á fætur um miðja nótt og gekk um
gólfið milli búðarborðanna og baðaði út höndunum.
‘Svona’ isagði hann, ‘og svona, Sterling Price verður
hérna og Steele þarna, og þessi fylkingararmur fer
í þessa áttina. Þeslsi og þessi, sem hann nefndi,
sagði hann að væri bölvaður asni. Er hann ekki
vitlaus? Svona gekk hann um í heilar þrjár klukku-
stundir. ‘Og,’ sagði hann, ‘Pope á ekkert með að
vera í Osterville og Steele hér í Sedalía með sína
herdeild dreifða út um alt. Þeir verða báðir að
setja tjöld sín niður við La Mine ána og fiokka
niður liðið, isvo að það verði viðráðanlegt.”
“Sé þetta vitleysa,” sagði Ctephen með svo
mikilli áherslu, að Tiefel varð hissa, “þá vildi eg
að við ættum fleiri vitlausa hershöfðingja. Það sýnir
bara hvernig að miður góðgirnilegar fréttir berast
út. Það sem iSherman sagði um lið þeirra Popes og
Steeles er heilagur sannleikur, og ef þú vildir gera
þér það ómak, Tiefel, að athuga þetta, þá myndir þú
sjá það.” Og Stephen sló ölkönnunni ofan í borðið
með isvo miklu afli aö þeir, sem nærstaddir voru
hrukku við.
“Drottinn minn góður!” hrópaði Tiefel, en hann
talaði í aðdáunarróm.
Ekki fullum mánuði síðar var spádómur Sher-
mans um Grant hershöfðingja kominn fram. Grant
var lofaður um alt land. Hann hafði farið fljótt og
leynilega upp með Tennesce ánni samhliða fallbyssu-
bátunum, sem sjóliðsforingi Foote réði fyrir, og þar
hafði hann brotist gegnum fylkingar Sunnanmanna,
einmitt þar sem Sherman hafði bent á. Henry-ví^-
ið var fallið og Grant var þá á leiðinni til þess að
setjast um Donelson-vígið. ,
Brinismade ihalfði strax, viðbúnað til þess að
fara tafarlaust á vígvöllinn og hann fór með hjúkr-
unarkonur og lækna með sér til Paducah. Það var
heilan dag verið að hlaða bútana með sáraumbúðum,
lytfjum og1 kössum með mat í handa særðum mönn-
um. Veðrið var dimt og hráslagalegt, eins og það
var oft þennan vetur, þegar Stephen þrengdi sér á
milli flutningsvagnanna yfir hált grjótið niður að
lendingarstaðnum. Hann bar körfu sem móðir hanls
hafði tfýlt. Hann flutti líka skillaiboð frá dómaran-
um til Brinsmades. Hann rakst á Sherman herfor-
ingja, er hann var að reyna að komast eftir þilför-
unum, sem voru tkröK af fólki. Hershöfðinginn
tók umsvifalaust í öxlina á Stephen.
“Vertu, sæll Stephen,” sagði hann.
“Vertu sæll,” svaraði hann og færði körfuna yfir í
hina hendina, til þesis að geta tekið í hendina á hon-
um. “Ertu að fara burt?”
“Mér er skipað að fara til Paducah.” Hann
leiddi Stephen inn í tóman klefa. “Brice,” sagði
ihann, “eg hefi ekki gleymt því, hvernig þú ibjargað-
ir syni Brinsmades í Jacksons herbúðunum. Mér er
sagt, að þú sért til mikils gagns hér. Farðu ekki
í stríðið, segi eg, nema að þú megir til; eg á auðvit-
að ekki við að þú verðir neyddur til þess. En þegar
þér finst, að þú getir farið, þá komdu til mín eða
skrifaðu mér bréf. Það er að segja, ef þú ert ekki
hræddur við að vera undir vitlausum manni.”
Stephen svaraði fáu til, og það er mælt að yfir-
hershötfðingijanum hafi fallið það vel í geð.
42. KAPÍTULI.
Eliphalet spilar trompunum.
Það var komið sumar aftur. Sódin skein á
borgina allan liðlangan daginn, og á nóttunni lagði
hitann út úr glóðheitum múrveggjunum. Stóror-
ustur höfðu verið háðar og mikill her hafði verið
dreginn saman fyrir stærrí orustur, sem í vændum
voru.
“Jinny,” sagði otfunstinn einn dag, “það er lítið
gagn að okkur hér í borginni. Eg held að það sé
rétt eins gott að við förum út til Glencoe.”
Virginía lagði ihendurnar um hálsinn á föður
sínum. Hún hafði sjálf séð fyrir mörgum mánuðum
það sem ofurstinn var lengi að komast að raun um,
nefnilega, að hann gerði ekkert gagn þar sem hann
væri. Dagar og vikur liðu og ekki kom Sterling
Price með lausnarher sinn. Samlbandshershöfðing-
inn, sem var óþreytandi, hafði fyrir löngu lokað
öllum isamgöngum við Suðurríkin. Morgun einn
sumarið áður, þegar ofurstinn var að hugsa um að
leggja af stað í ferðalag, hafði hann lesið í blöð-
unum, að enginn mætti fará burt úr borginn án
þess að hafa vegabréf. Hann hafði flýtt sér á skrif-
stofu lögreglustjórans og þar hafði hann fundið
nokkra aðra, sem eins var ástatt fyrir og honum;
þeir hömpuðu vegabréfunum, sem skrifarar lög-
reglustjórans höfðu búið út handa þeim, og biðu
þess óþolinmóðir að lögrVglustjórinn setti- nafnið
sitt undir þau. Ofurstinn náði í eitt bréfið og komst
á sinn stað í röðinni. Lögreglustjórinn leit yfir
röðina, fór úr frakkanum og byrjaði að skrifa. Hann
setti nafn sitt fúslega undir vegaforéf nokkurra
manna, sem ætluðu austur. Næstur þeim kom herra
Búb Ballington, sem ofurstinn þekti, en lést ekkl
þekkja.
“Ætlar þú til Springtfield?” spurði lögreglu-
stjórinn vingjarnlega.
“Já,” svaraði Bub.
“Það er ekki mikið úr því að hafa að vera í
varnarliðinu,” hélt lögreglustjórinn áfram í sama
róm.
Hann skrifaði undir. Ballington reyndi að láta
sem hann væri ekki reiður um leið og hann fór út.
Lögreglustjórinn hringdi dálítiilli silfurbjöllu á
skrifborðinu hjá sér, og aðeins eitt orð, “njósnið”,
rýfur þögnina. Það jþýðir að Ballington isé ekki
leyft að fara og að hann fái að líkindum gistingu
á stjórnarinnar kostnað næstu nótt.
“Jæja, Carvel ofursti, hvernig get eg orðið þér
að liði í dag?” spurði lögreglustjórinn jafn vin-
gjarnlega.
Ofurstinn ýtti hattinum aftur á hnakkann og
þurkaði sér um ennið. “Eg held eg bíði þangað til
í næstu viku. Það er nokkuð heitt að ferðast núna.”
Lögreglustjórinn brosti vingjarnlega.
Það voru margir í skrifstofunni, sem langaði til
þe3s að hlæja að sumu fólki; Carvel ofursti var
einn af þeim.
Lifið var að mögru leyti um óbærilegra en áður
undir herstjórninni. Allir, sem fyrir herrétti urðu
fundnir sekir um að vera uppreisnarmenn, áttu að
missa eignir sínar, og þrælar þeirra áttu að fá fult
frelsi. Borgarar, sem ekki vildu láta hafa stöðugar
gætur á öllum athöfnum sínum, urðu að vinna eins
konar íhollustueið. Margir unnu eið þennan og varð
ekki flökurt af. Jakob Cluyme var einn þeirra, og
honum fanst hann vera stórum betri maður á eftir.
Höpper varð heldur ekki meint af eiðtökunni. en
Carvel ofurtsti hefði ekki unnið eiðinn, fremur en
hann hefði iborðað eitthvað sem hann hafði viðbjóð
á.
Sumarið var horfið, dáið, eins og skepna, sem
byltir sér og blæs frá sér heitum andstrokum, þegar
maður heldur að hún sé dauð. Maðurinn frá Arkan-
sas var einn mánuð íhjá Carvel og naut aðhjúkrunar-
Virginíu ; að þeim tíma liðnum var honum batnað svo
að ihann gat farið í hermannafangelsi norður í
riíkjum. Hann var auðvitað enginn herramaður,
eins og herramenn í Suðurríkjunum gerðust, og
hann sofnaði yfir því að lesa konungakvæði Tenny-
sons, en hann var fullur af aðdáun og þakklæti og
hann grét, þegar hann fór burtu með verðinum, sem
fylgdi honum á bátinn, er átti að flytja hann áleiðis
til fangelsisins. Virginía grét líka. Hann hafði
komið henni til þess að gleyma frænku sinni, sem
haibíotf'É Tí?u» (Lompunu
INCORPORATEO 2*** MAY I670.
Veitið Athygli!
SÉRSTAKT TILBOÐ MEÐ
HOOVER
Sudtion Sóp
—Hugsið yður ánægjuna, sem því er samfara,
að geta gripið til slíks áhalds og látið það hreinsa
gólfteppið áreynsllulaust.
—/Og hafa það um leið barið og lofthreinsað! —
petta er næstum því of gott til að geta verið satt.
Er það ekki? pó er það satt. Og það kostar
yður mjög lítið, að verða slíkrar ánægju að-
njótandi i
Aðeins $4.50
út 1 hönd
—]?ér getið fengið Hoover Suction Sóp, með mán-
aðar afborgunum.
—petta fágæta tilboð stendur að eins í skamman
tíma! Og það ætti ekki að taka nema mínútu
eða svo fyrir yður, að ákveða. Kallið upp nú
i þegar N-4561 og pántið undir einis.
—Vér skulium með ánægju hreinsa eitt gólfteppi
í húsi yðar—ÓKEYPIS.
I AÐSIGI:
i • • • /
... sala, emusmm a
ári, betri og meiri hvert líðandi
ár. Vakið á verði. MESTU
KJARAKAUP ÁRSINS.
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið 1‘élag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED