Lögberg - 30.04.1925, Blaðsíða 3

UKdSEKG, FIMTUDAGINN 30. APRÍL. 1925.
Elskar mig^ Elskar mig ekki?
Norðanvindurinn var hvass og kaldur, og samt
voru margir að leika sér á skautum á ísnum á tjðrn-
inni.
iMeðal þeirra voru tvær persónur, sem hlupu í
gagnstæða átt og mættust nokkrum sinnum án þess
að tala saman, þegar þau mættust í þriðja isinn lést
unga stúlkan ætla að detta, en þá greip Ihönd um
handlegg hennar.
“Þú hefir ekki meitt þig Lorraine?” sagði mað-
urinn.
“Nei, ekki hið minsta.”
“Leyfðu mér að herða á iþessari reim,” sagði
hann og knéféll við hlið hennar.
IHún studdi sig við axlir hans.
“Þér er kalt, við skulum rennar okkur hlið við
hlið,” sagði hann.
“Þökk fyrir, eg er nógu heit.”
Hann greip hönd hennar og svo runnu þau af
stað yfir ísinn með hægð.
Hvorugt þeirra talaði orð, en svo rendi maður-
inn sér fram fyrir Ihana alt í einu, leit hrosandi í
augu hennar og sagði:
Skammast barnið sín? og ertu tilbúin að vera
góð aftur?”
“ó, hættu, Don.”
“Sem þú vilt,” svaraði hann, glaður yfir því að
ósamlyndið var endað.
Unga stúlkan leit upp með storkandi hlátri.
“Þú kemur með mér yfir á mylnutjörnina, Don?
“Já, ef þú vilt, en þú veist um mína skoðun á
ísnum þar.”
“Eg veit meira en þú,” sagði hún.
'Hún hljóp á undán og leit við og við brosandi
um öxl sér til hans, sem kom með hægð á eftir
henni.
Án þess að bíða settist hún á stíflugarðinn og
tók af sér skautana, klifraði svo yfir garðinn og
gekk éftir hallanum til mylnutjarnarinnar.
Við og við stióð hann kyr til að reyna að heyra
fótatak hennar í snjónum.
Löngun hennar var að fá hann ut af fyrir sig
með sér á mylnutjörnina, þar sem þau væru tvö ein,
en um það skeytti hann ekkert. Þegar hún hugsaði
um þetta, datt henni í hug, hann elskar mig ekki,
og tár komu fram í augu hennar. ,
Kjólinn hennar festist á visinni grein, og þegar
hún sneri isér við til að losa hann, sá hún Donald
koma gangandi með hendur í vösum.
Þegar unga stúlkan gekk út á ísinn brakaði í
honum. Einu augnabliki siðar kom Donald og horfði
alvarlegur á ísinn.
“Eg held að hann sé ekki áreiðanlegur,” sagði
hann.
Unga stúlkan ypti öxlum.
“Eg veit vel að hann er ekki vanur að vera
áreiðanlegur, en I svona veðri er hann það,” sagði
hún hálfönug.
“Mér líkar ekki straumurinn,” sagði Donald.
“Hivað ilt getur straumurinn gert, meðan hann
er undir ísnum?”
Donald gekk út á ísinn til að reyna hann, en á
meðan batt hún á isig skautana, svo kom Donald
aftur og batt á sig sína skauta.
Svo fóru þau út á ísinn og léku sér á skautum
um stund.
Unga stúlkan þreyttst brátt, og þegar hún kom
til hans, nam hún staðar. Hann tók hendi hennar,
en hún dró hana að sér, gekk að ibakkanum og fór
að taka af sér skautana.
“Hvað gengur að þér Lorrie? Eg hélt að þú
vildir.renna þér á skautum. Nei, taktu nú ekki af
þér skautana fyr en þú ert búin að segja mér hvað
að þér amar.”
“Það er ekkert — eg veit það ekki — þú gerir
eins og — nei, eg vil ekki segja það. Láttu mig fara,
Don,” sagði hún.
Hann tók hendinni undir höku hennar og lyfti
upp ihöfðinu, svo hann gæti séð í augu hennar.
Skjálfandi bros svaraði honum.
“Lorrie, hversvegna eyðile^gur þú heilan frí-
dag fyrir mér.? Vertu nú gott Ibarn, það eru aðeins
fáeinar stundir eftir og eg verð að fara í kvöld.”
“Ó, Don, ekki í kvöld, eg fer til bæjarins snemma
í fyrramálið, og þá getum við orðið samferða.”
“Það gagnar ekkert, eg verð að fara, og auk
þess hrekur þú mig 'burt.”
“Hrek þig burt?” hrópaði 'hún. ,
“Dbn, þú ert þó ekki sinnisveikur?”
“Nei, eg er vel frískur.”
Hún fjarlægðist hann og fór að höggva gat á
ísinn með skautahælnum.
“Hvað ertu nú að gera?” spurði hann.” Þú festir
fótinn í holunni og dettur þegar minst varir.”
“Rugl,” sagði hún hlæjandi. “Þú gerir svo mik-
ið gum út af engu. Eg ætla aðeins að fá mér að
drekka, og eg get þó ekki dottið ofan í þriggja
þumlunga stóra holu.”
“Þú gleymir því að ísinn er þunnur. og getur
brostið af lítilli orsök.”
“En það rugl,” sagði hún, knéféll og drakk.
Donald brosti þegar hún geispaði eftir að hafa
drukkið kalda vatnið.
“Er það smekkgott?” spurði hann.
“Vilt þú nokkuð?” svaraði hún.
Hann hristi höfuðið.
“Eg geng hér yfir að bakkanum til að reykja
dálítið. Komdu lika.”
“Við deyjum úr kulda,” tautaði hún, og gekk
þó á eftir honum og horfði á hann fylla pípuna.
'Hann leit til hennar og rétti henni hendina til
þess að fá hana til að setjast hjá sér, en hún lét
hendur sínar aftur fyrir 'bakið og istappaði öðrum
fætinum á 'ísinn.
Mig langar til að tala við þig,” sagði hann.
Hún hristi höfuðið, en hann studdi olnboganum
á hnén, þar sem hann sat, og hélt áfram að reykja.
Lorrine horfði á hann, og tár komu fram í augu
hennar yfir kæruleysi hans, sem hann sá ekki. Hún
laut áfram og kastaði gremjulegri spurningu til
hans, sem hann heyrði ekki, og svo þaut hún af stað
yfir ísinn.
D'onald stóð strax upp og starði á eftir henni.
“Þetta ibarn,” tautaði hann. “Eg veit ekki hvers-
vegna mér þykir svo vænt um hana.”
Hann stökk niður á ísinn, og horfði yfir tjörn-
ina„ en Lorrine sást hvergi.
iHann gekk í hægðum sínum yfir ísinn, reiður
við sjálfan sig yfir því að hafa stygt hana. Svo lét
hann aftur í pípuna sína og kollaði svo á hana nokkr-
um sinnum.
“Lorrine!” Ihrópaði hann aftur óþolinmóður,
“það er kominn tími til að fara heim.”
Hann fékk ekkert isvar.
Hann hljóp langs með tjarnanbakkanum, kall-
aði og leitaði en sá hana hvorki né heyrði því dimt
var orðið. Einu sinni rak hann fótinn í eitthvað og
datt. Hann þreifaði eftir því og fann að það var
prjónahúfa Lorraine. Hann horfði fram undan sér
og sá auða vök í ísnum. Hann rak upp hljóð og
kallaði: »
“Lorraine! Lorraine!” en fekk ekkert svar.
“Hamingjan góða, hún hefir líklega druknað.
Eg verð að fara heim til hennar og vita hvort hún
er þar, og sé Ihún ekki þar, þá er hún dáin,” tautaði
hann.
Hann lagði af stað til heimilis hennar, en kall-
aði alt af á hana við og við.
Hvernig átti ihapn að segja þeim þetta — móður
hans og piltunum? Hvað mundu þau segja við
hann? Hann bað Guð að gefa sér aftur það, sem
hann hefði mist — aðeins hana — hana.
Hi^an hennar var orðin svo heit í hendi hans, að
hann bar Ihana upp að andlitinu, eins og hún gæti
skilið hann, og svo hélt hann áfram.
Ljós var í gluggunum og barnshlátur barst út
úr húsinu, sem særði hann mikið. Svo fór einhver
að leika á píanó, og hann furðaði á því að nokkur
ígæti leikið á hljóðfæri núna. Hann þreifaði sig áfram
upp thöppurnar og inn um dyrnar.
Bróðir hennar var í ganginum.
“Halló, Donald. Þú kemur seint.” hrópaði hann.
Donald rétti honum hendi sína.
“Joe,” sagði hann. “Joe, gamli kunningi —”
og svo þagnaði bann.
Joe tók í handlegg hans og leit framan í hann.
“Vertu rólegur, góði kunningi,” sagði hann.
“Hvað hefir komið fyrir?”
Hljóðfæraslátturinn hætti, dyr voru opnaðar
og Lorraine istóð þar í ljósbirtunni. Útlit hans
gerði hana hrædda.
“Ó, Don!” hrópaði hún og hljóp til hans — “þú
elskar mig iþá. Mig langaði svo mikið til að vita
það— eg kenni í brjósti um þig Don.”
En hann féll á kné við fætur hennar og þrýsti
henni að brjósti sínu. Húan lá við fæturna á bróð
ur hennar. Hann laut niður, tók hana upp, og
horfði hissa og vandræðalega á þau á víxl.
--------oh—------
•Œskuæfintýri Buffalo Bills.
Á miðri síðustu öld var lífið hætturíkt í Vestur-
landinu; bæði Indlíánar og þjóðbrautaræningjar
vor áleitnir í meira lagi ,aðallega kom það niður á
ferðamönnum og póstfluthingsmönnum. Stundum
var póstvagninn stöðvaður af ræningjum, sem tóku
peninga af ferðamönnum og úr póstpokunum, stund-
um af Indíánum, sem ekiki létu sér nægja að ræna
en myrtu menn lika. Auk hins algenga póstflutn-
ings voru til skyndiboðar, sem þóttu áreiðanlegii^ og
fljótir þar eð þeir voru allir ríðandi. Hver þeirra
hafði ákveðna vegalengd, þegar hann var kominn á-
lengdar, var næsta vegar skyndiboði tilbúinn að taka
við henni, og þjóta með hana áfram á “pónanum”
sínum. Þetta var auðvitað mjög hættuleg atvinna,
því oft flutti skyndiboðinn stórar upphæðir pen-
inga, svo að bæði hvítir og rauðir ræningjar sátu
fyrir honum , auk allra þeirra hindrana, sem nátt-
úran lét á leið hans, kafaldslbylji, kulda, Ihita, sana-
rok, skógarelda, höggorma og aðra eitaða orma og
fleira.
Samt sem áður skorti aldrei skyndiboða, þvl
þeim var vel borgað, og það var frjálst, óháð líf, sem
margir þeirra kunnu vel við.
Einna melstri: frægð sem skyndiiboði, náði
Buffalo Bill, er seinna varð formaður fimleikasýn- i
ingaflokks, undir nafninu Willam Oody, sem var
hans rétta nafn; hann hafði enga námslöngun og
vildi heldur ekki stunda Ibúskap, sótti því ungur um
skyndiboðsstöðuna, og var strax þeginn, því póst-
flutningafélagið þekti orðróm hans. Vegalengdin,
sem í hans hluta féll, var 70 enskar mílur, svo það
var allenfiður póstflutningur, en hann var ávalt
kominn áleiðis með póstflutninginn á réttum tíma.
og í góðu ásigkomulagi, sem var mikilsvert, því það
kom alloft fyrir að bréfin voru rifin, iblóðug eða
með götum eftir veiðihnífa.
Einu sinni var það, að þegar Bill kom til enda-
stöðvar sinnarí hafði maðurinn, sem taka átti á
móti póstflutningnum, verið drepinn og lá dauður.
Bill hélt strax áfram, enda þótt 85 enskar mílur væru
til næstu póststöðvar, en sanít sem áður kom hann
til ibaka á réttum tíma, eftir að hafa ferðast 320
enskar mílur hvíldarlaust, með 15 mílna hraða á
hverri klukkustund. Hann var þá aðeins búinn að
vinna við þetta í fáeina mánuði. Sem endurgjald
fyrir þetta gaf félagið honum pyngju, fulla af gull-
peningum.
Meðal verstu hættanna voru Indíánarnir. Þann-
jg hafði hópur af Indiánum einu sinni ráðist á póst-
stöð drepið póstafgreiðslumanninn, og fóru svo í
launsátmj fyrir skyndiboðann. Biljl var nælstum
kominn áleiðis áður en hann varð var við hættuna,
og milli hans og Indíánanna var góður kippur vegar,
þegar tveir þeirra, sem riðu stórum hestum, nálg-
uðust hann óðum. Brátt varð annar þeirra á undan.
Hesturinn hans var rauður, stór og vel vaxinn, en
Bills var lítill póni og orðinn þreyttur. Eitthvað
varð að gera.
Alt í einu stöðvaði Bill hestinn og skaut Indí-
ánann, sem eftir búningnum að dæma var höfðingi.
Á næsta augnabliki var Bill búinn að ná hestinum
ihans, flutti hnakinn sinn og póstpokann yfir á bak
hans, en á meðan kom hinn Indíáninn til staðar og
ekaut á hann, en kúlan hitti aðeins hattinn hans.
Bill fól sig ibak við pónann og tókst að drepa þenna
óvin sinn með tveimur skammlbyssuskotum.
Nú sá hann hinn hópinn nálgast, en Bill var nú
ferðbúinn og þeysti á undan á nýja hestinum. Þegar
hann kom á næstu stöð, var hún brunnin, svo hann
varð að halda áfram eltur af óvinunum..
'Stundum höfðu rauðskinnarnir ibetra úr být-
um. Margir skyndiiboðar voru drepnir, póstlhúsln
brend og póstvagnar rændir, svo póstsambandið fékk
ilt orð á sig.
Hvítu ræningjarnir voru líka ihættulegir, sér-
staklega einn, isem kallaður var “riddarinn”, af því
hann var svo glaðlyndur og kurteis. Hann rændi
aldrei kvenfólk, og var jafn kurteis við fátæka sem
ríka. Það var orðin venja meðal skyndiboða að láta
hann rannsaka flutning sinn, en það vildi Bill ekki,
og þegar “riddarinn” skipaði honum að nema staðar,
sendi iBill kú'lu í handlegg hans, sem svar; hinn
skaut þá hestinn hans og sagði honum að vera eftir-
gefanlegri 1 næsta sinn.
En svo hvarf Bill alt í einu, og enginn fékst til
að taka hans starf að sér. Á síðasta augnabliki kom
dóttir eins af hestagæslumönnum félagsins, og
“riddarans.” Hún var undir eins þegin, og tók
þegar við stöðunni.
Nú var “riddarinn” í vondri klípu. Einn daginn
mætti hann ungfrú Atalanta, dáðist að hinu fagra
andliti Ihennar og djartfa ferðalagi, og lofaði henni
að eftirleiðis mætti hún vera Óhult. Þetta notaði
félagið, og lét hana flytja peninga, gimsteina, gull-
sand o. fl. “Riddarinn” bætti sér skaða sinn með þvi
að ræna póstvagnana, 'Svo félagið sá sér ekki annað
fært en að lofa þeim manni háum verðlaunum, sem
fæði sér hann lifandi eða dauðann. Þrátt fyrir
þetta fylgdi “Riddarinn” oft ungu stúlkunni á ferð-
um hennar, og sýndi að hann verðskuldaði viður-
nefnið. Hann kynti henni bestu vegina, og meðan
þau héldu áfram með fljúgandi hraða, skemti hann
henni og dekraði við hana. Að lokum sagði bann
henni að hann elskaði bana og bað hana að verða
konu sína. Hann ætti mikla fjármuni geymda uppi
í fjöllum, !þá ætlaði hann að sækja, hætta við ránin
og setjast að í fjalægu héraði. Ungfrú Atalanta
roðnaði, sagði að þetta kæmi svo óvænt, hún yrði að
tala við foreldrana og þeysti svo áfram á hörðum
spretti. Næst, þegar þau fundust, játaði hún hon-
um, og þau komu sér saman um að finnast eina
ákveðna nótt, ;þá yrði hann að hafa alla sína fjár-
muni með sér. Hin ákveðna nótt kom, og þau fund-
ust. En áður en þau lögðu af stað til að flýja, bað
hún hann að fara af ibaki og herða á söðulgjörðinni
sinni. Auðvitað gerði hann það, en fann um leið kalt
skammbyssuop við gagnauga sitt.
“Þér eruð fangi minn. Upp með hendurnar eða
eg verð að skjóta,” skipaði ungfrú Atalanta. Auð-
vitað bélt bann að þetta væri spaug, en fékk ibrátt
annað að vita. Hann varð að afhenda vopn og
f jármuni, og fylgja henni til næstu stöðvar,, bundinn
við hestinn bennar.
Þessl ótrygga fagra stúlka var engin önnur en
Buffalo Bill.
ÞEGAR VERDI KOMST í VANDRÆBI.
Verdi, hinn skarpgáfaði ítalski ljóðlagasmiður,
var einnig kunnur fyrir geðspekt sína. Þó vildi
það einu sinni til að hann ruglaðist, og það skeði
þannig:
Verdi var einmitt að búa til hinn heimsfræga
tónleik “Othello”, þegar honum einn dag var boðið að
heimsækja mjög s'öngelska fjölskyldu, isem hann mat
mikils. Einnig var þangað boðið ungum píanóleikara,
sem um nokkrar vikur hafði búið í litlu húsi skamt
frá heimili Verdi. Píanóleikarinn bafði daglega á-
nægju af því að Ihlusta á æfingar hins nafnkunna
nágranna síns, og þar eð hvert yrkisefni var endur-
tekið aftur og aftur, og oftast með vissum breyting-
um, vissi hann að þarna var verið að búa til nýjan
tónleik. Hann kunni fyrir löngu síðan sönglagið
utan Ibókar, og þegar hann heyrði að. ha'nn átti að
vera í heiriilboði ásamt Verdi, ásetti hann sér að
spauga með hann. Samkoman var hin skemtilegasta,
þegar píanóleikarinn var alt í einu beðinn að leika
nokkur sönglög. Ungi maðurinn gekk viljugur inn í
hliðarhérbergið og lék fyrst fagran söng. En svo
byrjaði hann á tónleik þeim, sem Verdi hélt enn
geymdan í heila sínum og skrifborðsskúffunni.
Hinn mikli ljóðlagasmiður varð mjög órólegur og ó-
ánægður, og honum kom þetta svo óvænt, að hann
stóð upp litlu síðar í því skyni að yfirgefa samkom-
una. Enginn skildi hversvegna Verdi 'breyttist
svona alt í einu, nema píanleikarinn, sem sagði svo
Verdi frá hvernig þetta atvikaðist.
“Ó, Guði sé lolf,” sagði Verdi glaður. “Eg v^r
orðinn hræddur um að eg væri orðinn svo gamall, að
eg væri farinn að endurtaka annars manns tónleik.”
SÓLSKIN

« Rí ti1 L4 h* K
Profession al Cards

DR. B. J. BRANDSON 216-220 MEDIOAJj ARTS BliDQ, Oor. Graham and Kennedj Sta. Phone: A-1834 Oftlce tlmar: 2—S Helmill: 770 Vlctor St. Phone: A-7122 WlnnlpeK, Manitoba THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrlfstofa: Room 811 UcArtbnr Bulldlng, Portage Avo. P. O. Boz 1656 Phones: A-6849 og A-6846
Vér legKjmn sérstaka áherzlu & aS selja nieðul eftir forskrlftum lækna. Hln beztu lyf, sein hægt er að fá eru notuð eingöngu. . pegar þér komlð með forskrllftum til vor megtð þjer vera vlsa um að fá rétt það sem lækn- trinn tekur tll. COIX7L.EDGH & OO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7059—7658 Giftingaleyfisbréf seld
W. Jf. liINDAIi. J. H. IíINDAIí B. STEFAN8SON Islenzklr lögfræðlngar 708-709 Great-West Perm. Bldg. 356 Maln Street. TaLs.: A-496S Pelr hafa elnnlg skrlfstofur aB Lundar, Rlverton, Glmll og Plney og eru þar aB hltta á eftirfytgj- andl tlmum: IiUndar: annan hvern mlBvlkudag Riverton: Ftyreta flmtudag. GlmUá Fyrsta mlBvtkudag Plney: þrlBJa föstudag r 1 hverjum mánuBl
DR. O. BJORNSON 216-220 MEDIOAD ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phpne: A-1834 Offlce tímar: z—s Helmill: 764 Vlctor St. Phone: A-7586 Wlnnlpeg, Manitoba

Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apts. Emily St.
dr. b. h. olson 216-220 MEDIOAD ARTS WT.no Oor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Olfice Hours: 3 to 5 Heimlli: 921 Sherburne St. Wlnnlpeg, Manltoba

A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. Iögfræð»ngur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Saak. Seinasta mánudag 1 hverjum mán- uBl staddur 1 Churchbridge.
-
DR J. STEFANSSON 216-220 %fEDICAIi ARTS BIiDG. Cor. Graliain and Kennedy Ste. Stundar augna, eyrna, nef og

kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h. Talsíml: A-1834. HeiniiU: 373 Rlver Ave. Tals. F-2691. Dr. H. F. Thorlakson Phone |8 CRYSTAL, N. Dakota

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Buildlng Oor. Portage Ave. og Edmonton stundar sérstaklega berklaeýkl og aSra lungnasjúkdðma. Er aS finna á skrifstofunni kl. 11—12 f.h. og 2—4 e.h. Siml: A-3521. Helmili: 46 Alloway Ave. Tal- efmi: B-3168.

A. S. Bardal í 841 Sherbrooke St. Selui llkkistui og annaet um útfarir. | Allui útbúnaður eá bezti. Ennfrem- g ur telur kann alakonai minniavarSa k og legateina. '*• Skrifst. taisiud N taðl ft HelmlUs talslinl N «MV |

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma.
1 Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 5 9. h. Office Phone N-6410 Heimlli 806 Vktor 8lr. Sfani A 8180.
EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekki aB btBa von flr vttl. viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af hendi fljött og vel. J. A. Jóhannsson. 644 BuraeU Street F. B-8164. AB bakl Sarg. Flre H.I

DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, SfmJ B-7288.
JOSEPH TAVLOR LftGTAKBMAJDUR Heimlllstato.: St. Jotan 1M« Skrtfetofn-Tala.: AttH Tekur lögtakl baeBl hðte.lei«ntek«ldÖ veBekuldlr, vlxktekuldlr. AtgreMttr al aem aB lögum Iftur. Skrttteof. 26» Mitln Sentet

DR. J. OLSON Tannlæknir . 216-220 MEDICAIi ARTS BIiDO. Cor. Graham and Kennedy Sta. Talaími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 8217
Verkstofn Tato.: Hetm* TTUa.: A-8383 A-9384 G L. STEPHENSON Plumber áltokonar rafmagnsáhöld, svo seen stranjára víra. ailur tegundlr af glösum og aflvaka (battertes) Verkstofa: 676 Home St.

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donald 8t Talsfml: A-8889

Endurnýið Reiðhjólið! Ijátið ekkl hjá llða að endur- nýja retðhjéUð yðar, áður en mestu annlraar byrja. Komlð með þal nú þegar og látið Mr. Stebbtns gefa yður kostnaðar áætlun. —1 Vandað verk ábyrgst. (MaBurinn sem allir kannast vtB) S. L. STEBBINS 634 Notre Dame, Wlnnlpeg

Munið Símanúmerið A 6483 1' og pantið meððl yBar hj& oss. — SendíB pantanlr samstundis. Vér ; afgreiBum forskriftir meB sam- 1 vizkusemi og vörugæBl eru öyggj- ! andi. enda höfum vér magrra ára ! ; lærdömsrlka reynslu aB baki. —; ; Allar tegundir lyfja, vhidlar, to- !; rjömi, sætlndl, ritföng, tobak o. fl. McBURNEY’S Drug Store ;! Cor Arlington og Notre Dame Ave

J. J. SWANSON & CO. Verzla ir.að fasteignir. Sjá um leigu a nusnnr-._ Annast lán, eldsábyrgð o. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Giftmga og . ., Jarðartara- DlOm með litlum fyrirvara Birch hlómsali 616 Portage Ave. Tal*. B720 ST IOHN 2 RMMG 3
Afmælisvísa.
Vlnur minn lifðu sem lengst,
lifðu til frægðar og sóma;
alt sem er göfugt og gott,
gleðjist og hryggist með þér.
Sig. Júl. Jóhannesson.