Lögberg - 14.05.1925, Blaðsíða 4

'BLs. 4
LÖGBERG, íIMTUDAGINN 14. MAl 1920.
Jogbcvg
Gefið út hvem Fimtudag af The G>1-
ambia Preu, Ltd., |Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
T.I.Lm.ri N-6327 o* N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Ijtanáakríft til blaSrín.:
TKE C0LUMBI4 PHE88, Ltd., Bo* 3171, HHnnlpog. K|an.
Utanáakrift ritstjóran.:
EOtTOR LOCBERC, Box 3171 Wlnnlpsg, R(an.
The “Lögberg" ls prlnted and publlsbed by
The Columbla Press, Llmlted. ln the Columbla
Buildlng, 695 S&rgent Ave , Wlnnipeg, Manitoba.
öldinni sendu aðalsmennirnir ensku syni sína
á Edinborgar háskólann, til þess að auðga
anda sinn.”
Ef vér viljum bera saman skólalífið á nítj-
ándu öldinni við það, sem nú er, þá er ekki hægt
að komast hjá því að sjá, að alvaran, bæði hjá
skólalýðnum og eins kennurum, hefir minkað,
og það að stórum mun. Með undrun höfum vér
veitt eftirtekt skólalífimj hér umhverfis oss—
og þegar vér segjum skólalífinu, þá eigum vér
einkum við æðri skóla, sem hefja skólaár sín
að haustinu, flestir í október, og er skólaárið
þá sjö mánuðir. Svo mætti virðast, að af þeim
tíma veitti ekki til þess að ná tökum á náms-
greinum þeim, sem nemendurnir eiga að læra.
En í stað þess að nota þann tíma vel og sam-
vizkusamlega, þá hafa nú til dæmis við háskól-
ana' hér í Winnipeg að undanförnu, tveir mán-
uðir gengið í gáleysi, fánýt veizluhöld og boð,
sem kennararnir sjálfir standa oftast fyrir, og
er slíkt naumast framför frá því, sem áður
var.
Aftur eða fram.
Þessi spurning ætti að vera sí-vakandi í huga
allra manna. Menn ættu sífelt að vera að
staldra við og gá til átta—vera. alt af við og við
að athuga, hvort þeir stefna í sólarátt.
En þó eru það sérstök tímabil, svo sem haust
og vor, áramót og aldamót, sem einkum kref ja
hugsandi menn til reikningsskapar.
Fyrir tuttugu og fimm árum síðan lifðum
vér aldamót. Er það merkis viðburður í lífi
manna, enda mintu leiðandi menn þjóðanna
skýrt og ákveðið á þörfina til reikningsskapar,
og hvöttu menn til framsóknar á hinni nýju
öld, svo hún mætti færa mönnum meiri ánægju,
meiri fegurð og meiri kærleika, en öldin gamla.
— Einar Benediktsson sagði:
“Láttu frækorn lifna’ og dafna,
láttu þau vaxa og eining þeim safna.
Skapaðu’ úr klakanum læk og lind
og lífsins flóð úr jökulsins serki.
(tlæddu í brjóstunum bróðerni’ og sátt,
bræddu úr heiftinni kærleikans mátt.
Hreinsaðu landið með heilnmæum anda,
en horfðu í náð á alt kúgað og lágt.
Ljómaðu’ í hjörtunum ljóssins merki,
hjá landslýð, hjá valdsmanni’ og klerki.”
Tuttugasta öldin hefir meira en sýnt sig
— fjórðungur hennar er liðinn, svo hún hef-
ir nú fengið þann svip, sem nokkuð má af ráða,
hvað hinir þrír muni hafa að færa.
Og ef vér mcnnirnir vildum ganga í strang-
an reikningsskap frá þeim sjónarhóli og svara
svo þeirri spurningu hreinskilislega og af allri
einlægni, hvort að vér höfum grætt eða tapað
á þeim aldarfjórðungi, sem nú er þegar liðinn,
hvert myndi þá svarið verða?
Vér ‘oúumst naumast við, að í því efni mundu
menn verða sammála, eða að menn gætu verið
sammála, því aðstaða manna og útsýni er svo
misjafnt. Því það, sem einum er til ánægju,
er öðrum til angurs, og mundu því svörin ærið
niisjöfn og ósamhljóða.
Eitt má þó benda á, sem allir þeir, er nokkiið
þekkja til, munu verða sammála um, og það
er, að fólk er yfirleitt hraustara nú, en það var
á nítjándu öldinni; og er það í rauninni undir-
stöðuatriði undir vellíðan manna og farsæld,
sem er eftir alt aðal atriðið.
Það er miklu meira framleitt í heiminum
nú, en gjört var á fyrsta fjórðungi nítjándu
aldarinnar. Sumir munu benda á það sem
framför, en hún er vafasöm, því fyrst og fremst
fylgir sá ókostur o&s mönnunum, að eyða því
meiru, þess meira sem vér höfum undir hendi,
svo ekki að eins mikið af auði fer alveg for-
görðum, heldur líka tæmast auðsuppsprettu-
lindir náttúrunnar um skör fram, án þess að á
því sé bein þörf.
Þægindi hefir öldin fært oss—notkun raf-
aflsins, bifreiðanna, flugvélanna, radíóanna,
og margt fleira, sem nefna mætti, sem þótt alt
hafi sína vankanta, væri ekki rétt að segja að
væri afturför.
Það sem þessi aldarfjórðungur hefir sýni-
lega magnað, eru skemtanirnar. Skemtana-
þrá fólksins er orðin nærri því takmarkalaus,
og krefst ekki að eins stórkostlegra útgjalda,
heldur hefir leitt til þess að gjöra heimili manna
óskemtilegri og óuppbyggilegri, en þau voru
áður, og veikt áhrif þeirra tilfinnanlega á
margan hátt; og þar við bætist, að manni virð-
ist að óánægja fólks hafi haldist í hendur við
skemtanaþrá þess.
Hvað er um mentamálin? Hefir þeim far-
ið fram eða aftur á þessu tímabili? Það hefir
löngum kveðið við hér í Ameríku, að menta-
mála fyrirkomulag vort væri það fullkomn-
asta í heimi. Fyrirkomulagið er veigamikið
og svo þungt, að menn stynja þungan undan
því, það er að segja þeir, sem eiga að borga
fyrir brúsann. En nú á síðari árum, einmitt
þeim fjórðung, sem af er tuttugustu öldinni,
hafa menn kvartað sáran undan því, að ment-
uninni sé tilfinnajega ábótavant, að hún sé
böld eins og steinveggir skólanna og nái ekki
því takmarki, að gjöra náms- eða mentafólkið
víðsýnna, kærleiksríkara og betra fólk.
Tilfinning þeirri, sem ríkir nú yfirleitt hjá
þeim, sem bezt sjá og skilja og gaum gefa
mentamálunum, er, að oss finst, vel lýst af
prófessor Sarolea í ræðu, er hann hélt í há-
skóla Edinborgar ekki alls fyrir löngu. Hann
komst svo að orði: ‘ ‘ Skotar senda syni sína
til Oxford og Cambridge, með fram sökum
þess, að þeir álíta, að þeir, er mentun fái
við þær stofnanir, muni rijóta meira álits í fé-
lagslífi þeirra, sem hátt eru settir. A átjándu
Kirkjan hefir heldur ekki farið varhluta
af losi því, er á menn hefir komist. Hin fasta
eða ákveðna stefnu innan hennar er lömuð.
Hóparnir stærri og smærri hafa verið að halda
sinn í hverja áttina, síðan. um miðja nítjándu
öld. Siðum hennar, venjum og kenningum hef-
ir verið kastað og menn hafa látið tilbreyting-
arnar og nýjungarnar flytja sig frá hinni fyrri
trúarfestu, þar til sumir þeirra, já fjölda
margir vita ekki lengur hvert stefnir. Og nú
við þessi aldarfjórðungsmót kvarta leiðtogar
hennar um sundrung, sem erfitt sé að sam-
rýma, og meiningarleysi, sem deyfi alla trúar-
meðvitund manna.
Enn er eitt, sem flestir munu verða sam-
mála um að einkenni þennan aldarfjórðung,
og það er lausung í stefnum svo mikil, að það
er eins og skorið hafi verið á flest þau bönd,
er áður héldu mönnum saman svo að þeir gátu
beitt þunga sínum sameiginlega til góðs, eða
þá til ills, og að menn líti nú bölsýnisaugum á
alt, sem áður var.
Feður vorir litu vonbjörtum augum fram
í tímann og treystu því, að vísindin mundu
gjöra mennina betri, létta sársaukann og auka
þekkinguna. Og þeir höfðu sæmilegar ástæð-
ur til þess, því þeir gátu ekki séð fyrir . hug-
sjónahvarf það, sem alt í einu velti sér yfir
þjóðirnar, og sem nú fyllir huga manna böl-
sýnis, hvort sem að menn vilja við það kann-
ast eða ekki.
Merkur fræðimaður í Evrópu komst svona
að orði nýlega: “Keipar er átrúnaðargoð list-
arinnar. Aflið er iðnaðarguðinn. Vestræna
menningin er nú til að sjá sem skip, þegar skips-
höfnin hefir neita að hlýða leiðsögumanninum
og rekur á hliðinni fyrir falli og vindi út í ó-
þekt og ókönnuð höf.”
Vér segjum ekki, að öll þessi umbrot séu
skaðleg. Vér segjum ekki, að þau séu boðberi
hnignandi menningar eða menningarhruns.
Þau geta líka verið fyrirboði nýs tímabils,
þegar ólgunni lægir og eldur ósamkomulags-
ins hefir brent bölsýnið úr sálum mannanna.
Ef leggja skal á metaskáJar það, sem af er
tuttugustu öldinni og síðasta fjóriðung nítj-
ándu aldarinnar, þá mundi maður íreistast til
þess að segja, að það, sem mælt verður í lífi
manna með gnvér ,ða æk—- an haö H æði
þjóðanna með tölum, eða í skýrslum sýnt, hafi
þyngst á þeim parti tuttugustu aldarinnar, sem
liðinn er. En um hitt, sem ekki verður á þann
veg mælt — hinn andlega þroska, sem þó er
aðal framtíðar vonin—, getur maður ekki ver-
ið eins viss.
Hús úr gleri.
Hver myndi hafa trúað því, fyrir svo sem
hundrað árum síðan, að það ætti fyrir mönn-
um að liggja, að búa í glerhúsum nokkuð al-
ment?
En það breytist margt á hundrað árum, og
jafnvel miklu skemmri tíma. Nú, eru menn í
alvöru farnir að tala um þetta, og meira, menn
eru bláít áfram farnir að byggja slík hús, og
þar með sýna, að þetta er meira en draumur.
Það er sagt, að stórbygging ein í Berlín sé
bygð úr stáli og gleri
Altítt er að sjá yfir vermireiti gjört með
gleri, og í sumum tilfellum eru þau hús bæði
stór um sig og há. Eitt þeirra gefur að líta í
Assiniboine skemtigarðinum í Winnipeg, og
er það hitað upp með gufuleiðslu á veturna, í
hvaða kulda sem er, og yeitist ekkert erfiðara
að hita það, en önnur hús.
Sagt er og, að auðmaður einn í Buffalo í
Bandaríkjunum, hafi undanfarandi búið í einu
slíku húsi, og að menn hafi fyrst hent gaman
að því uppátæki hans, að fara að byggja hús
úr gleri. Hvernig ætti svo sem að fara að því
að athafna sig í slíku húsi, sem allir gætu séð í
gegn um? spurðu menn og brostu í kampinn.
En þessi auðmaður sinti því engu. Hann lét
byggja hús sitt, flutti í það og hefir haft sína
hentisemi þar í fleiri ár. Og nú eru menn
farnir að sýna ferðafólki hús það, sem einn af
skraut- og merkisstöðum borgarinnar. En
þrátt fyrir það hafa menn alt af litið á gler-
hússhugmynd sem óframkvæmanlega, eða þá
svo fjarri almenningi, að um hana gæti ekki
verið að ræða, nema þa ef til vildi fyrir stór-
auðugt fólk.
En nú er kominn fram maður í Bandaríkj-
unum, sem ekki að eins segist skuli ráða þessa
glerhúss-gátu, beldur hefir beinlínis gjört
það. Hann heitir G. A. Shields og á heima í
Columbus, Ohio. Hefir hann nú þegar bygt
eitt slíkt hús til sýnis.
Mr. Shields byrjaði á því, að búa til vélar,
sem móta glerið í þeim stærðum og á þeirri
þykt, sem með þarf. Næst var að komast upp
á aðferð til að lita það, og hefir hann, að því
er sagt er, náð því takmarki, svo að glerþynn-
urnar geta menn fengið með hvaða lit sem þeir
kjósa sér, grænar, rauðar, gular, bláar, eða þá
með einhverjum öðrum litum, sem enn eru
þeim geðfeldari.
Þessi glerhús eru bygð á svipaðan hátt og
önnur hús. Fyrst er kjallarinn grafinn og
bygður annað hvort úr steini eða steyptur úr
sementi. Þegar hann er orðinn nógu hár, eru
uppistandarar annað hvort úr stáli eða úr tré,
settir ofan á hann alt í kring og festir með
skrúfboltum, sem ganga ofan í kjallaravegg-
inn og eru fastir þar.
1 þessum uppistöndurum, sem eru með
þrjátíu þumlunga millibili, er gróp, Sem gler-
þynnan fellur í, og er þynnan þrjá áttundu úr
þumlungi á þykt, og getur verið eins há eða
íág og verkast vill, eða eftir því sem hæðir
húsanna krefjast. Svo er ekkert annað en að
reisa glerplöturnar upp á endann, leggja þær
í grófina á milli stafanna, eða uppistandar-
anna og loka þeim, og er það svo fljótlegt verk,
að tveir menn geta reist hvert meðal hús á
stuttum tíma, undir þak. Þakið, sem menn
geta haft úr sama efni, eða þá úr við, er nokk-
uð seinlegra að leggja, en gólf og milligerðir
allar má byggja á sama hátt og húsið mjög
fljótlega, og er þá. húsið fullgert, nema vegg-
irnir að innan, sem glerþynnur eru lagðar á
milli uppistandaranna, eins og að utan.
Þessi húsagerð hefir auðsjáanlega margt
til síns ágætis, ef hún reynist nothæf, sem ekki
er nein ástæða til þess að efast um. í fyrsta
lagi eru slík hús miklu ódýrari en þau, sem
bygð eru úr timbri. Telst Mr. Shields svo til,
að það muni einum fimta parti, sem glerhúsin
eru ódýrari, og þegar þau eru einu sinni kom-
in upp, er viðgerð þeirra sáralítil. Það þarf
aldrei að mála þau, aldrei hvítþvo eða pappíra
þau og, það sem bezt er, þau eru að sjálfsögðu
miklu heilnæmari bústaðir en almenn hús
gerast.
“When Sparrows Fall.”
Svo heitir ný skáldsaga, sem Mrs. Lára
Goodmann Salverson, skáldkonan íslenzka og
alkunna, hefir nýlokið við, og sem nú er í hönd-
um prentaranna. Þegar Mrs. Salverson sendi
handritið til útgefendanna, fékk hún bréf frá
gagnrýnendum þeírra, eða ritdómurtam, sem
lýkur miklu lofsorði á söguna. Þeir segja, að
hún sé afbragð, frágangur, stíll, meðferð efnis
og mál, alt prýðis gott. Þrjú útgáfufélög hafa
sótt um útgáfurétt á bók þessari, sem sýnir
betur en nokkuð annað, að eitthvað muni vera
í hana spunnið.
Á samkomu mikilli, er trúboðsfélög í Cal-
gary efndu til um síðastliðin mánaðamót, las
Mrs. Salverson upp kafla úr þessari sögu, og í
upphafi máls síns sagði höfundurinn meðal
annars: “Þér hafið lykilinn að sögunni í
nafninu, ‘When sparrows fall’ — þá frumhug-
sjón, að ekkert sé tilgangslaust í tilverunni, og
að ekki einn smáfugl falli til jarðar án guðs
vilja, sem þar er notuð til þess að jninna hóg-
værlega á umburðarlyndi. ”
Sagan er látin fara fram suður í Bandaríkj-
um og hefst um árið 1907. Söguhetjumar sum-
ar era Bandaríkja Norðmenn. “Þær eru norsk-
ar í húð og hár, og halda fast við hina lút-
ersku trú sína.”
Bókinni segir höfundurinn að sé skift í
þrjá kafla. Fyrst, “Mas”; þá, “Flotti”, og
að síðustu, “Söngur”. Um efni kaflanna skal
hér ekki rætt; eftir því verða menn að’bíða þar
til bókin kemur út, sem væntanlega verður
snemma í haust, ásamt Ijóðum höf. — Þriðju
bókina er Mrs. Salverson að skrifa. Er það
skáldsaga, sem bygð er á sögulegum grund-
velli og heitir “Leifur Eiríksson”. Hefir höf-
undurinn haft þá sögu í smíðum all-lengi og er
mikið verk.
Mrs. Salverson er væntanleg til Winnipep
í sumar, á allsherjar þing rithöfunda, sem
haldið verður hér frá 25.—27. júní.
Nokkur orð til Ný-íslendinga,
Ti’lgangur minn með línum þessum er sá, a'ð
vekja athygli manna í Nýja Islandi á því, að nú eru
senn liðin 50 ár, siðan fyrstu landnemar þessarar
bygðar stigu á land á Gimli. En það var 21. október
t875! og tveim dögum síðar var fyrsta húsið reist
á Gimli; mun það hafa verið fyrsta hús íslendinga í
Manitoba.
1 nærri hálfa öld hafa Islendingar búið i þessari
nýlendu, barist þar fyrir tilveru sinni og orðið að sigra
fjölmarga örðugleika, sem því hljóta æfinlega að vera
því samfara að setjast að í ókunnu eyðilandi. En
þrátt fyrir allar sorgir og örðugleika á stundum, hafa
þeir, sem heild, sigrað í baráttunni, og átt þar marga
hamingjustund, og tengst trygðaböndum við landið,
sem orðið er fósturland þeirra.
En tilgangur minn með þessum línum er ekki sá,
að fara út í það mál.
Þannig er mál með vexti, að nokkrir menn á
GimJi hafa látið í ljós við mig þá löngun sína, að
íslendþigar í Nýja íslandi mintust þessarar fimtíu
ára dvalar sinnar hér með hátíðahaldi, og var mér
af þeim falið að vekja máls á þesSu. Samkvæmt því
hefi eg ferSast um nýlenduna, leitt þetta í "tal viS
ýmsa menn og fengið mjög góðar undirtektir allra
þeirra. En með því að mér gat vitanlega ekki gefist
kostur á að finna að máli nema að eins fáa, þá sný eg
mér til blaðanna íslenzku og bið þau aö birta þessa
áskorun.
ÞEIR SEM ÞURFA
KAUPI HANN AF
The Empire Sash & Door Co.
Limited
OfTíce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ Og GŒÐI :-: ALVEG FYRIRTAK
Ef lít svo á, a8 bezta leiðin til
þess að koma þessu máli í fram-
kvæmd, sé sú, að fundir verði
haldnir í hverri bygð, menn ræði
þar márið og láti í ljós vilja sinn i
þessu efni, kjósi síöan þriggja
manna nefnd á hverjum stað til
þess að riafa framkvæmd málsins
til meðferöar. Allar nefndirnar
ættu svo að koma saman á ein-
hverjum hentugum stað í nýlend-
unni, til þess að ræða málið. —-i
Hlutverk þessarar nefndar yrði
fyrst og fremst þaö, að ákveða,
hvort gerlegt væri aö hafa þetta
hátíðarhald; því næst, hvar hent-
ugast eða sanngjarnast væri að
það væri haldið; að staðurinn væri
valinn þar, sem hægast yrði fyrir
sem flesta að sækja mótið, og því
næst á hvaða tíma hentugast væri
að halda það.
Þessi sameiginlegi fundur nefnd-
anna mætti eigi vera haldinn miklu
síðan en 31. þessa mánaðar. Tim-
inn fer aö styttast og þolir málið
því litla bið. Eigi afmælishátíð-
in að fara myndarlega fram, og
öðlast almenna þátttöku íslend-
inga hér í Nýja Is'landi. En svo
að eins getur oröið ánægja að
slíkri sam’komu, að sem flestir
sæki, bæði konur og karlar, og séu
þess eimhuga, að styðja að gengi
íyrirtækisins.
Eins og kunnugt er, hefir þaö
verið venja nú um mörg undanfar-
andi ár, að hafa Islendingadag 2.
gúst hvert sumar. Nú finst mér
og mörgum fleirum, að það gæti
komið til mála, að slá saman báð-
um bátíðunum, 50 ára afmælinu
og Islendingadeginum. Hið eina,
sem mælir á móti því er, að þá
yrði afmælisdagurinn haldinn ná-
lega ‘þrem mánuöum fyr, en aftur
á móti er 21. okt. svo seint að
haustinu, að það er mjög vafasamt
hvort hægt yrði að hafa útisam-
komu um það leyti, slíka sem
þessi mundi verða. Ejnn mætti
minnast á, að kostnaður myndi
mjög færður niður, ef dögunum
yröi slegið saman, því eins og öll-
um er ljóst, þá hlyti þetta að
kosta allmikið. Annar ágúst er á
bezta tíma ársins, fólk er vant við
að halda hann hátíðlegan og sæk-
ir hann yfirleitt.
Dagurinn og staðurinn eru því
tvö mikilvæg atriði í þessu máli, og
væri því mjög æskielgt að nefndir
þær, sem kosnar væru í hverri
bygð, gerðu sér far um að kom-
ast sem bezt eftir vilja almennings
í því efni, og heföu þetta undirbú-
ið fyrir fundinn, sem að mínu á-
liti ætti ekki að vera haldinn síðar
en í lok þessa mánaðar.
Gimli, 6. maí 1921.
Bergþór Thordarson.
Frá Lundar.
Þaðan sjást sjaldan fréttir í ís-
lensku blöðunum. Það er þó al-
íslenskasti bær sem til er utan
fslands. Þar eru 452 íbúar og
allir íslenskir nema 9. Þar eru
þrjár almennar verslanir, viðar-
verslun, Ibifreiðaverslun, kjötversl-
un, verkfæraverslun og tvaer lyfja-
búðir. Hver einasti maður, sem við
allar þessar verslanir vinnur er
íslenskur. Þar er einnig banki, og
allir íslenskir, sem í honum vinna.
Þar er stórt smjörgerðarlhús, í því
vinna tómir íslendingar og hlýt-
ur Lundarsmjör verðlaun í keppni
við önnur smjörgerðar hús á
hverju einasta ári. Þar er korn-
mylna og þar er kassaverk'iiniðja,
sem fjöldi manns hefir unnið við.
Þar er áreiðanlega besta og reglu-
samasta gistihúsið í öllu Norður-
göngu fslendingar. Bærinn er raf-
lýstur —eini raflýsti bærinn alla
leið frá Winnipeg norður á braut-
arenda — þar er kirkja, þar er ein
líflegasta Goodtemplarastúkan í
fylkinu með 80 manns og ,þar er
háskóli. Þar er þingmaður kjör-
dæmisins og oddviti sveitarinnar.
Á Lundar er oft ýmislegt til
skemtana þótt ekki sé í frásögur
fært. iMig langar til að minna3t
með fáum orðum á leik, sem var
sýndur þar nýlega. Leikurinn heit-
ir “Lighthouse Nan.” og er efnið
þetta:
Maður er nefndur Ikkaboð Buzz-
er (nöldrari); hann er vitavörð-
ur; kona hans heitir Moll ÍBuzzer;
þau eiga tengdason, sem Indian
Jim nefnist, kona hans, dóttir
gömlu hjónanna hét Lísa Buzzer.
Maður er nefndur John Enlow,
hann er bankafélagsstjóri, auð-
ugur maður; skrifari hans Iheitir
I Ned Blake. Enlow á nýfædda dótt-
ur. Til þess að afla sér peninga,
stelur hann barni Enlows og ætl-
ar að láta hann kaupa það út fyrir
afarfé. Áður en það varð í fram-
kvæmdum er Indían Jim tekinn
fastur og dvelur í fangelsi fyrir
þjófnað. Konu hans lízt ekki á
blikuna, vill ekki hafa bæði börn-
in og skilar sinni stúlku til En-
lows en heldur dóttur hans. En-
low veit ekki annað en þetta sé
dóttir sin og elur hana upp í alls
konar dýrð; hún heitir Hortence.
Vitahjónin ala upp dóttur Enlows,
sem þau kalla Nönnu, hún veit
ekki annað en að hún sé dóttur-
dóttir þeirra. Ned Blake. skrifari
Enlows er oft hjá vitafólkinu í
sumarfríi sínu; hann kynnist
Nönnu, kennir henni að lesa og
fellur hún vel í geð. Eitt sumarið
þegar hann er þar úti, koma
nokkrir kunningjar hans að heim-
sækja hann; þar á meðal Enlow
húsbóndi hans, enskur greifi, sem
Arthur Choke hét, Hortence dótt-
ir Enlows o" Sara systir greifans.
Enlow kynnist Nönnu, (sem var
dóttir hans), fellur hún vel í geð
og býðst til að kosta hana í skóla.
Indian Jim segir Hortence frá
leyndarmálinu; henni verður illa
við, því ef það kemst upp hver
hún er, þá hrapar hún í tigmnni
og verður bara dótturdóttir vita-
varðarins. Hún mútar því Jim til
þess að ná sönnunargögnum, sem
vitavarðarkonan hafði fyrir
þessu, en Nanna kemur í veg fyr-
ir að þetta takist. Svo vill til
seinna, að Nanna kemur í jóla-
fríinu að heimsækja Enlow vel-
gerðamann sinn. Hortence vill
ekki líða hana á heimilinu; hún
var stolt og stærilát og fyrirleit
alla fátæklinga. Um þa? leyti var
hún líka að giftast enska greifan-
um án þess að faðir hennar vissi.
En Ned Blake var trúlofaður
Nönnu. Hann grunar að eitthvað
sé ekki með feldu og sendir eftir
vitaverðinum og konu hans. Gamla
konan hugsar sér gott til glóðar-
innar og hefir með sér sannana-
gðgnin, en áður en hún finnur
iBlake nær Hortence í hana og
borgar henni $500 fyrir skjölin.
Hún þeytir þeim í eldinn en í því
kemur Blake og nær þeim. Kemst
nú alt upp um stúlkuskiftin, en
Enlow gerir það fyrir grátbeiðni
Hortence að segja ekki greifanum
frá því. Þau greifinn og Hortence
fara til Englands, en Blake og
Nanna giftast.
Vitavörðurinn, sem er regluleg
rola og blátt áfram í vasa kon-
unnar sinnar, lék Victor Hinriks-
son lyfsali; konu vitavarðarins,
afskaplegan varg og misendis-
kvendi lék ungfrú Aldís Magnús-
son pósthússtúlka. Nönnu, bráð-
gáfað villidýr í vitanum og sið-
prúða námsmey í skólanum lék
Manitoba. í þessum þremur síðast-
tóldu stofnunum vinna líka ein-
Óbrigðul Trygging
Nótt og dag, árið út og árið inn, tryggir lífsábyrgð heim-
ilið og fjölskylduna. Lífsábyrgð er þýðingarmesta eignin. sem
nokkurt heimili getur geymt innan vébanda sinna. Mörg önn-
ur verðmæti tapa gildi sínu, en lífsábyrgðarskírteini er ávalt
í fullu gildi.
Þegar vér veitum því atihygli, hve stórar fjárhæðir hafa
tapast í hinum og þessum áhættu fyrirtækjum, þá hryggir það
oss að slíku fé var ekki varið til að kaupa fyrir lífsálbyrgð.
The Mutual Life Assurance Co. of Canada
306 Lindsay Bldg. Winnipeg, Man.
O. W. ROBBINS, General Agent.
John Sigurðsson, ísl. umboðsm. banK st.