Lögberg - 14.05.1925, Blaðsíða 3

Lögberg - 14.05.1925, Blaðsíða 3
UXWSEKG, FIMTUDAGINN 34. MAÍ 1925. Bh 8 | Sérstök deild í blaðÍLU SÓLSKIN 1 Fyrir börn og unglinga 1 Þegar Walter fékk frjálsræðið. Walter Hamound var einn af toestu námssvein- um í Bluehill miðskólanum. Það var eins og hann þyrfti aldrei að lita í bók, eða leggja á sig við lær- dóminn neitt líkt því eins mikið og 'bróðir hans Vil- hjálmur, en samt var alt af hægt að reiða sig á að hann fengi góðan vitnisburð við prófin og væri ofar- lega í sínum bekk. Hann var laglegur piltur með ljóst hár, stór dökk augu, vel vakinn og herðabreiður, en það sem best var, hann var kurteis góður í sér, var einn af snöjllustu drengjunum í kapræðufélaginu, slyng- ur í leikfimi og tók mikinn þátt í öllum félagsskap. Hann mintist oftar en einu sinni á hve mikið hann hlakkaði til a ðkomast á háskólann og bætti þá alt af við: "Trúið mér, þar er það, sem maður getur notið frjálsræðisins. Þar er enginn til þess að segja þér hvenær þú skulir lesa. Þú verður aðeins að koma í kenslutímana og það er alt — og ef þú nærð ékki Iháum vitniisiburði, þá áttu það við sjálfan þig. Það er farið með mann, eins og mann þegar maður fer í burtu að heiman og á skóla.” Að loknu miðskólanáminu valdi Walter sér Hálands háskólann til þess að halda námi sínu áfram við og hann gerði þá sem ékki voru búnir að ljúka námi sínu við miðskólann, eða féllu við prófin, hálf ærða í öfundsýki yfir öllu frjálsræðinu sem hann sagðist ætla sér að njóta við háskólann. Þegar Walter útskrifaðist frá miðskólanum, gáfu föðurbræður hans tveir, honum sína peninga- upphæðina hvor. Walter ásetti sér að leggja við þá peninga dálitla upphæð, sem hann sjálfur hafði safnað síðan hann var barn og kaupa sér ódýra bif- reið fyrir það. Foreldrar hans reyndu að aftra honum frá því, en Walter sannfærði þau um að bif- reiðin væri sér ómissandi, ’því Hálands skólinn væri frá 5(1—60 mílur , burtu og landið í kringum hann væri þar að auki hæðótt og hann gæti ekki með nokkru móti komið heim um helgar, ef hann hefði ekki 'bifreiðina.. Það leið ekki á löngu, áður en Walter var búinn að ná eins miklum vinsældum við háskólann eins og hann naut á meðan hann var á miðskólanum. Það var ósegjanlega mikil nautn fyrir hann að koma og fara án þess að nokkur hefði um það að segja og vera úti seint á kveldin eins og hann Ihafðí nú verið nokkrum sinnum. Stundum eftir slíkar næturferðir hafði hann ásett sér að fara snemma á fætur næsta morgun til þess að lesa, en þá var hann oftast svo þreyttur að hann komst ekki úr rúminu fyr en skólaklukkurnar hringdu og átti þá fult í fangi með að komast í tíma í kenslusalinn, og hafði varla tíma til þess að gleypa í sig bita. Hann vandi sig á að borða hvar helst sem hann var staddur og honum þótti einkum varið í að borða máltíð seint á kvöldin. Einstöku sinnum fékk hann samviskubit af því hve miklu hann eyddi af peningum. Fæðið á þenn- an hátt kostaði hann meira en honum hafði dottið í hug að það mundi gjöra, svo þurfti hann alt af að vera að kaupa gas- og vél-olíu, og ekki gat hann heldur neitað að taka skólabræður sína og systur út 1 bifreiðartúr þegar þau báðu um það og voru svo góð og glöð. Það virtist meira að segja stundum, að hann þyrfti ekki aðeins að leggja til bifreiðina gar- olíuna og vélolíuna heldur líka að borga fyrir góð- gjörðir handa öllum hópnum því félagssystkini hans héldu að hann hlyti víst að hafa nóga peninga af því að hann ætti bifreið og gæti þessvegna vel borgað. Þegar fyrsta undirtbúningsprófið kom, var Walter hinn rólegasti það er að segja þangað til að hann átti að fara að skrifa, þá fann hann fyrst, að hann var ekki undir prófið búinn, og að hann var ekki fær um að leysa af hendi mannsverk. Hann skammaðist 'sín niður fyrir allar hellur, og þegar að hann fór að gera prófessorunum grein fyrir hvernig að á því stæði, þá voru þeir fremur stuttir í spuna, Einn sagði: “Háskólarnir gefa þeim piltum of mikið frjálræði, sem ekki kunna með það að fara.” Annar hreytti út úr sér: “Eg get ekki skilið hvernig að þú gast vonast eftir að standa þig við prófið, eins og þú hefir farið að ráði þínu.” Sá, þriðji leit beint framan í hann og sagði: “Mr. Hamound, háskólarnir eru verulegir prófstein- ar, því það tekur sterkan mann til þess að stjórna sjálfum sér. Þá veiku tekur straumurinn og færir þá alt of oft í kaf. Þegar miðsvetrarprófið kom slampaðist Walter með mestu herkju í gegnum það — og í gegnum tvær námsgreinar með skilmálum. Loka- prófið vað honum enn erfiðara því hann átti erfitt með að ná upp fögunum, sem hann var orðinn á eftir í, og líka að slíta isig burtu frá félögum sínum og sollinum. !Að loknu vorprófinu fór flest af námsfólkinu heim til sín og þar á meðal kunningjafólk Hamonds, en hann sjálfur flýtti sér ekkert í burtu og var að hugsa um sínar sakir, og hann var nógu einlægur við sjálfan sig, til þess að viðurkenna að hann hafði svikist um og svikið sjálfan sig. Hann hafði mjög sjaldan farið til kirkju eins og hann var þó vanur a& gjöra vegna þess, að hann hafði aldrei leomist nógu snemma á fætur á sunnudagsmorgnana. Hann vissi að vera sín við skólann hafði kostað foreldra sína meira en þau voru fær um að borga, og hann sá Slögt, að ef hann héldi þessu áfram í næstkomandi þrjú ár í sama stíl þá væri útséð um að Vilhjálmur bróðir hans og Alice systir hans gætu ekki fengið að njóta mentunar þeirrar, er þeim bar. 'Morguninn eftir tók Walter Ibifreiðina, sem bonum hafði þótt svo vænt um, og fór með hana til hvers bifreiðasalans á fætur öðrum og seldi hana fyrir ibesta verðið sem honum bauðst. Hann fór með peningana aftur til baka til háskólans og sótti um að mega ganga með öðru fólki á hann yfir suni- armánuðina, sem honum var veitt og þar sem kensl- an ekki byrjaði fyr en eftir tíu daga fór ihann með eimlestinni heim til sín. Á leiðinni heim var hann órólegur með sjálfum sér og hann fann til þess hve auðmýkjandi það var fyrir sig að verða að segja foreldrum sínum frá aZ fyrsta ár sitt á háskólanum hefði mishepnast og að hann hefði ráðið við sig að lesa fög þau, sem hann var veikastur í um sumarið við skólann. Faðir hans hlustaði þegjandi á hann, á meðan að hann sagði frá skólaveru sinni. Þegar Walter hafði lokið máli sínu tók hann til máls og sagði: “Eg reyndi drengur minn að gjöra þér ljóst áður en þú fórst í burtu að hinn sanni mælikvarði á mann- dómi manna er það hvernig að þeir nota frjálsræði sitt. Því undireins og þeir fara að mislbjóða því, þá verður það þeim til óhamingju í stað þroska, eins og það á að verða og mér þykir vænna um en eg get með orðum lýst að þú hafðir þrek til þess að snúa við. Svo brosti hann og tók hlýlega í höndina á Walter, og varð honum svo mikið um samræðuna að hann gat vart tára bundist, en hann varð léttari í lund og honum leið betur en áður. Eftir fáa daga fór hann aftur á skólann og þar sem engir af þeim, er hann hafði lagt lag sitt við á skólanum voru þar, gat hann verið óáreittur við námið og hann stundaði það líka af kappi. Þegar haustskólinn 'byrjaði kom flest af náms- fólkinu, sem við skólann var árið áður, til baka og kunningjar hans furðuðu sig mjög á því að hann skyldi hafa verið að leggja á sig lestur um hitatím- ann og þá ekki síður á því, að hann hafði selt bif- reiðina sína, því þeir voru búnir að leggja niður fyrir sér hvert þeir skyldu fara og ihvernig þeir gætu best skemt sér og þegar þeir mintust á þetta við Walter, svaraði hann: Þið þurfið ekki að telja upp á að eg taki þátt í því með ykkur, því í vetifr ætla eg að gæta frelsis míns.” “Að gæta frelsis þíns?”, tóku þessir kunningjar hans upp eftir honum, og lýsti fyrirlitning sér 1 rödd þeirra. ‘IKallar þú það að gæta frejsis síns að líta aldrei upp úr bókunum allan veturinn og taka sér aldrei frístund”? “Nei,” svaraði Walter brosandi. “Eg ætla held- ur ekki að gjöra það. En eg kalla það frjálsræði að borða góðan mat reglulega, njóta nægs svefns, haga svo verki sínu að eg geti notið tilsagnar kennaranna í kenslustofunum, njóti heilbrigðrar skemtunar við og við og vera nokkurn vegin viss um, að standast prófin þegar þau koma. Þið vitið,” sagði hann og leit djarflega framan í þá sem hann talaði við,^*‘að eg kom óþægilega nærri því að falla við prófin síðast. Kallið þið það frjálsræði? Ef slík hugar- raun og sneypa er þess virði að vaka fyrir hana fram eftir allri nóttu og heimskulegu næturflakki, þá er eg illa svikinn. Eg vil njóta sanns frelsis — frelsis sem krefst sjálfssttjórnar og er hið virðulegasta aðalsmerki á sönnum manni.” Tveir eða þrír af félögum Walters fylgdu dæmi hans, en flestir þeirra snéru við honum bakinu.” ‘‘Hann er nú ekki nærri eins skemtilegur og hann var áður,’ isögðu þeir. Innan skamms tíma fann Walter til þess að hann var að vinna sér vinsemd og virðingu besta námsfólksins við skólann og hann komst líka að raun um, að það var ekki einkisvert að ná hylli og vináttu kennaranna, og að það marg borgaði sig að fara snemma á fætur á sunnudags- morgnana, fara í laug og þar á eftir í kirkju. Þegar að Walter hafði lokið annars ám prófi sínu kom forseti háskólans sjálfur til hans tók vin- gjarnlega í höndina á honum og mælti: “Leyfðu mér að óska þér til hamingju. Þegar að eg leit yfir verkið, sem þú gerðir fyrsta árið þitt við skólann varð eg fullur kvíða, því á því varð mér ljóst að þú kunnir ekki að fara með frjálsræði þitt. En þegar eg heyrði að þú hefðir selt bifreiðina þína, komið til baka á skólann yfir sumarmánuðina og hefðir sagt skilið við iðjuleysingjana, sem þú hélst þig með fyrsta árið eftir að þú komst hingað., þá sagði eg við sjálfan mig, Walter ætlar að ná sér eftir alt. Hann ætlar ekki að láta gull-hljóð í höndum heimskingja blinda þig. Hann er að leita þess frjálsræðis, sem aðeins er að fá með því að gjöra það sem rétt er og gjöra það á réttum tíma.” Hjartað hoppaði í brjósti Walters við þetta hrós frá vörum skólastjórans og hann roðnaði út undir eyru. “Eg þakka yður fyrir herra,” sagði Walter blátt áfram.. “En eg get aldrei fyrirgefið sjálfum mér að eg sóaði nærri heilu ári af lífi mínu. Trúið mér herra, eg sé og skil yfirsjón mína nú. Og Walter meinti það líka. Hann er nú tuttugu og níu ára að aldri og hefir þegar unnið sér álit 'á kaupsýslusviðinu. Er búinn að fara í kringum hnöttinn og kosta þá ferð að öllu leyti sjálfur, og hefir nú verið kosinn í ráð valdsbanka. Fyrir nokkrum dðgum síðan komu tveir af skóla- ibræðrum hans til hans — þeir er hjálpuðu honum til þess að eyða tímanum við skólann og báðu hann um vinnu. Þekking hans á þeim frá skólaárunum og það sem hann hafði um þá frétt síðar, sannfærði hann um að stofnun þeirri, er hann var viðriðinn væri engin uppbygging að þeim, gerði bonum óum- flýjanlegt að synja þeim. Álfabrúðumar. “Reyndu að vera dálítið kátari, Friddi minn, nú grætur barnið altaf.” “Æ! mamma ,eg er búinn að reyna alt, sem mér kemur til hugar, mér er ómögulegt að koma honum til að hlæja. Eg hefi staðið á hðfði, hoppað eins og froskur, galað ems og hani og leikið allar mínar listir, en það stoðar ekkert, hann grætur og grætur. Eg held að hann sé — svangur.” Fátækja ekkjan, sem sat við lítið borð, þakið ýmiskonar marglitum pjötlum og blöndum, var að sauma ofurlítið snjóbvítt pils. Hún leit raunalega á eldri drenginn sinn, góða trygglynda drenginn hann Friðrik litla, sem hún vanalega kallaði “Fridda”. Hann verður víst að bíða, að minsta kosti klukku- tíma enn, dumingja litla barnið mitt. Eg á engan matarbita á heimilinu, en þegar eg er búin með þessar tvær brúður, verður þú að hlaupa með þær til konu ræðismannsins. Svo geturðu keypt ein- hvern góðan mat fyrir helminginn af peningunum, svo við getum einu sinni gert okkur glaðan dag og borðað okkur södd. Við verðum að gera eitthvað til hátíðabrigðis á jólanóttina.” “Heyrirðu það dengsi! i— jólin eru komin! jólin eru komin!” hrópaði Friddi, og gleðin hleypti roða í fölu kinnarnar hans — og litli bróðir hans, sem sat á kodda úti í einu horninu, og var farinn að búa til nýja skeifu brosti svo að tveir litlir yndis- legir tspékoppar komu í kinnarnar, þegar hann sá Fridda koma til sín svona innilega kátari með út- breiddan faðminn. Fridda langaði svo til að halda við þessu fagra brosi, að hann reyndi enn á ný allar sínar íþróttir, til að hafa af fyrir Hans litla. “Sjáðu! nú kemur ljónið!” sagði hann og hristi ljósa hárið sitt fram á ennið, um leið og hann skreið á fjórum fótum til bróður síns; svo rak ljónið upp öskur, sem átti að vera afar hræðilegt, en þeir sem það heyrðu, hlutu að fá þá hugmynd, að konungur eyðimerkurinnar væri allra besta og meinlausasta skepna. Svo kom hesturinn hneggjandi og asninn rymjandi, en ekkert dugði nema litla stund, því grát- urinn braust jafnharðan fram á litla andlitinu magra og veiklulega. “Manstu ekki eftir neinu nýju, Friddi minn? einhverju sem gæti huggað hann, bara einn stund- arfjórðung?” spurði ekkjan, því grátur litla aum- ingjans hrygði hana sáran; “máské hann hafi gam- an af að heyra sögu.” En aumingja Friddi var búinn að segja isvo oft allar þær sögur, sem hann kunni, að hann hafði ekki mikla von um að þær kæmu að notum. En samt var það eitt sem hann vissi og það hafði komið fyrir hann sjálfan, reyndar hafði hann ekki ætlað að segja neinum frá því — en hamingjan góða — hvað gat það svo sem gert til, þó litla fiðr- ildið hann Hans fengi að heyra það, hann hætti þá ef til vill að gráta þessa litlu stund.. Hann tók barnið upp, bar það nokkrum sinnum aftur og fram um gólfið, og settist svo með það £ skotið hjá ofninum. “Já nú skal eg segja þér dengsi hvað undarlegt getur komið fyrir mann,” sagði hann í einkennilega hvíslandi rómnum, sem hann var vanur að segja sögurnar sínar í. Það er nú rétt missiri síðan — það var á Jóns- messunni — að eg gekk út í skóginn, til að tína ber. Eg réð mér ekki fyrir kæti yfir öllum gulu og hvítu blómunum, bíflugnasuðunni og fiðrildunum, og eg tala nú ekki um rauðu og sætu jarðarberin. Þegar eg var búinn að tína góða stund kom eg að litlum mosavöxnum hól sem öðru megin var alveg blóðrauður af indælustu jarðarberjum, svo þéttsett- um, að hvergi sá í milli. Eg lagðist niður og tíndi og tíndi og borðaði eins og eg gat, en varð dálítið gramur í skapi yfir því, að í hvert skifti, sem eg beygði mig niður slóst altaf sama greinin i böfúðið á mér. Bíddu við! sagði eg og hrinti henni isvo langt frá mér, sem eg gat; en í sama vetfangi var hún komin aftur og barðist nú um nefið á mér, svo mig Logsveið. Nú varð eg bálreiður og leit upp, heyrði eg þá einhvern hlæja hjá mér og sá eitthvað, eins og bíá- hvíta gagnsæja slæðu liggja á greininni. Fljótur eins og elding greip eg til greinarinnar og hélt henni niðri; — og hvað heldurðu að eg hafi séð, — á bak við blöðin gægðust fram tvö ofurlítil hlæjandi andlit lítil eins og brúðuandlit og hvít og rauð eins og blómin. Þetta voru álfaborn í svo smágjörfum, ljósum og léttum kjólum, að ómögu- legt er að lýsa þeim. Álfarnir verða sýnilegir mönn- um hverja Jónsmessu. Ó, dengsi, þér er ómögulegt að ímynda þér, hvað þessir litlu álfar voru ljómandi bjartir og fallegir! Þegar eg reyndi að ná þeim misti eg af greininni, litlu slæðurnar þeirra fuku til og frá 1 golunni, og eg heyrði hláturinn þeirra fagran eins og hljóminn ] af litlum silfurbjöllum kveða ofan til mín. Þegar eg teygði mig á tá til að ná í þær, beygðu þær greinina svo langt niður, að eg varð að tbeygja mig til að ná í hana, og svo þaut hún jafnharðan upp aftur. Aldrei hefi eg skemt mér eins vel, ekki einu sinni í knattleik. Loksins náði eg þeim þó, og hélt þeim eins og flugum í hendi minni. Eg heyrði hvernig litlu hjörtun þeirra börðust undir fötunum fallegu og fíngerðu. Þær voru nú orðnar mjög alvarlegar á svipinn og grátbændu mig að sleppa sér. “Havð viljið þið gefa mér til, að sleppa ykkur?” sagði eg. Álfahring,” sagði önnur. “Álfalykil,” sagði hin, “við skulum undir eins sækja þá, álfáborgin er þarna inni í hólnum.” “Farið þið þá,” sagði eg, heimskinginn og slepti þeim; eg sá þær smjúga gegnum dálitla glufu inn í hóttnn. Eg heyrði þær hlæja inni í hólnum og beið og Ibeið eiftir að þær kæmu aftur. Þarna stóð eg lengi lengi, þangað til kvöldroðinn gylti trjátopp- ana. Eg heyrði kvöldklukkuna óma langt í burtu. Þá fór eg að átta mig á að eg hafði verið dreginn á tálar, og hélt hryggur heimleiðis. Þetta var kvöldið sem mamma ávítaði mig fyrir, að hafa verið svo lengi úti, og gleymt iberjafötunni úti í skógi. “Já, eg ávítaði þig fyrir, að hafa sofið allan -----1 ProfessionaÍ Cards ----------- ■ —-» DR. B. J. BRANDSON 916-220 MKDICAI, ARTS BLDG. Cor. Grsham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Offlc« tlmar: 2—S HeunUl: 77« Vlctor St. Phone: A-7123 Winntpeg, Manitoba Vér legKjum sérstaka fiiierzlu & aS selja meðul eftir forskriftnm lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er að ffi eru notuð elngöngu. . pefcar þér komið meö forskrlift nn, til vor megið þjer vera viss um að ffi rétt það sem lækn- Irinn tekur tll. COI,d,ECGH A OO., Notre Dnme and Sherbrooke Pllones: N-7659—7«50 Glftingaleyfisbréf seld DR. O. 8J0RNS0N 216-220 MEDICAD AHTS BLDG. Oor. Graham and Kennedj 8ta. Phone: A-1834 Offlce ttmar: 2—8 Helmili: 764 Vietor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manltoba DR. B. H. OLSON 216-220 MKDICAIj ART8 BLDO. Oor. Grahara and Kennedy St». Phone: A-1834 Office Hours: 2 to 5 Heimlll: #21 Sherburne St. Wtnnipe*. Manitoba DR J. STEFANSSON 216-220 MEDIOAJj ARTS BLDU. Oor. Graham and Kermedy Sta. Stundar augna. eyrna, nef og kverka ajúkdöma.—Er aB hltta kl. 18-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsíml: A-1834. Helmill: 373 Rlver Ave. Tals. F-2691. DR. B. M. HAJLLDORSSON 401 Boyd Bulldlng Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklanýkl og aöra lungnasjúkdóma. Er aC tlnna & skrlfstofunnl kl. 11—12 f.h. og 9—4 e.h. Sími: A-3521. Heiinill: 46 Allotvay Ave. Tal- •fmt: B-3168. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldf. Stundar sérstaklega kvenna eg barna ajúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 5 «. h. Office Phone N-6410 Heimili 806 Vktwr Blr. Sfani A 8180. THOMAS H. JOHNSON 08 H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrlfstofa: Room 811 láeAither Boildlng, Portage Ave. P. O. Boz 1650 Phones: A-6849 og A-6S46 W. I. LINDAIj, £. H. i.INDAL B. STEFAN8SON Islenzklr lögfræðlngar 708-709 Great-Wost Perm. Bldg. S56 Mnin Street. TaU.: A-496S >slr hafa sinnig skrlfstofur aS Lundar, Rlverton, Qlmll og Ftasr og eru þar aC hltta a •ftlrfjrigj- andl tlmum: Liumdar: annan hvam mlövlkudaa Rlverton: Fyrsta flmtudag. Qlmllfi Fyrsta mlövlkudaa Plnsy: þrlöja föstudag 1 hvarjum m&nuöl Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apt». Emily St. A. G. EGGERTSSON LL.B. isl. lögfræð-ngur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Mlan. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sa*k. SelnaVta mfinudag 1 hverjum m&n- uöi staddur 1 Churchbrtdge. Dr. H. F. Thorlakson Phone |8 CRYSTAL, N. Dakota A. 3. Bardal 641 SHerbrooke 8t. Selui likUatui og annast um útfarú. AUur útbúnaCur s& bezú. Enafreeo- ur selur hann alskonar minni»va»®a og logsteina. likrifat. talslnU W M** Hedmilis takiiai N 6662 DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Sími B-7288. JOSEPH TAVLOR I/WJTAKBMAÐUR DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDICAIj ARTS BIíDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Taloimi A 8521 Heiraili: Tals. Sh. 8217 J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Oor. Portage Ave. og Donald 8t. Talsfml: A-8889 HelmlUstals.: St. Joiin ltM Skrifstofn-Tals.: A*5M Tskur Iðgtakl b»Ct húsaleiguskoldb veCskuldir, vlzlaskuldir. AtvreMtr s» ■em aO lögum Iftvr. 8krltstota ttt Mnln Strea* Verkstofn Tnls.: Hetma T»U. A-8383 A-93S4 G L. STEPHENSON Plumber AJlskonar rafmagnsáliöld, svo s«r stranjfirn víra, allar tegundlr at glösum og aflvaka (batteries) Verkstofa: 676 Home St. ; Munið Símanúmerið A 6483 > Og pantiS meðöl yCar hj& ose. — ; SendiC pantanir samstundis. Vér '• afgreiOum forskrlftlr meC sam- ; I vizkusemí og vörugæCi eru óyggj- I andi. enda höfum vér magrra fira ! ; lærdómsrlka reynslu aC bakl. — I ; Allar tegundir lyfja, vindlar, to- ; rjóml, sætlndt, rltföng, töbak o. fl.; i McBURNEY’S Drug Store ! Cor Arlington og Notre Dame Ave J. J. SWANSON & CO. Verzla ir.öð fasteignir. Sjá um leigu a nusuTT- Annast Lán, eldsábyrgð o. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 \ Endurnýið Reiðhjólið! Dátið ekki hjfi líöa a* eiulnr- nýja relðhJóUC yðar, filhir en masta anniraar byrja. KomiO m©8 þa6 nú þegar og lfitiC Mr. StobblaS gefa yður kostnaöar ártlnn. — Vandað verk fibyrgst. (MaCurinn sem alUr kannast vtC) S. L. STEBBINS 634 Notre Danm, VVlnnlpeg Giftinga og Jarðarfara- blóm meÖ litlum fyrirvara Birch hlómsali 616 Portage Ave. TaU. B720 ST tOHN 2 RiNG 3 seinni part dagsins úti í skógi, það er líka auðheyrt á þessu, sem þú ert að segja frá, því slíkt og því líkt getur engan dreymt, nema hann leggist til svefns í blóðberginu,” sagði móðirin. "Nei, mamma mín, það voru áreiðanlega lifandi álfar,” sagði Friddi alvörugefinn. Framíh.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.