Lögberg - 21.05.1925, Qupperneq 3

IXH#jSERG. FIMTUUAGINN 21. MAÍ 1925.
Bk 8
Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Álfabrúðurnar.
og nú verðið þið litlu og vitru álfar að hjálpa mér
úr vandræðunum •—• þið megið til — þið verðið að
gera það, annars sleppi eg ykkur aldrei.”
‘‘Já, já! við skulum hjálpa þér — sleptu okkur'
bara fljótt” ; sögðu litlu álfarnir og reyndu með öllu
móti að losa sig úr höndum drengsins.
“Nei, nei!” sagði Friddi, “í þetta skifti sleppi
eg ykkur ekki fyr en þið lofið upp á æru og trú að
hjálpa mér.”
. “Flýttu þér þá að segja hvað við eigum að gera ”
Friddi flýtti sér nú að segja þeim upp alla sög-
una, og þær ýmist brostu eða kinkuðu kolli, og það
vareints og þær viknuðu við aðra stundina, en hristu
þó fljótlega af sér þá tilfinningu, sem þeim var svo
óeiginleg, og hlóu eins og áður.
“Hugsið ykkur nú ekki of lengi um álfar l’tlu,
og hlæjið ekki alt af, í staðinn fyrir að hjálpa mér
það hlýtur að vera hægðarleikui fyrir ykkur að
briyta allri okkar sorg og neyð í gleði og sælu.”
Annar litli álfurinn leit spurnaraugum á systur
sína.
“Hvað eigum við að gera, dettur þér nokkuð í
hug, systir mín?”
Hin Ihló.
“Jú, mér datt dálítið í hug, dálítið svo ljómanai
skemtilegt.”
Sú fyrri hló og klappaði saman lóíunum. “Það
er líklega það sama mér datt í hug. Eg held að
það sé ágætt ráð, að við förum til borgarinnar, og
látum gefa þessum óþekku krökkum okkur.”
“Og látast vera brúður!” bætti hin við og réð
sér ekki fyrir gleði, “það var einmitt það sem mér
datt í hug — ó! hvað það verður gaman, það verður
reglulega gaman.”
“Mig hefir lengi langað til að vita hvernig
mennirnir fara að halda jól.”
"Hvernig líst þér á það, drengur — heldurðu
að það verði ekki ljómandi skemtilegt?”
Friddi andvarpaði nokkuð dauflega. “Það var
ekki það, sem eg átti við,” sagði hann. "Eg held að
nokkrir silfurdalir. úr álfasjóðnum ykkar hefðu
hjálpað mér betur.”
“Nei, brúður viljum við vera,” hrópuðu litlu ein-
þykku álfarnir. Þú sannar til dtengur, að þú færð
okkur vel borgaðar, og að við leysum þetta vel af
Ihendi.”
“Litlu kjánarnir ykkar! Hvernig haldið þið að
ykkur takist að vera brúður í einn stundarfjórð-
ung án þess að koma upp um ykkur? Þetta verður
ekki til neins,“ sagði Friddi raunamæddur.
“Bíddu bara við, við getum mikið meira en
þú heldur; sjáðu til, nú verðum við líflausar, og við
lofum þér að hreyfa okkur ekkert fyr en um mið-
nætti.”
Og í einu vetfangi urðu litlu yndisfögru álfarnir
eins og stífar vajtíbrúður, og ekkert lífsmark sást
með þeim, nema að augun hreyfðust lítið eitt, og á
svipnum brá fyrir álfakætinni, sem þær þó reyndu
að dylja.
Þegar Friddi sá þessa breytingu, varð hann von-
betri en áður.
“Fyrst þið endilega viljið það, þá get eg verið
ánægður með það, með þessu móti getur alt lagast
aftur. Við reynum þetta þá.”
Og án þess að hugsa sig lengi um, vafði hann
brúðurnar inn í ullarklút, sem hann hafði um háls-
inn, svo hvergi sá í nema andlitin, og þaut nú eins
og hvirfilbylur í gegnum skóginn, yfir sléttuna og
heim til borgarinnar.
Ræðismannsfrúin hafði ekki gefið neinn gaum
að hávaðanum í börnunum, þegar þau komu heim
í sleðanum. Það var jólanótt, og allir létu gleði
sína í ljósi með einhverju móti. «
En þegar búið var að skreyta stóra jólatréð í
salnum, og raða gjöfum handa öllum, ungum sem
gömlum, á borðið, og ekkert vantaði á dýrðina, nema
brúðurnar handa litlu stúlkunum, fór móðirin að
verða óróleg; hún leit við og við út um gluggann og
spurðf loks þjóninn, ihvort hann hefði ekki séð lítinn
dreng með körfu á handleggnum.
Ungi maðurinn sem var svo gæfuisamur að
kunna ekki að skrökva, varð mjög vandræðalegur og
einblíndi á tærnar á sér, eins og til að fá hjálp
þar, og hefði eflaust komið öllu upp um hið ljóta
athæfi krakkanna, ef Friddi hefði ekki í sama bili
komið þjótandi inn úr dyrunum, rjóður af hlaup
unum og með gleðibros um alt andliti^ð.
“Villi affa,” sagði litli bróðirinn hálf sofandi,
því sagan hafði komið honum til að hallast út af og
loka augunum.
“Nú jæja,” sagði mamma hlæjandi, “þið megið
hafa það eins og ykkur best líkar. Nú er eg með
seinustu sporin á brúðukjólnum, þær eru lj'mandi
fallegar í ljósu fötunum sínum.
“Vertu nú duglegur drengur, Friddi minn, og
hlauptu með þær, svo við getum verið búin að láta
matinn á borðið, þegar sá Iitli vaknar aftur.”
Hægt og blíðlega lagði nú drengurinn barnið
sofandi í fátæklega rúmið sitt, og leit glaðlega á
móður sína eins og hann ætlaði að segja:
“Nú eru allar raunir á enda — nú verða líka
jól Ihjá okkur, björt og indæl jól.”
Svo hjálpaði hann mömmu sinni til að ganga
frá fallegu brúðunum innan í bómull og pappír —
en hvað þær voru ljómandi fallegar — fallegri vax-
börn var ekki hægt að ímynda sér, — það var ó-
mögulegt að konungsdæturnar væru í skrautlegri
fötum.
Það gat ekki hljá því farið, að fólkið, sem var
svo ríkt, borgaði mikið fyrir svona fallegar brúður.
“Elsku mamma mín, sem ert svo iðin,” sagði
Friddi ,og lagði hendur um háls mömmu sinni,
“engin nema þú getur búið til svona fallegt.”
“En eg varð líka að nota síðustu skildingana
mína, til að kaupa þetta dýra efni,” sagði móðirin
og andvarpaði. “Mér þátti vænt um, að geta fengið
þessa atvinnu, eftir að hafa legið veik í margar
vikur, og ekki getað unnið neitt.
Farðu nú varlega með þær, drengurinn minn,
það er vel gengið frá þeim í bómullinni, og nú
*flæt eg klút yfir andlitið á þeim. Berðu frúnni
kveðju mína — þær kosta þrjár krónur hver, eins og
við töluðum um.”
“Það er ágætt mamma mín!” sagði Friddi og
hoppaði syngjandi út úr herberginu.
“Hlauptu ekki of hart,” kallaði móðirin á eftir
honum.
“Nei, auðvitað ekki of hart”; en í þessari yndis-
• legu bláleitu rökkurskímu yfir hreinhvítri jóla-
mjöllinni — í klukknahljómnum og tindrandi stjörnu-
ljósinu i— var ekki erfitt fyrir rö'skan dreng, að vera
varkáran og seinfara. Allir gluggar, sem Friddi litli
fór fram hjá voru uppljómaðir af jólaljósunum, og
það kom honum til að hlakka enn þá meira til að
fá nógan og góðan mat, og til að gefa ástvinunum
heima smágjafirnar:
Lítið jólatré handa litla 'bróður sínum og sjal-
klút, sem hann hafði keypt handa mömmu sinni
fyrir ber, sem hann tíndi án þess hún vissi, og var
nú búinn að geyma hann í tvo mánuði — en hvað
jólin skyldu nú verða dæmalaust skemtileg.
Frá ibakhúsinu, þar sem ekkjan átti heima, geldc
Fridda vel að muna eftir, að fara ekki of hart; en
þegar út á aðalgötuna kom og hann sá fólkið hraða
sér í allar áttir, heyrði 'sleðabjöllurnar gjalla og
glaðværðina og hávaðann í mannfjöldanum, gat
hann ekki að sér gert, að taka ekki sprett alveg heim
að búsi ræðismannsins, sem alt var dýrðlega upp-
ljómað með allavega litum Ijósum.
í sama bili sem Friddi kom að 'hliðinu, kom þar
að skrautlegur sleði með tveim hestum fyrir. Á fram-
sætinu hreykti ökumaðurinn sér allfyrirmannlegur
á «vip og aftast á sleðanum eins fyrirmannlegur
þjónn; á milli þeirra sátu fjögur ljómandi falleg
prúðbúin börn á mjúku snjóhvítu hreiðri gerðu af
bjarnarfeldi.
‘,Axel!” kallaði minsta telpan þegar sleðinr. nam
staðar “Þessi drengur hefir sjálfsagt einhverjar
gjafir handa okkur í körfunni sinni.”
“Það er hægðarleikur að komast eftir því,”
sagði drengurinn; og áður en Friddi gat áttað sig
var fallegi drengurinn kominn ofan úr sleðanum og
til hans.
“Lofaðu okkur að sjá ofan í körfuna,” sagði
bann hranalega.
“Nei, það dettur mér ekki í hug.”
“Jú, þú skalt lofa okkur það,” hrópuðu hin, sem
þjónninn var nú búinn að vef ja innan úr öllum tepn-
unum og taka ofan úr sleðanum. “Mamma hefir bara
látið okkur fara út, til þess að við ekki sæjum, þegar
gjafirnar okkar kæmu,” sagði elsta telpan roggin,
“það þarf eg ekki að láta segja mér.”
“Já það þurfum við ekki að láta segja okkur át
minni telpan eftir, “það vitum við svo vel.”
“Sýndu okkur nú í körfuna.”
En Friddi litli var ekki alveg eins auðsveipur
og þau hugsuðu.
“Nei, þá mætti eg vera aumi ræfillinn!” sagði
hann og þrýsti körfunni að sér og hljóp fram hjá
börnunum og sleðanum, inn fyrir ihliðið og hugðist
nú úr allri hættu.
En þá kom alt í einu risavaxinn svartur hund-
ur ofan tröppurnar og hljóp geltandi á móti börn-
unum.
“Cæsar, Cæsar, það var gott að þú komst, þú
getur hjálpað okkur,” kallaði drengurinn hróðugur.
"‘Cæsar! — taktu þjófinn!” —
“En því í ósköpunum gerið þið þetta,” hrópaði
Friddi dauðhræddur. ‘
Hundurinn, sem var ágætlega vaninn, stökk á
Fridda, og aumingja drengurinn hljóp hljóðandi
undan. Telpurnar velljust um að hlæja og strákur-
inn hoppaði af gleði, en þjónninn reyndi árangurs-
laust að sefa rakkann.
“Taktu ihann, taktu hann!” hrópuðu þeir í sí-
fellu; þeir vissu, að Cæsar gerði engu barni mein.
en það vissi Friddi ekki, og því flýði hann sem fæt-
ur toguðu náfölur af hræðslu úr einu horni á garð-
inum í annað. Loks komst hann að ihliðinu og leik-
urinn barst nú út á götuna.
Svona hljóp nú Friddi úr einni gðtu í aðra með
hundinn á hælunum og margir viku skelkaðir úr
fegi fvrir þeim.
En þar kom að, að hundurinn náði í drenginn
og hann hélt, að nú væri sér engin lifsvon lengur.
Því fór samt fjarri, að hundinum kæmi til hugar, að
vinna honum nokkurt mein; það var karfan, sem
hann var að sækjast eftir, því hann hafði verið
vaninn á, að taka stolna muni af þjófum.
Hundurinn gat náð í hankann á körfunni, en
Friddi hélt dauðaihaldi í á móti, og þannig toguð-
ust þeir stundarkorn á, unz þar bar að ungan og
sterkan pilt, sem kom Fridda til hjálpar, og tókst að
losa körfuna.
“Guði sé lof,” sagði Friddi litli, og tók að laga
til á sér fötin á meðan hann kastaði mæðinni; en
þegar hann svo leit við og ætlaði að taka við körf-
unni af þeim, sem svo djarflega hafði rétt honum
hjálparhönd, var hann allur á burt með körfuna.
Já, karfan hans var horfin.
Hinn ötuli drengur hafði aldrei látið bugast;
þó hanp væri svangur og kaldur, hafði hann æfin-
lega getað verið glaður og hugrakkur.
Þetta var i fyrsta sinn, sem örvæntingin greip
hann, hann sá hvergi rofa til í myrkrinu, og hjartað
barðist í brjósti hans af angist og kvíða.
f mannþrönginni var ekki að hugsa til að ná í
þjófinn, og nú stóð hann þarna fölur og hreyfingar-
laus og hélt að sér höndum.
“Mamma! mamma!” sagði hann hvað eftir ann-
að í hálfum hljóðum.
Hvernig átti hann nú að geta sagt aumingja
mömmu sinni ,sem beið svo vonglöð eftir honum,
hvernig komið var? Nú vissi hann að hún mundi
vera farin að vonast eftir sér, og hann þóttist sjá
vonina og eftirvæntinguna á þreytulega andlitinu,
sem honum þótti svo innilega vænt um!
Nei, nei, hún mátti ekki komast að því, hann
varð að finna upp á einhverju, hvað svo sem það
væri.
Já, það verð eg að reyna! Það hlýtur að takast,
hrópaði hann alt í einu, og þaut af stað út úr borg-
inni, og út á veginn.sem lá út í skóginn. Hann átti
gamla, ágjarna frænku, sem var bústýra hjá Skóg-
arverðinum. Hún var auðvitað harðbrjósta og til
finningarlaus, og hafði aldrei ihaft neina meðaumk-
un með fátæku ekkjunni, fræknu sinni; en Fridda
litla fanst að það mundi óhugsandi annað en að
hann gæti hrært hana til meðaumkunar, þegar hann
átti svona bágt, og það á sjálfri jólanóttinni.
Móður og sveittur þaut hann sem kólfi væri
skotið yfir frosinn og tindrandi snjóinn. Stjörn-
urnar á himninum ibrostu ofan til hans, og vonin
glæddist í brjósti hans. Þegar hann var kominn
að skógarjaðrinum, stansaði hann fyrst — út úr
aðalbrautinni lá mjór stígur inn í skóginn, heim
að skógvarðarhúsinu, — Ihann hafði oft gengið þar
á sumrin, en bjóst ekki við að hafa gagn af honum
nú, þar sem snjórinn var svo mikill að hans gætti
ekki nema á stöku stað.
“Eg reyni það samt,” hugsaði hann með sér,
“guð hjálpar mér sjálfsagt; og með nýjum kröftum
og nýrri von, lagði harin inn í skóginn, sem glitraði
með svo einmanalegum. töfrablæ í tunglskininu.
Snjókornin liðu ofan yfir hann jafnt og þétt og
hrími þaktar trjágreinarnar slógust saman svo söng
við eins og í mörgum smábjöllum. *
En það var enginn hægðarleikur að komast á
rétta leið í skóginum þar sem mjallhvít snjóbreið-
an lá yfir öllum vegum og stígum og ekkert var til
að átta sig á. Loks var hann farinn að verða hrædd-
ur um að hann mundi mega mega sætta sig við að
reyna að finna aðalveginn aftur með því að rekja
sporin sín sömu leið til baka.
Þá féll snögglega bjartur geisli yfir veginn og
hann vissi ekki fyr en hann stóð 1 glóbjörtu tungls-
Ijósi því hann var kominn inn á svæði þar sem skóg-
urinn var gisinn og trén skygðu því ekki á.
“Nú hlýt eg að fara að rata,” hugsaði hann með
sér, “hér eru bara einstök tré, en engir runnar til
að villa fyrir mér.”
En það fór á aðra leið, því lengur sem hann
hélt áfram, því ver kannaðist hann við sig.
Nú fór hann að verða skelkaður, og staðnæmd-
ist til að litast um. Þá sá hann dáíitla ljósglætu
gægjast fram á milli trjástofnannh.
“Ó! þarna er víst skógarvarðarhúsið,” hugsaði
hann og varð glaður í bragði, svo flýtti hann sér
í áttina að ljósinu.
Sér til mikillar undrunar sá hann að hann var
kominn út úr skóginum, og út á stóra sléttu.
Á henni sá hann lágan hól, þakinn heslirunnum.
Milli runnanna, sem voru alsettir ísstönglum og
hrími, sem tindraði eins og blikandi gimsteinar í
tunglsljósi, sá hann glufu í hólnum og gegnum hana
skein ljósið sem hann sá, meðan hann var inni í
skóginum, og sem nú skein skært og bjart á móti
honum.
Friddi leit undrandi í kringum sig. Þá heyrði
hann alt i einu lágan en skæran hlátur rétt hjá sér,
Qg út um glufuna sá hann hoppa eitthvað svo létti-
lega og flögrandi, að það sýndist varla koma við
jörðina, þegar það sveif fram hjá honum út á slétt-
una.
Glaður í skapi sá nú Friddi að þetta voru eimitt
sömu litlu og fallegu álfarnir, sem 'hann hafði verið
að segja bróður sínum frá áður en hann fór að heim-
an.
Nú var hann ekki seinn á sér, hljóp léttilega á
eftir þeim og var á svipstundu búinn að ná þeim
báðum, því þær höfðu ekki hugmynd um nærveru
hans.
“Ha — hæ! þarna náði eg ykkur þá litlu hrekkja-
limirnir ykkar. Munið þið hvernig þið svikuð mig
seinast — þegar eg varð að ibíða hér hálfan dag
eftir ykkur?” ,
En nú skuluð þið ekki sleppa eins hæglega, ekki
einu sinni fyrir álfalykil og álfahring.
“Mér þykir svo fjarska vænt um að hafa náð í
ykkur. 1 sárri neyð og dauðhryggur kom eg hingað,
Þegar frúin sá brúðurnar, sem Friddi titrandi
| af ákafa vafði innan úr klútnum, gleymdi hún alveg
l að spyrja þjóninn meira.
Hún lyfti litlu hvítu brúðunum upp, svo Ijósið
skein beint á þær, og sagði forviða:
* t
“En drengur minn, þetta eru himneskar verur,
það fer ekki Ihjá því! Hvar hefir hún mamma þ'.n
keypt þeissi yndislegu Ibrúðuhðfuð? — og þetta
ljómandi efni í kjólana? — og þessar smágerðu,
fallegu islæður og böndin — eða perlurnar, sem
glitra eins og daggardropar?” — fljótt! fljótt! segðu
hvað eg á að borga þér fyrir brWurnar; eg get varla
beðið þangað til börnin fá að sja þær.”
Friddi sagði sem var.
“Fimm sinnum meira skaltu fá,” sagði frúin og
rétti honum þrjá gullpeninga. “Berðu svo mömn>u
þinni kæra kveðju mína, og þakkaðu henni fyrir
brúðurnar. Færðu henni svo þessa jólaköku og vín-
flösku og þessa litlu körfu með jólasælgæti.”
Frá sér numinn af gleði flýtti Friddi litli sér
heim með allar gjafirnar.
Mamma hans var orðin dauðhrædd af því hann
var svo lengi í burtu; en nú var henni sem hún sæi
sjálfan jólaengilinn, þegar hann kom syngjandi og
hlæjandi upp stigann.
“Hjartans drengurinn minn!”
“Elsku mamma! líttu á, líttu bara á, hvað vel
Profession ial Cards

DR. B. J. BRANDSON 21S-220 MKDICAL ARTS BUW Oor. Craha.ni and Kennedjr Sta. Phone: A-1834 Offlce tlmar: 2—3 Helmlll: 77« Vlctor St. Phone: A-7122 Wlnntpeg, Manitoba THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrtfstofa: Room 811 lieáHkat Bulldlng, Portage Ave. P. O. Boz 1658 Phonee: A-684B og A-6848
Vér leggjum sérstaJut álierzlu á a8 aelja meðul eftir forslcriftura lækxut. Hln beztu Ijf, sem hægt er að fá eru notuð elngöngu. . pegar pér komlð með forskrllftum til vor megið ÞJer rera vlsa um að fá rétt það eem lækn- irinn teknr tU. COCCIiEliGH * CO., N"otre Dame and Sherhrooke Phones: N-7658—7658 Giftingalej’fisbréf seld
W. J. LINDAL, i. H. LIliDAL B. STEFANSSON Ialenzklr iögfrarðingar 708-708 Great-Weet Perm. Bldg. 358 Main Street. Tals.: A-4883 >elr hafa elnnlg ekrlfetofur aB Laindar, Riverton, aimlt eg Ptaep og eru þar að hltta á eftlrfytgj- andl tlmum: Luadar: annan hvern mlðvlkuáag. Rlverton: Fyrata flmtudag. OlmUá Fyrata mlðvlkudag Piney: þrlðja. föatudag 1 hverjum mánuðl
DR. 0. BJORNSON 218-220 MEDIOAL ARTS BLDO, Oor. Graham and Kennedj Sta. Phone: A-1834 Offics timar: 2—3 HelmUl: 784 Vietor St Phone: A-7588 Wlnnlpeg, Manltoka

Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apts. Emiiy St.
dr. b. h. OLSON 218-220 MEDICAD ARTS BLDO. Oor. Graham and Kennedy Str. Phone: A-18S4 Olílce Hours: 3 to 5 Helmill: 821 Sherbume St. Wlnnlpeg. Manltoba

A. G. EGGERTSSON LL.B ial. lögfræð«ngur Hefir rétt til að flytja naá» bæði t Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sssk ■elnaata mánudag f hverjum mán- uðl etaddur 1 Churchbrldge.

DR J. STEFANSSON 218-220 MEDIOAI, ARTS nt.no Cor. Graham and Kennedy Sta. Stundar augna. eyraa, nsf 0« kvsrka ajúkdöma.—Er aB hltta kL 18-12 f.h. og 2-8 S.h. Talsiml: A-1834. HelmlU: 373 Rlver Ave. Tals. F-28B1.

Dr. H. F. Thorlakson Phone |8 CRYSTAL, N. Dakota Staddur að Mountain & mAnud. kj. 10—11 f. h. Að Gardar flmtud. Kl. 10-11 f.h.

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd BuUdlng Oor. Portage Ave. og Edmootoa Stundar sérstakiega berklaeýkl og aðra lungnasjúkdðma. Er að Clnna & ekrlfetofunnl kl. 11 12 f.h. og ?—4 e.h. Stml: A-3521. Helmlll: 46 AUowajr Ave. Tal- •Iml: B-315 8.

A. 8. Ðardal 841 Sharbrook* 8t. Selui ltkU.tui og anna.t um útfarir.

DR. A BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar aérataklega kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta fré kl. 10—12 f. h. 3 til 5 a. h. Office Phone N-6410 Helraili 806 Victor 8tr. Sími A 8180. • ur aelur hæn alakonar minniavarSa og legataina. Bkrtfat. tahdnU N 4e88 HelmlUa lalatml N 888V |

•

DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími T—8 e. h- Heimili 469 Simcioe, Sími B-7288.
JOSEPH TAVLOR IjO otakjsm aður Heámlllatala.: 8t. lokn 1*8« Skrtfetof u-Tala.: A 8SM Tekur lögtakl b»ðl httealelguabuldb veðakuldlr, vfxlaekuldlr. AigreMb 8 aem aB lögum íytur. Skrttetefa 2*6 Mnln Steeea

DR. J. OLSON Tannlæknir 218-220 MEDIOAD ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Talaími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 8217
Verkstofu Tals.: Helma Tale.: A-8383 A-9884 G L. STEPHENSON Plumber Allekonar rafmagnsáhöld, sve «*«ö ntrnnjárn vlra. allnr tegundlr tJ glösum og aflvaka (hatterles) Verkstofa: 676 Home St.

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Samerset Block Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsfmi: A-8888

Munið SímanúmeriS A 6483 og pantitS meðöl yðar hJA oss. — Sendið pantanlr samstundis. Vér afgreiSum forskriftir með sam- 1 vizkusemi og vörugæðl eru ðyggj- ; andi, enda höfum vér magrra ára laerdömsrlka reynslu að bakt. — Allar tegundir lyfja, vindlar, ta-; ; rj£mi, sætlndi, ritföng, tóbak 0. fl. McBURNEY’S Drug Store ! Cor Arlington og Notre Dame Ave ;

J. J. SWANSON & CO. Verzla með fasteigmir. Sjá um leigu a nusuir.. Annast lán, eldsábyrgð 0. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Giftinga og ... Jarðartara- D,om með litlum fyrirvara Hirch blómsali 616 Portsge Ave. Tals. B720 ST IOHN 2 RWSKS 3
guð hefir hjálpað okkur.”
Hann breiddi klútinn yfir gjafirnar, og læddi
gullpeningunum yfir í ihendina á mömmu sinni.
“Sjáðu — þetta eru jólin okkar.”
Hissa og utan við sig leit ekkjan á þennan mikla
auð.
Framh.